Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 13 april 2018 om 11:32
Kijken in de ziel ken ik, prachtig programma. De serie over rouw ken ik nog niet, dank!Lady_Day schreef: ↑12-04-2018 22:28Ik heb vanavond 2 mooie programma's over rouw gezien op NPO+:
https://www.npo.nl/kijken-in-de-ziel-de ... ON_1266526
Heel heftig, maar ook die mensen die geliefden zijn verloren op veel verschrikkelijker manieren dan ik, die redden het.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 13 april 2018 om 11:42
Indringend e programma's zijn dat he?
Jij redt het ook... Mijn moeder heeft veel verliezen gekend in haar leven. Al jong haar vader, 2 zussen, een goede vriendin en een van haar kinderen...
En toch heeft ze altijd weer het geluk gevonden. Dat heeft soms heel, heel lang geduurd en soms zag ze het niet meer voor zich.... Maar ze heeft mij zo op het hart gedrukt op haar sterfbed dat het licht weer zou gaan schijnen.
En langzaam merk ik dat er soms weer zonnestraaltjes binnenkomen. En dat die donkere zwarte wolken, niet altijd meer gitzwart zijn. Soms nog wel, maar soms ook grijs en zelfs lichtgrijs.
Ik vind deze vergelijking wel treffend, al weet ben ik nog niet beland bij de laatste alinea:-):
Watertrappelen
Stel het je maar voor. Je bent in het water en je trappelt met je voeten om je hoofd boven water te houden. Het vraagt al je inspanning, je wordt moe en je kunt er niets anders bij doen. Golven komen af en aan, soms zijn ze klein maar soms zijn ze zo groot dat je wordt overspoeld. Je gaat kopje onder. En op wonderbaarlijke wijze kom je dan toch ook weer boven, happend naar adem, nog meer uitgeput.
De golven zijn onvoorspelbaar. Net als je denkt dat het rustig is, doemt er een enorme golf op aan de horizon. Er komt een moment dat je bang bent dat je het niet gaat redden. Dat je niet sterk genoeg zult zijn. Af en toe komt er een bootje langs met mensen die lachen en gelukkig zijn. Je schreeuwt en spartelt maar ze zien je niet en varen door. Je voelt je nog wanhopiger. Je hebt geen plan, je hebt geen idee waar je heen moet. Je bent eenzaam en bezig met overleven. Je vraagt je af of je dat eigenlijk nog wel wilt..
Het enige dat helpt, waardoor je het toch nog kunt volhouden, is dat er soms iemand voorbij zwemt die je even vasthoudt. Je kunt uitrusten. Je ziet ook een dolfijn langs zwemmen en er flitst door je heen: dat is mooi. En dan komt de volgende golf, die je niet zag aankomen.
Maar dan. Net als je je afvraagt of je hier voor altijd rond zult dobberen en of dat wel gaat lukken, komt er een oerkracht in je los. Een oerkracht die zegt: ‘jij gaat niet kopje onder, jij gaat het redden’. En dat doe jij zelf, met een kracht in je waarvan je niet wist dat je die had. Je weet niet hoe, maar je vindt een reddingsboei en weet weer aan land te komen. Het is niet hetzelfde land als je verliet. Het is een ander, nieuw land. En toch, het is land, het is vaste grond onder je voeten, je hoeft niet meer te vechten.
Jij redt het ook... Mijn moeder heeft veel verliezen gekend in haar leven. Al jong haar vader, 2 zussen, een goede vriendin en een van haar kinderen...
En toch heeft ze altijd weer het geluk gevonden. Dat heeft soms heel, heel lang geduurd en soms zag ze het niet meer voor zich.... Maar ze heeft mij zo op het hart gedrukt op haar sterfbed dat het licht weer zou gaan schijnen.
En langzaam merk ik dat er soms weer zonnestraaltjes binnenkomen. En dat die donkere zwarte wolken, niet altijd meer gitzwart zijn. Soms nog wel, maar soms ook grijs en zelfs lichtgrijs.
