Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 12 november 2018 om 09:16
Ik voel me wel een slappeling. Elk feestje, partijtje met meer dan 2 mensen sla ik af. Nu krijgen we dat sinterklaas en kerstgezeik weer. Ik had er al nooit wat mee maar dit jaar wil er gewoon niks mee. Ik merk dat mensen het toch wat raar vinden dat ik nee zeg omdat ik niet in de stemming ben. Ik heb de energie er gewoon niet voor om te doen alsof ik het naar mijn zin heb.
maandag 12 november 2018 om 09:59
Gefeliciteerd Selune 
Lijkt me heel normaal hoor dat gevoel Lady, het is dat ik er niet onderuit kan en het niet kan maken maar het liefst had ik sinterklaas en kerst en o&n met enkel mijn gezinnetje gevierd maar ja.. Kan mijn schoonouders moeilijk buiten sluiten ook met oog op de kids. We hebben nu in ieder geval 1 kerstdag voor onszelf en o&n ook voor onszelf.
De woorden gelukkig nieuwjaar ga ik echt niet over mijn lippen krijgen, want het voelt alles behalve gelukkig. Tuurlijk vind ik wel geluk in mijn gezin maar het is niet meer compleet en dat is op dit moment het grootst aanwezige gevoel.
Hoe doen jullie dat met die feestdagen? Zijn jullie met familie en wat doe je in huis aan aankleding? Moet hier wel uitpakken in flinke kerstsfeer voor de kids, heb alles van mijn zus al en bij het opruimen in het huis van mijn moeder vonden we ook allemaal nieuw kerst spul en met 2 kids die wat dat betreft de kerst gekte van hun tante evenaren moet ik dat wel allemaal gaan neerzetten.
Lijkt me heel normaal hoor dat gevoel Lady, het is dat ik er niet onderuit kan en het niet kan maken maar het liefst had ik sinterklaas en kerst en o&n met enkel mijn gezinnetje gevierd maar ja.. Kan mijn schoonouders moeilijk buiten sluiten ook met oog op de kids. We hebben nu in ieder geval 1 kerstdag voor onszelf en o&n ook voor onszelf.
De woorden gelukkig nieuwjaar ga ik echt niet over mijn lippen krijgen, want het voelt alles behalve gelukkig. Tuurlijk vind ik wel geluk in mijn gezin maar het is niet meer compleet en dat is op dit moment het grootst aanwezige gevoel.
Hoe doen jullie dat met die feestdagen? Zijn jullie met familie en wat doe je in huis aan aankleding? Moet hier wel uitpakken in flinke kerstsfeer voor de kids, heb alles van mijn zus al en bij het opruimen in het huis van mijn moeder vonden we ook allemaal nieuw kerst spul en met 2 kids die wat dat betreft de kerst gekte van hun tante evenaren moet ik dat wel allemaal gaan neerzetten.
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 12 november 2018 om 10:04
Ik ga één van de kerstdagen bij m'n moeder eten, verder doe ik gewoon wat ik altijd doe thuis; beetje internet, beetje series kijken, wandelen, lekkere hapjes. De kerstboom zet ik wel, brengt wat licht in de duisternis van dit sombere jaargetijde. Ik heb al 'n mini naaldboompje wat in de hoek onder m'n trap komt en daar zal ik vandaag al 'ns een lichtsnoer in hangen.
maandag 12 november 2018 om 16:40
Het is misschien normaler en daarmee makkelijker te begrijpen, maar de rouw is net zo groot. Iemand zei ooit tegen me, rouw is de prijs die we betalen voor liefde. Ik denk sta je je ouders met zoveel kan liefhebben als je kinderen/man etc.Lady_Day schreef: ↑12-11-2018 08:36Ik voel me wel eens hysterisch hoor. Twee kinderen verliezen, een man verliezen omdat hij een kogel door zijn hoofd jaagt terwijl zijn dochter thuis is... ik weet niet of ik door had kunnen gaan. Een ouder verliezen is heel 'normaal' en ik vind dit al bijna niet te doen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 12 november 2018 om 16:44
Gefeliciteerd Selune.
Wij vieren kerst met schoon familie. VInd ik moeilijk, want zij kenden haar niet zo goed en voor hun is het niet zo belangrijk.
Voor mijn kinderen ga ik toch, ze zijn zo gek op opa en oma en hun ooms en tantes.
Maar zit daar wel met voor mijn gevoel een masker op.
Eens met neweve, bovendien kun je verdriet gewoon ook niet vergelijken.
Wij vieren kerst met schoon familie. VInd ik moeilijk, want zij kenden haar niet zo goed en voor hun is het niet zo belangrijk.
Voor mijn kinderen ga ik toch, ze zijn zo gek op opa en oma en hun ooms en tantes.
Maar zit daar wel met voor mijn gevoel een masker op.
