Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 9 april 2018 om 20:27
Jaaaa! Ik heb dat boek gekocht toen mijn vader naar het ziekenhuis ging. Toen was er nog helemaal geen sprake van dat hij dood zou gaan (we dachten dat het iets te maken had met mijn auto-immuun ziekte wat met de juiste medicatie wel onder controle te krijgen was). Ik heb gehuild bij dat boek.... maar ik vond het 'mooi' om te lezen.neweve schreef: ↑09-04-2018 19:24....
Wat ik een mooi boek vind is "leven zonder ouders". Daar vertelt een diverse groep mensen hoe het is om (een of beide) ouders te moeten missen en hoe ze daarmee omgaan. Ook het gedicht altijd overal vind ik erg mooi (uit het boek doodgewoon met allemaal gedichten over de dood).
maandag 9 april 2018 om 20:30
Vandaag even met mijn moeder over gehad. Zij vond het zo gek dat het al die weken wel ging en sinds vorige week even niet. Een gedeelte heeft te maken met het mooie weer, en het samen in de tuin genieten van de vogeltjes, wat nu dus niet meer gaat.
Het andere gedeelte heb ik haar mijn theorie over verteld, omdat ik ook opeens een terugval lijk te hebben. Dat we de horror van zijn ziekte beginnen te vergeten. De opluchting dat het voorbij is, die voelen we niet meer. Het is nu het gemis waar we mee moeten dealen. Daar vond ze wel wat in zitten.
We hebben vandaag weer samen wat dingen 'gedaan' en lekker gegeten. Ik denk dat ze wel weer wat aan het bijtrekken is.
Het andere gedeelte heb ik haar mijn theorie over verteld, omdat ik ook opeens een terugval lijk te hebben. Dat we de horror van zijn ziekte beginnen te vergeten. De opluchting dat het voorbij is, die voelen we niet meer. Het is nu het gemis waar we mee moeten dealen. Daar vond ze wel wat in zitten.
We hebben vandaag weer samen wat dingen 'gedaan' en lekker gegeten. Ik denk dat ze wel weer wat aan het bijtrekken is.
maandag 9 april 2018 om 21:56
maandag 9 april 2018 om 22:08
Ik herken het wel. Je hebt slechte dagen en opeens betere dagen en dan toch ook weer slechtere en dan best een goede week en opeens boem...bak ellende..de pijn van de 1e dagen opnieuw aan het beleven. Zo ook in rest van ons gezin. Hadden we niet zien aankomen.
Ik heb jouw posts bijgehouden en herken er veel in, qua denkwijze..noemen ze dat in jullie omgeving ook sterk? Wij vinden het maar apart, omdat we dat zelf niet zo voelen.
Ik heb jouw posts bijgehouden en herken er veel in, qua denkwijze..noemen ze dat in jullie omgeving ook sterk? Wij vinden het maar apart, omdat we dat zelf niet zo voelen.
maandag 9 april 2018 om 22:20
Ja, dat 'sterk' hoor ik ook veel. Ik weet het niet. Het is niet alsof ik een keuze heb. Ik kan moeilijk de hele dag in een hoekje liggen huilen. Mijn leven, inclusief verplichtingen, gaat gewoon door. Ik wíl ook niet de hele dag jankend onder een dekentje doorbrengen. Ik krijg mijn vader daar niet mee terug.
Ik kan goed over het verlies praten, ook zonder emotioneel te worden, maar dat wil niet zeggen dat ik niet in mijn eentje soms gek word van verdriet. Maar dat gek worden, dat ziet men niet. Maar ik vertrouw er maar op dat wat ik nu voel dat ik dat niet eeuwig op deze manier zal voelen ook al geloof ik daar soms helemaal niets van.
