Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 5 april 2018 om 23:42
Ik blijf ermee bezig omdat ik het dagelijks tegenkom. Ik zie vaak dat mensen niet betrokken zijn. Dan denk ik aan mijn vader die op zulke momenten wel had gebeld of aandacht aan ons had besteed.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:31Ik zeg niet dat je lui bent.
Ik vind wel dat ongezond veel bezig bent met het verlies en de rouw en dat je keuzes maakt waarin je jezelf saboteert in verwerking en heling.
Je blijft maar kijken en wijzen naar het negatieve, wat je mist en hoe anderen je tekort doen.
Daarmee hou je jezelf in deze ongezonde situatie.
Weet wat je je kindje daarmee aandoet...
Dat lijkt me heel logisch dat ik er minder mee bezig zou zijn als mensen wat meer betrokken zouden zijn.
donderdag 5 april 2018 om 23:45
Dank je voor je bericht!Noerie schreef: ↑05-04-2018 23:39Ik vind het ook een bizarre gedachte dat als je dood gaat eigenlijk zo snel 'vergeten' bent. Wat natuurlijk niet echt zo is. Zo zijn er mensen overleden in mijn omgeving die al jaren dood zijn. En ze komen echt wel regelmatig in mijn gedachten op. Dat deel ik niet met hun nabestaanden. En zo zal dat bij jouw ouders ook zo zijn
Mensen vinden het erg voor je...echt. Maar het leven gaat door... cru, waar zo werkt het. Ik begrijp je teleurstelling.
Zeker omdat je er ook echt meteen alleen voor staat. Maar probeer et te accepteren dat het zo is. Want het zit je anders in de weg.
Organiseer zelf die aandacht.... Mensen vinden het ook eng om aandacht te geven aan verdriet. Stom maar wel waar. Ze gaan er liever aan voorbij. En toch zijn die mensen niet stom. Ik ben ook boos geweest op mensen. Gelukkig is dat bij mij wel weggeebt. Zo zijn mensen. Zo ben ik misschien zelf ook wel (geweest)
En de verandering van er alleen voor staan. Geen back up meer hebben lijkt me ook moeilijk. Geen betrokken schoonfamilie voor je kindje?
Ja dat is zo. Mensen worden er liever niet mee geconfronteerd. Dat is het hem ook.
Nee ook geen schoonfamilie. Helemaal geen back up. En dat is echt heel heftig vind ik.
donderdag 5 april 2018 om 23:49
Ik denk dat jij het niet echt begrijpt.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:40Ik stop er mee yogo. Het heeft geen zin.
We zitten hier nu pagina na pagina vol te typen met herhalingen.
Bij elke handreiking werp jij een nieuwe barrière op.
Je wilt alleen klagen, uitleggen hoe ellendig je het hebt, hoe beklagenswaardig je bent en hoe anderen jou tekort doen.
Maar geen wilt geen oplossing, geen nieuwe inzichten en vooral niet veranderen.
Het maakt niet uit wat ik, of een ander, typt, want jouw weerwoord is steeds dezelfde. Er is geen doorkomen aan.
We verzanden nu in wat we topicvervuiling zouden kunnen noemen en voor dit topic dient dat geen enkel doel.
Ik heb het je al vaker gezegd: ik wens je dat het kwartje nog een keer valt.
Maar dat lukt vandaag niet.
Dat idee heb ik bij Noerie wel. Zij zegt misschien hetzelfde maar op een andere manier dan jij zegt. Zij verplaatst zich echt in de situatie. Dat idee heb ik bij jou minder.
donderdag 5 april 2018 om 23:51
Dat is ook zoiets. Dat dus niemand het raar vind dat ik zolang thuis zit. Niemand vraagt zich af of er iets mis is. Ook hierin zijn mensen niet betrokken.OopjenCoppit schreef: ↑05-04-2018 23:46Ik hoop dat je snel werk vindt yogo. Lijkt me héél gezond voor je.
Mijn vader had allang aan de bel getrokken.
donderdag 5 april 2018 om 23:57
Je moest eens weten hoe ik mij in jou kan verplaatsen.
Je moest eens weten hoe mijn situatie is (niet dat dat terzake doet, maar ik denk dat je mij compleet verkeerd beoordeeld. Net zoals je volgens mij heel vaak mensen in je omgeving doet.)
Ik heb alleen een andere visie en gun jou een zoveel beter leven. En dat kun je alleen maar zelf creëren. Dat wil ik je meegeven, maar jij weigert dat categorisch en nu krijg ik -net als die andere mensen in jouw omgeving- een verwijt. Ik had hem al verwacht.