Ik vind deze vergelijking wel treffend, al weet ben ik nog niet beland bij de laatste alinea:-):
Watertrappelen
Stel het je maar voor. Je bent in het water en je trappelt met je voeten om je hoofd boven water te houden. Het vraagt al je inspanning, je wordt moe en je kunt er niets anders bij doen. Golven komen af en aan, soms zijn ze klein maar soms zijn ze zo groot dat je wordt overspoeld. Je gaat kopje onder. En op wonderbaarlijke wijze kom je dan toch ook weer boven, happend naar adem, nog meer uitgeput.
De golven zijn onvoorspelbaar. Net als je denkt dat het rustig is, doemt er een enorme golf op aan de horizon. Er komt een moment dat je bang bent dat je het niet gaat redden. Dat je niet sterk genoeg zult zijn. Af en toe komt er een bootje langs met mensen die lachen en gelukkig zijn. Je schreeuwt en spartelt maar ze zien je niet en varen door. Je voelt je nog wanhopiger. Je hebt geen plan, je hebt geen idee waar je heen moet. Je bent eenzaam en bezig met overleven. Je vraagt je af of je dat eigenlijk nog wel wilt..
Het enige dat helpt, waardoor je het toch nog kunt volhouden, is dat er soms iemand voorbij zwemt die je even vasthoudt. Je kunt uitrusten. Je ziet ook een dolfijn langs zwemmen en er flitst door je heen: dat is mooi. En dan komt de volgende golf, die je niet zag aankomen.
Maar dan. Net als je je afvraagt of je hier voor altijd rond zult dobberen en of dat wel gaat lukken, komt er een oerkracht in je los. Een oerkracht die zegt: ‘jij gaat niet kopje onder, jij gaat het redden’. En dat doe jij zelf, met een kracht in je waarvan je niet wist dat je die had. Je weet niet hoe, maar je vindt een reddingsboei en weet weer aan land te komen. Het is niet hetzelfde land als je verliet. Het is een ander, nieuw land. En toch, het is land, het is vaste grond onder je voeten, je hoeft niet meer te vechten.
vrijdag 13 april 2018 om 12:10
Mooi stukje Noerie.
Ik ben wel aanbeland bij de laatste alinea. En herken er echt alles in (ook in alles wat vooraf gaat overigens). Heel mooi omschreven. Hoewel ik niet weet of dat iets met oerkracht te maken heeft. Voor mij had het vooral te doen met geen keuze hebben. Ik vond het geen optie om te blijven hangen in al dat verdriet en dan moet je wel 'weer aan land komen'.
En ik herken ook heel erg wat hiervoor werd geschreven. Dat het gemis niet minder word. Dat is ook echt zo. Ik mis mijn dochter niet minder dan vlak na haar overlijden. Sterker nog, ik mis haar steeds meer. Maar dat gemis hoort nu bij mijn / ons leven en daarmee leven lukt inmiddels.
En het verdriet is niet weg natuurlijk. Dat overvalt me soms nog steeds en kan dan ontzettend intens zijn. Maar inmiddels kan ik ook accepteren dat het de rest van mijn leven zo zal zijn. Dat ik mijn kind altijd zal blijven missen en daar bij tijd en wijle afschuwelijk verdrietig om zal zijn.
Ik ben wel aanbeland bij de laatste alinea. En herken er echt alles in (ook in alles wat vooraf gaat overigens). Heel mooi omschreven. Hoewel ik niet weet of dat iets met oerkracht te maken heeft. Voor mij had het vooral te doen met geen keuze hebben. Ik vond het geen optie om te blijven hangen in al dat verdriet en dan moet je wel 'weer aan land komen'.
En ik herken ook heel erg wat hiervoor werd geschreven. Dat het gemis niet minder word. Dat is ook echt zo. Ik mis mijn dochter niet minder dan vlak na haar overlijden. Sterker nog, ik mis haar steeds meer. Maar dat gemis hoort nu bij mijn / ons leven en daarmee leven lukt inmiddels.
