Psyche
alle pijlers
Zwanger, familie op afstand houden?
donderdag 18 oktober 2018 om 05:05
Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar samen en hebben een dochter van 3.
Wij zijn op dit moment stappen aan het maken in ons leven (nieuw huis, trouwen, beide nieuwe baan) en willen, zodra we weer gesetteld zijn, proberen nog een keer zwanger te raken.
Mijn vorige zwangerschap was fijn en vrij probleemloos, maar er hing een donkere wolk boven; mijn broer lag in scheiding en zijn ex wilde hem het gezag ontnemen. Dit kregen we te horen toen we 5 weken zwanger waren en de uitspraak van de rechtbank kwam twee dagen na de bevalling en al die tijd was het voor broer en ouders klappen incasseren, verdriet en onzekerheid. Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws, maar gedurende de hele zwangerschap heb ik dus niet echt ontspannen kunnen genieten in bijzijn van mijn familie.
Deze zwangerschap gaat weer beladen worden. Dit zou namelijk het eerste kindje worden na het overlijden van het kindje van mijn zus, welke door vroeggeboorte overleden is.
Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Ben ik te egoïstisch als ik, na 4 jaar mezelf en mijn kinderen weggecijferd te hebben voor broer en zus, het nu even mijn beurt vind?
Wij zijn op dit moment stappen aan het maken in ons leven (nieuw huis, trouwen, beide nieuwe baan) en willen, zodra we weer gesetteld zijn, proberen nog een keer zwanger te raken.
Mijn vorige zwangerschap was fijn en vrij probleemloos, maar er hing een donkere wolk boven; mijn broer lag in scheiding en zijn ex wilde hem het gezag ontnemen. Dit kregen we te horen toen we 5 weken zwanger waren en de uitspraak van de rechtbank kwam twee dagen na de bevalling en al die tijd was het voor broer en ouders klappen incasseren, verdriet en onzekerheid. Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws, maar gedurende de hele zwangerschap heb ik dus niet echt ontspannen kunnen genieten in bijzijn van mijn familie.
Deze zwangerschap gaat weer beladen worden. Dit zou namelijk het eerste kindje worden na het overlijden van het kindje van mijn zus, welke door vroeggeboorte overleden is.
Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Ben ik te egoïstisch als ik, na 4 jaar mezelf en mijn kinderen weggecijferd te hebben voor broer en zus, het nu even mijn beurt vind?
donderdag 18 oktober 2018 om 15:31
Wat zijn er toch afschuwelijke mensen zeg.hamerhaai schreef: ↑18-10-2018 10:17Komt helaas echt voor. Ik was gelijktijdig zwanger met een kennis (liep 2 maandjes voor), helaas is onze zoon levenloos geboren na 41 weken zwangerschap. Hoorde ik later dat ze tegen ieder vertelde dat "ik haar zwangerschap had verpest!". En ze was toch zo zielig. Of dat mijn zwangerschap niet was verpest.
Na mijn bevalling heb ik haar ook nooit meer gezien. Geen kaartje gekregen, niets. Moet ik zeggen dat ze ook wel het type "drama queen" is.
donderdag 18 oktober 2018 om 15:37
Maar je bent toch nog helemaal niet zwanger?MevrHuppeldepup schreef: ↑18-10-2018 12:38Dank je. Je verwoord het beter dan ik. Ik wil absoluut niet dat iedereen zijn gevoelens opzij zet voor mij en een mogelijke zwangerschap. Ook ik zal veel aan mijn nichtje denken en daar verdrietig over zijn. Maar ik zou willen dat er ruimte is voor zowel het verdriet als het geluk en ik het gevoel dat die ruimte er voor dat tweede nu niet is.
Je vult wel erg veel in. Bovendien kun je toch zo'n 99% van de tijd hysterisch gaan genieten, op clubjes gaan, met vriendinnen een babyshower organiseren en verzin het allemaal maar. Daar hoef je je zus niet per se mee lastig te vallen.
En daarnaast, sorry dat ik het zeg, maar je weet nog helemaal niet hoe een eventuele volgende zwangerschap wordt. Er zijn (helaas) genoeg andere zaken die een zwangerschap mogelijk kunnnen overschaduwen. Je nu al zorgen maken om het dominante verdriet van een ander lijkt me dus behoorlijk voorbarig, en er vanuit gaan dat het allemaal alleen maar genieten is ook.
donderdag 18 oktober 2018 om 15:58
Ik vind je verschrikkelijk egoïstisch. Ik heb nog nooit een onbezorgde zwangerschap gehad, ik vind het jammer hoor. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Toch heb ik op mijn manier hartstikke genoten van mijn zwangerschappen. Daar had ik echt het medeleven van de mensen om mij heen niet voor nodig hoor.
