Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 11 november 2018 om 10:56
Ja bizar is dat... alsof ze vergeten zijn hoe het voor hen voelde.
En ze geven je hiermee toch t idee dat je je aanstelt ofzo. Zo van na 2 maanden hoort t toch beter te gaan met je, je doet vast iets verkeerd. Zo werkt t dus echt niet, het zal nog heel veel jaartjes op en af gaan. Ons leven wordt echt nooit meer hetzelfde.
zondag 11 november 2018 om 11:16
Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
zondag 11 november 2018 om 11:55
Ik ben 24 jaar en in december is het een jaar geleden dat mijn vader is overleden.
In mijn jeugd begon de ellende met de gezondheid van mijn vader. Maar na een aantal maanden en veel behandelingen en operaties verder bleef dit "stabiel" wel bleef hij altijd onder controle. Zo'n 4 jaar geleden begon het weer toen mijn vader in mijn bijzijn een beroerte kreeg waar hij nooit helemaal van is hersteld. Twee jaar terug werd de situatie erger, vanaf dat moment was ik mantelzorger en ben ik samen met mijn moeder voor hem gaan zorgen tot het einde. Toen hij vorig jaar wederom in het ziekenhuis belandde hebben we allemaal uitgebreid afscheid kunnen nemen, hij heeft zijn wensen voor de begrafenis verteld en we zijn continue samen geweest met het gezin.
Hij is een week later, thuis, overleden. Nu is mijn vader (helaas) niet de eerste die ik heb zien sterven, maar dit was wel enorm heftig. Hij is niet rustig gegaan, iets wat me tot op heden nog erg bang maakt voor de dood.
Ook merk ik (zoals vele van julie denk ik) dat mijn sociale netwerk enorm klein is geworden, beste vriendinnen waar ik al meer dan 10 jaar close mee was spreek ik sindsdien niet meer omdat ze er in deze periode vandoor zijn gegaan.
Nog elke dag heb ik het zo ontzettend moeilijk, ik heb dagen waarop ik de hele dag wil huilen, maar ook veel dagen waarop ik niks voel en het lijkt alsof niks me kan raken.
Sorry voor mijn lange verhaal, ik ben nieuw hier en merk dat ik enorm veel behoefte heb om erover te praten met lotgenoten.
In mijn jeugd begon de ellende met de gezondheid van mijn vader. Maar na een aantal maanden en veel behandelingen en operaties verder bleef dit "stabiel" wel bleef hij altijd onder controle. Zo'n 4 jaar geleden begon het weer toen mijn vader in mijn bijzijn een beroerte kreeg waar hij nooit helemaal van is hersteld. Twee jaar terug werd de situatie erger, vanaf dat moment was ik mantelzorger en ben ik samen met mijn moeder voor hem gaan zorgen tot het einde. Toen hij vorig jaar wederom in het ziekenhuis belandde hebben we allemaal uitgebreid afscheid kunnen nemen, hij heeft zijn wensen voor de begrafenis verteld en we zijn continue samen geweest met het gezin.
Hij is een week later, thuis, overleden. Nu is mijn vader (helaas) niet de eerste die ik heb zien sterven, maar dit was wel enorm heftig. Hij is niet rustig gegaan, iets wat me tot op heden nog erg bang maakt voor de dood.
Ook merk ik (zoals vele van julie denk ik) dat mijn sociale netwerk enorm klein is geworden, beste vriendinnen waar ik al meer dan 10 jaar close mee was spreek ik sindsdien niet meer omdat ze er in deze periode vandoor zijn gegaan.
Nog elke dag heb ik het zo ontzettend moeilijk, ik heb dagen waarop ik de hele dag wil huilen, maar ook veel dagen waarop ik niks voel en het lijkt alsof niks me kan raken.
Sorry voor mijn lange verhaal, ik ben nieuw hier en merk dat ik enorm veel behoefte heb om erover te praten met lotgenoten.
zondag 11 november 2018 om 12:45
Koffiehagedis schreef: ↑11-11-2018 11:16Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
Vermoeidheid volmondig JA.
Ben met sporten gestopt sinds mei en neem me steeds voor om bijv 2x per week 5km te wandelen maar zelfs dat is nog teveel.
