Wat hielp jou tijdens rouw

Gisteren een rotdag gehad, maar die horen er zeker ook bij....
Eerst een collega naar haar moeder gestuurd, omdat er begonnen werd met palliatieve sedatie. Ze wilde niet gaan en ik heb op haar in zitten praten dat dit alles was wat ze nog had en dat ze dit maar één keer kon doen. Gelukkig is ze gegaan en moeder is vanochtend overleden.
Maar wat een confrontatie was dat voor me. Vooral toen ze later foto’s stuurde hoe moeder nog genoot van alle aandacht en daarna moeder die lag te slapen.
Als klap op de vuurpijl nog het nummer van Karin Bloemen op de radio, toen gingen de sluizen echt open.....

Achteraf... achteraf.... ach ja, achteraf had ik ook dingen anders gedaan, maar weet je wat... we hebben ons best gedaan, we waren er wel voor ze en ik denk echt dat ze dat heel fijn hebben gevonden, ook al wilden ze nóg liever dood.

Heftig, Modulex... toch fijn dat je collega naar je heeft geluisterd. Hoe heftig het ook was, ik had het niet willen missen.

Ik zou er zelf niet mee hebben kunnen leven dat mijn vader in zijn laatste bewuste momenten eenzaam zou afvragen waar zijn dochter was. Echt bizar dat je collega overwoog niet te gaan.

Tinkeltje33 schreef: ↑

01-12-2018 06:42

Christiana: ik heb ook wel een beetje het gevoel dat dit gewoon sterven is. Dat het een naar proces is en dat het er bij hoort. Wat betreft die Euthanasieverklaring. Mijn vader heeft er ook en en de kans van slagen is groter als je hem ieder jaar update en bespreekt met de huisarts. Omdat je dan dus ieder jaar aangeeft dat je dat nog steeds wilt.

Dat is zo, alleen op het moment dat je een diagnose dementie hebt, en opgenomen bent in een verpleeghuis is mijn ervaring en die van veel mensen, dat artsen er niet aan mee willen werken. Zijn er heel huiverig en terughoudend in..

Lady_Day schreef: ↑

01-12-2018 06:44

Verschrikkelijk, Christiana. Hier houd je toch gewoon een trauma aan over? Ik vind dat ook heel eng, dat als je wilsonbekwaam bent dat je het vol moet uitzitten tot het bittere end, ook al heb je een euthanasieverklaring getekend toen je nog wel gezond genoeg was.

Ik heb gisteravond een heel ingrijpende docu gekeken over euthanasie: ALS Anneke. Op NPO. Deze vrouw ging heel snel heel hard achteruit en kon bijna niets meer. Ik vond dat zo erg om te zien. Ik heb er verschrikkelijk bij moeten huilen. En dan moet je je voorstellen dat je zelf zoiets overkomt, als patient of geliefde. Wat dat betreft ben ik blij dat het met mijn vader snel gegaan is.

En ook dat euthanasie niet nodig was. Hoe doe je dat, uberhaupt.. zo'n laatste avond door, 's ochtends wakker worden (als je al slaapt) en weet dat er over een paar uur iemand voor de deur staat die je zelf niet meer zal zien vertrekken. Ik vind het allemaal heel heftig.

Bij mijn zus is dat zo gegaan, had ze geen euthanasie gehad was ze misschien twee dagen later gestorven.. het kanker proces ging bij haar sneller dan de euthanasie procedure.. ze had eierstokkanker met uitzaaiingen en het zat ook in haar botten, ze had zo enorm veel pijn.. ondanks de enorme hoeveelheid morfine.. smorgens is de arts nog geweest om te toetsen of ze het echt wilde. ( Morfine werd even uit gezet om haar helder te hebben). En s'avonds om 20.00 uur was het zover. We stonden er allemaal achter..

Tinkeltje33 schreef: ↑

01-12-2018 06:48

Lady day: ik blijf het nog steeds heel bijzonder vinden dat mijn moeder echt gewoon dood wilde. Het lijden was zo groot, dat ze nergens meer op wilde wachten. Ik kon me dat niet voorstellen en had het afscheid graag beter gemaakt. Maar dat maakte allemaal niks meer uit, ze wilde gewoon dood.

