Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 16 november 2018 om 12:09
Glaasjeprik, zo gek vind ik dat niet hoor. Ik ben niet emotieloos rondom de dood van mijn moeder (al kan ik er deze week wel even niets meer bij voelen, maar dat hoort er soms bij denk ik en komt wel weer), maar zoals je de rouwgroep omschrijft zou ik daar ook niets mee kunnen. Zo'n tekst, termen als 'parkeren'... Krijg ik behoorlijk jeuk van. Het klinkt allemaal heel wollig en therapeutisch verantwoord. Daar kun je iets mee, of niet. Zegt niets over jou of over hoeveel emoties je hier al dan niet bij kunt ervaren, enkel over wat bij je past. Til er niet te zwaar aan. Er zijn ook echt groepen met een heel andere insteek, soms is het even zoeken wat wel 'klopt' voor je.
vrijdag 16 november 2018 om 12:20
Glaasjeprik, wat vreselijk dat je zo overstuur bent door de rouwgroep 
Ik weet niet wat je ervan verwacht had, maar je doet echt niets 'verkeerd' hoor. Dat is namelijk niet mogelijk. Als je er niets mee kunt, dan is dat toch gewoon zo. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. En omdat je niets met de rouwgroep kon wil toch niet zeggen dat je geen verdriet om je moeder hebt. Ik wil je niet vertellen wat je 'moet' doen, want dat is niet mijn plaats maar misschien zou het je wel helpen het idee van 'het goed' doen los te laten. Misschien is die groep ook niet waar je behoefte aan hebt. Misschien ook wel, maar dan op een andere manier dan de anderen. En ook niet kwaad zijn op jezelf, want dat heeft namelijk geen enkel nut want je hebt er geen enkele invloed op.
Wel fijn dat de bijeenkomst van het hospice zo 'fijn' was (raar om het woord 'fijn' te gebruiken als je er liever nooit bij was geweest).
Ik weet niet wat je ervan verwacht had, maar je doet echt niets 'verkeerd' hoor. Dat is namelijk niet mogelijk. Als je er niets mee kunt, dan is dat toch gewoon zo. Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. En omdat je niets met de rouwgroep kon wil toch niet zeggen dat je geen verdriet om je moeder hebt. Ik wil je niet vertellen wat je 'moet' doen, want dat is niet mijn plaats maar misschien zou het je wel helpen het idee van 'het goed' doen los te laten. Misschien is die groep ook niet waar je behoefte aan hebt. Misschien ook wel, maar dan op een andere manier dan de anderen. En ook niet kwaad zijn op jezelf, want dat heeft namelijk geen enkel nut want je hebt er geen enkele invloed op.
Wel fijn dat de bijeenkomst van het hospice zo 'fijn' was (raar om het woord 'fijn' te gebruiken als je er liever nooit bij was geweest).
vrijdag 16 november 2018 om 12:22
Wat ik mis is 'onbezorgd' zijn. Gewoon genieten. Bij alles wat ik doe voel ik die grijze deken om me heen. En elke ochtend als ik me realiseer dat mijn vader dood is, dat moment... dat blijft elke keer weer een mokerslag.
Ik heb wel momenten van 'berusting'. Niet heel vaak en ook niet heel veel, maar ik heb echt moeite om er aan te wennen. Misschien ook omdat ik dat niet wil (terwijl het mijn leven wel makkelijker zou maken).
Herkenbaar voor iemand?
Ik heb wel momenten van 'berusting'. Niet heel vaak en ook niet heel veel, maar ik heb echt moeite om er aan te wennen. Misschien ook omdat ik dat niet wil (terwijl het mijn leven wel makkelijker zou maken).
Herkenbaar voor iemand?
vrijdag 16 november 2018 om 21:47
Dit, er hangt altijd mist om heen.. het gemis van mijn ouders gaat landen, na flinke tropenjaren komt er iets van rust.. naast gezin en fulltime baan, afspreken of naar feestjes gaan geen zin in en doe ik dus ook niet.
Van de week is onze tuin opnieuw aangelegd van een uit te kluiten gegroeide tuin, naar een geordende strakke en nu nog kale tuin.. heerlijk het is opgeruimd en laag..
