Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 20 november 2018 om 10:37
Wat verdrietig, Cestlavie. Ik vind het niet zo gek dat je zo verdrietig bent om het verlies van je therapeut. Als je een band met iemand hebt maakt het toch niet uit hoe/wat?
Ik merk dat ik heel veel moeite heb als mensen zich ontzettend druk maken over wat voor mij totaal triviale dingen zijn. Ik vind het ook heel lastig om blij en enthousiast te doen als iemand mij iets vertelt over what hij nou weer meegemaakt, vooral als het heul heul errug is, zoals een fikse vertraging bij het vliegveld op weg naar Amerika.
Ik ben ook niet de gezelligste moet ik zeggen. Ik vind het wel fijn om iemand om me heen te hebben maar daar hoef ik niet per se tegen te praten. Daarom vind ik het zo fijn om bij mijn vriend te zijn denk ik. Die laat mij gewoon lekker mijn ding doen. Bij hem ben ik ook wel eens verdrietig maar dan huil ik op de wc of onder de douche en dan is het klaar.
Ik merk dat ik heel veel moeite heb als mensen zich ontzettend druk maken over wat voor mij totaal triviale dingen zijn. Ik vind het ook heel lastig om blij en enthousiast te doen als iemand mij iets vertelt over what hij nou weer meegemaakt, vooral als het heul heul errug is, zoals een fikse vertraging bij het vliegveld op weg naar Amerika.
Ik ben ook niet de gezelligste moet ik zeggen. Ik vind het wel fijn om iemand om me heen te hebben maar daar hoef ik niet per se tegen te praten. Daarom vind ik het zo fijn om bij mijn vriend te zijn denk ik. Die laat mij gewoon lekker mijn ding doen. Bij hem ben ik ook wel eens verdrietig maar dan huil ik op de wc of onder de douche en dan is het klaar.
lady_day wijzigde dit bericht op 20-11-2018 19:15
0.11% gewijzigd
dinsdag 20 november 2018 om 19:06
ik heb nog maar een paar pagina's gelezen en ik lees nu al veel herkenning wat op het moment erg steunend voelt.
Wat ik zo naar en gek vind, is dat verdriet en somberheid ( voor de meeste vaak en) voor mij altijd zo eenzaam maakt en voelt.
Ik zal nu niet teveel sores over mezelf posten, maar ik ben nogal depressie gevoelig, ik heb moeite met mij verbinden aan/met mensen en deze week voel ik mij zo ontzettend alleen en verdrietig. Soms grijpt het mij letterlijk naar mijn strot en raak ik in paniek of dit gevoel ooit weer weg gaat.
Het is ook lastig om nare situaties met elkaar te vergelijken. De een is al onderste boven en uit balans gebracht, door bijvoorbeeld een vetraging of een jas die definitief is uitverkocht en de ander draagt een gigantische rugzak met bijvoorbeeld overleden dierbaren, ziekte en andere soorten van verlies.
Wat ik zo naar en gek vind, is dat verdriet en somberheid ( voor de meeste vaak en) voor mij altijd zo eenzaam maakt en voelt.
Ik zal nu niet teveel sores over mezelf posten, maar ik ben nogal depressie gevoelig, ik heb moeite met mij verbinden aan/met mensen en deze week voel ik mij zo ontzettend alleen en verdrietig. Soms grijpt het mij letterlijk naar mijn strot en raak ik in paniek of dit gevoel ooit weer weg gaat.
Het is ook lastig om nare situaties met elkaar te vergelijken. De een is al onderste boven en uit balans gebracht, door bijvoorbeeld een vetraging of een jas die definitief is uitverkocht en de ander draagt een gigantische rugzak met bijvoorbeeld overleden dierbaren, ziekte en andere soorten van verlies.
dinsdag 20 november 2018 om 19:25
Cestlavie, het is ook een heel eenzaam proces. De botheid van sommige mensen is ook moeilijk te bevatten voor mij ('ben je er nou nóg niet overheen?' - 2 maanden na de dood van mijn vader). Een aantal mensen waarvan ik dacht dat ik op ze kon rekenen hebben echt niet thuis gegeven. Maar gelukkig heb ik ook steun ontvangen uit onverwachte hoeken, zoals dit forum.