Maar weet je... daarmee doe je niet mij tekort, maar alleen jezelf. Ik realiseer me dat ik dingen zeg die confronterend zijn en niet prettig om te horen. Maar alleen buiten jouw comfortzone ligt jouw vrijheid en een beter leven. En dat kun jij jezelf èn je kindje geven. Waar wacht je op?
vrijdag 6 april 2018 om 01:05
Ik zou er geen aandacht meer aan besteden Oopjen. Jij bent heel duidelijk en legt het naar mijn idee goed uit. Maar Yogonaise leest alleen wat ze wil lezen volgens mij.
Noerie schrijft meer op wat Yogonaise voelt en wordt wel begrepen. Maar op de vraag of zij mensen een berichtje stuurde op dit soort dagen, voordat ze wist wat rouwen was geeft ze geen antwoord.
Ik deed en doe dat nauwelijks, dus ja, ik krijg het ook niet terug. Zelfs niet van mijn beste vriendin, bij wiens gezin ik meer betrokken ben dan bij mijn familie. Tsja, het zij zo.
Net als kerstkaartjes eigenlijk. Ik stuurde die al vrijwel nooit en de laatste jaren al helemaal niet. Die krijg ik dus bijna nooit meer, want tsja, wat je geeft krijg je terug. Niets geven is niets terug krijgen.
En ergens, ik kan nu zeggen dat ik vind dat mensen aan mij moeten denken omdat ik mijn moeder verloren ben en dus wel met kerst iets moeten sturen. Heb ik liever dat ze iets sturen omdat ze mij leuk vinden. Niet omdat ik mijn moeder kwijt ben.
Noerie schrijft meer op wat Yogonaise voelt en wordt wel begrepen. Maar op de vraag of zij mensen een berichtje stuurde op dit soort dagen, voordat ze wist wat rouwen was geeft ze geen antwoord.
Ik deed en doe dat nauwelijks, dus ja, ik krijg het ook niet terug. Zelfs niet van mijn beste vriendin, bij wiens gezin ik meer betrokken ben dan bij mijn familie. Tsja, het zij zo.
Net als kerstkaartjes eigenlijk. Ik stuurde die al vrijwel nooit en de laatste jaren al helemaal niet. Die krijg ik dus bijna nooit meer, want tsja, wat je geeft krijg je terug. Niets geven is niets terug krijgen.
En ergens, ik kan nu zeggen dat ik vind dat mensen aan mij moeten denken omdat ik mijn moeder verloren ben en dus wel met kerst iets moeten sturen. Heb ik liever dat ze iets sturen omdat ze mij leuk vinden. Niet omdat ik mijn moeder kwijt ben.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 6 april 2018 om 01:09
Yogo, nogmaals wat betreft betrokkenheid, mensen hebben nu eigen leven, dat leven leven ze en de rest is minder interessant. Niet omdat het er niet toe doet maar omdat mensen het druk hebben. Ik heb toevallig wel een hoop vrienden/kennissen. Als ik van iedereen moet bijhouden hoe ze willen dat ik overal op reageer word ik. Want de een wil wel dat ik bel/app op de sterfdag, de ander wil het niet. De een wil wel steeds over de overledene praten, de ander wil het juist niet. Lastig hoor omdat elke keer bij te moeten houden, want per persoon wisselt het ook nog elke maand ofzo.
Ik ben het met Oopjen eens Yogo, je hebt een keuze. Of je blijft hierin hangen omdat je er elke dag tegen aanloopt of je doet er iets aan. Op welke manier dan ook.
Nu is het net alsof je aan het einde vam de straat een paal hebt staan waar je elke dag een paar keer tegen aan loopt. Dat doet pijn! Dan kan je er ook voor kiezen om er iets op te verzinnen niet meer tegen die paal te lopen. Zodat je de pijn niet voelt.
Tenzij je de pijn opzich wel fijn vindt, in jouw geval verbindt die pijn je nog met je vader. Dus misschien wil je ook helemaal niet van de pijn af, omdat je daarmee je vader los moet laten.
Wat ik volledig kan begrijpen hoor, loslaten is namelijk eng. Maar je komt er zelf niet verder mee en dat is zo jammer.
Ik ben het met Oopjen eens Yogo, je hebt een keuze. Of je blijft hierin hangen omdat je er elke dag tegen aanloopt of je doet er iets aan. Op welke manier dan ook.
Nu is het net alsof je aan het einde vam de straat een paal hebt staan waar je elke dag een paar keer tegen aan loopt. Dat doet pijn! Dan kan je er ook voor kiezen om er iets op te verzinnen niet meer tegen die paal te lopen. Zodat je de pijn niet voelt.
Tenzij je de pijn opzich wel fijn vindt, in jouw geval verbindt die pijn je nog met je vader. Dus misschien wil je ook helemaal niet van de pijn af, omdat je daarmee je vader los moet laten.
