Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 13 april 2018 om 20:47
Ik kom nogal uit een moeilijke familie. Mijn vader heeft voor mijn moeder gezorgd en op het laatst hadden ze alleen maar ruzie. Hij is blij dat ze dood is en mist haar niet. Mijn broer is ook nogal apart en doet net alsof er niks gebeurd is. In ons gezin van herkomst praten we niet over emoties, dus met mijn zus kan ik het er ook niet over hebben. Er is dus niemand om mee te praten die haar net zo kent als ik of die haar net zo mist als ik. Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die haar mist en ik durf het niet eens tegen mijn vader te zeggen, omdat hij blijkbaar blij is dat ze dood is. Ik schaam me er gewoon bijna voor en doe naar mijn familie toe alsof er niks aan de hand is. En thuis ben ik een hoopje ellende. Ik zie echt op tegen het weekend en hoop dat ik me ook even blij kan voelen met mijn zoon en man.
Jullie hadden het hier over een boek over verlies van een ouder, wat voor boek was dat? Ik ga nu die serie kijken. Ik vond de vorige series van hem ook erg mooi.
Jullie hadden het hier over een boek over verlies van een ouder, wat voor boek was dat? Ik ga nu die serie kijken. Ik vond de vorige series van hem ook erg mooi.
vrijdag 13 april 2018 om 20:58
Wat lijkt me dat lastig, Tinkeltje. Rouwen is al eenzaam genoeg, als je dan ook nog niet bij je familie terecht kan....
Ik praat er met mijn moeder ook bijna niet over, hoor. Wel over het gemis maar niet over het verdriet. Ik kan haar niet troosten. Als ik dat probeer duwt ze me letterlijk weg. Met mijn zusje kan ik wel over praten, maar die heeft momenteel andere dingen aan haar hoofd (is ook behoorlijk ziek, maar komt wel weer goed). Ook met haar praat ik er niet heel veel over.
Ik schrijf in mijn dagboek en ik schrijf hier.
Ik heb af en toe momenten van ongeloof. Dat had ik heel in het begin niet. Maar het is nu soms zo van 'ja okay, het is nu genoeg geweest, kom maar weer terug'.
Dat boek wat ik gelezen had heet 'Leven zonder ouders' van Daan Westerink. Het is ook verkrijgbaar als e-book op Bol.
Ik praat er met mijn moeder ook bijna niet over, hoor. Wel over het gemis maar niet over het verdriet. Ik kan haar niet troosten. Als ik dat probeer duwt ze me letterlijk weg. Met mijn zusje kan ik wel over praten, maar die heeft momenteel andere dingen aan haar hoofd (is ook behoorlijk ziek, maar komt wel weer goed). Ook met haar praat ik er niet heel veel over.
Ik schrijf in mijn dagboek en ik schrijf hier.
Ik heb af en toe momenten van ongeloof. Dat had ik heel in het begin niet. Maar het is nu soms zo van 'ja okay, het is nu genoeg geweest, kom maar weer terug'.
Dat boek wat ik gelezen had heet 'Leven zonder ouders' van Daan Westerink. Het is ook verkrijgbaar als e-book op Bol.
vrijdag 13 april 2018 om 21:43
Ik kan ook niet bij mijn familie terecht. Dat is heel eenzaam. Daarom zit ik er ook nog heel erg mee. Ik had graag lieve en zorgzame mensen om me heen gehad. Dat mensen ook iets om mij hadden gegeven.Lady_Day schreef: ↑13-04-2018 20:58Wat lijkt me dat lastig, Tinkeltje. Rouwen is al eenzaam genoeg, als je dan ook nog niet bij je familie terecht kan....
Ik praat er met mijn moeder ook bijna niet over, hoor. Wel over het gemis maar niet over het verdriet. Ik kan haar niet troosten. Als ik dat probeer duwt ze me letterlijk weg. Met mijn zusje kan ik wel over praten, maar die heeft momenteel andere dingen aan haar hoofd (is ook behoorlijk ziek, maar komt wel weer goed). Ook met haar praat ik er niet heel veel over.
Ik schrijf in mijn dagboek en ik schrijf hier.
Ik heb af en toe momenten van ongeloof. Dat had ik heel in het begin niet. Maar het is nu soms zo van 'ja okay, het is nu genoeg geweest, kom maar weer terug'.
Dat boek wat ik gelezen had heet 'Leven zonder ouders' van Daan Westerink. Het is ook verkrijgbaar als e-book op Bol.
vrijdag 13 april 2018 om 21:59
vrijdag 13 april 2018 om 22:30
Mijn ouders - schoonouders en mijn man zijn overleden.