Eens met neweve, bovendien kun je verdriet gewoon ook niet vergelijken.
maandag 12 november 2018 om 18:40
Ik heb niet de energie om alles terug te lezen, maar reageer even op de laatste 2 paginas.
AD heb ik in het verleden gebruikt, maar ik vond het geen succes. Ik heb citalopram en setraline gebruikt. Ik had dezelfde ervaring als Lady day. Ik werd eigenlijk pas echt somber toen ik er mee gestopt was.
Koffiehagedis: heel herkenbaar van je lijf. Ik dwing mezelf wel naar de sportschool te gaan. Ook om iets voor mezelf te hebben en te proberen ergens succesvol in te zijn. Ik ben sinds een jaar wel continu ziek, ook gekke dingen. Haaruitval, ooginfecties, darminfecties, etc,
Kerst: ik heb er eigenlijk wel zin in. Maar ik heb kerst altijd wel leuk gevonden. Kerst met mijn familie was altijd al beladen, in die zin verandert er niet zo veel. Maar ik houd van uitgebreid koken en dat ga ik voor mijn schoonfamilie doen. Ik ben een beetje de organisator in mijn familie en daardoor kan ik het ook zo invullen zoals ik wil: oftewel kort en op mijn voorwaarden.
Vandaag een jaar geleden begon mijn moeder met de behandelingen voor de hersenkanker. We hoopten dat hiermee de kanker even stil zou komen te zijn. De behandelingen hadden alleen maar negatieve effecten. De hoop was dat na die negatieve effecten het beter zou gaan, maar dit gebeurde niet. De laatste 3 maanden waren een hel.
AD heb ik in het verleden gebruikt, maar ik vond het geen succes. Ik heb citalopram en setraline gebruikt. Ik had dezelfde ervaring als Lady day. Ik werd eigenlijk pas echt somber toen ik er mee gestopt was.
Koffiehagedis: heel herkenbaar van je lijf. Ik dwing mezelf wel naar de sportschool te gaan. Ook om iets voor mezelf te hebben en te proberen ergens succesvol in te zijn. Ik ben sinds een jaar wel continu ziek, ook gekke dingen. Haaruitval, ooginfecties, darminfecties, etc,
Kerst: ik heb er eigenlijk wel zin in. Maar ik heb kerst altijd wel leuk gevonden. Kerst met mijn familie was altijd al beladen, in die zin verandert er niet zo veel. Maar ik houd van uitgebreid koken en dat ga ik voor mijn schoonfamilie doen. Ik ben een beetje de organisator in mijn familie en daardoor kan ik het ook zo invullen zoals ik wil: oftewel kort en op mijn voorwaarden.
Vandaag een jaar geleden begon mijn moeder met de behandelingen voor de hersenkanker. We hoopten dat hiermee de kanker even stil zou komen te zijn. De behandelingen hadden alleen maar negatieve effecten. De hoop was dat na die negatieve effecten het beter zou gaan, maar dit gebeurde niet. De laatste 3 maanden waren een hel.
maandag 12 november 2018 om 18:47
Vind het juist raar als rouw om een ouder 'afgedaan wordt' als minder zwaar. Je ouders zijn bij je als je voor 't eerst je ogen opent, je weet niet beter dan dat zij in je leven zijn en onvoorwaardelijk van je houden. Er is niemand die onvoorwaardelijker van je houdt dan zij. Iemand die ik ken had haar man verloren na 10 jaar samen en ze beweerde dat dat erger was dan ouders verliezen (zij heeft beide ouders nog) maar na 1,5 jaar woont ze alweer samen met 'n nieuwe man. Partners zijn te vervangen, vaders nooit.
maandag 12 november 2018 om 19:55
Ik ben inmiddels beide ouders en een kind verloren.
Mijn moeder nog geen 3 mnd geleden, vader 40 jaar geleden en mijn kind 25 jr geleden.
Rouw is rouw, maar van een ouder is het iets makkelijker te verklaren.
Als kind ‘hoor’ je aan het graf van je ouder(s) te staan. Als ouder niet aan het graf van je kind....
Mijn moeder nog geen 3 mnd geleden, vader 40 jaar geleden en mijn kind 25 jr geleden.
Rouw is rouw, maar van een ouder is het iets makkelijker te verklaren.
Als kind ‘hoor’ je aan het graf van je ouder(s) te staan. Als ouder niet aan het graf van je kind....
maandag 12 november 2018 om 20:06
Bulletje, wat Modulex schrijft... het is 'normaal' dat je ouder eerder komt te overlijden dan jezelf. Zo 'hoort' het.
Als ik zie wat rouw met mijn moeder doet, dan durf ik wel met zekerheid te zeggen dat het verlies van haar man haar zwaarder valt dan het verlies van haar vader, 2 jaar eerder.
Gelukkig hebben wij in ons eigen gezin geen ervaring met het verliezen van een kind.
