3 jr na scheiding, alles op de rit en toch de weg kwijt

Tim1984 dinsdag 2 april 2024 om 14:03

3 jaar geleden ben ik (man, nu 40) gescheiden.
De scheiding zelf was pittig, maar dankzij wederzijds respect zijn we er goed uitgekomen met elkaar. Ik heb co-ouderschap over mijn 2 kinderen.

Het leven gaat weer gewoon door. Ik ben weer gelukkig in de liefde met iemand die me begrijpt zoals ik nooit begrepen ben. De band met mijn kinderen is hartstikke goed (op wat puber perikelen na

). Ik heb een goede baan dus de materiële kant is ook meer dan prima. En het contact met ex gaat op een begrip- en respectvolle manier.

Toch lig ik compleet overhoop met mezelf.

Alle fasen van een scheiding zijn doorlopen (boosheid, ongeloof, acceptatie, rouw etc), maar ik kom niet over het gemis van mijn gezin heen. Ik ben over mijn ex heen en terug naar haar zou ik nooit meer willen, maar het moeten missen van mijn gezin zoals het was, wordt alleen maar erger. Elke feestdag, elke vakantie, elke verjaardag; het vreet me op.

Met mijn nieuwe partner kan ik hier goed over praten. Zij is zelf ook gescheiden en snapt mijn gevoel.

Ik kom nu op het punt dat ik professionele hulp ga overwegen. Voordat ik dit doe, ben ik benieuwd of er hier leden zijn die mij advies kunnen geven. Alles is welkom.

Alvast bedankt.
Tim

MissUnderstood dinsdag 2 april 2024 om 17:08

Tim1984 schreef: ↑
02-04-2024 15:45
In een uur tijd al heel wat geweldige reacties, dank!

Het is inderdaad totaal zinloos in blijven hangen wat was. Het realistisch maken van een what-if zou het ideaalplaatje zeker minder aantrekkelijk maken.
En het is ook bijna soort van verwend gedrag; net dat ene wensen wat niet meer kan. Terwijl er zo ontzettend veel wél kan.

Maar het is de zoektocht om dit een goede plek te geven. Accepteren dat het er is. Misschien ten onrechte verwacht dat de tijd goed zou doen, zoals bij zoveel andere dingen. Dit slijt niet. Maar het mag er zijn. En aan reacties hier te lezen, blijft het er ook. En dat wordt de kunst, en dat lukt me nu in ieder geval nog niet goed.

Nee hoor, het slijt op termijn echt wel. Althans: dat is mijn ervaring, na ruim 13 jaar gescheiden te zijn. De allerscherpste kantjes van het missen van "het gezin" zijn er inmiddels (al jarenlang) echt wel vanaf. En soms steekt het ineens weer de kop op, bijvoorbeeld op hoogtijdagen (diploma-uitreikingen, geboorte kleinkinderen, etc.) die je graag als gezin zou willen vieren. En dat terwijl ik, net als jij, mijn ex absoluut niet terug zou willen.

Maar goed, dat maakt voor het NU niet uit, dat dat heus wel slijt. Jij hebt er nu last van. Ik zou dus inderdaad die psychologische hulp zoeken, want waarom wachten op betere tijden en streng voor jezelf gaan zitten zijn dat dit gevoel "verwend gedrag' is, als het er WEL gewoon is? Doen hoor!

MissUnderstood dinsdag 2 april 2024 om 17:09

Eventjes schreef: ↑
02-04-2024 16:25
Ik vraag me dan af of er niet een gevoel onder zit dat je wegschrijft als “missen van het kerngezin”. Maar dat eigenlijk over iets anders gaat. Waardoor je dus ook niet aan verwerken toekomt.

Waarom zou dat zo zijn? Het missen van het kerngezin is een heel normaal gevoel, hoor. Hoeft helemaal niks anders achter te zitten. Wat een kul.