Gelukkig heb ik veel steun aan mijn zoon en schoondochter.
Zo ook aan mijn familie en aan twee zussen van mijn man.
Ik heb een kleinzoon van 1 jaar en dat manneke geeft mij zoveel plezier dat het verdriet een stukje minder is geworden.
Daarbij wandel ik heel veel met mijn hond en moet ik de deur wel uit wat mij goed doet. Maar de stilte in huis is soms zo overweldigend dat de hond soms wel heel vaak wordt uit gelaten.![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
De scherpe kantjes zijn er wel af maar het gemis blijft.
Ik wens hier iedereen die een dierbare is verloren heel veel sterkte met het gemis en verdriet.
Gelukkig heb ik veel steun aan mijn zoon en schoondochter.
Zo ook aan mijn familie en aan twee zussen van mijn man.
Ik heb een kleinzoon van 1 jaar en dat manneke geeft mij zoveel plezier dat het verdriet een stukje minder is geworden.
Daarbij wandel ik heel veel met mijn hond en moet ik de deur wel uit wat mij goed doet. Maar de stilte in huis is soms zo overweldigend dat de hond soms wel heel vaak wordt uit gelaten.
De scherpe kantjes zijn er wel af maar het gemis blijft.
Ik wens hier iedereen die een dierbare is verloren heel veel sterkte met het gemis en verdriet.
manji wijzigde dit bericht op 13-04-2018 22:40
1.92% gewijzigd
vrijdag 13 april 2018 om 23:07
Lady_Day schreef: ↑13-04-2018 21:59Yogo, ik heb wel lieve en zorgzame mensen om me heen, mensen die om mij geven, maar zelfs bij hen kan ik niet terecht. Voor velen van ons is rouwen gewoon ontzettend eenzaam. Een forum als deze helpt mij wel enorm moet ik zeggen. Even mijn verhaal kwijt voor de duizendste keer.
Het had mij zoveel goed gedaan als mensen gewoon oog voor mij hadden gehad. Als mensen ook om mij hadden gegeven. Nu voel ik me echt zo dat ik er niet toe doe. Dat is ontzettend ka uu tee
zaterdag 14 april 2018 om 00:54
Dit gevoel heb ik soms ook wel een beetje Tinkeltje. Mijn moeder was een erg moeilijke vrouw die erg met zichzelf in de knoop zat en daardoor vaak ruzie had met mij en mijn broer. Mijn vader zorgde voor haar en liet het over zich heenkomen. Blij dat ze dood is is een groot woord, maar ergens voelen mijn vader en ik dat wel zo. Haar eerste woorden toen ze hoorde dat ze ongeneeslijk ziek was en dood zou gaan waren ook: "dan hoef ik niet meer te vechten, dan hoef ik niet meer bang te zijn om jullie te verliezen..."Tinkeltje34 schreef: ↑13-04-2018 20:47Ik kom nogal uit een moeilijke familie. Mijn vader heeft voor mijn moeder gezorgd en op het laatst hadden ze alleen maar ruzie. Hij is blij dat ze dood is en mist haar niet. Mijn broer is ook nogal apart en doet net alsof er niks gebeurd is. In ons gezin van herkomst praten we niet over emoties, dus met mijn zus kan ik het er ook niet over hebben. Er is dus niemand om mee te praten die haar net zo kent als ik of die haar net zo mist als ik. Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die haar mist en ik durf het niet eens tegen mijn vader te zeggen, omdat hij blijkbaar blij is dat ze dood is. Ik schaam me er gewoon bijna voor en doe naar mijn familie toe alsof er niks aan de hand is.
Blij is een groot woord, maar ze vocht er zelf niet tegen en ik denk wel dat dat het makkelijker maakt.
Met mijn vader heb ik er vanaf ongeveer een jaar na overlijden wel over kunnen praten. Met mijn broer is het nog steeds moeilijk, maar wij staan in bijna alles anders in het leven.
Hij was ook meer een moederkindje en lijkt meer op haar. Zoals mijn vader zegt, hij mist zijn gelijke. Ik lijk meer op mijn vader en ben een papa's kindje dus heb 'mijn' ouder nog.
Daarbij ben ik ook onafhankelijker dan mijn broer.
Met z'n allen ermee bezig zijn hebben we een paar weken geleden voor het eerst gedaan. Toen ik filmpjes vond die ze van mijn neefje had gemaakt. Die hebben we gezamelijk gekeken. 7,5 jaar na dato.
