Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 8 april 2018 om 11:10
Ik werd zwanger na haar behandelingen en ze is toen nog 2 jaar stabiel geweest. Ze was zelf heel erg depressief toen, waardoor het moeilijk was om contact met haar te krijgen.
Maar daar heb ik eigenlijk niet zo bij stil gestaan toen. Zij en ik wilden dit proces samen meemaken en dat heb ik heel bewust gedaan. Ik heb haar tijdens de zwangerschap en daarna er heel erg bij betrokken. Het had gekund wat je zegt, maar dat was niet zo. Integendeel, door de hormonen heb ik me nog nooit zo goed gevoeld.
Ik heb trouwens maar een geluidsopname van haar stem. Dat is toen ze mee was naar 1 van de eerste echo’s van mijn zoon. De ervaring met haar tijdens mijn zwangerschap en erna weegt ruimschoots op tegen het ongemak van de zwangerschap en de periode er na.
Maar daar heb ik eigenlijk niet zo bij stil gestaan toen. Zij en ik wilden dit proces samen meemaken en dat heb ik heel bewust gedaan. Ik heb haar tijdens de zwangerschap en daarna er heel erg bij betrokken. Het had gekund wat je zegt, maar dat was niet zo. Integendeel, door de hormonen heb ik me nog nooit zo goed gevoeld.
Ik heb trouwens maar een geluidsopname van haar stem. Dat is toen ze mee was naar 1 van de eerste echo’s van mijn zoon. De ervaring met haar tijdens mijn zwangerschap en erna weegt ruimschoots op tegen het ongemak van de zwangerschap en de periode er na.
zondag 8 april 2018 om 11:11
Tinkeltje, nou dat kan dus híer - je verhaal vertellen. Ik denk dat je gelijk hebt met dat troosten. Maar voor mij voelt dat toch niet goed. Ik zou mijn moeder echt wel even een hele dikke knuffel willen geven, maar dat vindt zij maar niets. Mijn vader was heel anders. Die vond het heerlijk om vastgehouden te worden. Daar kon ik wat mee. Mijn moeder wijst dat lichamelijke juist heel af. Lijkt wel mijn kat, die mij ook van haar wegduwt als ik haar oppak. Ik accepteer wel dat ze daar niet van houdt, maar blijf dat wel lastig vinden.
zondag 8 april 2018 om 14:33
Ik denk dat het ook is hoe je daar in families altijd mee omgaat. Wij zochten in 30 jaar nooit troost bij elkaar. Mijn moeder zocht dat toen ze ziek was wel bij mij. Ik kon haar dat niet geven. Ik kan het bij mijn eigen gezin wel, maar er was in mijn familie al zoveel voorgevallen. Dat voelde niet goed.
Maar ik snap dat het moeilijk is en je graag wat wilt doen. Voor jou voelt het goed om haar te knuffelen en voor haar niet. Misschien is datgene wat iemand hiervoor ook zei dan beter: praktische hulp. Dat voelt misschien voor haar goed en daar help je haar ook mee. He, en ze belt je wel voor troost. Dat is een mooi iets, ze laat het wel zien en misschien is dat voldoende voor haar.
Maar ik snap dat het moeilijk is en je graag wat wilt doen. Voor jou voelt het goed om haar te knuffelen en voor haar niet. Misschien is datgene wat iemand hiervoor ook zei dan beter: praktische hulp. Dat voelt misschien voor haar goed en daar help je haar ook mee. He, en ze belt je wel voor troost. Dat is een mooi iets, ze laat het wel zien en misschien is dat voldoende voor haar.
zondag 8 april 2018 om 14:55
Dit en werken en op staan gaan.FunnyFace8 schreef: ↑12-02-2018 23:02Ik verloor ook een ouder vrij onverwachts. Ik vond/vind rouwen heel moeilijk, en heb het grotendeels weggedrukt totdat de tijd de scherpe randjes wegnam. Ik hoop dat jij een betere manier vindt.
Maar inderdaad, het verdriet komt toch.