Nu 5 maanden na t overlijden.. iets beyer maar nog steeds flut. Heb mn 3x pw hardlopen vervangen voor 1x zumba dansen. Gewoon omdat de muziek zo vrolijk is en ik ik n ieder geval beweeg, das voldoende. 8 kilo extra nu maar dat neem ik ff voor lief. Dus nee het ligt niet aan jou
zondag 11 november 2018 om 12:51
Camellia
December.. die maand komt er weer aan. Heftige tijd voor je. Weet je al wat je op de sterfdag gaat doen? Bijv jaardienst in de kerk of thuis op n bijzondere manier herdenken? Begraafplaats bezoeken of juist net doen alsof er niet aan de hand is. Dat kan natuurlijk ook.. alles is prima uiteraard
Wat fijn dat je hem heb kunnen verzorgen en zn uitvaart wensen hebt kunnen bespreken. Dat heb ik ook gekund en geeft toch wat rust, al blijft het verlies vreselijk. Je verhaal is hier nooit te lang. En ik vind een heleboel wat geschreven is ook heel herkenbaar.
Ik lees nog wel eens oude pagina's terug. Het is gewoon k#t en het blijft k#t.
December.. die maand komt er weer aan. Heftige tijd voor je. Weet je al wat je op de sterfdag gaat doen? Bijv jaardienst in de kerk of thuis op n bijzondere manier herdenken? Begraafplaats bezoeken of juist net doen alsof er niet aan de hand is. Dat kan natuurlijk ook.. alles is prima uiteraard
Wat fijn dat je hem heb kunnen verzorgen en zn uitvaart wensen hebt kunnen bespreken. Dat heb ik ook gekund en geeft toch wat rust, al blijft het verlies vreselijk. Je verhaal is hier nooit te lang. En ik vind een heleboel wat geschreven is ook heel herkenbaar.
Ik lees nog wel eens oude pagina's terug. Het is gewoon k#t en het blijft k#t.
koekie1980 wijzigde dit bericht op 11-11-2018 12:55
6.47% gewijzigd
zondag 11 november 2018 om 12:54
Ik ben zelf dit weekend jarig en mn moeder is er niet bij. Ik vind er geen zak aan en vraag me echt af wanneer ik weer positief kan denken.
Sommige momentjes zijn wel leuk maar die zijn maar kort.
Zijn hier mensen die anti depressiva medicijnen geprobeerd hebben? Ik zit eraan te denken om mn huisarts erom te vragen. Ik heb geen id wat ik daarvan kan verwachten. Heb ooit es oxazepam gekregen om goed te slapen maar dat was n compleet andere situatie.
Sommige momentjes zijn wel leuk maar die zijn maar kort.
Zijn hier mensen die anti depressiva medicijnen geprobeerd hebben? Ik zit eraan te denken om mn huisarts erom te vragen. Ik heb geen id wat ik daarvan kan verwachten. Heb ooit es oxazepam gekregen om goed te slapen maar dat was n compleet andere situatie.
zondag 11 november 2018 om 14:10
Koffiehagedis, ik herken dat ook ja! Had de link nog niet eerder gemaakt maar ik heb de afgelopen maanden ook enorm veel last van vermoeidheid.
Koekie1980, ik heb me voorgenomen om op alle belangrijke dagen (vaderdag, zijn verjaardag en sterfdag) een bloemstuk te maken en dit met mijn moeder en broers bij zijn graf te leggen. Hoe ik de dag verder ga invullen weet ik nog niet, vind het enorm lastig. Wil het niet alleen hierbij houden, want zijn graf bezoeken is iets wat ik wekelijks doe.
Vind de gehele maand sowieso erg lastig, wij hielden thuis altijd enorm van kerst maar vorig jaar waren we tijdens de feestdagen zijn begrafenis aan het regelen.
Koekie1980, ik heb me voorgenomen om op alle belangrijke dagen (vaderdag, zijn verjaardag en sterfdag) een bloemstuk te maken en dit met mijn moeder en broers bij zijn graf te leggen. Hoe ik de dag verder ga invullen weet ik nog niet, vind het enorm lastig. Wil het niet alleen hierbij houden, want zijn graf bezoeken is iets wat ik wekelijks doe.