Absori dinsdag 2 april 2024 om 17:35

Ik snap het wel. Dat verdriet dat draag je bij je.
Als dit verdriet overheersen gaat ipv af en toe plopt het even op, dan zou ik zeker met een professional praten om het een plekje te geven.

72Jelle dinsdag 2 april 2024 om 17:47

Ik heb dat ook lang gehad. En kan het na 20 jaar nog steeds wel eens missen. Mijn ideaal plaatje.
Het samen trots zijn op diploma kind, of eventueel ooit oma en opa zijn. Het is toch anders, en het gaat niet om ex, maar om wat ik graag had gewild en niet is gelukt.
Uiteindelijk went het wel.

Mis_poes dinsdag 2 april 2024 om 17:59

sprankelend schreef: ↑
02-04-2024 14:09
Wat is toch die enorme drempel om in therapie te gaan bij mannen? Als je een gat in je kies hebt ga je naar de tandarts, als je een gat in je hoofd hebt naar de dokter, maar een gat in je ziel moet eerst gaan rotten en dan nog bevraagd worden op een forum.

Mijn werkelijk allerbeste advies: maak die afspraak.

Wat een flauwe reactie dit, alsof vrouwen hier nooit om advies omtrent therapie vragen. Maar nu het een man is mag deze vraag ineens gebashed worden of zo?! Nogal lullige respons.

TO, therapie wordt je nooit slechter van mijns inziens, een onbevooroordeeld iemand met ervaring en professionele achtergrond die met je meekijkt kan je hierin en zelfs misschien op andere vlakken erg dienen. Ik zou me door het woord therapie niet laten afschrikken, soms heb je aan een aantal gesprekken al genoeg. Gewoon doen voor je eigen groei, zie het als een investering in jezelf, niet als ik doe het omdat er iets mis is maar eerder, ik gun mezelf deze afsluiting.

calvijn1 dinsdag 2 april 2024 om 18:10

Lievelieve schreef: ↑
02-04-2024 14:59
Goh. Wat een empathie. Dat het geen nut heeft weet ik, rationeel gezien.

Maar feit is dat het missen van mijn kerngezin mij enorm zwaar valt, zeker omdat het niet mijn keus was. Nu, na anderhalf jaar voel ik nog steeds de pijn als ik de helft van de week een leeg huis in stap. Zijn feestdagen treurdagen omdat ik het gewoon kut vind, Pasen zonder mijn kinderen.

Dan kan ik het negeren omdat men vind "dat je niet moet blijven hangen in het verleden" of "omdat het geen nut heeft" of ik kan er iets mee doen.

En dat laatste doe ik. Ik ga je een DM sturen TO!

To is al 3 jaar verder, heeft een nieuwe relatie en een goed contact met ex en hun kinderen.
Totaal geen nut om te blijven hangen in het ideaal plaatje wat mss niet eens bestaat.

Jij zit nog in een hele andere (begin)fase

Frankly my dear, I don"t give a damn

Anoniem_671667da53e1d dinsdag 2 april 2024 om 18:14

Ik miste niet het gezin met mijn ex, maar ik vond het verschrikkelijk, en nog steeds, dat ik de helft van de tijd met mijn kind gemist en de vanzelfsprekendheid waarmee je tijd met elkaar doorbrengt als je gewoon een standaard gezin bent.

bijtie dinsdag 2 april 2024 om 18:19

Ik denk dat het heel normaal is en een rouwproces dat lang kan duren. Ben ook nooit verbaasd als mensen in nieuwe gezinnen worstelen met problemen, ik vind dat veel mensen erg snel aan relaties beginnen na een scheiding. 3 jaar is echt maar kort, dat vliegt voorbij en ik denk dat sowieso alles pas vrij laat landt bij ons mensen. Voordat je iets ingrijpends echt helemaal verwerkt ben je zo jaren verder.

Zo'n lange relatie, kinderen, het verandert je ook en daarna ga je alleen verder, moet je jezelf weer vinden.