Ik kan goed over het verlies praten, ook zonder emotioneel te worden, maar dat wil niet zeggen dat ik niet in mijn eentje soms gek word van verdriet. Maar dat gek worden, dat ziet men niet. Maar ik vertrouw er maar op dat wat ik nu voel dat ik dat niet eeuwig op deze manier zal voelen ook al geloof ik daar soms helemaal niets van.
maandag 9 april 2018 om 23:46
Yogo; Ik herken je helemaal in dat zwarte gat. Mijn moeder stierf 1,5 jaar geleden en nog steeds is er soms een zwart gat. Ik heb het geaccepteerd en soms, soms voelt het nog steeds als een steek in mijn hart, voelt het alsof mijn keel dicht geknepen word als ik aan bepaalde dingen denk van mijn toekomst waar ze nooit meer deel van uit zal maken. Maar ik kan weer lachen, zie de mooie dingen weer in mijn leven en kan weer genieten en het allermooiste ik weet ondanks welke keuzes ik ook maak, ze trots op me is.yogonaise schreef: ↑07-04-2018 19:43Dat denk ik niet. Het feit is dat we geen familie om ons heen hebben. Het resultaat is hetzelfde. Mijn vader was de enige die echt betrokken was en er onvoorwaardelijk voor ons was en ons steunde.
Nu is er niemand meer die echt betrokken is. Niemand die ons bv in de gaten houdt en ons steunt en meeleeft. Dat is een groot leeg gat wat nu ontbreekt. Daar is niets aan gelogen.
Wat is me afvraag bij jou, waar is je partner in dit verhaal? Ik weet vanmezelf dat ik echt in mijn diepste rouw alleen mijn partner bij me wilde hebben en vaak ook hem niet eens. Ik wilde niet met iedereen praten over wat er gebeurd was en ik wilde al helemaal niet de zielige zijn. Toch merkte ik snel (3maanden) dat ik dit rouwproces niet alleen aan kon. Ik heb er op het forum over gepraat wat soms hielp maar ik heb ook snel aan de bel getrokken bij mijn huisarts.
Zij wist gelukkig mijn situatie, ik heb mijn moeder 4 jaar lang verzorgd en daarbij nog niet te spreken over de "zorgen" die ik altijd om haar had. Dus ook daarin viel een groot gat, dat zorgen was weg. Ik kreeg meteen een verwijzing voor een psycholoog. Ik denk dat dit voor jou een hele goede oplossing zou zijn.
Je hebt zoveel vrok in je tegen over de buiten wereld maar echt rouwen doe je uiteindelijk echt zelf. En als jij niet vraagt om hulp, ga je die zeker niet krijgen. Mensen kunnen niet in jou kijken, zien niet van ver af dat jij een moeilijke dag hebt.
maandag 9 april 2018 om 23:52
Ik geloofde er ook niets van, dat het minder werd. En soms is het dat nog steeds niet maar opeens was dat bij mij wel zo. En ik heb echt nog wel moeilijke dagen hoor! Maar ik denk er niet meer 24/7 aan. Mijn moeder is elke dag wel een paar keer in mijn gedachte en soms wens ik nog steeds heel hard dat ze terug komt maar het scherpe is er echt al vanaf, ik denk dat dit gezien word als er "vrede" mee hebben.Lady_Day schreef: ↑09-04-2018 22:20Ja, dat 'sterk' hoor ik ook veel. Ik weet het niet. Het is niet alsof ik een keuze heb. Ik kan moeilijk de hele dag in een hoekje liggen huilen. Mijn leven, inclusief verplichtingen, gaat gewoon door. Ik wíl ook niet de hele dag jankend onder een dekentje doorbrengen. Ik krijg mijn vader daar niet mee terug.
Ik kan goed over het verlies praten, ook zonder emotioneel te worden, maar dat wil niet zeggen dat ik niet in mijn eentje soms gek word van verdriet. Maar dat gek worden, dat ziet men niet. Maar ik vertrouw er maar op dat wat ik nu voel dat ik dat niet eeuwig op deze manier zal voelen ook al geloof ik daar soms helemaal niets van.
Wel zie ik nu alweer op tegen verjaardagen van ons allebei die eraan zitten te komen en moederdag.. Had nooit verwacht dat ik het op die dagen extra zwaar zou hebben maar dat vind ik dus wel. Je wordt toch met je neus op de feiten gedrukt.
maandag 9 april 2018 om 23:55
Fijn om weer even wat van je te lezen, en dat het met jou ook stukken beter gaat!Noerie schreef: ↑05-04-2018 23:08Heel herkenbaar. Mijn moeder is 62 geworden. Ze is zelf vrij jong haar ouders verloren, en haar 2 broers en zus is zij al verloren. En mijn broer. Mijn moeder wist dus heel goed wat rouwen was. Zij heeft mij nog kunnen zeggen dat ik vertrouwen moest hebben. Dat rouwen heel zwaar is maar dat het echt weer beter wordt. Dat het soms uitzichtloos lijkt maar dat het geluk altijd weer te vinden is.