Vind de gehele maand sowieso erg lastig, wij hielden thuis altijd enorm van kerst maar vorig jaar waren we tijdens de feestdagen zijn begrafenis aan het regelen.
zondag 11 november 2018 om 15:04
Heb mijn verjaardag afgelopen maand niet gevierd had er geen zin in, ben met mijn gezin uit eten geweest.koekie1980 schreef: ↑11-11-2018 12:54Ik ben zelf dit weekend jarig en mn moeder is er niet bij. Ik vind er geen zak aan en vraag me echt af wanneer ik weer positief kan denken.
Sommige momentjes zijn wel leuk maar die zijn maar kort.
Zijn hier mensen die anti depressiva medicijnen geprobeerd hebben? Ik zit eraan te denken om mn huisarts erom te vragen. Ik heb geen id wat ik daarvan kan verwachten. Heb ooit es oxazepam gekregen om goed te slapen maar dat was n compleet andere situatie.
zondag 11 november 2018 om 15:07
Mijn moeder is in april gestorven mijn vader het jaar ervoor.. ben nog steeds moe. Heb naast mijn gezin en full-time baan 2 jaar moeten mantelzorgen..Koffiehagedis schreef: ↑11-11-2018 11:16Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
Dus die vermoeidheid zal er niet snel uit zijn vrees ik..
Vrienden en schoonfamilie krijg flink uitgedund er was geen begrip voor depressie man en vijf jaar ellende bij elkaar is teveel voor schoonfamilie en veel vrienden.. scheelt een boel verjaardagen en activiteiten waar ik nu absoluut geen zin in heb.
zondag 11 november 2018 om 20:43
Vermoeidheid al heel lang voor het overlijden van mijn moeder in april en mijn vader het jaar ervoor. Een periode van intensieve mantelzorg van 2 jaar ging er aan vooraf.Koffiehagedis schreef: ↑11-11-2018 11:16Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
Sporten stond al een tijd in de koelkast, en doe het nu 1x in de week samen met mijn dochter.
Vrienden kring en schoonfamilie kring sinds depressie man drastisch uitgedund.. het intensieve mantelzorgen en 5 moeilijke jaren dunde het nog verder uit. Maak mij er niet druk om de vriendschappen die zijn overgebleven zijn mij veel waard geworden..
Minder feestjes en verplichtingen is juist nu fijn heb er geen zin in.
zondag 11 november 2018 om 20:43
Vermoeidheid al heel lang voor het overlijden van mijn moeder in april en mijn vader het jaar ervoor. Een periode van intensieve mantelzorg van 2 jaar ging er aan vooraf.Koffiehagedis schreef: ↑11-11-2018 11:16Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
Sporten stond al een tijd in de koelkast, en doe het nu 1x in de week samen met mijn dochter.
Vrienden kring en schoonfamilie kring sinds depressie man drastisch uitgedund.. het intensieve mantelzorgen en 5 moeilijke jaren dunde het nog verder uit. Maak mij er niet druk om de vriendschappen die zijn overgebleven zijn mij veel waard geworden..
Minder feestjes en verplichtingen is juist nu fijn heb er geen zin in.
zondag 11 november 2018 om 22:18
Verjaardag ondertussen overleefd. Vader en schoonouders op bezoek gehad en wat goede vrienden. Vanochtend heel veel gehuild. Ook toen mn vader binnen kwam met een betraande blik. Kreeg wel veel lieve berichtjes op de app en kaartjes met medeleven naast de felicitaties. Dat is fijn. En toch moet je het zelf doen he..
zondag 11 november 2018 om 23:00
Gefeliciteerd Koekie... raar he dat die dag toch gewoon doorgaat. Gevoelsmatig zou er niks feestelijks meer moeten zijn want wat is er nou nog feestelijk aan zonder diegene die je zo mist..
mijn verjaardag was 2 maanden na het overlijden van mijn moeder, haar eigen verjaardag een kleine 3 weken na haar overlijden. Vond het heel confronterend en je kan die dagen niet om het verdriet heen zelfs al zou je het willen. Nu bijna 5 maanden na haar overlijden en het komt met vlagen heel heftig binnen.