Mij heeft het wel geholpen om er wat tijd overheen te laten gaan. Denk ik.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
zondag 8 april 2018 om 15:55
Dag allemaal
Ik zou ook graag (een beetje) meeschrijven. Mijn moeder is afgelopen december -ook al- overleden aan longkanker. Het is allemaal heel snel gegaan: half oktober voor het eerst naar de huisarts met een hoestje dat maar niet over wilde gaan. Begin november acute ziekenhuisopname i.v.m. benauwdheid. Binnen 24 uur diagnose longkanker stadium 4. Prognose levensverwachting 8 - 10 maanden. Ze heeft een week in het ziekenhuis gelegen, daarna naar huis, waar het snel achteruit ging. Begin december overleden. Euthansie was gepland, maar twee dagen daarvoor heeft ze een hersenbloeding gehad waardoor euthanasie niet meer kon doorgaan. Toen d.m.v. palliatieve sedatie in slaap gehad en uiteindelijk drie dagen later ingeslapen. Tijdens de laatste twee dagen kwam veel slijm omhoog, wat ik bij enkele posts hiervoor ook al las.
Inmiddels zijn we vier maanden verder. En hoe gaat het met mij? Eigenlijk heel goed. Natuurlijk, ik mis mijn moeder, maar dat gemis is veelal op de achtergrond aanwezig. Meerdere keren per dag denk ik aan haar en aan het gemis, maar daar blijft het bij. Misschien één keer per 2 - 3 weken heb ik een "instort-moment" met huilen en verdriet en pijn die ik letterlijk in mijn hart voel. En verder gaat het gewoon prima. Ik werk weer volledig (begonnen met werken 4 dagen na uitvaart, eerst weekje halve dagen, daarna volledig), ik geniet van mijn vriendengroep en van mijn lieve vriend, ik kan oprecht weer heel erg genieten van de leuke dingen in mijn leven (concerten, weekendjes weg, eerste terrasje van het voorjaar, enz.).
Waarom dan deze post? Omdat ik mij zo verschrikkelijk schuldig voel. Mijn lieve moedertje (we hadden een weliswaar niet heel intensieve, maar wel goede band) is er niet meer en ik leef nog geen half jaar verder alweer door alsof er niets gebeurd is. Dat kan toch niet? Diskwalificeer ik mijn liefde voor haar daar niet meer? Wat moet de buitenwereld hier wel niet van denken?
Aan de ene kant ben ik blij met hoe "makkelijk" het gaat, zeker wanneer ik dat vergelijk met sommige verhalen hier. Aan de andere kant ben ik bang dat de echte klap misschien nog moet komen. Maar wanneer dan? En hoe?
Ik zou ook graag (een beetje) meeschrijven. Mijn moeder is afgelopen december -ook al- overleden aan longkanker. Het is allemaal heel snel gegaan: half oktober voor het eerst naar de huisarts met een hoestje dat maar niet over wilde gaan. Begin november acute ziekenhuisopname i.v.m. benauwdheid. Binnen 24 uur diagnose longkanker stadium 4. Prognose levensverwachting 8 - 10 maanden. Ze heeft een week in het ziekenhuis gelegen, daarna naar huis, waar het snel achteruit ging. Begin december overleden. Euthansie was gepland, maar twee dagen daarvoor heeft ze een hersenbloeding gehad waardoor euthanasie niet meer kon doorgaan. Toen d.m.v. palliatieve sedatie in slaap gehad en uiteindelijk drie dagen later ingeslapen. Tijdens de laatste twee dagen kwam veel slijm omhoog, wat ik bij enkele posts hiervoor ook al las.
Inmiddels zijn we vier maanden verder. En hoe gaat het met mij? Eigenlijk heel goed. Natuurlijk, ik mis mijn moeder, maar dat gemis is veelal op de achtergrond aanwezig. Meerdere keren per dag denk ik aan haar en aan het gemis, maar daar blijft het bij. Misschien één keer per 2 - 3 weken heb ik een "instort-moment" met huilen en verdriet en pijn die ik letterlijk in mijn hart voel. En verder gaat het gewoon prima. Ik werk weer volledig (begonnen met werken 4 dagen na uitvaart, eerst weekje halve dagen, daarna volledig), ik geniet van mijn vriendengroep en van mijn lieve vriend, ik kan oprecht weer heel erg genieten van de leuke dingen in mijn leven (concerten, weekendjes weg, eerste terrasje van het voorjaar, enz.).
Waarom dan deze post? Omdat ik mij zo verschrikkelijk schuldig voel. Mijn lieve moedertje (we hadden een weliswaar niet heel intensieve, maar wel goede band) is er niet meer en ik leef nog geen half jaar verder alweer door alsof er niets gebeurd is. Dat kan toch niet? Diskwalificeer ik mijn liefde voor haar daar niet meer? Wat moet de buitenwereld hier wel niet van denken?