Denk dat dat het sterfproces is.. mijn zus heeft een dochter,heeft voor haar nog chemo en bestralingen gedaan, ondanks dat we wisten dat ze niet beter zou worden hooguit wat maanden zou rekken.. allemaal tevergeefs ze heeft geen goede dag meer gehad. Heb intensief gesprekken met haar gevoerd. En door dat proces accepteren ze los te laten. ( Hoeveel pijn en ellende moet je hebben om dat te kunnen).

Haar dochter en mijn dochter zijn even oud bij elke mijlpaal denk ik dat moeten zij missen..

koekie1980 schreef: ↑

01-12-2018 08:54

Hier ook. Mn moeder was vooral de laatste 2 dagen echt in n eigen bubbel. Noemde de datum Bevrijdingsdag. Ze keek er naar uit zei ze zelf. Ik vroeg haar 1 dag voor sterven of ze ons zou missen. Helemaal niet, ik wil gewoon gaan - zei ze. Terwijl ze het echt vreselijk voor ons vond. Maar die ziekte sloopte haar zo hard dat doodgaan iets positiefs was.

Bizar ja, dat je er zo klaar voor kunt zijn. De euthanasie was om 1600u. Mn moeder hoorde n auto stoppen op de oprit. Op dat moment komt mn vriend binnen, was net naar de toilet geweest. Ze was gewoon boos dat hij het was en niet de dokter.

De euthanasie is uiteindelijk n uur later pas geweest. Ze konden geen ader vinden en pas 7x prikken later is t gebeurd. Dat uur heeft ze alleen maar liggen gillen... opschieten stelletje prutsers, ik wil gaan, schiet op, ik wil niet meer. Ging door merg en been. Ik wilde haar t spul wel op laten drinken als t prikken niet meer lukte. Ik wilde zelf op dat moment ook zooo graag dat ze ging. Vreselijk moment. Ik had haar zo een "slaap lekker mama" momentje gegeven maar t was paniek tot en met

Koekie wat een naar einde, en kun je niet over doen

Tinkeltje33 schreef: ↑

01-12-2018 09:23

Koekie: och ja, heel herkenbaar

Ik heb me zo schuldig gevoeld daarna. Sochtends kwam de arts en werd palliatieve sedatie bepaald, mijn moeder wilde zo snel mogelijk. Iedereen gebeld om afscheid te nemen en die moesten een paar uur rijden. En toen was het wachten op de infuuspomp en de cassettes voor er in. Ik was dat aan het regelen en dat duurde maar en duurde maar. En mensen die niet meewerkten. Uiteindelijk was ik er pas heel laat met de infuuspomp. Iedereen zat al in de woonkamer.

En toen begon mijn moeder een heel warrig verhaal om te vertellen dat dit haar keuze was. Er was geen touw aan vast te knopen. En mijn broer vroeg haar wat er precies ging gebeuren en ze snapte er niks van. Dus ik heb uiteindelijk verteld wat er ging gebeuren en hoe. Het was echt een bizarre chaotische situatie waarin niemand naar elkaar luisterde.

De thuiszorg belde mij hoe laat ze moesten komen en ik zei zo snel mogelijk. Dat was achteraf niet slim. Ik had beter een tijd kunne afspreken, want hadden we geweten hoe lang het zou duren.

Het was inmiddels 18.00 uur, dus we besloten met z’n allen patat te eten. Mijn moeder was gek op patat en een frikadel speciaal. En toen belde de thuiszorg dat ze er aankwamen en kon dat dus niet meer. De thuiszorg was er, wij namen afscheid en ze ging slapen. En daarna haalden we patat.

Het was zo chaotisch. Niemand snapte ergens wat van en iedereen schreeuwde naar elkaar hoe het nou precies zat. Ik heb me lang verantwoordelijk gevoeld en dat ik de rust had moeten bewaren. Dat ik een tijd had moeten afspreken en we nog rustig met elkaar hadden kunnen eten. Dat het een mooi afscheid was geweest.

Maar later besefte ik dus dat het niet belangrijk was, ze wilde niet meer. En toch vind ik het kut. Ik had haar een beter afscheid gegund.

