Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 7 april 2018 om 18:13
En dan even over mezelf. Laatst hadden wij een weekend dat we met de hele familie bij elkaar waren. Mijn moeder heeft altijd veel foto's van mijn neefje gemaakt, want ze was zo trots op hem. Nu besloten we een naar die foto's te kijken. Die stonden bij mij op mijn laptop ter bewaring.
Bleken er ook filmpjes tussen te zitten van mijn neefje. Sowieso neefje en opa die lol hadden samen. Van neefje en zijn moeder, neefje en zijn vader, neefje en mi. Helaas geen filmpjes van mijn neefje en mijn moeder, want zij filmde
Maar dus wel van mijn neefje die bijvoorbeeld probeert om te rollen en dan mijn moeder die hem aanmoedigd.
Mijn neefje die wankel loopt en mijn moeder die hem aanmoedigd.
SCHRIK mijn moeders stem.
Die had ik ook ruim 7,5 jaar niet meer gehoord natuurlijk. Wij allemaal niet.
Uiteindelijk hebben we 2 uur filmpjes zitten kijken met z'n allen. 2 jaar heeft mijn moeder opgepast, een dag in de week, dus 2 jaar lang heeft ze zulke filmpjes opgenomen.
Ik had het ook nooit bekeken, wat een mooi cadeau voor mijn neefje heeft ze achtergelaten
Neefje vond het geweldig zichzelf zo terug te zien, wij allemaal om mijn moeder weer te horen. Alleen mijn nichtje was minder blij, zij was toen nog niet geboren dus stond nergens op.....
Bleken er ook filmpjes tussen te zitten van mijn neefje. Sowieso neefje en opa die lol hadden samen. Van neefje en zijn moeder, neefje en zijn vader, neefje en mi. Helaas geen filmpjes van mijn neefje en mijn moeder, want zij filmde
Maar dus wel van mijn neefje die bijvoorbeeld probeert om te rollen en dan mijn moeder die hem aanmoedigd.
Mijn neefje die wankel loopt en mijn moeder die hem aanmoedigd.
SCHRIK mijn moeders stem.
Die had ik ook ruim 7,5 jaar niet meer gehoord natuurlijk. Wij allemaal niet.
Uiteindelijk hebben we 2 uur filmpjes zitten kijken met z'n allen. 2 jaar heeft mijn moeder opgepast, een dag in de week, dus 2 jaar lang heeft ze zulke filmpjes opgenomen.
Ik had het ook nooit bekeken, wat een mooi cadeau voor mijn neefje heeft ze achtergelaten
Neefje vond het geweldig zichzelf zo terug te zien, wij allemaal om mijn moeder weer te horen. Alleen mijn nichtje was minder blij, zij was toen nog niet geboren dus stond nergens op.....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 7 april 2018 om 18:26
Tja... ik weet inmiddels niet meer wat ik wel of niet van je moet geloven.
Kan hooguit zeggen dat je talent hebt om 'creatief' met de waarheid om te gaan.
Een talent dat waarschijnlijk niet ten gunste is van je contacten/vriendschappen.
zaterdag 7 april 2018 om 19:09
Lambchop wat lijkt me dat een fijn moment om met elkaar te hebben kunnen delen! Dan is ze er “toch een beetje bij”.
Hier de 9 weken “aangetikt”..een hele emotionele week. Ik heb het erg druk en jank werkelijk om alles. Lichamelijke klachten zijn ook weer terug. Een teken om het rustiger aan te doen. Baal ik dan weer van.
Ik mis mijn papa echt verschrikkelijk. Ik las in een eerdere post “baken is weg”, en dat klopt voor mij ook aardig.
De 1e weken had ik ook heel veel moeite met het “leven gaat door” en waarom bellen “ze” niet even. Maar toen ik mezelf in “ze” verplaatste dacht ik, dat had ik voor het overlijden van papa ook niet geweten. Dat weet ik nu en neem ik mee. Ik verwijt “ze” dan ook helemaal niks.
Wel heb ik gemerkt dat sommige vriendschappen veranderen. En niet iedereen mij kan geven wat ik nodig heb en/of verwacht. Soms is dat heel jammer. Maar het is zo. No hard feelings, ik investeer er gewoon niet meer in. Het zijn immers Mijn behoeften die zijn veranderd
Hier de 9 weken “aangetikt”..een hele emotionele week. Ik heb het erg druk en jank werkelijk om alles. Lichamelijke klachten zijn ook weer terug. Een teken om het rustiger aan te doen. Baal ik dan weer van.
Ik mis mijn papa echt verschrikkelijk. Ik las in een eerdere post “baken is weg”, en dat klopt voor mij ook aardig.