Overigens hebben zowel mijn vader als ik (geen idee wat broer of schoonzus zegt) mijn neefje wel altijd verteld over zijn oma en hoe trots ze op hem was. Wat op die filmpjes dus duidelijk te zien was. Neefje weet het inmiddels wel
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 14 april 2018 om 00:59
Wat ik dan overigens weer stom vind van ons, vader en mij (want broer en schoonzus weet ik niet). Wij zeggen het tegen neefje wel, hij was 2 toen oma overleed. Hoe trots ze was en hoe blij ze met hem was enzo.
Nu ook nichtje die na haar overlijden is geboren. Daar zeggen we het toch minder tegen. Tuurlijk zou mijn moeder apetrots zijn geweest. Maar 100% zeker weten doen we het niet, dus zeggen we het tegen haar niet. Idioot eigenlijk...
Nu ook nichtje die na haar overlijden is geboren. Daar zeggen we het toch minder tegen. Tuurlijk zou mijn moeder apetrots zijn geweest. Maar 100% zeker weten doen we het niet, dus zeggen we het tegen haar niet. Idioot eigenlijk...
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 14 april 2018 om 06:37
Fijn topic om een beetje doorheen te bladeren ivm herkenning.
Mijn moeder overleed 4 maanden geleden plotseling. Ze viel met mijn toen 15 maanden oude zoontje van de trap. Hij hield er godzijdank niets aan over, maar mijn moeder betaalde de hoogste prijs. Ze heeft helaas ook nooit mogen weten dat ik op dat moment net weer 6 weken zwanger was. Iets dat tot dusver deze zwangerschap erg beladen maakt. Ja ze zou er apentrots op zijn geweest... maar wat koop ik daarvoor?
Nogmaals fijn om hier wat herkenning en tips te lezen, die ik zelf tot op heden niet heb.
Mijn moeder overleed 4 maanden geleden plotseling. Ze viel met mijn toen 15 maanden oude zoontje van de trap. Hij hield er godzijdank niets aan over, maar mijn moeder betaalde de hoogste prijs. Ze heeft helaas ook nooit mogen weten dat ik op dat moment net weer 6 weken zwanger was. Iets dat tot dusver deze zwangerschap erg beladen maakt. Ja ze zou er apentrots op zijn geweest... maar wat koop ik daarvoor?
Nogmaals fijn om hier wat herkenning en tips te lezen, die ik zelf tot op heden niet heb.
zaterdag 14 april 2018 om 07:11
Heftig, Manji...Manji schreef: ↑13-04-2018 22:30Mijn ouders - schoonouders en mijn man zijn overleden.
Gelukkig heb ik veel steun aan mijn zoon en schoondochter.
Zo ook aan mijn familie en aan twee zussen van mijn man.
Ik heb een kleinzoon van 1 jaar en dat manneke geeft mij zoveel plezier dat het verdriet een stukje minder is geworden.
Daarbij wandel ik heel veel met mijn hond en moet ik de deur wel uit wat mij goed doet. Maar de stilte in huis is soms zo overweldigend dat de hond soms wel heel vaak wordt uit gelaten.
De scherpe kantjes zijn er wel af maar het gemis blijft.
Ik wens hier iedereen die een dierbare is verloren heel veel sterkte met het gemis en verdriet.
Ik moest wel lachen om die hond. De hond van mijn moeder wordt ook heel veel uitgelaten. Ze zijn beiden ook wel heel erg slank momenteel.
zaterdag 14 april 2018 om 07:19
Melbourne, wat ontzettend heftig zeg 
De moeder van een van mijn beste vriendinnen zei altijd 'eentje komt en eentje gaat'. In haar geval was dat ook zo. Mijn vriendin was iets van 3 maanden zwanger toen haar moeder geheel onverwacht kwam te overlijden. Mijn zus is ook zwanger. Mijn vader heeft dit nooit geweten: zijn enige kleinkind. Voor haar is dit ook heel moeilijk (geweest). Zo dubbel.
De moeder van een van mijn beste vriendinnen zei altijd 'eentje komt en eentje gaat'. In haar geval was dat ook zo. Mijn vriendin was iets van 3 maanden zwanger toen haar moeder geheel onverwacht kwam te overlijden. Mijn zus is ook zwanger. Mijn vader heeft dit nooit geweten: zijn enige kleinkind. Voor haar is dit ook heel moeilijk (geweest). Zo dubbel.
zaterdag 14 april 2018 om 08:43
redbulletje schreef: ↑14-04-2018 06:58Jee, dat is wel heel erg heftig! Geef je jezelf niet de schuld dat als ze niet voor jouw kind had hoeven zorgen ze waarschijnlijk niet van die trap gevallen zou zijn?