Het was niet belangrijk meer voor je moeder, en in deze had de thuiszorg die daar immers ervaring mee heeft duidelijker moeten zijn maar jullie toe! Die hadden een tijdstip moeten geven en uitleg hoe het in zijn werk gaat.

Neem je zelf niets kwalijk, jij nam de regie in handen, dat had eigenlijk je vader moeten zijn.

ModuleX schreef: ↑

01-12-2018 17:05

Gisteren een rotdag gehad, maar die horen er zeker ook bij....
Eerst een collega naar haar moeder gestuurd, omdat er begonnen werd met palliatieve sedatie. Ze wilde niet gaan en ik heb op haar in zitten praten dat dit alles was wat ze nog had en dat ze dit maar één keer kon doen. Gelukkig is ze gegaan en moeder is vanochtend overleden.
Maar wat een confrontatie was dat voor me. Vooral toen ze later foto’s stuurde hoe moeder nog genoot van alle aandacht en daarna moeder die lag te slapen.
Als klap op de vuurpijl nog het nummer van Karin Bloemen op de radio, toen gingen de sluizen echt open.....

Goed gehandeld Modulex, hoe heftig het misschien kan zijn, zou er voor mijn naasten altijd bij zijn. En het was fijn dat wij zussen er bij beide ouders waren.

En dan ook nog Karin Bloemen, misschien wel goed even de spanning en stress eruit huilen.

Ach weet je Bulletje, aan een kant snap ik het best dat je er niet aan wilt je moeder te zien inslapen en sterven. Een soort vluchtgedrag.
Ik was niet bij mijn moeder weg te slaan, maar miet iedereen is hetzelfde. Het was voor mij erg moeilijk de laatste weken om te zien dat naaste familie zelden kwam en als ze er waren er constant oo de klok gekeken werd wanneer ze weer konden gaan. Maar je moet daarmee dealen op dat moment. Ik ben blij dat ik het op mijn manier gedaan heb.

Mijn moeder wilde (ivm geloof) geen euthanasie. Ik weet hierdoor dat ik het zeker wel wil. We wilde ze heel graag in slaap gebracht worden, maar hier werkte het hospice niet aan mee, omdat mijn moeder geen verklaring had. Ik denk dat de controle op eurhanasie voor die instellingen zo streng is dat ze hun vingers hier niet aan willen branden.
Maar wat een onnodig lijden was het de laatste weken, ze had geen pijn, maar ze wilde zo graag... het leven was op en klaar voor haar.

Dank je Christina, ik denk idd dat het er weer uit moest. Zeker met het oog op de komende week. De urn van mijn moeder gaat dan bijgezet worden in het graf van mijn vader....

Ik hoop ook dat de lijdensweg en aftakeling van mijn ouders mij bespaard blijft. Heb twee jaar in een verpleeghuis rond gelopen, meegeholpen, met activiteiten meegedaan, zaken aangekaart, had goed contact met de verzorging. Maar wat vreselijk om zo je laatste dagen te moeten slijten. Ondanks de lieve zorg. En dan hadden mijn ouders nog veel aanloop daar, en daardoor ook de andere mensen. Je zit daar meer in de gemeenschappelijke woning. En als mijn moeder sliep of niet aanspreekbaar was, dronk ik koffie met een bewoner of deed een spelletje of hielp iemand naar de kamer of met eten.. de lichamelijke en geestelijke aftakeling ik vind het vreselijk.

Modulex, heb je dan én geen vader én geen moeder meer? Zo dat is heftig, dat je nu al beiden moet missen...

koekie1980 schreef: ↑

02-12-2018 09:00

Modulex, heb je dan én geen vader én geen moeder meer? Zo dat is heftig, dat je nu al beiden moet missen...

Wat lief van je Koekie!
Mijn vader is al overleden toen ik 15 was. Daar heb ik als puber veel last van gehad. Heb hem heel erg gemist bij de grote dingen in mijn leven.
Ik ben daarna lang met mijn moeder alleen gewwest. Vandaar dat we zo’n sterke band hadden.

voor iedereen die hem kan gebruiken

Veel verdriet weer bij iedereen merk ik en veel herkenbare dingen.
Hier druk in de weer geweest daarom ook even niet geweest, huis van mijn moeder is verkocht inmiddels en hoewel het rust geeft is het ook afsluiten van een tijdperk wat nu heel echt gaat worden.
Het huis waar ik vanaf jonge leeftijd ben opgegroeid, waar herinneringen liggen met mijn ouders en mijn zus en alle 3 zijn ze er niet meer..
De herinneringen blijven altijd, die zijn niet plaats gebonden maar de werkelijkheid van het nooit meer kunnen zeggen van goh weet je nog... die komt wel steeds meer binnen.