Wat ik volledig kan begrijpen hoor, loslaten is namelijk eng. Maar je komt er zelf niet verder mee en dat is zo jammer.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 6 april 2018 om 01:27
Ik heb mn dagen. (Sterfdata of verjaardag) allerbeste vriendinnen en vriend weten dit. Bij de een ben ik duidelijk: dit is de sterfdag/verjaardag van moeder en wil ik niet alleen zijn of, hij is belangrijk voor me. De anderen (dagen van mn opa’s en omas). Ze zijn er, ik ga door en overleef.
Yogo, ik denk dat dat is wat je mist. Die duidelijkheid. Als mijn leven moest bestaan uit al die dagen had ik geen leven meer. Momenteel heb ik het nog heel moeilijk met 2 belangrijke mensen in mn leven, maar daardoor heb ik het wel in perspectief gezet.
Alle dagen zijn bekend, dus als ik niet reageer of überhaupt me goed voel, ze snappen het; ze weten de datum.
En No offence.. ik weet de meeste data van mn vriendinnen ook, maar sta daar niet bij stil. Soms. Soms wel, maar ieder persoon is anders
Yogo, ik denk dat dat is wat je mist. Die duidelijkheid. Als mijn leven moest bestaan uit al die dagen had ik geen leven meer. Momenteel heb ik het nog heel moeilijk met 2 belangrijke mensen in mn leven, maar daardoor heb ik het wel in perspectief gezet.
Alle dagen zijn bekend, dus als ik niet reageer of überhaupt me goed voel, ze snappen het; ze weten de datum.
En No offence.. ik weet de meeste data van mn vriendinnen ook, maar sta daar niet bij stil. Soms. Soms wel, maar ieder persoon is anders
vrijdag 6 april 2018 om 02:02
Wat een scherpzinnige waarneming en een heldere metafoor.Lambchop schreef: ↑06-04-2018 01:09Nu is het net alsof je aan het einde vam de straat een paal hebt staan waar je elke dag een paar keer tegen aan loopt. Dat doet pijn! Dan kan je er ook voor kiezen om er iets op te verzinnen niet meer tegen die paal te lopen. Zodat je de pijn niet voelt.
Tenzij je de pijn opzich wel fijn vindt, in jouw geval verbindt die pijn je nog met je vader. Dus misschien wil je ook helemaal niet van de pijn af, omdat je daarmee je vader los moet laten.
Wat ik volledig kan begrijpen hoor, loslaten is namelijk eng. Maar je komt er zelf niet verder mee en dat is zo jammer.
Ik kan het alleen maar met je eens zijn.
vrijdag 6 april 2018 om 07:14
Ik reageer even kort.Azarole schreef: ↑06-04-2018 01:27Ik heb mn dagen. (Sterfdata of verjaardag) allerbeste vriendinnen en vriend weten dit. Bij de een ben ik duidelijk: dit is de sterfdag/verjaardag van moeder en wil ik niet alleen zijn of, hij is belangrijk voor me. De anderen (dagen van mn opa’s en omas). Ze zijn er, ik ga door en overleef.
Yogo, ik denk dat dat is wat je mist. Die duidelijkheid. Als mijn leven moest bestaan uit al die dagen had ik geen leven meer. Momenteel heb ik het nog heel moeilijk met 2 belangrijke mensen in mn leven, maar daardoor heb ik het wel in perspectief gezet.
Alle dagen zijn bekend, dus als ik niet reageer of überhaupt me goed voel, ze snappen het; ze weten de datum.
En No offence.. ik weet de meeste data van mn vriendinnen ook, maar sta daar niet bij stil. Soms. Soms wel, maar ieder persoon is anders
Mensen weten de datum niet eens. Gewoon omdat ze niet betrokken zijn. En dat is wat ik mis en erg vind.
Overigens vind ik dat ik juist heel veel geef aan mensen wbt interesse enz. Daar kan het ook niet aan liggen.
Maar het is zo dat mensen er liever niet mee geconfronteerd worden en daarnaast op zichzelf gericht zijn.
Als je net als ik geen vaste back up/netwerk hebt en de rest is met zichzelf bezig en niet echt betrokken is val je tussen wal en schip. Dat is behoorlijk eenzaam.
vrijdag 6 april 2018 om 07:22
Ik weet de sterfdatums of verjaardagen van bijvoorbeeld de ouders van vrienden ook niet hoor. Dat is geen desinteresse, maar een mens kan nou eenmaal niet alles onthouden.yogonaise schreef: ↑06-04-2018 07:14Ik reageer even kort.
Mensen weten de datum niet eens. Gewoon omdat ze niet betrokken zijn. En dat is wat ik mis en erg vind.
Overigens vind ik dat ik juist heel veel geef aan mensen wbt interesse enz. Daar kan het ook niet aan liggen.
Maar het is zo dat mensen er liever niet mee geconfronteerd worden en daarnaast op zichzelf gericht zijn.