En het verdriet is niet weg natuurlijk. Dat overvalt me soms nog steeds en kan dan ontzettend intens zijn. Maar inmiddels kan ik ook accepteren dat het de rest van mijn leven zo zal zijn. Dat ik mijn kind altijd zal blijven missen en daar bij tijd en wijle afschuwelijk verdrietig om zal zijn.
vrijdag 13 april 2018 om 13:16
Zeker van je kind hou je zoveel. Dat zou ook eingelijk 'raar' zijn als je er een slotje om doet en dat je dan klaar zou zijn. Maar wat heftig om daar mee te moeten omgaan Duufje.
Mijn broer is overleden is 1987 (hij was toen 8). En mijn moeder heef altijd gezegd dat ze weer oprecht gelukkig geworden is maar dat er wel voor altijd een gat in haar hart is geslagen. Daar kon ik mij wel iets bij voorstellen.
Je kind verliezen...ik heb binnen ons gezin meegemaakt wat dat doet. Zo heftig, zo zwaar. Daarom overviel me de intense rouw van mijn moeder me ook zo. Ik heb haar heel lang wel gehad, je hoort je ouders te verliezen...en toch zoveel pijn. Nu weet ik dat dat gemis is.
Mijn broer is overleden is 1987 (hij was toen 8). En mijn moeder heef altijd gezegd dat ze weer oprecht gelukkig geworden is maar dat er wel voor altijd een gat in haar hart is geslagen. Daar kon ik mij wel iets bij voorstellen.
Je kind verliezen...ik heb binnen ons gezin meegemaakt wat dat doet. Zo heftig, zo zwaar. Daarom overviel me de intense rouw van mijn moeder me ook zo. Ik heb haar heel lang wel gehad, je hoort je ouders te verliezen...en toch zoveel pijn. Nu weet ik dat dat gemis is.
vrijdag 13 april 2018 om 13:18
vrijdag 13 april 2018 om 13:31
1 jaar en 4 maanden geleden is het.
Relatief kort dus. Mijn dochter is (onverwacht) tijdens de bevalling overleden. Ze is gereanimeerd en nog wel een paar dagen in 'leven' gehouden, maar overleden na 3 dagen.
En hoe hard dat ook is, ik denk dat het wel verschil maakt of je je kind na 3 dagen verliest, of na 8 jaar. Niet om daarmee mijn eigen verdriet te relativeren of daaraan af te doen, maar het lijkt me zoveel moeilijker als je je kind langer hebt mogen houden. Wij hadden alleen een toekomst met haar, nog geen verleden. En het is keihard en heel verdrietig om geen herinneringen te hebben met je levende kind, maar wij hebben dus ook geen herinneringen om om te rouwen, alleen een gemiste toekomst.
Relatief kort dus. Mijn dochter is (onverwacht) tijdens de bevalling overleden. Ze is gereanimeerd en nog wel een paar dagen in 'leven' gehouden, maar overleden na 3 dagen.
En hoe hard dat ook is, ik denk dat het wel verschil maakt of je je kind na 3 dagen verliest, of na 8 jaar. Niet om daarmee mijn eigen verdriet te relativeren of daaraan af te doen, maar het lijkt me zoveel moeilijker als je je kind langer hebt mogen houden. Wij hadden alleen een toekomst met haar, nog geen verleden. En het is keihard en heel verdrietig om geen herinneringen te hebben met je levende kind, maar wij hebben dus ook geen herinneringen om om te rouwen, alleen een gemiste toekomst.
vrijdag 13 april 2018 om 14:18
Wat heftig, Duufje 
In die NPO docu is een vrouw aan het woord die 2 keer een baby heeft verloren. Ja, dan voel ik me wel even een zeikerd als ik over mijn eigen verdriet begin.
Ik heb geen kinderen en kan wel zeggen dat ik me kan voorstellen hoe erg dat moet zijn. Maar dat kan ik niet. Bij lange na niet. Maar het lijkt me wel een van de ergste dingen die je kan overkomen.