Daar heb ik me proberen aan vast te houden....maar wat was dat moeilijk. Wat een pijn, wat een paniek heb ik gevoeld.
Ik dacht echt dat ik niet normaal was. ik heb heel veel boeken over rouwen gelezen. En ben in therapie gegaan. Dat was heel fijn. Zo open praten over je verdriet heeft me goed gedaan. Het haalt het verdriet niet weg maar laat je wel voelen dat het ok is om je zo te voelen. Dat het heel logisch is dat je je zo voelt. ik had een intense band met mijn moeder. Die enorme intensiteit kwam ook weer ergens vandaan. Eris wel heel veel naar boven gekomen tijdens die therapie. Heb ik tegelijk zwaar en fijn gevonden.
Mijn moeder is 15 maanden geleden overleden. En ik kan echt zeggen dat het beter gaat. Missen doe ik mijn moeder de rest van mijn leven. Verdriet heb ik ook echt nog steeds. Maar dat paniekerige....dat is er wel af. Waar ik eerst constant met haar bezig was nu ook wel eens een uur niet of in ieder mindern intens.
Het gemis blijft, het heeft zoveel veranderd..,maar ik geloof dat ik wel weer oprecht gelukkig ga worden. Zover is het nog niet, maar ik vindt dingen wel echt weer leuk.
Hou vertrouwen...en rouw...
Rouw is de keerzijde van liefde is een bekende. En zo waar....
Heel veel sterkte
dinsdag 10 april 2018 om 18:04
Net een heel stuk van dit topic opnieuw gelezen... heftig allemaal hoor. Maar het geeft me ook hoop. Wat ik voel, ook op de slechte dagen, is 'normaal'. En dat het beter wordt.
' s Ochtends gaat het i.h.a. wel beter, maar als de avond valt, dan vind ik het soms echt moeilijk.
En met kleine dingen. Mijn CV ketel moet vervangen worden. Moet ik nu huren of kopen? Wat is wijsheid aangezien ik zelf 2 linkerhanden heb. Dat soort dingen, daar had ik mijn vader altijd voor. En nu moet ik het zelf doen. Dat is niet zo erg, maar ik heb de focus en concentratie niet om daar over na te denken. Er is ook een groot praktisch gemis.
' s Ochtends gaat het i.h.a. wel beter, maar als de avond valt, dan vind ik het soms echt moeilijk.
En met kleine dingen. Mijn CV ketel moet vervangen worden. Moet ik nu huren of kopen? Wat is wijsheid aangezien ik zelf 2 linkerhanden heb. Dat soort dingen, daar had ik mijn vader altijd voor. En nu moet ik het zelf doen. Dat is niet zo erg, maar ik heb de focus en concentratie niet om daar over na te denken. Er is ook een groot praktisch gemis.
dinsdag 10 april 2018 om 18:51
woensdag 11 april 2018 om 16:00
Ik zal proberen het uit te leggen.infinity37 schreef: ↑09-04-2018 23:46Yogo; Ik herken je helemaal in dat zwarte gat. Mijn moeder stierf 1,5 jaar geleden en nog steeds is er soms een zwart gat. Ik heb het geaccepteerd en soms, soms voelt het nog steeds als een steek in mijn hart, voelt het alsof mijn keel dicht geknepen word als ik aan bepaalde dingen denk van mijn toekomst waar ze nooit meer deel van uit zal maken. Maar ik kan weer lachen, zie de mooie dingen weer in mijn leven en kan weer genieten en het allermooiste ik weet ondanks welke keuzes ik ook maak, ze trots op me is.
Wat is me afvraag bij jou, waar is je partner in dit verhaal? Ik weet vanmezelf dat ik echt in mijn diepste rouw alleen mijn partner bij me wilde hebben en vaak ook hem niet eens. Ik wilde niet met iedereen praten over wat er gebeurd was en ik wilde al helemaal niet de zielige zijn. Toch merkte ik snel (3maanden) dat ik dit rouwproces niet alleen aan kon. Ik heb er op het forum over gepraat wat soms hielp maar ik heb ook snel aan de bel getrokken bij mijn huisarts.
