Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
woensdag 11 april 2018 om 21:29
12 weken....wat vers nog, al herken ik dat het al zo lang voelt. Je hebt je vader waarschijnlijk nooit 12 weken niet gesproken....Lady_Day schreef: ↑11-04-2018 19:24Dank voor de geruststelling Noerie. Bij mij is het nog maar 12 weken geleden, maar soms voelt het zo ontzettend lang geleden dat hij er nog was. Ik heb geen angst om hem te vergeten, denk zo vaak en veel aan hem, het is onmogelijk!
W.b. die rare dingen, die doe ik ook. Dan ga ik een kop thee met hem drinken. Dan steek ik een kaarsje aan die bij zijn foto op mijn schouw staat en dan praat ik tegen hem. En als de vlam beweegt dan stel ik me voor dat hij iets zegt. En de gesprekken gaan eigenlijk nergens over, behalve dat ik hem 'hoor' zeggen dat het goed met hem gaat, dat hij geen pijn meer heeft. Als iemand mij een dergelijk verhaal een half jaar geleden verteld had, dan had ik gedacht 'die is niet wijs'.
Mooi om die 'gesprekken' dan zo te voeren. Kan je misschien toch een beetje je ei kwijt...
woensdag 11 april 2018 om 21:32
Lijkt me heel fijn om te doen Tinkeltje; schrijven. Ik heb zoveel onrust gehad dat het mij niet lukte helaas.Tinkeltje34 schreef: ↑11-04-2018 19:26Mooi van die foto Noerie. Ik zat te denken om straks steeds stukjes aan haar te schrijven. Maar ik moet maar zien wat goed voelt straks. Ik kan nu eindelijk naar haar foto kijken die hier nu staat. Ze heeft foto’s laten maken vlak na haar diagnose. Ik wil binnenkort bij de fotograaf gaan kijken of daar nog meer mooie tussen zitten.
Ladyday; ik kan me dan wel goed focussen. Maar ik merk bijvoorbeeld in het verkeer wel dat ik goed moet opletten omdat ik niet heel geconcentreerd ben.
Ik ben van plan om mee te lopen met Samenloop voor hoop. Heb er gisteren naar geïnformeerd bij de sportschool waar ze een team hebben. Stond ik daar te huilen in de sportschool. Ik wil eigenlijk wel een beetje afzien, soort uit respect voor wat mijn moeder heeft doorstaan.
Wat een mooi plan; Samenloop voor Hoop'. Mijn moeder was supersportief. Ik voreger ook, maar al jaren niet meer. ik heb het nu weer opgepikt en ik geniet ervan. ik voel me verbonden met haar als ik sport.... Ik ben ook aan het trainen om aan een evenement mee te doen waar mijn moeder vaak aan mee heeft gedaan. Lijkt me zo een mooi eerbetoon. Dat had ze zo gaaf gevonden.
Ik denk dat het heel emotioneel is maar ook een fijn gevoel geeft.
woensdag 11 april 2018 om 21:40
Echt praten tegen mijn moeder doe ik eigenlijk nooit. Heb ik ook nooit gedaan. Wel had ik veel aan het liedje Ren Lenny Ren van Acda en de Munnik. Over iemand missen die als een windvlaag die dan even langskomt. Ik fiets nogal veel en als ik dan tegenwind heb begin ik op haar te mopperen 
alsof er geen andere manieren zijn om te laten weten dat ze aan me denkt.
Inmiddels na het lezen van de quote dat regendruppels kusjes van iemand uit de hemel zijn geniet ik toch iets meer van fietsen door de regen. Bedankt haar dan ook weleens of zeg dat ik ook nog van haar houdt ofzo.
Stiekem praat ik dus wel tegen haar.
alsof er geen andere manieren zijn om te laten weten dat ze aan me denkt.Inmiddels na het lezen van de quote dat regendruppels kusjes van iemand uit de hemel zijn geniet ik toch iets meer van fietsen door de regen. Bedankt haar dan ook weleens of zeg dat ik ook nog van haar houdt ofzo.
Stiekem praat ik dus wel tegen haar.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
woensdag 11 april 2018 om 22:07
Ha het lag niet aan mij.... vandaag enorme zware dag 11 april precies 3 maanden vandaag.
Ik heb een echte hysterische huilbui gehad vanavond ik zat helemaal onder het snot en tranen en God wat miste ik mijn moeder mijn hele lijf doet pijn.
Ik voel de stress in mijn hele lijf en hoofd.
Ben maar heel vroeg naar bed gegaan en hoop vurig op een betere dag morgen.
Zulke dagen sluit ik me helemaal af zelfs voor vriend pfffff
Ik heb een echte hysterische huilbui gehad vanavond ik zat helemaal onder het snot en tranen en God wat miste ik mijn moeder mijn hele lijf doet pijn.
Ik voel de stress in mijn hele lijf en hoofd.
Ben maar heel vroeg naar bed gegaan en hoop vurig op een betere dag morgen.
