Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zaterdag 14 april 2018 om 12:59
Zij en mijn vader hadden mijn zoontje bij hen thuis toen ik werken was. Mijn vader zou mij komen ophalen op het werk met mn zoontje achterin de auto.redbulletje schreef: ↑14-04-2018 06:58Jee, dat is wel heel erg heftig! Geef je jezelf niet de schuld dat als ze niet voor jouw kind had hoeven zorgen ze waarschijnlijk niet van die trap gevallen zou zijn?
Mijn moeder besloot op het laatste moment dat zij mee zou rijden en dat mijn vader haar en mn zoontje alvast in mijn huis kon afzetten. Dan hoefde hij niet zo lang in de auto....
Zij is vervolgens zo'n 40 minuten alleen geweest waarin ze hem blijkbaar nog eens in bed wilde leggen. Mijn vader en ik troffen haar buiten bewustzijn aan onderaan de trap (ze overleed 24 uur later ivm orgaandonatie, anders zou het snel gebeurd zijn geweest). Mijn zoontje kroop in zijn slaapzak en met bloedneus door de kamer.
Dus nee schuldig dat zij 'moest' oppassen absoluut niet. Ze deed alles voor hem.
zaterdag 14 april 2018 om 15:40
zaterdag 14 april 2018 om 20:45
Bij mijn moeder duurde het 6 maanden. Zij was wel bezig met ons, n met doodgaan. Maar niet heel erg overdreven.Tinkeltje34 schreef: ↑14-04-2018 08:52Dit was bij mijn moeder ook zo, maar ik vond dat juist heel moeilijk. Ik had altijd het gevoel dat ik niks waard was en kreeg het gevoel alsof we het nu ook niet waard waren om voor te vechten. Ze gooide gelijk de handdoek in de ring. Ik besef me wel dat dat niet de reden was waarom ze liever niet behandeld wilde worden, maar ik vond dat toch moeilijk. Vanaf de diagnose is het alleen nog maar over haar dood gegaan, die pas 3 jaar later kwam. In die 3 jaar zijn er ook mooie dingen gebeurd, maar alles stond in het teken van haar dood. Daar had ik heel veel moeite mee.
Vanaf begin van het jaar had ik wel behoefte aan dat we het konden afsluiten en dat ze zou overlijden zodat we verder kunnen. Het zijn echt 3 vreselijke jaren geweest. Ik wist toen nog niet dat het nu dus pas begint, al het verdriet.
Ik merk wel dat ik anders op mijn moeder terugkijk en toen ze nog leefde. Veel positiever. Ze kan al die rottige opmerkingen niet meer maken en ik ben veel minder angstig voor haar oordeel, wat nu niet meer gaat komen. Maar ik mis haar ook verschrikkelijk, dat begint nu eigenlijk te komen.
Het mooiste was en daarom heb ik er mooie herinneringen aan, denk ik. Mijn moeder was een moeilijke vrouw, voor zichzelf en voor ons. Ze was nooit echt lief te noemen.
Onder invloed van morfine ondergaan veel mensen een soort van verandering van karakter. Mijn moeder werd er superlief van. Het was dus fijn om haar te verzorgen en nog dingen voor haar te doen. Het was bijna idylisch te noemen, die tijd.
Ik heb het de handdoek in de ring gooien overigens nooit ervaren als dat ik niet de moeite waard was ofzo. Alleen maar dat zij niet meer zou hoeven vechten, tegen zichzelf, het leven in het algemeen en de mensen om haar heen.
Toch mooi dat dat voor iedereen anders is eigenlijk.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 14 april 2018 om 22:49
Ja, die morfine.... mijn vader was altijd al heel lief, maar op het laatst met de morfine, sufentanil en dormicum werd hij echt een beetje kinderlijk. Dan opende hij zijn ogen en dan keek hij me met hele grote ogen aan alsof hij compleet verrast was dat hij mij zag. Dan kreeg ik echt zo'n lach van oor tot oor en een dikke knuffel. En dan had ie door dat hij nog leefde en werd hij heel verdrietig. Zat hij als een klein kind te snikken.