Zij wist gelukkig mijn situatie, ik heb mijn moeder 4 jaar lang verzorgd en daarbij nog niet te spreken over de "zorgen" die ik altijd om haar had. Dus ook daarin viel een groot gat, dat zorgen was weg. Ik kreeg meteen een verwijzing voor een psycholoog. Ik denk dat dit voor jou een hele goede oplossing zou zijn.
Je hebt zoveel vrok in je tegen over de buiten wereld maar echt rouwen doe je uiteindelijk echt zelf. En als jij niet vraagt om hulp, ga je die zeker niet krijgen. Mensen kunnen niet in jou kijken, zien niet van ver af dat jij een moeilijke dag hebt.
Ik ben zelf opgevoed (door mijn vader) met het idee er voor anderen te zijn. Dat deed hij dus, mensen konden altijd bij hem terecht, hij hielp waar hij kon. En andersom hielpen die mensen hem ook weer met andere dingen. Hij zei dat letterlijk tegen me: ik help nu X, en een andere keer helpt X mij weer met iets anders. Ik ken niet anders dan dit en in mijn herinneringen leefden wij ook zo. Ik kan mij niets anders herinneren dan dat wij zo met elkaar omgingen. Ook het interesse tonen in en aandacht geven aan mensen bij allerlei gelegenheden.
Toen overleed mijn vader plotseling. Ik ging er eigenlijk vanuit dat overige familie contact met me zou houden. Omdat ik dat zelf andersom ook doe en mensen zeker help in geval van nood. Helaas bleek dat niet het geval. Dat mijn overige familie (ooms/tantes neven en nichten) het heel normaal vinden om geen aandacht aan mij te besteden heeft er hard in gehakt. Zeker omdat ik dus ook geen moeder en broer/zus heb om op terug te vallen. Met mijn vader ben ik ook dood gegaan zo lijkt het.
Ik ben ook in therapie gegaan maar het heeft mij niet echt geholpen. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk en erg. Laatst was ik bij de huisarts en die vroeg: heb je dan geen neven/nichten? Toen ik zei dat ze vinden dat ze goede contacten hadden met mijn vader (hij kwam ze helpen) maar niet met mij en daarom nooit iets laten horen, dan zegt de huisarts ook niets meer. Tja wat moet je daarop zeggen. Ik vind het ontzettend egoistisch. Andersom heb ik geleerd wel aandacht aan mensen te besteden. Maar helaas gaat die vlieger voor veel mensen dus niet op.
Daarnaast hebben we dus geen goede band met schoonfamilie. Daar kunnen we niet op terugvallen. Terwijl juist wij aandacht en interesse zo kunnen gebruiken. Dit alles bij elkaar geeft een enorm groot eenzaam gat.
Mijn partner is iemand die erg op zichzelf gericht is. Daar kan ik niet altijd terecht. Al is dat sinds enkele weken een beetje veranderd en dat vind ik heel fijn.
Dan blijft er over de mensen die verder van je af staan. Ja en die zijn meestal niet zo betrokken, dat maakt het extra eenzaam. Ik heb zo vaak aangegeven me alleen te voelen zonder familie, heb ook mensen gevraagd mee te gaan naar een bijeenkomst van mijn vader, maar niemand doet er iets mee en er ging niemand mee naar die bijeenkomst. Ik krijgt steeds het gevoel dat ik er niet toe doe daardoor en ik vraag het ook niet meer aan mensen. Ik ben al zo vaak afgewezen. Ik had juist wel heel graag erover willen praten maar ik zou niet weten met wie.
Alles bij elkaar geeft het mij vaak het gevoel dat ik er niet toe doe voor mensen. Dat ik anders ben dan de anderen en mensen mij liever niet erbij willen hebben. Hier ook. Dat maakt het allemaal extra moeilijk.
woensdag 11 april 2018 om 16:06
Lady_Day schreef: ↑10-04-2018 18:04Net een heel stuk van dit topic opnieuw gelezen... heftig allemaal hoor. Maar het geeft me ook hoop. Wat ik voel, ook op de slechte dagen, is 'normaal'. En dat het beter wordt.
' s Ochtends gaat het i.h.a. wel beter, maar als de avond valt, dan vind ik het soms echt moeilijk.
