Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 22 november 2018 om 12:33
Dat rauwe verdriet heb ik niet gehad, door het ziekte proces van beide ouders heerste eerder berusting en verstandelijk hopend op het einde.. het gemis de leegte dat heb ik wel duidelijk, en vooral nu omdat rond deze tijd mijn moeder veel pijn kreeg en geen kwaliteit van leven meer had, en erger mij dan ook aan de kerstliedjes en folders.. en het gezellig samen zijn. Zoon zei het gisteren treffend de eerste kerst dat je beide (groot) ouders niet meer hebt..
Ik accepteer die rouw en mijn gezin en zussen ook de cirkel daar buiten niet.. en dan huil ik niet eens en val ze niet lastig..
Wil rust en alleen zijn hoe moeilijk kan het zijn..
Ik accepteer die rouw en mijn gezin en zussen ook de cirkel daar buiten niet.. en dan huil ik niet eens en val ze niet lastig..
Wil rust en alleen zijn hoe moeilijk kan het zijn..
donderdag 22 november 2018 om 13:37
Hey bearnaise, ik ben een tijdje niet actief geweest in dit topic vandaar de late reactie.
Ik las dat je oma is overleden, nog gecondoleerd
Hoe gaat het nu met je?Ik kan er nu steeds beter mee omgaan, ik denk nog vaak aan haar. Bij bepaalde stappen in mijn leven eventjes extra,
ik heb laatst samen met mijn verloofde een huis gekocht, toen moest ik wel weer even huilen omdat ik aan haar
dacht en weet hoe trots ze op me zou zijn geweest. Dan wil ik haar even bellen om het te vertellen, maar dat gaat dan niet.
Jammer dat ze geen telefoonlijn hebben naar boven ! zou dan zo graag even haar stem willen horen !
♡
donderdag 22 november 2018 om 14:19
Ik heb heel veel moeite met het accepteren. Er is weinig berusting hier. Ja, toen mijn vader zo ontzettend ziek was wilde ik dat het stopte. Maar vlak na zijn overlijden zei iemand 'beter zo'. Nee, niet beter zo. Het was beter geweest als hij nooit die kanker gekregen had en samen met mijn moeder van hun welverdiende pensioen had kunnen genieten.
Ik weet dat het verspilde energie is om boos en verdrietig te zijn omdat hij zo ontzettend heeft moeten lijden. Ik vind dat echt zo erg.
Ik weet dat het verspilde energie is om boos en verdrietig te zijn omdat hij zo ontzettend heeft moeten lijden. Ik vind dat echt zo erg.
donderdag 22 november 2018 om 14:46
Rouwen zie ik niet als verspilde energie en boos en verdrietig zijn horen daarbij. Het lastige is dat de wereld doordraait dus dat er steeds meer van je energie wordt gevraagd. Dat vond ik echt lastig, mijn grenzen aangeven.
@Lady in hoeverre is het voor jou mogelijk om te vragen of je 2 ipv 3 websites per cyclus (?) kan doen? Dan blijf je wel werken maar pas je het werk aan aan je huidige tempo/energieniveau.
Hier gisteren een enorm fijn moment. De ochtend voelde ik me erg verdrietig, uiteindelijk mezelf het huis uit geschopt om wat te wandelen. Tijdens de wandeling zat daar ineens een cirroenvlinder, ondanks de kou (vlinders associeer ik met mijn moeder en deze soort stond ook op haar kaart). Dat gaf een soort berusting waardoor ik de rest van de dag minder in de put zat.
@Lady in hoeverre is het voor jou mogelijk om te vragen of je 2 ipv 3 websites per cyclus (?) kan doen? Dan blijf je wel werken maar pas je het werk aan aan je huidige tempo/energieniveau.