De herinneringen van mijn kids deze maand, eerste keer geen sinterklaas bij oma, geen pakjes verder in deze maand van hun tante die ze altijd als verrassing per post stuurde voor kerst. Het besef wordt ook bij hun steeds groter, geen oma dit jaar die gezellig mee gourmet met kerst en die je stiekem deed helpen om de lekkerste dingen in jouw pannetje te doen ook al was je groot genoeg om het zelf te kunnen
Ook dat komt heel hard binnen hun verdriet, en ze hebben nog een oma en een opa en het zijn schatten maar hopeloos ouderwets, niet mee in deze tijd. Waar ze bijvoorbeeld met mijn moeder konden facetimen vanaf vakantie hebben deze oma en opa niet eens een idee wat dat is.. en meer van die dingen.

Het blijft een achtbaan aan emoties, de ene dag ga je best lekker en de andere dag komt de werkelijkheid weer keihard binnen

Heftig meisjeviva. Ik weet verder ook niets te zeggen wat dit beter maakt...

@ koekie 1980: Ik sta inderdaad nog op standje adrenaline denk ik... Heb 2 dagen in zak en as gezeten en toen heb ik mezelf maar weer gestort op alles wat nog geregeld moet worden. Durf het verdriet nog niet echt toe te laten, want dan ben ik echt tot niks in staat...
Mijn moeder is ziek geweest vanaf mei van dit jaar tot 22 november, de dag dat ze overleed. We hebben een heel klein beetje kunnen wennen, maar is toch allemaal wel snel gegaan, want tot half oktober had ze eigenlijk nergens last van. Ze waren er toevallig achter gekomen dat het om een ver gevorderd stadium van kanker ging en de artsen waren eigenlijk heel verbaasd dat ze niet meer last had.
Ik heb 1 zus, maar die heeft een verstandelijke beperking, dus die zorg moet ik nu overnemen van mijn moeder. Het is tot nu toe vooral heel veel geregel, al heeft mijn moeder alles wel zo goed als mogelijk achter gelaten.
Wat een heftig verhaal over de euthanasie van jouw moeder. Had ze geen infuus gekregen ruim voordat het zover was? Het lijkt me verschrikkelijk zoals het bij jullie gegaan is.

@ sweetnovember: Zoals jij het omschrijft, messteek in je hart als je het liefst eigenlijk een filmpje of foto door wilde sturen, herken ik helemaal. Daar heb ik ook last van. Bij de meest simpele dingen komt het weer terug. Ik hoop dat het bij mij over een maand of 3 ook wat verzacht is...

@ Tinkeltje33: Een vriendin van mij heeft ook aangeboden dat ze de filmpjes wel heel graag wil ontvangen, maar ik betwijfel of ze er echt zoveel wil ontvangen.... Maar sowieso is dat voor mij geen goede vervanging, want er is niemand die zo enthousiast en met liefde reageerde als mijn moeder. Zij vond de filmpjes zo ongelooflijk speciaal... Dus ik stuur ze nog wel naar mijn schoonouders, naar mijn zus en naar die vriendin nu, maar het is toch anders
Voor jou ook een heftig afscheid Wat verdrietig Maar je moet je niet schuldig voelen hoor, want zoals je zelf ook zegt, ze wilde zelf niet meer lijden... En daarnaast zijn er mensen die het vaker op deze manier gedaan hebben, die hadden jullie kunnen adviseren daarin. Stom dat ze dat niet gedaan hebben.