Dat 'opgeven' dat heeft mijn vader in zekere zin ook gedaan. Toen ons verteld werd dat het kwaadaardig was, was het niet meteen van 'binnen een week bent u dood'. Ik weet niet wat de prognose was maar als de longontsteking behandeld zou worden, dan had ie wellicht nog een paar maanden gehad. Echter, mijn vader wilde niet meer. Zijn wens om te sterven was groter dan zijn wens om bij ons te blijven. Voor mij was dat een teken dat hij de helse pijn niet langer kon verdragen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij op wilde geven. Hij kón gewoon niet meer.
Dat 'opgeven' dat heeft mijn vader in zekere zin ook gedaan. Toen ons verteld werd dat het kwaadaardig was, was het niet meteen van 'binnen een week bent u dood'. Ik weet niet wat de prognose was maar als de longontsteking behandeld zou worden, dan had ie wellicht nog een paar maanden gehad. Echter, mijn vader wilde niet meer. Zijn wens om te sterven was groter dan zijn wens om bij ons te blijven. Voor mij was dat een teken dat hij de helse pijn niet langer kon verdragen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij op wilde geven. Hij kón gewoon niet meer.
zondag 15 april 2018 om 09:27
Ik denk dat het bij ons anders was. Mijn moeder kreeg 3 jaar geleden de diagnose en er was nog niks bekend over hoe ernstig het was. Ze gaf gelijk aan dat ze niet behandeld wilde worden, terwijl ze nog niks wist. Behalve een hoestje waren ook geen symptomen. Uiteindelijk heeft ze die behandeling wel gehad en sloeg het heel goed aan. Ze heeft toen nog twee goede jaren gehad, maar was mentaal zo slecht dat ze daar weinig van heeft kunnen genieten.
Ik was net de kledingkast van mijn zoon aan het opschonen. Alle kleding waar hij uitgegroeid was, heb ik opgeborgen. Afgelopen dagen heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn zoon ontwikkelt zich en zij mist dat allemaal. Ze had het zelf ook nog zo graag willen meemaken. Ik ben wel redelijk uitontwikkeld en ‘af’, maar zoon moet nog uitgroeien tot een persoontje met alles er op en er aan.
Ik was net de kledingkast van mijn zoon aan het opschonen. Alle kleding waar hij uitgegroeid was, heb ik opgeborgen. Afgelopen dagen heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn zoon ontwikkelt zich en zij mist dat allemaal. Ze had het zelf ook nog zo graag willen meemaken. Ik ben wel redelijk uitontwikkeld en ‘af’, maar zoon moet nog uitgroeien tot een persoontje met alles er op en er aan.
zondag 15 april 2018 om 09:43
Dat is hier ook. Mijn vader heeft het nooit geweten. Verder geen familie van mij die mijn zoontje ziet opgroeien.
Even snel bellen en iets vertellen of vragen is er niet bij. We zijn helemaal op onszelf aangewezen en niemand is zo betrokken zoals mijn vader dat geweest zou zijn. Ik vind het heel erg.
Even snel bellen en iets vertellen of vragen is er niet bij. We zijn helemaal op onszelf aangewezen en niemand is zo betrokken zoals mijn vader dat geweest zou zijn. Ik vind het heel erg.
zondag 15 april 2018 om 10:01
Maar mentaal slecht is ook slecht alleen is het voor de mensen er om heen nog moeilijker te bevatten. Dat je opgeeft, terwijl daar op dat moment eigenlijk geen aanleiding toe is. Eigenlijk snap ik het wel.
Ik heb zelf geen kinderen, dus heb dat niet wat jij beschrijft. Maar dit is vooral erg voor jou, niet voor je moeder. Ik weet niet waar jij in gelooft, maar als je gelooft dat er niets is na de dood, dan is alles opgehouden voor haar. Dan kan ze niet voelen wat ze mist en als je gelooft dat haar ziel nog bestaat, in welke vorm dan ook, dan 'ziet' ze hem alsnog opgroeien.
