Psyche
alle pijlers
Weer aan het werk na burn-out
maandag 25 juni 2018 om 23:57
Hi iedereen,
Ongeveer drie weken geleden liep ik vanuit mijn werk naar het station, om terug naar huis te gaan. Ik voelde me al de hele dag een beetje gespannen en moe, een gevoel wat ik al een tijdje had, alsof ik continue nerveus was. Toen ik in de trein zat voelde ik ineens een stevige pijn in mijn hartstreek, ik begon te trillen en te klappertanden en ik voelde me erg misselijk en kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Ik was in totale paniek en omdat ik het in de trein niet meer trok ben ik eruit gestapt. Een moment later zat ik in een ambulance, omdat ik blijkbaar in elkaar was gezakt en iemand het alarmnummer gebeld had. Gelukkig was er niks mis met mijn hart of iets anders engs, maar de artsen konden concluderen dat ik een erg heftige paniekaanval gehad had. De dagen erna kwam alles eruit, ik kon alleen maar huilen en slapen en besefte ik me in overleg met de huisarts dat ik compleet overspannen was. Ik heb een heftig jaar achter de rug waarin ik veel balletjes hoog heb moeten houden. Ik zit in het laatste jaar van mijn bachelor aan de universiteit, en werk daarnaast dus 16 uur in de week bij een serieus bedrijf. Een combinatie van dat, met het overal ook nog eens goed in willen zijn, en een lieve vriendin en een fijne dochter willen zijn, heeft me klaarblijkelijk totaal genekt.
De eerste stappen naar herstel leken me, met heel veel pijn en moeite, om overal even de rem op te zetten. Ik voelde me zo'n ontzettende loser. Zoveel mensen doen dit, waarom kan ik dit dan niet? Tranen met tuiten heb ik gehuild toen ik me af moest melden voor mijn laatste vakken op de uni, waardoor ik studievertraging op zou lopen. Dit was iets waar ik ten slotte het hele jaar zo hard voor gevochten had. Ook vond ik het ontzettend moeilijk om mijn baas in te lichten en haar te vertellen dat ik de komende tijd niet in staat zou zijn om te komen werken. De afgelopen paar weken heb ik dus even helemaal niets gedaan. De eerste dagen merkte ik dus ook hoe ontzettend kapot ik eigenlijk was, zelfs even naar de supermarkt gaan kostte al enorm veel energie. Daarnaast blijven de paniekaanvallen aanhouden. Ik merk dat ik ontzettend veel angst heb 'voor de angst' als het ware. Ik durf slecht meer in het openbaar vervoer omdat ik bang ben dat ik weer in elkaar zak.
Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen dat deze angst niet reeel is, dat ik niet dood zal gaan en dat mijn paniek niks te maken heeft gehad met de trein, maar het lukt me niet om nare gedachten uit te schakelen. Ook s'nachts in bed heb ik er last van, omdat ik dan ontzettend loop te piekeren over hoe het nu allemaal verder moet. Gelukkig heb ik nu vakantie van mijn studie, voor 2 maanden. Maar ik weet echt niet wat ik met mijn werk aan moet. Na 2,5 week pauze heb ik vandaag geprobeerd om weer te gaan voor een paar uurtjes, maar op het station naar mijn werk toe kreeg ik weer een paniekaanval. Ik stond aan de grond genageld en barstte in huilen uit. Klaarblijkelijk veel te vroeg.
Op dit moment weet ik gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Vanuit mijn werk voel ik best wel de druk om zo snel mogelijk weer te gaan, vanwege mijn grote schuldgevoel en omdat die baan erg belangrijk voor me is. Ik vind het ontzettend moeilijk om antwoord te geven op de vraag wanneer ik er weer zal zijn, zeker na de tegenslag van vandaag. Zijn er hier mensen die zich in dit soort dingen herkennen? Zo ja, hoe zijn jullie omgegaan met dit soort dingen?
