Wat te doen na EMDR?

Morgen krijg ik voor het eerst EMDR therapie voor een best gruwelijk trauma uit mijn jeugd wat ik jarenlang heb weggestopt. Het is al heel lang geleden en ik ben echt wereldkampioen wegstoppen. Maar door een voorval kwam het deze zomer weer naar boven. En sindsdien zijn mijn dromen altijd hetzelfde.

Ik hoef het hier niet te vertellen, maar weet dat het me helpt als ik het wel doe. Afgelopen zomer was ik een dagje thuis, het was bloedheet dus besloot ik even af te koelen in het meer hier op loopafstand. Aldus gedaan. Ik ben geen zonaanbidder, dus even zittend opdrogen en weer naar huis toen ik een mannetje van een jaar of 3/4 het water in zag lopen. Het loopt heel langzaam af daar. Ik keek even weg en toen ik weer terugkeek was ie weg. Boem. Zomaar. Ik ben het water ingerend hen heb hem kunnen pakken. Gelukkig was alles oke, maar dik huilen natuurlijk en geen pa of ma te bekennen. Een man die me hielp zoeken vond ze. Pa in slaap. Ma op de telefoon druk bezig. Toen ik vertelde wat er gebeurt was werd pa kwaad en gaf hij die man een enorme beuk. Hoe hij het durfde aan zijn kind te zitten en dat ze het jochie al tig keer hadden gewaarschuwd. Daarna bod hij zijn excuses aan. Eind goed al goed.

Maar dat bracht mijn trauma naar boven. Heel heel heel lang geleden, ik was 19 zat ik bij de reddingsbrigade. Eerst alle diploma’s gehaald, op mijn 15e bij een meertje. Gebeurde nooit iets behalve pleisters plakken zo nu en dan. Of een naaktzwemmer wegsturen. Op mijn 18e mocht je zeediensten doen. Die specifieke dag was het weer rustig maar het was niet echt aangenaam en het zou gaan waaien later die dag. We hadden een zieke. Een Duits gezin had een bootje en was zo’n 100 meter van de kant met twee kinderen. Zonder vestje. En toen ging het waaien. Eerder en harder dan verwacht en het bootje maakte water. Dus met een noodgang onze boot het water in en erheen. Het bootje was al om en het gezin (pa, ma eentje van nog geen twee en een van vier) in het water. Volwassenen gaan uit paniek in de weerstand dus mijn meer ervaren oudere collega’s hielpen die twee. Ik pakte als eerst de kleinste, die was het dichtstbij, daarna zwom ik naar de oudste. Die was al onder gegaan, maar ze kwam even boven weer. Op dat moment ging onze (nieuwe) boot ook water maken en de kapitein moest onze lijnen losmaken. Naar de kust riep ie. Maar ik wilde nog een poging doen, gaf de kleinste zoveel mogelijk lucht en dook naar het meisje toe. En ik had haar bij haar armpje. Maar ze hadden dan geen vest om ze waren wel goed ingesmeerd. Ze was te glad en ik had maar een arm over. En zo voelde ik haar armpje door mijn hand glijden en ze was weg. Gewoon. Weg.
Ik kon niets doen.

Daarna wel hulp gehad. Ben gaan studeren en dat was het. Weggestopt.

Maar sinds het akkefietje van deze zomer zijn de nachtmerries er dus. Elke nacht voel ik dat armpje wegglijden. Ik heb haar gezichtje nooit gezien maar in die nachtmerries heeft ze die wel. Heb een extreem schuldgevoel ookal weet ik rationeel dat het niet mijn schuld is. Ik moest dus hulp hebben. Nu heb ik een vreselijk lieve psychologe. Veel gepraat, elke week, en morgen gaan we beginnen met EMDR. Ik moet om 09:00. En ik twijfel nu. Ik heb er hier op het forum wel eens iets over gelezen dat het zwaar is. Ik twijfel of ik na die sessie moet gaan werken of gewoon de rest van de dag vrij moet nemen. Wie heeft hier ervaring mee en kan me adviseren?


Edit: topictitel moet zijn WAT geen AT. Al aan de mods gevraagd of ze het willen aanpassen

Mijn vriend is thuis. Ik kan qua workload vrij nemen maar zzp-er en dus een dag geen inkomen. Maar ben inderdaad bang dat ik erg moe ben na die sessie.

Dank allen! Het is financieel prima te doen hoor. En ik vind hetzelf best een stomme vraag ook achteraf. ‘Ik’ kom nu even op de eerste plaats en niet mijn werk. Maar dat is er vroeger zo spreekwoordelijk ingerost. We zijn redelijk spartaans opgevoed.

Ik ga eerst de eerste sessie morgen eens afwachten en neem de rest van de dag vrij. Kijken hoe dat gaat. De keren daarna weet ik of ik kan werken of beter een dagje vrij kan nemen.

Ik hoop alleen maar dat ik kan slapen. En diep. Al maanden moet ik een paar keer mijn bed uit om mijn Tshirt te vervangen ivm zweet.

Maar misschien ga ik gewoon mijn huis poetsen. Werkt ook altijd ontspannend.

Ik moet hier gewoon vanaf. Ik moet stoppen met denken dat ik iets fout heb gedaan. Stoppen met denken wat nou als ik eerst dat meisje had gedaan en dan die kleine. Die hebben veel meer drijfvermogen. Zijn beter nog met water. Dat heb ik zo ook geleerd. Ik reactie uit reactie niet uit mijn kennis. Ik wil niet meer denken aan; misschien had ze nu wel moeder geweest. Een mooie carrière gehad. Ik wil me niet schuldig meer voelen.

En ik wil af van de boosheid die ik voel naar die ouders van afgelopen zomer. Let verdorie op je kinderen!!!!! (Voor dat verdorie heb ik een ander woord maar dan krijg ik een ban denk ik). Ik ben dus en zo extreem boos (weer een die door mijn vingers had geglipt als ik even had gaan liggen ipv zittend mensen in het water te kijken. En daarnaast zo extreem verdrietig daarna. Ik ben er een kwijtgeraakt en bijna een tweede.

Ik wil af van het gevoel dat ik faal.

Oh en we hebben hier ook reddingsbrigade. Maar die waren er pas toen die meneer een beuk had gekregen van vader. Die man van de reddingsbrigade zei; wij nemen het over mevrouw, alles is goed. Alles komt goed. Nee! Alles is NIET goed. Jullie hadden te laat geweest. Hij had er niet meer geweest! Net als mij gebeurde destijds!!

Het strand lag vol en niemand deed iets

Ook met die jongens veel gepraat. Mijn verhaal kunnen vertellen. Wat al een beetje hielp.

Klopt poeszie

Ik zit in een soort achtbaan van emoties sindsdien. Weet soms niet eens in WELKE emotie. En soms voel ik me gewoon murw. Voel ik helemaal niets van binnen. Een soort overlevingsstand

En rationeel weet ik dat het niet mijn schuld was. We hebben gedaan wat we konden. Maar de ‘wat nou als ik…..’ is er. Compleet zinloos. Weet ik ook. Maar in mijn eentje kom ik daar niet vanaf.