Noerie, dank je voor het stukje. Ik ben nog steeds aan het watertrappelen en af en toe zijn de golven al voorspelbaar.
Wat me vooral verbaast is hoe eenzaam rouw is. Een van mijn beste vriendinnen is beide ouders in de afgelopen paar jaar verloren. Daar kan ik wel mee praten. Zij snapt het wel, hoewel ze wel heel anders rouwt dan ik. Maar uiteindelijk moet ik het zelf doen.
Ik merk het vooral bij vriendinnen die nog niet zoiets hebben meegemaakt. Ik kreeg gisteren nog de vraag hoezo ik zo moe ben de laatste tijd. Toen ik zei 'vanwege het verdriet om mijn vader' keek mijn vriendin me even gek aan en ik zag heel even een 'nog steeds?' door haar ogen flitsen. Ze begrijpt de impact gewoon niet. Ze kán het ook niet begrijpen, ze heeft beide ouders nog. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, maar ik kan ook niet doen alsof ik vrolijk en gelukkig ben.
In die NPO docu is een vrouw aan het woord die 2 keer een baby heeft verloren. Ja, dan voel ik me wel even een zeikerd als ik over mijn eigen verdriet begin.
Ik heb geen kinderen en kan wel zeggen dat ik me kan voorstellen hoe erg dat moet zijn. Maar dat kan ik niet. Bij lange na niet. Maar het lijkt me wel een van de ergste dingen die je kan overkomen.
Noerie, dank je voor het stukje. Ik ben nog steeds aan het watertrappelen en af en toe zijn de golven al voorspelbaar.
Wat me vooral verbaast is hoe eenzaam rouw is. Een van mijn beste vriendinnen is beide ouders in de afgelopen paar jaar verloren. Daar kan ik wel mee praten. Zij snapt het wel, hoewel ze wel heel anders rouwt dan ik. Maar uiteindelijk moet ik het zelf doen.
Ik merk het vooral bij vriendinnen die nog niet zoiets hebben meegemaakt. Ik kreeg gisteren nog de vraag hoezo ik zo moe ben de laatste tijd. Toen ik zei 'vanwege het verdriet om mijn vader' keek mijn vriendin me even gek aan en ik zag heel even een 'nog steeds?' door haar ogen flitsen. Ze begrijpt de impact gewoon niet. Ze kán het ook niet begrijpen, ze heeft beide ouders nog. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, maar ik kan ook niet doen alsof ik vrolijk en gelukkig ben.
vrijdag 13 april 2018 om 14:21
Ik vind rouwen ook eenzaam, al zijn er heel vele mensen lief voo rme. Dat is het niet.
Mijn behoeftes veranderen ook per uur:-)
Toen de zus van mijn moeder overleed ben ik er vele geweest voor mijn nichtje. Toen mij moeder net overleden was zei ik tegen haar; ik heb echt geprobeerd er voor je te zijn maar ik heb er niks van begrepen...
Ik herken heel erg wat je zegt.
Mijn behoeftes veranderen ook per uur:-)
Toen de zus van mijn moeder overleed ben ik er vele geweest voor mijn nichtje. Toen mij moeder net overleden was zei ik tegen haar; ik heb echt geprobeerd er voor je te zijn maar ik heb er niks van begrepen...
Ik herken heel erg wat je zegt.
vrijdag 13 april 2018 om 15:01
Het is net als met bevallen; je weet pas echt hoe het is als je het meemaakt.
vrijdag 13 april 2018 om 16:34
Mooie tekst van dat watertrappelen Noerie.
Ik weet niet of je kan zeggen dat je een hork bent geweest of niet bij vrienden die voor jou iemand verloren hebben. Als je niet weet wat het is kan je ook niet op de juiste manier reageren. Sommige mensen in mijn omgeving lijken dan aandacht af te willen dwingen, waar ik inmiddels waar allergisch voor ben. En ze dan ga negeren.