Als je net als ik geen vaste back up/netwerk hebt en de rest is met zichzelf bezig en niet echt betrokken is val je tussen wal en schip. Dat is behoorlijk eenzaam.
Wat je eerder zei, dat je een basis mist, ik denk dat je daar mee aan de gang moet. Ik denk dat als dit in orde is dat wat andere mensen doen of niet doen minder belangrijk wordt.
vrijdag 6 april 2018 om 13:07
Die basis komt dus niet meer terug. De basis of mijn wortels zijn weg en dat laat een grote leegte achter.
Het onvoorwaardelijk ergens bij horen dat ontbreekt. Geen back up hebben.
Dat komt ook niet meer.
Juist daarom is het zo belangrijk dat mensen juist wel (veel) meer aandacht en interesse gaan tonen. Juist omdat die basis er niet meer is. De mensen om ons heen zijn hier ook gewoon van op de hoogte.
Het onvoorwaardelijk ergens bij horen dat ontbreekt. Geen back up hebben.
Dat komt ook niet meer.
Juist daarom is het zo belangrijk dat mensen juist wel (veel) meer aandacht en interesse gaan tonen. Juist omdat die basis er niet meer is. De mensen om ons heen zijn hier ook gewoon van op de hoogte.
vrijdag 6 april 2018 om 13:58
Ik denk dat je die basis zelf kunt leggen. Hoe, dat weet ik niet, maar daar kan een psycholoog je ongetwijfeld mee helpen. Ik ken meerdere mensen die (op jonge leeftijd) beide ouders zijn verloren. Die zijn niet verbitterd dat ze geen aandacht van anderen krijgen. Dat je ouders komen te overlijden voordat je zelf gaat is ook 'natuurlijk' - velen zijn je voorgegaan hierin, maar niet iedereen heeft er zo veel last van als jij. Ik zou echt hulp gaan zoeken want dit lijkt me namelijk geen prettig leven voor jou.yogonaise schreef: ↑06-04-2018 13:07Die basis komt dus niet meer terug. De basis of mijn wortels zijn weg en dat laat een grote leegte achter.
Het onvoorwaardelijk ergens bij horen dat ontbreekt. Geen back up hebben.
Dat komt ook niet meer.
Juist daarom is het zo belangrijk dat mensen juist wel (veel) meer aandacht en interesse gaan tonen. Juist omdat die basis er niet meer is. De mensen om ons heen zijn hier ook gewoon van op de hoogte.
vrijdag 6 april 2018 om 17:59
Waarschijnlijk omdat er nog broers of zussen zijn waar je op terug kunt vallen en dingen mee kunt delen. Dat scheelt veel. Op oudere leeftijd is het ook een ander verhaal. Of overige familie of andere mensen die wel betrokken zijn. Dat is heel fijn. Dat heb ik erg gemist en mis dat nog steeds.Lady_Day schreef: ↑06-04-2018 13:58Ik denk dat je die basis zelf kunt leggen. Hoe, dat weet ik niet, maar daar kan een psycholoog je ongetwijfeld mee helpen. Ik ken meerdere mensen die (op jonge leeftijd) beide ouders zijn verloren. Die zijn niet verbitterd dat ze geen aandacht van anderen krijgen. Dat je ouders komen te overlijden voordat je zelf gaat is ook 'natuurlijk' - velen zijn je voorgegaan hierin, maar niet iedereen heeft er zo veel last van als jij. Ik zou echt hulp gaan zoeken want dit lijkt me namelijk geen prettig leven voor jou.
Ik vind het wel jammer het gebracht wordt alsof het heel raar is dat ik hier zo mee zit. Ik lees ook weleens verhalen van iemand die in dezelfde situatie zitten en die heeft precies dezelfde gevoelens /gedachten. Zo gek is het echt niet.
Het kan trouwens ook nog zo zijn dat mensen er niet meer over praten maar er wel mee zitten bedenk ik nu.
vrijdag 6 april 2018 om 18:26
Aannames... vriendin van mij heeft haar ouders en zusje op zeer jonge leeftijd verloren. Zij heeft het heel moeilijk gehad, en toch heeft ze ZELF een nieuwe basis gemaakt. Sterker nog, ze is een van de meest positieve personen die ik ken.yogonaise schreef: ↑06-04-2018 17:59Waarschijnlijk omdat er nog broers of zussen zijn waar je op terug kunt vallen en dingen mee kunt delen. Dat scheelt veel. Op oudere leeftijd is het ook een ander verhaal. Of overige familie of andere mensen die wel betrokken zijn. Dat is heel fijn. Dat heb ik erg gemist en mis dat nog steeds.
Ik vind het wel jammer het gebracht wordt alsof het heel raar is dat ik hier zo mee zit. Ik lees ook weleens verhalen van iemand die in dezelfde situatie zitten en die heeft precies dezelfde gevoelens /gedachten. Zo gek is het echt niet.