De 1e weken had ik ook heel veel moeite met het “leven gaat door” en waarom bellen “ze” niet even. Maar toen ik mezelf in “ze” verplaatste dacht ik, dat had ik voor het overlijden van papa ook niet geweten. Dat weet ik nu en neem ik mee. Ik verwijt “ze” dan ook helemaal niks.
Wel heb ik gemerkt dat sommige vriendschappen veranderen. En niet iedereen mij kan geven wat ik nodig heb en/of verwacht. Soms is dat heel jammer. Maar het is zo. No hard feelings, ik investeer er gewoon niet meer in. Het zijn immers Mijn behoeften die zijn veranderd
zaterdag 7 april 2018 om 19:33
Lambchop: wat een bijzonder moment zeg.
Over dat slijm. Hun huisarts gaf ook aan dat dat slijm normaal was, doordat er niet meer diep in en uit geademd wordt. Ik denk dat ik het zo akelig vond omdat ik haar niet rustig vond en niet ontspannen er uit vond zien. Als ze wakker was, was ze ook verward. Ze kwam zelf ook uit de zorg. Ze werkt zelfs in een hospice en daarom wilde ze niet gesedeerd worden. Om wat ze daar gezien had. Een andere optie was er alleen niet meer. Ik had haar dit graag willen besparen.
Sinala: wat verdrietig.
Als ik jullie verhalen lees en zie dat jullie na 8-9 weken nog zo verdrietig zijn, maakt me dat wel een beetje bang. Maar het is wat het is. Het heeft gewoon tijd nodig. Ik wil altijd alles graag oplossen, maar ik heb mezelf beloofd mezelf een jaar te geven.
Over dat slijm. Hun huisarts gaf ook aan dat dat slijm normaal was, doordat er niet meer diep in en uit geademd wordt. Ik denk dat ik het zo akelig vond omdat ik haar niet rustig vond en niet ontspannen er uit vond zien. Als ze wakker was, was ze ook verward. Ze kwam zelf ook uit de zorg. Ze werkt zelfs in een hospice en daarom wilde ze niet gesedeerd worden. Om wat ze daar gezien had. Een andere optie was er alleen niet meer. Ik had haar dit graag willen besparen.
Sinala: wat verdrietig.
Als ik jullie verhalen lees en zie dat jullie na 8-9 weken nog zo verdrietig zijn, maakt me dat wel een beetje bang. Maar het is wat het is. Het heeft gewoon tijd nodig. Ik wil altijd alles graag oplossen, maar ik heb mezelf beloofd mezelf een jaar te geven.
zaterdag 7 april 2018 om 19:43
Dat denk ik niet. Het feit is dat we geen familie om ons heen hebben. Het resultaat is hetzelfde. Mijn vader was de enige die echt betrokken was en er onvoorwaardelijk voor ons was en ons steunde.OopjenCoppit schreef: ↑07-04-2018 18:53Dat noemen ze effectbejag. De waarheid veranderen zodat het je beter uitkomt.
En dat doe je in dit topic ook.
Nu is er niemand meer die echt betrokken is. Niemand die ons bv in de gaten houdt en ons steunt en meeleeft. Dat is een groot leeg gat wat nu ontbreekt. Daar is niets aan gelogen.
zaterdag 7 april 2018 om 20:41
Jufjoke, fijn dat je toch kon meeschrijven. Een jaar, dat is ook nog niet zo lang. Fijn dat de zorgen om je moeder toch iets afnemen. Mijn moeder doet het i.h.a. wel goed, of ze weet het goed te verbergen. Ik had haar net huilend aan de telefoon. Dat heeft ze nog nooit gedaan, mij zo gebeld. Eerste mooie lentedag. Mijn ouders hebben een fijne tuin, waar mijn vader altijd graag in bezig was en waar ze samen graag koffie dronken en hun krant lazen. Ik was er al bang voor. Ik voel me zo machteloos. Ik had zelf hetzelfde. Moest even naar de bouwmarkt. Mijn vader kwam daar graag en hield van klussen. Ik liep daar jankend tussen de wc potten en buitenverlichting.Jufjoke schreef: ↑07-04-2018 14:33Ergens wil ik wel meeschrijven, maar ook weer niet. Jullie verdriet snijdt zo.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als Lady_Day, mijn vader is nu een jaar dood. De zorgen om mijn moeder nemen heel langzaam iets af; het lijkt de laatste twee, drie weken iets beter met haar te gaan.
En ik....Tja. Het gat is zo immens groot. Ik mis mijn vader vreselijk, soms doet het gewoon lichamelijk pijn.