Thanks alvast!
Ongeveer drie weken geleden liep ik vanuit mijn werk naar het station, om terug naar huis te gaan. Ik voelde me al de hele dag een beetje gespannen en moe, een gevoel wat ik al een tijdje had, alsof ik continue nerveus was. Toen ik in de trein zat voelde ik ineens een stevige pijn in mijn hartstreek, ik begon te trillen en te klappertanden en ik voelde me erg misselijk en kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Ik was in totale paniek en omdat ik het in de trein niet meer trok ben ik eruit gestapt. Een moment later zat ik in een ambulance, omdat ik blijkbaar in elkaar was gezakt en iemand het alarmnummer gebeld had. Gelukkig was er niks mis met mijn hart of iets anders engs, maar de artsen konden concluderen dat ik een erg heftige paniekaanval gehad had. De dagen erna kwam alles eruit, ik kon alleen maar huilen en slapen en besefte ik me in overleg met de huisarts dat ik compleet overspannen was. Ik heb een heftig jaar achter de rug waarin ik veel balletjes hoog heb moeten houden. Ik zit in het laatste jaar van mijn bachelor aan de universiteit, en werk daarnaast dus 16 uur in de week bij een serieus bedrijf. Een combinatie van dat, met het overal ook nog eens goed in willen zijn, en een lieve vriendin en een fijne dochter willen zijn, heeft me klaarblijkelijk totaal genekt.
De eerste stappen naar herstel leken me, met heel veel pijn en moeite, om overal even de rem op te zetten. Ik voelde me zo'n ontzettende loser. Zoveel mensen doen dit, waarom kan ik dit dan niet? Tranen met tuiten heb ik gehuild toen ik me af moest melden voor mijn laatste vakken op de uni, waardoor ik studievertraging op zou lopen. Dit was iets waar ik ten slotte het hele jaar zo hard voor gevochten had. Ook vond ik het ontzettend moeilijk om mijn baas in te lichten en haar te vertellen dat ik de komende tijd niet in staat zou zijn om te komen werken. De afgelopen paar weken heb ik dus even helemaal niets gedaan. De eerste dagen merkte ik dus ook hoe ontzettend kapot ik eigenlijk was, zelfs even naar de supermarkt gaan kostte al enorm veel energie. Daarnaast blijven de paniekaanvallen aanhouden. Ik merk dat ik ontzettend veel angst heb 'voor de angst' als het ware. Ik durf slecht meer in het openbaar vervoer omdat ik bang ben dat ik weer in elkaar zak.
Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen dat deze angst niet reeel is, dat ik niet dood zal gaan en dat mijn paniek niks te maken heeft gehad met de trein, maar het lukt me niet om nare gedachten uit te schakelen. Ook s'nachts in bed heb ik er last van, omdat ik dan ontzettend loop te piekeren over hoe het nu allemaal verder moet. Gelukkig heb ik nu vakantie van mijn studie, voor 2 maanden. Maar ik weet echt niet wat ik met mijn werk aan moet. Na 2,5 week pauze heb ik vandaag geprobeerd om weer te gaan voor een paar uurtjes, maar op het station naar mijn werk toe kreeg ik weer een paniekaanval. Ik stond aan de grond genageld en barstte in huilen uit. Klaarblijkelijk veel te vroeg.
Op dit moment weet ik gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Vanuit mijn werk voel ik best wel de druk om zo snel mogelijk weer te gaan, vanwege mijn grote schuldgevoel en omdat die baan erg belangrijk voor me is. Ik vind het ontzettend moeilijk om antwoord te geven op de vraag wanneer ik er weer zal zijn, zeker na de tegenslag van vandaag. Zijn er hier mensen die zich in dit soort dingen herkennen? Zo ja, hoe zijn jullie omgegaan met dit soort dingen?
