Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 5 april 2018 om 23:06
Mijn vader had echt niet 2.5 maand niets laten horen.
Je zei toch dat ik duidelijk moet zijn? Dat ben ik dus ook. Daar ligt het niet aan.
De afgelopen 2.5 maand ook een paar moeilijk dagen gehad. Niets gehoord. Dan ben je ook niet echt betrokken. Dat is wat ik mis.
donderdag 5 april 2018 om 23:08
Heel herkenbaar. Mijn moeder is 62 geworden. Ze is zelf vrij jong haar ouders verloren, en haar 2 broers en zus is zij al verloren. En mijn broer. Mijn moeder wist dus heel goed wat rouwen was. Zij heeft mij nog kunnen zeggen dat ik vertrouwen moest hebben. Dat rouwen heel zwaar is maar dat het echt weer beter wordt. Dat het soms uitzichtloos lijkt maar dat het geluk altijd weer te vinden is.Engelsdropspikkels schreef: ↑26-03-2018 22:57Wat zijn jullie ervaringen met rouwtherapie? Ik zit er wel naar te kijken, ik vind de pijn soms zo ondragelijk de enorme huilbuien, en dat soort huilbuien ken ik niet ze komen op vanuit mijn tenen met oergeluiden of zoiets ?
Ik vind deze pijn doorstaan echt heel zwaar ik en soms zo blij als het er even niet is.
Kan me zo moeilijk voorstellen dat het ooit anders wordt en het idee dat dit zo blijft daar breekt het zweet me van uit.
Daar heb ik me proberen aan vast te houden....maar wat was dat moeilijk. Wat een pijn, wat een paniek heb ik gevoeld.
Ik dacht echt dat ik niet normaal was. ik heb heel veel boeken over rouwen gelezen. En ben in therapie gegaan. Dat was heel fijn. Zo open praten over je verdriet heeft me goed gedaan. Het haalt het verdriet niet weg maar laat je wel voelen dat het ok is om je zo te voelen. Dat het heel logisch is dat je je zo voelt. ik had een intense band met mijn moeder. Die enorme intensiteit kwam ook weer ergens vandaan. Eris wel heel veel naar boven gekomen tijdens die therapie. Heb ik tegelijk zwaar en fijn gevonden.
Mijn moeder is 15 maanden geleden overleden. En ik kan echt zeggen dat het beter gaat. Missen doe ik mijn moeder de rest van mijn leven. Verdriet heb ik ook echt nog steeds. Maar dat paniekerige....dat is er wel af. Waar ik eerst constant met haar bezig was nu ook wel eens een uur niet of in ieder mindern intens.
Het gemis blijft, het heeft zoveel veranderd..,maar ik geloof dat ik wel weer oprecht gelukkig ga worden. Zover is het nog niet, maar ik vindt dingen wel echt weer leuk.
Hou vertrouwen...en rouw...
Rouw is de keerzijde van liefde is een bekende. En zo waar....
Heel veel sterkte
donderdag 5 april 2018 om 23:09
Zeker. Maar we moeten dus alles alleen doen. Niemand om op terug te vallen. Die meedenkt of even kan bijspringen. Alles op Google zoeken ipv iemand die er voor ons is.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:04Je kindje hoort onvoorwaardelijk bij jou net zoals jij onvoorwaardelijk bij je kindje hoort. En dan ook nog een partner.
Genoeg mensen die dàt allemaal niet eens hebben.
Tel je zegeningen eens!!
donderdag 5 april 2018 om 23:09
En? Heb jij iets gedaan? Aan de bel getrokken?yogonaise schreef: ↑05-04-2018 23:06Mijn vader had echt niet 2.5 maand niets laten horen.
Je zei toch dat ik duidelijk moet zijn? Dat ben ik dus ook. Daar ligt het niet aan.
De afgelopen 2.5 maand ook een paar moeilijk dagen gehad. Niets gehoord. Dan ben je ook niet echt betrokken. Dat is wat ik mis.
Weet jij veel wat deze persoon zèlf de afgelopen 2,5 maand mee te dealen had?
Misschien had hij/zij het nog wel veel moeilijker dan jij. Zou kunnen hè? Al eens aan gedacht ipv verwijten dat iemand niet betrokken is?
donderdag 5 april 2018 om 23:11
Kom op yoho, die is echt drama maken. Jammeren om niks.
Er is altijd hulp in te schakelen als dat echt nodig is.
Maar nogmaals: dat zal je zelf in werking moeten zetten.
donderdag 5 april 2018 om 23:12
donderdag 5 april 2018 om 23:13
Helaas is het niet overdreven daar iedereen zijn eigen leven heeft.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:11Kom op yoho, die is echt drama maken. Jammeren om niks.
Er is altijd hulp in te schakelen als dat echt nodig is.