En voor mijn cursus geslaagd! Droeg een ring van mijn moeder en een sjaal van mijn vader.
vrijdag 16 november 2018 om 21:51
Glaasje prik jouw ervaring met de rouw groep, was een beetje de ervaring van mijn man met de depressie groep. Hij stond een jaar op de wachtlijst mocht toen eindelijk starten maar was zelf al verder in het proces.. het had geholpen als hij een jaar eerder terecht kon.
Jouw ervaring met de herdenkingsdienst in de hospice had ik met de afscheidsdienst van mijn vader.. helaas was die bij mijn moeder een stuk minder persoonlijk en mooi..
Zelfde verpleeghuis maar de ene dienst veel mooier dan de ander.. maar ja normaal komt een familie niet twee keer per jaar naar een herdenkingsdienst..
Jouw ervaring met de herdenkingsdienst in de hospice had ik met de afscheidsdienst van mijn vader.. helaas was die bij mijn moeder een stuk minder persoonlijk en mooi..
Zelfde verpleeghuis maar de ene dienst veel mooier dan de ander.. maar ja normaal komt een familie niet twee keer per jaar naar een herdenkingsdienst..
vrijdag 16 november 2018 om 23:05
Dat klopt wel, of in ieder geval de momenten dat ik wel 100% kan genieten geven later weer verdriet omdat ik de leuke ervaring zo graag aan mijn moeder had willen vertellen.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 17 november 2018 om 09:46
Herkenbaar ja. Ik bedacht me laatst dat ik eigenlijk elke dag nog wel denk: bah ik ben zo verdrietig.
En er zijn dan echt wel leuke momenten, maar nu met de feestdagen, lekker cliché, gaat het hier toch weer helemaal fout.
Christiana wat zonde dan he, die wachtlijsten. Daar loopt het bij mij ook mis hoor.
IK wilde graag hulp, dat zou dan negen maanden duren voordat het kon starten. Wat moet ik dan doen in die negen maanden zeg pff.
Glaasjeprik heftig dier ervaring, en zo jammer!
En er zijn dan echt wel leuke momenten, maar nu met de feestdagen, lekker cliché, gaat het hier toch weer helemaal fout.
Christiana wat zonde dan he, die wachtlijsten. Daar loopt het bij mij ook mis hoor.
IK wilde graag hulp, dat zou dan negen maanden duren voordat het kon starten. Wat moet ik dan doen in die negen maanden zeg pff.
Glaasjeprik heftig dier ervaring, en zo jammer!
zaterdag 17 november 2018 om 10:10
Glaasjeprik: wat heftig van de bijeenkomst. Zoiets moet ook maar net bij je passen. Ik had laatst ook een vriendin die met iets kwam, de woorden die gebruikt werden kon ik niks mee. Terwijl iets anders met andere woorden, maar dezelfde boodschap wel wat doet. De bijeenkomst bij het hospice klinkt heel mooi. Ik ben stiekem een beetje jaloers, ik zou willen dat er nog eens in liefde aan mijn moeder terug gedacht werd door anderen.
Christiana: wat fijn dat er weer wat rust komt. En fijn dat je geslaagd bent voor de cursus.
Onbezorgdheid: dit komt weer wat terug. Vooral het idee dat er meer rust is, het is allemaal voorbij en mijn leven gaat gewoon door. En er gebeuren ook nog mooie dingen. Alsof ik weer mag of zo.
Wachtlijsten: het is het wel waard om een rondje te bellen. Dit heb ik ook gedaan voor ik me ergens aanmeldde en daardoor kon ik gelijk ergens terecht. Er zat flink verschil in wachttijden. De meeste wachttijden staan ook wel op de websites.
Christiana: wat fijn dat er weer wat rust komt. En fijn dat je geslaagd bent voor de cursus.
Onbezorgdheid: dit komt weer wat terug. Vooral het idee dat er meer rust is, het is allemaal voorbij en mijn leven gaat gewoon door. En er gebeuren ook nog mooie dingen. Alsof ik weer mag of zo.