Ik heb echt wel lieve mensen om me heen, maar voel me toch heel erg eenzaam en alleen. Dat gevoel dat het je letterlijk naar de strot grijpt.... oh ja, dat heb ik ook heel erg gehad. Echt complete paniekaanvallen, vooral 's nachts. Zat ik met mijn telefoon in de hand te kijken wie ik uit bed durfde te bellen. Niemand. Wat afschuwelijk waren die nachten zeg. Ik dacht dat ik gek werd.
Ik heb nog wel eens huilbuien helemaal vanuit mijn tenen, maar die compleet gekmakende, verstikkende paniek.... nee, dat ging over. Ik hoop dat dat ook snel over is voor jou want het is afschuwelijk.
Krijg je momenteel wel professionele hulp?
Enne... een dikke
- ook voor iedereen die het nodig heeft.
Ik heb echt wel lieve mensen om me heen, maar voel me toch heel erg eenzaam en alleen. Dat gevoel dat het je letterlijk naar de strot grijpt.... oh ja, dat heb ik ook heel erg gehad. Echt complete paniekaanvallen, vooral 's nachts. Zat ik met mijn telefoon in de hand te kijken wie ik uit bed durfde te bellen. Niemand. Wat afschuwelijk waren die nachten zeg. Ik dacht dat ik gek werd.
Ik heb nog wel eens huilbuien helemaal vanuit mijn tenen, maar die compleet gekmakende, verstikkende paniek.... nee, dat ging over. Ik hoop dat dat ook snel over is voor jou want het is afschuwelijk.
Krijg je momenteel wel professionele hulp?
Enne... een dikke
- ook voor iedereen die het nodig heeft.
dinsdag 20 november 2018 om 20:12
Dankje Lady_Day!
En herkenbaar wat je schrijft dat sommige mensen zo anders reageren dan je had verwacht. Ik merk nu, zo'n 2 en halve maand na het overlijden, dat anderen er niet meer zo mee bezig zijn. Geen dagelijkse appjes en belletjes meer om te vragen hoe het gaat, terwijl ik daar nu eigenlijk het meeste behoefte aan heb. Toen we overal nog middenin zaten had ik eigenlijk wel ff genoeg aan mezelf, maar nu alle regel-dingen gedaan zijn en alles wat aan het bezinken is heb ik die steun hard nodig.
Vaak heb ik het idee dat het "wel gaat", maar misschien is dat ook omdat ik nog niet helemaal besef wat er nou allemaal gebeurd is de afgelopen tijd. Mijn moeder was sinds een paar maanden ziekelijk. In juni hoorden we dat het kanker was, maar was er een behandelplan en het streven was om weer helemaal te genezen. In juli is ze geopereerd en bleken de uitzaaiingen overal te zitten waardoor behandeling niet meer mogelijk was. In augustus is ze overleden d.m.v. euthanasie. Ik ben heel dankbaar voor de tijd die we samen hadden en dat we echt goed afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. Maar juist de laatste weken, waarin we ontzettend naar elkaar toe zijn gegroeid en ik continu bij haar was, maken het gemis nu zoveel groter.
Ik heb niet echt de mega huilbuien die uit mijn tenen komen, maar de tranen stromen over mijn wangen als er ook maar het minste verkeerd gaat. Laatst maakte mijn collega een opmerking die insloeg als een bom, terwijl ze het niet zo bedoelde. Ze zei een beetje uit het niets dat ze zich ineens besefte dat ze haar moeder 25 jaar langer om zich heen heeft mogen hebben dan ik. Toen kon je me echt opvegen. Ik ben nu 31, mijn moeder is 67 geworden, maar al was ze 183 jaar oud geworden dan had het nog als te vroeg gevoeld denk ik.