Maar nogmaals: dat zal je zelf in werking moeten zetten.
donderdag 5 april 2018 om 23:15
Ik had het toch al aangegeven? Ik vind het vreemd dat ik op moeilijke dagen zelf mensen moet gaan bellen. Wat ik al eerder zei.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:09En? Heb jij iets gedaan? Aan de bel getrokken?
Weet jij veel wat deze persoon zèlf de afgelopen 2,5 maand mee te dealen had?
Misschien had hij/zij het nog wel veel moeilijker dan jij. Zou kunnen hè? Al eens aan gedacht ipv verwijten dat iemand niet betrokken is?
Ik heb geen idee.
donderdag 5 april 2018 om 23:17
Dat is fijn!OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:15Ik heb een andere ervaring. Maar het komt je niet aanwaaien.
Helaas heb ik deze ervaring niet. Heel vaak niet.
donderdag 5 april 2018 om 23:18
Nu geef je weer anderen de schuld, maar laten we de andere kant nou eens bekijken.
Je hebt al vaak aangegeven een pestverleden te hebben en moeite te hebben met contacten.
Denk je nou zelf niet dat dàt de belemmerde factor in al deze teleurstellingen is?
Kijk nou gewoon eens naar het pijnpunt ipv iedereen om je heen af te schieten.
donderdag 5 april 2018 om 23:19
Dan doe je het niet. Blijf je alleen zitten in je moeilijke dagen.
Want dat is de uitkomst hè?
Jouw keuze.
Waarom geef je trouwens geen antwoord op mijn vraag of je werkt ?
donderdag 5 april 2018 om 23:19
donderdag 5 april 2018 om 23:23
OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:19Dan doe je het niet. Blijf je alleen zitten in je moeilijke dagen.
Want dat is de uitkomst hè?
Jouw keuze.
Waarom geef je trouwens geen antwoord op mijn vraag of je werkt ?
Wat ik al eerder zei: als je zelf niets vraagt denken mensen niet aan je.
Wat heb je er dan aan als iemand dus niet betrokken is?
donderdag 5 april 2018 om 23:23
donderdag 5 april 2018 om 23:25
Nogmaals: mensen zijn niet helderziend en hebben hun eigen sores. (Die misschien wel erger is dan van jou...)
Als jij hulp/aandacht nodig hebt moet je dat aangeven.
Hoe simpel wil je het hebben?
donderdag 5 april 2018 om 23:26
Ik begrijp jullie beiden.
Ik snap je wel yogo. Ik ben ook van mening dat rouwen iets eenzaams is. Ik voelde me ook niet gesteund. Veel mensen probeerden dit wel overigens maar het hielp me niet. Ik zie nu dat dat ook aan mezelf was. Ik vond mezelf duidelijk. Ik was het denk ik niet.
Diepe, diepe rouw voel je maar voor een handjevol mensen denk ik. Veel mensen begrijpen het ook niet. En als je er weer wat uitgeklommen bent kan je er misschien weer moeilijk bijkomen. En iedereen rouwt anders. Iedereen heeft behoefte aan andere dingen.
Daarbij eb jij geen ouders meer begrijp ik. ik kan me indenken dat dat heel eenzaam voelt. Geen herinneringen meer, niemand die echt, echt, echt zo van je houdt en met je bezig is zoals je eigen ouders doen en, in mijn geval, mijn siblings.
Hoe moeilijk ook; zo werkt et nu eenmaal. Echt, echt, echt belangrijk zijn niet zoveel mensen voor elkaar. Dat is zelfs vrij normaal.
Voordat jij wist wat rouw was, stuurde je dan ook altijd een berichtje op een belangrijke dag?....
Op de sterfdag van mijn moeder heb ik niet afgewacht en eb ik zelf mensen benaderd. Ze kwamen en het was een mooie dag. Geen idee of ze ook gekomen waren, of eraan gedacht hadden als ik niet bericht had. Maar uiteindelijk vond iedereen het fijn.
Dat soort dingen kun je ook zelf creeren misschien?
Ik snap je wel yogo. Ik ben ook van mening dat rouwen iets eenzaams is. Ik voelde me ook niet gesteund. Veel mensen probeerden dit wel overigens maar het hielp me niet. Ik zie nu dat dat ook aan mezelf was. Ik vond mezelf duidelijk. Ik was het denk ik niet.
Diepe, diepe rouw voel je maar voor een handjevol mensen denk ik. Veel mensen begrijpen het ook niet. En als je er weer wat uitgeklommen bent kan je er misschien weer moeilijk bijkomen. En iedereen rouwt anders. Iedereen heeft behoefte aan andere dingen.
Daarbij eb jij geen ouders meer begrijp ik. ik kan me indenken dat dat heel eenzaam voelt. Geen herinneringen meer, niemand die echt, echt, echt zo van je houdt en met je bezig is zoals je eigen ouders doen en, in mijn geval, mijn siblings.
