Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 8 november 2018 om 08:40
Herkenbaar Lady_Day. Ik ben ook zo bang dat mijn man iets overkomt. Hij is alles wat ik nog heb. Als hij weg valt kan ik niet meer verder leven denk ik.Lady_Day schreef: ↑08-11-2018 08:26Ik zit heel erg in de herbelevingsfase momenteel. Ik moet de hele tijd denken aan wat er gebeurde voordat mijn vader de diagnose kreeg. De onzekerheid, de wanhoop, maar ook de (valse) hoop. Ik vind het erg heftig.
Gisteravond fietste ik in het donker en ik raakte van het fietspad af, ik viel, in het zand gelukkig, maar omdat ik die buiteling maakte viel mijn vriend ook. Ik zag hem vallen. Ik was hysterisch. Gelukkig viel hij ook in het zand en zijn we er allebei met wat blauwe plekken vanaf gekomen, maar het deed mij realiseren dat ik zo bang ben dat hem iets overkomt. Als er nog iets ergs gebeurt weet ik niet of ik mezelf staande kan houden. Ik ben gewoon niet weerbaar momenteel.
Ik heb ook een moeilijke week. (moeilijker dan normaal) Het is nu bijna 5 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Haar sterfdag is bijna. Die dag overleef je dan toch weer opnieuw. Plus het gaat niet goed met mijn kat, ik denk dat ze bijna dood gaat. Ik hou zielsveel van dat beestje, ze heeft me door moeilijke periodes geholpen en bracht me altijd liefde en gezelschap. Normaal zou ik bij m'n moeder uithuilen maar het besef dat dat nu niet gaat. Van de week reed ik in tranen naar de dierenarts en kwam net een liedje van The Spice Girls "mama" op de radio en toen brak ik helemaal.
Ben de hele week al zielige liedjes aan het luisteren en haar foto's en filmpjes op de computer aan het bekijken. Ik word er nog verdrietiger van maar toch heb ik die behoefte.
donderdag 8 november 2018 om 08:54
Doubletree, wat verdrietig van je kat. Kan me voorstellen dat je daar helemaal van de leg van bent.
W.b. zielige liedjes luisteren en foto's kijken... ik doe het ook veel de laatste weken. Ik wil het eigenlijk niet omdat ik er verdrietiger van word dan ik al ben, maar net als jij voel ik die behoefte. Dat zal ook wel weer afnemen (het ging een tijdje beter, dat ik niet de hele tijd naar mijn vaders foto zat te staren).
Ik houd mij vast aan de woorden van Teun, dat het op een gegeven moment echt wel aanzienlijk beter wordt/gaat.
W.b. zielige liedjes luisteren en foto's kijken... ik doe het ook veel de laatste weken. Ik wil het eigenlijk niet omdat ik er verdrietiger van word dan ik al ben, maar net als jij voel ik die behoefte. Dat zal ook wel weer afnemen (het ging een tijdje beter, dat ik niet de hele tijd naar mijn vaders foto zat te staren).
Ik houd mij vast aan de woorden van Teun, dat het op een gegeven moment echt wel aanzienlijk beter wordt/gaat.
donderdag 8 november 2018 om 09:12
Ik denk dat het wel beter gaat hoor Lady_Day. Bij jou is het nog betrekkelijk kort geleden allemaal. Ik ben nu bijna 5 jaar verder en het gaat ook wel beter dan eerst maar m'n leven blijft eenzaam en leeg zonder haar en het gemis wordt niet minder. Ik blijf beelden voor me zien van wat we allemaal deden en het lijkt net gister. Ik heb dan zo'n ontzettende heimwee ook naar die tijd.
Ik zit gewoon echt niet meer lekker in m'n vel en weet ook niet of het ooit nog goed komt. Heb al hulp gezocht maar dat helpt ook niet.
Ik zit gewoon echt niet meer lekker in m'n vel en weet ook niet of het ooit nog goed komt. Heb al hulp gezocht maar dat helpt ook niet.
donderdag 8 november 2018 om 13:04
donderdag 8 november 2018 om 13:31
Ik snap je gevoel wel hoor Lady, ondanks dat ik al 2 keer eerder met dat bijltje heb gehakt en dus letterlijk heb ervaren dat het weer goed komt ben ik dat gevoel nu echt even helemaal kwijt.
Heb mezelf denk ik teveel beschermd door vast te houden aan een gedachte dat mijn moeder er wie weet wel erger aan toe was dan wij wisten, dat het misschien door al het verdriet wat ze al heeft gehad ook wel goed geweest was voor haar en nou ja daar vond ik dan op zich wel een beetje troost in..