Voor jou is het 'normaal' dat je ouders er onvoorwaardelijk voor je zijn. Voor mij ook. Ik vond het echt altijd heel normaal dat mijn ouders er altijd voor mij waren, altijd klaarstonden en een vangnet voor mij waren. Pas toen ik volwassen was begon ik door te krijgen dat veel van mijn vrienden hun ouders echt wel anders ervaren. Wij hebben dus gewoon echt wel mazzel (gehad).
Tinkel, bij ons begon het circus ook rond deze tijd vorig jaar. Moet jij ook steeds terug denken aan wat er vorig jaar rond deze tijd gebeurde?
Als ik zie wat rouw met mijn moeder doet, dan durf ik wel met zekerheid te zeggen dat het verlies van haar man haar zwaarder valt dan het verlies van haar vader, 2 jaar eerder.
Gelukkig hebben wij in ons eigen gezin geen ervaring met het verliezen van een kind.
Voor jou is het 'normaal' dat je ouders er onvoorwaardelijk voor je zijn. Voor mij ook. Ik vond het echt altijd heel normaal dat mijn ouders er altijd voor mij waren, altijd klaarstonden en een vangnet voor mij waren. Pas toen ik volwassen was begon ik door te krijgen dat veel van mijn vrienden hun ouders echt wel anders ervaren. Wij hebben dus gewoon echt wel mazzel (gehad).
Tinkel, bij ons begon het circus ook rond deze tijd vorig jaar. Moet jij ook steeds terug denken aan wat er vorig jaar rond deze tijd gebeurde?
maandag 12 november 2018 om 20:17
Koekie en Selune nog gefeliciteerd met jullie verjaardag .
Mooi verwoord Selune en knap hoe je je er door heen slaat.
Ben nog niet met de feestdagen bezig..
Vorig jaar zijn we uit eten geweest met mijn zussen en mijn gezin we hadden gehoopt dat mijn moeder nog mee kon maar helaas was dat al niet meer mogelijk..
Tja en nu mijn zoon wil voor ons gezin en wat er aan familie is overgebleven koken, gun hem dat feestje dus dat gaan we wel doen. Vroeger aten we met heel de familie bij ons hadden we zo' n 20 mensen te eten met kerst.
Nu zullen dat er 9 zijn.
.Mooi verwoord Selune en knap hoe je je er door heen slaat.
Ben nog niet met de feestdagen bezig..
Vorig jaar zijn we uit eten geweest met mijn zussen en mijn gezin we hadden gehoopt dat mijn moeder nog mee kon maar helaas was dat al niet meer mogelijk..
Tja en nu mijn zoon wil voor ons gezin en wat er aan familie is overgebleven koken, gun hem dat feestje dus dat gaan we wel doen. Vroeger aten we met heel de familie bij ons hadden we zo' n 20 mensen te eten met kerst.
Nu zullen dat er 9 zijn.
maandag 12 november 2018 om 20:45
Lady day: ja wel een beetje. Ik ben ook meer verdrietig merk ik. Ik denk er aan de ene kant verdrietig aan terug, maar het is een jaar geleden. Alsof ik over een soort grens ga. Misschien voelt het ook wel zo als ze een jaar overleden is. Maar ik ben ook blij dat de situatie nu niet meer zo is. Ik was zo ziek steeds. Ben toen in een paar maanden tijd 6 kilo afgevallen. De rust is nu toch wat terug. Alles is weer een beetje normaal.
maandag 12 november 2018 om 21:15
Tinkel, ik verlang ook niet terug naar een jaar geleden hoor. Ja, mijn vader was er nog wel, maar de zorgen... elke ochtend mijn moeder appen hoe de nacht verlopen was (meestal slecht, dus dan had ik automatisch een rotdag), dan in het ziekenhuis... ik was zo bang dat ik een berichtje of telefoontje van mijn vader zou missen (hij had beloofd mij te bellen als het echt niet meer ging want ik woon om de hoek van het ziekenhuis) dat ik meerdere malen per nacht wakker was om mijn telefoon te checken.
Als ik zelf echt gek werd van paniek en verdriet belde ik zijn afdeling om te horen hoe hij erbij zat. Hij lag eerst op zaal dus ik kon 's nachts niet bij hem blijven. Ik heb nog wel eens overwogen om beneden op de bankjes in het ziekenhuis te gaan liggen zodat ik binnen een minuut bij hem kon zijn als het nodig was.
En ondertussen had ik ook nog een nieuwe, fulltime baan. Het was gekkenhuis. Ik was na die maand ziekenhuis ook helemaal uitgeput.
En nog steeds. Vind het heel moeilijk om mijn energie weer terug te krijgen. Ik heb ook continu last van blaasontstekingen, schimmelinfecties, haaruitval, hoofdpijn, last van mijn darmen etc.