Hoe moeilijk ook; zo werkt et nu eenmaal. Echt, echt, echt belangrijk zijn niet zoveel mensen voor elkaar. Dat is zelfs vrij normaal.
Voordat jij wist wat rouw was, stuurde je dan ook altijd een berichtje op een belangrijke dag?....
Op de sterfdag van mijn moeder heb ik niet afgewacht en eb ik zelf mensen benaderd. Ze kwamen en het was een mooie dag. Geen idee of ze ook gekomen waren, of eraan gedacht hadden als ik niet bericht had. Maar uiteindelijk vond iedereen het fijn.
Dat soort dingen kun je ook zelf creeren misschien?
donderdag 5 april 2018 om 23:27
Wat ik al zei ik loop er elke dag tegenaan.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:23Ik dacht al dat je niet werkte.
Je hebt teveel tijd om aandacht aan al dit soort negativiteit te besteden en wordt het steeds groter. Denk dat het gezond is als je goeie afleiding en tijdsbesteding hebt in een baan. En hopelijk de kans op het leggen van nieuwe contacten.
Dat ik geen werk hebt komt ook daardoor. Als ik niet zo jong alleen was komen staan had ik nooit zo lang thuis gezeten.
Het is niet zo dat ik thuis zit omdat ik lui ben.
donderdag 5 april 2018 om 23:31
Ik zeg niet dat je lui bent.
Ik vind wel dat je ongezond veel bezig bent met het verlies en de rouw en dat je keuzes maakt waarin je jezelf saboteert in verwerking en heling.
Je blijft maar kijken en wijzen naar het negatieve, wat je mist en hoe anderen je tekort doen.
Daarmee hou je jezelf in deze ongezonde situatie.
Weet wat je je kindje daarmee aandoet...
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 05-04-2018 23:42
0.23% gewijzigd
donderdag 5 april 2018 om 23:32
Dank je wel voor je lieve bericht!Noerie schreef: ↑05-04-2018 23:26Ik begrijp jullie beiden.
Ik snap je wel yogo. Ik ben ook van mening dat rouwen iets eenzaams is. Ik voelde me ook niet gesteund. Veel mensen probeerden dit wel overigens maar het hielp me niet. Ik zie nu dat dat ook aan mezelf was. Ik vond mezelf duidelijk. Ik was het denk ik niet.
Diepe, diepe rouw voel je maar voor een handjevol mensen denk ik. Veel mensen begrijpen het ook niet. En als je er weer wat uitgeklommen bent kan je er misschien weer moeilijk bijkomen. En iedereen rouwt anders. Iedereen heeft behoefte aan andere dingen.
Daarbij eb jij geen ouders meer begrijp ik. ik kan me indenken dat dat heel eenzaam voelt. Geen herinneringen meer, niemand die echt, echt, echt zo van je houdt en met je bezig is zoals je eigen ouders doen en, in mijn geval, mijn siblings.
Hoe moeilijk ook; zo werkt et nu eenmaal. Echt, echt, echt belangrijk zijn niet zoveel mensen voor elkaar. Dat is zelfs vrij normaal.
Voordat jij wist wat rouw was, stuurde je dan ook altijd een berichtje op een belangrijke dag?....
Op de sterfdag van mijn moeder heb ik niet afgewacht en eb ik zelf mensen benaderd. Ze kwamen en het was een mooie dag. Geen idee of ze ook gekomen waren, of eraan gedacht hadden als ik niet bericht had. Maar uiteindelijk vond iedereen het fijn.
Dat soort dingen kun je ook zelf creeren misschien?
Ik heb het altijd erg gevonden (en nog steeds) dat ik die steun van mensen niet heb gehad. Dat heb ik zo erg gemist en mis dat nog steeds.
We hebben wel besloten om op bepaalde dagen een bepaald iets te gaan doen met z'n 3tjes. Dat geeft die dag wel afleiding. Maar dat neemt niet weg dat ik ook daarin dan toch de steun mis als er weer niemand aandacht heeft besteed aan zo'n dag.
donderdag 5 april 2018 om 23:33
donderdag 5 april 2018 om 23:33
Dat doe ik toch? Er wordt alleen niets mee gedaan.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:25Nogmaals: mensen zijn niet helderziend en hebben hun eigen sores. (Die misschien wel erger is dan van jou...)
Als jij hulp/aandacht nodig hebt moet je dat aangeven.
Hoe simpel wil je het hebben?
donderdag 5 april 2018 om 23:37
Het eerste jaar heb ik mensen gevraagd om mee te gaan naar een bijeenkomst /gelegenheid ook voor mijn vader. Niemand wilde mee. Dit heeft mij ook erg gekwetst. Zeker omdat het ook mensen waren die dicht bij mijn vader stonden. Toen zijn we met z'n 2e gegaan. Het voelde heel eenzaam.Noerie schreef: ↑05-04-2018 23:26Ik begrijp jullie beiden.