Wachtlijsten: het is het wel waard om een rondje te bellen. Dit heb ik ook gedaan voor ik me ergens aanmeldde en daardoor kon ik gelijk ergens terecht. Er zat flink verschil in wachttijden. De meeste wachttijden staan ook wel op de websites.
zaterdag 17 november 2018 om 10:32
Lieve allemaal, wat ben ik blij met jullie reacties. Ik heb gisteren ook nog met twee vriendinnen gesproken en zij zeiden woorden met dezelfde strekking, het ligt dus niet aan mij, om het zo maar even te zeggen. Ik denk dat mijn meeste schrik en stress kwam door het feit dat de andere deelnemers van de groep zo intens op de woorden van de begeleidster reageerden en het mij zo weinig deed. Daardoor dacht ik dat ik mijn verlies, mijn moeder van wie ik zo veel hou, bagatelliseerde, alsof het niets voorstelde. Ik ben gelukkig gekalmeerd, ook dankzij jullie.
Mijn verwachtingen voor de rouwgroep was eigenlijk meer dat ik over mijn moeder kon praten, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat het meer over mijzelf en het omgaan met het verlies zou gaan. Ik praat heel erg makkelijk over wat er gebeurd is, maar inderdaad, wat er diep van binnen in mij zit, dat gaat wat moeilijker. Ik ga nog wel met de groep door (het zijn een stuk of zes bijeenkomsten), alleen vanaf nu weet ik dat ik de punten eruit moet/kan halen die mij aanspreken, en dat niet alles op mij van toepassing is. Ik had niets met al die woorden van 'parkeren' en 'verbergen', en daar is niets fouts aan, al dacht ik in eerste instantie van wel ("Ik moet iets voelen!"). Het belangrijkste is dat ik me veilig in de groep voel en dat ik dit soort dingen kan zeggen, en niet mezelf daarover hard ga beoordelen. Hopelijk is de eerstvolgende bijeenkomst beter en zo niet, dan kan ik altijd nog stoppen en op zoek gaan naar een groep waarvan de methode/bijeenkomsten beter bij me passen.
Het is gewoon niet makkelijk. Rouwen is keihard werken. De feestdagen komen eraan en verleden jaar was mijn moeder nog aanspreekbaar met Kerst, de paar dagen daarna ging het enorm snel bergafwaarts. Het hospice waar ze werd verpleegd heeft zo fijn voor haar gezorgd, daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar dat gemis, dat enorme grote gemis, dat holle, lege gevoel... ik kan het niet anders omschrijven. Het klopt gewoon niet, het hoort niet. Het is zo definitief. Dat ze weg is, dat ze er niet meer is, nooit meer langs komt, nooit meer haar stem horen, haar zien...
Nogmaals dank voor jullie reacties, ik heb weer nieuwe moed om de week aan te gaan.
Mijn verwachtingen voor de rouwgroep was eigenlijk meer dat ik over mijn moeder kon praten, maar ik had natuurlijk kunnen weten dat het meer over mijzelf en het omgaan met het verlies zou gaan. Ik praat heel erg makkelijk over wat er gebeurd is, maar inderdaad, wat er diep van binnen in mij zit, dat gaat wat moeilijker. Ik ga nog wel met de groep door (het zijn een stuk of zes bijeenkomsten), alleen vanaf nu weet ik dat ik de punten eruit moet/kan halen die mij aanspreken, en dat niet alles op mij van toepassing is. Ik had niets met al die woorden van 'parkeren' en 'verbergen', en daar is niets fouts aan, al dacht ik in eerste instantie van wel ("Ik moet iets voelen!"). Het belangrijkste is dat ik me veilig in de groep voel en dat ik dit soort dingen kan zeggen, en niet mezelf daarover hard ga beoordelen. Hopelijk is de eerstvolgende bijeenkomst beter en zo niet, dan kan ik altijd nog stoppen en op zoek gaan naar een groep waarvan de methode/bijeenkomsten beter bij me passen.
Het is gewoon niet makkelijk. Rouwen is keihard werken. De feestdagen komen eraan en verleden jaar was mijn moeder nog aanspreekbaar met Kerst, de paar dagen daarna ging het enorm snel bergafwaarts. Het hospice waar ze werd verpleegd heeft zo fijn voor haar gezorgd, daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar dat gemis, dat enorme grote gemis, dat holle, lege gevoel... ik kan het niet anders omschrijven. Het klopt gewoon niet, het hoort niet. Het is zo definitief. Dat ze weg is, dat ze er niet meer is, nooit meer langs komt, nooit meer haar stem horen, haar zien...
