Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 29 november 2018 om 22:27
Ja klopt, weinig mensen die n vader of moeder missen. Ik vind het soms ook voelen alsof je niet zo mag klagen omdat je ouders uiteindelijk ook gaan. Dus dat t zo n keer hoort te gaan. Wel 30 jaar te vroeg potdorie..redbulletje schreef: ↑29-11-2018 20:34Ik had ook wel ns zo'n achterblijvers-docu gekeken maar het gaat volgens mij nooit over het verliezen van ouders, maar vooral over partners of kinderen. Daar kan ik geen herkenning uithalen.
Mooie rake quotes trouwens!
Ja quotes vind ik altijd mooi om te bewaren. Zitten soms rake teksten bij ja...
donderdag 29 november 2018 om 22:33
Gecondoleerd Duna_2015 
Veel sterkte gewenst!
En ik herken wat je schrijft over de foto's en filmpjes. Elke keer als ik dat had voelde ik een pijn alsof iemand me letterlijk een mes in mijn hart stak. Nu, 3 maanden later, denk ik nog steeds even vaak aan mijn moeder maar is die fysieke pijn er (bijna) niet meer. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, dus voel wat je voelt en neem daar de tijd voor die jij nodig hebt want het is ook nog zo recent allemaal! Hopelijk heb je wat aan de steun en herkenning in dit topic.
Veel sterkte gewenst!En ik herken wat je schrijft over de foto's en filmpjes. Elke keer als ik dat had voelde ik een pijn alsof iemand me letterlijk een mes in mijn hart stak. Nu, 3 maanden later, denk ik nog steeds even vaak aan mijn moeder maar is die fysieke pijn er (bijna) niet meer. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, dus voel wat je voelt en neem daar de tijd voor die jij nodig hebt want het is ook nog zo recent allemaal! Hopelijk heb je wat aan de steun en herkenning in dit topic.
Mijn favoriete kleur is glitter
donderdag 29 november 2018 om 22:38
Nogmaals gecondoleerd Duna.
Ik stuurde mijn moeder 1 keer in de maand een foto van mijn zoon op zijn ‘vermaanddag’. Dat kon eigenlijk op het laatst al niet meer toen ze al te ziek was. Maar naar wie moest ik die foto’s dan sturen? Een vriendin en schoonzus bood aan om hem dan naar hen te sturen, maar ik wilde die foto maar naar een iemand sturen.
Ik stuurde mijn moeder 1 keer in de maand een foto van mijn zoon op zijn ‘vermaanddag’. Dat kon eigenlijk op het laatst al niet meer toen ze al te ziek was. Maar naar wie moest ik die foto’s dan sturen? Een vriendin en schoonzus bood aan om hem dan naar hen te sturen, maar ik wilde die foto maar naar een iemand sturen.
donderdag 29 november 2018 om 23:07
Ga wel door met filmpjes en foto's ook al kan je ze niet meer doorsturen. Al is het maar voor je zoontje zelf. Die zal er later veel plezier van hebben als je ermee doorgaat.
Mijn moeder maakte altijd foto's en filmpjes van mijn neefje. Ze overleed toen hij 2,5 was.
Nu is hij 10 en het mooiste wat ik hem kan laten zien zijn die filmpjes. Hij vraagt dan waarom er na zijn tweede geen filmpjes meer zijn. Tsja, niemand had het overgenomen. Vindt hij heel erg jammer.
Nichtje is van na het overlijden van mijn moeder, die heeft vrijwel helemaal geen filmpjes. Dat vindt zij ook niet leuk.
Mijn moeder maakte altijd foto's en filmpjes van mijn neefje. Ze overleed toen hij 2,5 was.
Nu is hij 10 en het mooiste wat ik hem kan laten zien zijn die filmpjes. Hij vraagt dan waarom er na zijn tweede geen filmpjes meer zijn. Tsja, niemand had het overgenomen. Vindt hij heel erg jammer.