En herkenbaar wat je schrijft dat sommige mensen zo anders reageren dan je had verwacht. Ik merk nu, zo'n 2 en halve maand na het overlijden, dat anderen er niet meer zo mee bezig zijn. Geen dagelijkse appjes en belletjes meer om te vragen hoe het gaat, terwijl ik daar nu eigenlijk het meeste behoefte aan heb. Toen we overal nog middenin zaten had ik eigenlijk wel ff genoeg aan mezelf, maar nu alle regel-dingen gedaan zijn en alles wat aan het bezinken is heb ik die steun hard nodig.
Vaak heb ik het idee dat het "wel gaat", maar misschien is dat ook omdat ik nog niet helemaal besef wat er nou allemaal gebeurd is de afgelopen tijd. Mijn moeder was sinds een paar maanden ziekelijk. In juni hoorden we dat het kanker was, maar was er een behandelplan en het streven was om weer helemaal te genezen. In juli is ze geopereerd en bleken de uitzaaiingen overal te zitten waardoor behandeling niet meer mogelijk was. In augustus is ze overleden d.m.v. euthanasie. Ik ben heel dankbaar voor de tijd die we samen hadden en dat we echt goed afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. Maar juist de laatste weken, waarin we ontzettend naar elkaar toe zijn gegroeid en ik continu bij haar was, maken het gemis nu zoveel groter.
Ik heb niet echt de mega huilbuien die uit mijn tenen komen, maar de tranen stromen over mijn wangen als er ook maar het minste verkeerd gaat. Laatst maakte mijn collega een opmerking die insloeg als een bom, terwijl ze het niet zo bedoelde. Ze zei een beetje uit het niets dat ze zich ineens besefte dat ze haar moeder 25 jaar langer om zich heen heeft mogen hebben dan ik. Toen kon je me echt opvegen. Ik ben nu 31, mijn moeder is 67 geworden, maar al was ze 183 jaar oud geworden dan had het nog als te vroeg gevoeld denk ik.
Mijn favoriete kleur is glitter
dinsdag 20 november 2018 om 20:14
Ja dankjewel voor toch een hoopgevende reactie, dat het gevoel wel minder gaat worden. En natuurlijk zegt mijn verstand dat ook, maar mijn gevoel leeft een eigen leven op het moment. Het forum geeft mij op dit moment veel steun en afleiding. Ondanks dat niemand me kent en ziet, voel ik mij hier gezien. Wat tevens ook weer het gevoel van eenzaamheid versterkt in het 'echte' leven, een beetje dubbel dus.
Maar inderdaad dat verstikkende vind ik heel erg naar.
Ik kreeg/ krijg proffesionele hulp, maar door omstandigheden (zwangerschap) heb ik gisteren afscheid moeten nemen van mijn therapeute, want ze komt na haar verlof niet terug, Vanaf januari start ik bij een nieuwe behandelaar.
Maar inderdaad dat verstikkende vind ik heel erg naar.
Ik kreeg/ krijg proffesionele hulp, maar door omstandigheden (zwangerschap) heb ik gisteren afscheid moeten nemen van mijn therapeute, want ze komt na haar verlof niet terug, Vanaf januari start ik bij een nieuwe behandelaar.
dinsdag 20 november 2018 om 20:51
Toen mijn moeder overleed en ik vlak daarna weer ging werken kwam een collega niet meteen naar me toe. Vond ik toen heel vreemd. Na vier weken kwam hij bij me en vroeg hoe het ging, en of ik nog een keer het hele verhaal wilde vertellen. Hij zei toen later dat hij express niet eerder was gekomen. Omdat na een week of vier andere mensen ermee klaar zijn en niet meer willen luisteren. Zo kon ik het nog een keer vertellen aan iemand die het nog nooit gehoord had.sweetnovember schreef: ↑20-11-2018 20:12
En herkenbaar wat je schrijft dat sommige mensen zo anders reageren dan je had verwacht. Ik merk nu, zo'n 2 en halve maand na het overlijden, dat anderen er niet meer zo mee bezig zijn. Geen dagelijkse appjes en belletjes meer om te vragen hoe het gaat, terwijl ik daar nu eigenlijk het meeste behoefte aan heb. Toen we overal nog middenin zaten had ik eigenlijk wel ff genoeg aan mezelf, maar nu alle regel-dingen gedaan zijn en alles wat aan het bezinken is heb ik die steun hard nodig.