Maar nu blijkt dat de operatie helemaal niet zo had hoeven verlopen en ze er nog had kunnen zijn voelt het alsof ik helemaal terug bij af ben en inderdaad hoe kan de wereld nou ooit nog kloppen want die is niet meer compleet..
Verstandelijk kan ik het op sommige momenten nog enigszins relativeren, maar de emoties nemen wel steeds meer de overhand, vind het echt zwaarder dan ik had kunnen bedenken
Heb mezelf denk ik teveel beschermd door vast te houden aan een gedachte dat mijn moeder er wie weet wel erger aan toe was dan wij wisten, dat het misschien door al het verdriet wat ze al heeft gehad ook wel goed geweest was voor haar en nou ja daar vond ik dan op zich wel een beetje troost in..
Maar nu blijkt dat de operatie helemaal niet zo had hoeven verlopen en ze er nog had kunnen zijn voelt het alsof ik helemaal terug bij af ben en inderdaad hoe kan de wereld nou ooit nog kloppen want die is niet meer compleet..
Verstandelijk kan ik het op sommige momenten nog enigszins relativeren, maar de emoties nemen wel steeds meer de overhand, vind het echt zwaarder dan ik had kunnen bedenken
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
donderdag 8 november 2018 om 15:16
Het lijkt me een vreselijk iets om mee te moeten leren leven meisjeviva33, dat ze er nog had kunnen zijn. Vreselijke onrechtvaardigheid die heel machteloos moet laten voelen. Ik zou willen dat ik meer woorden had om je te steunen, maar kan helaas niet veel meer dan: ik lees je.
En heel veel sterkte voor jullie ook, Lady_Day en Doubletree 20.
En heel veel sterkte voor jullie ook, Lady_Day en Doubletree 20.
donderdag 8 november 2018 om 15:36
Had al een tijdje niet meer meegeschreven/gelezen.
Problemen met inloggen en had er de puf niet voor om dat op te lossen.
Allereerst een
Meisjeviva wat ontzettend zuur zeg, Harde klap weer.
Ik zie als een berg op tegen de feestdagen, dat was altijd mijn moeder haar ding.
Zij had er altijd zo veel zin in en maakte van elke dag een feestje. IK vind het nu voornamelijk vermoeiend. Sowieso dingen moeten blegh.
Heb ondertussen rijles en druk met theorie aan het leren maar ik snap het gewoon soms niet.
Ladyday Ik herken mzelf niet terug. Ik heb ook veel last van herbelevingen, zie elke keer weer hoe ik haar vond enzo.
Heb ook veel oude foto''s zitten kijken.
Vind het soms wel moeilijk dat er niemand meer is aan wie ik wat kan vragen, voelt soms zo alleen.
Ook herkenbaar dat je bang bent voor je geliefden, ik ben constant bang dat er iets met man of kinderen gebeurd. Heb nog niet echt een manier gevonden om daar mee om te gaan, wel fijn om te lezen dat dat herkenbaar is.
Problemen met inloggen en had er de puf niet voor om dat op te lossen.
Allereerst een
Meisjeviva wat ontzettend zuur zeg, Harde klap weer.
Ik zie als een berg op tegen de feestdagen, dat was altijd mijn moeder haar ding.
Zij had er altijd zo veel zin in en maakte van elke dag een feestje. IK vind het nu voornamelijk vermoeiend. Sowieso dingen moeten blegh.
Heb ondertussen rijles en druk met theorie aan het leren maar ik snap het gewoon soms niet.
Ladyday Ik herken mzelf niet terug. Ik heb ook veel last van herbelevingen, zie elke keer weer hoe ik haar vond enzo.
Heb ook veel oude foto''s zitten kijken.
Vind het soms wel moeilijk dat er niemand meer is aan wie ik wat kan vragen, voelt soms zo alleen.
Ook herkenbaar dat je bang bent voor je geliefden, ik ben constant bang dat er iets met man of kinderen gebeurd. Heb nog niet echt een manier gevonden om daar mee om te gaan, wel fijn om te lezen dat dat herkenbaar is.
vrijdag 9 november 2018 om 13:13
Dat is al heel fijn koffiehagedis weten dat je gelezen wordt.
Herkenbaar ook Broodjehagelslag, mijn moeder was de laatste van mijn basis die wegviel, haar beste vriendin sinds jeugd 2 jaar geleden al dus ook aan die kan ik niks meer vragen. niemand meer tegen wie je kan zeggen goh weet je nog?