En wat wil je nou precies? Wil je je zus bij voorbaat op afstand houden, omdat ze het waarschijnlijk heel moeilijk gaat hebben met jou zwangerschap? Ik kan het mij niet eens voorstellen, dat ik mijn zus haar verdriet liever niet zie omdat ik bang ben dat mijn eigen geluk word overschaduwd. Jeetje ik zou mij volgens mij vooral druk maken over het verdriet van mijn zus als we in jullie situatie hadden gezeten.
En wat wil je nou precies? Wil je je zus bij voorbaat op afstand houden, omdat ze het waarschijnlijk heel moeilijk gaat hebben met jou zwangerschap? Ik kan het mij niet eens voorstellen, dat ik mijn zus haar verdriet liever niet zie omdat ik bang ben dat mijn eigen geluk word overschaduwd. Jeetje ik zou mij volgens mij vooral druk maken over het verdriet van mijn zus als we in jullie situatie hadden gezeten.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:06
Waarom hebben de zaken van je volwassen broer en zus zo ontzettend veel invloed op jouw leven dat jij niet kunt genieten? Ik bedoel, ik snap best dat je meeleeft en dat het je iets doet, maar dit klinkt me wel erg benauwend. En waarom hecht je zoveel waarde aan de vraag of iedereen wel mee kan leven met jouw zwangerschap. Bijzonder dat dat hetgeen is waar je mee bezig bent. Ik zou sowieso wat afstand nemen want het klinkt als een kluwengezin.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:12
Ik snap je wel. Het is heel erg wat er allemaal gebeurd is, maar jij wil genieten van je zwangerschap en dat mag je. De meesten vinden je hier egoïstisch, maar je kan ook andersom denken, waarom moet jij meezwelgen in het verdriet en kunnen zij niet blij voor jou zijn? Daar heb jij toch ook recht op? Net zoals jij met je broer en zus hebt meegeleefd.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:28
Volgens mij bedoelt TO dit ook.beetjegek schreef: ↑18-10-2018 16:12Ik snap je wel. Het is heel erg wat er allemaal gebeurd is, maar jij wil genieten van je zwangerschap en dat mag je. De meesten vinden je hier egoïstisch, maar je kan ook andersom denken, waarom moet jij meezwelgen in het verdriet en kunnen zij niet blij voor jou zijn? Daar heb jij toch ook recht op? Net zoals jij met je broer en zus hebt meegeleefd.
TO had haar vorige zwangerschap graag willen delen met haar familie, omdat dit toch iets heel belangrijks voor je is en je het leuk vindt om dit met mensen te delen die belangrijk voor je zijn. Blijkbaar hadden de emoties mbt de scheiding van haar broer vorige keer alle voorrang én daardoor wordt er zelfs gezegd dat ze niet blij voor TO kunnen zijn?! Ten eerste, hoe kun je zoiets zeggen? Ten tweede, hoe beperkt kun je zijn, dat je niet blij kunt zijn voor je dochter? Ik snap wel dat TO zich overschaduwd voelt, mogelijk is het wel zo dat als zij eens iets leuks wilde vertellen over de zwangerschap, het toch steeds weer over die rottige rechtzaak ging.
Ik snap ook wel dat ze een volgende zwangerschap dit niet zo wil en zich daarom afvraagt hoe zij zelf kan voorkomen dat dit weer gebeurd. Ze is inderdaad nog niet zwanger, maar ik vind het wel goed dat zij er nu over nadenkt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:35
dit dus.vrouwjagersma schreef: ↑18-10-2018 15:35Ik heb me helemaal niet afgevraagd of mijn (schoon)ouders wel blij zouden zijn met mijn zwangerschap. Mijn man en ik waren er zelf blij mee, dat was voldoende.
Zoek niet bij anderen wat je bij jezelf kunt vinden, zou ik zeggen als ik zweverig zou zijn.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:47
Ik snap het concept 'genieten van zwangerschap' niet, maar bij mij waren de zwangerschappen dan ook zeker niet zorgeloos. Ik snap wel dat het ook wel eens over jou mag gaan. Dat mag ook. Gevoelsmatig vind ik doodgeboren kindje voor blijdschap om zwangerschap gaan, dus ik zou wat indammen in uitgelaten vrolijkheid in de nabijheid van die betrokkenen, dus de ouders van het doodgeboren kind.
