Relaties
alle pijlers
3 jr na scheiding, alles op de rit en toch de weg kwijt
dinsdag 2 april 2024 om 14:03
3 jaar geleden ben ik (man, nu 40) gescheiden.
De scheiding zelf was pittig, maar dankzij wederzijds respect zijn we er goed uitgekomen met elkaar. Ik heb co-ouderschap over mijn 2 kinderen.
Het leven gaat weer gewoon door. Ik ben weer gelukkig in de liefde met iemand die me begrijpt zoals ik nooit begrepen ben. De band met mijn kinderen is hartstikke goed (op wat puber perikelen na
). Ik heb een goede baan dus de materiële kant is ook meer dan prima. En het contact met ex gaat op een begrip- en respectvolle manier.
Toch lig ik compleet overhoop met mezelf.
Alle fasen van een scheiding zijn doorlopen (boosheid, ongeloof, acceptatie, rouw etc), maar ik kom niet over het gemis van mijn gezin heen. Ik ben over mijn ex heen en terug naar haar zou ik nooit meer willen, maar het moeten missen van mijn gezin zoals het was, wordt alleen maar erger. Elke feestdag, elke vakantie, elke verjaardag; het vreet me op.
Met mijn nieuwe partner kan ik hier goed over praten. Zij is zelf ook gescheiden en snapt mijn gevoel.
Ik kom nu op het punt dat ik professionele hulp ga overwegen. Voordat ik dit doe, ben ik benieuwd of er hier leden zijn die mij advies kunnen geven. Alles is welkom.
Alvast bedankt.
Tim
De scheiding zelf was pittig, maar dankzij wederzijds respect zijn we er goed uitgekomen met elkaar. Ik heb co-ouderschap over mijn 2 kinderen.
Het leven gaat weer gewoon door. Ik ben weer gelukkig in de liefde met iemand die me begrijpt zoals ik nooit begrepen ben. De band met mijn kinderen is hartstikke goed (op wat puber perikelen na
). Ik heb een goede baan dus de materiële kant is ook meer dan prima. En het contact met ex gaat op een begrip- en respectvolle manier.Toch lig ik compleet overhoop met mezelf.
Alle fasen van een scheiding zijn doorlopen (boosheid, ongeloof, acceptatie, rouw etc), maar ik kom niet over het gemis van mijn gezin heen. Ik ben over mijn ex heen en terug naar haar zou ik nooit meer willen, maar het moeten missen van mijn gezin zoals het was, wordt alleen maar erger. Elke feestdag, elke vakantie, elke verjaardag; het vreet me op.
Met mijn nieuwe partner kan ik hier goed over praten. Zij is zelf ook gescheiden en snapt mijn gevoel.
Ik kom nu op het punt dat ik professionele hulp ga overwegen. Voordat ik dit doe, ben ik benieuwd of er hier leden zijn die mij advies kunnen geven. Alles is welkom.
Alvast bedankt.
Tim
dinsdag 2 april 2024 om 14:09
Wat is toch die enorme drempel om in therapie te gaan bij mannen? Als je een gat in je kies hebt ga je naar de tandarts, als je een gat in je hoofd hebt naar de dokter, maar een gat in je ziel moet eerst gaan rotten en dan nog bevraagd worden op een forum.
Mijn werkelijk allerbeste advies: maak die afspraak.
Mijn werkelijk allerbeste advies: maak die afspraak.
dinsdag 2 april 2024 om 14:14
Wat vervelend dat het zo voelt. Het staat ook helemaal los van je huidige leven, dat missen van een kerngezin.
Ik denk dat er geen andere optie is dan acceptatie vinden in het nu. Het wordt namelijk nooit zoals het was. En dat moet je ook niet willen, want als het werkte.. dan was je niet gescheiden.
Mijn eerste scheiding is ruim tien jaar geleden (daaruit heb ik 1 kind) en mijn tweede lange relatie is in 2019, dus al vijf jaar geleden gestrand, daar heb ik ook een kind uit.
Ik mis geen gezin, ik heb een gezin. Niet zoals het idealiter bedoeld is met een tweetal ouders, wel met een leuke moeder en gelukkige kinderen. De situatie is zoals deze is. Je kunt niets anders dan daarin je geluk blijven voelen.
Ik denk dat er geen andere optie is dan acceptatie vinden in het nu. Het wordt namelijk nooit zoals het was. En dat moet je ook niet willen, want als het werkte.. dan was je niet gescheiden.
Mijn eerste scheiding is ruim tien jaar geleden (daaruit heb ik 1 kind) en mijn tweede lange relatie is in 2019, dus al vijf jaar geleden gestrand, daar heb ik ook een kind uit.