Dat was stiekem best fijn.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 20 november 2018 om 21:24
Sweetnovember, ik heb ook goed afscheid kunnen nemen en bij ons ging het ook zo snel (4 maanden ziek). In de laatste 2 maanden en zeker de allerlaatste was ik bijna dag en nacht bij mijn vader. Gewoon om elke seconde die we nog hadden te benutten. En inderdaad... zo'n heel intensieve periode en dan is er niets. Ik weet nog dat ik de volgende ochtend nadat mijn vader overleden was wakker werd. Mijn moeder en ik keken elkaar aan van 'wat nu?'
dinsdag 20 november 2018 om 21:32
Cestlavie, het hele heftige gevoel, die paniek, dat wordt minder. Echt. Ik dacht dat het nooit over zou gaan, maar ook bij mij zijn de allerscherpste randjes er wel af. Maar ik heb nog wel vaak last van ongeloof en echt elke dag nog steeds heel veel verdriet. De ene dag trek ik het beter dan de andere. Dit forum helpt!
De eenzaamheid in het echte leven lees ik ook van vele anderen. Ik ervaar het zelf ook zo. Een van mijn dacht ik beste vriendinnen vertelde mij dat ze geen idee had hoe ik me moest voelen (toen ik mijn hart bij haar uitstortte). Dat vond ik zo idioot. Zij heeft 10 jaar geleden haar moeder verloren aan kanker. Ik heb een paar maanden op haar zoontje gepast (peuter destijds) zodat zij in het ziekenhuis bij haar moeder kon zijn. Ik wist niet wat ik hoorde. We hebben geen contact meer. Jammer.
De eenzaamheid in het echte leven lees ik ook van vele anderen. Ik ervaar het zelf ook zo. Een van mijn dacht ik beste vriendinnen vertelde mij dat ze geen idee had hoe ik me moest voelen (toen ik mijn hart bij haar uitstortte). Dat vond ik zo idioot. Zij heeft 10 jaar geleden haar moeder verloren aan kanker. Ik heb een paar maanden op haar zoontje gepast (peuter destijds) zodat zij in het ziekenhuis bij haar moeder kon zijn. Ik wist niet wat ik hoorde. We hebben geen contact meer. Jammer.
dinsdag 20 november 2018 om 21:32
Wat lief en attent van je collega! Heb je je verhaal ook kunnen delen?Lambchop schreef: ↑20-11-2018 20:51Toen mijn moeder overleed en ik vlak daarna weer ging werken kwam een collega niet meteen naar me toe. Vond ik toen heel vreemd. Na vier weken kwam hij bij me en vroeg hoe het ging, en of ik nog een keer het hele verhaal wilde vertellen. Hij zei toen later dat hij express niet eerder was gekomen. Omdat na een week of vier andere mensen ermee klaar zijn en niet meer willen luisteren. Zo kon ik het nog een keer vertellen aan iemand die het nog nooit gehoord had.
Dat was stiekem best fijn.
Ik vind het nu vooral fijn om herinneringen op te halen, over het ziekbed en het overlijden deel ik eigenlijk niets. Ik denk dat er ook heel veel dingen zijn waar ik nooit over zal praten. Mijn moeder heeft na de operatie tot aan de euthanasie in het ziekenhuis gelegen, omdat de complicaties zich opstapelden. We hebben toen enorm zware gesprekken moeten voeren en dat was echt een heel nare en pikzwarte periode.