Ik praat er niet veel over, wat moeten mensen ermee. Dat voelt soms eenzaam, maar ik doe het zelf. En het werkt ook wel. Overigens praat ik wel over mijn vader als dat zo uitkomt (dat zou hij hebben gevonden, of gezegd o.i.d.) maar niet over mijn verdriet.
Ik ben een week na zijn dood weer gaan werken en dat is altijd goed gegaan. Een fijne afleiding.
To, hoe gaat het met jou?
Ik heb hetzelfde als jij. Ik praat wel over mijn vader, maar eigenlijk niet over mijn verdriet. Ja, hier doe ik dat. Ik doe dat niet met vrienden en familie. Inderdaad, wat moeten mensen er mee. Zeker als zij zelf niet in zo'n positie zitten.
Ik ben wel benieuwd hoe je het gemis en het verdriet nu ervaart t.o.v. een jaar geleden. Of een half jaar geleden. Soms denk ik namelijk dat dit nooit meer overgaat. Misschien de scherpe randjes er een heel klein beetje vanaf, maar kan me gewoon niet voorstellen dat ik een dag niet hoef te huilen.
zaterdag 7 april 2018 om 20:50
zaterdag 7 april 2018 om 21:01
Dag lieve sterke dames,
Ik lees al een tijdje met jullie mee, maar nu ook maar een eerste berichtje. Mijn moeder is twee maanden geleden overleden aan longkanker. Vier weken voor haar dood kregen we het bericht dat ze uitgezaaide longkanker had. Na twee weken in het ziekenhuis is ze naar huis gegaan om daar te overlijden. Mijn moeder was heel duidelijk daarin, ze wilde sedatie. Ze heeft zelf aangegeven het moment dat ze niet meer wilde en dat de medicatie omhoog moest. Ik was toen alleen bij haar en heb de dokter gebeld die toen alles in werking heeft gezet. Ik heb haar vastgehouden en getroost toen de sedatie werd gestart. De tranen lopen over mijn wangen nu ik dit schrijf. Ik ben niebij haar overlijden geweest. Ik niks met dat slapende lijf waar mijn moeder niet meer in zat voor mijn gevoel.
Mijn moeder had al eerder die kutziekte gehad. Die heeft ze toen maar net overleefd maar door alle bestralingen was ze nog maar een schim van zichzelf. Ik mis haar zo, zo in de kleine dingen. Even een fotootje van mijn dochter sturen of even haar aanmoedigingen bij wat ik maar doe. Ze stond altijd achter me, ze was altijd trots op me.
Het gaat best ok met me, maar soms wordt ik zo overvallen door het verdriet. Alles wat jullie hier schrijven herken ik. Daarom een knuffel en mijn respect.
Ik lees al een tijdje met jullie mee, maar nu ook maar een eerste berichtje. Mijn moeder is twee maanden geleden overleden aan longkanker. Vier weken voor haar dood kregen we het bericht dat ze uitgezaaide longkanker had. Na twee weken in het ziekenhuis is ze naar huis gegaan om daar te overlijden. Mijn moeder was heel duidelijk daarin, ze wilde sedatie. Ze heeft zelf aangegeven het moment dat ze niet meer wilde en dat de medicatie omhoog moest. Ik was toen alleen bij haar en heb de dokter gebeld die toen alles in werking heeft gezet. Ik heb haar vastgehouden en getroost toen de sedatie werd gestart. De tranen lopen over mijn wangen nu ik dit schrijf. Ik ben niebij haar overlijden geweest. Ik niks met dat slapende lijf waar mijn moeder niet meer in zat voor mijn gevoel.
Mijn moeder had al eerder die kutziekte gehad. Die heeft ze toen maar net overleefd maar door alle bestralingen was ze nog maar een schim van zichzelf. Ik mis haar zo, zo in de kleine dingen. Even een fotootje van mijn dochter sturen of even haar aanmoedigingen bij wat ik maar doe. Ze stond altijd achter me, ze was altijd trots op me.
Het gaat best ok met me, maar soms wordt ik zo overvallen door het verdriet. Alles wat jullie hier schrijven herken ik. Daarom een knuffel en mijn respect.
zaterdag 7 april 2018 om 21:05
Sinala, jouw vader had toch ook 'opeens' terminale kanker en kwam snel te overlijden?
Ja, zo'n dag als vandaag is heel dubbel he? Het doet inderdaad denken aan een leven wat er niet meer is en nooit meer terug zal komen. Terwijl ik mijn moeder aan de telefoon had bleef ik sterk, maar zodra ze opgehangen had moest ik zelf ook huilen. Het is zo gecompliceerd. Niet alleen het verdriet van het verlies van een vader, maar ook de zorgen en het verdriet om een verdrietige moeder. Ik kan haar gewoon niet troosten.