Ik vind dit wel een beetje ongepast. Er is ook een kans dat oma voor haar kleinzoon wilde zorgen. Mijn moeder wilde dit ook graag. Ze ging meer door voor de kleinkinderen dan voor ons en ging mijn zoon meer missen dan ons.
zaterdag 14 april 2018 om 08:50
Zoeken jullie ook naar 'short cuts' om je beter te voelen? Of herken je dit? Ik ben het gewoon zo zat (nu al) om elke dag zo verdrietig te zijn. Het zit gewoon in elke vezel en het voelt totaal nutteloos. Ik krijg mijn vader er namelijk niet mee terug.
Ik wil weer zin hebben om leuke dingen te doen. Mijn vriend stelde voor om een aantal dagen weg te gaan. Stedentrip. Ik heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Het voelt zo nutteloos. Maar ja, in bed blijven liggen lost ook niets op dus we gaan.
Vanochtend toen ik wakker werd dacht ik dat ik vandaag eens niet ging huilen. Maar ja, sta ik onder de douche, komen de tranen toch. Ik denk wel eens 'kon ik maar in lente, zomer en winterslaap' en volgend jaar rond deze tijd weer wakker worden.
Nou ja, vandaag toch maar proberen er een okaye dag van te maken.
Ik wil weer zin hebben om leuke dingen te doen. Mijn vriend stelde voor om een aantal dagen weg te gaan. Stedentrip. Ik heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Het voelt zo nutteloos. Maar ja, in bed blijven liggen lost ook niets op dus we gaan.
Vanochtend toen ik wakker werd dacht ik dat ik vandaag eens niet ging huilen. Maar ja, sta ik onder de douche, komen de tranen toch. Ik denk wel eens 'kon ik maar in lente, zomer en winterslaap' en volgend jaar rond deze tijd weer wakker worden.
Nou ja, vandaag toch maar proberen er een okaye dag van te maken.
zaterdag 14 april 2018 om 08:52
Lambchop schreef: ↑14-04-2018 00:54Dit gevoel heb ik soms ook wel een beetje Tinkeltje. Mijn moeder was een erg moeilijke vrouw die erg met zichzelf in de knoop zat en daardoor vaak ruzie had met mij en mijn broer. Mijn vader zorgde voor haar en liet het over zich heenkomen. Blij dat ze dood is is een groot woord, maar ergens voelen mijn vader en ik dat wel zo. Haar eerste woorden toen ze hoorde dat ze ongeneeslijk ziek was en dood zou gaan waren ook: "dan hoef ik niet meer te vechten, dan hoef ik niet meer bang te zijn om jullie te verliezen..."
Blij is een groot woord, maar ze vocht er zelf niet tegen en ik denk wel dat dat het makkelijker maakt.
Dit was bij mijn moeder ook zo, maar ik vond dat juist heel moeilijk. Ik had altijd het gevoel dat ik niks waard was en kreeg het gevoel alsof we het nu ook niet waard waren om voor te vechten. Ze gooide gelijk de handdoek in de ring. Ik besef me wel dat dat niet de reden was waarom ze liever niet behandeld wilde worden, maar ik vond dat toch moeilijk. Vanaf de diagnose is het alleen nog maar over haar dood gegaan, die pas 3 jaar later kwam. In die 3 jaar zijn er ook mooie dingen gebeurd, maar alles stond in het teken van haar dood. Daar had ik heel veel moeite mee.
Vanaf begin van het jaar had ik wel behoefte aan dat we het konden afsluiten en dat ze zou overlijden zodat we verder kunnen. Het zijn echt 3 vreselijke jaren geweest. Ik wist toen nog niet dat het nu dus pas begint, al het verdriet.
Ik merk wel dat ik anders op mijn moeder terugkijk en toen ze nog leefde. Veel positiever. Ze kan al die rottige opmerkingen niet meer maken en ik ben veel minder angstig voor haar oordeel, wat nu niet meer gaat komen. Maar ik mis haar ook verschrikkelijk, dat begint nu eigenlijk te komen.
zaterdag 14 april 2018 om 08:54
redbulletje schreef: ↑14-04-2018 08:51Nou mijn vader kluste als zeventiger nog bij mij en ook al wilde hij dat zelf, ik ik had t mezelf nooit vergeven als ie hierbij verongelukt was.