@ Lady_Day: Zoals jij beschrijft, ging het bij ons ook. We hebben uitgebreid afscheid genomen van mijn moeder, wij dronken een kop thee, zij koffie. Ze rookte nog een laatste sigaret. Daarna is ze gaan liggen en kreeg ze de euthanasie. Het was enorm verdrietig, maar ook ontzettend mooi, want het ging precies zoals zij het zelf wilde en ze heeft niet enorm hoeven lijden. Ze had wel pijn (vantevoren), maar ze is uit het leven kunnen stappen voordat het veel erger werd.



Heel herkenbaar ook dat ik ook niet zag hoe slecht het met mijn moeder ging, maar als ik nu de foto's terug kijk, schrik ik er van hoe slecht dat ze er eigenlijk al uit zag in vergelijking met een half jaar geleden. Bizar dat je je daar voor af kan sluiten of dat je dat gewoon niet ziet op dat moment.



Voor wat betreft de euthanasie. Ik stond op standje 'alles voor mijn moeder'. Ik deed alles wat zij wilde dat ik deed (ze was niet veeleisend) en ik zag dat ze er klaar voor was. Ze zei ook op een gegeven moment op een opmerking van mij 'maar lieverd, dan hebben we nog steeds 5 hele dagen', terwijl dat ik dacht 'maar mam, dat zijn nog maar 5 dagen'. Maar dat maakte wel dat ik wist dat ze er helemaal klaar voor was en dan sta je gewoon, op donderdag, op wetende dat dat de laatste dag is die je samen beleeft, maar dat het voor haar goed is zo. Ze leefde de laatste 2 weken volledig in haar eigen wereld, was alleen nog maar bezig met regelen van dingen zodat het voor mij makkelijker zou worden en bezig met de dag van euthanasie. Ze leefde daar echt naartoe.

@ Modulex: Jeetje, wat heftig... dat is wel super confronterend, maar wel goed dat je haar hebt overtuigd! Daar zal ze je later ongetwijfeld heel dankbaar voor zijn!
En wat heftig ook dat je op de 15e al je vader bent verloren
Ik heb op mijn 15e zelf besloten dat ik mijn vader niet meer wilde zien. Ook enorm verdrietig, vooral de reden waarom. Maar is natuurlijk niet zo heftig als wanneer je hem verliest terwijl dat je hem nog heel graag bij je had willen houden

@ meisjeviva33: Dat lijkt me ook zo heftig, het huis verkopen. En wat verdrietig met je kids Maakt het er allemaal niet makkelijker op

ModuleX schreef: ↑

02-12-2018 10:11

Wat lief van je Koekie!
Mijn vader is al overleden toen ik 15 was. Daar heb ik als puber veel last van gehad. Heb hem heel erg gemist bij de grote dingen in mijn leven.
Ik ben daarna lang met mijn moeder alleen gewwest. Vandaar dat we zo’n sterke band hadden.

Poeh 15 dat is jong. Dan heb je nog zo weinig herinneringen. Of misschien heb je die wel gewoon omdat bij mij de herinneringen van de afgelopen jaren de momenten van mn 15e meer wegduwen zeg maar. Die zijn daar later overheen gekomen waardoor de oude herinneringen meer wegvagen. Makes sense?

En op je 15e beleef je alles op n andere manier dan op je 30e of 40e. Puber inderdaad, dan is je leven met school en vriendjes en toestanden al lastig genoeg..

meisjeviva33 schreef: ↑

03-12-2018 11:40

Het huis waar ik vanaf jonge leeftijd ben opgegroeid, waar herinneringen liggen met mijn ouders en mijn zus en alle 3 zijn ze er niet meer..

Nou.. ouderlijk huis definitief "wegdoen" lijkt me ook pittig. Daar liggen je roots, jouw herinneringen. Kan t me helemaal voorstellen! En wat ontzettend shit dat die 3 belangrijke mensen er niet meer zijn. Het gebeuren van vroeger is niet meer en de "weet je nog" verhalen kun je uit die tijd niet meer delen met iemand

Mijn vader wil binnen nu en 10 jaar ook verhuizen. Is aan de ene kant prima want dan zit ie vast wel wat dichter bij de winkels en heeft minder om bij te houden. Enorm huis met een tuin van 100 mtr diep voor hem alleen.. dat werkt niet.