Ik voel me ook schuldig dat ik nu niet bij haar ben. We wonen niet heel ver van elkaar vandaan, maar kost me toch 45 minuten om er te komen. Ik ga morgen maar langs.
En dan een heel jaar met 'eerste keren zonder'. Ik heb nu al vrije dagen ingepland op de bijzondere dagen. Dit gaat nog wat worden. En alle rationele uitspraken als 'hij had zoveel pijn, het is beter zo' etc. dat gaat gewoon niet altijd op.
Ja, zo'n dag als vandaag is heel dubbel he? Het doet inderdaad denken aan een leven wat er niet meer is en nooit meer terug zal komen. Terwijl ik mijn moeder aan de telefoon had bleef ik sterk, maar zodra ze opgehangen had moest ik zelf ook huilen. Het is zo gecompliceerd. Niet alleen het verdriet van het verlies van een vader, maar ook de zorgen en het verdriet om een verdrietige moeder. Ik kan haar gewoon niet troosten.
Ik voel me ook schuldig dat ik nu niet bij haar ben. We wonen niet heel ver van elkaar vandaan, maar kost me toch 45 minuten om er te komen. Ik ga morgen maar langs.
En dan een heel jaar met 'eerste keren zonder'. Ik heb nu al vrije dagen ingepland op de bijzondere dagen. Dit gaat nog wat worden. En alle rationele uitspraken als 'hij had zoveel pijn, het is beter zo' etc. dat gaat gewoon niet altijd op.
zaterdag 7 april 2018 om 21:10
Lieve whiterabbit... "Ik heb haar vastgehouden en getroost toen de sedatie werd gestart. De tranen lopen over mijn wangen nu ik dit schrijf." Hier terwijl ik het lees...
Ik heb hetzelfde, het gaat best goed met me, maar ik kan zo maar opeens 'omslaan' omdat ik opeens iets zie, hoor, of aan iets moet denken waardoor ik wederom geconfronteerd wordt met het feit dat mijn lieve vader weg is. Wég! En hij komt nooit meer terug. Elke keer opnieuw weer afscheid nemen.
De afgelopen week heb ik wel een heel lastige week gehad. Niet iets in het bijzonder maar ik mis hem zo ontzettend erg. Ik heb er gewoon fysiek pijn van.
Ik heb hetzelfde, het gaat best goed met me, maar ik kan zo maar opeens 'omslaan' omdat ik opeens iets zie, hoor, of aan iets moet denken waardoor ik wederom geconfronteerd wordt met het feit dat mijn lieve vader weg is. Wég! En hij komt nooit meer terug. Elke keer opnieuw weer afscheid nemen.
De afgelopen week heb ik wel een heel lastige week gehad. Niet iets in het bijzonder maar ik mis hem zo ontzettend erg. Ik heb er gewoon fysiek pijn van.
zaterdag 7 april 2018 om 22:02
Ik vind het zo lastig om woorden te geven aan mijn verdriet. Ik voel een soort leegte en af en toe word ik getriggerd en moet ik huilen. Verder voel ik me ook vaak gewoon normaal.
Wat jij zegt van die foto’s. Ik stuurde iedere maand een foto als mijn zoon een maand ouder was. Dat kan nu niet meer. Ze heeft de foto’s van afgelopen maanden volgens mij niet eens meer gezien. Dat soort dingen kan ik heel verdrietig om worden.
Mijn vader belde maandagmiddag op dat ze niet meer wilde. Mijn man en ik zijn er samen heen gegaan. Vlak voor we weggingen vroeg ik of ik bij haar in bed mocht komen. Ik heb een hele tijd als een klein kind in haar armen liggen huilen.
Wat jij zegt van die foto’s. Ik stuurde iedere maand een foto als mijn zoon een maand ouder was. Dat kan nu niet meer. Ze heeft de foto’s van afgelopen maanden volgens mij niet eens meer gezien. Dat soort dingen kan ik heel verdrietig om worden.
Mijn vader belde maandagmiddag op dat ze niet meer wilde. Mijn man en ik zijn er samen heen gegaan. Vlak voor we weggingen vroeg ik of ik bij haar in bed mocht komen. Ik heb een hele tijd als een klein kind in haar armen liggen huilen.
zondag 8 april 2018 om 06:43
Ook hier herkenbaar, Tinkeltje. Die laatst nacht heb ik als een klein kind in haar armen gehuild. En ondanks al haar pijn en haar eigen verdriet troostte mijn moeder mij. Ik had denk ik al 20 jaar niet meer zo in haar armen gelegen maar ik zal dat geborgen gevoel nooit meer vergeten.
Dit soort dingen kan ik met niemand delen. En nu 2 maanden later heb ik al helemaal het gevoel dat niemand er meer op zit te wachten.
