Relaties
alle pijlers
Bevestiging zoeken bij ex van opgelopen trauma’s
maandag 25 november 2024 om 20:22
Hallo allemaal,
Ik ben nu een klein half jaar uit elkaar met mijn ex-man. We zijn ruim 11 jaar samen geweest en hebben 2 kindjes samen. We hebben een hoop meegemaakt samen en mijn ex heeft veel problemen gehad toen wij een relatie hadden (drank, drugs, schulden, noem het maar op). Hij heeft mij heel vaak voorgelogen en gemanipuleerd en ik heb mij jarenlang verantwoordelijk gevoeld voor zijn welzijn en die van onze kindjes, waardoor ik bij hem ben gebleven en mezelf totaal naar achter geschoven heb. Hier is van alles over te zeggen, maar ik durfde toentertijd niet bij hem weg te gaan en had echt het gevoel dat als ik zou vertrekken, hij er een eind aan zou maken.
Nu wij uit elkaar zijn, vind ik eindelijk de “rust” om te reflecteren en heb inmiddels door dat ik ontzettend beschadigd ben door deze relatie (no shit, Sherlock). Ik ben van plan hiervoor in therapie te gaan maar ik merk aan mezelf dat ik heel erg zoek naar bevestiging van mijn ex dat hij mij écht pijn heeft gedaan en heeft getraumatiseerd. Een gesprek hierover is niet mogelijk, dan krijg ik alleen maar domme, nietszeggende antwoorden terug als ‘kan ik nu niets meer aan doen’. Ik begrijp dat ik niets heb aan deze bevestiging en ik weet ook niet zo goed waarom ik die neiging zo heb. Wellicht dat ik me na al die jaren gehoord wil voelen? Hem misschien ook pijn wil doen zoals hij mij ook pijn heeft gedaan?
Ik weet het niet, maar ik vroeg me af of er vrouwen (of mannen, kan natuurlijk ook) zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt en ditzelfde gevoel ervaren en hoe je hier mee omgegaan bent? Het voelt zo machteloos om niet gezien te worden en je jarenlang in te zetten voor iemands welzijn en nooit de vraag terug te krijgen van degene die (op dat moment) het belangrijkste in mijn leven was.
Nogmaals, ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk voornamelijk spuien en herkenning vinden.
Ik ben nu een klein half jaar uit elkaar met mijn ex-man. We zijn ruim 11 jaar samen geweest en hebben 2 kindjes samen. We hebben een hoop meegemaakt samen en mijn ex heeft veel problemen gehad toen wij een relatie hadden (drank, drugs, schulden, noem het maar op). Hij heeft mij heel vaak voorgelogen en gemanipuleerd en ik heb mij jarenlang verantwoordelijk gevoeld voor zijn welzijn en die van onze kindjes, waardoor ik bij hem ben gebleven en mezelf totaal naar achter geschoven heb. Hier is van alles over te zeggen, maar ik durfde toentertijd niet bij hem weg te gaan en had echt het gevoel dat als ik zou vertrekken, hij er een eind aan zou maken.
Nu wij uit elkaar zijn, vind ik eindelijk de “rust” om te reflecteren en heb inmiddels door dat ik ontzettend beschadigd ben door deze relatie (no shit, Sherlock). Ik ben van plan hiervoor in therapie te gaan maar ik merk aan mezelf dat ik heel erg zoek naar bevestiging van mijn ex dat hij mij écht pijn heeft gedaan en heeft getraumatiseerd. Een gesprek hierover is niet mogelijk, dan krijg ik alleen maar domme, nietszeggende antwoorden terug als ‘kan ik nu niets meer aan doen’. Ik begrijp dat ik niets heb aan deze bevestiging en ik weet ook niet zo goed waarom ik die neiging zo heb. Wellicht dat ik me na al die jaren gehoord wil voelen? Hem misschien ook pijn wil doen zoals hij mij ook pijn heeft gedaan?
Ik weet het niet, maar ik vroeg me af of er vrouwen (of mannen, kan natuurlijk ook) zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt en ditzelfde gevoel ervaren en hoe je hier mee omgegaan bent? Het voelt zo machteloos om niet gezien te worden en je jarenlang in te zetten voor iemands welzijn en nooit de vraag terug te krijgen van degene die (op dat moment) het belangrijkste in mijn leven was.