Blijft gewoon bizar en oneerlijk wat voor rotgeintjes het leven soms uithaalt
Herkenbaar ook Broodjehagelslag, mijn moeder was de laatste van mijn basis die wegviel, haar beste vriendin sinds jeugd 2 jaar geleden al dus ook aan die kan ik niks meer vragen. niemand meer tegen wie je kan zeggen goh weet je nog?
Blijft gewoon bizar en oneerlijk wat voor rotgeintjes het leven soms uithaalt
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 9 november 2018 om 20:46
Ik zit weer in een fase van ongeloof. Ik word er zo moe van. En echt knettergek. En dan maak ik me ook nog gek met zorgen maken om mijn moeder en vriend. Ik ben zo bang ze te verliezen. Ik weet echt niet of ik dat aan zou kunnen.
Ik geloof zolangzamerhand niet dat er nog iets is na de dood, want het is echt alleen maar stil geweest, maar stel, stel dat er wel wat is, dan denk ik dat mijn vader echt wel verdrietig zou zijn omdat ik zo ongelukkig ben.
En voor de buitenwereld gaat alles maar door. Ik heb een mooie promotie op mijn werk gemaakt (lekker belangrijk) en ik ben bezig met een nieuw huis (hopelijk), maar ik doe die dingen maar om in beweging te blijven, niet omdat ik dat nou zo spannend vind. Een soort autopiloot, zeg maar.
Het ergste vind ik als ik wakker word en mijn eerste gedachte is dat mijn vader dood is. Ik kan daar nog steeds helemaal misselijk van worden. Zal dit ooit wennen?
Ik geloof zolangzamerhand niet dat er nog iets is na de dood, want het is echt alleen maar stil geweest, maar stel, stel dat er wel wat is, dan denk ik dat mijn vader echt wel verdrietig zou zijn omdat ik zo ongelukkig ben.
En voor de buitenwereld gaat alles maar door. Ik heb een mooie promotie op mijn werk gemaakt (lekker belangrijk) en ik ben bezig met een nieuw huis (hopelijk), maar ik doe die dingen maar om in beweging te blijven, niet omdat ik dat nou zo spannend vind. Een soort autopiloot, zeg maar.
Het ergste vind ik als ik wakker word en mijn eerste gedachte is dat mijn vader dood is. Ik kan daar nog steeds helemaal misselijk van worden. Zal dit ooit wennen?
vrijdag 9 november 2018 om 22:36
Veel kracht en liefde voor iedereen
Ik lees ook nog steeds mee, ook al heb ik de laatste tijd weinig gereageerd. Het gaat allemaal zo z'n gangetje, het gaat goed op het werk, ik onderneem dingen (naar de dierentuin, de film) en het gaat me in mijn eentje beter af dan ik dacht. Aan de ene kant een beetje wrang ook al heb ik mezelf altijd al goed in mijn eentje kunnen vermaken, maar aan de andere kant, dingen alleen doen benadrukt weer die stilte, die leegte die ik voel. Iedere keer als het amusement is afgelopen en ik rij weer naar huis, dan zie ik die lege passagiersstoel naast me en dan denk ik: "Hé, waar is mijn moeder, dit klopt niet."
Dat holle, lege gevoel... en nog geen twee weken bedacht ik me ineens weer dat ze echt, echt niet meer terugkomt en dat voelde net alsof ik het voor het eerst besefte, zo onwerkelijk..! Janken natuurlijk, tot aan snot toe. Het gemis is groot. Aan de ene kant ben ik het aan het wegdrukken, aan de andere kant kan ik niet ophouden om over haar te praten. Volgende week begint mijn rouwgroep en ik kan niet wachten tot ik weer over mijn moeder kan vertellen. Ik voel me goed opgevangen door mijn vrienden en mijn collega's, en ik wil niet altijd hetzelfde verhaal voor ze afdraaien... maar toch, zoveel de behoefte om over mijn moeder te praten.