Het kan trouwens ook nog zo zijn dat mensen er niet meer over praten maar er wel mee zitten bedenk ik nu.
Ik vind het niet raar dat je hier zo mee zit. Ik vind het zonder vader al ontzettend moeilijk. En dan heb ik nog een moeder (waar ik ook veel zorgen om heb, btw). Ik heb een leuke baan, een leuk huis, leuke vrienden, een leuke relatie, geen financiële zorgen en dan nog jank ik elke dag mijn ogen uit mijn hoofd als ik terug naar huis rijd. Ik mis mijn vader zo ontzettend, mijn hart doet er letterlijk pijn van, en van mij hoeft het niet meer zo. Maar dat is geen optie. Ik móet verder en dat zal ik toch echt zelf moeten doen.
Dus ja, je hebt het niet makkelijk, maar jij laat je geluk en ongeluk zó afhangen van andere mensen. Jij zit in een slachtofferrol, terwijl ik denk dat als je zelf het heft in handen neemt, je wel degelijk een basis can creëren, je wel degelijk gelukkig(er) kan worden. Ik vind het zo zonde.
vrijdag 6 april 2018 om 19:05
Het gaat er niet om of het raar is, maar als je na zóveel jaar na een overlijden nog zó bezig bent met rouw en verlies dat het je hele leven bepaalt, dan gaat iets heel erg mis in de rouwverwerking en het draad van het leven weer oppakken. Dat is beslist niet nodig en daar moet je echt mee aan de slag. Je hebt een klein kindje, die heeft een hele toekomst voor zich en die kan niet jouw bagage uit het verleden daarin meetorsen. Dat kan en mag je hem niet aandoen! Alleen hierom al moet je aan het werk met jezelf.
vrijdag 6 april 2018 om 19:43
Ik zou graag mee willen schrijven.
Mijn moeder is twee weken geleden overleden na jaren van ziekte. Vorig jaar kreeg ze er nog een hersentumor bij. Vorig jaar eind van het jaar hebben we nog gewinkeld, in januari negon haar persoonlijkheid erg te veranderen en was ze veel boos en gefrustreerd. Dit werd alleen maar erger. Ze heeft er zelf gekozen voor palliatieve sedatie en na twee dagen is ze overleden.
Ik vond de sedatie echt verschrikkelijk. Ik zag haar strijden en uiteindelijk de strijd verliezen. Vlak voor haar overlijden zag ik haar meer ontspannen, maar ik had niet door dat het einde nabij was. Ze is overleden toen ik net weg was. Ik moet er heel veel aan terug denken en wordt daar heel verdrietig van. Ik heb geholpen bij de laatste verzorging en dat vind ik heel fijn. Ze lag er heel mooi bij na haar overlijden.
Ik ben deze week weer aan het werk gegaan. De eerste dag kon ik niet vol maken, daarna wel. Ik krijg wel klussen waarbij ik minder hoeft te concentreren. Op zich ben ik blij met de structuur en gaat het ook wel goed. Eenmaal thuis is het verschil zo groot. Ik heb nergens zin in, niks interesseert me en op momenten moet ik ergens aan denken en zit ik ineens te huilen. Ik vind opstaan ‘s ochtends het moeilijkst en ik ben niet vooruit te branden en zo ontzettend moe.
Mijn moeder is twee weken geleden overleden na jaren van ziekte. Vorig jaar kreeg ze er nog een hersentumor bij. Vorig jaar eind van het jaar hebben we nog gewinkeld, in januari negon haar persoonlijkheid erg te veranderen en was ze veel boos en gefrustreerd. Dit werd alleen maar erger. Ze heeft er zelf gekozen voor palliatieve sedatie en na twee dagen is ze overleden.
Ik vond de sedatie echt verschrikkelijk. Ik zag haar strijden en uiteindelijk de strijd verliezen. Vlak voor haar overlijden zag ik haar meer ontspannen, maar ik had niet door dat het einde nabij was. Ze is overleden toen ik net weg was. Ik moet er heel veel aan terug denken en wordt daar heel verdrietig van. Ik heb geholpen bij de laatste verzorging en dat vind ik heel fijn. Ze lag er heel mooi bij na haar overlijden.
Ik ben deze week weer aan het werk gegaan. De eerste dag kon ik niet vol maken, daarna wel. Ik krijg wel klussen waarbij ik minder hoeft te concentreren. Op zich ben ik blij met de structuur en gaat het ook wel goed. Eenmaal thuis is het verschil zo groot. Ik heb nergens zin in, niks interesseert me en op momenten moet ik ergens aan denken en zit ik ineens te huilen. Ik vind opstaan ‘s ochtends het moeilijkst en ik ben niet vooruit te branden en zo ontzettend moe.
vrijdag 6 april 2018 om 19:56
Lieve Tinkeltje, welkom. Ik heb jouw verhaal op een ander topic gelezen. Heel heftig.