Hier gisteren een enorm fijn moment. De ochtend voelde ik me erg verdrietig, uiteindelijk mezelf het huis uit geschopt om wat te wandelen. Tijdens de wandeling zat daar ineens een cirroenvlinder, ondanks de kou (vlinders associeer ik met mijn moeder en deze soort stond ook op haar kaart). Dat gaf een soort berusting waardoor ik de rest van de dag minder in de put zat.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 22 november 2018 om 15:23
Ja, heel erg herkenbaar. En dan ook nog mensen die vragen of ik nu ook erg opgelucht of blij ben dat het klaar is. Ehm, nee.Lady_Day schreef: ↑22-11-2018 14:19Ik heb heel veel moeite met het accepteren. Er is weinig berusting hier. Ja, toen mijn vader zo ontzettend ziek was wilde ik dat het stopte. Maar vlak na zijn overlijden zei iemand 'beter zo'. Nee, niet beter zo. Het was beter geweest als hij nooit die kanker gekregen had en samen met mijn moeder van hun welverdiende pensioen had kunnen genieten.
donderdag 22 november 2018 om 15:59
Neweve, ik heb vandaag aangegeven dat alles me momenteel ietsje meer tijd kost. De 3e website ga ik nu volgende week samen met iemand anders doen. Dat is heel fijn. Dit is niet altijd zo hoor. Ik heb ook wel rustiger dagen maar we zitten nu in een heel drukke periode.
Wat mooi van die vlinder!! Ja, ik kan me voorstellen dat je dat rust geeft.
Hagedis, ik ben zelf wel blij dat de hectiek van de laatste dagen voorbij is. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat ik dacht 'asjeblieft, laat het ophouden'. We wisten dat hij zou sterven. Alleen niet of het nog 3 of 30 dagen zou duren. Ik vond dat heel heftig, zijn hand vasthouden wetend dat hij elk moment zijn laatste adem uit kon ademen. We gingen het niet winnen, hoe hard ik me er ook tegen verzet heb.
Maar dat ik blij ben dat het klaar is. Nee. Het had van mij nooit mogen beginnen.
Wat mooi van die vlinder!! Ja, ik kan me voorstellen dat je dat rust geeft.
Hagedis, ik ben zelf wel blij dat de hectiek van de laatste dagen voorbij is. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat ik dacht 'asjeblieft, laat het ophouden'. We wisten dat hij zou sterven. Alleen niet of het nog 3 of 30 dagen zou duren. Ik vond dat heel heftig, zijn hand vasthouden wetend dat hij elk moment zijn laatste adem uit kon ademen. We gingen het niet winnen, hoe hard ik me er ook tegen verzet heb.
Maar dat ik blij ben dat het klaar is. Nee. Het had van mij nooit mogen beginnen.
donderdag 22 november 2018 om 16:06
Ja, herkenbaar. Dat was hier ook zo. Maar blij of opgelucht... Nee. Dat was ik geweest zónder het afgelopen heljaar.Lady_Day schreef: ↑22-11-2018 15:59Hagedis, ik ben zelf wel blij dat de hectiek van de laatste dagen voorbij is. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat ik dacht 'asjeblieft, laat het ophouden'. We wisten dat hij zou sterven. Alleen niet of het nog 3 of 30 dagen zou duren. Ik vond dat heel heftig, zijn hand vasthouden wetend dat hij elk moment zijn laatste adem uit kon ademen. We gingen het niet winnen, hoe hard ik me er ook tegen verzet heb.
Maar dat ik blij ben dat het klaar is. Nee. Het had van mij nooit mogen beginnen.
donderdag 22 november 2018 om 21:28
Voor mij is ook de enige troostende gedachte dat ik hoop dat mijn moeder een hele lijdensweg bespaard is gebleven doordat alles zo snel ging, verder blijft het vooral erg verdrietig.Koffiehagedis schreef: ↑22-11-2018 16:06Ja, herkenbaar. Dat was hier ook zo. Maar blij of opgelucht... Nee. Dat was ik geweest zónder het afgelopen heljaar.
Vandaag wel een fijn moment gehad. We hadden veel hobbyspullen over van mijn moeder waar wij zelf niks mee doen. Dit heb ik vandaag aan de andere dames van mijn moeders hobbyclubje gegeven en ze waren er ZO blij mee! Ik kreeg meteen de belofte dat ze er iets moois mee gingen maken en me dat nog toesturen, hoe schattig is dat?!
Daarna nog een tijdje zitten praten, ook veel over mijn moeder, en vond het heel fijn om hun verhalen te horen. Dat praat toch heel anders dan wanneer ik het er met vrienden of collega's over heb die haar eigenlijk alleen 'via mij' kennen.