Mensen die dat allemaal niet ervaren zijn denk ik vaak al eerder in hun relatie afgehaakt. Maar als de breuk je overvallen heeft moet je nog beginnen bij schok en ongeloof, ontkenning, enz.

72Jelle dinsdag 2 april 2024 om 18:20

calvijn1 schreef: ↑
02-04-2024 18:10
To is al 3 jaar verder, heeft een nieuwe relatie en een goed contact met ex en hun kinderen.
Totaal geen nut om te blijven hangen in het ideaal plaatje wat mss niet eens bestaat.

Jij zit nog in een hele andere (begin)fase

3 jaar is nog niet erg lang bij zoiets ingrijpends. En het is iets gevoelsmatigs, niet iets rationeels.

Anderlicht dinsdag 2 april 2024 om 18:59

calvijn1 schreef: ↑
02-04-2024 18:10
To is al 3 jaar verder, heeft een nieuwe relatie en een goed contact met ex en hun kinderen.
Totaal geen nut om te blijven hangen in het ideaal plaatje wat mss niet eens bestaat.

Wat een simplistische manier van denken.

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 2 april 2024 om 19:15

Ik vind 3 jaar niet zo lang ook. Soms moet je de praktische zaken een beetje op de rit hebben, voordat er ruimte is om te voelen wat je voelt.
+1 voor in therapie gaan, dat heeft me best wel geholpen om alles in perspectief te zetten.

Ik weet niet hoe jullie de feestdagen verdeeld hebben, maar ik probeer het zo te verdelen dat kind altijd een keertje bij mij is en die dag vier ik (overdreven) uitbundig. Dus veel familie/bezoek, veel versiering, heel veel lekkere dingen, en dan al weken vantevoren bedenken wat ik nu weer ga doen en maken. Dat helpt me om niet te gaan zitten sippen.

Laatje dinsdag 2 april 2024 om 19:23

Het vanzelfsprekende is weg en dat komt nooit meer terug na een scheiding. Alles is ingewikkelder. Dat is soms gewoon waardeloos. Een samengesteld gezin brengt veel meer complexiteit met zich mee.
Bovendien kun je ook last hebben van een soort melancholisch gevoel naar de tijd dat je kinderen klein waren en er zoveel dingen waren die jullie ondernamen. In je hoofd kun je daar best een geïdealiseerd plaatje van hebben gemaakt, met alleen maar de leuke ervaringen.
Het is goed om je dat te realiseren, dat alles niet alleen maar rozengeur en maneschijn is geweest.
En het is niet gek dat je het lastig vindt. Maar als je er steeds meer last van krijgt, is het wel goed om daar iets mee te doen. Je kunt bijvoorbeeld ook online therapie volgen trouwens. ACT therapie zou misschien kunnen helpen.

.

blijfgewoonbianca dinsdag 2 april 2024 om 19:23

calvijn1 schreef: ↑
02-04-2024 18:10
To is al 3 jaar verder, heeft een nieuwe relatie en een goed contact met ex en hun kinderen.
Totaal geen nut om te blijven hangen in het ideaal plaatje wat mss niet eens bestaat.

Jij zit nog in een hele andere (begin)fase

Wat is dat - zogenaamde - niet bestaande ideaal plaatje dan ? Dat is toch dat je met de biologische andere ouder, degene die net zoveel van de kinderen houdt als jij, de kinderen opvoedt en net zo blij wordt van de mijlpalen en net zo verdrietig is bij de dalen ? ( heb ik het nog niet eens over grootouders worden )

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 2 april 2024 om 19:52

blijfgewoonbianca schreef: ↑
02-04-2024 19:23
Wat is dat - zogenaamde - niet bestaande ideaal plaatje dan ? Dat is toch dat je met de biologische andere ouder, degene die net zoveel van de kinderen houdt als jij, de kinderen opvoedt en net zo blij wordt van de mijlpalen en net zo verdrietig is bij de dalen ? ( heb ik het nog niet eens over grootouders worden )

Of domweg met 2 ouders je kind van school halen, dat ze allebei op het schoolplein staan te kletsen tot je naar buiten komt. Dat heeft mijn kind nooit gehad en dat vind ik nog steeds wel eens pijnlijk.