Ik ben een week na het overlijden van mijn vader weer aan het werk gegaan. Nu, 10 weken later ben ik er nog steeds niet 100% bij met mijn hoofd, maar ik ga wel elke dag. Heel af en toe ga ik wat eerder naar huis omdat er gewoon niets uit mijn handen komt.
Ondanks dat ik met tegenzin naar mijn werk ga tegenwoordig (ik had altijd heel veel plezier in mijn werk) ben ik zo blij dat ik afleiding heb. Het helpt me enorm. Maar ja, dan kom ik thuis en ik heb precies wat jij ook hebt. Niets interesseert me, heb ook nergens zin aan, ook niet in 'leuke dingen' en ben ook ontzettend moe en jankerig.
Als ik het me goed herinner heb jij de ziekte van je moeder van heel dichtbij meegemaakt (mantelzorger?). Ik kan me in jouw geval voorstellen dat je misschien nog wel een vorm van post traumatische stress hebt.
Wat ik nu zelf merk is dat de 'opluchting' dat het voorbij is (de ellende) weg is, en dat ik ook de meest hartverscheurende momenten (mijn huilende vader die smeekte om uit zijn lijden verlost te worden) niet continu meer voorbij zie komen. Dat had ik de eerste paar weken heel erg. Echt een nachtmerrie was dat.
Nu is er gewoon een heel groot gemis. Een heel groot gat. Ik zie niet in hoe dat gevuld kan worden, maar het zal toch gebeuren. Ik ben niet de eerste die een ouder verloren heeft. Maar vind het moeilijk voor te stellen dat ik oprecht weer van dingen kan gaan genieten.
Ik ben een week na het overlijden van mijn vader weer aan het werk gegaan. Nu, 10 weken later ben ik er nog steeds niet 100% bij met mijn hoofd, maar ik ga wel elke dag. Heel af en toe ga ik wat eerder naar huis omdat er gewoon niets uit mijn handen komt.
Ondanks dat ik met tegenzin naar mijn werk ga tegenwoordig (ik had altijd heel veel plezier in mijn werk) ben ik zo blij dat ik afleiding heb. Het helpt me enorm. Maar ja, dan kom ik thuis en ik heb precies wat jij ook hebt. Niets interesseert me, heb ook nergens zin aan, ook niet in 'leuke dingen' en ben ook ontzettend moe en jankerig.
Als ik het me goed herinner heb jij de ziekte van je moeder van heel dichtbij meegemaakt (mantelzorger?). Ik kan me in jouw geval voorstellen dat je misschien nog wel een vorm van post traumatische stress hebt.
Wat ik nu zelf merk is dat de 'opluchting' dat het voorbij is (de ellende) weg is, en dat ik ook de meest hartverscheurende momenten (mijn huilende vader die smeekte om uit zijn lijden verlost te worden) niet continu meer voorbij zie komen. Dat had ik de eerste paar weken heel erg. Echt een nachtmerrie was dat.
Nu is er gewoon een heel groot gemis. Een heel groot gat. Ik zie niet in hoe dat gevuld kan worden, maar het zal toch gebeuren. Ik ben niet de eerste die een ouder verloren heeft. Maar vind het moeilijk voor te stellen dat ik oprecht weer van dingen kan gaan genieten.
vrijdag 6 april 2018 om 20:15
Mijn moeder was nogal een gecompliceerde vrouw en we hadden ook een ingewikkelde band. Ik zit steeds in een soort tweestrijd. Ik heb bijvoorbeeld een afspraak gemaakt bij de kapper en echt iets leuks uitgezocht. Dat zou ik normaal graag aan mijn moeder willen laten zien. Maar ze reageerde eigenlijk altijd rottig. Die hoop en verwachtingen voor een positief woord is verdwenen, het zal nooit komen. En dat geeft heel veel rust. Ze kan geen rottige dingen meer zeggen.
En toch hadden we het vaak ook erg leuk. Mijn man en ik hebben er eerder voor gekozen om een kindje te krijgen, zodat ze nog oma kon worden. Ze genoot heel erg van mijn zoon, alhoewel ze het op het laatst ook wel druk vond. Ze wilde graag eens mee naar Ballorig en dat is er nooit meer van gekomen. Vandaag was ik bij ballorig en daar was een opa met een kindje. Zat ik daar midden in Ballorig te huilen aan een tafeltje.
Ik was niet echt mantelzorger. Mijn vader was mantelzorger en er was heel veel spanning tussen hun. Hij kon het niet echt meer aan. Ik had regelmatig contact met de verzorgers om haar heen, omdat zij zich veel zorgen maakte. Verder probeerde ik me een beetje afzijdig te houden, vooral door de complexe gezinssituatie. Ik werd er te veel ingezogen, waardoor ik zelf niet goed meer kon functioneren. Voor mijn eigen gezondheid moest ik dus afstand houden. Daar heb ik nu spijt van. Waarom kon ik niet wat liever zijn? Waarom was is er niet meer, deed ik niet wat ze graag wilde? Maar het was gewoon echt niet goed voor me.