Nichtje is van na het overlijden van mijn moeder, die heeft vrijwel helemaal geen filmpjes. Dat vindt zij ook niet leuk.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 30 november 2018 om 06:43
Gecondoleerd Duna, en welkom. Ja, helaas begrijpen wij heel goed hoe het is om een ouder te missen.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel over de dood nagedacht, gelezen en docu's bekeken. Ik ben ook wat minder van het 'ik mis je' genre, maar er zijn echt heel goede docu's, vooral over euthanasie. Ik wilde begrijpen waarom mijn vader voor de dood koos in plaats van bij ons te blijven, ondanks dat wij zijn alles waren. Ik wist natuurlijk wel waarom, maar het heeft me geholpen het nog beter te begrijpen. Hij kon gewoon niet meer. Het was op. Uiteindelijk heeft ie het niet eens uit kunnen houden tot hij euthanasie kreeg. Hij piepte er al eerder uit.
Een paar ingrijpende docu's die ik aan kan raden:
- Dood op verzoek
- De Levenseindekliniek
Hier staan nog veel meer: http://www.thisistheend.nl/kijk-online/
Er was 1 docu waarin een echtpaar uit Friesland zat waarvan de vrouw een ernstige ziekte had, misschien beginnende dementie. Ze waren nog helemaal niet zo oud. Zij was ook nog mobiel. Ik vond het heel aangrijpend om dit te zien. Ze gingen zitten op de bank, dronken nog een kopje koffie en toen kreeg zij daar, al zittend, euthanasie. Ik heb daar echt verschrikkelijk om moeten janken.
edit: dit is een scene uit De Levenseindekliniek.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel over de dood nagedacht, gelezen en docu's bekeken. Ik ben ook wat minder van het 'ik mis je' genre, maar er zijn echt heel goede docu's, vooral over euthanasie. Ik wilde begrijpen waarom mijn vader voor de dood koos in plaats van bij ons te blijven, ondanks dat wij zijn alles waren. Ik wist natuurlijk wel waarom, maar het heeft me geholpen het nog beter te begrijpen. Hij kon gewoon niet meer. Het was op. Uiteindelijk heeft ie het niet eens uit kunnen houden tot hij euthanasie kreeg. Hij piepte er al eerder uit.
Een paar ingrijpende docu's die ik aan kan raden:
- Dood op verzoek
- De Levenseindekliniek
Hier staan nog veel meer: http://www.thisistheend.nl/kijk-online/
Er was 1 docu waarin een echtpaar uit Friesland zat waarvan de vrouw een ernstige ziekte had, misschien beginnende dementie. Ze waren nog helemaal niet zo oud. Zij was ook nog mobiel. Ik vond het heel aangrijpend om dit te zien. Ze gingen zitten op de bank, dronken nog een kopje koffie en toen kreeg zij daar, al zittend, euthanasie. Ik heb daar echt verschrikkelijk om moeten janken.
edit: dit is een scene uit De Levenseindekliniek.
vrijdag 30 november 2018 om 06:53
Volgens mij was die docu van de leveneindekliniek uitgekomen in de tijd dat mijn moeder net ziek was. Mijn ouder hebben het toen samen gezien en besloten dat ze euthanasie wilden.
De documentaire van gisteren heeft veel losgemaakt. Er was een vrouw in die je hoorde reutelen, ik heb zo gehuild. Dat geluid. Ik heb er 2 dagen naast gezeten.
Al die mensen werden in de kist gelegd, dicht gedaan en naar de auto gebracht. Ik heb zo gehuild er bij. Al die herinneringen weer. Ik vond het zo heftig dat de kist toen gebracht werd. In een busje. Zo’n stemmig zwart Mercedes busje.
De documentaire van gisteren heeft veel losgemaakt. Er was een vrouw in die je hoorde reutelen, ik heb zo gehuild. Dat geluid. Ik heb er 2 dagen naast gezeten.
Al die mensen werden in de kist gelegd, dicht gedaan en naar de auto gebracht. Ik heb zo gehuild er bij. Al die herinneringen weer. Ik vond het zo heftig dat de kist toen gebracht werd. In een busje. Zo’n stemmig zwart Mercedes busje.
vrijdag 30 november 2018 om 09:20
Nav de zelfmoord in mn directe omgeving heb ik n documentaire gekeken op youtube van n dochter die achterblijft. Volgens mij was de titel "moeder springen niet van flats " of iets dergelijks.