Koekie, zou je het serieus overwegen van die AD? Ben altijd zo bang dat het afvlakt en dat je je gevoel dan wegstopt en dat je dan nooit meer van die pillen afkomt omdat het dan dus wel in alle hevigheid om de hoek komt kijken.
mijn verjaardag was 2 maanden na het overlijden van mijn moeder, haar eigen verjaardag een kleine 3 weken na haar overlijden. Vond het heel confronterend en je kan die dagen niet om het verdriet heen zelfs al zou je het willen. Nu bijna 5 maanden na haar overlijden en het komt met vlagen heel heftig binnen.
Koekie, zou je het serieus overwegen van die AD? Ben altijd zo bang dat het afvlakt en dat je je gevoel dan wegstopt en dat je dan nooit meer van die pillen afkomt omdat het dan dus wel in alle hevigheid om de hoek komt kijken.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 12 november 2018 om 02:48
Rouw trekt je batterij volledig leeg, bij mij tenminste. Opladen kost meer energie en omdat je tegelijkertijd ook nog rouwt kosten normale activiteiten ook meer energie. Ook nu, meer dan een jaar later, kosten tegenslagen meer energie. Wel weet ik beter hoe ik kan opladen en neem ik vaker rust.Koffiehagedis schreef: ↑11-11-2018 11:16Is jullie lijf ook zo van slag? Het is bij mij nu 3 weken geleden, maar iedere dag die vermoeidheid... En net probeerde ik voor de 2e keer in 1,5 week te sporten, en ik ging weer voor het einde van de les bijna van mijn stokje. Waardeloos. Vraag me af of dit 'gewoon' rouw is of dat er iets mis is met mijn lijf.
Ik voelde me enorm schuldig tegenover mijn moeder dat ik niet sportte (dat vond ze altijd belangrijk), maar het lukte me gewoon niet. Ik denk dat dat bijna 1 jaar heeft gekost.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 12 november 2018 om 06:17
Wat een heftig verhaal, Camellia. Op zo'n jonge leeftijd al zo'n verantwoordelijkheid en dan, ondanks alle intensieve zorg, sterft je vader toch nog.
Koekie, nog gefeliciteerd! W.b. de antidepressiva, ik zou daar voorzichtig mee zijn. Ik geef toe dat ik er zelf ook wel aan gedacht heb hoor, totdat mijn therapeut zei dat wat en hoe ik me voelde compleet normaal was voor zo'n groot verlies en dat je er 'gewoon' doorheen moet. Ik had het idee dat ik vast kwam te zitten, maar dat was niet zo.
Ik heb heel lang geleden eens AD geslikt. Het hielp wel, maar na 6 maanden wilde ik er mee stoppen. Het heeft me 6 maanden gekost om af te kicken. Het was afschuwelijk. Het zal voor iedereen weer anders zijn, maar zolang je nog andere opties hebt dan AD, zou ik die eerst onderzoeken. Ik vond het heel erg heftig nl, ik functioneerde nog slechter dan nu.
Koekie, nog gefeliciteerd! W.b. de antidepressiva, ik zou daar voorzichtig mee zijn. Ik geef toe dat ik er zelf ook wel aan gedacht heb hoor, totdat mijn therapeut zei dat wat en hoe ik me voelde compleet normaal was voor zo'n groot verlies en dat je er 'gewoon' doorheen moet. Ik had het idee dat ik vast kwam te zitten, maar dat was niet zo.
Ik heb heel lang geleden eens AD geslikt. Het hielp wel, maar na 6 maanden wilde ik er mee stoppen. Het heeft me 6 maanden gekost om af te kicken. Het was afschuwelijk. Het zal voor iedereen weer anders zijn, maar zolang je nog andere opties hebt dan AD, zou ik die eerst onderzoeken. Ik vond het heel erg heftig nl, ik functioneerde nog slechter dan nu.
maandag 12 november 2018 om 07:48
Koekie, ik kan alleen uit eigen ervaring spreken hoor... en als ik jouw posts zo lees, dan denk ik dat ik heel goed begrijp hoe jij je voelt. Wat er gebeurd is is niet niks. Ik denk echt dat een ouder verliezen je fundamenteel kan veranderen. Ik merk het nu al en ook dat vind ik een heel eenzaam proces. Ik mis de aansluiting met mijn vrienden. Zij zijn met heel andere dingen bezig. Dingen die ik totaal niet (meer) boeiend vind. Dat maakt het extra eenzaam.