Thanks alvast!
dinsdag 26 juni 2018 om 00:22
Nee, daar ben ik me ook bewust van geworden. Wil te snel weer graag me goed voelen
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik moet aanvoelen wanneer dit wel weer mogelijk is en wat ik daarover tegen mijn leidinggevende kan zeggen.
dinsdag 26 juni 2018 om 00:27
dinsdag 26 juni 2018 om 00:37
Dat moet erg heftig voor je zijn geweest. Als je werkgever je een goede werknemer vindt zul je gauw genoeg weer welkom zijn.
Je lichaam geeft signalen af waar je nu echt naar moet luisteren. Door steeds de druk om weer te willen werken wordt je ook niet beter. Luister eerst maar eens goed naar jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb mijn studie en werk ook op moeten geven door nare ervaringen in mijn verleden die ik niet verwerkt had, en ben erg blij dat ik uiteindelijk mijn rust heb kunnen vinden en nu weer door kan.
Het komt echt wel goed, maar geef jezelf de tijd en heb geduld.
Je lichaam geeft signalen af waar je nu echt naar moet luisteren. Door steeds de druk om weer te willen werken wordt je ook niet beter. Luister eerst maar eens goed naar jezelf, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb mijn studie en werk ook op moeten geven door nare ervaringen in mijn verleden die ik niet verwerkt had, en ben erg blij dat ik uiteindelijk mijn rust heb kunnen vinden en nu weer door kan.
Het komt echt wel goed, maar geef jezelf de tijd en heb geduld.
dinsdag 26 juni 2018 om 04:33
Och meiske toch, zoals de rest al gezegd heeft, dat is veel te snel.
Heb je de bedrijfsarts al gesproken? En je leidinggevende zelf?
Ga terug naar je ha en ga in gesprek met een psycholoog. Wellicht dat jouw universiteit (of doe je hbo?) een studentpsycholoog in dienst heeft. Daar kun je dan kosteloos terecht.
Je hoeft niet alle ballen hoog te houden, en vergelijk jezelf niet met anderen. Een bachelor opleiding is zwaar en daarnaast nog werken ook. Als er vervolgens privé ook nog van alles gebeurt is het niet zo gek dat je dan overspannen raakt. Neem de tijd en wees lief voor jezelf. Doe rustig aan en begin eens met alleen een kopje koffie op werk drinken met je collega's. Luisteren naar je lijf is lastig maar probeer het toch. Ik snap absoluut dat je hoofd meer wil en iets anders zegt nu, maar echt meis, je hoeft het nu niet allemaal te doen. Rust is belangrijker! De rest komt wel weer, bedenk ook dat er maar eentje van jou is die nog minstens vijftig jaar mee moet.
Nu eerst maar eens een gesprek met je ha, de psych en de bedrijfsarts.
Heb je de bedrijfsarts al gesproken? En je leidinggevende zelf?
Ga terug naar je ha en ga in gesprek met een psycholoog. Wellicht dat jouw universiteit (of doe je hbo?) een studentpsycholoog in dienst heeft. Daar kun je dan kosteloos terecht.
Je hoeft niet alle ballen hoog te houden, en vergelijk jezelf niet met anderen. Een bachelor opleiding is zwaar en daarnaast nog werken ook. Als er vervolgens privé ook nog van alles gebeurt is het niet zo gek dat je dan overspannen raakt. Neem de tijd en wees lief voor jezelf. Doe rustig aan en begin eens met alleen een kopje koffie op werk drinken met je collega's. Luisteren naar je lijf is lastig maar probeer het toch. Ik snap absoluut dat je hoofd meer wil en iets anders zegt nu, maar echt meis, je hoeft het nu niet allemaal te doen. Rust is belangrijker! De rest komt wel weer, bedenk ook dat er maar eentje van jou is die nog minstens vijftig jaar mee moet.