Voornu dinsdag 2 april 2024 om 20:01

calvijn1 schreef: ↑
02-04-2024 18:10
To is al 3 jaar verder, heeft een nieuwe relatie en een goed contact met ex en hun kinderen.
Totaal geen nut om te blijven hangen in het ideaal plaatje wat mss niet eens bestaat.

Jij zit nog in een hele andere (begin)fase

Gelukkig doet nut er in dit geval niet toe.
En waarom denk je dat het nuttig is dit te herhalen in je reacties? Over nutteloos gesproken.

Ik herken mezelf niet eens

calvijn1 dinsdag 2 april 2024 om 20:34

blijfgewoonbianca schreef: ↑
02-04-2024 19:23
Wat is dat - zogenaamde - niet bestaande ideaal plaatje dan ? Dat is toch dat je met de biologische andere ouder, degene die net zoveel van de kinderen houdt als jij, de kinderen opvoedt en net zo blij wordt van de mijlpalen en net zo verdrietig is bij de dalen ? ( heb ik het nog niet eens over grootouders worden )

Ik weet niet welk ideaal plaatje to in zijn hoofd heeft

Frankly my dear, I don"t give a damn

sprankelend dinsdag 2 april 2024 om 21:33

Mis_poes schreef: ↑
02-04-2024 17:59
Wat een flauwe reactie dit, alsof vrouwen hier nooit om advies omtrent therapie vragen. Maar nu het een man is mag deze vraag ineens gebashed worden of zo?! Nogal lullige respons.

Ik bash helemaal niks, ik zeg letterlijk dat mijn allerbeste advies is dat hij een afspraak maakt om in therapie te gaan. Hij heeft een probleem dat hij als buitenproportioneel ervaart en dat in plaats van dat het verzacht wordt door de tijd steeds vergeet verzwaart. Wanneer je dan op een anoniem forum gaat kijken of je nog een stap vóór een serieuze aanpak van je probleem kunt crowd sourcen vind ik het lelijk als er daar mensen je nog zes tips voor navelstaren geven. Ga doen wat je zelf al weet (TO geeft zelf aan "op het punt te staan") dat er moet gebeuren.

Er is hier echt nog geen vrouw geweest die zelf aangaf dat ze wist dat ze professionele hulp nodig had maar misschien met behulp van het forum nog een uitweg kon vinden die daar een inhoudelijk andere reactie dan de mijne hier op heeft gekregen.

TO lijdt hier zelf onder, het legt een druk op zijn relatie en er zijn ook nog kinderen in het spel. Als TO niet serieus aan de bak gaat met zijn groeiende (!!!) probleem dan kan dat een hoop consequenties hebben waar hij al helemáál niet op zit te wachten. Zo'n verhaal kan ik helaas uit eigen ervaring optekenen over de vader van mijn kinderen. Die ervoor koos om niet in therapie te gaan toen hij op het punt stond waar TO nu staat.

Anoniem_66264d4398a88 dinsdag 2 april 2024 om 21:53

frambozentaartje schreef: ↑
02-04-2024 19:52
Of domweg met 2 ouders je kind van school halen, dat ze allebei op het schoolplein staan te kletsen tot je naar buiten komt. Dat heeft mijn kind nooit gehad en dat vind ik nog steeds wel eens pijnlijk.

Ach, mijn ouders zijn al meer dan 60 jaar bij elkaar en dat heb ik ook nooit gehad.