Volgende week is er een herdenkingsbijeenkomst van het hospice waar ze overleden is, voor alle nabestaanden van mensen die daar overleden zijn. Er worden kaarsjes gebrand en je mag een tekst of gedicht laten voorlezen (of zelf voordragen). Ik ga er wel heen, maar zie er toch ook een beetje tegenop, heel gek. Soms wil ik mijn verdriet en gemis 'privé' houden en soms kan ik er gewoon niet over ophouden. Ik zie ook een beetje op tegen de feestdagen. Verleden jaar Kerstmis was ze er nog, ook al lag ze in het hospice. Wij kookten omdebeurt voor elkaar, en gingen dan uitgebreid wandelen op 2e Kerstdag. Aan de ene kant wil ik het niet al te groot maken, aan de andere kant weet ik gewoon dat het een vervelende tijd gaat worden.. Dit is nu eenmaal het eerste jaar zonder haar, ook al zou ik het met een berg vrienden invullen of iets ontzettends fantastisch gaan doen, ze is er gewoon niet meer.
Het gemis is zo groot. Dat maakt me heel erg verdrietig. En ja soms heb ik nog het 'dit is niet eerlijk' gevoel. Ze had nog niet mogen gaan. Ze had nog tien jaar, minstens, moeten blijven. Altijd supergezond geweest, nooit een kwaal... en toen ging het mis en was ze binnen drie maanden dood. Naar de buitenwereld toe lijkt het alsof ik alles weer redelijk op de rit heb, maar ik voel me van binnen knap stuurloos.
Ik lees ook nog steeds mee, ook al heb ik de laatste tijd weinig gereageerd. Het gaat allemaal zo z'n gangetje, het gaat goed op het werk, ik onderneem dingen (naar de dierentuin, de film) en het gaat me in mijn eentje beter af dan ik dacht. Aan de ene kant een beetje wrang ook al heb ik mezelf altijd al goed in mijn eentje kunnen vermaken, maar aan de andere kant, dingen alleen doen benadrukt weer die stilte, die leegte die ik voel. Iedere keer als het amusement is afgelopen en ik rij weer naar huis, dan zie ik die lege passagiersstoel naast me en dan denk ik: "Hé, waar is mijn moeder, dit klopt niet."
Dat holle, lege gevoel... en nog geen twee weken bedacht ik me ineens weer dat ze echt, echt niet meer terugkomt en dat voelde net alsof ik het voor het eerst besefte, zo onwerkelijk..! Janken natuurlijk, tot aan snot toe. Het gemis is groot. Aan de ene kant ben ik het aan het wegdrukken, aan de andere kant kan ik niet ophouden om over haar te praten. Volgende week begint mijn rouwgroep en ik kan niet wachten tot ik weer over mijn moeder kan vertellen. Ik voel me goed opgevangen door mijn vrienden en mijn collega's, en ik wil niet altijd hetzelfde verhaal voor ze afdraaien... maar toch, zoveel de behoefte om over mijn moeder te praten.
Volgende week is er een herdenkingsbijeenkomst van het hospice waar ze overleden is, voor alle nabestaanden van mensen die daar overleden zijn. Er worden kaarsjes gebrand en je mag een tekst of gedicht laten voorlezen (of zelf voordragen). Ik ga er wel heen, maar zie er toch ook een beetje tegenop, heel gek. Soms wil ik mijn verdriet en gemis 'privé' houden en soms kan ik er gewoon niet over ophouden. Ik zie ook een beetje op tegen de feestdagen. Verleden jaar Kerstmis was ze er nog, ook al lag ze in het hospice. Wij kookten omdebeurt voor elkaar, en gingen dan uitgebreid wandelen op 2e Kerstdag. Aan de ene kant wil ik het niet al te groot maken, aan de andere kant weet ik gewoon dat het een vervelende tijd gaat worden.. Dit is nu eenmaal het eerste jaar zonder haar, ook al zou ik het met een berg vrienden invullen of iets ontzettends fantastisch gaan doen, ze is er gewoon niet meer.
Het gemis is zo groot. Dat maakt me heel erg verdrietig. En ja soms heb ik nog het 'dit is niet eerlijk' gevoel. Ze had nog niet mogen gaan. Ze had nog tien jaar, minstens, moeten blijven. Altijd supergezond geweest, nooit een kwaal... en toen ging het mis en was ze binnen drie maanden dood. Naar de buitenwereld toe lijkt het alsof ik alles weer redelijk op de rit heb, maar ik voel me van binnen knap stuurloos.
vrijdag 9 november 2018 om 23:56
zaterdag 10 november 2018 om 02:17
Wat moeilijk voor je, hartjeJ. Je sluit weer iets af, he. Sterkte. En ook voor jou, Glasjeprik, je verhaal gaf me tranen in mijn ogen. Dat gevoel.