Verder een documentaire over n zieke dame die gevolgd wordt in de laatste weken voor haar dood. Volgens mij was ze n jaar of 25, ook via euthanasie. Ook via youtube. Deze heette "Nachtvlinder, de laatste dagen van Priscilla"
Misschien interessant voor een van jullie...
Verder een documentaire over n zieke dame die gevolgd wordt in de laatste weken voor haar dood. Volgens mij was ze n jaar of 25, ook via euthanasie. Ook via youtube. Deze heette "Nachtvlinder, de laatste dagen van Priscilla"
Misschien interessant voor een van jullie...
vrijdag 30 november 2018 om 11:13
Die kleur van die lijven viel mij ook enorm op. Ik kan me dat niet meer zo herinneren. Daarom vind ik het wel eens jammer dat ik geen foto’s heb van die periode. Mijn moeder zag er vaak heel grijs en grauw uit.
Ik kan mij herinner dat we vlak na de start van de chemo’s op pad gingen en het ging vrij goed. En van het een op het andere moment voelde ze zich niet lekker en werd ze helemaal grijs. Ik had die kleur nog nooit eerder gezien. Ik wist bij wijze van spreken niet eens dat het kon.
Ik kan mij herinner dat we vlak na de start van de chemo’s op pad gingen en het ging vrij goed. En van het een op het andere moment voelde ze zich niet lekker en werd ze helemaal grijs. Ik had die kleur nog nooit eerder gezien. Ik wist bij wijze van spreken niet eens dat het kon.
vrijdag 30 november 2018 om 12:27
Ik had nooit eerder n overleden persoon gezien dus het doodgaan van mn moeder was op t moment dat het gebeurde heftig omdat ik dat niet eerder gewend was. Vooral de eerste minuten dat ze daar nog lag met haar ogen wijd open en mond open gezakt. Tot de begrafenisondernemer haar "opgelapt" had. Toen lag ze lekker te slapen voor mn gevoel. Met make up weer wat kleur op haar gezicht en n glimlach...
Het precieze punt dat ze overleed heb ik eigenlijk gemist terwijl ik er bovenop zat. Ging zo snel... ineens ging de huisarts met een stethoscoop checken en ze Ja, ze is overleden. En ik dacht toen ineens Shit... dit was het dan. Terwijl we er een tijd al naar aan het "toeleven" waren. Ik wilde vt voren ook dat het gebeurde. Omdat zij zo graag dood wilde, wilde ik dat ook voor haar. En nu denk ik Godverdomme waarom heb ik haar niet tegengehouden. Waarom wilde ik ook dat ze ging? Maar dat is nu een egoïstische gedachte omdat ik haar zo mis.
En die programma's brengen alles weer terug. Dat witte gezicht, een blauw geworden hand in mijn hand.. superheftig om dat in beeld bij n ander te zien. En toch heb ik nu een drang om al die docu's te kijken. Hoe emotioneel ik er ook van wordt, ik wil er steeds meer over weten. Over euthanasie, over zelfmoord, over hospices...
Het precieze punt dat ze overleed heb ik eigenlijk gemist terwijl ik er bovenop zat. Ging zo snel... ineens ging de huisarts met een stethoscoop checken en ze Ja, ze is overleden. En ik dacht toen ineens Shit... dit was het dan. Terwijl we er een tijd al naar aan het "toeleven" waren. Ik wilde vt voren ook dat het gebeurde. Omdat zij zo graag dood wilde, wilde ik dat ook voor haar. En nu denk ik Godverdomme waarom heb ik haar niet tegengehouden. Waarom wilde ik ook dat ze ging? Maar dat is nu een egoïstische gedachte omdat ik haar zo mis.