Mijn favoriete kleur is glitter
donderdag 22 november 2018 om 21:36
Knap dat je dit aangegeven hebt! En fijn dat je wat ruimte krijgt. Weet je werk verder wel hoe het met je gaat? Ik ken je natuurlijk niet en ik kan het erg mis hebben, maar dat het je momenteel ietsje meer tijd kost ipv dat het soms gewoon ronduit kut gaat, klinkt alsof je erg streng voor jezelf bent.. Maar ik snap ook dat helaas niet alle werkgevers even begripvol zijn, dus wellicht kan je zoiets daar niet delen.Lady_Day schreef: ↑22-11-2018 15:59Neweve, ik heb vandaag aangegeven dat alles me momenteel ietsje meer tijd kost. De 3e website ga ik nu volgende week samen met iemand anders doen. Dat is heel fijn. Dit is niet altijd zo hoor. Ik heb ook wel rustiger dagen maar we zitten nu in een heel drukke periode.
Mijn favoriete kleur is glitter
donderdag 22 november 2018 om 21:51
Een paar mensen weten wel dat ik het lastig heb, maar niet dat ik het zó lastig heb. Ik wil dat verder ook niet. De collega's waar ik dagelijks mee werk zitten in het buitenland dus ik zie ze ook bijna nooit.sweetnovember schreef: ↑22-11-2018 21:36Knap dat je dit aangegeven hebt! En fijn dat je wat ruimte krijgt. Weet je werk verder wel hoe het met je gaat? Ik ken je natuurlijk niet en ik kan het erg mis hebben, maar dat het je momenteel ietsje meer tijd kost ipv dat het soms gewoon ronduit kut gaat, klinkt alsof je erg streng voor jezelf bent.. Maar ik snap ook dat helaas niet alle werkgevers even begripvol zijn, dus wellicht kan je zoiets daar niet delen.
Het bedrijf waar ik werk is heel commercieel en voor ziek, zwak, misselijk hebben ze echt geen tijd. Ik vond het wel prettig dat toen mijn vader in het ziekenhuis lag dat ze me met rust lieten. Ik deed wat ik kon doen vanuit het ziekenhuis en verder was het prima. Ik heb toen wel alle rust en ruimte gekregen. Dat was fijn.
donderdag 22 november 2018 om 23:29
Geen moment blij geweest bij het overlijden van mijn vader en moeder..Koffiehagedis schreef: ↑22-11-2018 15:23Ja, heel erg herkenbaar. En dan ook nog mensen die vragen of ik nu ook erg opgelucht of blij ben dat het klaar is. Ehm, nee.
Opgelucht bij mijn vader dat aan zijn lang sterfbed een eind kwam. Vooral omdat mijn moeder het ontzettend zwaar maakte voor ons.. en nee daar kon ze niets aan doen. Haar hersenen waren zo beschadigd dat ze het niet snapte en doordat te geen korte termijn geheugen meer had.. honderden keren hetzelfde vroeg of opmerkte, ongewild sloopte ze ons.
En opgelucht dat mijn moeder die geen enkele kwaliteit van leven meer had, en het een paar weken uitgegild heeft van de pijn. ( Ik hoor haar nog gillen) vredig insliep ( palliatieve zorg + nieuwe hersenbloeding).
Blij geen moment, zo ontzettend moe van de lange periode zorgen en regelen.. en leeg.
Nu bewust de periode van vorig jaar aan het herbeleven waar de ondragelijke pijn bij mijn moeder ging opspelen ( wij vermoedde een tumor in haar buik) mijn moeder kon niet door een scan en behandeling was ook niet mogelijk.. wel ziekenhuisopname om er proberen achter te komen wat ze heeft en voor pijnbestrijding lees ordinair morfine spiegel opbouwen..
donderdag 22 november 2018 om 23:29
@sweetnovember: Wat fijn dat er zo goed gereageerd werd op het het weggeven van de hobbyspullen! En ook dat er daardoor even ruimte was om over je moeder te praten. Voor die dames van de hobbyclub ook erg waardevol denk ik.
@Lady: Wel begrijpelijk dat je er niet al te veel over wilt delen op je werk, al helemaal als de werkcultuur dat ook niet echt toelaat. Wel jammer natuurlijk dat het niet kan. Maar soms is het misschien ook wel prettig om werk en privé gescheiden te houden. Alhoewel me dat wel lastig lijkt met jouw werk omdat je volgens mij veel thuis werkt! Zeker knap dat je wel hebt kunnen aangeven dat je iets meer tijd nodig hebt.