Maar de andere kant, inderdaad... en "ons" huis dan?? Het is een oud jaren 30 huis op n flink stuk grond wat - denk ik - na verkoop plat gegooid gaat worden om er iets nieuws op te zetten. Moet er nog niet aan denken!

Mijn ouderlijk huis is door mijn vader gebouwd op een maagdelijk bosperceel. De enige geschiedenis die dat huis heeft is de onze. Mijn moeder wil uiteraard niet verhuizen ook al is het nu eigenlijk te groot, vooral de tuin, maar het hangt van haar gezondheid en uberhaupt haar leven af hoelang het nog ons huis is. Als zij overlijdt moet ik het huis zsm zien te verkopen want ik kan het onderhoud ervan niet betalen.

Duna_2015 schreef: ↑

03-12-2018 14:08

@ koekie 1980: Ik sta inderdaad nog op standje adrenaline denk ik... Heb 2 dagen in zak en as gezeten en toen heb ik mezelf maar weer gestort op alles wat nog geregeld moet worden. Durf het verdriet nog niet echt toe te laten, want dan ben ik echt tot niks in staat...
Mijn moeder is ziek geweest vanaf mei van dit jaar tot 22 november, de dag dat ze overleed. We hebben een heel klein beetje kunnen wennen, maar is toch allemaal wel snel gegaan, want tot half oktober had ze eigenlijk nergens last van. Ze waren er toevallig achter gekomen dat het om een ver gevorderd stadium van kanker ging en de artsen waren eigenlijk heel verbaasd dat ze niet meer last had.
Ik heb 1 zus, maar die heeft een verstandelijke beperking, dus die zorg moet ik nu overnemen van mijn moeder. Het is tot nu toe vooral heel veel geregel, al heeft mijn moeder alles wel zo goed als mogelijk achter gelaten.
Wat een heftig verhaal over de euthanasie van jouw moeder. Had ze geen infuus gekregen ruim voordat het zover was? Het lijkt me verschrikkelijk zoals het bij jullie gegaan is.

@ sweetnovember: Zoals jij het omschrijft, messteek in je hart als je het liefst eigenlijk een filmpje of foto door wilde sturen, herken ik helemaal. Daar heb ik ook last van. Bij de meest simpele dingen komt het weer terug. Ik hoop dat het bij mij over een maand of 3 ook wat verzacht is...

@ Tinkeltje33: Een vriendin van mij heeft ook aangeboden dat ze de filmpjes wel heel graag wil ontvangen, maar ik betwijfel of ze er echt zoveel wil ontvangen.... Maar sowieso is dat voor mij geen goede vervanging, want er is niemand die zo enthousiast en met liefde reageerde als mijn moeder. Zij vond de filmpjes zo ongelooflijk speciaal... Dus ik stuur ze nog wel naar mijn schoonouders, naar mijn zus en naar die vriendin nu, maar het is toch anders
Voor jou ook een heftig afscheid Wat verdrietig Maar je moet je niet schuldig voelen hoor, want zoals je zelf ook zegt, ze wilde zelf niet meer lijden... En daarnaast zijn er mensen die het vaker op deze manier gedaan hebben, die hadden jullie kunnen adviseren daarin. Stom dat ze dat niet gedaan hebben.

@ Lady_Day: Zoals jij beschrijft, ging het bij ons ook. We hebben uitgebreid afscheid genomen van mijn moeder, wij dronken een kop thee, zij koffie. Ze rookte nog een laatste sigaret. Daarna is ze gaan liggen en kreeg ze de euthanasie. Het was enorm verdrietig, maar ook ontzettend mooi, want het ging precies zoals zij het zelf wilde en ze heeft niet enorm hoeven lijden. Ze had wel pijn (vantevoren), maar ze is uit het leven kunnen stappen voordat het veel erger werd.



Heel herkenbaar ook dat ik ook niet zag hoe slecht het met mijn moeder ging, maar als ik nu de foto's terug kijk, schrik ik er van hoe slecht dat ze er eigenlijk al uit zag in vergelijking met een half jaar geleden. Bizar dat je je daar voor af kan sluiten of dat je dat gewoon niet ziet op dat moment.