Nogmaals dank voor jullie reacties, ik heb weer nieuwe moed om de week aan te gaan.
zaterdag 17 november 2018 om 11:24
Glaasjeprik, fijn dat je weer iets rustiger bent. En ja, je hebt gelijk. Rouwen is keihard werken. Dat holle, lege gevoel... het gevoel dat er iets niet meer klopt, dat vind ik zo herkenbaar.
Ik liep vanochtend al heel vroeg in de stad omdat ik iets nodig had en ik trek al die mensen niet op een gemiddelde zaterdag. Het zonnetje scheen en het was heerlijk fris. Ik kon daar op dat korte moment wel van genieten, maar dan fiets ik naar huis en dan word ik toch weer overspoeld door een intens gevoel van gemis en heimwee naar vroeger.
Het ene moment denk ik echt dat ik hier sterker 'uit' kom, en het andere moment vind ik alles compleet nutteloos.
Ik liep vanochtend al heel vroeg in de stad omdat ik iets nodig had en ik trek al die mensen niet op een gemiddelde zaterdag. Het zonnetje scheen en het was heerlijk fris. Ik kon daar op dat korte moment wel van genieten, maar dan fiets ik naar huis en dan word ik toch weer overspoeld door een intens gevoel van gemis en heimwee naar vroeger.
Het ene moment denk ik echt dat ik hier sterker 'uit' kom, en het andere moment vind ik alles compleet nutteloos.
zondag 18 november 2018 om 21:38
Het blijft fijn om hier mee te blijven lezen. Ook al zijn het verdrietige onderwerpen. Jullie verhalen raken me. De herkenning, de details, het gevoel van het gemis. We staan veelal alleen in onze rouw maar kunnen hier elkaar hier gelukkig ook wat steunen.
Wat ik bijvoorbeeld erg fijn vind is dat ik hier vaak dingen lees die ik op dat moment misschien niet zo voel, maar even later wel. Ik denk dan terug aan jullie ervaringen en weet dat het normaal is.
Zo zit ik nu in een soort gevoelige fase dat ik ineens heel bang ben dat mijn geliefden iets overkomt. Rationeel weet ik dat het onzin is, dat het helemaal geen zin heeft om me hier continu druk over te maken en wat ik normaal gesproken ook niet doe. Maar de laatste dagen heb ik een soort verstikkende gevoel en angst. Het idee dat ik ooit weer door dit proces zal moeten gaan. Het overmant me. Wil dan iedereen dicht bij mij houden, wat uiteraard niet reëel is. De pijn en de paniek die ik voelde bij het verlies van mijn moeder heeft mij echt getekend voor het leven.
Wat ik bijvoorbeeld erg fijn vind is dat ik hier vaak dingen lees die ik op dat moment misschien niet zo voel, maar even later wel. Ik denk dan terug aan jullie ervaringen en weet dat het normaal is.
Zo zit ik nu in een soort gevoelige fase dat ik ineens heel bang ben dat mijn geliefden iets overkomt. Rationeel weet ik dat het onzin is, dat het helemaal geen zin heeft om me hier continu druk over te maken en wat ik normaal gesproken ook niet doe. Maar de laatste dagen heb ik een soort verstikkende gevoel en angst. Het idee dat ik ooit weer door dit proces zal moeten gaan. Het overmant me. Wil dan iedereen dicht bij mij houden, wat uiteraard niet reëel is. De pijn en de paniek die ik voelde bij het verlies van mijn moeder heeft mij echt getekend voor het leven.
zondag 18 november 2018 om 23:26
Ik kan helaas ook meeschrijven in dit topic. Zo'n 2 maanden geleden is mijn moeder na een kort maar heftig ziekbed overleden.
Inmiddels zijn alle regel-dingen klaar en ben ik steeds meer het "gewone" leven aan het oppakken. Gelukkig gaat dat wel ok, maar ik merk dat ik rouw wel een heel eenzaam verdriet vind. Ik hoop dat hier meelezen en -schrijven wat herkenning en steun zal bieden.
Inmiddels zijn alle regel-dingen klaar en ben ik steeds meer het "gewone" leven aan het oppakken. Gelukkig gaat dat wel ok, maar ik merk dat ik rouw wel een heel eenzaam verdriet vind. Ik hoop dat hier meelezen en -schrijven wat herkenning en steun zal bieden.
