Weer aan het werk na burn-out

Hi iedereen,

Ongeveer drie weken geleden liep ik vanuit mijn werk naar het station, om terug naar huis te gaan. Ik voelde me al de hele dag een beetje gespannen en moe, een gevoel wat ik al een tijdje had, alsof ik continue nerveus was. Toen ik in de trein zat voelde ik ineens een stevige pijn in mijn hartstreek, ik begon te trillen en te klappertanden en ik voelde me erg misselijk en kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Ik was in totale paniek en omdat ik het in de trein niet meer trok ben ik eruit gestapt. Een moment later zat ik in een ambulance, omdat ik blijkbaar in elkaar was gezakt en iemand het alarmnummer gebeld had. Gelukkig was er niks mis met mijn hart of iets anders engs, maar de artsen konden concluderen dat ik een erg heftige paniekaanval gehad had. De dagen erna kwam alles eruit, ik kon alleen maar huilen en slapen en besefte ik me in overleg met de huisarts dat ik compleet overspannen was. Ik heb een heftig jaar achter de rug waarin ik veel balletjes hoog heb moeten houden. Ik zit in het laatste jaar van mijn bachelor aan de universiteit, en werk daarnaast dus 16 uur in de week bij een serieus bedrijf. Een combinatie van dat, met het overal ook nog eens goed in willen zijn, en een lieve vriendin en een fijne dochter willen zijn, heeft me klaarblijkelijk totaal genekt.

De eerste stappen naar herstel leken me, met heel veel pijn en moeite, om overal even de rem op te zetten. Ik voelde me zo'n ontzettende loser. Zoveel mensen doen dit, waarom kan ik dit dan niet? Tranen met tuiten heb ik gehuild toen ik me af moest melden voor mijn laatste vakken op de uni, waardoor ik studievertraging op zou lopen. Dit was iets waar ik ten slotte het hele jaar zo hard voor gevochten had. Ook vond ik het ontzettend moeilijk om mijn baas in te lichten en haar te vertellen dat ik de komende tijd niet in staat zou zijn om te komen werken. De afgelopen paar weken heb ik dus even helemaal niets gedaan. De eerste dagen merkte ik dus ook hoe ontzettend kapot ik eigenlijk was, zelfs even naar de supermarkt gaan kostte al enorm veel energie. Daarnaast blijven de paniekaanvallen aanhouden. Ik merk dat ik ontzettend veel angst heb 'voor de angst' als het ware. Ik durf slecht meer in het openbaar vervoer omdat ik bang ben dat ik weer in elkaar zak.

Ik probeer steeds tegen mezelf te zeggen dat deze angst niet reeel is, dat ik niet dood zal gaan en dat mijn paniek niks te maken heeft gehad met de trein, maar het lukt me niet om nare gedachten uit te schakelen. Ook s'nachts in bed heb ik er last van, omdat ik dan ontzettend loop te piekeren over hoe het nu allemaal verder moet. Gelukkig heb ik nu vakantie van mijn studie, voor 2 maanden. Maar ik weet echt niet wat ik met mijn werk aan moet. Na 2,5 week pauze heb ik vandaag geprobeerd om weer te gaan voor een paar uurtjes, maar op het station naar mijn werk toe kreeg ik weer een paniekaanval. Ik stond aan de grond genageld en barstte in huilen uit. Klaarblijkelijk veel te vroeg.

Op dit moment weet ik gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Vanuit mijn werk voel ik best wel de druk om zo snel mogelijk weer te gaan, vanwege mijn grote schuldgevoel en omdat die baan erg belangrijk voor me is. Ik vind het ontzettend moeilijk om antwoord te geven op de vraag wanneer ik er weer zal zijn, zeker na de tegenslag van vandaag. Zijn er hier mensen die zich in dit soort dingen herkennen? Zo ja, hoe zijn jullie omgegaan met dit soort dingen?

Thanks alvast!