Mijn favoriete kleur is glitter
dinsdag 20 november 2018 om 21:35
Lambchop, wat ontzettend lief en doordacht van die collega! Ja, mensen zijn er na een paar weken wel klaar mee he. Als iemand vraagt hoe het met me gaat zeg ik maar gewoon 'prima'. Ik heb meerdere keren gehad dat ik zei dat ik niet lekker in mijn vel zat en vervolgens kwam de vraag 'hoezo dan?' Hoezo dan?? Mijn vader is net overleden. Wat denk je zelf. Ja, echt gallisch werd ik daar van. Dus ik zwijg maar en ik trek me steeds meer terug.
dinsdag 20 november 2018 om 21:41
Ja, die leegte... Dat overheerst bij mij vooral. Ik heb sinds de tweede week na haar overlijden bijna geen huilbuien meer, geen intense paniek of 'dit kan niet waar zijn'-heftige emoties. Vooral ontzettend leeg, doelloos, en zó moe en snel overprikkeld. Ik heb wel eens de schrikmomentjes die mijn hart even laten springen in de halve seconde tussen 'ik moet mam even bellen om te vertellen dat...' en 'oh, ze is dood', maar de rouw is bij mij meer een grijze mistdeken die me fysiek sterk beïnvloedt. Soms voel ik me raar als ik besef dat ik al dagen geen traan gelaten heb en dat ook vaak zelfs niet kan als ik bewust bij haar stil sta. Maar heel af en toe stille tranen als het gemis even echt binnen komt of op de 'ze zal nooit weten/meemaken dat...'-momenten.
dinsdag 20 november 2018 om 21:56
Herkenbaar Lady_Day! Ik vond het daarom denk ik ook fijn dat alles rond het regelen van de uitvaart en daarna het opruimen van het huis nog zo in het teken stond van mijn moeder. Nu dat allemaal klaar is heb ik ook dat "en nu?!" gevoel!
En Koffiehagedis, ik heb precies hetzelfde. Die momenten waarop ik even zou willen bellen of appen en me daarna besef dat dat niet meer kan, nooit meer, zijn ook heel raar. Soms leg ik me neer bij die gedachte. Soms voelt het alsof ik neergestoken word, precies in mijn hart.
Die extreme vermoeidheid vind ik ook lastig. Na een dag werken ga ik een dutje doen, omdat ik anders de avond niet doorkom. En mijn concentratievermogen zit op een dieptepunt. Maar ik heb wel veel aan rust, reinheid en regelmaat. Dus ik zet trouw de wekker, sleep mezelf naar mijn werk en daar ben ik dan gewoon aanwezig. Productief is het nog niet echt te noemen
En Koffiehagedis, ik heb precies hetzelfde. Die momenten waarop ik even zou willen bellen of appen en me daarna besef dat dat niet meer kan, nooit meer, zijn ook heel raar. Soms leg ik me neer bij die gedachte. Soms voelt het alsof ik neergestoken word, precies in mijn hart.
Die extreme vermoeidheid vind ik ook lastig. Na een dag werken ga ik een dutje doen, omdat ik anders de avond niet doorkom. En mijn concentratievermogen zit op een dieptepunt. Maar ik heb wel veel aan rust, reinheid en regelmaat. Dus ik zet trouw de wekker, sleep mezelf naar mijn werk en daar ben ik dan gewoon aanwezig. Productief is het nog niet echt te noemen
Mijn favoriete kleur is glitter
dinsdag 20 november 2018 om 22:19
Ja, absoluut.sweetnovember schreef: ↑20-11-2018 21:32Wat lief en attent van je collega! Heb je je verhaal ook kunnen delen?
Hij had het zelf onthouden van toen zijn moeder overleed. Hoe fijn het is als mensen er later nog naar vragen. Misschien nog wel fijner dan in de eerste paar weken. Want die leef je in een roes. Kan me bijna niet eens meer herinneren wie er toen waren.
Deze actie zeer zeker wel.