Twee reacties staat me nog wel heel goed voor de geest, eentje van een collega van mij die een jaar voor mij zijn moeder is verloren. Die kwam de eerste dag dat ik weer kwam werken langs, gaf me een knuffel en zei: "ik geef je nu alleen een knuffel, je mag mij alles vertellen over drie maanden, als niemand meer luistert."
Hij is me elke week een knuffel komen brengen en is inderdaad na een maand of drie gekomen om 'het verhaal' te horen. Dat deed me erg goed.
De tweede was gewoon pure oprechtheid, ik werk met kinderen en in de eerste week toen ik weer werkte kwam er een jongen van 6 naar me toe. Zijn moeder is overleden toen hij 2 was, dus die heeft hij nooit gekend. Hij vroeg of het waar was dat ik ook geen moeder meer had, toen ik zei dat het waar was gaf hij me een knuffel. Daarna zei hij vrij opgelucht, 'dan ben ik niet meer de enige zonder moeder.'
Toen ben ik toch maar even naar de wc gevlucht.
Maar hij had wel gelijk, ik was ook niet de enige...... Wel fijn dat hij vanaf toen vaker even kwam knuffelen, we deelden immers iets dat de rest niet had.
Nou ja, wel had en wij niet meer..
Ik weet niet of je kan zeggen dat je een hork bent geweest of niet bij vrienden die voor jou iemand verloren hebben. Als je niet weet wat het is kan je ook niet op de juiste manier reageren. Sommige mensen in mijn omgeving lijken dan aandacht af te willen dwingen, waar ik inmiddels waar allergisch voor ben. En ze dan ga negeren.
Twee reacties staat me nog wel heel goed voor de geest, eentje van een collega van mij die een jaar voor mij zijn moeder is verloren. Die kwam de eerste dag dat ik weer kwam werken langs, gaf me een knuffel en zei: "ik geef je nu alleen een knuffel, je mag mij alles vertellen over drie maanden, als niemand meer luistert."
Hij is me elke week een knuffel komen brengen en is inderdaad na een maand of drie gekomen om 'het verhaal' te horen. Dat deed me erg goed.
De tweede was gewoon pure oprechtheid, ik werk met kinderen en in de eerste week toen ik weer werkte kwam er een jongen van 6 naar me toe. Zijn moeder is overleden toen hij 2 was, dus die heeft hij nooit gekend. Hij vroeg of het waar was dat ik ook geen moeder meer had, toen ik zei dat het waar was gaf hij me een knuffel. Daarna zei hij vrij opgelucht, 'dan ben ik niet meer de enige zonder moeder.'
Toen ben ik toch maar even naar de wc gevlucht.
Maar hij had wel gelijk, ik was ook niet de enige...... Wel fijn dat hij vanaf toen vaker even kwam knuffelen, we deelden immers iets dat de rest niet had.
Nou ja, wel had en wij niet meer..
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
vrijdag 13 april 2018 om 16:41
Ik pak deze even eruit.Noerie schreef: ↑13-04-2018 14:21Ik vind rouwen ook eenzaam, al zijn er heel vele mensen lief voo rme. Dat is het niet.
Mijn behoeftes veranderen ook per uur:-)
Toen de zus van mijn moeder overleed ben ik er vele geweest voor mijn nichtje. Toen mij moeder net overleden was zei ik tegen haar; ik heb echt geprobeerd er voor je te zijn maar ik heb er niks van begrepen...
Ik herken heel erg wat je zegt.
Wat lief dat je er voor je nichtje was.
Dat is iets wat ik erg heb gemist. Vanuit mijn familie lijkt het alsof ik samen met mijn vader ben overleden. Vanaf dag 1 na zijn overlijden keken ze niet meer naar me om. Dat hoefde blijkbaar niet. Ik heb zelf contact gezocht maar tevergeefs. Het heeft mij veel verdriet gedaan en nog steeds.
Voor mijn vader dood ging dacht ik dat ik gewoon een lieve familie had en een goede band ermee had. Maar blijkbaar was alles nep of zo.
Het geen steun krijgen van overige familie vond en vind ik zo hard. Had ik maar een nichtje gehad zoals jij. Dat had Veel verschil uitgemaakt. Nu heb ik alleen maar het gevoel dat ik er niet toe doe.