Ik merk ook dat ik niet goed voor mezelf zorg qua eten. Ik kook bijna nooit meer want daar heb ik de energie niet voor. Ik heb mezelf beloofd dat ik vanaf morgen wel beter mijn best ga doen. 's Ochtends weer smoothies met fruit en 's avonds veel groente. Vanavond bestond mijn avondeten uit een stuk chocola en een have bak Ben & Jerry's. Dat kan niet goed zijn.
Als ik zelf echt gek werd van paniek en verdriet belde ik zijn afdeling om te horen hoe hij erbij zat. Hij lag eerst op zaal dus ik kon 's nachts niet bij hem blijven. Ik heb nog wel eens overwogen om beneden op de bankjes in het ziekenhuis te gaan liggen zodat ik binnen een minuut bij hem kon zijn als het nodig was.
En ondertussen had ik ook nog een nieuwe, fulltime baan. Het was gekkenhuis. Ik was na die maand ziekenhuis ook helemaal uitgeput.
En nog steeds. Vind het heel moeilijk om mijn energie weer terug te krijgen. Ik heb ook continu last van blaasontstekingen, schimmelinfecties, haaruitval, hoofdpijn, last van mijn darmen etc.
Ik merk ook dat ik niet goed voor mezelf zorg qua eten. Ik kook bijna nooit meer want daar heb ik de energie niet voor. Ik heb mezelf beloofd dat ik vanaf morgen wel beter mijn best ga doen. 's Ochtends weer smoothies met fruit en 's avonds veel groente. Vanavond bestond mijn avondeten uit een stuk chocola en een have bak Ben & Jerry's. Dat kan niet goed zijn.
maandag 12 november 2018 om 22:03
Ik vind dit weer niet zo heel gek. De band met mijn familie is goed, maar niet supersterk. In mijn ogen krijg je je ouders cadeau bij je geboorte. Ze houden onvoorwaardelijk van je maar kiezen niet voor je om wie je bent. Ze vormen je zeg maar.
Je partner is vervolgens degene waar je voor kiest en waar jij je leven mee deelt. In de generatie van onze ouders was dat vaker dan nu levenslang en waren mensen ook meer op elkaar aangewezen toen ze trouwden. Nu trouw je en leef je allebei je eigen leven naast je huwelijk. In de generatie van onze ouders leefden ze hun leven veel meer samen.
Dat je moeder haar maatje met wie ze haar leven geleefd heeft en die voor haar heeft gekozen meer mist dan haar vader snap ik dus wel.
Mijn ouders waren bijna 40 jaar getrouwd. Mijn beide opa's en oma's destijds 60 jaar. Dat dan het verlies van je partner harder aankomt dan van je ouder lijkt mij dan niet vreemd.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 12 november 2018 om 22:18
Ik probeer de basismaaltijden gezond te houden en te vullen met groentrs. En die back ben en Jerry's na het eten neem ik op emotionele dagen maar voor lief (al kan ik me daar wel enorm schuldig over voelen).Tinkeltje33 schreef: ↑12-11-2018 21:58Moeilijk is dat he? Wij proberen er een strak ritme in te houden zodat we gezond eten. Als ik dat niet doe ben ik de hele week aan het snacken.
Oja en ik probeer bewust te eten, dus 1 vakje chips/koekje per keer ipv ongemerkt alles in één keer opeten.
Overigens lukte dit beter toen ik niet in het buitenland bzat. Nu is het een combinatie van nieuwe dingen willen proberen en mijn vriend missen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
maandag 12 november 2018 om 22:22
Dat geldt voor mijn moeder idd ook want elkaars eerste en enige liefde en al 55 jaar samen.Lambchop schreef: ↑12-11-2018 22:03Ik vind dit weer niet zo heel gek. De band met mijn familie is goed, maar niet supersterk. In mijn ogen krijg je je ouders cadeau bij je geboorte. Ze houden onvoorwaardelijk van je maar kiezen niet voor je om wie je bent. Ze vormen je zeg maar.
Je partner is vervolgens degene waar je voor kiest en waar jij je leven mee deelt. In de generatie van onze ouders was dat vaker dan nu levenslang en waren mensen ook meer op elkaar aangewezen toen ze trouwden. Nu trouw je en leef je allebei je eigen leven naast je huwelijk. In de generatie van onze ouders leefden ze hun leven veel meer samen.
Dat je moeder haar maatje met wie ze haar leven geleefd heeft en die voor haar heeft gekozen meer mist dan haar vader snap ik dus wel.
Mijn ouders waren bijna 40 jaar getrouwd. Mijn beide opa's en oma's destijds 60 jaar. Dat dan het verlies van je partner harder aankomt dan van je ouder lijkt mij dan niet vreemd.
dinsdag 13 november 2018 om 00:20
Hallo lieve allemaal, ik herken echt alles gewoon in wat juliie schrijven! Echt zo bizar ik vind het eigenlijk ook niet te doen. Als ik heel eerlijk ben denk ik weleens ik kan mezelf altijd nog voor de trien gooien dat houdt dit tmn op en als dat geeft me rust. Erg ik weet het ik durf het ook niet hardop te zeggen hoor.