Dit soort dingen kan ik met niemand delen. En nu 2 maanden later heb ik al helemaal het gevoel dat niemand er meer op zit te wachten.
zondag 8 april 2018 om 08:13
Ja, dat troosten, dat staat mij ook nog heel erg bij. De dag voordat mijn vader kwam te overlijden deed hij hetzelfde. Ik lag als een klein kind op zijn borst te snikken en dan nog hield hij mij vast en troostte mij en stelde hij me gerust. Dat zal ik nooit vergeten.
En tegelijkertijd, zo mooi. Hoe fijn is dat, dat je zo'n ouder hebt. Ik ken genoeg mensen die helemaal niet zo'n relatie met hun ouders hebben. Nauwelijks contact, om welke reden dan ook. Daar kan ik me zo weinig bij voorstellen. Mijn ouders en ik hebben ook zo onze strubbelingen gehad (vooral in mijn jongere jaren) maar ze waren er altijd onvoorwaardelijk voor me en omgekeerd ook.
Daarom doet het nu ook zo'n pijn. Dit is de keerzijde van die liefde en verbondenheid.
Whiterabbit, dit soort dingen kan ik ook met niemand delen hoor. Ik heb het gedeeld met mijn 3 beste vriendinnen en mijn vriend maar die hebben het nu ook wel gehoord. Ik kan het verhaal nog wel een keer (of 10) vertellen, maar wat hebben ze er aan? Helemaal niks. Daarom schrijf ik hier, om een ander een hart onder de riem te steken dat ze niet alleen zijn, maar ook voor mezelf om het te verwerken. Ik dacht trouwens echt dat dat sneller zou gaan, maar nee, ik heb nog steeds de behoefte om het verhaal er uit te gooien. Hetzelfde filmpje, wat al bijna 12 weken draait.
Soms kan ik nog steeds helemaal verwilderd raken van het feit dat met 1 woordje ('kwaadaardig') alle hoop uit ons geslagen werd en dat mijn vader binnen 5 dagen kwam te overlijden. Ondanks dat we nog wel goed afscheid hebben kunnen nemen voelt dat nu gewoon veel te snel (en tegelijkertijd ook genoeg want we waren gesloopt).
Ik vind het momenteel heel moeilijk om mijn lieve moeder zo ontzettend verdrietig te zien. In de laatste paar jaar heeft zij veel te verduren gehad. Haar vader verloren (ook aan longkanker), hond overleden, mijn vader die een paar jaar allerlei gekke ziektebeelden en symptomen had en er nu ook niet meer is. Een maand voor zijn overlijden ging zij met pensioen. En nu zit ze daar, in dat grote lege huis. En ik sta er bij en ik kijk er na. Ik weet ook niet wat ik nog kan doen...
En tegelijkertijd, zo mooi. Hoe fijn is dat, dat je zo'n ouder hebt. Ik ken genoeg mensen die helemaal niet zo'n relatie met hun ouders hebben. Nauwelijks contact, om welke reden dan ook. Daar kan ik me zo weinig bij voorstellen. Mijn ouders en ik hebben ook zo onze strubbelingen gehad (vooral in mijn jongere jaren) maar ze waren er altijd onvoorwaardelijk voor me en omgekeerd ook.
Daarom doet het nu ook zo'n pijn. Dit is de keerzijde van die liefde en verbondenheid.
Whiterabbit, dit soort dingen kan ik ook met niemand delen hoor. Ik heb het gedeeld met mijn 3 beste vriendinnen en mijn vriend maar die hebben het nu ook wel gehoord. Ik kan het verhaal nog wel een keer (of 10) vertellen, maar wat hebben ze er aan? Helemaal niks. Daarom schrijf ik hier, om een ander een hart onder de riem te steken dat ze niet alleen zijn, maar ook voor mezelf om het te verwerken. Ik dacht trouwens echt dat dat sneller zou gaan, maar nee, ik heb nog steeds de behoefte om het verhaal er uit te gooien. Hetzelfde filmpje, wat al bijna 12 weken draait.
Soms kan ik nog steeds helemaal verwilderd raken van het feit dat met 1 woordje ('kwaadaardig') alle hoop uit ons geslagen werd en dat mijn vader binnen 5 dagen kwam te overlijden. Ondanks dat we nog wel goed afscheid hebben kunnen nemen voelt dat nu gewoon veel te snel (en tegelijkertijd ook genoeg want we waren gesloopt).