Nogmaals, ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Ik denk voornamelijk spuien en herkenning vinden.
dinsdag 26 november 2024 om 08:00
dinsdag 26 november 2024 om 08:16
Ik kan me alleen maar aansluiten bij Solo. Grote kans dat deze drang een uiting van hetzelfde is: jij wil door hem gezien en gehoord worden. Tijd om jezelf te zien én op de voorgrond te plaatsen en die therapie op te pakken. Veel sterkte daarmee!
(Trouwens, zo'n focus op hem kan ook nog een manier zijn om het bij hem te leggen en daarmee nog niet het proces met jezelf aan te willen/durven gaan, herken je dat? Ik noem het toch maar even omdat je inmiddels een halfjaar uit elkaar bent en schrijft dat je "van plan bent" om hiervoor in therapie te gaan. Hoef je geen antwoord op te geven hoor, maar het is op zich niet ongebruikelijk om je volledig te richten op de ander - zeker als je dat al 11 jaar gewend bent te doen - en daarmee bewust of onbewust over het hoofd te zien dat je ook zelf iets moet)
(Trouwens, zo'n focus op hem kan ook nog een manier zijn om het bij hem te leggen en daarmee nog niet het proces met jezelf aan te willen/durven gaan, herken je dat? Ik noem het toch maar even omdat je inmiddels een halfjaar uit elkaar bent en schrijft dat je "van plan bent" om hiervoor in therapie te gaan. Hoef je geen antwoord op te geven hoor, maar het is op zich niet ongebruikelijk om je volledig te richten op de ander - zeker als je dat al 11 jaar gewend bent te doen - en daarmee bewust of onbewust over het hoofd te zien dat je ook zelf iets moet)
dinsdag 26 november 2024 om 08:20
dinsdag 26 november 2024 om 08:28
Dus je wilt alsnog erkenning van hem. Alsnog gehoord en gezien worden.
Never gonna happen.
Dit stuk moet je voor jezelf verwerken. Hoe heb ik niet mijn grenzen aan kunnen geven, hoe heeft dit patroon kunnen ontstaan, waar komt dit vandaan en hoe zorg ik dat dit me niet weer overkomt.
Never gonna happen.
Dit stuk moet je voor jezelf verwerken. Hoe heb ik niet mijn grenzen aan kunnen geven, hoe heeft dit patroon kunnen ontstaan, waar komt dit vandaan en hoe zorg ik dat dit me niet weer overkomt.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 26 november 2024 om 08:47
Dit ja. Focus op jouw eigen stuk in dit geheel.Doreia* schreef: ↑26-11-2024 08:28Dus je wilt alsnog erkenning van hem. Alsnog gehoord en gezien worden.
Never gonna happen.
Dit stuk moet je voor jezelf verwerken. Hoe heb ik niet mijn grenzen aan kunnen geven, hoe heeft dit patroon kunnen ontstaan, waar komt dit vandaan en hoe zorg ik dat dit me niet weer overkomt.
dinsdag 26 november 2024 om 09:16
Natuurlijk zijn die gevoelens logisch! Ze horen bij het proces waar je doorheen gaat. Ik denk alleen dat je wel weet dat hij je hierin niets te bieden heeft. Is het niet uit onwil dan is het wel omdat hij het emotioneel niet kan. Heling kan uiteindelijk alleen vanuit jezelf komen en daar ben je hard mee bezig. Ga daar vooral mee door.
Ondertussen mag je gewoon ontzettend boos zijn, daar is helemaal niets mis mee.
Ondertussen mag je gewoon ontzettend boos zijn, daar is helemaal niets mis mee.
dinsdag 26 november 2024 om 09:34
dinsdag 26 november 2024 om 09:35
Wat de rest zegt. Ik heb dit niet met een ex-partner, maar wel met een ander persoon en de keiharde realiteit is dat ik nooit te horen ga krijgen van de persoon die verantwoordelijk is voor mijn trauma dat die persoon erkent verantwoordelijk te zijn voor mijn trauma. Gaat niet gebeuren. Was die persoon namelijk invoelend, empathisch en in staat om het eigen aandeel in situaties te erkennen, dan had ik dat hele trauma ook nooit gehad.