De vermoeidheid, gewoon bij zoveel dingen die ik lees denk ja check pffffff
Zou het leven ooit weer leuk worden?
Nooit meer zo leuk als het ooit was denk ik.
Ook het tegen tegenvallen van vriendschappen check vriendin va me is pas haar vader verloren en als ik zeg hoe is het goed hoor en dat was het het lijkt wel of ze afstand van me neemt ook niet leuk......
Vandaag is de verjaardag van mijn moeder en mijn God wat een berg echt Himalaya tis al de hele avond huilen en weer zo dat intense verdriet dat enorme missen. Doe geen oog dicht .... morgen is het echt de hele dag haar verjaardag bah en als kers op de taart ben ik zelf zaterdag jarig wat een feest....
Heeeeele dikke knuffels voor jullie
De vermoeidheid, gewoon bij zoveel dingen die ik lees denk ja check pffffff
Zou het leven ooit weer leuk worden?
Nooit meer zo leuk als het ooit was denk ik.
Ook het tegen tegenvallen van vriendschappen check vriendin va me is pas haar vader verloren en als ik zeg hoe is het goed hoor en dat was het het lijkt wel of ze afstand van me neemt ook niet leuk......
Vandaag is de verjaardag van mijn moeder en mijn God wat een berg echt Himalaya tis al de hele avond huilen en weer zo dat intense verdriet dat enorme missen. Doe geen oog dicht .... morgen is het echt de hele dag haar verjaardag bah en als kers op de taart ben ik zelf zaterdag jarig wat een feest....
Heeeeele dikke knuffels voor jullie
dinsdag 13 november 2018 om 06:14
dinsdag 13 november 2018 om 07:01
Wat Module X schrijft is inderdaad wat ik bedoel. Je kunt rouw niet vergelijken en dat moet je ook helemaal niet willen. Maar sommig overlijden is wel makkelijker te verklaren dan ander. Je hoort als ouder gewoon echt niet je kind(eren) te begraven. De generaties voor je wel, die gaan als het goed is eerder dood dan jijzelf. Dat is de normale cyclus van het leven. Je kind overleven valt daarbuiten.
Bij ouders ligt het ook aan de band denk ik. Mijn ouders leven nog, maar er is geen contact. Dat is niet veilig voor mij en m'n kinderen. Ik kan me niets voorstellen bij dat gevoel dat iemand er altijd voor je is, onvoorwaardelijk van je houdt. Er is niemand voor wie ik op de eerste plaats kom (of ooit gekomen heb). Zeker in tijden van rouw en pijn en angst is dat lastig. Dan voel ik wel hoe alleen ik als volwassene sta in ieder geval.
Verjaardagen blijf ik lastig vinden. Mijn eigen verjaardag heb ik gewoon niet zo'n zin in. Vier het voor de kinderen en we hebben het gezellig gemaakt, maar het is niet belangrijk voor me. De aanstaande verjaardag van mijn oudste zoon vind ik moeilijk, heb een steen in m'n maag als ik eraan denk, terwijl hij er al 17 jaar niet meer is.
Bij ouders ligt het ook aan de band denk ik. Mijn ouders leven nog, maar er is geen contact. Dat is niet veilig voor mij en m'n kinderen. Ik kan me niets voorstellen bij dat gevoel dat iemand er altijd voor je is, onvoorwaardelijk van je houdt. Er is niemand voor wie ik op de eerste plaats kom (of ooit gekomen heb). Zeker in tijden van rouw en pijn en angst is dat lastig. Dan voel ik wel hoe alleen ik als volwassene sta in ieder geval.
Verjaardagen blijf ik lastig vinden. Mijn eigen verjaardag heb ik gewoon niet zo'n zin in. Vier het voor de kinderen en we hebben het gezellig gemaakt, maar het is niet belangrijk voor me. De aanstaande verjaardag van mijn oudste zoon vind ik moeilijk, heb een steen in m'n maag als ik eraan denk, terwijl hij er al 17 jaar niet meer is.
selune wijzigde dit bericht op 13-11-2018 07:39
0.17% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
dinsdag 13 november 2018 om 07:30
Bedankt voor alle felicitaties. Op naar t volgende levensjaar dan maar. Mn moeders verjaardag was een week na de uitvaart dus erg snel. Zaten nog vol adrenaline dus die dag was minder vervelend als mn eigen verjaardag.Lady_Day schreef: ↑12-11-2018 07:48Koekie, ik kan alleen uit eigen ervaring spreken hoor... en als ik jouw posts zo lees, dan denk ik dat ik heel goed begrijp hoe jij je voelt. Wat er gebeurd is is niet niks. Ik denk echt dat een ouder verliezen je fundamenteel kan veranderen. Ik merk het nu al en ook dat vind ik een heel eenzaam proces. Ik mis de aansluiting met mijn vrienden. Zij zijn met heel andere dingen bezig. Dingen die ik totaal niet (meer) boeiend vind. Dat maakt het extra eenzaam.