Nu eerst maar eens een gesprek met je ha, de psych en de bedrijfsarts.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
dinsdag 26 juni 2018 om 07:00
Ik 'moest' destijds na 6 weken even terug naar mijn werk om alleen even koffie te drinken en dat was al een enorme opgave met alle lichamelijke sensaties van dien.
Van jezelf verwachten dat je na 3 weken alweer een beetje kan werken is echt teveel gevraagd.
Gun jezelf wat rust en voel het vooral niet als falen!
Van jezelf verwachten dat je na 3 weken alweer een beetje kan werken is echt teveel gevraagd.
Gun jezelf wat rust en voel het vooral niet als falen!
dinsdag 26 juni 2018 om 07:59
In de arbo-richtlijn voor arbo-artsen stond altijd dat er vanaf 2 weken ziek al gekeken moet worden naar reïntegratie. Niet meteen volle dagen aan het werk natuurlijk, maar wel om de binding met de werkvloer te houden en de verzuimdrempel mbt terugkeer zo laag mogelijk te houden. Na 3 weken weer wat proberen is dus niet zo raar.
Iemand met paniek is vaak niet geholpen met het ontwijken van panieksituaties, want dan worden ze in het hoofd alleen maar groter. Dat zie je hier ook gebeuren bij de angst voor het OV. Het is net als met autorijden na een ongeluk; liefst stap je direct weer achter het stuur zodat de angst zich niet kan ontwikkelen.
@ali445, er zijn al goede tips gegeven. Ik denk ook dat het belangrijk is om zsm aan je mentale conditie te gaan werken met een psycholoog, want daarmee kun je helpen voorkomen dat dit uit de hand loopt.
Als ik jouw post lees, dan zie ik dat je eigenlijk alle emoties extra zwaar benadrukt. Lees je bericht zelf ook nog eens door, en dan zie jij waarschijnlijk ook wat ik bedoel. (Je bent niet overspannen maar “totaal overspannen”, je bent niet in paniek maar “compleet in paniek”, je bent niet moe maar “ontzettend kapot”, enz.) Dit wijst erop dat je alles voor jezelf in je hoofd extra uitvergroot en extra zwaar maakt. En dan worden zelfs de kleinste dingen al snel teveel. Een psycholoog kan jou helpen om te leren iets meer te relativeren, waardoor de druk die je voelt (en die jij vooral jezelf oplegt) afneemt, en het allemaal wat makkelijker te behappen wordt. Daar zul je niet alleen nu wat aan hebben, maar ook na deze periode kun jij daar de rest van je leven zowel in het werk als prive veel profijt van hebben.
Daarnaast is het goed om school te informeren, omdat je wellicht extra studietijd kunt krijgen i.p.v. een vertraging nu je bent uitgevallen wegens ziekte.
Iemand met paniek is vaak niet geholpen met het ontwijken van panieksituaties, want dan worden ze in het hoofd alleen maar groter. Dat zie je hier ook gebeuren bij de angst voor het OV. Het is net als met autorijden na een ongeluk; liefst stap je direct weer achter het stuur zodat de angst zich niet kan ontwikkelen.
@ali445, er zijn al goede tips gegeven. Ik denk ook dat het belangrijk is om zsm aan je mentale conditie te gaan werken met een psycholoog, want daarmee kun je helpen voorkomen dat dit uit de hand loopt.
Als ik jouw post lees, dan zie ik dat je eigenlijk alle emoties extra zwaar benadrukt. Lees je bericht zelf ook nog eens door, en dan zie jij waarschijnlijk ook wat ik bedoel. (Je bent niet overspannen maar “totaal overspannen”, je bent niet in paniek maar “compleet in paniek”, je bent niet moe maar “ontzettend kapot”, enz.) Dit wijst erop dat je alles voor jezelf in je hoofd extra uitvergroot en extra zwaar maakt. En dan worden zelfs de kleinste dingen al snel teveel. Een psycholoog kan jou helpen om te leren iets meer te relativeren, waardoor de druk die je voelt (en die jij vooral jezelf oplegt) afneemt, en het allemaal wat makkelijker te behappen wordt. Daar zul je niet alleen nu wat aan hebben, maar ook na deze periode kun jij daar de rest van je leven zowel in het werk als prive veel profijt van hebben.