Het gemis blijft zo groot. Dat diepe gat in ons hart. Ook al pakken we de draad langzaam weer op en gaat het leven gewoon door. Die leegte blijft er nu voor altijd. We kunnen niets anders dan dit te aanvaarden en door te gaan met ons leven. Er het beste van maken en proberen weer gelukkig te worden. Ik weet zeker dat onze ouders dat voor ons ook zouden willen. Straks zijn we weer sterk, sterker dan voorheen.
Lady, wat goed dat je vooruit gaat met de dingen, ook al is het misschien op een soort automatische piloot. Je gaat verder, nieuwe hoofdstukken. Dat is een goed teken. Focus op de toekomst. De liefde voor je vader zal nooit verdwijnen.
Of er nog iets is na de dood? Hier ook die stilte... ik kan er zo gefrusteerd en gedesillusioneerd door raken. Het zal wel een soort van vage levensles zijn, of misschien is er wel helemaal niets. Ik kan er erg cynisch van worden.
Het gemis blijft zo groot. Dat diepe gat in ons hart. Ook al pakken we de draad langzaam weer op en gaat het leven gewoon door. Die leegte blijft er nu voor altijd. We kunnen niets anders dan dit te aanvaarden en door te gaan met ons leven. Er het beste van maken en proberen weer gelukkig te worden. Ik weet zeker dat onze ouders dat voor ons ook zouden willen. Straks zijn we weer sterk, sterker dan voorheen.
Lady, wat goed dat je vooruit gaat met de dingen, ook al is het misschien op een soort automatische piloot. Je gaat verder, nieuwe hoofdstukken. Dat is een goed teken. Focus op de toekomst. De liefde voor je vader zal nooit verdwijnen.
Of er nog iets is na de dood? Hier ook die stilte... ik kan er zo gefrusteerd en gedesillusioneerd door raken. Het zal wel een soort van vage levensles zijn, of misschien is er wel helemaal niets. Ik kan er erg cynisch van worden.
zaterdag 10 november 2018 om 08:22
Glaasje prik, dat holle, lege gevoel.... ja, dat snap ik heel goed. Ik heb dat bij bijna alles. Wel knap dat je weer zoveel dingen onderneemt. Ik doe ook wel dingen hoor, maar meer om maar in beweging te blijven, niet omdat ik er zoveel behoefte aan heb. Nou ja, dat is ook niet waar want als ik maar gewoon in bed blijf liggen (wat ik op het eerste gezicht het liefste doe) dan voel ik me alleen maar nog lamlendiger.
Het is nu bijna een jaar voor jou, voor mij ook. Ook ik blijf het raar vinden dat een sterk persoon echt binnen 3 maanden weg kan zijn.
Jynx, wat heftig. Dat is echt letterlijk en figuurlijk een tijd afsluiten. Heel veel sterkte.
Teun, 'Straks zijn we weer sterk, sterker dan voorheen.' Zo voel ik het ook, ondanks dat ik bijna alles nutteloos vind momenteel. Ik zat een paar weken geleden op de fiets, en opeens kwam er een gedachte binnen: 'hier komt iets goeds uit'. Zo voel ik het meestal niet hoor, en ik kan me ook niet voorstellen wat dat goeds dan zou moeten zijn, maar ik houd me er maar aan vast. Iets wat ik waarschijnlijk nooit gedaan zou hebben of aan gedacht zou hebben als mijn vader er nog geweest zou zijn. Mijn leven was ook wel aardig ingekakt en dat vond ik wel prima. Nu vind ik dat niet meer prima. Ik ben benieuwd waar ik over een paar jaar sta.
Het is nu bijna een jaar voor jou, voor mij ook. Ook ik blijf het raar vinden dat een sterk persoon echt binnen 3 maanden weg kan zijn.
Jynx, wat heftig. Dat is echt letterlijk en figuurlijk een tijd afsluiten. Heel veel sterkte.
Teun, 'Straks zijn we weer sterk, sterker dan voorheen.' Zo voel ik het ook, ondanks dat ik bijna alles nutteloos vind momenteel. Ik zat een paar weken geleden op de fiets, en opeens kwam er een gedachte binnen: 'hier komt iets goeds uit'. Zo voel ik het meestal niet hoor, en ik kan me ook niet voorstellen wat dat goeds dan zou moeten zijn, maar ik houd me er maar aan vast. Iets wat ik waarschijnlijk nooit gedaan zou hebben of aan gedacht zou hebben als mijn vader er nog geweest zou zijn. Mijn leven was ook wel aardig ingekakt en dat vond ik wel prima. Nu vind ik dat niet meer prima. Ik ben benieuwd waar ik over een paar jaar sta.