Mijn favoriete kleur is glitter
maandag 19 november 2018 om 05:42
Teun, wat jij beschrijft over het verliezen van je geliefden heb ik ook heel heftig gehad. Ik check ook elke ochtend wanneer mijn vriend en mijn moeder voor het laatst online zijn geweest op whatsapp.
Ik ben wel eens helemaal hysterisch geweest toen mijn moeder 's ochtends om 10 uur nog steeds niet online was geweest. Ik weet dat ze vroeg eruit moet, want ze heeft een hond. Toen ging ik bellen, kreeg ik meteen haar voicemail. Daarna vaste telefoon, die was in gesprek. Ik heb toen de buurman ingeschakeld maar die zou pas in de middag weer thuis komen. Achteraf bleek er een internet storing te zijn en ze had haar iphone gelocked en had de pukcode nodig. Maar ik was echt in alle staten.
Als mijn moeder iets overkomt nu weet ik niet wat ik zou doen.
Sweetnovember, welkom en gecondoleerd. Wat verdrietig dat je je moeder moet missen. Je hele wereld zal wel op zijn kop gezet zijn. Ik vind rouwen ook heel eenzaam, en met mij vele anderen. Dit topic is voor mij de grootste steun geweest. En na 10 maanden nog steeds.
Ik ben wel eens helemaal hysterisch geweest toen mijn moeder 's ochtends om 10 uur nog steeds niet online was geweest. Ik weet dat ze vroeg eruit moet, want ze heeft een hond. Toen ging ik bellen, kreeg ik meteen haar voicemail. Daarna vaste telefoon, die was in gesprek. Ik heb toen de buurman ingeschakeld maar die zou pas in de middag weer thuis komen. Achteraf bleek er een internet storing te zijn en ze had haar iphone gelocked en had de pukcode nodig. Maar ik was echt in alle staten.
Als mijn moeder iets overkomt nu weet ik niet wat ik zou doen.
Sweetnovember, welkom en gecondoleerd. Wat verdrietig dat je je moeder moet missen. Je hele wereld zal wel op zijn kop gezet zijn. Ik vind rouwen ook heel eenzaam, en met mij vele anderen. Dit topic is voor mij de grootste steun geweest. En na 10 maanden nog steeds.
maandag 19 november 2018 om 06:31
Ik lees hier nog steeds mee ook al plaats ik niet zo veel. Zo veel dingen zijn herkenbaar en dan voel je je toch wat minder alleen.
Helaas een verdrietig weekend achter de rug. Zaterdag is mijn geliefde poes overleden. Zo veel steun en liefde van dat beestje gehad, ik weet niet hoe ik zonder moet. Normaal zou ik gaan uithuilen bij m'n moeder. Ik hoop dat Poes bij m'n moeder is.
Gisteren was de sterfdag van m'n moeder. Ook verdrietig maar toch kan ik niet zeggen dat ik me op zo'n dag anders voel. Iedere dag is moeilijk, nog steeds na 5 jaar.
Helaas een verdrietig weekend achter de rug. Zaterdag is mijn geliefde poes overleden. Zo veel steun en liefde van dat beestje gehad, ik weet niet hoe ik zonder moet. Normaal zou ik gaan uithuilen bij m'n moeder. Ik hoop dat Poes bij m'n moeder is.
Gisteren was de sterfdag van m'n moeder. Ook verdrietig maar toch kan ik niet zeggen dat ik me op zo'n dag anders voel. Iedere dag is moeilijk, nog steeds na 5 jaar.
maandag 19 november 2018 om 06:39
Och Doubletree, wat ontzettend verdrietig dat je poes er niet meer is. Ongelooflijk wat een leegte zo'n beestje achter kan laten. Heel veel sterkte
Ik word steeds heel vroeg wakker. Dat is op zich niet zo erg, maar mijn eerste gedachte is wel weer 'mijn vader is dood'. Het ging een tijdje beter in de zin van dat het soms wel 5 of 10 minuten duurde voordat ik er aan dacht. Ik word dan zo raar wakker en het kost me vaak wel meer dan een uur om een beetje bij te trekken.