Ik geloof niet in een god, maar ook niet dat er niets meer is. Ik vraag mijn vader ook regelmatig om een teken. Ik heb nog niets gehad. In het begin voelde ik hem nog heel dicht bij mij, als een soort brandend gat in mijn hart. Dat heb ik niet meer. Als ik naar bepaalde foto's kijk is het gewoon heel onwerkelijk dat hij echt weg is. Een heel bizar gevoel is dat.
Ik heb zelf geen kinderen, dus heb dat niet wat jij beschrijft. Maar dit is vooral erg voor jou, niet voor je moeder. Ik weet niet waar jij in gelooft, maar als je gelooft dat er niets is na de dood, dan is alles opgehouden voor haar. Dan kan ze niet voelen wat ze mist en als je gelooft dat haar ziel nog bestaat, in welke vorm dan ook, dan 'ziet' ze hem alsnog opgroeien.
Ik geloof niet in een god, maar ook niet dat er niets meer is. Ik vraag mijn vader ook regelmatig om een teken. Ik heb nog niets gehad. In het begin voelde ik hem nog heel dicht bij mij, als een soort brandend gat in mijn hart. Dat heb ik niet meer. Als ik naar bepaalde foto's kijk is het gewoon heel onwerkelijk dat hij echt weg is. Een heel bizar gevoel is dat.
lady_day wijzigde dit bericht op 15-04-2018 10:12
0.32% gewijzigd
zondag 15 april 2018 om 10:28
Dat ik stelselmatig genegeerd word. Ik heb al meerdere keren geschreven dat niemand van mijn familie ons zoontje ziet opgroeien. Dat ik niets kan delen of kan vragen van/over hem. Dat ik dat heel erg vind. Maar daar zegt niemand iets over. Komt over alsof ik er niet toe doe of zo.
Of mensen weten niet wat te zeggen?
Of mensen weten niet wat te zeggen?
zondag 15 april 2018 om 10:45
Dat heeft iedereen toch? Daarnaast hebben veel mensen ook nog een partner. Daarnaast hebben veel mensen nog familie waar ze dingen van hun kinderen mee delen. Zoals Tinkeltje nu aangeeft dat haar moeder haar zoontje nu niet ziet opgroeien. Dat ze het daar nu moeilijk mee heeft. Haar moeder was namelijk betrokken geweest bij haar zoontje.
Heb je zelf kinderen? Ik heb het idee dat je het niet begrijpt.
Heb je zelf kinderen? Ik heb het idee dat je het niet begrijpt.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 15-04-2018 10:47
22.16% gewijzigd
zondag 15 april 2018 om 10:47
redbulletje schreef: ↑15-04-2018 10:34Dat zoontje heb je voor jezelf, niet voor je familie.
Je hebt zelfs nog 'n partner toch?
Klopt. Maar mijn moeder was er verdrietig om en daar ben ik dan verdrietig om. En dat ik het niet kan delen met haar, dus ook verdrietig voor mezelf.
Ladyday: ik bedenk me ook dat ze inderdaad niks meer voelt of denkt. Maar ook dat ze misschien wel meekijkt en als ze dat zou doen, ze zou denken dat het goed is. Beetje dubbel gevoel dus. Ik denk dat dit gevoel onderdeel van het gemis is en het besef dat ze hem niet zal zien opgroeien.
Voor mijn zoon maakt het geen fluit uit. Die kent haar niet en zal haar ook niet herinneren. Die mist niks.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 15-04-2018 10:52
1.85% gewijzigd
zondag 15 april 2018 om 10:56
Volgens mij is er heel veel op jou gereageerd. Onder andere door mij. Je reageert alleen niet terug en blijft jezelf herhalen.yogonaise schreef: ↑15-04-2018 10:28Dat ik stelselmatig genegeerd word. Ik heb al meerdere keren geschreven dat niemand van mijn familie ons zoontje ziet opgroeien. Dat ik niets kan delen of kan vragen van/over hem. Dat ik dat heel erg vind. Maar daar zegt niemand iets over. Komt over alsof ik er niet toe doe of zo.
Of mensen weten niet wat te zeggen?