Daarnaast is het goed om school te informeren, omdat je wellicht extra studietijd kunt krijgen i.p.v. een vertraging nu je bent uitgevallen wegens ziekte.
dinsdag 26 juni 2018 om 09:03
Hier heb je een bedrijfsarts, huisarts en psycholoog voor.
Deze vraag is te ingewikkeld voor een forum.
Je hebt hier medische/psychische begeleiding voor nodig.
Herstel van overspannen/burn-out duurt minimaal een half jaar tot 3 jaar.
Je wilt veelste snel.
Ga naar de huisarts. Je hebt medische begeleiding nodig.
Deze vraag is te ingewikkeld voor een forum.
Je hebt hier medische/psychische begeleiding voor nodig.
Herstel van overspannen/burn-out duurt minimaal een half jaar tot 3 jaar.
Je wilt veelste snel.
Ga naar de huisarts. Je hebt medische begeleiding nodig.
dinsdag 26 juni 2018 om 09:08
Dit is prachtig op papier. Maar klopt in het echt niet. Het hangt van je psychische gezondheid af.Nummer*Zoveel schreef: ↑26-06-2018 07:59In de arbo-richtlijn voor arbo-artsen stond altijd dat er vanaf 2 weken ziek al gekeken moet worden naar reïntegratie. Niet meteen volle dagen aan het werk natuurlijk, maar wel om de binding met de werkvloer te houden en de verzuimdrempel mbt terugkeer zo laag mogelijk te houden. Na 3 weken weer wat proberen is dus niet zo raar.
Bedrijfsartsen hanteren wel ruimere richtlijnen. Als iemand zijn alledaagse dingen niet kan doen, dan heeft koffie gaan drinken op het werk geen zijn.
Ken genoeg mensen die pas na maanden of een half jaar pas weer op het werk een kopje koffie mogen drinken van bedrijfsarts bij burnout.
dinsdag 26 juni 2018 om 10:06
Lieve Ali,
Jij hoeft daarover ook niks te zeggen aan jouw werkgever, dat zal de bedrijfsarts voor jou doen. Is er al een gesprek gepland bij de bedrijfsarts?
Voor jezelf zou ik een afspraak maken bij de huisarts of praktijkondersteuner om zelf uiteindelijk erachter te komen hoe het zover heeft kunnen komen, om te herstellen en om in de toekomst dit te voorkomen.
En zoals iedereen zei, 3 weken is echt veel te snel. Ik werd pas na 6 weken opgeroepen door de bedrijfsarts voor een oriënterend gesprek. Ben uiteindelijk na ruim een half jaar pas begonnen met werken op therapeutische basis. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mij een jaar na dato goed en gezond voel. Ik weet zeker als ik eerder was begonnen dat het herstel veel langer had geduurd of ik een terugval had gehad.
Mijn advies is om voor nu tegen je leidinggevende te zeggen dat je niet in staat bent om de komende tijd te werken vanwege of om naar kantoor te komen vanwege ziekte en dat je een gesprek wil met de bedrijfsarts.
Veel sterkte!
dinsdag 26 juni 2018 om 10:27
Heel erg naar voor je, deze toestand.
Je schrijft dat je het gevoel hebt dat je een 'looser' bent, want 'zoveel mensen doen dit' (studeren, werken etc.). Het probleem is dat heel veel studenten dat inderdaad doen, maar dat een kwart van diezelfde studenten burn-out klachten heeft, en dat 1 op de 7 last heeft van ernstige angst- of depressie klachten.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~bc3cc17c/
Je bent dus lang niet de enige, en al zeker geen 'looser'. Zorg goed voor jezelf en neem de tijd die je nodig hebt, heel hard werken kan altijd nog.