Ik word steeds heel vroeg wakker. Dat is op zich niet zo erg, maar mijn eerste gedachte is wel weer 'mijn vader is dood'. Het ging een tijdje beter in de zin van dat het soms wel 5 of 10 minuten duurde voordat ik er aan dacht. Ik word dan zo raar wakker en het kost me vaak wel meer dan een uur om een beetje bij te trekken.
maandag 19 november 2018 om 07:43
maandag 19 november 2018 om 11:03
Doubletree wat maakt het dan dat het na 5 jaar nog net zo moeilijk is?
Is een oprechte vraag, ik heb na het overlijden van mijn vader uiteindelijk de weg wel weer gevonden maar toen had ik mijn moeder en mijn zus nog en kon je dat ook met elkaar nog delen al blijft het rouwen op zich iets heel persoonlijks maar je kon op den duur wel samen de herinneringen oppakken en delen.
Het overlijden van mijn zus bijna 3 jaar geleden was ik aardig mee op weg om het een goede plek te geven het beheerste mijn leven niet meer maar ik merk dat ik na het overlijden van mijn moeder nu bijna 5 maanden geleden eigenlijk gewoon terug bij af ben en het gemis van alle 3 heel intens is.
Vind dit wel heel heftig om te ervaren, alsof het verdriet je consumeert om het maar zo te zeggen. Ik denk als ik mijn gezin niet zou hebben om door te moeten gaan dat ik het liefst onder de dekens zou verdwijnen.
Op dit moment weet ik wel verstandelijk dat het echt ooit weer beter wordt maar ik zie op dit moment totaal niet hoe. Tel daarbij op 2 kids die hun oma ontzettend missen en volgende maand uit hunzelf stilstaan bij de dood van hun tante vlak voor kerst omdat ze dezelfde maffe over the top passie voor kerst delen en er veel van de kerstspullen hier bij haar vandaan komt en die spulletjes die koesteren ze.
Ik vind het deze ronde echt veel pittiger dan ik ooit had kunnen bedenken
Is een oprechte vraag, ik heb na het overlijden van mijn vader uiteindelijk de weg wel weer gevonden maar toen had ik mijn moeder en mijn zus nog en kon je dat ook met elkaar nog delen al blijft het rouwen op zich iets heel persoonlijks maar je kon op den duur wel samen de herinneringen oppakken en delen.
Het overlijden van mijn zus bijna 3 jaar geleden was ik aardig mee op weg om het een goede plek te geven het beheerste mijn leven niet meer maar ik merk dat ik na het overlijden van mijn moeder nu bijna 5 maanden geleden eigenlijk gewoon terug bij af ben en het gemis van alle 3 heel intens is.
Vind dit wel heel heftig om te ervaren, alsof het verdriet je consumeert om het maar zo te zeggen. Ik denk als ik mijn gezin niet zou hebben om door te moeten gaan dat ik het liefst onder de dekens zou verdwijnen.
Op dit moment weet ik wel verstandelijk dat het echt ooit weer beter wordt maar ik zie op dit moment totaal niet hoe. Tel daarbij op 2 kids die hun oma ontzettend missen en volgende maand uit hunzelf stilstaan bij de dood van hun tante vlak voor kerst omdat ze dezelfde maffe over the top passie voor kerst delen en er veel van de kerstspullen hier bij haar vandaan komt en die spulletjes die koesteren ze.
Ik vind het deze ronde echt veel pittiger dan ik ooit had kunnen bedenken
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
maandag 19 november 2018 om 12:41
Meisjeviva, ik mis mijn moeder gewoon enorm. Natuurlijk denk je na 5 jaar ook aan andere dingen en heb je wel eens plezier in het leven. Het voelt anders dan wanneer het net gebeurd is, het slijt ietsjes meer. Maar dan nog kan ik mijn moeder heel helder voor de geest halen. De dingen die we deden lijkt net gisteren. Ik was ook ontzettend hecht met m'n moeder, ze was m'n alles. We spraken elkaar iedere dag en ze was er altijd voor me. Dat gemis en verdriet blijf ik bij me dragen, het ene moment heftiger dan het andere moment. Maar er is geen dag dat ik de pijn, het verdriet, de leegte en het gemis niet voel.
Lady_Day, bij jou is het nog heel kort geleden eigenlijk, nog geen jaar. Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe jij je over 5 jaar zult voelen maar de scherpe kantjes slijten wel wat. Maar iemand waar je zo veel van houdt, dat blijft.