Ik mis geen gezin, ik heb een gezin. Niet zoals het idealiter bedoeld is met een tweetal ouders, wel met een leuke moeder en gelukkige kinderen. De situatie is zoals deze is. Je kunt niets anders dan daarin je geluk blijven voelen.
dinsdag 2 april 2024 om 14:17
Het lijkt mij overigens als “nieuwe” partner ontzettend vervelend om hiermee te dealen of vaak over te moeten praten. Dat doe je natuurlijk wel als je elkaar lief hebt, en er zal ongetwijfeld begrip zijn. Echter opgevreten worden bij elke feestdag etc.. lijkt mij echt slopend voor een leuke relatie.
Het leven gaat door, hè?
Het leven gaat door, hè?
dinsdag 2 april 2024 om 14:25
Dat is ook een lastig proces. Professionele hulp kan inderdaad zeker hierbij helpen. Die kijken met een andere blik, stellen betere vragen dan je partner en hebben uiteraard een andere positie (een onafhankelijke) in dit geheel.
Ik zou snel een afspraak maken, misschien is er namelijk wel een wachtlijst.
Ik zou snel een afspraak maken, misschien is er namelijk wel een wachtlijst.
dinsdag 2 april 2024 om 14:33
Herkenbaar hoor! Natuurlijk gaat het leven door en geniet je ook van de nu-momenten die er zijn.
Maar het overweldigende gevoel van wat had kunnen zijn, juist naarmate je kinderen ouder worden en meer mijlpalen beleven, dat steekt bij mij ook nog weleens de kop op. Je gaat je blind staren op de dingen die niet meer zijn en ook niet meer komen en vergeet soms even om je heen te kijken naar wat je nu wel hebt. En dat dat ook heel mooi is.
Ik heb niet de gouden tip maar van je af praten en huilen bij een derde zou weleens een oplossing kunnen zijn.
Maar het overweldigende gevoel van wat had kunnen zijn, juist naarmate je kinderen ouder worden en meer mijlpalen beleven, dat steekt bij mij ook nog weleens de kop op. Je gaat je blind staren op de dingen die niet meer zijn en ook niet meer komen en vergeet soms even om je heen te kijken naar wat je nu wel hebt. En dat dat ook heel mooi is.
Ik heb niet de gouden tip maar van je af praten en huilen bij een derde zou weleens een oplossing kunnen zijn.
dinsdag 2 april 2024 om 14:36
dinsdag 2 april 2024 om 14:39
Professionele hulp overwegen?
Meteen aanmelden!
Wanneer je er financieel goed bij zit, kun je zonder verwijzing hulp zoeken. Psychologen zonder contracten met verzekeraars etc. hebben vaak (nog) geen wachtlijst.
Het is zo zonde om te wachten tot dit probleem zich oplost!
Je loopt vast, je gevoel wordt erger. Rationeel kun je alles op een rij zetten en zien dat het klopt, maar emotioneel heb je blijkbaar toch nog wat werk aan de winkel.
Meteen aanmelden!
Wanneer je er financieel goed bij zit, kun je zonder verwijzing hulp zoeken. Psychologen zonder contracten met verzekeraars etc. hebben vaak (nog) geen wachtlijst.
Het is zo zonde om te wachten tot dit probleem zich oplost!
Je loopt vast, je gevoel wordt erger. Rationeel kun je alles op een rij zetten en zien dat het klopt, maar emotioneel heb je blijkbaar toch nog wat werk aan de winkel.
dinsdag 2 april 2024 om 14:50
Je post zegt al dat je al veel te lang het jezelf veel te moeilijk maakt. Hele opsomming waarom je niet zou 'mogen' klagen.
Maar je gevoel zegt wat anders en je hebt het niet verwerkt. Omdat het voor een mens met gevoel een heel groot iets is, het heet niet voor niks een 'life event'.
Daarvan staat letterlijk je hele wereld op zijn kop. Dat siert je juist als mens vind ik.
Ik vind je klinken als een emotioneel volwassen persoon die terecht issues heeft met een heel grote verandering.
Hierbij hulp zoeken is gewoon zelfzorg.
Veel sterkte en je kinderen en je vriendin mogen blij zijn met iemand die een relatie, kinderen, en een gezin zo serieus neemt.
Maar je gevoel zegt wat anders en je hebt het niet verwerkt. Omdat het voor een mens met gevoel een heel groot iets is, het heet niet voor niks een 'life event'.
Daarvan staat letterlijk je hele wereld op zijn kop. Dat siert je juist als mens vind ik.
Ik vind je klinken als een emotioneel volwassen persoon die terecht issues heeft met een heel grote verandering.