Ik schrok van je 6 maanden afkickperiode. Niet gedacht dat dat zo'n verslavend spul was. Ik heb gisteren een temazepam dlaappil gehad met 2 glazen rose en als n blok 11 uur geslapen dus dat was ff nodig. Kan me niet voorstellen dat deze pil verslavend is, gebruikt t eens per maand als ik er echt ff doorheen zit, ook door t niet goed slapen.
Wegens herkenbaarheid had ik hier niet alles verteld. Mijn moeder is dus 5 maanden geleden overleden en pas geleden mn peettante dmv zelfmoord omdat ze mede de mentale steun van mn moeder/haar beste vriendin mist. Die 2 waren er dus niet op mn verjaardag... superk#$%t
Het is ook niks en idd die aansluiting met vrienden mis ik. En t rouwverwerkingsgroepje waarmee ik gestart ben bestaat uit 8 anderen; 8 vrouwen van 55+ die hun man verloren zijn. Voor n deel hebben we dezelfde lichamelijke klachten. Maar verder voelen zij elkaar gesteund en hang ik er n beetje bij. Dus het valt me ook ff tegen dat de steun die ik daar enorm hoopte te krijgen, niet zo groot is. Maar ik ga t klasje wel afmaken. Zijn slechts 6 bijeenkomsten.
dinsdag 13 november 2018 om 07:36
In mn clubje zit een dame die 7 jaar geleden haar partner verloren is. Ik werd bang van t idee dat dat dus 7jaar kan duren, dat verdriet... al is get dan minder intens dan nu... gelukkig. Maar t blijft dus altijd ergens hangen.Lady_Day schreef: ↑ Ik sprak dit weekend met een vriendin van mij. Haar man heeft 5 jaar geleden zelfmoord gepleegd in bijzijn van hun oudste dochter, die toen 9 was. Zij is compleet ingestort daarna maar nu, 5 jaar later, kan ze wel zeggen dat de acute pijn echt wel voorbij is. Ze mist hem ontzettend, maar ze ligt niet meer verscheurd van pijn op de grond.
Ik vind het soms moeilijk om te geloven dat ik me ooit beter zal voelen, maar ik denk dat ik diep van binnen wel weet dat het wel zal gebeuren. Hoe ziek ik me ook vaak voel, er is toch iets waarom ik door blijf gaan.
Vertelde dat gisteravond aan mn schoonouders. Schoonvader zei gelijk dat er ook wel veel mensen zijn die het wel erg fijn vinden om in de slachtoffer rol te blijven hangen. Dat sommige ook gewoon aandacht willen met hun verdriet.
Ongelofelijk wat een botte reactie. Ik heb gezegd dat je zo absoluut niet mag oordelen. En dat hij geen verdriet heeft nav het overlijden van zijn ouders, dat dat niet wil zeggen dat niemand dat mag hebben. Ander onderwerp, verder niet meer besproken... kan me daar nu nog steeds pissig over maken.
dinsdag 13 november 2018 om 07:51
Wat heftig van je peettante, Koekie. Verschrikkelijk.
W.b. de AD... ik denk dat het voor sommige mensen echt goed kan helpen, maar dat kan ik niet beoordelen. Voor mij waren de bij en nawerking nadeliger dan de voordelen van het iets beter voelen.
Dat gezegd hebbende, ik heb het zelf ook wel weer overwogen en ook besproken met de psych. Deze vrouw heeft mij wat dat betreft echt wel goed geholpen. Ik dacht dat ik 'vast' zat in de rouw, dat ik bovenmatig heftig reageerde op het verdriet. Dit ook met name doordat ik enkele weken/maanden na de crematie signalen vanuit mijn omgeving ontving dat het toch wel 'gek' was dat ik 'nog steeds' zo verdrietig was.
Ik had zelf ook niet gedacht dat het zo heftig zou zijn. Ik heb dat in mijn omgeving ook nooit zo meegemaakt. Nu weet ik, uit ervaring, dat heel veel verdriet verborgen blijft. Er rust toch echt nog wel een taboe op rouw.
De psych zei dat hoe ik mijn rouw en verdriet omschreef dat haar dat als totaal normaal in de oren klonk. Niks niet 'vast' en 'te heftig'. Gewoon pure, rauwe rouw. En dat dat heel veel pijn doet en je wanhopig kan maken. Maar dat is de prijs die we betalen voor de liefde voor onze ouder.