En die programma's brengen alles weer terug. Dat witte gezicht, een blauw geworden hand in mijn hand.. superheftig om dat in beeld bij n ander te zien. En toch heb ik nu een drang om al die docu's te kijken. Hoe emotioneel ik er ook van wordt, ik wil er steeds meer over weten. Over euthanasie, over zelfmoord, over hospices...
vrijdag 30 november 2018 om 17:39
Dit herken ik heel erg. Ik heb zelf weken lang bijna dag en nacht in het ziekenhuis gezeten en ik was net even naar huis om uit te huilen bij een vriendin toen ik het telefoontje kreeg dat mijn vader overleden was. Ik vergeet dat moment echt nooit weer. Ik was opgelucht, ik voelde me blij. Daar kan ik me nu nog wel heel schuldig over voelen, alsof ik hem weg wilde hebben. Hij wilde zo graag dood want hij kon echt niet meer. Elke seconde was een lijdensweg voor hem. En voor ons. Het was niet om aan te zien. Maar ja, we hadden hem nog wel. Ik weet nog zo hoe zijn hand op de mijne voelde. Hoe moedig hij was, niet alleen om zijn ziekte te dragen, maar ook hoe hij los durfde te laten.koekie1980 schreef: ↑30-11-2018 12:27Omdat zij zo graag dood wilde, wilde ik dat ook voor haar. En nu denk ik Godverdomme waarom heb ik haar niet tegengehouden. Waarom wilde ik ook dat ze ging? Maar dat is nu een egoïstische gedachte omdat ik haar zo mis.
vrijdag 30 november 2018 om 17:42
Tinkel,
Bizar is dat he? Het gebeurde ook met mijn vader. Nu ik foto's terug kijk van vorige zomer zie ik ook hoe ziek hij toen al was, ook al leek hij okay. Alsof ik het niet wilde zien of zo. De laatste foto's die ik van hem gemaakt heb daar krijg ik gewoon nachtmerries van. Hij had daar al het 'doodsmasker'. En hij rook ook heel vreemd. Nu weet ik dat beide dingen symptomen van doodgaan waren.
Ik heb die geur daarna nog een keer geroken bij de vader van een kennis. Ik ging even bij haar vader kijken en toen ik weg ging gaf ik hem een kus op de wang. Toen rook ik dat de dood nabij was. Toen ik afscheid nam zei ik tegen haar dat ik het gevoel had dat het snel zou gaan (niet verteld van de geur). Twee uur later was hij weg.
Bizar is dat he? Het gebeurde ook met mijn vader. Nu ik foto's terug kijk van vorige zomer zie ik ook hoe ziek hij toen al was, ook al leek hij okay. Alsof ik het niet wilde zien of zo. De laatste foto's die ik van hem gemaakt heb daar krijg ik gewoon nachtmerries van. Hij had daar al het 'doodsmasker'. En hij rook ook heel vreemd. Nu weet ik dat beide dingen symptomen van doodgaan waren.
Ik heb die geur daarna nog een keer geroken bij de vader van een kennis. Ik ging even bij haar vader kijken en toen ik weg ging gaf ik hem een kus op de wang. Toen rook ik dat de dood nabij was. Toen ik afscheid nam zei ik tegen haar dat ik het gevoel had dat het snel zou gaan (niet verteld van de geur). Twee uur later was hij weg.
vrijdag 30 november 2018 om 21:53
Had gehoopt dat de lijdensweg van mijn vader en moeder hun bespaard was gebleven. Helaas was voor mijn vader zijn euthanasie verklaring niet meer geldig na diagnose vasculaire dementie. Kon prima aangeven dat het voor hem genoeg was geweest en had een hoge leeftijd. En had toen hij de eerste keer kanker had een euthanasie verklaring opgemaakt.. het was uiteindelijk zijn vijand kanker die hem redde van de dementie. Had hem die laatste fase kanker graag bespaard.. een grote man van 93 kilo zien aftakelen naar 60?. Maar de laatste fase dementie is hem bespaard gebleven. Palliatieve zorg in moeten zetten.. Heb van hem bewust afscheid kunnen nemen en heb bij hem gewaakt, rustig is hij bij ons weggegaan.
Door de hersenbeschadigingen bij mijn moeder hadden we al twee jaar geen echte gesprekken meer, gleed ze steeds verder weg. En moesten over haar beslissen ipv met haar. Voor ons was dat die ondragelijke pijn die ze had (kanker?) Er onder zien te krijgen.. ook bij haar hebben we palliatieve zorg in moeten zetten. En ben bij haar geweest.. het is dat ik oplette anders hadden we het ondanks dat we er bij haar moment van overlijden gemist.