Dat begrijp ik heel goed. Het zit hem meer in het woordje ‘hoeven’ voor mij. Alsof het een verplichting was om op te passen en dat weet je niet.
zaterdag 14 april 2018 om 09:01
Ik heb dit ook zo. Mijn vader heeft zijn enige kleinkind ook nooit leren kennen. Heeft het nooit geweten.Lady_Day schreef: ↑14-04-2018 07:19Melbourne, wat ontzettend heftig zeg
De moeder van een van mijn beste vriendinnen zei altijd 'eentje komt en eentje gaat'. In haar geval was dat ook zo. Mijn vriendin was iets van 3 maanden zwanger toen haar moeder geheel onverwacht kwam te overlijden. Mijn zus is ook zwanger. Mijn vader heeft dit nooit geweten: zijn enige kleinkind. Voor haar is dit ook heel moeilijk (geweest). Zo dubbel.
Daarnaast vond ik het heftig dat er nadat ik bevallen was dus geen ouders broer of zus was om het mee te delen. Niet na de bevalling en ook later niet. Het gemis zit hem in alles. Geen foto's laten zien, niets kunnen vertellen wat zoontje meemaakt en kan. Bv eerste stapjes enz. Geen familie bij feestdagen of als zoontje jarig is. Ik vind het enorm heftig.
Schoonfamilie is het contact erg koel. Overige mensen hebben hun eigen leven. Ik vind het heftig en pittig er zo alleen voor te staan.
zaterdag 14 april 2018 om 10:08
:Hug:wendy7373 schreef: ↑13-04-2018 16:44Voor iedereen heel veel sterkte gewenst en een dikke knuffel.
Mijn moeder is afgelopen zaterdag erg onverwachts overleden.
Ook heb ik geen broer en vader meer,nu ben ik alleen.
het is zo kort geleden,maar ik mis mn moeder nu al,ze belde me zo wat iedere dag en nu niet meer.
Al die dochter en moeder gesprekken ga ik erg missen.
Ik ben gewoon gaan werken,en ga wel eerder naar huis.
Want ik kan niet thuis gaan zitten,want dan komt alles op me af,want ik heb die afleiding hard nodig.
Maar er zullen heel wat tranen vloeien,maar dat hoort erbij.
ik heb altijd hekel aan kerst gehad,en nu helemaal.
Maar hoe erg het is,je moet door.
En voor iedereen veel sterkte gewenst.
Dikke knuffel.
Wat is het voor jou nog kort geleden en helaas weet ik hoe -$+$+# een plotseling overlijden is. Bij mij kwam het echte besef pas later dus let goed op jezelf.
Ik ging na 3 weken weer aan het werk, maar vond daarvoor het ritme van opstaan en op gezette tijden gaan slapen wel erg fijn. Dus ik kan me goed voorstellen dat werken eerder misschien ook al fijn is. Behalve dan dat mijn concentratie 0 was en mijn hoofd een vergiet. Is het voor jouw werk erg als je aanwezig bent maar even wat minder doet? Kan je met je collega's praten en erop steunen?
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 14 april 2018 om 10:20
Ik ben een emotie eter dus de short cut voor mij is chocola en dropjes en,,.. dan was ik even bezig en voor een fractie van een seconde niet verdrietig. Gelukkig kost rouwen energie en werkt mijn metabolisme mee dus ik ben maar 1kg aangekomen.Lady_Day schreef: ↑14-04-2018 08:50Zoeken jullie ook naar 'short cuts' om je beter te voelen? Of herken je dit? Ik ben het gewoon zo zat (nu al) om elke dag zo verdrietig te zijn. Het zit gewoon in elke vezel en het voelt totaal nutteloos. Ik krijg mijn vader er namelijk niet mee terug.
Ik wil weer zin hebben om leuke dingen te doen. Mijn vriend stelde voor om een aantal dagen weg te gaan. Stedentrip. Ik heb daar eigenlijk helemaal geen zin in. Het voelt zo nutteloos. Maar ja, in bed blijven liggen lost ook niets op dus we gaan.
Vanochtend toen ik wakker werd dacht ik dat ik vandaag eens niet ging huilen. Maar ja, sta ik onder de douche, komen de tranen toch. Ik denk wel eens 'kon ik maar in lente, zomer en winterslaap' en volgend jaar rond deze tijd weer wakker worden.
Nou ja, vandaag toch maar proberen er een okaye dag van te maken.
Wat betreft de stedentrip, gewoon doen. Wij zijn gaan skiën en dat was zo fijn, actief bezig zijn dingen zien en tussendoor goede gesprekken en veel met vriend knuffelen. Je hoeft namelijk niet altijd happy te zijn op de stedentrip maar je bent wel even uit je omgeving waardoor er bij mij meer ruimte ontstond voor andere dingen.
Laat wel je vriend alles regelen, zodat het hem energie kost en het jou alleen maar energie kan geven.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zaterdag 14 april 2018 om 11:04