Sorry, maar dan zie ik het nut van reageren niet zo in. Tenminste niet als je niet reageert om mijn reacties op jouw reacties of op mijn reacties in het algemeen.
Zoals ook al is aangehaald door een paar mensen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 april 2018 om 11:11
Het was bij jullie zeker anders dan. Bij mijn moeder was het toen ze achter de longkanker kwamen al uitgezaaid naar de lymfeklieren en de hersenen, het zat rondom de hersenstam dus het was niet te opereren. Het zuurste was dat de kanker in de longen in ern long zat, dus als ze er op tijd achter waren gekomen hadden ze die kunnen verwijderen.....Tinkeltje34 schreef: ↑15-04-2018 09:27Ik denk dat het bij ons anders was. Mijn moeder kreeg 3 jaar geleden de diagnose en er was nog niks bekend over hoe ernstig het was. Ze gaf gelijk aan dat ze niet behandeld wilde worden, terwijl ze nog niks wist. Behalve een hoestje waren ook geen symptomen. Uiteindelijk heeft ze die behandeling wel gehad en sloeg het heel goed aan. Ze heeft toen nog twee goede jaren gehad, maar was mentaal zo slecht dat ze daar weinig van heeft kunnen genieten.
Ik was net de kledingkast van mijn zoon aan het opschonen. Alle kleding waar hij uitgegroeid was, heb ik opgeborgen. Afgelopen dagen heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn zoon ontwikkelt zich en zij mist dat allemaal. Ze had het zelf ook nog zo graag willen meemaken. Ik ben wel redelijk uitontwikkeld en ‘af’, maar zoon moet nog uitgroeien tot een persoontje met alles er op en er aan.
Dit gaf ons de tijd om afscheid te nemen, zonder hoop op beterschap ofzo.
Ze heeft twee levensverlengende kuren gedaan, een chemo en een bestraling. Toen wilde ze niet meer. Ze was er, in elk geval naar mij, heel open over. Ik heb er nooit een vervelend gevoel over gehad of aan over gehouden.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 15 april 2018 om 11:15
Ik ben bewust kindvrij en ik heb ook geen partner. De enige die ik nog heb is een moeder die ook al op leeftijd is.yogonaise schreef: ↑15-04-2018 10:45Dat heeft iedereen toch? Daarnaast hebben veel mensen ook nog een partner. Daarnaast hebben veel mensen nog familie waar ze dingen van hun kinderen mee delen. Zoals Tinkeltje nu aangeeft dat haar moeder haar zoontje nu niet ziet opgroeien. Dat ze het daar nu moeilijk mee heeft. Haar moeder was namelijk betrokken geweest bij haar zoontje.
Heb je zelf kinderen? Ik heb het idee dat je het niet begrijpt.
zondag 15 april 2018 om 11:33
Ik heb altijd maar 1 opa gehad. (De ander is overleden toen mijn moeder nog jong was.) Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit raar heb gevonden, dat was gewoon zo. Net zoals de een 12 tantes heeft en de ander maar 3.
Het klinkt misschien raar maar het is een mooie manier om hem kennis te laten maken met dat mensen overlijden. Je kan het namelijk op een rustig moment bespreken/noemen zonder dat er voor hem enorm veel emoties en verwarrende gebeurtenissen zijn.
Toen mijn oma overleed was ik 3. De begrafenis en alles eromheen is een van mijn eerste herinneringen. Iedereen was verdrietig en ik snapte niet precies waarom. Op zo'n moment lijkt het mij veel lastiger om dingen te bespreken met je zoontje.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
zondag 15 april 2018 om 11:54
Yogo, ik weet gewoon niet meer wat ik op jouw posts antwoorden moet. Ik heb alles gezegd wat ik denk toe te voegen te hebben en Oopjen heeft uitgebreid gereageerd op jou en vele anderen hier ook.
Ik vind het echt ontzettend rot voor je dat er buiten je gezin niemand is om dingen mee te delen. Maar jij bent niet de enige die alleen door het rouwen gaat. Er is heel vaak hier benoemd dat anderen, en ik ook, het een ontzettend eenzaam proces vinden.