Aan de ene kant ben ik blij met hoe "makkelijk" het gaat, zeker wanneer ik dat vergelijk met sommige verhalen hier. Aan de andere kant ben ik bang dat de echte klap misschien nog moet komen. Maar wanneer dan? En hoe?
zondag 8 april 2018 om 17:12
Neliba, eigenlijk is het toch fijn dat je doorgaat met je leven en er ook nog van kan genieten? Ik hoop daar over een paar maanden ook te zijn hoor. Mijn vader hield echt van het leven. Hij was niet een bourgondisch type, maar hield ontzettend van de kleine dingen in het leven: lekker koken, in de tuin bezig, beetje klussen, puzzeltje bij de haard maken. Wat dat betreft lijken we op elkaar (alleen houd ik niet van tuinieren en klussen, helaas!) Als hij mijn verdriet nu zag, zou hij daar denk ik ook verdrietig van worden.
Je diskwalificeert je liefde voor haar echt niet door te genieten hoor. Ik denk dat jouw moeder dat ook gewild zou hebben, want wie niet? Het leven gaat toch door en het is de natuurlijke volgorde dat een ouder eerder gaat dan een kind. Ik vind het juist mooi, dat je niet uit elkaar valt van verdriet en ellende.
Ik jank ook niet de hele dag door hoor. Maar heb het de afgelopen week wel even zwaar gehad. Het mooie weer helpt ook niet. Mijn vader zou hier zo van genoten hebben. En mijn moeder met hem.
Ik weet niet of de klap nog komt. Ik geloof daarzelf niet zo in. Ik denk dat het verdriet zich langzaam gaat verweven in je eigen leven.
Je diskwalificeert je liefde voor haar echt niet door te genieten hoor. Ik denk dat jouw moeder dat ook gewild zou hebben, want wie niet? Het leven gaat toch door en het is de natuurlijke volgorde dat een ouder eerder gaat dan een kind. Ik vind het juist mooi, dat je niet uit elkaar valt van verdriet en ellende.
Ik jank ook niet de hele dag door hoor. Maar heb het de afgelopen week wel even zwaar gehad. Het mooie weer helpt ook niet. Mijn vader zou hier zo van genoten hebben. En mijn moeder met hem.
Ik weet niet of de klap nog komt. Ik geloof daarzelf niet zo in. Ik denk dat het verdriet zich langzaam gaat verweven in je eigen leven.
zondag 8 april 2018 om 17:46
Vandaag zijn we gaan fietsen. Het was een leuke dag. Zoontje heeft het ook erg leuk gehad. Zat zingend op de fiets.
Maar nu dus niemand om het tegen te vertellen. De komende week zie/spreek ik niemand. Volgende weekend ook niet. Over 2 weken is het alweer zo lang geleden.
Als mijn vader nog geleefd had dat ik hem deze week zeker gesproken. Misschien had hij vanavond wel gebeld. Gewoon zomaar. Of om te vertellen hoe zijn weekend was geweest. Nu belt er niemand en weet ook niemand wat wij gedaan hebben vandaag of komende week gaan doen.
Maar nu dus niemand om het tegen te vertellen. De komende week zie/spreek ik niemand. Volgende weekend ook niet. Over 2 weken is het alweer zo lang geleden.
Als mijn vader nog geleefd had dat ik hem deze week zeker gesproken. Misschien had hij vanavond wel gebeld. Gewoon zomaar. Of om te vertellen hoe zijn weekend was geweest. Nu belt er niemand en weet ook niemand wat wij gedaan hebben vandaag of komende week gaan doen.
zondag 8 april 2018 om 18:00
Dat klopt inderdaad. Hij ging van beetje moe naar opeens diagnose niks meer aan te doen. Binnen 2 weken was hij weg.Lady_Day schreef: ↑07-04-2018 21:05Sinala, jouw vader had toch ook 'opeens' terminale kanker en kwam snel te overlijden?
Ja, zo'n dag als vandaag is heel dubbel he? Het doet inderdaad denken aan een leven wat er niet meer is en nooit meer terug zal komen. Terwijl ik mijn moeder aan de telefoon had bleef ik sterk, maar zodra ze opgehangen had moest ik zelf ook huilen. Het is zo gecompliceerd. Niet alleen het verdriet van het verlies van een vader, maar ook de zorgen en het verdriet om een verdrietige moeder. Ik kan haar gewoon niet troosten.
Ik voel me ook schuldig dat ik nu niet bij haar ben. We wonen niet heel ver van elkaar vandaan, maar kost me toch 45 minuten om er te komen. Ik ga morgen maar langs.