Voor wat betreft de euthanasie. Ik stond op standje 'alles voor mijn moeder'. Ik deed alles wat zij wilde dat ik deed (ze was niet veeleisend) en ik zag dat ze er klaar voor was. Ze zei ook op een gegeven moment op een opmerking van mij 'maar lieverd, dan hebben we nog steeds 5 hele dagen', terwijl dat ik dacht 'maar mam, dat zijn nog maar 5 dagen'. Maar dat maakte wel dat ik wist dat ze er helemaal klaar voor was en dan sta je gewoon, op donderdag, op wetende dat dat de laatste dag is die je samen beleeft, maar dat het voor haar goed is zo. Ze leefde de laatste 2 weken volledig in haar eigen wereld, was alleen nog maar bezig met regelen van dingen zodat het voor mij makkelijker zou worden en bezig met de dag van euthanasie. Ze leefde daar echt naartoe.

@ Modulex: Jeetje, wat heftig... dat is wel super confronterend, maar wel goed dat je haar hebt overtuigd! Daar zal ze je later ongetwijfeld heel dankbaar voor zijn!
En wat heftig ook dat je op de 15e al je vader bent verloren
Ik heb op mijn 15e zelf besloten dat ik mijn vader niet meer wilde zien. Ook enorm verdrietig, vooral de reden waarom. Maar is natuurlijk niet zo heftig als wanneer je hem verliest terwijl dat je hem nog heel graag bij je had willen houden

@ meisjeviva33: Dat lijkt me ook zo heftig, het huis verkopen. En wat verdrietig met je kids Maakt het er allemaal niet makkelijker op

Dat verdriet toelaten, dat hoeft ook nog niet. Geloof mij, dat kom je vanzelf tegen. Ik was de week na de uitvaart vrij om vooral bij te slapen. En zei tegen verschillende mensen Goh, het valt tot nu toe best mee. Ik dacht echt, als het dit is.. dan is het best te doen.
Maar je hebt die geliefde vader of moeder vorige week nog gesproken en t voelt nog niet zo dat hij-zij er écht niet is. Heel gek dat je verstand je zo voor de gek kan houden..

En daarna heb ik momenten gehad van vergeten dat mn moeder er niet was. Ik zag iets op facebook, effe ons mam taggen. Ohnee dat lan niet. Cake bakken en n vraag over t recept hebben. Echt de telefoon pakken en gelijk denken, ohnee dat kan niet meer. Zonder enorm emotioneel te worden maar toch effe Ow shit... kan niet.

En nu 5 mnd later issie binnen hoor dat besef. Ik kan haar dus nooit meer bellen, nooit meer wat zeggen. Ik zou n moord doen voor 5 minuten samen

Ohja dat infuus lukte dus niet. Normaliter doen ze dat bijv smiddags aanleggen en savonds euthenasie maar nu alles in 1x achter elkaar. Die verpleegkundige was natuurlijk ook vol spanning dat t niet ging zoals gepland. En mn moeder had zelf in de zorg gewerkt dus die zou hem wel ff zeggen hoe t moest, daar wordt je ook niet relaxter van.

En ik weet echt wel dat ze nu niet meer leeft. Ze is t vergeten nu. Denkt daar niet over na dus wat zou het uitmaken... maar t idee dat ze t laatste uur zo'n klote-paniek gehad heeft is toch wel intens voor mij. Terwijl ik t zelf ook niet had kunnen veranderen natuurlijk. We hebben n week later nog bezoek gehad van de verpleegkundige en huisarts om eea te ventileren dus dat was fijn en goed geregeld.

En t bericht over je vader.. jeetje. Je wilde hem niet meer zien, is die mening nu veranderd?

koekie1980 schreef: ↑

03-12-2018 22:09

Dat verdriet toelaten, dat hoeft ook nog niet. Geloof mij, dat kom je vanzelf tegen. Ik was de week na de uitvaart vrij om vooral bij te slapen. En zei tegen verschillende mensen Goh, het valt tot nu toe best mee. Ik dacht echt, als het dit is.. dan is het best te doen.
Maar je hebt die geliefde vader of moeder vorige week nog gesproken en t voelt nog niet zo dat hij-zij er écht niet is. Heel gek dat je verstand je zo voor de gek kan houden..