En ja, ook tegen mij is al gezegd dat het nu wel weer tijd is om er over heen te zijn. Ook tegen mij is gezegd dat ik gewoon maar weer leuke dingen moet doen en moet genieten van het leven. Ook ik stuit op onbegrip als ik aangeef niet naar een feestje te gaan omdat mijn kop er niet naar staat en ik gewoon moe ben. Ja, best wel botte dingen. En ondanks dat dit best pijn doet en ik mij dan teleurgesteld kan voelen neem ik het die mensen niet kwalijk. Zij zijn namelijk niet in de positie om te kunnen beseffen wat zo'n verlies met mij doet en bovendien zijn zij niet verantwoordelijk voor mijn geluk.
En nee, mijn moeder kan mij niet troosten en mijn vriend al helemaal niet. Ja, dat alles maakt het behoorlijk eenzaam, maar ik schrijf hier en ben dankbaar voor alle steun en herkenning die ik hier voel. Van degenen die momenteel het zelfde rouwproces doorlopen en van degenen die al een jaartje verder zijn. Dát is belangrijk voor mij, niet die mensen die zeggen dat het al 3 maanden geleden is en het verdriet nu maar een keer op moet houden.
Je hebt een partner, je hebt een kind. Tel je zegeningen. Daar kun je van houden, daar kun je dingen mee delen. Daar heb je invloed op. Die mensen in jouw omgeving die je geen aandacht geven, die liggen buiten je cirkel van invloed. Om daar continu energie in te pompen (als in 'waarom negeert iedereen ons') is echt zonde van je energie. Die kun je beter in je gezin steken en in het opbouwen van een vriendenkring. Vind ik dan, he?
Ik vind het echt ontzettend rot voor je dat er buiten je gezin niemand is om dingen mee te delen. Maar jij bent niet de enige die alleen door het rouwen gaat. Er is heel vaak hier benoemd dat anderen, en ik ook, het een ontzettend eenzaam proces vinden.
En ja, ook tegen mij is al gezegd dat het nu wel weer tijd is om er over heen te zijn. Ook tegen mij is gezegd dat ik gewoon maar weer leuke dingen moet doen en moet genieten van het leven. Ook ik stuit op onbegrip als ik aangeef niet naar een feestje te gaan omdat mijn kop er niet naar staat en ik gewoon moe ben. Ja, best wel botte dingen. En ondanks dat dit best pijn doet en ik mij dan teleurgesteld kan voelen neem ik het die mensen niet kwalijk. Zij zijn namelijk niet in de positie om te kunnen beseffen wat zo'n verlies met mij doet en bovendien zijn zij niet verantwoordelijk voor mijn geluk.
En nee, mijn moeder kan mij niet troosten en mijn vriend al helemaal niet. Ja, dat alles maakt het behoorlijk eenzaam, maar ik schrijf hier en ben dankbaar voor alle steun en herkenning die ik hier voel. Van degenen die momenteel het zelfde rouwproces doorlopen en van degenen die al een jaartje verder zijn. Dát is belangrijk voor mij, niet die mensen die zeggen dat het al 3 maanden geleden is en het verdriet nu maar een keer op moet houden.
Je hebt een partner, je hebt een kind. Tel je zegeningen. Daar kun je van houden, daar kun je dingen mee delen. Daar heb je invloed op. Die mensen in jouw omgeving die je geen aandacht geven, die liggen buiten je cirkel van invloed. Om daar continu energie in te pompen (als in 'waarom negeert iedereen ons') is echt zonde van je energie. Die kun je beter in je gezin steken en in het opbouwen van een vriendenkring. Vind ik dan, he?
zondag 15 april 2018 om 11:54
Nee, ik heb dat niet. Behalve ontzettende vermoeidheid. Maar bij jou is er natuurlijk meer aan de hand he? Krijg je inmiddels goede begeleiding?Engelsdropspikkels schreef: ↑15-04-2018 11:49Heb een vraagje aan jullie, herkennen jullie je ook in lichamelijke klachten?
Ik ben vaak rillerig, hoofdoijn,onrustig voelen