En dat is mooi prut.
Het is goed dat je hulp hebt. Benoem deze gevoelens ook gerust en werk eraan. Kijk eens hoe ver je al gekomen bent!
En dat is mooi prut.
Het is goed dat je hulp hebt. Benoem deze gevoelens ook gerust en werk eraan. Kijk eens hoe ver je al gekomen bent!
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 26 november 2024 om 10:00
dinsdag 26 november 2024 om 10:06
Heel herkenbaar! En juist dat je ná de scheiding denkt: nu zal hij toch ook wel een keertje over zichzelf nagedacht hebben en tot inzicht gekomen zijn? Nee hoor, dat gaat niet gebeuren. Ik ben nu bijna zes jaar weg bij mijn ex en ik vind stiekem nog steeds dat hij maar eens moet inzien dat hij een klootzak is.
Ik kan er nu om lachen, maar het is natuurlijk iets anders als je ernstig getraumatiseerd bent. Maar weet je, het is ook fijn dat je geen erkenning van hem hoeft te krijgen om beter te worden, want dat betekent dat je het helemaal zelf in de hand hebt: jij bent de baas over je eigen helingsproces. Heel veel sterkte daarme
Ik kan er nu om lachen, maar het is natuurlijk iets anders als je ernstig getraumatiseerd bent. Maar weet je, het is ook fijn dat je geen erkenning van hem hoeft te krijgen om beter te worden, want dat betekent dat je het helemaal zelf in de hand hebt: jij bent de baas over je eigen helingsproces. Heel veel sterkte daarme
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 26 november 2024 om 10:17
Een klein halfjaar is super kort.
Ik bedoel dit niet verkeerd, maar het echte moeilijke komt nog. Het verwerken van een dergelijke relatie maar ook wat eraan ten grondslag lag bij jezelf, kan jaren kosten en erg zwaar zijn. Bevestiging zoeken bij de ex is alleen maar een manier om die pijn af te dekken.
Dit is waarom mensen in een nieuwe relatie duiken met iemand die beter lijkt dan de ex, en dan toch weer jaren later in een toxische relatie blijken te zitten. Het écht verwerken is heel eenzaam en pijnlijk, waarbij je ook gaat aanvaarden dat je nooit, van niemand erkenning zal krijgen voor wat je doorstaan hebt.
Zoek zeker hulp hierbij en ga ook lezen over geweld in relaties, zodat je de patronen in jezelf gaat leren herkennen. Want die zijn helaas aan het blote oog onttrokken. Je bent op dit moment nog heel kwetsbaar, in dit eerste jaar.
Ik bedoel dit niet verkeerd, maar het echte moeilijke komt nog. Het verwerken van een dergelijke relatie maar ook wat eraan ten grondslag lag bij jezelf, kan jaren kosten en erg zwaar zijn. Bevestiging zoeken bij de ex is alleen maar een manier om die pijn af te dekken.
Dit is waarom mensen in een nieuwe relatie duiken met iemand die beter lijkt dan de ex, en dan toch weer jaren later in een toxische relatie blijken te zitten. Het écht verwerken is heel eenzaam en pijnlijk, waarbij je ook gaat aanvaarden dat je nooit, van niemand erkenning zal krijgen voor wat je doorstaan hebt.
Zoek zeker hulp hierbij en ga ook lezen over geweld in relaties, zodat je de patronen in jezelf gaat leren herkennen. Want die zijn helaas aan het blote oog onttrokken. Je bent op dit moment nog heel kwetsbaar, in dit eerste jaar.
dinsdag 26 november 2024 om 11:45
Lieve woorden, dankjewel. Dit stuk vind ik wel erg lastig. Mijn omgeving weet wel kleine stukken van de problemen die er hebben gespeeld maar ik wil ze niet alles vertellen. Voornamelijk omdat ik mijn kinderen hierin wil beschermen en zij niet opgroeien wetend dat iedereen aan mijn kant van de familie een oordeel over hun vader heeft. Plus, ik ben niet zo’n prater en wil liever geen zorgen of medelijden van anderen. Maar goed, daarin maak ik het mezelf natuurlijk ook lastiger omdat het nu waarschijnlijk eenzamer is dan als ik dit wel zou delen. Nog een puntje om mee te nemen in therapie denk ik maar..ninanoname schreef: ↑26-11-2024 09:34Toen je met hem was kreeg je de bevestiging niet, en nu ga je die ook niet krijgen.