Je schrijft dat je het gevoel hebt dat je een 'looser' bent, want 'zoveel mensen doen dit' (studeren, werken etc.). Het probleem is dat heel veel studenten dat inderdaad doen, maar dat een kwart van diezelfde studenten burn-out klachten heeft, en dat 1 op de 7 last heeft van ernstige angst- of depressie klachten.
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achter ... ~bc3cc17c/
Je bent dus lang niet de enige, en al zeker geen 'looser'. Zorg goed voor jezelf en neem de tijd die je nodig hebt, heel hard werken kan altijd nog.
dinsdag 26 juni 2018 om 12:38
Bedrijfsartsen kijken - zoals het ook hoort - naar de patiënt. Zo snel mogelijk reactiveren van de patiënt blijkt na onderzoek de snelste genezing op te leveren. Het hangt echter altijd van de patiënt af wanneer dit gestart kan worden.Gele_Suikerspin schreef: ↑26-06-2018 09:08Dit is prachtig op papier. Maar klopt in het echt niet. Het hangt van je psychische gezondheid af.
Bedrijfsartsen hanteren wel ruimere richtlijnen. Als iemand zijn alledaagse dingen niet kan doen, dan heeft koffie gaan drinken op het werk geen zijn.
Ken genoeg mensen die pas na maanden of een half jaar pas weer op het werk een kopje koffie mogen drinken van bedrijfsarts bij burnout.
dinsdag 26 juni 2018 om 12:40
Dat heb ik er nooit in gelezen hoor, dat een burn-out binnen een half jaar over is. Er zit nogal een verschil tussen “genezen zijn” en “in staat je eigen werk te doen”.Gele_Suikerspin schreef: ↑26-06-2018 09:11Volgens de richtlijnen is een burnout ook over binnen een half jaar. Wie dat heeft verzonnen? Artsen zetten altijd wat op het minimale in. De gemiddelde herstel duur is 2 jaar.
dinsdag 26 juni 2018 om 12:50
Op de site thuisarts staan de richtlijnen voor herstel, bij burnout staat 6 maanden.Nummer*Zoveel schreef: ↑26-06-2018 12:40Dat heb ik er nooit in gelezen hoor, dat een burn-out binnen een half jaar over is. Er zit nogal een verschil tussen “genezen zijn” en “in staat je eigen werk te doen”.
dinsdag 26 juni 2018 om 12:59
Bedankt voor alle lieve en behulpzame reacties!
Ik heb nu inderdaad een gesprek gepland met de bedrijfsarts en een doorverwijzing naar de psycholoog aangevraagd via mijn huisarts. Het is inderdaad gewoon erg moeilijk om het te accepteren, omdat ik heel graag door wil, maar ik denk dat dat stap 1 is in het herstel.
Ik heb nu inderdaad een gesprek gepland met de bedrijfsarts en een doorverwijzing naar de psycholoog aangevraagd via mijn huisarts. Het is inderdaad gewoon erg moeilijk om het te accepteren, omdat ik heel graag door wil, maar ik denk dat dat stap 1 is in het herstel.
dinsdag 26 juni 2018 om 13:03
Ik heb een burn out en zit al vanaf eind december thuis...
dinsdag 26 juni 2018 om 14:06
Dit is de actuele richtlijn die door behandelbare wordt gebruikt. Er worden 3 fases benoemd en indicaties gegeven voor de duur van elke fase, waarbij nadrukkelijk wordt vermeld dat deze duur “ongeveer” is en dat verschillende factoren op deze duur van invloed kunnen zijn.Gele_Suikerspin schreef: ↑26-06-2018 12:50Op de site thuisarts staan de richtlijnen voor herstel, bij burnout staat 6 maanden.
https://www.nvab-online.nl/sites/defaul ... urnout.pdf