En dan een heel jaar met 'eerste keren zonder'. Ik heb nu al vrije dagen ingepland op de bijzondere dagen. Dit gaat nog wat worden. En alle rationele uitspraken als 'hij had zoveel pijn, het is beter zo' etc. dat gaat gewoon niet altijd op.
Het is altijd heel makkelijk praten over gevoel en ratio..bij mij verschilt het echt Per dag en soms zelfs dagdeel. Het is beter zo, ja...sommige momenten wel. En andere momenten denk ik ja doeiii, hoezo beter? Hij stond midden in het leven en is er niet meer.
Sommige momenten word ik blij van de zon en andere momenten jank ik alles bij elkaar omdat ik hem die zon zo had gegund. En dan vind ik mezelf zo vreselijk melodramatisch, Haha.
Ik vind jullie allemaal sterke dames! Alleen al omdat gevoelens hier zo goed verwoord worden!
zondag 8 april 2018 om 18:17
Wat lief dat je vandaag bent langs gegaan. En dat je alle bijzondere dagen hebt vrijgepland. Dat zal je moeder ook zeker waarderen. Je bent er echt voor haar.Lady_Day schreef: ↑07-04-2018 21:05Sinala, jouw vader had toch ook 'opeens' terminale kanker en kwam snel te overlijden?
Ja, zo'n dag als vandaag is heel dubbel he? Het doet inderdaad denken aan een leven wat er niet meer is en nooit meer terug zal komen. Terwijl ik mijn moeder aan de telefoon had bleef ik sterk, maar zodra ze opgehangen had moest ik zelf ook huilen. Het is zo gecompliceerd. Niet alleen het verdriet van het verlies van een vader, maar ook de zorgen en het verdriet om een verdrietige moeder. Ik kan haar gewoon niet troosten.
Ik voel me ook schuldig dat ik nu niet bij haar ben. We wonen niet heel ver van elkaar vandaan, maar kost me toch 45 minuten om er te komen. Ik ga morgen maar langs.
En dan een heel jaar met 'eerste keren zonder'. Ik heb nu al vrije dagen ingepland op de bijzondere dagen. Dit gaat nog wat worden. En alle rationele uitspraken als 'hij had zoveel pijn, het is beter zo' etc. dat gaat gewoon niet altijd op.
Ik had graag gehad dat iemand zo betrokken bij mij was geweest en zulke dingen voor mij/ons gezin had gedaan.
zondag 8 april 2018 om 20:07
Schuldgevoelens horen er wel een beetje bij denk ik. Maar het is echt niet nodig. Ik denk dat de manier waarop je rouwt heel erg afhangt van hoe je zelf bent. Maar ik denk zelf ook hoe intensief je contact was.neliba schreef: ↑08-04-2018 15:55
Waarom dan deze post? Omdat ik mij zo verschrikkelijk schuldig voel. Mijn lieve moedertje (we hadden een weliswaar niet heel intensieve, maar wel goede band) is er niet meer en ik leef nog geen half jaar verder alweer door alsof er niets gebeurd is. Dat kan toch niet? Diskwalificeer ik mijn liefde voor haar daar niet meer? Wat moet de buitenwereld hier wel niet van denken?
Aan de ene kant ben ik blij met hoe "makkelijk" het gaat, zeker wanneer ik dat vergelijk met sommige verhalen hier. Aan de andere kant ben ik bang dat de echte klap misschien nog moet komen. Maar wanneer dan? En hoe?
ik zag mijn moeder vaak, en ik deelden bijna alles met haar. Het was bijna symbiotisch. Dit heeft weer de oorsprong in gebeurtenissen in mijn vroege jeugd. Onze band was heel intens. Met de nodige problemen in het verleden, maar vooral ook heel mooi. En voor mij bepalend. Toen mijn moeder wegviel misste ik haar in alles. In mijn werk, mijn relatie, in mijn rol als moeder, in alle keuzes die ik maakte....
Mijn broers hadden dit minder intens. Ook zij hadden een goede band met mij moeder. Maar minder intens dan ik. Niet minder overigens hoor. Ik denk wel dat ik veel vaker geconfronteerd werd met het verlies. Vaker ide klap in mijn gezicht had. Elke dag eigenlijk, meerdere keren. ik werd gek, want ik MOEST haar spreken en dat ging niet... Paniek!
Mijn broers hebben dat veel minder gehad. Zij hebben ook echt wel verdriet gehad. Maar konden ook weer doorleven. Bij hen kwam het grotere gemis wel wat later, maar gelukkig niet zo heftig als bij mij. En het uiitte zich weer anders. Bij een van mijn broers had ik door dat bepaalde dingen die even minder gingen echt wel in relatie stonden met zijn rouw. Hij had dat zelf niet echt door.