Ik denk zelf ook dat er iets in ons lichaam gebeurt op biochemisch niveau. Als die toevoer (van 'liefde/geborgenheid') opeens afgesneden wordt, dan krijgen we afkickverschijnselen. Net als bij een heftige beeindiging van een liefdesrelatie. Zo voelt het ook voor mij, extreem liefdesverdriet.
Ik merk toch echt wel fases... niet per se die van Kubler Ross maar wel van focus. Het ongeloof is een steeds terugkerende, maar het precies willen uitzoeken hoe zijn ziekte verlopen is, hoe lang het er gezeten heeft etc. dat boeit me niet meer zo, ondanks dat ik de antwoorden nog steeds niet heb. Het 'nooit meer' vind ik zo moeilijk. Alles is anders nu en ik vind het niet leuk zo en ik kan ook niets bedenken wat het wel weer 'leuk' maakt. Het leven voelt zo nutteloos.
W.b. de rouwgroep, jammer dat er geen mensen tussen zitten die daar zijn omdat ze een ouder verloren hebben en dat je daar niet de aansluiting vindt waarop je gehoopt gehad. Als je steun nodig hebt, kom dan maar hier
W.b. de AD... ik denk dat het voor sommige mensen echt goed kan helpen, maar dat kan ik niet beoordelen. Voor mij waren de bij en nawerking nadeliger dan de voordelen van het iets beter voelen.
Dat gezegd hebbende, ik heb het zelf ook wel weer overwogen en ook besproken met de psych. Deze vrouw heeft mij wat dat betreft echt wel goed geholpen. Ik dacht dat ik 'vast' zat in de rouw, dat ik bovenmatig heftig reageerde op het verdriet. Dit ook met name doordat ik enkele weken/maanden na de crematie signalen vanuit mijn omgeving ontving dat het toch wel 'gek' was dat ik 'nog steeds' zo verdrietig was.
Ik had zelf ook niet gedacht dat het zo heftig zou zijn. Ik heb dat in mijn omgeving ook nooit zo meegemaakt. Nu weet ik, uit ervaring, dat heel veel verdriet verborgen blijft. Er rust toch echt nog wel een taboe op rouw.
De psych zei dat hoe ik mijn rouw en verdriet omschreef dat haar dat als totaal normaal in de oren klonk. Niks niet 'vast' en 'te heftig'. Gewoon pure, rauwe rouw. En dat dat heel veel pijn doet en je wanhopig kan maken. Maar dat is de prijs die we betalen voor de liefde voor onze ouder.
Ik denk zelf ook dat er iets in ons lichaam gebeurt op biochemisch niveau. Als die toevoer (van 'liefde/geborgenheid') opeens afgesneden wordt, dan krijgen we afkickverschijnselen. Net als bij een heftige beeindiging van een liefdesrelatie. Zo voelt het ook voor mij, extreem liefdesverdriet.
Ik merk toch echt wel fases... niet per se die van Kubler Ross maar wel van focus. Het ongeloof is een steeds terugkerende, maar het precies willen uitzoeken hoe zijn ziekte verlopen is, hoe lang het er gezeten heeft etc. dat boeit me niet meer zo, ondanks dat ik de antwoorden nog steeds niet heb. Het 'nooit meer' vind ik zo moeilijk. Alles is anders nu en ik vind het niet leuk zo en ik kan ook niets bedenken wat het wel weer 'leuk' maakt. Het leven voelt zo nutteloos.
W.b. de rouwgroep, jammer dat er geen mensen tussen zitten die daar zijn omdat ze een ouder verloren hebben en dat je daar niet de aansluiting vindt waarop je gehoopt gehad. Als je steun nodig hebt, kom dan maar hier
vrijdag 16 november 2018 om 11:59
Liefde en kracht voor allemaal 
Ik ben gisteren voor het eerst bij de rouwverwerkingsgroep geweest en ik ben er helemaal overstuur van. Niet dat het allerlei emoties bij me opriep, maar ironisch genoeg omdat het geen emoties bij me opriep. Ik ben hier heel erg van geschrokken! Het is een heel klein groepje (we zijn met z'n viertjes) en we hebben elkaar voorgesteld, wat verteld over de overleden persoon in ons leven, etc.. en de begeleidster las een verhaal voor over de paden in het leven en na afloop vroeg ze wat de woorden voor ons betekenden. De anderen zeiden allemaal 'ooh, wat een binnenkomer, wat een prachtige woorden" en ik zat daar maar met een "hier kan ik helemaal niets mee". Ik voelde me wel vrij en veilig genoeg om dat te zeggen, het is een fijne groep waar niets raar is en alles gezegd mag worden, maar het voelde... zo stom!