zaterdag 10 november 2018 om 09:23
Heb ik ook. Mijn vriend en mijn vader zijn de enigen die ik heb. Geen broers of zussen. Mocht mn vader iets overkomen dan hoeft t voor mij ook niet meer. Dan vind mn vriend wel n andere vriendin..Doubletree20 schreef: ↑08-11-2018 08:40Herkenbaar Lady_Day. Ik ben ook zo bang dat mijn man iets overkomt. Hij is alles wat ik nog heb. Als hij weg valt kan ik niet meer verder leven denk ik.
zaterdag 10 november 2018 om 09:23
Heb ik ook. Mijn vriend en mijn vader zijn de enigen die ik heb. Geen broers of zussen. Mocht mn vader iets overkomen dan hoeft t voor mij ook niet meer. Dan vind mn vriend wel n andere vriendin..Doubletree20 schreef: ↑08-11-2018 08:40Herkenbaar Lady_Day. Ik ben ook zo bang dat mijn man iets overkomt. Hij is alles wat ik nog heb. Als hij weg valt kan ik niet meer verder leven denk ik.
zaterdag 10 november 2018 om 09:30
Ja klopt. De video vd uitvaart heb ik minstens 10x gezien terwijl ik van mensen in mn lotgenotengroepje hoor dat ze er na 2-3 jaar nog helemaal niet aan toe zijn.Lady_Day schreef: ↑
W.b. zielige liedjes luisteren en foto's kijken... ik doe het ook veel de laatste weken. Ik wil het eigenlijk niet omdat ik er verdrietiger van word dan ik al ben, maar net als jij voel ik die behoefte.
Verder heb ik veel youtube videos gekeken over rouw, uitvaarten. Zelfs docu's over hoe opbaren in zn werk gaat enz. Hoe je lijf verteerd onder de grond. Best luguber eigenlijk maar ik wil t gewoon weten.
Nav met 2e overlijden in mn omgeving heel veel videos over zelfmoord bekeken. Om maar te achterhalen hoe diegene gedacht moest hebben.
Ook voor mezelf een "wat als.." lijstje gemaakt. Mocht mij iets overkomen dan kan mn vriend ergens inloggen en mijn wensen zien. Incl muziek die ik ook dit moment mooi vind. Dus muziek voor mn eigen einde heb ik ook al geluisterd, ook heel luguber en vreemd. Maar geeft me ook weer rust dat we nu elkaars wensen weten. We zijn al 4 jaar bij elkaar maar hebben dit onderwerp nooit eerder besproken.
zaterdag 10 november 2018 om 09:34
Overlijden accepteren na een medische fout lijkt me heel lastig en frustrerendmeisjeviva33 schreef: ↑08-11-2018 13:31Maar nu blijkt dat de operatie helemaal niet zo had hoeven verlopen en ze er nog had kunnen zijn voelt het alsof ik helemaal terug bij af ben en inderdaad hoe kan de wereld nou ooit nog kloppen want die is niet meer compleet..
.Geeft het je kracht om er achteraan te gaan hoe en wat en de betreffende arts te ""straffen" ? Zou je er echt tm rechtzaken achteraan willen of laat je het zo?
zaterdag 10 november 2018 om 11:04
koekie1980 schreef: ↑10-11-2018 09:23Heb ik ook. Mijn vriend en mijn vader zijn de enigen die ik heb. Geen broers of zussen. Mocht mn vader iets overkomen dan hoeft t voor mij ook niet meer. Dan vind mn vriend wel n andere vriendin..
Herkenbaar
zaterdag 10 november 2018 om 11:07
Ben blij dat wij daar geen film van hebben. Vind de herinnering zelf al pijnlijk genoeg, terwijl ik me toch vol verdoofd had met allerhande kalmeringsmiddelen en oordopjes in had om het hardste geluid te blokken.koekie1980 schreef: ↑10-11-2018 09:30Ja klopt. De video vd uitvaart heb ik minstens 10x gezien terwijl ik van mensen in mn lotgenotengroepje hoor dat ze er na 2-3 jaar nog helemaal niet aan toe zijn.
Mijn persoonlijke afscheid van mijn vader was het rondje wat ik samen in de begrafeniswagen met hem heb gereden langs de route waar wij tijdens zijn laatste jaar vaak wandelden. Dat was mijn persoonlijke ceremonietje.