Twee mooie mensen zo zien aftakelen vond ik vreselijk en had het ze graag bespaard. Op een waardige manier met euthanasie had beter geweest voor hun en voor ons dochters..
Hun dood was een opluchting hun lijdensweg te lang.
Heb zowel van mijn vader en moeder foto s van hun ziekzijn, sterfbed en toen ze opgebaard lagen.. de foto s van hun ziek en sterfbed zijn heftig.
Wij hebben ze helpen wassen, aankleden samen met de begrafenis verzorgers. En vooral mijn moeder kreeg stukje bij beetje haar waardigheid terug.
Ons land heeft de mond vol van goede zorg etc. Helaas als je wilsonbekwaam bent moet je lijden tot het eind. De kosten moeten omlaag laten we humaner omgaan met de mensen in een verpleeghuis en ze niet tot het allerlaatste in leven houden. Mijn moeder had geen enkele kwaliteit van leven meer.. en met haar nog meer bewoners..
Door de hersenbeschadigingen bij mijn moeder hadden we al twee jaar geen echte gesprekken meer, gleed ze steeds verder weg. En moesten over haar beslissen ipv met haar. Voor ons was dat die ondragelijke pijn die ze had (kanker?) Er onder zien te krijgen.. ook bij haar hebben we palliatieve zorg in moeten zetten. En ben bij haar geweest.. het is dat ik oplette anders hadden we het ondanks dat we er bij haar moment van overlijden gemist.
Twee mooie mensen zo zien aftakelen vond ik vreselijk en had het ze graag bespaard. Op een waardige manier met euthanasie had beter geweest voor hun en voor ons dochters..
Hun dood was een opluchting hun lijdensweg te lang.
Heb zowel van mijn vader en moeder foto s van hun ziekzijn, sterfbed en toen ze opgebaard lagen.. de foto s van hun ziek en sterfbed zijn heftig.
Wij hebben ze helpen wassen, aankleden samen met de begrafenis verzorgers. En vooral mijn moeder kreeg stukje bij beetje haar waardigheid terug.
Ons land heeft de mond vol van goede zorg etc. Helaas als je wilsonbekwaam bent moet je lijden tot het eind. De kosten moeten omlaag laten we humaner omgaan met de mensen in een verpleeghuis en ze niet tot het allerlaatste in leven houden. Mijn moeder had geen enkele kwaliteit van leven meer.. en met haar nog meer bewoners..
vrijdag 30 november 2018 om 22:04
En ja Ladyday er hangt een geur omheen..
Ik neem het verpleeghuis nog steeds kwalijk dat de kamer van mijn vader niet ontdaan hadden vies beddengoed van oa bloedvlekken en allerlei verpleeg attributen ( pannen verband matjes). En het raam niet open hadden gezet na zijn begrafenis moest ik de kamer leeg opleveren en kon dus na zes dagen zo die kamer in..
Het was een foutje maar ik had het dus wel op mijn dak..
Ik neem het verpleeghuis nog steeds kwalijk dat de kamer van mijn vader niet ontdaan hadden vies beddengoed van oa bloedvlekken en allerlei verpleeg attributen ( pannen verband matjes). En het raam niet open hadden gezet na zijn begrafenis moest ik de kamer leeg opleveren en kon dus na zes dagen zo die kamer in..
Het was een foutje maar ik had het dus wel op mijn dak..
zaterdag 1 december 2018 om 06:42
Christiana: ik heb ook wel een beetje het gevoel dat dit gewoon sterven is. Dat het een naar proces is en dat het er bij hoort. Wat betreft die Euthanasieverklaring. Mijn vader heeft er ook en en de kans van slagen is groter als je hem ieder jaar update en bespreekt met de huisarts. Omdat je dan dus ieder jaar aangeeft dat je dat nog steeds wilt.
zaterdag 1 december 2018 om 06:44
Verschrikkelijk, Christiana. Hier houd je toch gewoon een trauma aan over? Ik vind dat ook heel eng, dat als je wilsonbekwaam bent dat je het vol moet uitzitten tot het bittere end, ook al heb je een euthanasieverklaring getekend toen je nog wel gezond genoeg was.