Ik hoor nu heel veel van mensen om haar heen dat ze zo trots op me was. Dat vind ik zo moeilijk.
En toch hadden we het vaak ook erg leuk. Mijn man en ik hebben er eerder voor gekozen om een kindje te krijgen, zodat ze nog oma kon worden. Ze genoot heel erg van mijn zoon, alhoewel ze het op het laatst ook wel druk vond. Ze wilde graag eens mee naar Ballorig en dat is er nooit meer van gekomen. Vandaag was ik bij ballorig en daar was een opa met een kindje. Zat ik daar midden in Ballorig te huilen aan een tafeltje.
Ik was niet echt mantelzorger. Mijn vader was mantelzorger en er was heel veel spanning tussen hun. Hij kon het niet echt meer aan. Ik had regelmatig contact met de verzorgers om haar heen, omdat zij zich veel zorgen maakte. Verder probeerde ik me een beetje afzijdig te houden, vooral door de complexe gezinssituatie. Ik werd er te veel ingezogen, waardoor ik zelf niet goed meer kon functioneren. Voor mijn eigen gezondheid moest ik dus afstand houden. Daar heb ik nu spijt van. Waarom kon ik niet wat liever zijn? Waarom was is er niet meer, deed ik niet wat ze graag wilde? Maar het was gewoon echt niet goed voor me.
Ik hoor nu heel veel van mensen om haar heen dat ze zo trots op me was. Dat vind ik zo moeilijk.
vrijdag 6 april 2018 om 20:35
Je zegt het al 'Maar het was gewoon echt niet goed voor me.' Je hebt ook een gezin he. Als jij er compleet aan onderdoor gegaan was, wat had dat dan voor je gezin betekend?
Spijt... ja, dat is lastig. Ik heb nu spijt dat ik hem op sommige nachten 'alleen' in het ziekenhuis heb achter gelaten. Hij lag eerst op een zaal, dus ik kon niet naast hem slapen, maar ik nu ik terug kijk denk ik waarom ben ik niet gewoon in het dagverblijf gaan slapen zodat ik bij hem kon zijn als hij toch wakker was van de pijn. Gedeeltelijk omdat ik het niet geheel doorhad, en gedeeltelijk omdat ik het gewoon niet kón. Ik sliep al slecht en moest gewoon naar mijn werk. Ik trok het gewoon niet.
Ook toen hij op sterven lag wilde ik op een gegeven moment dat het afgelopen zou zijn. Voor hem, maar ook voor mezelf. Ik was na maanden zorg(en) óp.
Hoe is de band met je vader? Hoe gaat het met hem?
Spijt... ja, dat is lastig. Ik heb nu spijt dat ik hem op sommige nachten 'alleen' in het ziekenhuis heb achter gelaten. Hij lag eerst op een zaal, dus ik kon niet naast hem slapen, maar ik nu ik terug kijk denk ik waarom ben ik niet gewoon in het dagverblijf gaan slapen zodat ik bij hem kon zijn als hij toch wakker was van de pijn. Gedeeltelijk omdat ik het niet geheel doorhad, en gedeeltelijk omdat ik het gewoon niet kón. Ik sliep al slecht en moest gewoon naar mijn werk. Ik trok het gewoon niet.
Ook toen hij op sterven lag wilde ik op een gegeven moment dat het afgelopen zou zijn. Voor hem, maar ook voor mezelf. Ik was na maanden zorg(en) óp.
Hoe is de band met je vader? Hoe gaat het met hem?
vrijdag 6 april 2018 om 20:43
Daar hebben dus veel mensen last van. Alleen praten ze er niet veel over door bv onbegrip uit de omgeving.OopjenCoppit schreef: ↑06-04-2018 19:05Het gaat er niet om of het raar is, maar als je na zóveel jaar na een overlijden nog zó bezig bent met rouw en verlies dat het je hele leven bepaalt, dan gaat iets heel erg mis in de rouwverwerking en het draad van het leven weer oppakken. Dat is beslist niet nodig en daar moet je echt mee aan de slag. Je hebt een klein kindje, die heeft een hele toekomst voor zich en die kan niet jouw bagage uit het verleden daarin meetorsen. Dat kan en mag je hem niet aandoen! Alleen hierom al moet je aan het werk met jezelf.