Maar. Ik vind juridische shit rondom voogdij echt een heel slechte reden waarom een familie jouw zwangerschap op een zijspoor zou moeten zetten van 'in zijn geheel niet interessant vergeleken met de rest'. Daar hebben ze geen goed aan gedaan.
Hoe dan ook, niet alleen bij zwangerschap maar meteen in het hele leven ben jij regisseur over wie jij in je kringetje toelaat en wie niet, en de redenen daarvoor zijn geheel aan jou. Het is misschien wel fijn als je er niet al te expliciet over bent, maar gewoon toevallig 9 maanden wat minder tijd hebt voor familiedingen. Puur om te voorkomen dat er negativiteit (familieruzie) wordt toegevoegd aan de lange lijst van dingen die er kennelijk al spelen.
Maar. Ik vind juridische shit rondom voogdij echt een heel slechte reden waarom een familie jouw zwangerschap op een zijspoor zou moeten zetten van 'in zijn geheel niet interessant vergeleken met de rest'. Daar hebben ze geen goed aan gedaan.
Hoe dan ook, niet alleen bij zwangerschap maar meteen in het hele leven ben jij regisseur over wie jij in je kringetje toelaat en wie niet, en de redenen daarvoor zijn geheel aan jou. Het is misschien wel fijn als je er niet al te expliciet over bent, maar gewoon toevallig 9 maanden wat minder tijd hebt voor familiedingen. Puur om te voorkomen dat er negativiteit (familieruzie) wordt toegevoegd aan de lange lijst van dingen die er kennelijk al spelen.
donderdag 18 oktober 2018 om 16:50
Vorig jaar zijn wij ons kindje ook verloren door vroeggeboorte en graag wil ik het je volgende meegeven;
Natuurlijk levert dat een verdrietige tijd op en is heel veel begrip van de omgeving voor elke keer (op welk moment dan ook) je iets niet trekt.
Op een gegeven moment raakte mijn vriendin zwanger, ze heeft er een week van wakker gelegen hoe ze mij dit zou gaan vertellen, wat ik dan weer heel vervelend vond. Ze kwam persoonlijk bij me langs om het te vertellen en tuurlijk hebben er tranen gevloeid, maar heb ik haar ook meegegeven dat ze hier echt van moest gaan genieten en dat ik ook wel weet dat de wereld door gaat. Ik zou mijn weg daarin wel vinden, en we spraken af dat er altijd ruimte was voor mij om weg te lopen uit een gesprek/aan te geven of het ergens anders over kon gaan etc. Alleen al de wetenschap dat ik me ervan af kon sluiten hielp me enorm. Tegelijkertijd was ik heel blij dat zij de eerste in mijn omgeving was, want juist door zo eerlijk te kunnen zijn ben ik er doorheen gekomen en werd het onderwerp steeds minder beladen voor ons.
Mijn punt eigenlijk; Geef je zus de ruimte die ze nodig heeft om aan het idee te wennen dat je zwanger bent (wat je nu overigens helemaal nog niet bent, misschien is je zus wel eerder en maak je je nu druk om niets) en laat tijdens de zwangerschap deze ruimte bestaan. Dit hoeft absoluut geen schaduw over jou zwangerschap heen te werpen als je daar zelf ook begrip voor kunt hebben!
Natuurlijk levert dat een verdrietige tijd op en is heel veel begrip van de omgeving voor elke keer (op welk moment dan ook) je iets niet trekt.
Op een gegeven moment raakte mijn vriendin zwanger, ze heeft er een week van wakker gelegen hoe ze mij dit zou gaan vertellen, wat ik dan weer heel vervelend vond. Ze kwam persoonlijk bij me langs om het te vertellen en tuurlijk hebben er tranen gevloeid, maar heb ik haar ook meegegeven dat ze hier echt van moest gaan genieten en dat ik ook wel weet dat de wereld door gaat. Ik zou mijn weg daarin wel vinden, en we spraken af dat er altijd ruimte was voor mij om weg te lopen uit een gesprek/aan te geven of het ergens anders over kon gaan etc. Alleen al de wetenschap dat ik me ervan af kon sluiten hielp me enorm. Tegelijkertijd was ik heel blij dat zij de eerste in mijn omgeving was, want juist door zo eerlijk te kunnen zijn ben ik er doorheen gekomen en werd het onderwerp steeds minder beladen voor ons.