Je ouders, broers, zussen, vrienden, vriendinnen, je kinderen, zijn allemaal blij met je scheiding, echt waar. Zolang je de bevestiging nog niet in jezelf kunt vinden, moet je het bij hen zoeken.
dinsdag 26 november 2024 om 11:48
De reden dat het zolang heeft kunnen woekeren is omdat jij geen prater bent en de vuile was niet buiten wil hangen. En je ex heeft je daarin denk ik ook wel gestimuleerd om het vooral aan niemand te vertellen, omdat hij dan met de nek zal worden aangekeken.
Dit maakt het inderdaad een verschrikkelijk eenzaam proces en zeker wel iets wat je moet proberen te doorbreken.
Wat je vooral mag leren, want dat moest ik ook, is dat de persóón en zijn gedrág 2 dingen zijn. Hij is de váder van je kinderen en tegelijkertijd was het gedrág wat hij vertoonde van een erg slecht niveau. Leer dat uit elkaar te halen.
Je hebt (helaas) nog een lange lastige weg te gaan. Zoek zeker hulp, want je zult het nodig hebben om hier uit te raken.
Dit maakt het inderdaad een verschrikkelijk eenzaam proces en zeker wel iets wat je moet proberen te doorbreken.
Wat je vooral mag leren, want dat moest ik ook, is dat de persóón en zijn gedrág 2 dingen zijn. Hij is de váder van je kinderen en tegelijkertijd was het gedrág wat hij vertoonde van een erg slecht niveau. Leer dat uit elkaar te halen.
Je hebt (helaas) nog een lange lastige weg te gaan. Zoek zeker hulp, want je zult het nodig hebben om hier uit te raken.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 26 november 2024 om 11:49
Nou dat inderdaad! Je zou toch denken dat je als volwassene vent een beetje reflectievermogen hebt hè. En je hebt natuurlijk helemaal gelijk, ik moet niet afhankelijk zijn van zijn bevestiging. Realistisch gezien weet ik dat ook wel maar gevoelsmatig is het zó’n lastige kwestieBulbul schreef: ↑26-11-2024 10:06Heel herkenbaar! En juist dat je ná de scheiding denkt: nu zal hij toch ook wel een keertje over zichzelf nagedacht hebben en tot inzicht gekomen zijn? Nee hoor, dat gaat niet gebeuren. Ik ben nu bijna zes jaar weg bij mijn ex en ik vind stiekem nog steeds dat hij maar eens moet inzien dat hij een klootzak is.
Ik kan er nu om lachen, maar het is natuurlijk iets anders als je ernstig getraumatiseerd bent. Maar weet je, het is ook fijn dat je geen erkenning van hem hoeft te krijgen om beter te worden, want dat betekent dat je het helemaal zelf in de hand hebt: jij bent de baas over je eigen helingsproces. Heel veel sterkte daarme
dinsdag 26 november 2024 om 11:49
Nou dat inderdaad! Je zou toch denken dat je als volwassene vent een beetje reflectievermogen hebt hè. En je hebt natuurlijk helemaal gelijk, ik moet niet afhankelijk zijn van zijn bevestiging. Realistisch gezien weet ik dat ook wel maar gevoelsmatig is het zó’n lastige kwestieBulbul schreef: ↑26-11-2024 10:06Heel herkenbaar! En juist dat je ná de scheiding denkt: nu zal hij toch ook wel een keertje over zichzelf nagedacht hebben en tot inzicht gekomen zijn? Nee hoor, dat gaat niet gebeuren. Ik ben nu bijna zes jaar weg bij mijn ex en ik vind stiekem nog steeds dat hij maar eens moet inzien dat hij een klootzak is.