Ik heb zelf ook al 'n lijstje met wensen voor mijn uitvaart zoals muziek, geen kerk, geen bezichtiging van mij in m'n kist.
zaterdag 10 november 2018 om 11:27
Ik ben heel blij dat wij geen 'dienst' hadden voor mijn vader. Ik zou het afschuwelijk gevonden hebben om daar te moeten zitten of, nog erger, te moeten spreken. Als ik zelf dood ben wil ik het ook niet. Van mij mag ik linea recta naar het crematorium. Ik wil geen pottenkijkers, geen toespraken, geen muziek.
Als ik nu dood zou gaan zou ik het alleen heel erg voor mijn moeder vinden. Ik heb nog wel een zus, maar die redt zich wel. Die heeft ook een gezin. Ik zou het sneu vinden voor mijn vriend, maar hij zou zich ook wel redden.
Vrienden heb ik nog maar weinig over. Een klein handje vol, waarvan de meesten in het buitenland wonen. De dood van mijn vader heeft de bezem er wel even goed doorgehaald. Ik weet nu precies aan wie ik wat heb en aan wie niet.
Als ik nu dood zou gaan zou ik het alleen heel erg voor mijn moeder vinden. Ik heb nog wel een zus, maar die redt zich wel. Die heeft ook een gezin. Ik zou het sneu vinden voor mijn vriend, maar hij zou zich ook wel redden.
Vrienden heb ik nog maar weinig over. Een klein handje vol, waarvan de meesten in het buitenland wonen. De dood van mijn vader heeft de bezem er wel even goed doorgehaald. Ik weet nu precies aan wie ik wat heb en aan wie niet.
zaterdag 10 november 2018 om 15:00
redbulletje schreef: ↑10-11-2018 11:07Ben blij dat wij daar geen film van hebben. Vind de herinnering zelf al pijnlijk genoeg, terwijl ik me toch vol verdoofd had met allerhande kalmeringsmiddelen en oordopjes in had om het hardste geluid te blokken.
Mijn persoonlijke afscheid van mijn vader was het rondje wat ik samen in de begrafeniswagen met hem heb gereden langs de route waar wij tijdens zijn laatste jaar vaak wandelden. Dat was mijn persoonlijke ceremonietje.
Ik heb zelf ook al 'n lijstje met wensen voor mijn uitvaart zoals muziek, geen kerk, geen bezichtiging van mij in m'n kist.
zaterdag 10 november 2018 om 15:02
Ik herken het... echt enorm balen dat ze er juist in de slechte tijden niet voor je (ons) zijn.Lady_Day schreef: ↑10-11-2018 11:27Ik ben heel blij dat wij geen 'dienst' hadden voor mijn vader. Ik zou het afschuwelijk gevonden hebben om daar te moeten zitten of, nog erger, te moeten spreken. Als ik zelf dood ben wil ik het ook niet. Van mij mag ik linea recta naar het crematorium. Ik wil geen pottenkijkers, geen toespraken, geen muziek.
Als ik nu dood zou gaan zou ik het alleen heel erg voor mijn moeder vinden. Ik heb nog wel een zus, maar die redt zich wel. Die heeft ook een gezin. Ik zou het sneu vinden voor mijn vriend, maar hij zou zich ook wel redden.
Vrienden heb ik nog maar weinig over. Een klein handje vol, waarvan de meesten in het buitenland wonen. De dood van mijn vader heeft de bezem er wel even goed doorgehaald. Ik weet nu precies aan wie ik wat heb en aan wie niet.
Ben zelf ook mn vrienden even aan het "indelen" geweest en er blijft idd niet veel over.
Zelfs van de vrienden waar ik t niet van verwacht had.
Hopelijk komt daar dan andere mensen voor terug. In ieder geval hier online
zaterdag 10 november 2018 om 15:17
Bij mij juist van vrienden waar ik het niet van verwacht had. Van vrienden die zelf ook een ouder hebben verloren die me dan doodleuk na 2 maand vragen of ik er al overheen ben. Werkelijk waar...
Maar ik heb ook steun mogen ontvangen uit de meest onverwachte hoeken, zoals hier, dat vind ik dan wel weer mooi.
Maar ik heb ook steun mogen ontvangen uit de meest onverwachte hoeken, zoals hier, dat vind ik dan wel weer mooi.
zaterdag 10 november 2018 om 16:25
Verdorie heel cerhaal geschreven wordt het niet geplaatst....ik probeer het opnieuw.
Lang geleden dat ik geschreven heb, maar ik heb jullie wel gelezen.