Deze weken staan voor mij weer even extra in het teken van verlies en rouw. De verjaardag van mijn moeder is binnenkort en een paar dagen later de eerste verjaardag van mijn vader sinds hij overleden is. Daarnaast is komend weekend ook de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dat houdt in dat de namen van gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden worden voorgelezen in de dienst. Hier gaan we ook naar toe met wat familie en vrienden. Daarbijwordt ook nog eens de grafsteen een dezer dagen geplaatst.
Dus ja, volop weer geconfronteerd worden met het verlies. Maar ergens ook wel weer fijn dat er bij stil gestaan wordt, zoals bijvoorbeeld in de kerk.
@Lady: Wel begrijpelijk dat je er niet al te veel over wilt delen op je werk, al helemaal als de werkcultuur dat ook niet echt toelaat. Wel jammer natuurlijk dat het niet kan. Maar soms is het misschien ook wel prettig om werk en privé gescheiden te houden. Alhoewel me dat wel lastig lijkt met jouw werk omdat je volgens mij veel thuis werkt! Zeker knap dat je wel hebt kunnen aangeven dat je iets meer tijd nodig hebt.
Deze weken staan voor mij weer even extra in het teken van verlies en rouw. De verjaardag van mijn moeder is binnenkort en een paar dagen later de eerste verjaardag van mijn vader sinds hij overleden is. Daarnaast is komend weekend ook de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dat houdt in dat de namen van gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden worden voorgelezen in de dienst. Hier gaan we ook naar toe met wat familie en vrienden. Daarbijwordt ook nog eens de grafsteen een dezer dagen geplaatst.
Dus ja, volop weer geconfronteerd worden met het verlies. Maar ergens ook wel weer fijn dat er bij stil gestaan wordt, zoals bijvoorbeeld in de kerk.
donderdag 22 november 2018 om 23:31
Ik heb de afgelopen twee jaar enorm vaak vloekend in de auto gezeten van onmacht, beide ouders opgenomen en vooral de situatie van mijn moeder was te erg om aan te zien..Lady_Day schreef: ↑22-11-2018 14:19Ik heb heel veel moeite met het accepteren. Er is weinig berusting hier. Ja, toen mijn vader zo ontzettend ziek was wilde ik dat het stopte. Maar vlak na zijn overlijden zei iemand 'beter zo'. Nee, niet beter zo. Het was beter geweest als hij nooit die kanker gekregen had en samen met mijn moeder van hun welverdiende pensioen had kunnen genieten.
Ik weet dat het verspilde energie is om boos en verdrietig te zijn omdat hij zo ontzettend heeft moeten lijden. Ik vind dat echt zo erg.
Jouw boosheid kwam misschien na het overlijden van je vader ik had die er vooral voor..
Maar dezelfde boosheid en machteloosheid en volgens mijn psychologe net zo keihard rouw als huilen.
donderdag 22 november 2018 om 23:32
Heel goed dat je het aangaf! Pas goed op jezelf een burnout ligt op de loer.Lady_Day schreef: ↑22-11-2018 15:59Neweve, ik heb vandaag aangegeven dat alles me momenteel ietsje meer tijd kost. De 3e website ga ik nu volgende week samen met iemand anders doen. Dat is heel fijn. Dit is niet altijd zo hoor. Ik heb ook wel rustiger dagen maar we zitten nu in een heel drukke periode.
Wat mooi van die vlinder!! Ja, ik kan me voorstellen dat je dat rust geeft.
Hagedis, ik ben zelf wel blij dat de hectiek van de laatste dagen voorbij is. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat ik dacht 'asjeblieft, laat het ophouden'. We wisten dat hij zou sterven. Alleen niet of het nog 3 of 30 dagen zou duren. Ik vond dat heel heftig, zijn hand vasthouden wetend dat hij elk moment zijn laatste adem uit kon ademen. We gingen het niet winnen, hoe hard ik me er ook tegen verzet heb.
Maar dat ik blij ben dat het klaar is. Nee. Het had van mij nooit mogen beginnen.
donderdag 22 november 2018 om 23:41
Mooi dat moment met die vlinder, heb ik bij mijn zus, als ik een vlinder zie dan denk ik daar is ze weer.neweve schreef: ↑22-11-2018 14:46Rouwen zie ik niet als verspilde energie en boos en verdrietig zijn horen daarbij. Het lastige is dat de wereld doordraait dus dat er steeds meer van je energie wordt gevraagd. Dat vond ik echt lastig, mijn grenzen aangeven.