Mijn punt eigenlijk; Geef je zus de ruimte die ze nodig heeft om aan het idee te wennen dat je zwanger bent (wat je nu overigens helemaal nog niet bent, misschien is je zus wel eerder en maak je je nu druk om niets) en laat tijdens de zwangerschap deze ruimte bestaan. Dit hoeft absoluut geen schaduw over jou zwangerschap heen te werpen als je daar zelf ook begrip voor kunt hebben!
zaterdag 20 oktober 2018 om 18:00
Dit is wat ik ook lees! Ook ik ben tante van twee gestorven prematuur kinderen. Toen ik destijds zwanger was was het eerste wat ik te horen kreeg; en hoe moet het dan met je zus?Aureel schreef: ↑18-10-2018 10:39Goh, ik lees het heel anders. Het klinkt mij juist in de oren dat in de familie van TO alle kommer en kwel voorop staat, en er daardoor geen ruimte meer is voor TO haar zwangerschap en haar geluk. Alsof ze er niet blij mee mag zijn.
Verdriet en geluk kunnen naast elkaar bestaan, ook in jouw familie, TO. Het zou vervelend zijn als jouw zwangerschap telkens wordt gelinkt aan het kindje van je zus dat is overleden. Hoe afschuwelijk dat ook is, dit is een nieuw kindje en jij en dat kindje hebben er recht op om met open armen te worden ontvangen. Zonder dat er telkens een 'ja, maar-'gevoel bij wordt gehaald. Dat het kindje van je zus gemist wordt, is evident, superverdrietig. Maar een nieuw kindje maakt dat gemis toch niet groter?
Vind het ook een botte uitspraak van jouw vader dat hij niet blij kon zijn met jouw zwangerschap, omdat jouw broer in een rotsituatie zit. Het zal je gezegd worden...!
Dus als dat gebeurt, begrijp ik het best als je een beetje afstand zou houden tot jouw familie.
Waarop ik aangaf mijn kinderwens niet te kunnen gaan uitstellen voor hun. Hoe moeilijk voor hun ook.
Dat zorgt, hoe onbedoeld ook, toch voor enige afstand en qua benadering naar je eigen ouders.
Ik snap je wel hierin TO.
Voor de rest zou het misschien handig zijn om je eigen grenzen hierin goed te bewaken. Dat je zus flashbacks krijgt is volgens mij heel normaal. Maar dit hoeft niet ten koste te gaan van jouw zwangerschap.
zondag 21 oktober 2018 om 11:02
Je maakt je druk om iets wat er nu nog niet is. Jullie willen aan een 2e beginnen als jullie gesetteld zijn. Nieuw huis, trouwen enz. Wanneer staat dat op de planning. Daarnaast moet het dan ook nog zien te lukken maar in de praktijk kun je zomaar een jaar verder zijn. Wie zegt dat jij straks eerder zwanger bent dan je zus?
zondag 21 oktober 2018 om 14:08
Op 1-11 krijgen we de sleutel van het nieuwe huis en trouwen volgt snel. Wat mij betreft hoeven we op dat laatste ook niet te wachten.Tess1981 schreef: ↑21-10-2018 11:02Je maakt je druk om iets wat er nu nog niet is. Jullie willen aan een 2e beginnen als jullie gesetteld zijn. Nieuw huis, trouwen enz. Wanneer staat dat op de planning. Daarnaast moet het dan ook nog zien te lukken maar in de praktijk kun je zomaar een jaar verder zijn. Wie zegt dat jij straks eerder zwanger bent dan je zus?
Mijn vorige zwangerschappen waren beide raak bij de eerste poging. Natuurlijk is dat geen garantie dat dit weer zo zal zijn, maar het is wel iets om rekening mee te houden.
Ik kom uit een hecht gezin, waar we veel met elkaar delen, maar ook een heel emotioneel en oversociaal gezin. Het zit er bij mij dus ook ingeslepen dat het belangrijk is wat mensen van je denken, dat anderen altijd voor gaan en dat je niet praat over je gevoelens, want dat werd altijd buitenproportioneel opgeblazen.
Ik heb er jaren over gedaan om zeker van mezelf te worden en voor mezelf op te komen, maar ik merk dat ik bij mijn familie toch weer in mijn oude rol verval en hunker naar bevestiging.
Wellicht is dit een goed moment om dat los te gaan laten en me er minder van aan te trekken, maar dat vind ik moeilijk en zal een proces worden.
Bedankt voor de lieve en begripvolle reacties, ook voor de kritische.