Ik heb maandenlang een dagboek bijgehouden. Daar heb ik vanochtend in zitten lezen. Ja, dan ben ik wel weer even goed overstuur. Ik weet ook niet waarom ik het doe. Net als foto's kijken. Het voelt als zelfkwelling en toch heb ik het 'nodig'. Ik wil het verdriet niet wegdrukken, ook al lijkt het me heerlijk om eens een dag niet onder die zware deken gebukt te gaan.
Het is nog maar net geleden he. Voor mij nu 10 maanden en ik huil nog elke dag. Nog elke dag kan ik de schok voelen van het gemis. We moeten er op vertrouwen dat het beter gaat worden.
Ik sprak dit weekend met een vriendin van mij. Haar man heeft 5 jaar geleden zelfmoord gepleegd in bijzijn van hun oudste dochter, die toen 9 was. Zij is compleet ingestort daarna maar nu, 5 jaar later, kan ze wel zeggen dat de acute pijn echt wel voorbij is. Ze mist hem ontzettend, maar ze ligt niet meer verscheurd van pijn op de grond.
Ik vind het soms moeilijk om te geloven dat ik me ooit beter zal voelen, maar ik denk dat ik diep van binnen wel weet dat het wel zal gebeuren. Hoe ziek ik me ook vaak voel, er is toch iets waarom ik door blijf gaan.
Ik heb maandenlang een dagboek bijgehouden. Daar heb ik vanochtend in zitten lezen. Ja, dan ben ik wel weer even goed overstuur. Ik weet ook niet waarom ik het doe. Net als foto's kijken. Het voelt als zelfkwelling en toch heb ik het 'nodig'. Ik wil het verdriet niet wegdrukken, ook al lijkt het me heerlijk om eens een dag niet onder die zware deken gebukt te gaan.
Het is nog maar net geleden he. Voor mij nu 10 maanden en ik huil nog elke dag. Nog elke dag kan ik de schok voelen van het gemis. We moeten er op vertrouwen dat het beter gaat worden.
Ik sprak dit weekend met een vriendin van mij. Haar man heeft 5 jaar geleden zelfmoord gepleegd in bijzijn van hun oudste dochter, die toen 9 was. Zij is compleet ingestort daarna maar nu, 5 jaar later, kan ze wel zeggen dat de acute pijn echt wel voorbij is. Ze mist hem ontzettend, maar ze ligt niet meer verscheurd van pijn op de grond.
Ik vind het soms moeilijk om te geloven dat ik me ooit beter zal voelen, maar ik denk dat ik diep van binnen wel weet dat het wel zal gebeuren. Hoe ziek ik me ook vaak voel, er is toch iets waarom ik door blijf gaan.
maandag 12 november 2018 om 08:10
Je vriendin heeft gelijk Lady, maar als je er middenin zit is dat onvoorstelbaar. Toen mijn oudste was overleden heb ik heel lang enkel geleefd omdat ik vond dat ik dat aan hem verplicht was. Op den duur werd dat minder en ik kon op den duur weer echt zeggen dat ik wilde leven. Tot mijn kleine meisje overleed en ik doorging voor de andere kinderen. Ik ben moeder en heb geen andere keuze dan voor hen doorgaan met leven. Nu na drie jaar is dat hartverscheurende eraf. Het doet regelmatig pijn, de korst op deze wond is nog extreem breekbaar, maar ik leef ook weer omdat ik wil blijven leven.
Nog steeds kan de schok van het verdriet en het oneindige gemis als een mokerslag binnenkomen, maar ik weet dat dat voorbijgaat en de zon weer steeds meer doorkomt.
Koekkie ondanks het gemis alsnog van harte gefeliciteerd
!
Ik ben vandaag jarig en vind dat nog steeds lastig, maar wel minder dan het eerste jaar gelukkig. Al blijft de leegte wel bij mij.
Nog steeds kan de schok van het verdriet en het oneindige gemis als een mokerslag binnenkomen, maar ik weet dat dat voorbijgaat en de zon weer steeds meer doorkomt.
Koekkie ondanks het gemis alsnog van harte gefeliciteerd
!Ik ben vandaag jarig en vind dat nog steeds lastig, maar wel minder dan het eerste jaar gelukkig. Al blijft de leegte wel bij mij.