Iedereen rouwt anders. Niks is beter of minder goed. Alles is goed. Wees blij dat je ook nog de mooie dingen van het leven kan zien. ik zou het koesteren.
zondag 8 april 2018 om 20:13
Volgens mij doe je het hartstikke goed. Deed ik ook. Ik ben op een gegeven moment wel een keer in huilen uitgebarsten bij mijn vader. Dat brak wel wat open. Hij was ook aan het huilen. Ik hoef me nu niet meer groot te houden bij hem. Dat is al fijn vind ik.Lady_Day schreef: ↑08-04-2018 08:35Yogo, het probleem is dat ik niet goed weet hoe ik mijn moeder kan troosten. Zij is geen prater. Dat ze me gisteren huilend belde verbaasde me ten zeerste. Zij moet zich wel ontzettend eenzaam gevoeld hebben gisteren om zoiets 'wanhopigs' te doen. Omdat ze niet praat, 'doe' ik maar dingen met haar. Nee, geen 'leuke' dingen, maar praktische dingen in en om het huis. Ik heb het idee dat dat nog het beste helpt. Ik zelf zit heel anders in elkaar. Ik wil heel graag praten. Maar dat kan zij niet. Zij kan mij ook niet troosten.
Weet je, je kunt er zijn. Je brengt ze afleiding en een goed gesprek. Maar zij missen hun partner. Wij kunnen dat niet wegnemen. Al zou je dat juist zo graag willen.
zondag 8 april 2018 om 20:15
Herkenbaar. Vorig jaar was de 1e mooie dag 2,5 maand na mijn moeder haar overlijden. Ik heb echt de hele dag gehuild. Zo erg dat zij, die zo van de lente en werken in haar tuin hield, het nooit meer mee zou maken...
Vandaag heb ik niet eens op die manier aan gedacht. Ook bizar eigenlijk
zondag 8 april 2018 om 20:22
Toch kan jet juist zo fijn zijn om je verdriet eens te delen of te laten zien. Ook voor de ander. Ik ben er juist een voorstander van, al ben ik er ook niet heel goed in. Maar voor de ander die ook verdriet heeft kan het ook zo helpend zijn. Als iedereen maar doet alsof het allemaal wel gaat en jij het gevoel hebt dat het helemaal niet gaat....gekmakend.Lady_Day schreef: ↑07-04-2018 20:41
Ik heb hetzelfde als jij. Ik praat wel over mijn vader, maar eigenlijk niet over mijn verdriet. Ja, hier doe ik dat. Ik doe dat niet met vrienden en familie. Inderdaad, wat moeten mensen er mee. Zeker als zij zelf niet in zo'n positie zitten.
Ik ben wel benieuwd hoe je het gemis en het verdriet nu ervaart t.o.v. een jaar geleden. Of een half jaar geleden. Soms denk ik namelijk dat dit nooit meer overgaat. Misschien de scherpe randjes er een heel klein beetje vanaf, maar kan me gewoon niet voorstellen dat ik een dag niet hoef te huilen.
Mijn moeder is nu 15 maanden dood. Ik heb de eerste 10 maanden alleen maar heel zwaar gevonden. Wat een verdriet. Het gemis....ik raakte er echt van in paniek. Het idee dat ik haar ooit m eer zou spreken....
En na de 10 maanden merkte ik ineens dat ik weer wat meer oprecht kon genieten en lachen. En toen het jaar verstreken was kwam er een soort opluchting....en die is nu wel weer voorbij.
Maar het gaat veel beter. ik kan gewoon weer mijn leven leiden, Waar ik eerst elke seconde aan mijn moeder dacht, is dat nu elk 1 a 2 uur. Soms wat minder, soms meer. Gisteren ineens weer heel verdrietig. Dan wil ik iets zo graa gmet haar bespreken....dan moet ik weer heel erg huilen.
Maar ik leef weer. Ik sta niet helemaal meer stil door het immense verdriet. Gelukkig!