Ik kan er nu om lachen, maar het is natuurlijk iets anders als je ernstig getraumatiseerd bent. Maar weet je, het is ook fijn dat je geen erkenning van hem hoeft te krijgen om beter te worden, want dat betekent dat je het helemaal zelf in de hand hebt: jij bent de baas over je eigen helingsproces. Heel veel sterkte daarme
dinsdag 26 november 2024 om 12:03
Ik denk dat je die bevestiging echt bij de verkeerde persoon zoekt. Hij is namelijk wie hij is en dat gaat niet veranderen. En jullie zijn niet voor niks uit elkaar.
Denk ook even; wat zou het je opleveren als hij het wel zou zeggen? Zou je je dan echt beter voelen? Je schrijft: "Het voelt zo machteloos om niet gezien te worden en je jarenlang in te zetten voor iemands welzijn en nooit de vraag terug te krijgen van degene die (op dat moment) het belangrijkste in mijn leven was." Zou erkenning dan echt je trauma oplossen? Zoals je zelf ook al schrijft heb je jarenlang je grenzen opgeschoven en je bent zelf ook geen prater. Het zal goed zijn om met je psych in gesprek te gaan over waarom je zulke gedragspatronen hebt. Want daar zit de sleutel; het zit in jou, niet in hem of jullie. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat je dit aan jezelf hebt te denken he, het is gewoon supernaar dat het zo is gelopen. Maar je trauma op hem projecteren en hopen op een excuses is verloren moeite.
Ik heb zelf 7,5 jaar in een narcistische relatie gezeten. Ook ik schoof mijn grenzen op en raakte kwijt wie ik was. Ik heb er ook EMDR over gedaan. Maar toen ik het uitmaakte, heb ik heel duidelijk gezegd dat ik wilde dat het stopte en dat ik het niet meer trok. Ik heb zelf de regie gepakt. Het gevoel van zelfstandigheid en eigenwaarde hangt niet af van hem, maar was mijn eigen keuze. Ik heb daarom ook nooit gevraagd/gezocht naar een excuses. Het maakt me niet meer uit wat hij ervan vindt of mee doet, het gaat erom hoe ik zelf doorga. En ik hoop dat jou dit ook gaat lukken.
Denk ook even; wat zou het je opleveren als hij het wel zou zeggen? Zou je je dan echt beter voelen? Je schrijft: "Het voelt zo machteloos om niet gezien te worden en je jarenlang in te zetten voor iemands welzijn en nooit de vraag terug te krijgen van degene die (op dat moment) het belangrijkste in mijn leven was." Zou erkenning dan echt je trauma oplossen? Zoals je zelf ook al schrijft heb je jarenlang je grenzen opgeschoven en je bent zelf ook geen prater. Het zal goed zijn om met je psych in gesprek te gaan over waarom je zulke gedragspatronen hebt. Want daar zit de sleutel; het zit in jou, niet in hem of jullie. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat je dit aan jezelf hebt te denken he, het is gewoon supernaar dat het zo is gelopen. Maar je trauma op hem projecteren en hopen op een excuses is verloren moeite.
Ik heb zelf 7,5 jaar in een narcistische relatie gezeten. Ook ik schoof mijn grenzen op en raakte kwijt wie ik was. Ik heb er ook EMDR over gedaan. Maar toen ik het uitmaakte, heb ik heel duidelijk gezegd dat ik wilde dat het stopte en dat ik het niet meer trok. Ik heb zelf de regie gepakt. Het gevoel van zelfstandigheid en eigenwaarde hangt niet af van hem, maar was mijn eigen keuze. Ik heb daarom ook nooit gevraagd/gezocht naar een excuses. Het maakt me niet meer uit wat hij ervan vindt of mee doet, het gaat erom hoe ik zelf doorga. En ik hoop dat jou dit ook gaat lukken.
dinsdag 26 november 2024 om 12:58
Door bevestiging te zoeken zet je je zelf op voor secundair trauma.
Verslaving is een complexe hersenaandoening die helaas niet met wilskracht te genezen is. Liegen en terugvallen hoort daarbij.
Hij kan je niet geven wat je zoekt. Het is geen kwestie van niet willen. Hij kan geen normale wederkerige relatie hebben met mensen.
Je zal uiteindelijk met hulp en therapie je zelf moeten vergeven voor hoe ver je bent gegaan en wat je hebt gegeven.