Net als twee vrienden, een koppel, die nooit bij mij langskwamen en die toen ik de eerste dag weer thuis was langskwamen, vooral zodat ik niet alleen zou zijn. Was ook erg fijn.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 20 november 2018 om 23:19
Heel herkenbaar! Ik doe dan niet het dutje maar ik ben compleet oververmoeid. De laatste paar weken ga ik wel heel vroeg slapen 's avonds omdat ik kapot ben maar ik ben dan ook heel vroeg wakker (half 5, 5 uur). Dat vind ik niet zo erg, dan is het nog lekker rustig.sweetnovember schreef: ↑20-11-2018 21:56
Die extreme vermoeidheid vind ik ook lastig. Na een dag werken ga ik een dutje doen, omdat ik anders de avond niet doorkom. En mijn concentratievermogen zit op een dieptepunt. Maar ik heb wel veel aan rust, reinheid en regelmaat. Dus ik zet trouw de wekker, sleep mezelf naar mijn werk en daar ben ik dan gewoon aanwezig. Productief is het nog niet echt te noemen
Mijn concentratievermogen is ook bagger. Ik ben heel snel afgeleid en ik moet alles 10x checken want anders gaat het niet goed. Mijn collega en ik moesten allebei 3 websites klaar zetten om te lanceren morgen. Zij heeft ze alle 3 klaar en ik heb er net eentje af (en het is 11 uur 's avonds he). Ik ben ook niet productief. Ik kan mijn meeruren ook niet declareren en dat is maar goed ook. Ik schaam me rot dat ik zo'n trage doos ben. Ik neem echt bijna elke dag werk mee naar huis want tijdens kantooruren krijg ik het gewoon niet af.
woensdag 21 november 2018 om 17:57
Tien maanden later... ik ben weer zo wankel. Mijn weerbaarheid is weg. Deze week weer een tegenslag gehad en dan stort het hele kaartenhuis zo weer in.
Die tegenslag is niet het einde van de wereld (was het maar zo - oh, wat erg) maar ik merk dat ik me heel snel uit het veld laat slaan.
Ik ben hier zo moe van. Letterlijk en figuurlijk. Al dat verdriet om mijn vader verandert helemaal niets. Het kost me bakken energie. Energie die ik wel beter kan gebruiken. Ik heb er gewoon moeite mee om de positieve kant van veel dingen in te zien. Die zijn er echt wel, dat weet ik, maar alles kost me gewoon teveel moeite momenteel.
Ik heb toch maar weer een afspraak met de therapeut gemaakt.
/einde klaagzang
Die tegenslag is niet het einde van de wereld (was het maar zo - oh, wat erg) maar ik merk dat ik me heel snel uit het veld laat slaan.
Ik ben hier zo moe van. Letterlijk en figuurlijk. Al dat verdriet om mijn vader verandert helemaal niets. Het kost me bakken energie. Energie die ik wel beter kan gebruiken. Ik heb er gewoon moeite mee om de positieve kant van veel dingen in te zien. Die zijn er echt wel, dat weet ik, maar alles kost me gewoon teveel moeite momenteel.
Ik heb toch maar weer een afspraak met de therapeut gemaakt.
/einde klaagzang
woensdag 21 november 2018 om 18:10
Mijn werk is nog 1 van de weinige dingen die ik nog wel relatief 'leuk' vind. Als ik dat niet meer heb zit ik de hele dag alleen in dit ouwe, kouwe @!!$ huis. Dan hoef ik helemaal mijn bed niet meer uit.redbulletje schreef: ↑21-11-2018 18:03Steven je zo niet helemaal op een burn-out af? Waarom meld je je niet een poosje ziek als je het op je werk niet trekt?
woensdag 21 november 2018 om 19:50
Ik wilde eigen schrijven wat redbulletje al schreef, vooral na je vorige bericht over oververmoeid zijn. Maar als ziek melden geen optie is zijn er dan mogelijkheden om afspraken te maken op je werk? Ik heb gelukkig de eerste weken werk kunnen doen wat geen spoed had en waar weinig fout mee kon gaan, had geen klantcontact en aanwezig zijn was soms het hoogst haalbare. Daarna langzaamaan weer gaan opbouwen.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt! Kun je wel op korte termijn terecht?