Ik vind het momenteel heel moeilijk om mijn lieve moeder zo ontzettend verdrietig te zien. In de laatste paar jaar heeft zij veel te verduren gehad. Haar vader verloren (ook aan longkanker), hond overleden, mijn vader die een paar jaar allerlei gekke ziektebeelden en symptomen had en er nu ook niet meer is. Een maand voor zijn overlijden ging zij met pensioen. En nu zit ze daar, in dat grote lege huis. En ik sta er bij en ik kijk er na. Ik weet ook niet wat ik nog kan doen...
zondag 8 april 2018 om 08:19
Inderdaad onvoorwaardelijk. Het is moeilijk als dat er niet meer is. Ik had ook zo'n lieve vader.Lady_Day schreef: ↑08-04-2018 08:13Ja, dat troosten, dat staat mij ook nog heel erg bij. De dag voordat mijn vader kwam te overlijden deed hij hetzelfde. Ik lag als een klein kind op zijn borst te snikken en dan nog hield hij mij vast en troostte mij en stelde hij me gerust. Dat zal ik nooit vergeten.
En tegelijkertijd, zo mooi. Hoe fijn is dat, dat je zo'n ouder hebt. Ik ken genoeg mensen die helemaal niet zo'n relatie met hun ouders hebben. Nauwelijks contact, om welke reden dan ook. Daar kan ik me zo weinig bij voorstellen. Mijn ouders en ik hebben ook zo onze strubbelingen gehad (vooral in mijn jongere jaren) maar ze waren er altijd onvoorwaardelijk voor me en omgekeerd ook.
Daarom doet het nu ook zo'n pijn. Dit is de keerzijde van die liefde en verbondenheid.
Whiterabbit, dit soort dingen kan ik ook met niemand delen hoor. Ik heb het gedeeld met mijn 3 beste vriendinnen en mijn vriend maar die hebben het nu ook wel gehoord. Ik kan het verhaal nog wel een keer (of 10) vertellen, maar wat hebben ze er aan? Helemaal niks. Daarom schrijf ik hier, om een ander een hart onder de riem te steken dat ze niet alleen zijn, maar ook voor mezelf om het te verwerken. Ik dacht trouwens echt dat dat sneller zou gaan, maar nee, ik heb nog steeds de behoefte om het verhaal er uit te gooien. Hetzelfde filmpje, wat al bijna 12 weken draait.
Soms kan ik nog steeds helemaal verwilderd raken van het feit dat met 1 woordje ('kwaadaardig') alle hoop uit ons geslagen werd en dat mijn vader binnen 5 dagen kwam te overlijden. Ondanks dat we nog wel goed afscheid hebben kunnen nemen voelt dat nu gewoon veel te snel (en tegelijkertijd ook genoeg want we waren gesloopt).
Ik vind het momenteel heel moeilijk om mijn lieve moeder zo ontzettend verdrietig te zien. In de laatste paar jaar heeft zij veel te verduren gehad. Haar vader verloren (ook aan longkanker), hond overleden, mijn vader die een paar jaar allerlei gekke ziektebeelden en symptomen had en er nu ook niet meer is. Een maand voor zijn overlijden ging zij met pensioen. En nu zit ze daar, in dat grote lege huis. En ik sta er bij en ik kijk er na. Ik weet ook niet wat ik nog kan doen...
Ik denk dat er voor je moeder zijn al helpt. Het is fijn dat er iemand is waar ze onvoorwaardelijk op terug kan vallen. Ik denk dat dat al veel steun geeft.
zondag 8 april 2018 om 08:35
Yogo, het probleem is dat ik niet goed weet hoe ik mijn moeder kan troosten. Zij is geen prater. Dat ze me gisteren huilend belde verbaasde me ten zeerste. Zij moet zich wel ontzettend eenzaam gevoeld hebben gisteren om zoiets 'wanhopigs' te doen. Omdat ze niet praat, 'doe' ik maar dingen met haar. Nee, geen 'leuke' dingen, maar praktische dingen in en om het huis. Ik heb het idee dat dat nog het beste helpt. Ik zelf zit heel anders in elkaar. Ik wil heel graag praten. Maar dat kan zij niet. Zij kan mij ook niet troosten.
Redbulletje, ja mijn vader had dat ook. Hij vond het zo verschrikkelijk dat hij ons 'in de steek' zou laten. Zo voelde dat voor hem. Dat hij had gefaald. Gelukkig heb ik dat gevoel nog wel weg kunnen nemen voordat hij stierf. Ik had het heel erg gevonden als hij was gestorven met het idee dat hij niet 'genoeg' was geweest voor ons. Hij deed altijd alles voor ons. Wij waren zijn prinsessen.