En dat staat er lulliger dan ik het bedoel, maar dit is wel precies wat ik hierboven aanhaalde met het idealiseren van het plaatje in je hoofd. Als dit de realiteit was, dan had je hoogstwaarschijnlijk niet hoeven scheiden. Dus maak dat plaatje nog eens, maar dan met de reden van je scheiding erbij. Dan staan jullie ineens uitgeblust zwijgend op het schoolplein, of staan jullie wel leuk kletsend maar staat daar ook de vriendin met wie hij (of jij) vreemdging, staan jullie daar maar staat de ander de hele tijd te bellen omdat hij/zij het werk niet los kon laten… etc etc.

Natuurlijk is het normaal om dat fijne gezin te willen met de biologische ouder van je kinderen en het is doodnormaal om daarom te rouwen als dat anders loopt. En als die rouw je in de weg gaat zitten en je het gevoel hebt dat je in een cirkel rondgaat dan kan je daarvoor in therapie.

Hexopbezemsteel dinsdag 2 april 2024 om 22:28

Herkenbaar, TO. Het heeft bij mij ook echt wel even geduurd. Niet heel logisch vond ik: ik ben er in alle opzichten op vooruit gegaan, heb nooit terug verlangd naar mijn ex. Maar toch voelde het naar. Ik was boos, verdrietig, en best heel lang ook. Ik denk dat dat bij verwerking hoort. Ik zie het om mij heen wel meer.

Van therapie word je niet slechter, maar ik denk niet dat het de verwerking versnelt. Daar gaat gewoon tijd overheen.

If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)

Anoniem_66fe539526f72 dinsdag 2 april 2024 om 22:43

Eventjes schreef: ↑
02-04-2024 21:53
En dat staat er lulliger dan ik het bedoel, maar dit is wel precies wat ik hierboven aanhaalde met het idealiseren van het plaatje in je hoofd. Als dit de realiteit was, dan had je hoogstwaarschijnlijk niet hoeven scheiden.

Ja dat klopt zeker. Ik bedoelde meer: de lat van mijn ideaalplaatje lag niet zo hoog. Het zijn soms van die simpele niet-gelukte dingen die al pijnlijk zijn.

Tim1984 woensdag 3 april 2024 om 09:34

Dank allen.

Reactie op vraag over de kinderen: Die doen het heel goed, met name doordat wij allebei hen op plek 1 zetten. Ze vinden het overigens allebei op momenten ook echt nog klote en uiten dit wel.

Het ideaalplaatje minder verheerlijken is inderdaad een goede. Het is niet dat ik dat letterlijk in mijn hoofd (stralend op het schoolplein o.i.d.) heb, maar het is een goede tip om daar eens op een realistische wijze bij stil te staan.

De cirkel doorbreken heb ik ook een paar keer gelezen en die is het ook zeker bij mij. "Hoe" is de allesomvattende vraag.

Ja, ik was ook zo'n kerel die alles bij zich hield. En ik denk dat ik dat ook nog steeds wel ben, maar wel een verbeterde variant. Daarom aarzel ik niet om naar een coach/ therapeut te gaan; de afgelopen jaren heb ik (noodgedwongen) geleerd om mezelf open te stellen in het uiten van mijn zorgen en gevoel.

Alle opties bekijk ik; mezelf hier op een forum uiten (weliswaar anoniem) is er eentje. Dit bericht was niet bedoeld als laatste reddingsboei en als dit niets zou worden, dan maar in therapie. Tips over welke vorm zoals ACT of het lezen over levend verlies die ik hier kreeg, zijn voor mij ook erg waardevol.
Ik ga niet via huisarts traject in; met max eigen risico en mijn case die vooralsnog onder uitsluitingen valt, hou ik zelf liever de regie. (ja, eigenwijze mannen eigenschap ik weet het

).

En, zoals ook vaak bij medische trajecten, ervaringen van anderen die ik hier lees zijn heel belangrijk. 3 jaar is lang zat, maar dus ook hartstikke kort. Geen rechte lijn naar het eindpunt dat alles is verwerkt, maar met stabiele en instabiele periodes richting diploma-uitreikingen en kleinkinderen...