@Lady in hoeverre is het voor jou mogelijk om te vragen of je 2 ipv 3 websites per cyclus (?) kan doen? Dan blijf je wel werken maar pas je het werk aan aan je huidige tempo/energieniveau.
Hier gisteren een enorm fijn moment. De ochtend voelde ik me erg verdrietig, uiteindelijk mezelf het huis uit geschopt om wat te wandelen. Tijdens de wandeling zat daar ineens een cirroenvlinder, ondanks de kou (vlinders associeer ik met mijn moeder en deze soort stond ook op haar kaart). Dat gaf een soort berusting waardoor ik de rest van de dag minder in de put zat.
En grenzen aangeven is heel moeilijk! Zit nog in een leerproces. Arme oude vrienden en schoonfamilie, ben ik ineens niet aardig en vriendelijk meer
donderdag 22 november 2018 om 23:45
Ook hier komende week in de kerk de nagedachtenis van mijn moeder..Ondersteboven92 schreef: ↑22-11-2018 23:29@sweetnovember: Wat fijn dat er zo goed gereageerd werd op het het weggeven van de hobbyspullen! En ook dat er daardoor even ruimte was om over je moeder te praten. Voor die dames van de hobbyclub ook erg waardevol denk ik.
@Lady: Wel begrijpelijk dat je er niet al te veel over wilt delen op je werk, al helemaal als de werkcultuur dat ook niet echt toelaat. Wel jammer natuurlijk dat het niet kan. Maar soms is het misschien ook wel prettig om werk en privé gescheiden te houden. Alhoewel me dat wel lastig lijkt met jouw werk omdat je volgens mij veel thuis werkt! Zeker knap dat je wel hebt kunnen aangeven dat je iets meer tijd nodig hebt.
Deze weken staan voor mij weer even extra in het teken van verlies en rouw. De verjaardag van mijn moeder is binnenkort en een paar dagen later de eerste verjaardag van mijn vader sinds hij overleden is. Daarnaast is komend weekend ook de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dat houdt in dat de namen van gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden worden voorgelezen in de dienst. Hier gaan we ook naar toe met wat familie en vrienden. Daarbijwordt ook nog eens de grafsteen een dezer dagen geplaatst.
Dus ja, volop weer geconfronteerd worden met het verlies. Maar ergens ook wel weer fijn dat er bij stil gestaan wordt, zoals bijvoorbeeld in de kerk.
Sterkte met de eerste verjaardag van je vader zonder hem.. het plaatsen van de steen vond ik wel mooi, eindelijk niet meer tegen dat zand aankijken.. maar dat het nu netjes was..
vrijdag 23 november 2018 om 01:18
Dit dus...redbulletje schreef: ↑12-11-2018 18:47Vind het juist raar als rouw om een ouder 'afgedaan wordt' als minder zwaar. Je ouders zijn bij je als je voor 't eerst je ogen opent, je weet niet beter dan dat zij in je leven zijn en onvoorwaardelijk van je houden. Er is niemand die onvoorwaardelijker van je houdt dan zij. Iemand die ik ken had haar man verloren na 10 jaar samen en ze beweerde dat dat erger was dan ouders verliezen (zij heeft beide ouders nog) maar na 1,5 jaar woont ze alweer samen met 'n nieuwe man. Partners zijn te vervangen, vaders nooit.
Mijn moeder was niet gewoon n moeder maar een can mn beste vriendinnen zoals ik t zie. Niemand kent mij zo goed als zij. Zelfs mn vader en vriend niet.
vrijdag 23 november 2018 om 01:24
Herkenbaar hoor. Niet de trein. Maar nog geen idee hoe dat dan zou moeten. Laatst had mn vader 3 dagen koorts en lag alleen in huis in bed. Maakte me enorm zorgen. Wat als hij ook ooit die k#$%kanker krijgt? Dan hoeft t voor mij ook niet meer hoorEngelsdropspikkels schreef: ↑13-11-2018 00:20Hallo lieve allemaal, ik herken echt alles gewoon in wat juliie schrijven! Echt zo bizar ik vind het eigenlijk ook niet te doen. Als ik heel eerlijk ben denk ik weleens ik kan mezelf altijd nog voor de trien gooien dat houdt dit tmn op en als dat geeft me rust. Erg ik weet het ik durf het ook niet hardop te zeggen
. Maar gedachten zijn maar kort. Durf ze ook met niemand te delen...