Mijn favoriete kleur is glitter
woensdag 21 november 2018 om 20:16
Lady Day
Wel oppassen hoor, met al dat werk mee naar huis nemen!
Bij mij werd dat vermoeide na een maand of 10-12 wel wat minder.
Mijn man zag echt duidelijk verschil, alsof er een mist optrok.
Af en toe heb ik er nog steeds wel last van. Laatste dagen zijn wel moeilijk.
Heb vandaag een engel kaars gekocht, die kreeg ik vorig jaar voor kerst van een vriendin van mijn moeder, dochter vond het gelijk erg mooi om hem aan te steken.
Lambchop, wat een fijne collega!
Bijzonder hoor!
Hier ook mensen die er niet meer naar vragen of juist op een moment dat ik het er niet over wil hebben, want al emotioneel bijvoorbeeld.
Maar goed, ik ben dan ook een erg gesloten persoon en vind van me af schrijven soms fijner.
Ik heb de laatste tijd erg veel nachtmerries. Niet specifiek over mijn moeder, wel vaak over mijn gezin en gruwelijke dingen die hun dan kunnen overkomen.
Daarna kan ik dan ook gewoon niet meer slapen, ik blijf alles voor me zien.
Nu ben ik dus ook moe, omdat ik af en toe vanaf 04:00 niet meer slaap... gaap.
Wel oppassen hoor, met al dat werk mee naar huis nemen!
Bij mij werd dat vermoeide na een maand of 10-12 wel wat minder.
Mijn man zag echt duidelijk verschil, alsof er een mist optrok.
Af en toe heb ik er nog steeds wel last van. Laatste dagen zijn wel moeilijk.
Heb vandaag een engel kaars gekocht, die kreeg ik vorig jaar voor kerst van een vriendin van mijn moeder, dochter vond het gelijk erg mooi om hem aan te steken.
Lambchop, wat een fijne collega!
Bijzonder hoor!
Hier ook mensen die er niet meer naar vragen of juist op een moment dat ik het er niet over wil hebben, want al emotioneel bijvoorbeeld.
Maar goed, ik ben dan ook een erg gesloten persoon en vind van me af schrijven soms fijner.
Ik heb de laatste tijd erg veel nachtmerries. Niet specifiek over mijn moeder, wel vaak over mijn gezin en gruwelijke dingen die hun dan kunnen overkomen.
Daarna kan ik dan ook gewoon niet meer slapen, ik blijf alles voor me zien.
Nu ben ik dus ook moe, omdat ik af en toe vanaf 04:00 niet meer slaap... gaap.
woensdag 21 november 2018 om 20:55
Heel moe zijn, dutjes doen s avonds of in het weekend overdag, allemaal herkenbaar.
Goed afscheid kunnen nemen van mijn vader, mijn moeder heb ik begeleid twee jaar mantelzorg, sterfbed en overlijden, gesprekken waren helaas niet mogelijk..
Goede vrienden en schoonfamilie kwijtgeraakt, mensen die het niet snappen wat mantelzorg in houd, een depressieve partner, en twee ouders in een jaar verliezen..
Mensen waar ik een goed contact mee had, het twee jaar afkorten weten en nu pushen om af te spreken, terwijl ik aan geef daar geen zin in te hebben. Ik wil na mijn werk huishoudelijke klussen en gezin.. gewoon bankhangen met een dekentje over mij heen. Wil nergens naar toe en feestjes gaan zonder mij prima door.
Jammer dat sommige dat niet inzien.. en zeggen dat ik het leven moet vieren en vooruit moet kijken dat je maar 1x leeft ( gelukkig maar denk ik dan).
Ik wil rust en maar een paar mensen om mij heen.. net zoals gisteren met dochter het trouwalbum van mijn ouders bekijken etc.
Ik word moe van mensen die het denken te weten en zelf nog geen groot verlies of tegenslag hebben gehad..