Hierbij hulp zoeken is gewoon zelfzorg.
Veel sterkte en je kinderen en je vriendin mogen blij zijn met iemand die een relatie, kinderen, en een gezin zo serieus neemt.
dinsdag 2 april 2024 om 14:59
Goh. Wat een empathie. Dat het geen nut heeft weet ik, rationeel gezien.
Maar feit is dat het missen van mijn kerngezin mij enorm zwaar valt, zeker omdat het niet mijn keus was. Nu, na anderhalf jaar voel ik nog steeds de pijn als ik de helft van de week een leeg huis in stap. Zijn feestdagen treurdagen omdat ik het gewoon kut vind, Pasen zonder mijn kinderen.
Dan kan ik het negeren omdat men vind "dat je niet moet blijven hangen in het verleden" of "omdat het geen nut heeft" of ik kan er iets mee doen.
En dat laatste doe ik. Ik ga je een DM sturen TO!
dinsdag 2 april 2024 om 15:35
Welk plaatje heb je in je hoofd van je gezin zoals het was? En hoe realistisch is dat plaatje? Denk je op een feestdag aan het beeld van een liefdevol en harmonieus kerngezin, of denk je aan een kerngezin dat te lijden heeft onder de reden van jullie breuk? Dat maakt nogal verschil namelijk.
Mij heeft het (ander soort situatie, zelfde principe) wel geholpen om die “what if” eens helemaal uit te schrijven (tekenen zou ook kunnen, of in een gesprek). Maar dan dus wel ‘eerlijk’, dus met de disharmonie als uitgangspunt. Toen was die kerstmis in mijn hoofd toch ineens een stuk minder warm en gezellig…
Mij heeft het (ander soort situatie, zelfde principe) wel geholpen om die “what if” eens helemaal uit te schrijven (tekenen zou ook kunnen, of in een gesprek). Maar dan dus wel ‘eerlijk’, dus met de disharmonie als uitgangspunt. Toen was die kerstmis in mijn hoofd toch ineens een stuk minder warm en gezellig…
dinsdag 2 april 2024 om 15:40
Surebaby schreef: ↑02-04-2024 14:50Daarvan staat letterlijk je hele wereld op zijn kop. Dat siert je juist als mens vind ik.
Ik vind je klinken als een emotioneel volwassen persoon die terecht issues heeft met een heel grote verandering.
Hierbij hulp zoeken is gewoon zelfzorg.
Veel sterkte en je kinderen en je vriendin mogen blij zijn met iemand die een relatie, kinderen, en een gezin zo serieus neemt.
Soms zie je van die posts en dan mis je de "like"-knop. Als die knop er zou zijn, zou ik deze post 100 x liken.
dinsdag 2 april 2024 om 15:45
In een uur tijd al heel wat geweldige reacties, dank!
Het is inderdaad totaal zinloos in blijven hangen wat was. Het realistisch maken van een what-if zou het ideaalplaatje zeker minder aantrekkelijk maken.
En het is ook bijna soort van verwend gedrag; net dat ene wensen wat niet meer kan. Terwijl er zo ontzettend veel wél kan.
Maar het is de zoektocht om dit een goede plek te geven. Accepteren dat het er is. Misschien ten onrechte verwacht dat de tijd goed zou doen, zoals bij zoveel andere dingen. Dit slijt niet. Maar het mag er zijn. En aan reacties hier te lezen, blijft het er ook. En dat wordt de kunst, en dat lukt me nu in ieder geval nog niet goed.
Het is inderdaad totaal zinloos in blijven hangen wat was. Het realistisch maken van een what-if zou het ideaalplaatje zeker minder aantrekkelijk maken.
En het is ook bijna soort van verwend gedrag; net dat ene wensen wat niet meer kan. Terwijl er zo ontzettend veel wél kan.
Maar het is de zoektocht om dit een goede plek te geven. Accepteren dat het er is. Misschien ten onrechte verwacht dat de tijd goed zou doen, zoals bij zoveel andere dingen. Dit slijt niet. Maar het mag er zijn. En aan reacties hier te lezen, blijft het er ook. En dat wordt de kunst, en dat lukt me nu in ieder geval nog niet goed.
dinsdag 2 april 2024 om 15:51
"Het kerngezin", dat is eigenlijk maar een idee waar je hoofd je mee kwelt. Het ideale plaatje, het bijbehorende oordeel dat je schijnbaar zelf hebt over het kerngezin en het verbreken daarvan.
Het gemis van je kinderen op dagen die ertoe doen is logisch, dat zullen de meeste gescheiden mensen wel kennen maar dat gemis van dat "kerngezin", wat is dat nou eigenlijk reëel?