Redbulletje, ja mijn vader had dat ook. Hij vond het zo verschrikkelijk dat hij ons 'in de steek' zou laten. Zo voelde dat voor hem. Dat hij had gefaald. Gelukkig heb ik dat gevoel nog wel weg kunnen nemen voordat hij stierf. Ik had het heel erg gevonden als hij was gestorven met het idee dat hij niet 'genoeg' was geweest voor ons. Hij deed altijd alles voor ons. Wij waren zijn prinsessen.
zondag 8 april 2018 om 09:15
Het is wel fijn dat ze weet dat ze bij je terecht kan en dat gelukkig ook doet als ze zo verdrietig is.Lady_Day schreef: ↑08-04-2018 08:35Yogo, het probleem is dat ik niet goed weet hoe ik mijn moeder kan troosten. Zij is geen prater. Dat ze me gisteren huilend belde verbaasde me ten zeerste. Zij moet zich wel ontzettend eenzaam gevoeld hebben gisteren om zoiets 'wanhopigs' te doen. Omdat ze niet praat, 'doe' ik maar dingen met haar. Nee, geen 'leuke' dingen, maar praktische dingen in en om het huis. Ik heb het idee dat dat nog het beste helpt. Ik zelf zit heel anders in elkaar. Ik wil heel graag praten. Maar dat kan zij niet. Zij kan mij ook niet troosten.
Redbulletje, ja mijn vader had dat ook. Hij vond het zo verschrikkelijk dat hij ons 'in de steek' zou laten. Zo voelde dat voor hem. Dat hij had gefaald. Gelukkig heb ik dat gevoel nog wel weg kunnen nemen voordat hij stierf. Ik had het heel erg gevonden als hij was gestorven met het idee dat hij niet 'genoeg' was geweest voor ons. Hij deed altijd alles voor ons. Wij waren zijn prinsessen.
Ik denk dat het ook fijn is dat je haar helpt met praktische dingen. Dan hoeft ze dat niet alleen te doen.
Ik weet niet of je bv klussen bedoelt of echt dingen mbt jouw vader.
Zelf vond ik het erg dat ik alles alleen moest doen. Het huis moest leeg, al die spullen Door mijn handen met herinneringen. De laatste keer de deur van het huis dichttrekken. Er was verder niemand bij. Dat soort dingen.
Doordat je praktische dingen voor je moeder doet laat je ook zien dat je er voor haar bent. Je laat haar niet aan haar lot over. Dat is toch heel belangrijk.
Weet niet of je nog een broer of zus hebt?
zondag 8 april 2018 om 09:23
Als ik erover praat zeg ik ook telkens dat ik heel verdrietig ben, maar dat het een mooi verdriet is. Ik ben verdrietig omdat ze een lieve moeder was, die er altijd voor me was. En ik heb in de laatste weken er gelukkig echt voor haar kunnen zijn en ik weet dat ze dat heel erg op prijs gesteld heeft. Dus er is geen boosheid of 'had ik maar'. Er is gewoon verdriet.
Mijn vader is heel blij met de praktische hulp. Daarmee weet ie dat ik er voor hem ben. En verder hebben we (ook mijn broer en zus) met elkaar afgesproken dat we dit allemaal op onze eigen manier mogen doen. Dat is heel fijn.
Kennen jullie de columns van femke v/d laan in het parool? Zij schrijft heel mooi over haar rouw vind ik.
Mijn vader is heel blij met de praktische hulp. Daarmee weet ie dat ik er voor hem ben. En verder hebben we (ook mijn broer en zus) met elkaar afgesproken dat we dit allemaal op onze eigen manier mogen doen. Dat is heel fijn.
Kennen jullie de columns van femke v/d laan in het parool? Zij schrijft heel mooi over haar rouw vind ik.
zondag 8 april 2018 om 09:57
Dat je je verhaal op een gegeven moment niet meer kunt vertellen herken ik heel erg. War valt er nu nog over te zeggen. Maar ik zou het nog veel meer willen vertellen, maar aan wie dan?
Mijn moeder was ook vooral voor ons aan het zorgen. Ze heeft na haar diagnose 3 jaar geleden alle financiële zaken geregeld, haar uitvaart, het huis helemaal laten schilderen. Ze wilde ons niet achterlaten.
Het eerste waar ze toen aan dacht: nu word ik nooit oma en dat vond ik zelf ook het ergste. Dat ze het nooit mee zou maken dat ik een kind zou krijgen. Man en ik hebben daarom eerder dan gepland een kind te krijgen, zodat ze dat nog mee kon maken. Ook voor haar overlijden vond ik dat het moeilijkst: dat ze mijn zoon niet zou zien opgroeien. Alle andere opa’s en oma’s zijn bejaard, maar zij stond nog vol in het leven. Echt een leuke energieke gekke oma zou ze zijn. En ik heb zo’n leuk kind en nu ziet ze niet hoe hij zich verder ontwikkeld. Nu ze er niet meer is, maak me daar dan helemaal niet druk om.