Ik zal mijn moeder de rest van mijn leven missen maar ik geloof nu weer dat ik wel weer oprecht gelukkig wordt. Dat kon ik me een jaar geleden niet eens meer voorstellen.
zondag 8 april 2018 om 20:34
Dit geeft mij hoop. Ik wil niet elke dag, de hele dag, aan mijn vader denken. Toen hij nog gezond was deed ik dat ook niet. Het put me uit. Het kost me zo ontzettend veel energie. Ik kijk echt uit naar de dag dat ik aan mijn vader kan denken en me hem kan herinneren zonder een onderliggende paniek te voelen. Ik vind het momenteel gewoon onvoorstelbaar dat hij nooit meer terug komt. Dit had ik me 4 maanden geleden nog niet voor kunnen stellen.Noerie schreef: ↑08-04-2018 20:15Herkenbaar. Vorig jaar was de 1e mooie dag 2,5 maand na mijn moeder haar overlijden. Ik heb echt de hele dag gehuild. Zo erg dat zij, die zo van de lente en werken in haar tuin hield, het nooit meer mee zou maken...
Vandaag heb ik niet eens op die manier aan gedacht. Ook bizar eigenlijk
Ik begin zijn pijn te vergeten. Ik begin mijn pijn om zijn pijn te vergeten. Ik begin zoveel te vergeten, dat wat er overblijft puur gemis is. De lange nachten waarbij ik zat te wachten tot het licht werd zodat ik weer naar hem toe kon gaan in het ziekenhuis, die zijn voorbij. Hem kermend in zijn stoel zien zitten, helemaal radeloos van de 12 urige pijnaanvallen, dat is voorbij. Heel lang kon ik daar troost in vinden. Dat dát voorbij was. Mijn vader heeft echt helse pijn geleden. Het was niet om aan te zien.
En soms, maar niet heel vaak, vraag ik me af 'waarom?' maar een vriendin antwoordde daarop 'waarom niet?' Sja, hij had gewoon pech. En nu moet ik wennen. Dit, zonder hem, is mijn nieuwe normaal. En ik vind er geen hol aan.
zondag 8 april 2018 om 20:41
Dat lijkt mij juist heel fijn. Dat je dit kunt laten zien je verdriet en dat je het samen kunt delen dan. Juist omdat je onvoorwaardelijk bij elkaar hoort. Dezelfde herinneringen deelt ook.Noerie schreef: ↑08-04-2018 20:22Toch kan jet juist zo fijn zijn om je verdriet eens te delen of te laten zien. Ook voor de ander. Ik ben er juist een voorstander van, al ben ik er ook niet heel goed in. Maar voor de ander die ook verdriet heeft kan het ook zo helpend zijn. Als iedereen maar doet alsof het allemaal wel gaat en jij het gevoel hebt dat het helemaal niet gaat....gekmakend.
Mijn moeder is nu 15 maanden dood. Ik heb de eerste 10 maanden alleen maar heel zwaar gevonden. Wat een verdriet. Het gemis....ik raakte er echt van in paniek. Het idee dat ik haar ooit m eer zou spreken....
En na de 10 maanden merkte ik ineens dat ik weer wat meer oprecht kon genieten en lachen. En toen het jaar verstreken was kwam er een soort opluchting....en die is nu wel weer voorbij.
Maar het gaat veel beter. ik kan gewoon weer mijn leven leiden, Waar ik eerst elke seconde aan mijn moeder dacht, is dat nu elk 1 a 2 uur. Soms wat minder, soms meer. Gisteren ineens weer heel verdrietig. Dan wil ik iets zo graa gmet haar bespreken....dan moet ik weer heel erg huilen.
Maar ik leef weer. Ik sta niet helemaal meer stil door het immense verdriet. Gelukkig!
Ik zal mijn moeder de rest van mijn leven missen maar ik geloof nu weer dat ik wel weer oprecht gelukkig wordt. Dat kon ik me een jaar geleden niet eens meer voorstellen.
Mensen die verder van je af staan willen er meestal liever niet mee geconfronteerd worden. Er wordt geacht dat je na een paar weken weer gewoon verder gaat en het er niet meer over hebt.
Sommige mensen ontwijken je ook dan.
Maar met mensen die onvoorwaardelijk bij je horen hoeft dit niet en kun je het samen delen.
zondag 8 april 2018 om 20:53
Dat delen blijft lastig hoor. Ik heb het met mijn vrienden wel over mijn vader, maar niet over het gemis en verdriet. In het begin wel, maar nu niet meer.
Dat ontwijken... ja, dat gebeurt en daar heb ik me zelf ook wel schuldig aan gemaakt in het verleden. Nu snap ik dat iemand die in de rouw zit niet zit te wachten op de magische woorden die alles helen. Een beetje aandacht doet al heel goed.