Lady_Day, bij jou is het nog heel kort geleden eigenlijk, nog geen jaar. Ik kan natuurlijk niet zeggen hoe jij je over 5 jaar zult voelen maar de scherpe kantjes slijten wel wat. Maar iemand waar je zo veel van houdt, dat blijft.
maandag 19 november 2018 om 13:20
Wat zwaar, Doubletree... Ik sprak mijn vader niet eens elke dag (behalve de laatste maanden natuurlijk) en ik mis hem gewoon als een malle... bij alles! Ik kan dit nu nog accepteren omdat het nog niet zo lang geleden is. Ik hoop toch echt dat het met de tijd wel ietsje minder zwaar wordt hoor. Zoals nu hoeft het voor mij niet echt.
Ik merk heel erg dat de dood van mijn vader ontzettend van invloed is op mijn weerbaarheid. Ik raak gewoon heel snel overstuur, van alles. Stomme dingen op mijn werk, of in/om mijn huis. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren of de tranen staan me in de ogen. Op de momenten dat ik me beter voel (ja, ook die zijn er wel, alleen niet genoeg) dan voelt het verlies van mijn vader ook niet zo zwaar. Dan kan ik veel beter relativeren.
Ik doe het ook heel slecht als ik alleen ben. Dit is ook nieuw voor mij. Ik was altijd een enorme einzelgänger, een introvert. Als ik een weekendje bij mijn vriend geweest was had ik ook altijd weer zin om naar huis te gaan, om lekker alleen te zijn. Nu zie ik er gewoon tegenop. Ik kan me dan een hele dag okay gevoeld hebben (met hem) en ik heb mijn voordeur nog niet open of dan komen de tranen al weer.
Ik merk heel erg dat de dood van mijn vader ontzettend van invloed is op mijn weerbaarheid. Ik raak gewoon heel snel overstuur, van alles. Stomme dingen op mijn werk, of in/om mijn huis. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren of de tranen staan me in de ogen. Op de momenten dat ik me beter voel (ja, ook die zijn er wel, alleen niet genoeg) dan voelt het verlies van mijn vader ook niet zo zwaar. Dan kan ik veel beter relativeren.
Ik doe het ook heel slecht als ik alleen ben. Dit is ook nieuw voor mij. Ik was altijd een enorme einzelgänger, een introvert. Als ik een weekendje bij mijn vriend geweest was had ik ook altijd weer zin om naar huis te gaan, om lekker alleen te zijn. Nu zie ik er gewoon tegenop. Ik kan me dan een hele dag okay gevoeld hebben (met hem) en ik heb mijn voordeur nog niet open of dan komen de tranen al weer.
maandag 19 november 2018 om 22:15
Hoi allemaal, ik lees ook 'graag' mee.... 6 weken geleden is mijn stiefvader, waar ik een erg fijne band mee had, overleden aan kanker. Hij was nog maar 58 en vandaag heb ik afscheid genomen van mijn therpeute. Dat laatste klinkt een beetje vreemd, maar ik voel me zo hevig verdrietig eigenlijk precies hetzelfde als rouw.
Op dit moment voelt het als heel veel voor binnen 6 weken.
Op dit moment voelt het als heel veel voor binnen 6 weken.
dinsdag 20 november 2018 om 01:22
Cestlavie83 schreef: ↑19-11-2018 22:15Hoi allemaal, ik lees ook 'graag' mee.... 6 weken geleden is mijn stiefvader, waar ik een erg fijne band mee had, overleden aan kanker. Hij was nog maar 58 en vandaag heb ik afscheid genomen van mijn therpeute. Dat laatste klinkt een beetje vreemd, maar ik voel me zo hevig verdrietig eigenlijk precies hetzelfde als rouw.
Op dit moment voelt het als heel veel voor binnen 6 weken.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 20 november 2018 om 01:25
Ik was daarom heel blij met de vriendin die af en toe met me de stad in ging of even ging wandelen, maar ook aanvoelde wanneer het genoeg was. Dan had je wel even afleiding, maar niet de drang.
Het is verder prima om selectief in sociale contacten te zijn, ik heb liever 1 persoon of een klein groepje dan een druk feest.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