Het gemis van je kinderen op dagen die ertoe doen is logisch, dat zullen de meeste gescheiden mensen wel kennen maar dat gemis van dat "kerngezin", wat is dat nou eigenlijk reëel?
.
dinsdag 2 april 2024 om 15:51
Precies dit. Daarom vind ik reacties als 'zet je er gewoon overheen' en 'lekker voor je nieuwe vriendin'. ook nogal bot en onnodig, deze TO is streng genoeg voor zichzelf.Surebaby schreef: ↑02-04-2024 14:50Je post zegt al dat je al veel te lang het jezelf veel te moeilijk maakt. Hele opsomming waarom je niet zou 'mogen' klagen.
Maar je gevoel zegt wat anders en je hebt het niet verwerkt. Omdat het voor een mens met gevoel een heel groot iets is, het heet niet voor niks een 'life event'.
Daarvan staat letterlijk je hele wereld op zijn kop. Dat siert je juist als mens vind ik.
Ik vind je klinken als een emotioneel volwassen persoon die terecht issues heeft met een heel grote verandering.
Hierbij hulp zoeken is gewoon zelfzorg.
Veel sterkte en je kinderen en je vriendin mogen blij zijn met iemand die een relatie, kinderen, en een gezin zo serieus neemt.
TO: ik herken je gevoelens vanuit een iets andere situatie. Een van mijn kinderen heeft een ernstige beperking waardoor ik ook afscheid heb moeten nemen van in ieder geval het beeld van een gezin zoals ik dat voor ogen had. En dat is pijnlijk. Ik heb daar dan ook hulp bij gezocht en dat zou ik jou ook gunnen. Of eigenlijk: dat je het jezelf gunt.
dinsdag 2 april 2024 om 16:00
Ik persoonlijk dacht altijd aan het reclamegezin, papa, mama en zoon en dochter en dat alles in harmonie.Rooss4.0 schreef: ↑02-04-2024 15:51"Het kerngezin", dat is eigenlijk maar een idee waar je hoofd je mee kwelt. Het ideale plaatje, het bijbehorende oordeel dat je schijnbaar zelf hebt over het kerngezin en het verbreken daarvan.
Het gemis van je kinderen op dagen die ertoe doen is logisch, dat zullen de meeste gescheiden mensen wel kennen maar dat gemis van dat "kerngezin", wat is dat nou eigenlijk reëel?
De werkelijkheid was een afwezige partner, weinig verbinding en ik stond er min of meer in mijn eerste huwelijk alleen voor. Er was geen sprake van een gezin zoals gezin bedoeld is. De tweede relatie strandde op psychische problemen van mijn toenmalige partner. Dus tja, kerngezin?
Zou het wel bestaan hebben zonder de redenen voor een scheiding? Geen idee.
Persoonlijk ervaar ik als de reden voor scheiden juist het ontbreken van dat kerngezingevoel. Waarom zou je scheiden als het allemaal geweldig en gewenst verliep?
dinsdag 2 april 2024 om 16:18
Waarom is die drempel om met iemand te praten zo hoog dat je nu "op een punt komt professionele hulp te gaan overwegen"? Zou het naar jezelf, en overigens ook naar je nieuwe partner en kinderen, niet een stuk vriendelijker zijn om daar geen enorme barriere voor jezelf op te werpen maar dat gewoon te doen? Je ligt compleet overhoop met jezelf en het gevoel wordt alleen maar erger, schrijf je. Wat is er nog meer nodig om jezelf en dat gevoel serieus te nemen?
dinsdag 2 april 2024 om 17:06
Wat mij heeft geholpen dat gevoelens naast elkaar kunnen bestaan en alles er gewoon mag zijn en het is oké;
Het gemis , de spijt, de opluchting, het falen, de afwijzing , de nieuwe verliefdheid , de verwarring etc
Het leven met alle gebeurtenissen is nu eenmaal niet zo gekaderd of met een duidelijk begin en een eind.
Als je jezelf toestaat om te doorvoelen wat je voelt dan zakt het ook weer weg. Wil je een gevoel tegenhouden of er voor vluchten dan beklijft het juist en wordt het een stemming of fase.
Het gemis , de spijt, de opluchting, het falen, de afwijzing , de nieuwe verliefdheid , de verwarring etc
Het leven met alle gebeurtenissen is nu eenmaal niet zo gekaderd of met een duidelijk begin en een eind.
Als je jezelf toestaat om te doorvoelen wat je voelt dan zakt het ook weer weg. Wil je een gevoel tegenhouden of er voor vluchten dan beklijft het juist en wordt het een stemming of fase.
anderlicht wijzigde dit bericht op 02-04-2024 17:08
1.86% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