Goed afscheid kunnen nemen van mijn vader, mijn moeder heb ik begeleid twee jaar mantelzorg, sterfbed en overlijden, gesprekken waren helaas niet mogelijk..
Goede vrienden en schoonfamilie kwijtgeraakt, mensen die het niet snappen wat mantelzorg in houd, een depressieve partner, en twee ouders in een jaar verliezen..
Mensen waar ik een goed contact mee had, het twee jaar afkorten weten en nu pushen om af te spreken, terwijl ik aan geef daar geen zin in te hebben. Ik wil na mijn werk huishoudelijke klussen en gezin.. gewoon bankhangen met een dekentje over mij heen. Wil nergens naar toe en feestjes gaan zonder mij prima door.
Jammer dat sommige dat niet inzien.. en zeggen dat ik het leven moet vieren en vooruit moet kijken dat je maar 1x leeft ( gelukkig maar denk ik dan).
Ik wil rust en maar een paar mensen om mij heen.. net zoals gisteren met dochter het trouwalbum van mijn ouders bekijken etc.
Ik word moe van mensen die het denken te weten en zelf nog geen groot verlies of tegenslag hebben gehad..
woensdag 21 november 2018 om 23:21
Oh mensen die allemaal op beurende dingen willen zeggen of 'verzachtende omstandigheden' zoeken zooo vervelend.
En waarom denk ik dan, waarom kan iets niet gewoon hartstikke kut en verdrietig zijn?
Waarom mag dat er niet gewoon zijn en waarom moet alles maar meteen opgelost worden,terwijl dat gewoon niet mogelijk is.
En waarom denk ik dan, waarom kan iets niet gewoon hartstikke kut en verdrietig zijn?
Waarom mag dat er niet gewoon zijn en waarom moet alles maar meteen opgelost worden,terwijl dat gewoon niet mogelijk is.
donderdag 22 november 2018 om 08:04
Precies dit!Lalize schreef: ↑21-11-2018 23:21Oh mensen die allemaal op beurende dingen willen zeggen of 'verzachtende omstandigheden' zoeken zooo vervelend.
En waarom denk ik dan, waarom kan iets niet gewoon hartstikke kut en verdrietig zijn?
Waarom mag dat er niet gewoon zijn en waarom moet alles maar meteen opgelost worden,terwijl dat gewoon niet mogelijk is.
donderdag 22 november 2018 om 08:16
Mee eens. Zo'n gemis is niet opeens opgelost.
En dat is eigenlijk wel grappig want de titel van dit topic is 'wat hielp jou tijdens rouw'.
Nou ja, niets dus.
Ik kon gisteren al terecht bij mijn therapeut (is prive, gaat niet via HA o.i.d.). Ik wou dat ik haar elke dag kon zien want ik word daar heel rustig van. Eerst ontzettend zitten grienen en daarna wat handvatten gekregen om met de heel zware verdrietaanvallen om te gaan. Het is wel wat vaag en te persoonlijk voor dit forum, maar ik heb er wel wat aan gehad.
Ik heb wel vertrouwen dat het rauwe verdriet uiteindelijk minder wordt, maar ik geloof niet dat het gemis minder wordt. Mijn vader was mijn dierbaarste persoon in mijn leven.
En dat is eigenlijk wel grappig want de titel van dit topic is 'wat hielp jou tijdens rouw'.
Nou ja, niets dus.
Ik kon gisteren al terecht bij mijn therapeut (is prive, gaat niet via HA o.i.d.). Ik wou dat ik haar elke dag kon zien want ik word daar heel rustig van. Eerst ontzettend zitten grienen en daarna wat handvatten gekregen om met de heel zware verdrietaanvallen om te gaan. Het is wel wat vaag en te persoonlijk voor dit forum, maar ik heb er wel wat aan gehad.
Ik heb wel vertrouwen dat het rauwe verdriet uiteindelijk minder wordt, maar ik geloof niet dat het gemis minder wordt. Mijn vader was mijn dierbaarste persoon in mijn leven.