Ik heb gisteravond een heel ingrijpende docu gekeken over euthanasie: ALS Anneke. Op NPO. Deze vrouw ging heel snel heel hard achteruit en kon bijna niets meer. Ik vond dat zo erg om te zien. Ik heb er verschrikkelijk bij moeten huilen. En dan moet je je voorstellen dat je zelf zoiets overkomt, als patient of geliefde. Wat dat betreft ben ik blij dat het met mijn vader snel gegaan is.
En ook dat euthanasie niet nodig was. Hoe doe je dat, uberhaupt.. zo'n laatste avond door, 's ochtends wakker worden (als je al slaapt) en weet dat er over een paar uur iemand voor de deur staat die je zelf niet meer zal zien vertrekken. Ik vind het allemaal heel heftig.
Ik heb gisteravond een heel ingrijpende docu gekeken over euthanasie: ALS Anneke. Op NPO. Deze vrouw ging heel snel heel hard achteruit en kon bijna niets meer. Ik vond dat zo erg om te zien. Ik heb er verschrikkelijk bij moeten huilen. En dan moet je je voorstellen dat je zelf zoiets overkomt, als patient of geliefde. Wat dat betreft ben ik blij dat het met mijn vader snel gegaan is.
En ook dat euthanasie niet nodig was. Hoe doe je dat, uberhaupt.. zo'n laatste avond door, 's ochtends wakker worden (als je al slaapt) en weet dat er over een paar uur iemand voor de deur staat die je zelf niet meer zal zien vertrekken. Ik vind het allemaal heel heftig.
zaterdag 1 december 2018 om 06:48
zaterdag 1 december 2018 om 07:01
Tinkel, hier hetzelfde. Het is niet te bevatten voor mij. Mijn vader wilde heel graag dood en ik had beloofd hem te 'helpen'. Op de dag waarop hij zou komen te overlijden werd hij 's ochtends wakker (had slaapmiddel gehad), hij deed zijn ogen open en zag mij en ik kreeg een hele grote lach. Toen keek hij rond in de kamer van het ziekenhuis en zag een aantal doktoren en hij begon heel hard te huilen en te schreeuwen (voor zover hij dat nog kon): 'en waarom ben ik nog niet dood!!!??? jij zei dat ik dood mocht!' Hij was gewoon wat bozig op mij. De vrouw van de palliatieve afdeling had de tranen over de wangen lopen. Het was heel heftig. Gek genoeg bleef ik heel rustig.
Wat jij zegt over het afscheid beter willen maken, maar dat het niets meer uitmaakte dat kwam ook zo sterk naar voren in die Levenseindekliniek documentaire over die vrouw uit Heerenveen. Zij kon ook niet wachten, wilde eigenlijk ook zo snel mogelijk toen de arts er was.
Misschien, als het lijden zo heftig is gebeurt er iets in de hersenen of zo waarbij de zieke alleen nog maar kan focussen op het ophouden van het lijden. In het begin was mijn vader ook nog heel erg met ons bezig, maar de laatste dagen hoorden we hem daar helemaal niet meer over. Hij wilde gewoon dood en wel zo snel mogelijk.
Wat jij zegt over het afscheid beter willen maken, maar dat het niets meer uitmaakte dat kwam ook zo sterk naar voren in die Levenseindekliniek documentaire over die vrouw uit Heerenveen. Zij kon ook niet wachten, wilde eigenlijk ook zo snel mogelijk toen de arts er was.
Misschien, als het lijden zo heftig is gebeurt er iets in de hersenen of zo waarbij de zieke alleen nog maar kan focussen op het ophouden van het lijden. In het begin was mijn vader ook nog heel erg met ons bezig, maar de laatste dagen hoorden we hem daar helemaal niet meer over. Hij wilde gewoon dood en wel zo snel mogelijk.
zaterdag 1 december 2018 om 07:22
Ik herken dat wel. De thuiszorg kwam voor de sedatie en mijn moeder ging ook echt liggen met haar ogen dicht. Zo van: kom maar. Terwijl ze dus nog gewoon wakker was. Mijn moeder wilde ook niet meer wakker worden, maar dat konden ze niet garanderen. Ze heeft nog wel een aantal keer haar ogen open gehad, maar ik vraag me of ze daar bewust van is geweest. Mijn vader vond dat heel akelig.