En met kleine dingen. Mijn CV ketel moet vervangen worden. Moet ik nu huren of kopen? Wat is wijsheid aangezien ik zelf 2 linkerhanden heb. Dat soort dingen, daar had ik mijn vader altijd voor. En nu moet ik het zelf doen. Dat is niet zo erg, maar ik heb de focus en concentratie niet om daar over na te denken. Er is ook een groot praktisch gemis.
het verlies / gemis zit hem in alles!
woensdag 11 april 2018 om 18:13
woensdag 11 april 2018 om 18:37
Dikke knuffel voor jou op deze extra moeilijke dag.Tinkeltje34 schreef: ↑11-04-2018 18:13Ik mis haar zo vandaag. Eigenlijk voor het eerst sinds haar overlijden. Ik zou zo graag nog even met haar willen praten. Ze was de enige aan wie ik alle onzinnigheden over mijn zoon vertelde. Morgen is hij weer een maand ouder en normaal stuurde ik altijd een foto van hem.
woensdag 11 april 2018 om 18:44
Ook van mij een hele dikke knuffelTinkeltje34 schreef: ↑11-04-2018 18:13Ik mis haar zo vandaag. Eigenlijk voor het eerst sinds haar overlijden. Ik zou zo graag nog even met haar willen praten. Ze was de enige aan wie ik alle onzinnigheden over mijn zoon vertelde. Morgen is hij weer een maand ouder en normaal stuurde ik altijd een foto van hem.
woensdag 11 april 2018 om 18:51
Hier ook een hele slechte dag. Ik ben weer eerder naar huis gegaan omdat ik vandaag meer op het toilet zat te janken dan aan mijn bureau productief te zijn.
Ik heb gewoon letterlijk pijn in mijn hart van verdriet.
Het leek even toch wat beter te gaan maar een week geleden of zo toch een terugval. En sinds het weekend voelt het gemis groter dan ooit. Ik weet dat de scherpe randjes er echt wel vanaf gaan. Dat moet wel, anders zou de halve wereld continu janken, maar wanneer??? Dit verdriet voelt zo nutteloos, want het verandert de situatie niet. Mijn lieve vader is dood. En hij komt nooit meer terug. En nooit, dat duurt me veel te lang... en ik ben al geen geduldig type.
Ik heb gewoon letterlijk pijn in mijn hart van verdriet.
Het leek even toch wat beter te gaan maar een week geleden of zo toch een terugval. En sinds het weekend voelt het gemis groter dan ooit. Ik weet dat de scherpe randjes er echt wel vanaf gaan. Dat moet wel, anders zou de halve wereld continu janken, maar wanneer??? Dit verdriet voelt zo nutteloos, want het verandert de situatie niet. Mijn lieve vader is dood. En hij komt nooit meer terug. En nooit, dat duurt me veel te lang... en ik ben al geen geduldig type.
woensdag 11 april 2018 om 19:09
Tinkeltje, bij mij gaat het i.h.a. op het werk ook wel goed. Genoeg afleiding. En die vermoeidheid, dat herken ik. Ik ben ook warrig in mijn hoofd en continu spullen 'kwijt'. Ook heel vermoeiend.
Ja, iedereen gaat maar dood, zo lijkt het wel. Mijn familie wordt ook steeds kleiner. Ik heb geen kinderen, dus er is ook niets bijgekomen.
Ik heb net een uur naar oude foto's gekeken. Word daar heel melancholisch van. Heb echt heimwee naar die tijd, met mijn ouders en mijn opa en oma. Hoe fijn we het hadden samen. Er blijft steeds minder over.
Ja, iedereen gaat maar dood, zo lijkt het wel. Mijn familie wordt ook steeds kleiner. Ik heb geen kinderen, dus er is ook niets bijgekomen.
Ik heb net een uur naar oude foto's gekeken. Word daar heel melancholisch van. Heb echt heimwee naar die tijd, met mijn ouders en mijn opa en oma. Hoe fijn we het hadden samen. Er blijft steeds minder over.
woensdag 11 april 2018 om 19:13
Dat nooit meer....verschrikkelijk!Lady_Day schreef: ↑11-04-2018 18:51Hier ook een hele slechte dag. Ik ben weer eerder naar huis gegaan omdat ik vandaag meer op het toilet zat te janken dan aan mijn bureau productief te zijn.
Ik heb gewoon letterlijk pijn in mijn hart van verdriet.