Het maakt me inzien dat ik alleen kan bepalen in hoeverre ik me laat beïnvloeden door de reactie van mijn familie (het nu alleen ook nog doen...)
En nogmaals, ik verwacht niet van mijn familie dat ze al het verdriet vergeten, ik zal ook niet met vlaggen en ballonnen bij mijn zus aankomen en ik zal ze zeker niet volkomen buiten sluiten.
Ook fijn dat enkelen hun persoonlijke ervaringen hebben gedeeld. Ik ben van plan om het met zus te bespreken op het moment dat we het willen gaan proberen, zodat we er hopelijk open over kunnen blijven praten, het geen verrassing zal zijn én ook zodat ik weet hoe zij er in staat.
zondag 21 oktober 2018 om 15:28
Je schrijft zelf in je OP dat je eerst gesetteld wel zijn. Dat gaat toch niet zo snel?! Daarnaast heb je zelf in een moeilijke situatie gezeten en ben je net aan een nieuwe baan begonnen. Ik ging er daarom vanuit dat je met settelen bedoelde dat je eerst rustig wilde verhuizen, trouwen en waar zekerheid op je werk.MevrHuppeldepup schreef: ↑21-10-2018 14:08Op 1-11 krijgen we de sleutel van het nieuwe huis en trouwen volgt snel. Wat mij betreft hoeven we op dat laatste ook niet te wachten.
Mijn vorige zwangerschappen waren beide raak bij de eerste poging. Natuurlijk is dat geen garantie dat dit weer zo zal zijn, maar het is wel iets om rekening mee te houden.
Je vorige zwangerschappen waren in 1x raak maar je hebt 1 dochter. Je weet dus ook dat het mis kan gaan en er een langere periode overheen gaat. Wie weet is jouw zus ook al bezig?!
Maargoed, ik denk dat je heel blij mag zijn dat jij niet in een vechtscheiding zit en de kans bestond dat je je kinderen kwijt zou raken of je kindje verloor ivm vroeggeboorte.
Ik denk dat je blij moet zijn met wat je hebt, en dan voor lief moet nemen dat deze heftige gebeurtenissen binnen jullie gezin ook impact hebben op de rest van de gezinsleden.
zondag 21 oktober 2018 om 15:34
Ja, de reacties zijn hard en ook realistisch. Echter wees gerust, er is ook begrip voorjou en je situatie hoor!
Ik ben bekend met een aanstaande opa en oma die van gedachten waren en zijn dat bij geboorte van een nieuw leven een oud leven moet plaatsmaken.
Je mag weten dat dergelijke opmerking en bijbehorende spanningen van betreffende persoon welke die gedachte heeft ook weinig amusant zijn.
Ik ben bekend met een aanstaande opa en oma die van gedachten waren en zijn dat bij geboorte van een nieuw leven een oud leven moet plaatsmaken.
Je mag weten dat dergelijke opmerking en bijbehorende spanningen van betreffende persoon welke die gedachte heeft ook weinig amusant zijn.
zondag 21 oktober 2018 om 18:40
zondag 21 oktober 2018 om 22:20
Je overleden nichtje of neefje wordt echt niet vergeten binnen de familie. Als ik kijk naar mijn ouders dan gaat mijn vader er nuchter mee om en heeft de situatie geaccepteerd terwijl mijn moeder er nog altijd last van heeft dat er twee kleinkinderen zijn gestorven. Laat staan hoe m'n zussen er mee omgaan. Het is zo verschillend.MevrHuppeldepup schreef: ↑21-10-2018 14:08En nogmaals, ik verwacht niet van mijn familie dat ze al het verdriet vergeten, ik zal ook niet met vlaggen en ballonnen bij mijn zus aankomen en ik zal ze zeker niet volkomen buiten sluiten.
Ook fijn dat enkelen hun persoonlijke ervaringen hebben gedeeld. Ik ben van plan om het met zus te bespreken op het moment dat we het willen gaan proberen, zodat we er hopelijk open over kunnen blijven praten, het geen verrassing zal zijn én ook zodat ik weet hoe zij er in staat.
Mijn zus heb ik ook zelf verteld dat ik zwanger was. En ja dat was moeilijk en confronterend en er zijn tranen, van beide kanten, gevallen. Het is ook een rot situatie, je gunt je zus, ook een levend kindje.
Gun jezelf en haar de tijd. Mijn zus kon mij op dat moment niet feliciteren. Later wel, toen het eenmaal wat meer normaal was geworden. Verder bleef deze zwangerschap op meer vlakken voor haar confronterend.