Dat ontwijken... ja, dat gebeurt en daar heb ik me zelf ook wel schuldig aan gemaakt in het verleden. Nu snap ik dat iemand die in de rouw zit niet zit te wachten op de magische woorden die alles helen. Een beetje aandacht doet al heel goed.
zondag 8 april 2018 om 21:08
Ik had dit ooit kunnen schrijven. En nog steeds heb ik er een moord voor over om terug te gaan naar de tijd dat mijn moeder stervende was....niet voor haar...maar wel voor mezelf. Toen was ze er nog....en kon ik nog voor haar zorgen...Lady_Day schreef: ↑08-04-2018 20:34Dit geeft mij hoop. Ik wil niet elke dag, de hele dag, aan mijn vader denken. Toen hij nog gezond was deed ik dat ook niet. Het put me uit. Het kost me zo ontzettend veel energie. Ik kijk echt uit naar de dag dat ik aan mijn vader kan denken en me hem kan herinneren zonder een onderliggende paniek te voelen. Ik vind het momenteel gewoon onvoorstelbaar dat hij nooit meer terug komt. Dit had ik me 4 maanden geleden nog niet voor kunnen stellen.
Ik begin zijn pijn te vergeten. Ik begin mijn pijn om zijn pijn te vergeten. Ik begin zoveel te vergeten, dat wat er overblijft puur gemis is. De lange nachten waarbij ik zat te wachten tot het licht werd zodat ik weer naar hem toe kon gaan in het ziekenhuis, die zijn voorbij. Hem kermend in zijn stoel zien zitten, helemaal radeloos van de 12 urige pijnaanvallen, dat is voorbij. Heel lang kon ik daar troost in vinden. Dat dát voorbij was. Mijn vader heeft echt helse pijn geleden. Het was niet om aan te zien.
En soms, maar niet heel vaak, vraag ik me af 'waarom?' maar een vriendin antwoordde daarop 'waarom niet?' Sja, hij had gewoon pech. En nu moet ik wennen. Dit, zonder hem, is mijn nieuwe normaal. En ik vind er geen hol aan.
En dan komt het verwerken van het ziek zijn Want was is er veel gebeurt. Ook mijn moeder heeft verschrikkelijk veel pijn gehad. Verschrikkelijk. En er gebeurde zoveel met haar...we kwame van het een in het ander. Maar ik kon wat doen.
En dan komt het gemis....het elkaar nooit meer zien of spreken. Het is niet te doen. Ik wilde ook zo graag gelovig zijn, want dan geloof je dat je elkaar ooit weer ziet... jaloers was ik daarop.
Ik heb de eerste 10 maanden voor mijn gevoel 2 kanten in mijn hoofd gehad. Deze werkte tegelijkertijd. De ene kant was het leven in het hier en nu. Met de andere kant was ik constant bezig met mijn moeder. Een gesprekje met iemand over het weer? Tegelijkertijd dacht ik aan mijn moeder en iets weer gerealteer. Of dacht; klets maar maar mijn moeder is dood).
En dat vond ik slopend. En nog steeds denk ik elk uur aan haar. Maar niet meer constant, en niet meer zo zwaar altijd.
Echt fijn terugkijken op alle herinneringen, zover ben ik ook nog niet. Maar ik heb wel vertrouwen dat dat komt.
Mijn moeder heeft zoveel mensen verloren. Waaronder een kind. En ook dat werd op een gegeven moment beter....
zondag 8 april 2018 om 21:12
Ja inderdaad aandacht is zo belangrijk. Mensen kunnen beter zeggen dat ze niet weten wat ze moeten zeggen dan helemaal niets zeggen/laten horen.Lady_Day schreef: ↑08-04-2018 20:53Dat delen blijft lastig hoor. Ik heb het met mijn vrienden wel over mijn vader, maar niet over het gemis en verdriet. In het begin wel, maar nu niet meer.
Dat ontwijken... ja, dat gebeurt en daar heb ik me zelf ook wel schuldig aan gemaakt in het verleden. Nu snap ik dat iemand die in de rouw zit niet zit te wachten op de magische woorden die alles helen. Een beetje aandacht doet al heel goed.
zondag 8 april 2018 om 21:31
zondag 8 april 2018 om 21:43
Voordat mijn vader overleed wist ik ook niet hoe dat was. Maar ik wist wel dat het belangrijk was aandacht aan de nabestaanden te besteden. Ik heb voordat mijn vader overleed ook iets laten weten op moeilijke dagen bij mensen die een ouder waren verloren. Ik vond dat normaal om te doen.