Zulke dagen sluit ik me helemaal af zelfs voor vriend pfffff
woensdag 11 april 2018 om 22:16
De sterren staan scheef, spikkels. Dat kan niet anders. Ik had ook een hysterische huilbui. En dat afsluiten, dat snap ik heel goed. Ik woon niet samen met mijn vriend, maar toen ik hem even op de app had zei ik dat ik vreselijk verdrietig was vandaag. Hij wilde meteen komen, maar dat wilde ik niet. Als ik zo verdrietig ben moet ik alleen zijn.
Ik ga zo heerlijk nog even Zuidas kijken en dan slapen. Morgen weer een dag
Ik ga zo heerlijk nog even Zuidas kijken en dan slapen. Morgen weer een dag
woensdag 11 april 2018 om 23:39
Hij is er nog wel maar verder nooit meer wat op geschreven! Wat fijn! Met mij gaat het ook stukken beter. Heb nog steeds af en toe moeilijke dagen hoor. Ik kan weer met een lach op mijn gezicht aan mijn moedertje terug denken, wel vind ik het gemis elke dag meer worden. Gister had ik toevallig weer even een flinke steek in mijn hart maar kan er nu veel beter mee omgaan.
donderdag 12 april 2018 om 08:15
infinity37 schreef: ↑11-04-2018 23:39Hij is er nog wel maar verder nooit meer wat op geschreven! Wat fijn! Met mij gaat het ook stukken beter. Heb nog steeds af en toe moeilijke dagen hoor. Ik kan weer met een lach op mijn gezicht aan mijn moedertje terug denken, wel vind ik het gemis elke dag meer worden. Gister had ik toevallig weer even een flinke steek in mijn hart maar kan er nu veel beter mee omgaan.
Als ik dit zo lees, dan klinkt het alsof het verdriet niet minder wordt, maar dat je er mee om leert gaan. Ik kam me daar nog helemaal geen voorstelling van maken.
donderdag 12 april 2018 om 08:53
Zelfde hier, Tinkeltje. Maar deze hoor ik ook van mensen uit mijn omgeving en ik lees het ook overal. Ik houd me daar ook maar aan vast, dat het wel zo zou zijn. Het kan toch niet zo zijn dat iedereen die dit beweert maar uit zijn nek lult?Tinkeltje34 schreef: ↑12-04-2018 08:15Als ik dit zo lees, dan klinkt het alsof het verdriet niet minder wordt, maar dat je er mee om leert gaan. Ik kam me daar nog helemaal geen voorstelling van maken.
donderdag 12 april 2018 om 10:07
Vandaag weer dat paniek gevoel..hoe kan dit toch allemaal, papa is er niet meer, het slaat nergens op..en maar hartkloppingen.een stekende pijn op je ziel..en wie moet ik nu bellen voor dat ene klusje?
We zitten allemaal in een soort gelijk schuitje..ik word er zo moe van even. Paniek en vermoeidheid, dat overheerst vandaag het gemis. Bah
We zitten allemaal in een soort gelijk schuitje..ik word er zo moe van even. Paniek en vermoeidheid, dat overheerst vandaag het gemis. Bah
anoniem_365359 wijzigde dit bericht op 12-04-2018 10:09
Reden: .
Reden: .
4.45% gewijzigd
donderdag 12 april 2018 om 10:16
Hebben jullie soms ook van die momenten dat je denkt 'dit is niet waar?' Ik kan daar helemaal gek van worden. Gisteravond vond ik nog wat foto's op een oude telefoon die ik al een paar jaar niet gezien had. Hij was in mijn huis aan het klussen. Ik vind het zo onvoorstelbaar dat hij dat nooit meer zal doen. Dat ik hem nooit meer zal zien. Dit kan toch niet? Mijn vader was er altijd. En dan opeens, boem, weg. Hoe dan?
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten. Ik heb hier nog een jasje van hem liggen. Gisteren ging ik alle zakken door om te kijken of daar nog iets van hem was. Een boodschappenbriefje of zo. Maar nee, niets.
Ik ga vandaag toch proberen me er over heen te zetten. Ik heb mezelf tot nu toe echt toestemming gegeven om verdrietig te zijn wanneer ik wil, maar dat is dus de hele dag door de laatste week (vooral).
Ik zoek hem ook in alle hoeken en gaten. Ik heb hier nog een jasje van hem liggen. Gisteren ging ik alle zakken door om te kijken of daar nog iets van hem was. Een boodschappenbriefje of zo. Maar nee, niets.