Ik snap je wel yogo. Ik ben ook van mening dat rouwen iets eenzaams is. Ik voelde me ook niet gesteund. Veel mensen probeerden dit wel overigens maar het hielp me niet. Ik zie nu dat dat ook aan mezelf was. Ik vond mezelf duidelijk. Ik was het denk ik niet.
Diepe, diepe rouw voel je maar voor een handjevol mensen denk ik. Veel mensen begrijpen het ook niet. En als je er weer wat uitgeklommen bent kan je er misschien weer moeilijk bijkomen. En iedereen rouwt anders. Iedereen heeft behoefte aan andere dingen.
Daarbij eb jij geen ouders meer begrijp ik. ik kan me indenken dat dat heel eenzaam voelt. Geen herinneringen meer, niemand die echt, echt, echt zo van je houdt en met je bezig is zoals je eigen ouders doen en, in mijn geval, mijn siblings.
Hoe moeilijk ook; zo werkt et nu eenmaal. Echt, echt, echt belangrijk zijn niet zoveel mensen voor elkaar. Dat is zelfs vrij normaal.
Voordat jij wist wat rouw was, stuurde je dan ook altijd een berichtje op een belangrijke dag?....
Op de sterfdag van mijn moeder heb ik niet afgewacht en eb ik zelf mensen benaderd. Ze kwamen en het was een mooie dag. Geen idee of ze ook gekomen waren, of eraan gedacht hadden als ik niet bericht had. Maar uiteindelijk vond iedereen het fijn.
Dat soort dingen kun je ook zelf creeren misschien?
Het is dus niet zo dat ik zelf niets vraag. Maar ik word heel vaak afgewezen.
donderdag 5 april 2018 om 23:39
Ik vind het ook een bizarre gedachte dat als je dood gaat eigenlijk zo snel 'vergeten' bent. Wat natuurlijk niet echt zo is. Zo zijn er mensen overleden in mijn omgeving die al jaren dood zijn. En ze komen echt wel regelmatig in mijn gedachten op. Dat deel ik niet met hun nabestaanden. En zo zal dat bij jouw ouders ook zo zijn
Mensen vinden het erg voor je...echt. Maar het leven gaat door... cru, waar zo werkt het. Ik begrijp je teleurstelling.
Zeker omdat je er ook echt meteen alleen voor staat. Maar probeer et te accepteren dat het zo is. Want het zit je anders in de weg.
Organiseer zelf die aandacht.... Mensen vinden het ook eng om aandacht te geven aan verdriet. Stom maar wel waar. Ze gaan er liever aan voorbij. En toch zijn die mensen niet stom. Ik ben ook boos geweest op mensen. Gelukkig is dat bij mij wel weggeebt. Zo zijn mensen. Zo ben ik misschien zelf ook wel (geweest)
En de verandering van er alleen voor staan. Geen back up meer hebben lijkt me ook moeilijk. Geen betrokken schoonfamilie voor je kindje?
Mensen vinden het erg voor je...echt. Maar het leven gaat door... cru, waar zo werkt het. Ik begrijp je teleurstelling.
Zeker omdat je er ook echt meteen alleen voor staat. Maar probeer et te accepteren dat het zo is. Want het zit je anders in de weg.
Organiseer zelf die aandacht.... Mensen vinden het ook eng om aandacht te geven aan verdriet. Stom maar wel waar. Ze gaan er liever aan voorbij. En toch zijn die mensen niet stom. Ik ben ook boos geweest op mensen. Gelukkig is dat bij mij wel weggeebt. Zo zijn mensen. Zo ben ik misschien zelf ook wel (geweest)
En de verandering van er alleen voor staan. Geen back up meer hebben lijkt me ook moeilijk. Geen betrokken schoonfamilie voor je kindje?
donderdag 5 april 2018 om 23:40
Ik stop er mee yogo. Het heeft geen zin.
We zitten hier nu pagina na pagina vol te typen met herhalingen.
Bij elke handreiking werp jij een nieuwe barrière op.
Je wilt alleen klagen, uitleggen hoe ellendig je het hebt, hoe beklagenswaardig je bent en hoe anderen jou tekort doen.
Maar geen wilt geen oplossing, geen nieuwe inzichten en vooral niet veranderen.
Het maakt niet uit wat ik, of een ander, typt, want jouw weerwoord is steeds dezelfde. Er is geen doorkomen aan.
We verzanden nu in wat we topicvervuiling zouden kunnen noemen en voor dit topic dient dat geen enkel doel.
Ik heb het je al vaker gezegd: ik wens je dat het kwartje nog een keer valt.
Maar dat lukt vandaag niet.