Het is een harde les te leren dat deze vlieger niet voor iedereen op gaat.
Het is een harde les te leren dat deze vlieger niet voor iedereen op gaat.
maandag 9 april 2018 om 13:09
Het gaat hier vandaag eigenlijk best wel goed. Dit is de eerste normale week sinds het overlijden en daar ben ik wel blij mee. Weer het gewone ritme. Dit is ook de eerste dag dat ik weer alleen de hele dag voor mijn zoon zorg. Ik zag er wel wat tegenop, maar het gaat eigenlijk wel goed.
Wat me vooral opvalt, is dat alle spanning en angst die ik heb gevoeld ivm haar ziekte weg is. Ik ben gewoon weer aanwezig voor mijn zoon en kan me weer op hem focussen. Ik had een gecompliceerde band met haar. Ik had altijd het gevoel dat ik het niet goed kon doen. Dat gevoel is nu helemaal weg. Alle angst en spanning die altijd voelde is allemaal weg.
Ik voel me wel soort van lichter in mijn hoofd. Geen gepieker meer. Daarnaast ook momenten dat ik het gevoel heb dat er een deken over me heen ligt. ‘S avonds ben ik bekaf en kom ik tot niks meer, ‘s ochtends kan ik moeilijk uit bed komen. En dan nog de momenten van verdriet.
Wat me vooral opvalt, is dat alle spanning en angst die ik heb gevoeld ivm haar ziekte weg is. Ik ben gewoon weer aanwezig voor mijn zoon en kan me weer op hem focussen. Ik had een gecompliceerde band met haar. Ik had altijd het gevoel dat ik het niet goed kon doen. Dat gevoel is nu helemaal weg. Alle angst en spanning die altijd voelde is allemaal weg.
Ik voel me wel soort van lichter in mijn hoofd. Geen gepieker meer. Daarnaast ook momenten dat ik het gevoel heb dat er een deken over me heen ligt. ‘S avonds ben ik bekaf en kom ik tot niks meer, ‘s ochtends kan ik moeilijk uit bed komen. En dan nog de momenten van verdriet.
maandag 9 april 2018 om 13:26
Hoi allemaal, ik had even geen zin meer om mee te schrijven maar wel meegelezen hoor.
@nouri hoe herkenbaar wat jij allemaal schrijft die angst dat vliegt me zo aan hoe moet ik godsnaam zonder mijn moeder leven.
Iedere dag golft dat door me heen verschrikkelijk.
Het voelt te groot te immens.....
Door jouw woorden, probeer ik me daar nu maar aan het vast houden want zwaar is het !
@nouri hoe herkenbaar wat jij allemaal schrijft die angst dat vliegt me zo aan hoe moet ik godsnaam zonder mijn moeder leven.
Iedere dag golft dat door me heen verschrikkelijk.
Het voelt te groot te immens.....
Door jouw woorden, probeer ik me daar nu maar aan het vast houden want zwaar is het !
maandag 9 april 2018 om 19:24
En toch doe je het. Iedere dag weer, de ene dag wat beter dan de andere. Je bent dapper en ooit ga je de rugzak vol met emoties kunnen dragen.Engelsdropspikkels schreef: ↑09-04-2018 13:26Hoi allemaal, ik had even geen zin meer om mee te schrijven maar wel meegelezen hoor.
@nouri hoe herkenbaar wat jij allemaal schrijft die angst dat vliegt me zo aan hoe moet ik godsnaam zonder mijn moeder leven.
Iedere dag golft dat door me heen verschrikkelijk.
Het voelt te groot te immens.....
Door jouw woorden, probeer ik me daar nu maar aan het vast houden want zwaar is het !
Ik had na een paar maanden zoveel vragen, zoveel gevoelens en ik was zo moe dat ik naar de huisarts ben gestapt. Uiteindelijk bij de praktijkondersteuner beland en dat hielp. Het was een mix van met iemand kunnen praten en meer leren over normale patronen van rouw (en van de nieuwe balans vonden).
Inmiddels is mijn batterij niet meer constant bijna leeg maar weer aardig vol. Al merk ik dat emotionele momenten of dagen met een laat feestje er nog steeds meer inhakken dan voorheen. Mijn batterij is dus zeker niet vol.
Wat ik een mooi boek vind is "leven zonder ouders". Daar vertelt een diverse groep mensen hoe het is om (een of beide) ouders te moeten missen en hoe ze daarmee omgaan. Ook het gedicht altijd overal vind ik erg mooi (uit het boek doodgewoon met allemaal gedichten over de dood).
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