Toen de arts vroeg, wanneer wil je het opstarten was haar antwoord zo snel mogelijk. Ze wilde eigenlijk dezelfde dag nog dood, dat de arts dat niet kon garanderen was best wel een teleurstelling voor haar. Maar ze was toen ook al warrig en snapte er weinig meer van.
Toen de arts vroeg, wanneer wil je het opstarten was haar antwoord zo snel mogelijk. Ze wilde eigenlijk dezelfde dag nog dood, dat de arts dat niet kon garanderen was best wel een teleurstelling voor haar. Maar ze was toen ook al warrig en snapte er weinig meer van.
zaterdag 1 december 2018 om 08:54
Hier ook. Mn moeder was vooral de laatste 2 dagen echt in n eigen bubbel. Noemde de datum Bevrijdingsdag. Ze keek er naar uit zei ze zelf. Ik vroeg haar 1 dag voor sterven of ze ons zou missen. Helemaal niet, ik wil gewoon gaan - zei ze. Terwijl ze het echt vreselijk voor ons vond. Maar die ziekte sloopte haar zo hard dat doodgaan iets positiefs was.
Bizar ja, dat je er zo klaar voor kunt zijn. De euthanasie was om 1600u. Mn moeder hoorde n auto stoppen op de oprit. Op dat moment komt mn vriend binnen, was net naar de toilet geweest. Ze was gewoon boos dat hij het was en niet de dokter.
De euthanasie is uiteindelijk n uur later pas geweest. Ze konden geen ader vinden en pas 7x prikken later is t gebeurd. Dat uur heeft ze alleen maar liggen gillen... opschieten stelletje prutsers, ik wil gaan, schiet op, ik wil niet meer. Ging door merg en been. Ik wilde haar t spul wel op laten drinken als t prikken niet meer lukte. Ik wilde zelf op dat moment ook zooo graag dat ze ging. Vreselijk moment. Ik had haar zo een "slaap lekker mama" momentje gegeven maar t was paniek tot en met
Bizar ja, dat je er zo klaar voor kunt zijn. De euthanasie was om 1600u. Mn moeder hoorde n auto stoppen op de oprit. Op dat moment komt mn vriend binnen, was net naar de toilet geweest. Ze was gewoon boos dat hij het was en niet de dokter.
De euthanasie is uiteindelijk n uur later pas geweest. Ze konden geen ader vinden en pas 7x prikken later is t gebeurd. Dat uur heeft ze alleen maar liggen gillen... opschieten stelletje prutsers, ik wil gaan, schiet op, ik wil niet meer. Ging door merg en been. Ik wilde haar t spul wel op laten drinken als t prikken niet meer lukte. Ik wilde zelf op dat moment ook zooo graag dat ze ging. Vreselijk moment. Ik had haar zo een "slaap lekker mama" momentje gegeven maar t was paniek tot en met
zaterdag 1 december 2018 om 09:23
Koekie: och ja, heel herkenbaar
Ik heb me zo schuldig gevoeld daarna. Sochtends kwam de arts en werd palliatieve sedatie bepaald, mijn moeder wilde zo snel mogelijk. Iedereen gebeld om afscheid te nemen en die moesten een paar uur rijden. En toen was het wachten op de infuuspomp en de cassettes voor er in. Ik was dat aan het regelen en dat duurde maar en duurde maar. En mensen die niet meewerkten. Uiteindelijk was ik er pas heel laat met de infuuspomp. Iedereen zat al in de woonkamer.
En toen begon mijn moeder een heel warrig verhaal om te vertellen dat dit haar keuze was. Er was geen touw aan vast te knopen. En mijn broer vroeg haar wat er precies ging gebeuren en ze snapte er niks van. Dus ik heb uiteindelijk verteld wat er ging gebeuren en hoe. Het was echt een bizarre chaotische situatie waarin niemand naar elkaar luisterde.