Ik had graag lieve mensen om me heen gehad. Maar ik was jong en de meeste mensen hadden en hebben hun beiden ouders nog. Ze begrijpen de impact gewoon niet. Ik ben vooral op heel veel onbegrip gestuit, of mensen die je ontwijken en dat is ontzettend eenzaam.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 13-04-2018 16:57
10.76% gewijzigd
vrijdag 13 april 2018 om 16:44
Voor iedereen heel veel sterkte gewenst en een dikke knuffel.
Mijn moeder is afgelopen zaterdag erg onverwachts overleden.
Ook heb ik geen broer en vader meer,nu ben ik alleen.
het is zo kort geleden,maar ik mis mn moeder nu al,ze belde me zo wat iedere dag en nu niet meer.
Al die dochter en moeder gesprekken ga ik erg missen.
Ik ben gewoon gaan werken,en ga wel eerder naar huis.
Want ik kan niet thuis gaan zitten,want dan komt alles op me af,want ik heb die afleiding hard nodig.
Maar er zullen heel wat tranen vloeien,maar dat hoort erbij.
ik heb altijd hekel aan kerst gehad,en nu helemaal.
Maar hoe erg het is,je moet door.
En voor iedereen veel sterkte gewenst.
Dikke knuffel.
Mijn moeder is afgelopen zaterdag erg onverwachts overleden.
Ook heb ik geen broer en vader meer,nu ben ik alleen.
het is zo kort geleden,maar ik mis mn moeder nu al,ze belde me zo wat iedere dag en nu niet meer.
Al die dochter en moeder gesprekken ga ik erg missen.
Ik ben gewoon gaan werken,en ga wel eerder naar huis.
Want ik kan niet thuis gaan zitten,want dan komt alles op me af,want ik heb die afleiding hard nodig.
Maar er zullen heel wat tranen vloeien,maar dat hoort erbij.
ik heb altijd hekel aan kerst gehad,en nu helemaal.
Maar hoe erg het is,je moet door.
En voor iedereen veel sterkte gewenst.
Dikke knuffel.
vrijdag 13 april 2018 om 16:44
vrijdag 13 april 2018 om 16:55
Lady_Day schreef: ↑13-04-2018 16:44Wow, mooie reacties, Lambchop.
En inderdaad, als je niet weet wat het is kun je ook niet juist reageren. Vandaar dat ik ook probeer niet teleurgesteld te zijn in sommige reacties die ik krijg. Vóór de dood van mijn vader zou ik ook gedacht hebben dat het met 3 maanden wel klaar zou zijn.
Ik vind hierin dat ook al weet je niet hoe het is, dat je dan nog wel de wil kunt hebben om je te verplaatsen in iemand. En juist die wil ontbreekt nogal eens.
vrijdag 13 april 2018 om 17:04
Dat vind ik dus raar. Juist als je ouders hebt en close bent, is het idee hen te verliezen toch je grootste nachtmerrie? Bij de impact van een baby verliezen kan ik me juist niets voorstellen omdat ik het zelf niet ken.Lady_Day schreef: ↑13-04-2018 14:18Wat heftig, Duufje
In die NPO docu is een vrouw aan het woord die 2 keer een baby heeft verloren. Ja, dan voel ik me wel even een zeikerd als ik over mijn eigen verdriet begin.
Ik heb geen kinderen en kan wel zeggen dat ik me kan voorstellen hoe erg dat moet zijn. Maar dat kan ik niet. Bij lange na niet. Maar het lijkt me wel een van de ergste dingen die je kan overkomen.
Noerie, dank je voor het stukje. Ik ben nog steeds aan het watertrappelen en af en toe zijn de golven al voorspelbaar.
Wat me vooral verbaast is hoe eenzaam rouw is. Een van mijn beste vriendinnen is beide ouders in de afgelopen paar jaar verloren. Daar kan ik wel mee praten. Zij snapt het wel, hoewel ze wel heel anders rouwt dan ik. Maar uiteindelijk moet ik het zelf doen.