Ja, dít. Ik hoor me nog zo tegen verschillende mensen zeggen dat het minder erg was dan ik gedacht had. Nou, daar ben ik wel van terug gekomen, zeg. Bijna 11 maanden later en ik vind dit echt zo ontzettend !@#$%. Dat nooit meer... het is gewoon niet te doen. Om over het ongeloof nog maar te zwijgen. Soms denk ik echt dat ik in een nachtmerrie verdwaald ben.

En dan loop ik door de stad en dan denk ik... er moeten toch meer mensen zijn die dit zijn overkomen... hoe doen zij dit?

Mag ik ook even ego doen....
Ik weet het ook ff niet meer.
Ik ben leidinggevende over 4 mensen.
Een collega haar moeder id deze week overleden (zie bovenstaande posts), de tweede collega belde me gisteren avond dat ze naar naar moeder geroepen zijn, omdat het helemaal niet goed gaat. Collega drie is met zwangerschapsverlof maar haar baby ligt voor de tweede keer met hoge koorts in het z’huis en collega vier heb ik gisteren naar huis (moeder) gestuurd, omdat ze helemaal overstuur was ivm ruzie thuis met man.
Daatbij de bijzetting van mijn moeder deze week..... ik weet ff niet meer hoe ik hier allemaal mee om moet gaan in mijn hoofd. In de praktijk lukt het gelukkig aardig.

Moest het ff kwijt, sorry....

Spikkels, die dagen die jij net hebt gehad, heb ik ook veel gehad - afgelopen zomer. En een paar weken geleden leek ik daar ook weer in terug te vallen. Ik heb daar wel van geleerd dat het helemaal niets oplost en niets veranderd. Een dikke huilbui is niets mis mee, maar als ik me nu weer het ravijn in voel vallen, dan probeer ik het wel te stoppen door iets anders te gaan doen. Ik zoek echt actief afleiding. Voor mij is dat naar kantoor gaan (ik werk meestal thuis) of een lange wandeling met de hond terwijl ik naar een podcast luister. Meestal voel ik me wel beter, en soms ook niet, maar het stopt de 'downward spiral'.

Modulex, ik heb geen advies voor je. Het is gewoon hartstikke veel bovenop je eigen verdriet...

@Lady een is al heel fijn, ik denk dat er ook niks zinnigs over te zeggen valt. Het is een fase waar ik hoe dan ook doorheen moet en de ene dag zal beter gaan als de andere.. Voor jou ook een die fases komen de grond onder je voeten weg slaan net als je steeds denkt van ok ik ben er weer een beetje.

@Duna dat is het ook, ruim 5 maanden verder nu sinds het overlijden van mijn moeder dus zit nog midden in het grote verdriet en dan al die herinneringen in je handen hebben, spulletjes van vroeger en kort geleden. Heftig maar die spulletjes geven ook een stukje troost.
Kom jij de dagen wel een beetje door? Zo heftig als het allemaal net gebeurd is, eerst ben je verdoofd en gaat alles op de automatische piloot en dan ineens begint het werkelijkheid te worden. Was het afscheid zoals je het voor ogen had? De uitvaart en de invulling daar van?

@Koekie, dat is het precies. Daar ligt de herinnering aan alles wat ooit zo vanzelfsprekend was, toen je nog zorgeloos kon genieten en wat er dan niet meer is. Moet wel eerlijk zeggen dat het huis leeghalen ook een soort van therapeutisch werkt. Je krijgt zoveel spulletjes in je handen dat je niet om het verdriet heen kan en je wel moet rouwen en je verdriet de ruimte moet geven en dat werkt ook wel een stukje helend. Op zich wel mooi als je dat samen met je vader kan doen en samen de mooiste dierbaarste spulletjes kan bewaren en samen de herinneringen op dat moment ook kan delen.

@spikkels blijft heftig. Soms lijkt het wel of het verdriet ineens als een loodzware deken over je heen valt en ik denk dat je er aan overgeven wel het beste is anders blijf je er zeker tegen aan hikken en wordt het denk ik nog groter omdat het geen ruimte krijgt.

@Module ook voor jou wat heftig al die emoties midden in je eigen emotionele achtbaan dat is gewoon ook niet te behappen. Heb je wel iemand waarbij je live alles er even uit kan gooien?