Temeer omdat de begeleidster daarna ook nog een oefening met ons deed waar we ons op dit moment 'bevonden'. Ze had een aantal A4-tjes op de grond neergelegd met daarop woorden als "parkeren" "meezeulen" "verbergen" en we moesten gaan staan bij het woord dat op dit moment het meest op ons van toepassing was. Ik kon gewoon nergens bij gaan staan, die woorden zeiden me helemaal niets! Ik voel me er verschrikkelijk onder. Of ik heb volkomen verkeerde verwachtingen van de rouwgroep, of ik doe iets verkeerd... het lijkt nu net, omdat ik een paar keer 'ik voel niets' heb uitgesproken, alsof het verlies van mijn moeder me helemaal niets doet, en dat is absoluut niet waar!
Deze maandag had ik overigens een herdenkingsbijeenkomst van de hospice waar mijn moeder overleden is. De spreekster heette ons welkom en noemde ons 'schepen die averij hadden opgelopen' en ze hoopte dat de avond, de bijeenkomst, als een soort 'haven was waar we konden aanmeren om te herstellen'. Deze woorden deden me veel meer, en ik heb ook de hele avond gehuild. Mijn brief aan mijn moeder werd voorgelezen door een vrijwilligster en we mochten allemaal een kaarsje aansteken. Dit was zo'n fijne, warme, intense avond en is zo'n schrille vergelijking met de rouwgroep, waar ik écht naar uitgekeken heb, waar het allemaal zo kil en klinisch aanvoelt. Ik ben er echt overstuur van.
Wat de feestdagen betreft, ik kijk er niet echt naar uit maar ik kijk er ook niet tegenop. Ik wil het niet groter maken dan het is. Deze tijd verleden jaar was het moment dat mijn moeder naar de hospice ging, en de week tussen Kerst en Oud en Nieuw ging het bergafwaarts met haar. Ik ben nu helemaal in de war. Ik ben verdrietig en kwaad (op mezelf) en verward door die sterke tegenstelling van die fijne bijeenkomst en die 'kille' rouwgroep... ik heb heel wat om na te denken dit weekend.
Ik ben gisteren voor het eerst bij de rouwverwerkingsgroep geweest en ik ben er helemaal overstuur van. Niet dat het allerlei emoties bij me opriep, maar ironisch genoeg omdat het geen emoties bij me opriep. Ik ben hier heel erg van geschrokken! Het is een heel klein groepje (we zijn met z'n viertjes) en we hebben elkaar voorgesteld, wat verteld over de overleden persoon in ons leven, etc.. en de begeleidster las een verhaal voor over de paden in het leven en na afloop vroeg ze wat de woorden voor ons betekenden. De anderen zeiden allemaal 'ooh, wat een binnenkomer, wat een prachtige woorden" en ik zat daar maar met een "hier kan ik helemaal niets mee". Ik voelde me wel vrij en veilig genoeg om dat te zeggen, het is een fijne groep waar niets raar is en alles gezegd mag worden, maar het voelde... zo stom!
Temeer omdat de begeleidster daarna ook nog een oefening met ons deed waar we ons op dit moment 'bevonden'. Ze had een aantal A4-tjes op de grond neergelegd met daarop woorden als "parkeren" "meezeulen" "verbergen" en we moesten gaan staan bij het woord dat op dit moment het meest op ons van toepassing was. Ik kon gewoon nergens bij gaan staan, die woorden zeiden me helemaal niets! Ik voel me er verschrikkelijk onder. Of ik heb volkomen verkeerde verwachtingen van de rouwgroep, of ik doe iets verkeerd... het lijkt nu net, omdat ik een paar keer 'ik voel niets' heb uitgesproken, alsof het verlies van mijn moeder me helemaal niets doet, en dat is absoluut niet waar!
Deze maandag had ik overigens een herdenkingsbijeenkomst van de hospice waar mijn moeder overleden is. De spreekster heette ons welkom en noemde ons 'schepen die averij hadden opgelopen' en ze hoopte dat de avond, de bijeenkomst, als een soort 'haven was waar we konden aanmeren om te herstellen'. Deze woorden deden me veel meer, en ik heb ook de hele avond gehuild. Mijn brief aan mijn moeder werd voorgelezen door een vrijwilligster en we mochten allemaal een kaarsje aansteken. Dit was zo'n fijne, warme, intense avond en is zo'n schrille vergelijking met de rouwgroep, waar ik écht naar uitgekeken heb, waar het allemaal zo kil en klinisch aanvoelt. Ik ben er echt overstuur van.
Wat de feestdagen betreft, ik kijk er niet echt naar uit maar ik kijk er ook niet tegenop. Ik wil het niet groter maken dan het is. Deze tijd verleden jaar was het moment dat mijn moeder naar de hospice ging, en de week tussen Kerst en Oud en Nieuw ging het bergafwaarts met haar. Ik ben nu helemaal in de war. Ik ben verdrietig en kwaad (op mezelf) en verward door die sterke tegenstelling van die fijne bijeenkomst en die 'kille' rouwgroep... ik heb heel wat om na te denken dit weekend.