Ladyday: je schrijft dat jullie zo’n goede band hadden en je daardoor ook zo fijn afscheid hebt kunnen nemen. Wij hadden helemaal geen goede band, maar op dat moment maakte dat niks uit. Ik vind dat nu ingewikkelder. Zelfs mijn broer die al 20 jaar ruzie met haar heeft was er.
Ik denk dat je als kind je ouders niet kan troosten. Mijn ouders legden altijd heel veel ellende bij mij neer en dat ‘kan’ niet. Dat voelde niet goed en echt alsof de rollen omgedraaid waren.
Mijn moeder was ook vooral voor ons aan het zorgen. Ze heeft na haar diagnose 3 jaar geleden alle financiële zaken geregeld, haar uitvaart, het huis helemaal laten schilderen. Ze wilde ons niet achterlaten.
Het eerste waar ze toen aan dacht: nu word ik nooit oma en dat vond ik zelf ook het ergste. Dat ze het nooit mee zou maken dat ik een kind zou krijgen. Man en ik hebben daarom eerder dan gepland een kind te krijgen, zodat ze dat nog mee kon maken. Ook voor haar overlijden vond ik dat het moeilijkst: dat ze mijn zoon niet zou zien opgroeien. Alle andere opa’s en oma’s zijn bejaard, maar zij stond nog vol in het leven. Echt een leuke energieke gekke oma zou ze zijn. En ik heb zo’n leuk kind en nu ziet ze niet hoe hij zich verder ontwikkeld. Nu ze er niet meer is, maak me daar dan helemaal niet druk om.
Ladyday: je schrijft dat jullie zo’n goede band hadden en je daardoor ook zo fijn afscheid hebt kunnen nemen. Wij hadden helemaal geen goede band, maar op dat moment maakte dat niks uit. Ik vind dat nu ingewikkelder. Zelfs mijn broer die al 20 jaar ruzie met haar heeft was er.
Ik denk dat je als kind je ouders niet kan troosten. Mijn ouders legden altijd heel veel ellende bij mij neer en dat ‘kan’ niet. Dat voelde niet goed en echt alsof de rollen omgedraaid waren.
zondag 8 april 2018 om 10:06
Vond je het niet juist moeilijk om je eigen lichamelijke gezondheid op het spel te zetten in de korte tijd dat je nog met je moeder had? Je bent zwanger toch minder flexibel en in veel gevallen ziek zwak en misselijk. Ik ben juist blij dat ik geen verplichtingen had en er 10 maanden voor mijn vader heb kunnen zijn van diagnose tot sterven.Tinkeltje34 schreef: ↑08-04-2018 09:57
Het eerste waar ze toen aan dacht: nu word ik nooit oma en dat vond ik zelf ook het ergste. Dat ze het nooit mee zou maken dat ik een kind zou krijgen. Man en ik hebben daarom eerder dan gepland een kind te krijgen, zodat ze dat nog mee kon maken.
zondag 8 april 2018 om 11:04
Precies hetzelfde hier. Mijn beste vriendin noemt dit 'schoon verdriet'.Whiterabitt schreef: ↑08-04-2018 09:23Als ik erover praat zeg ik ook telkens dat ik heel verdrietig ben, maar dat het een mooi verdriet is. Ik ben verdrietig omdat ze een lieve moeder was, die er altijd voor me was. En ik heb in de laatste weken er gelukkig echt voor haar kunnen zijn en ik weet dat ze dat heel erg op prijs gesteld heeft. Dus er is geen boosheid of 'had ik maar'. Er is gewoon verdriet.
Mijn vader is heel blij met de praktische hulp. Daarmee weet ie dat ik er voor hem ben. En verder hebben we (ook mijn broer en zus) met elkaar afgesproken dat we dit allemaal op onze eigen manier mogen doen. Dat is heel fijn.
Kennen jullie de columns van femke v/d laan in het parool? Zij schrijft heel mooi over haar rouw vind ik.
Inderdaad, praktische hulp. Ik denk dat ik mijn moeder daar het beste mee help. Ik ben geen klusser, maar ik kan wel de hond naar de dierenarts brengen, boodschapjes doen, of de vuilnis buiten zetten.
De columns van Femke van der Laan ken ik niet. Ik zal eens kijken. Ik lees wel het blog van de schrijfster/journalist Annemarie van Gelder. Het gaat dan wel over het verlies van haar man een half jaar geleden, maar zij schrijft zo mooi (en verdrietig). Het raakt me net zo goed: http://www.annemarievangelder.nl/
lady_day wijzigde dit bericht op 08-04-2018 11:06
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
0.55% gewijzigd