Het goede nieuws is dat je het nu anders mag doen, anders mag aanpakken en dat je op termijn andere keuzes kunt maken die niet afhankelijk zijn van je ex.
Verslaving is een complexe hersenaandoening die helaas niet met wilskracht te genezen is. Liegen en terugvallen hoort daarbij.
Hij kan je niet geven wat je zoekt. Het is geen kwestie van niet willen. Hij kan geen normale wederkerige relatie hebben met mensen.
Je zal uiteindelijk met hulp en therapie je zelf moeten vergeven voor hoe ver je bent gegaan en wat je hebt gegeven.
Het goede nieuws is dat je het nu anders mag doen, anders mag aanpakken en dat je op termijn andere keuzes kunt maken die niet afhankelijk zijn van je ex.
faceofoz wijzigde dit bericht op 26-11-2024 14:51
0.50% gewijzigd
dinsdag 26 november 2024 om 12:59
Herkenbaar, althans, de schade van een vorige relatie met intieme terreur (godzijdank slechts 1,5 jaar geduurd). Genoegdoening of erkenning zul je nooit krijgen, leerde ik van mijn therapeut. Hij kan het niet, anders had hij geen terreur veroorzaakt, of hij wil het niet c.q. heeft er geen behoefte aan.
Je kunt altijd een brief schrijven, niet versturen omwille van de kindjes want dan krijg je er nog gedoe van bij ophalen en brengen enzo, maar puur om recht uit je hart te kunnen zeggen wat alles met je gedaan heeft. Alles op een rijtje zetten, hoe zeer hij je beschadigd en gekwetst heeft. Gaat vast goed komen met therapie. De beste erkenning is je eigen onderbuik.
Je kunt altijd een brief schrijven, niet versturen omwille van de kindjes want dan krijg je er nog gedoe van bij ophalen en brengen enzo, maar puur om recht uit je hart te kunnen zeggen wat alles met je gedaan heeft. Alles op een rijtje zetten, hoe zeer hij je beschadigd en gekwetst heeft. Gaat vast goed komen met therapie. De beste erkenning is je eigen onderbuik.
Gecompartimenteerde troep is ook een vorm van opruimen.
dinsdag 26 november 2024 om 13:42
WhoByFire2945 schreef: ↑26-11-2024 11:49Nou dat inderdaad! Je zou toch denken dat je als volwassene vent een beetje reflectievermogen hebt hè. En je hebt natuurlijk helemaal gelijk, ik moet niet afhankelijk zijn van zijn bevestiging. Realistisch gezien weet ik dat ook wel maar gevoelsmatig is het zó’n lastige kwestie
Dit is ook heel herkenbaar voor mij. Mijn ex heeft me tijdens de relatie niet getraumatiseerd maar ons contact is nu heel slecht, en hij heeft 0 inzicht in zijn eigen aandeel dan in m (als je het aan hem vraagt ligt het allemaal voor 100% aan mij). Ik vind het gekmakend en heb nog steeds de neiging om hem op de een of andere manier inzicht te laten krijgen in zijn gedrag. Maar wat anderen ook al zeggen: loslaten is toch echt beter voor je eigen mental health..
dinsdag 26 november 2024 om 13:47
Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar: je moet er boven staan. Jullie zijn niet voor niks uit elkaar, en jij kiest voor jezelf. Wees de verstandige en realiseer je dat jij waarschijnlijk de emotioneel meest intelligente van jullie bent. Je ex kan het niet begrijpen en zal het nooit begrijpen. Jij wel, want je hebt gewoon een hoger EQ. Accepteer dat hij is zoals hij is, en dat jij emotioneel slimmer bent. Boven de situatie proberen te staan.Charlotta schreef: ↑26-11-2024 13:42Dit is ook heel herkenbaar voor mij. Mijn ex heeft me tijdens de relatie niet getraumatiseerd maar ons contact is nu heel slecht, en hij heeft 0 inzicht in zijn eigen aandeel dan in m (als je het aan hem vraagt ligt het allemaal voor 100% aan mij). Ik vind het gekmakend en heb nog steeds de neiging om hem op de een of andere manier inzicht te laten krijgen in zijn gedrag. Maar wat anderen ook al zeggen: loslaten is toch echt beter voor je eigen mental health..
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