Het leek even toch wat beter te gaan maar een week geleden of zo toch een terugval. En sinds het weekend voelt het gemis groter dan ooit. Ik weet dat de scherpe randjes er echt wel vanaf gaan. Dat moet wel, anders zou de halve wereld continu janken, maar wanneer??? Dit verdriet voelt zo nutteloos, want het verandert de situatie niet. Mijn lieve vader is dood. En hij komt nooit meer terug. En nooit, dat duurt me veel te lang... en ik ben al geen geduldig type.
Volgens mij gaat het heel lang zo, Je bent in de rouw. En rouwen is lood- en loodzwaar. Bij mij werd het iets beter na 10 maanden en na een jaar een stuk beter. Maar ik heb ook een slechte week. Er is hier van alles aan de hand. Ik moet keuze smaken qua werk, studie en een aantla dingen mbt mijn kinderen....en dan mis ik mijn moeder weer zo....
Ik heb van de week een hele scherpe portretfoto zo vergroot op mijn computer dat ik de ogen van mijn moeer heel helder voor me had. Daar heb ik dan tegen zitten praten....je doet rare dingen....
woensdag 11 april 2018 om 19:15
Ik heb ons oude topic nooit meer terug kunnen vinden na die viva update.infinity37 schreef: ↑09-04-2018 23:55Fijn om weer even wat van je te lezen, en dat het met jou ook stukken beter gaat!
Ik ga beter. Heb er weer vertrouwen in... En met jij ook?
woensdag 11 april 2018 om 19:24
Dank voor de geruststelling Noerie. Bij mij is het nog maar 12 weken geleden, maar soms voelt het zo ontzettend lang geleden dat hij er nog was. Ik heb geen angst om hem te vergeten, denk zo vaak en veel aan hem, het is onmogelijk!
W.b. die rare dingen, die doe ik ook. Dan ga ik een kop thee met hem drinken. Dan steek ik een kaarsje aan die bij zijn foto op mijn schouw staat en dan praat ik tegen hem. En als de vlam beweegt dan stel ik me voor dat hij iets zegt. En de gesprekken gaan eigenlijk nergens over, behalve dat ik hem 'hoor' zeggen dat het goed met hem gaat, dat hij geen pijn meer heeft. Als iemand mij een dergelijk verhaal een half jaar geleden verteld had, dan had ik gedacht 'die is niet wijs'.
W.b. die rare dingen, die doe ik ook. Dan ga ik een kop thee met hem drinken. Dan steek ik een kaarsje aan die bij zijn foto op mijn schouw staat en dan praat ik tegen hem. En als de vlam beweegt dan stel ik me voor dat hij iets zegt. En de gesprekken gaan eigenlijk nergens over, behalve dat ik hem 'hoor' zeggen dat het goed met hem gaat, dat hij geen pijn meer heeft. Als iemand mij een dergelijk verhaal een half jaar geleden verteld had, dan had ik gedacht 'die is niet wijs'.
woensdag 11 april 2018 om 19:26
Mooi van die foto Noerie. Ik zat te denken om straks steeds stukjes aan haar te schrijven. Maar ik moet maar zien wat goed voelt straks. Ik kan nu eindelijk naar haar foto kijken die hier nu staat. Ze heeft foto’s laten maken vlak na haar diagnose. Ik wil binnenkort bij de fotograaf gaan kijken of daar nog meer mooie tussen zitten.
Ladyday; ik kan me dan wel goed focussen. Maar ik merk bijvoorbeeld in het verkeer wel dat ik goed moet opletten omdat ik niet heel geconcentreerd ben.
Ik ben van plan om mee te lopen met Samenloop voor hoop. Heb er gisteren naar geïnformeerd bij de sportschool waar ze een team hebben. Stond ik daar te huilen in de sportschool. Ik wil eigenlijk wel een beetje afzien, soort uit respect voor wat mijn moeder heeft doorstaan.
Ladyday; ik kan me dan wel goed focussen. Maar ik merk bijvoorbeeld in het verkeer wel dat ik goed moet opletten omdat ik niet heel geconcentreerd ben.
Ik ben van plan om mee te lopen met Samenloop voor hoop. Heb er gisteren naar geïnformeerd bij de sportschool waar ze een team hebben. Stond ik daar te huilen in de sportschool. Ik wil eigenlijk wel een beetje afzien, soort uit respect voor wat mijn moeder heeft doorstaan.