Suy woensdag 3 april 2024 om 10:20

Ik vind het eigenlijk hartstikke goed dat je je hier ook uit. Er zijn veel reacties van lotgenoten en herkenbaarheid. Alleen dat zou je misschien al een beetje helpen in het gevoel niet de enige te zijn?

Voor mij is het nu 6 jaar geleden de scheiding. Het eerste jaar was overleven, daarna langzaam weer wat meer om me heen beginnen te kijken, iemand ontmoet, gaan latten, maar uiteindelijk kwam bij mij dus de klap van die scheiding ook steeds weer terug. Net of ik het nog niet verwerkt had. Ik heb er toen voor gekozen bewust alleen te blijven voorlopig.
Inmiddels wel weer iemand ontmoet maar we doen het heeeeel rustig aan.

Ex is weer helemaal opnieuw begonnen en verwacht een nieuwe baby. Onze kinderen zijn al pubers en vinden dit zozo. Ondanks dat ik er niet aan moet denken weer in de baby's te zitten doet het soms wel pijn te zien hoe hij nu de ideale gezinsman uithangt bij zijn nieuwe leg.
Dan staar ik mij bij tijd en wijlen ook blind op wat ooit was, had kunnen zijn maar ook de toekomst. Hun als happy family bij alle mijlpalen en ik in mijn eentje ernaast ofzo.

Ik herken het gevoel TO

Doppie woensdag 3 april 2024 om 10:41

Jeetje dit had mijn verhaal kunnen zijn.
Heel herkenbaar dus. En in tegenstelling wat anderen hier schrijven ‘het is al 3 jaar’, begon het bij mij pas 3 jaar na mijn scheiding. Ik ben nu 5 jaar uit elkaar met mijn ex-man. De eerste twee jaar was ik euforisch. Eindelijk van het zware gevoel af, de tweestrijd, de toekomst lag open!
Na 2 jaar begon ik mondjesmaat momenten te missen als kerngezin. Kleine momenten, grote momenten. Het viel me zwaar om altijd alleen het voortouw te moeten nemen om er iets van te makne. Denk aan vakanties plannen, uitjes, een bbq last minute. Ik miste het maatje. Mijn nieuwe partner is de liefste maar kan het niet vervangen. Ik heb 24/7 de kinderen en zij zien hun vader op onregelmatige momenten.
Wat mij helpt is mijn ex er meer bij betrekken en hem aanspreken op zijn betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Zo zijn er nu diverse momenten geweest dat wij als kerngezin bij elkaar zijn (uiteten met verjaardagen/diploma/feestdagen/andere belangrijke momenten. Soms ook met wederzijdse nieuwe partners. Net hoe het uitkomt.
Is dat een idee voor jou to? Om de momenten als kerngezin te creeeren met je ex?
Mijn kinderen zijn er erg blij mee en waarderen dit enorm.

Anoniem_67825c2f5de5e woensdag 3 april 2024 om 14:31

Ik vind je eigenlijk wel tof en verstandig klinken. Succes met alles en met een beetje hulp komt dit vast goed.

Anderlicht woensdag 3 april 2024 om 15:04

Het helpt om jouw gevoelens niet teveel te gaan problematiseren. Het is echt heel normaal en menselijk om er soms helemaal doorheen te zitten ook al ben je nu gelukkig.
Voor mij is het ook herkenbaar en het heeft weinig te maken met het idealiseren te maken. Het voelt bijna als iets biologische wat gebroken is. ( kinderen horen veilig onder ouders vleugels. Los van individueel geluk van ouders ) Een niet natuurlijke situatie.
En waarschijnlijk roept dit dus sterke gevoelens op van onmacht, spijt, schuld, schaamte en gemis.
Gelukkig staan er ook veel positieve gedachtes en gevoelens tegenover waardoor het leven weer de goeie kant op gaat! 3 jaar is echt heel weinig dus wees lief en mild voor jezelf.

Actieve topics