De thuiszorg belde mij hoe laat ze moesten komen en ik zei zo snel mogelijk. Dat was achteraf niet slim. Ik had beter een tijd kunne afspreken, want hadden we geweten hoe lang het zou duren.
Het was inmiddels 18.00 uur, dus we besloten met z’n allen patat te eten. Mijn moeder was gek op patat en een frikadel speciaal. En toen belde de thuiszorg dat ze er aankwamen en kon dat dus niet meer. De thuiszorg was er, wij namen afscheid en ze ging slapen. En daarna haalden we patat.
Het was zo chaotisch. Niemand snapte ergens wat van en iedereen schreeuwde naar elkaar hoe het nou precies zat. Ik heb me lang verantwoordelijk gevoeld en dat ik de rust had moeten bewaren. Dat ik een tijd had moeten afspreken en we nog rustig met elkaar hadden kunnen eten. Dat het een mooi afscheid was geweest.
Maar later besefte ik dus dat het niet belangrijk was, ze wilde niet meer. En toch vind ik het kut. Ik had haar een beter afscheid gegund.
Ik heb me zo schuldig gevoeld daarna. Sochtends kwam de arts en werd palliatieve sedatie bepaald, mijn moeder wilde zo snel mogelijk. Iedereen gebeld om afscheid te nemen en die moesten een paar uur rijden. En toen was het wachten op de infuuspomp en de cassettes voor er in. Ik was dat aan het regelen en dat duurde maar en duurde maar. En mensen die niet meewerkten. Uiteindelijk was ik er pas heel laat met de infuuspomp. Iedereen zat al in de woonkamer.
En toen begon mijn moeder een heel warrig verhaal om te vertellen dat dit haar keuze was. Er was geen touw aan vast te knopen. En mijn broer vroeg haar wat er precies ging gebeuren en ze snapte er niks van. Dus ik heb uiteindelijk verteld wat er ging gebeuren en hoe. Het was echt een bizarre chaotische situatie waarin niemand naar elkaar luisterde.
De thuiszorg belde mij hoe laat ze moesten komen en ik zei zo snel mogelijk. Dat was achteraf niet slim. Ik had beter een tijd kunne afspreken, want hadden we geweten hoe lang het zou duren.
Het was inmiddels 18.00 uur, dus we besloten met z’n allen patat te eten. Mijn moeder was gek op patat en een frikadel speciaal. En toen belde de thuiszorg dat ze er aankwamen en kon dat dus niet meer. De thuiszorg was er, wij namen afscheid en ze ging slapen. En daarna haalden we patat.
Het was zo chaotisch. Niemand snapte ergens wat van en iedereen schreeuwde naar elkaar hoe het nou precies zat. Ik heb me lang verantwoordelijk gevoeld en dat ik de rust had moeten bewaren. Dat ik een tijd had moeten afspreken en we nog rustig met elkaar hadden kunnen eten. Dat het een mooi afscheid was geweest.
Maar later besefte ik dus dat het niet belangrijk was, ze wilde niet meer. En toch vind ik het kut. Ik had haar een beter afscheid gegund.
zaterdag 1 december 2018 om 17:02
Pfff ik weet even niet wat te antwoorden. Ook een bizar en vooral heftig verhaal.
Ik denk er nog wel eens aan terug. Had ik maar dit of dat.. maar na ruim 10 dagen in de woonkamer slapen en haar verzorgen zullen mijn hersenen ook niet meer helder geweest zijn. Je doet ook maar wat op adrenaline en stress.
En de tijd is dan helaas niet terug te draaien. Dat helpt je niet om t te vergeten. Maar om hopelijk wel een keer te beseffen dat we niets verkeerd gedaan hebben
en wat we wel gedaan hebben, goed was zoals het was.
Ik denk er nog wel eens aan terug. Had ik maar dit of dat.. maar na ruim 10 dagen in de woonkamer slapen en haar verzorgen zullen mijn hersenen ook niet meer helder geweest zijn. Je doet ook maar wat op adrenaline en stress.
En de tijd is dan helaas niet terug te draaien. Dat helpt je niet om t te vergeten. Maar om hopelijk wel een keer te beseffen dat we niets verkeerd gedaan hebben
en wat we wel gedaan hebben, goed was zoals het was.