Ik pak de draad ook al lang op. Ik ben namelijk niet in de gelegenheid om de hele dag met een dekbed over mijn hoofd in bed te blijven liggen. We staan er als gezin alleen voor. Geen back up of netwerk om op terug te vallen. Dus ik moet wel. En ga zo dus vaak over mijn grenzen heen.
vrijdag 6 april 2018 om 20:56
Mijn vader zegt dat het goed gaat. We praten er niet over. Ik vond hem er niet zo goed uitzien vandaag. Hij was ook blij dat het voorbij was. Er heerste zo’n spanning in hun huis. Ik denk dat het nog heel moeilijk voor hem gaat zijn. Ik vind het wel jammer dat we er niet over kunnen praten. Ik heb daardoor het gevoel dat ik de enige ben die verdrietig om haar is. Ik voel me zo alleen dan.
Toen ze gesedeerd werd zeiden ze allemaal dat het wel een week kon duren, want ze was fysiek nog heel sterk. Die laatste dag begon ik in de loop van de dag te denken dat het niet lang meer zou duren. Ik zag dat ze meer ontspande, dat haar ademhaling veranderde. Ik zag best veel tekenen dat het einde dichtbij was, maar ik heb het niet geregistreerd. Dacht dat ik me vergiste. Ik ben zo de deur uitgelopen om snel wat op te halen (glijzeiltje). Heb niet eens omgekeken. Mijn vader was ook even ergens mee bezig en niemand heeft doorgehad dat ze haar laatste adem uitblies. Die arme vrouw.
Vanaf het moment dat ze in slaap gebracht was zat ik aan de andere kant van de kamer. Ik vond het zo akelig en eng. Zodra ze overleden was, zat ik vlak naast haar. Ik heb er zo’n spijt van. Ik vond het zo eng.
Toen ze gesedeerd werd zeiden ze allemaal dat het wel een week kon duren, want ze was fysiek nog heel sterk. Die laatste dag begon ik in de loop van de dag te denken dat het niet lang meer zou duren. Ik zag dat ze meer ontspande, dat haar ademhaling veranderde. Ik zag best veel tekenen dat het einde dichtbij was, maar ik heb het niet geregistreerd. Dacht dat ik me vergiste. Ik ben zo de deur uitgelopen om snel wat op te halen (glijzeiltje). Heb niet eens omgekeken. Mijn vader was ook even ergens mee bezig en niemand heeft doorgehad dat ze haar laatste adem uitblies. Die arme vrouw.
Vanaf het moment dat ze in slaap gebracht was zat ik aan de andere kant van de kamer. Ik vond het zo akelig en eng. Zodra ze overleden was, zat ik vlak naast haar. Ik heb er zo’n spijt van. Ik vond het zo eng.
vrijdag 6 april 2018 om 21:10
Mijn moeder is ook geen prater. Ik wel. Als we het er wel over hebben dan is mijn moeder altijd heel rationeel. Dat hij wilde sterven, dat hij gestorven is omringd door liefde, dat de pijn te erg was en dat het zo beter is. Ja, dat wéét ik wel (het is ook waar) maar toch wil ik soms echt vanuit mijn tenen schreeuwen 'kom terug!!'
Ik weet dat zij ook verdrietig is. Ik weet dat zij 's nachts ook wel eens in bed ligt te huilen en niet kan slapen van verdriet (ik kan op whatsapp zien hoe laat ze voor het laatst actief was). Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb mijn eigen verdriet, maar ik heb ook heel veel verdriet om mijn moeder. Ze hadden het zo fijn samen.
Je hoort wel vaker dat iemand er tussen uit piept als zijn/haar geliefden even de kamer uit zijn. Ik heb dagen bij mijn vader gezeten en ik ging heel even naar huis om te douchen en bij een vriendin uit te huilen en mijn vader komt te overlijden.
En soms denk ik, mensen die gesedeerd zijn krijgen dat allemaal niet meer mee.
Ik vond het niet eng. Ook niet toen hij overleden was of toen hij in de kist lag. Maar ik snap wel dat je het wél eng vond. Daar hoef je geen spijt van te hebben.
Ik weet dat zij ook verdrietig is. Ik weet dat zij 's nachts ook wel eens in bed ligt te huilen en niet kan slapen van verdriet (ik kan op whatsapp zien hoe laat ze voor het laatst actief was). Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb mijn eigen verdriet, maar ik heb ook heel veel verdriet om mijn moeder. Ze hadden het zo fijn samen.
Je hoort wel vaker dat iemand er tussen uit piept als zijn/haar geliefden even de kamer uit zijn. Ik heb dagen bij mijn vader gezeten en ik ging heel even naar huis om te douchen en bij een vriendin uit te huilen en mijn vader komt te overlijden.
En soms denk ik, mensen die gesedeerd zijn krijgen dat allemaal niet meer mee.
Ik vond het niet eng. Ook niet toen hij overleden was of toen hij in de kist lag. Maar ik snap wel dat je het wél eng vond. Daar hoef je geen spijt van te hebben.