Ik ga vandaag toch proberen me er over heen te zetten. Ik heb mezelf tot nu toe echt toestemming gegeven om verdrietig te zijn wanneer ik wil, maar dat is dus de hele dag door de laatste week (vooral).
donderdag 12 april 2018 om 10:19
De leegte blijft en wordt aanweziger (1 jaar 4 maanden) Je beseft dat het leven alleen nog maar bergafwaarts kan gaan want je dierbaren worden ouder en vallen weg. Ik heb gelukkig geen kind om voor door te moeten.Tinkeltje34 schreef: ↑12-04-2018 08:15Als ik dit zo lees, dan klinkt het alsof het verdriet niet minder wordt, maar dat je er mee om leert gaan. Ik kam me daar nog helemaal geen voorstelling van maken.
donderdag 12 april 2018 om 10:56
Fijn dat je iets hebt gevonden waarbij je een verbintenis met je moeder voelt. Lijkt me heel bijzonder om aan zo'n evenement mee te doen.Noerie schreef: ↑11-04-2018 21:32Lijkt me heel fijn om te doen Tinkeltje; schrijven. Ik heb zoveel onrust gehad dat het mij niet lukte helaas.
Wat een mooi plan; Samenloop voor Hoop'. Mijn moeder was supersportief. Ik voreger ook, maar al jaren niet meer. ik heb het nu weer opgepikt en ik geniet ervan. ik voel me verbonden met haar als ik sport.... Ik ben ook aan het trainen om aan een evenement mee te doen waar mijn moeder vaak aan mee heeft gedaan. Lijkt me zo een mooi eerbetoon. Dat had ze zo gaaf gevonden.
Ik denk dat het heel emotioneel is maar ook een fijn gevoel geeft.
Ik heb toen een aalndere dierbare overleed een brief geschreven (op advies van de psych). Beginnen vond ik lastig maar toen ik eenmaal begon kon ik niet meer stoppen (en werd de brief iets van 15 kantjes). Uiteindelijk was het een fijne manier om al die emoties even uit de spaghetti knoop te halen en echt te voelen. Voor ik was het dus juist een manier om die onrust even beet te grijpen. Al is het me nog niet gelukt om ook een brief naar mijn moeder te schrijven.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 12 april 2018 om 11:26
Iemand zei ooit tegen me rouwen is geen verwerken. Afval verwerk je maar je geliefde zal altijd een plekje blijven houden. Je leert er alleen mee omgaan, met dat gat in je hart.
En dat maakt het (voor mij) soms ook eng. Want je weet niet hoe het straks gaat terwijl jij wel door moet.
En dat maakt het (voor mij) soms ook eng. Want je weet niet hoe het straks gaat terwijl jij wel door moet.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 12 april 2018 om 12:35
Inderdaad, het zal echt liggen aan het leren er mee om te gaan.Tinkeltje34 schreef: ↑12-04-2018 08:15Als ik dit zo lees, dan klinkt het alsof het verdriet niet minder wordt, maar dat je er mee om leert gaan. Ik kam me daar nog helemaal geen voorstelling van maken.
Ik heb al zoveel mee gemaakt in de 1,5 jaar dat ze er niet meer is. Dat het soms al een eeuwigheid geleden lijkt, want al deze dingen heeft ze niet meer mee gemaakt. Ik sta nog steeds versteld van mezelf dat ik hier nu 1,5 jaar later met beide benen op de grond sta want dat voelde toen niet zo. Van mij hoefde het ook niet meer, ik huilde en huilde wilde mijn bed niet uit, huilde eindeloos in mijn auto als ik alleen was.
Maar bij mij kwam een moment dat ik steeds meer "goede" dagen had voor dat ik weer een slechte dag had. Ik denk elke dag aan haar, ze is er altijd maar niet meer met het diepe paniek verdriet.
donderdag 12 april 2018 om 15:42
ja inderdaad, zo ervaar ik dat ook. Het gemis wordt juist alleen maar meer.redbulletje schreef: ↑12-04-2018 10:19De leegte blijft en wordt aanweziger (1 jaar 4 maanden) Je beseft dat het leven alleen nog maar bergafwaarts kan gaan want je dierbaren worden ouder en vallen weg.
donderdag 12 april 2018 om 20:32
Zo voel en ervaar ik het ook. Maar ik ben wel echtheel blij dat ik het dagelijkse leven wee kan leven. Maar het gemis blijft heel groot.infinity37 schreef: ↑11-04-2018 23:39Hij is er nog wel maar verder nooit meer wat op geschreven! Wat fijn! Met mij gaat het ook stukken beter. Heb nog steeds af en toe moeilijke dagen hoor. Ik kan weer met een lach op mijn gezicht aan mijn moedertje terug denken, wel vind ik het gemis elke dag meer worden. Gister had ik toevallig weer even een flinke steek in mijn hart maar kan er nu veel beter mee omgaan.
donderdag 12 april 2018 om 22:28
Ik heb vanavond 2 mooie programma's over rouw gezien op NPO+:
https://www.npo.nl/kijken-in-de-ziel-de ... ON_1266526
Heel heftig, maar ook die mensen die geliefden zijn verloren op veel verschrikkelijker manieren dan ik, die redden het.
https://www.npo.nl/kijken-in-de-ziel-de ... ON_1266526
Heel heftig, maar ook die mensen die geliefden zijn verloren op veel verschrikkelijker manieren dan ik, die redden het.