Forever is a hell of a long time
maandag 12 november 2018 om 08:36
Jij ook gefeliciteerd met je verjaardag, Selune. Ik vind dat je mooi schrijft en je posts helpen me, dankje
Ik voel me wel eens hysterisch hoor. Twee kinderen verliezen, een man verliezen omdat hij een kogel door zijn hoofd jaagt terwijl zijn dochter thuis is... ik weet niet of ik door had kunnen gaan. Een ouder verliezen is heel 'normaal' en ik vind dit al bijna niet te doen.
Ik voel me wel eens hysterisch hoor. Twee kinderen verliezen, een man verliezen omdat hij een kogel door zijn hoofd jaagt terwijl zijn dochter thuis is... ik weet niet of ik door had kunnen gaan. Een ouder verliezen is heel 'normaal' en ik vind dit al bijna niet te doen.
maandag 12 november 2018 om 08:47
Weet je in heb me heel lang vreselijk schuldig gevoeld dat ik nog leefde. "Iedereen" roept altijd als mijn kind iets overkomt hoef ik niet meer te leven en ik verloor mijn kind en ik leefde nog wel. En ging door en toen mijn dochtertje overleed voelde het bijna alsof ik het recht niet had om door te gaan. Ik heb de zijn ik moet door voor de andere kinderen lange tijd echt als harnas gebruikt, alleen omdat zij er waren mocht ik blijven leven. En ik voel me nog steeds schuldig, want ik had er alles voor over gehad om de kinderen nog bij me te hebben. Toch kan ik nu ook denken, makkelijk praten dat je dan niet verder zou willen. Nee dat wil je inderdaad niet, maar tussen niet meer willen en er zelf een einde aan maken zit nog een wereld van verschil. Mijn hart is twee keer in duizenden stukjes gebroken, maar het klopt nog steeds en daarmee is het mijn opdracht om er ondanks het gemis en verdriet het beste van te maken.
Forever is a hell of a long time
maandag 12 november 2018 om 08:50
En thx voor je felicitatie Lady, lief van je!
Wat ik met mijn vorige bericht wil zeggen. Er is niets hysterisch aan je gevoel. Elk verlies is anders en hartverscheurend en niemand weet vooraf hoe hij/zij reageerd. En niemand heeft het recht te oordelen over het verdriet van een ander. Het mag er gewoon zijn. Het is alleen maar een teken dat je van je vader hebt gehouden en houdt, niets mis mee en niets hysterisch aan
Wat ik met mijn vorige bericht wil zeggen. Er is niets hysterisch aan je gevoel. Elk verlies is anders en hartverscheurend en niemand weet vooraf hoe hij/zij reageerd. En niemand heeft het recht te oordelen over het verdriet van een ander. Het mag er gewoon zijn. Het is alleen maar een teken dat je van je vader hebt gehouden en houdt, niets mis mee en niets hysterisch aan
Forever is a hell of a long time
maandag 12 november 2018 om 09:08
Ik heb vorig jaar een maand of 5 AD geslikt (citalopram) en daar cold turkey mee gestopt vanaf 't moment dat ik vreetbuien kreeg en nu sinds 2 weken een ander type waar ik nu nog bij in de fase zit dat het moet gaan aanslaan. Voordeel van de huidige (wellbutrin) is wel dat je er niet van aan komt en dat is voor mij wel heel belangrijk.koekie1980 schreef: ↑12-11-2018 07:22Ik reageer later ff uitgebreid maar alvast dank voor de reacties en tips voor die AD. Hier had ik niet aan gedacht nee. Toch niet de beste oplossing dan
maandag 12 november 2018 om 09:09
Welk type was dat?Lady_Day schreef: ↑12-11-2018 06:17
Ik heb heel lang geleden eens AD geslikt. Het hielp wel, maar na 6 maanden wilde ik er mee stoppen. Het heeft me 6 maanden gekost om af te kicken. Het was afschuwelijk. Het zal voor iedereen weer anders zijn, maar zolang je nog andere opties hebt dan AD, zou ik die eerst onderzoeken. Ik vond het heel erg heftig nl, ik functioneerde nog slechter dan nu.