Het is nu 2,5 maand geleden dat mama overleden is en het gaat best goed met me.
Het huis is opgeleverd aan de verhuurder en haar spulletjes zijn verdeeld, ik heb mijn werk en doe de dingen zoals altijd. Ik heb inmiddels wel de tatoo in haar handschrift laten zetten, ik ben er erg blij mee!
Eigenlijk wacht ik op de big-bang.
Vorige week was een herdenking van het hospice, ik had me wel opgegeven maar ik ben uiteindelijk niet gegaan. Ik heb deze keer voor mezelf gekozen.
Er zit nu een heel dun korstje op de wond en ik was bang dat door die herdenking het korstje weer open zou gaan. Ik krijg het nog moeilijk genoeg straks als mama bijgezet gaat worden en met de feestdagen. Mama was de laatste 15 jaar met kerst bij ons.
Ik las dat veel van jullie wachten op een teken. Volgens mij heb ik dat gehad.
Ik maak me wel heel herkenbaar op deze manier maar soit, ik wil het graag met jullie delen en misschien haal ik het later ook wel weg.
Zus en ik zijn mama’s urn gaan halen op het crematorium. Deze stond er mooi bij op een tafeltje met bloem en beeldje.
Mama wilde perse een bepaald beeldje mee in haar kist, ze heeft me dit wel 20 keer gezegd.
Dat beeldje dat naast de urn stond leek precies op mama’s beeldje, dus ik vraag het aan de medewerkster. Ja, zegt deze, soms komen er wel eens dingen onbeschadigd mee uit. Het was mama’s beeldje!
Er zal best een heel logische verklaring zijn hiervoor, maar voor mij is dit het teken dat alles goed is en gaat.
Lang geleden dat ik geschreven heb, maar ik heb jullie wel gelezen.
Het is nu 2,5 maand geleden dat mama overleden is en het gaat best goed met me.
Het huis is opgeleverd aan de verhuurder en haar spulletjes zijn verdeeld, ik heb mijn werk en doe de dingen zoals altijd. Ik heb inmiddels wel de tatoo in haar handschrift laten zetten, ik ben er erg blij mee!
Eigenlijk wacht ik op de big-bang.
Vorige week was een herdenking van het hospice, ik had me wel opgegeven maar ik ben uiteindelijk niet gegaan. Ik heb deze keer voor mezelf gekozen.
Er zit nu een heel dun korstje op de wond en ik was bang dat door die herdenking het korstje weer open zou gaan. Ik krijg het nog moeilijk genoeg straks als mama bijgezet gaat worden en met de feestdagen. Mama was de laatste 15 jaar met kerst bij ons.
Ik las dat veel van jullie wachten op een teken. Volgens mij heb ik dat gehad.
Ik maak me wel heel herkenbaar op deze manier maar soit, ik wil het graag met jullie delen en misschien haal ik het later ook wel weg.
Zus en ik zijn mama’s urn gaan halen op het crematorium. Deze stond er mooi bij op een tafeltje met bloem en beeldje.
Mama wilde perse een bepaald beeldje mee in haar kist, ze heeft me dit wel 20 keer gezegd.
Dat beeldje dat naast de urn stond leek precies op mama’s beeldje, dus ik vraag het aan de medewerkster. Ja, zegt deze, soms komen er wel eens dingen onbeschadigd mee uit. Het was mama’s beeldje!
Er zal best een heel logische verklaring zijn hiervoor, maar voor mij is dit het teken dat alles goed is en gaat.
zaterdag 10 november 2018 om 17:13
Die heeft ze dus gewoon beschermd op welke manier dan ook..ModuleX schreef: ↑10-11-2018 16:25Ik las dat veel van jullie wachten op een teken. Volgens mij heb ik dat gehad.
Ik maak me wel heel herkenbaar op deze manier maar soit, ik wil het graag met jullie delen en misschien haal ik het later ook wel weg.
Zus en ik zijn mama’s urn gaan halen op het crematorium. Deze stond er mooi bij op een tafeltje met bloem en beeldje.
Mama wilde perse een bepaald beeldje mee in haar kist, ze heeft me dit wel 20 keer gezegd.
Dat beeldje dat naast de urn stond leek precies op mama’s beeldje, dus ik vraag het aan de medewerkster. Ja, zegt deze, soms komen er wel eens dingen onbeschadigd mee uit. Het was mama’s beeldje!
Er zal best een heel logische verklaring zijn hiervoor, maar voor mij is dit het teken dat alles goed is en gaat.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