Ik merk het vooral bij vriendinnen die nog niet zoiets hebben meegemaakt. Ik kreeg gisteren nog de vraag hoezo ik zo moe ben de laatste tijd. Toen ik zei 'vanwege het verdriet om mijn vader' keek mijn vriendin me even gek aan en ik zag heel even een 'nog steeds?' door haar ogen flitsen. Ze begrijpt de impact gewoon niet. Ze kán het ook niet begrijpen, ze heeft beide ouders nog. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, maar ik kan ook niet doen alsof ik vrolijk en gelukkig ben.
vrijdag 13 april 2018 om 17:16
Ik denk dat het iets is waar mensen liever niet mee geconfronteerd worden. Zeker bij jonge mensen. Geen ouders meer hebben is iets wat ver van hun realiteit staat.redbulletje schreef: ↑13-04-2018 17:04Dat vind ik dus raar. Juist als je ouders hebt en close bent, is het idee hen te verliezen toch je grootste nachtmerrie? Bij de impact van een baby verliezen kan ik me juist niets voorstellen omdat ik het zelf niet ken.
Daarnaast ontbreekt vaak de wil om zich te verplaatsen in iemand.
vrijdag 13 april 2018 om 17:19
Dat is denk ik niet waar yogonaise. Je ouder verliezen wordt als alles 'volgens het boekje' verloopt voor iedereen een keer realiteit.
Dat maakt het niet minder zwaar of moeilijk, maar het is wel iets waarvan je weet dat het ooit komt. En dat is niet het geval bij het verliezen van je kind.
Maar ik zal nooit zeggen dat het verliezen van je kind moeilijker is dat het verliezen van je ouder(s). Ik denk dat alle verlies zwaar en moeilijk is en niet met elkaar te vergelijken.
Dat maakt het niet minder zwaar of moeilijk, maar het is wel iets waarvan je weet dat het ooit komt. En dat is niet het geval bij het verliezen van je kind.
Maar ik zal nooit zeggen dat het verliezen van je kind moeilijker is dat het verliezen van je ouder(s). Ik denk dat alle verlies zwaar en moeilijk is en niet met elkaar te vergelijken.
vrijdag 13 april 2018 om 18:00
Ik denk wel dat je gerouwd moet hebben om te weten wat het is. Om te weten wat gemis is. Ik heb dit gevoel nog nooit eerder meegemaakt. Een aantal jaar geleden is de moeder van een vriendin van me overleden en nu denk ik af en toe: dus dit heb je gevoeld.
Wendy: gecondoleerd. Wat verdrietig. Hoe oud was je moeder?
Wendy: gecondoleerd. Wat verdrietig. Hoe oud was je moeder?
vrijdag 13 april 2018 om 18:05
Een aantal jaar geleden had je een tv-reclame van een uitvaarttoko waarin een backpackster op 'n vliegveld probeerde terug naar huis te komen, ondertussen skypend met haar moeder over wat papa graag gewild zou hebben. Echt mijn áller aller grootste nachtmerrie!!! Ondanks dat ik nog nooit eerder m'n vader had verloren draaide mijn maag zich om bij de gedachte alleen al. En verder kan ik me helemaal niet makkelijk in zaken verplaatsen als autist, maar in dát wél.
vrijdag 13 april 2018 om 18:12
Ja dit dus. mensen worden er liever niet mee geconfronteerd.redbulletje schreef: ↑13-04-2018 18:05Een aantal jaar geleden had je een tv-reclame van een uitvaarttoko waarin een backpackster op 'n vliegveld probeerde terug naar huis te komen, ondertussen skypend met haar moeder over wat papa graag gewild zou hebben. Echt mijn áller aller grootste nachtmerrie!!! Ondanks dat ik nog nooit eerder m'n vader had verloren draaide mijn maag zich om bij de gedachte alleen al. En verder kan ik me helemaal niet makkelijk in zaken verplaatsen als autist, maar in dát wél.
