Wederom dochter

Hallo mensen!
Komt ze weer met een gedicht. Maar deze keer een klein beetje op verzoek.

Mijn, lieve, mooie en vrolijke meid.
Een gedicht online delen die over jou gaat werd wel eens tijd.
Menig mens vond mn vorige gedicht vooral negatief.
“Dit is allemaal niet goed voor dochterlief.”
Uiteindelijk zijn er heel wat meningen gegeven.
En ik weet zeker dat iedereen zo’n gedicht op een andere manier zal beleven.
Ik schrok best van wat opmerkingen en sommigen deden me wel verdriet.
“Zo’n leven als zij nu leeft, verdient zij niet”
Of opmerkingen die vooral bedoeld leken om me simpelweg te raken.
Zoals: “Niet zwelgen nu en sentimentele rijmpjes maken”
Ohja, ik zou natuurlijk gaan schrijven over m’n kleine, lieve schat.
Stel je voor dat ik dat nu ook nog eens vergat.
Ik denk dat ik hier vooral kort en bondig over blijf.
Hoe mooi, lief, knap, vrolijk en perfect ik haar vind, weet ze al doordat ik ook hier elke dag over schrijf.
Ik weet dat ik een goede moeder ben en zal blijven voor haar.
En mijn ellende wordt absoluut nooit haar bezwaar.
Gelukkig zaten er ook mooie berichten tussen, die deden me goed.
En dat zijn tevens de berichten waar ik me op focussen moet.
Moraal van het verhaal: lieve dochter, ik hou van je, heel veel.
En dat is mede de reden dat ik nu niet zoveel over haar deel.
Ik ben gezegend met haar en zal er altijd alles aan doen om een zo goed mogelijke mama voor haar te zijn.
Maar bespaar me alsjeblieft de (heftige) negativiteit , want dat doet best pijn.
Nog even terugkomend op de brandende vragen dan van deze persoon:
“Is ze de mooiste baby?” Absoluut, buitengewoon!
“Hoe klinkt haar lach?”
Erg lief en die maakt altijd weer mijn dag.
“Hoe is haar humeur?” Zo ongelofelijk goed, zelfs in de donkerste dagen brengt zij kleur.
“Slaapt ze tevreden?” Ze sliep al door bij twee maanden en dat nog elke nacht tot op heden.
“Mag zij zich ontwikkelen tot haar potentie en niet als levensredder van jou?”
Aber natürlich, wees maar niet bang hoor mevrouw.