vrijdag 23 november 2018 om 01:30
Dat heb ik ook ja. Liefst n lege agenda maar krijg thuis ook weinig gedaan omdat ik zo futloos als de pest ben. En dan is n uurtje koffie drinken met n vriendin wel fijne afleiding
vrijdag 23 november 2018 om 01:34
Echt bij elke zin denk ik ja ja ja ja.Koffiehagedis schreef: ↑20-11-2018 21:41Ja, die leegte... Dat overheerst bij mij vooral. Ik heb sinds de tweede week na haar overlijden bijna geen huilbuien meer, geen intense paniek of 'dit kan niet waar zijn'-heftige emoties. Vooral ontzettend leeg, doelloos, en zó moe en snel overprikkeld. Ik heb wel eens de schrikmomentjes die mijn hart even laten springen in de halve seconde tussen 'ik moet mam even bellen om te vertellen dat...' en 'oh, ze is dood', maar de rouw is bij mij meer een grijze mistdeken die me fysiek sterk beïnvloedt. Soms voel ik me raar als ik besef dat ik al dagen geen traan gelaten heb en dat ook vaak zelfs niet kan als ik bewust bij haar stil sta. Maar heel af en toe stille tranen als het gemis even echt binnen komt of op de 'ze zal nooit weten/meemaken dat...'-momenten.
Zou ik zo zelf geschreven kunnen hebben.
vrijdag 23 november 2018 om 01:40
Die vraag heb ik ook gehad ja.Koffiehagedis schreef: ↑22-11-2018 15:23Ja, heel erg herkenbaar. En dan ook nog mensen die vragen of ik nu ook erg opgelucht of blij ben dat het klaar is. Ehm, nee.
Of meer de aanname dat ik t nu n stuk rustiger in mn agenda heb omdat ik niet meer zovaak mee naar t ziekenhuis hoef enzo. Ik zou haar nog wel 10.000 x naar t ziekenhuis dragen als t moest .. als ze er nog maar was
koekie1980 wijzigde dit bericht op 23-11-2018 01:45
0.63% gewijzigd
vrijdag 23 november 2018 om 05:39
Veel verhalen van herkenbaarheid hier. Fijn dat we elkaar hier en hierin kunnen vinden.
Na mijn consult aan de therapeut voel ik me ietsje beter. Mijn hormonen spelen ook op, merk ik. En de afgelopen dagen heel veel gepraat met een van mijn vriendinnen die haar beide ouders in de afgelopen paar jaar is verloren. Ik merk toch steeds weer dat het er over hebben, ook al hebben we alles al 10,000 x verteld, helpt.
En hoe, na bijna een jaar, de rouw nog steeds zoveel tijd en energie kost. Wat een raar proces dit.
Na mijn consult aan de therapeut voel ik me ietsje beter. Mijn hormonen spelen ook op, merk ik. En de afgelopen dagen heel veel gepraat met een van mijn vriendinnen die haar beide ouders in de afgelopen paar jaar is verloren. Ik merk toch steeds weer dat het er over hebben, ook al hebben we alles al 10,000 x verteld, helpt.
En hoe, na bijna een jaar, de rouw nog steeds zoveel tijd en energie kost. Wat een raar proces dit.
vrijdag 23 november 2018 om 08:23
Helaas kan ik me ook melden in dit topic. Mijn moeder is 3,5 week geleden overleden aan de gevolgen van kanker. Ze was pas 60. De prognose was eigenlijk goed, maar ze kreeg infecties erbij die ze niet meer onder controle kregen. Daar is ze uiteindelijk aan overleden, 3 weken nadat we te horen kregen dat ze niets meer voor haar konden doen. Het was (en is) een enorm heftige tijd. Ik vind het erg onwerkelijk dat ze er niet meer is. En vreemd dat de wereld gewoon doorgaat. Voor mij staat de tijd een beetje stil. In mijn hoofd ben ik nog steeds bezig met die 3 weken dat ze aan het sterven was. Momenten komen steeds als een film voorbij. Daardoor kan ik me moeilijk concentreren op mijn werk. Ook ben ik erg vermoeid, maar ik lees in de berichten hier dat dat erbij hoort. Waar ik tegenaan loop is dat veel mensen het niet begrijpen, hebben jullie dat ook? Alsof nu ik wel weer normaal zou moeten functioneren. Ik heb juist het idee dat niets ooit meer normaal zal zijn.
