Blijven of gaan

Hi allemaal,

Eigenlijk schrijf ik nooit iets op een forum, maar ik zit op dit moment zo in de knoei. Ik ben benieuwd naar de mening van anderen.
Al 5.5 jaar ben ik samen met mijn vriendin, we hebben een heel moeilijk jaar achter de rug en ik twijfel op dit moment of ik verder wil gaan met haar.
In het begin was onze relatie prima. Na ongeveer 2 jaar werd ik onzeker.
Zij wilde op het gebied van seks ineens bepaalde dingen niet meer wat ze in het begin wel wilde. Als ik vroeg naar de reden kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord. Als ik vroeg wat ze dan wel fijn vond wist ze het niet. Ze gaf regelmatig aan wat ze niet prettig vond op dat gebied maar ik kreeg bijna nooit te horen wat ze wel fijn vond.
Als ik initiatief nam voelde ik me vaak afgewezen.
Dit is een aantal jaar zo door gegaan, ik kwam uiteindelijk op het punt dat ik geen behoefte meer had aan seks omdat het gespannen voelde.
Ze heeft een vervelende ervaring op het gebied van seks vanuit haar verleden, het is voor haar lastig als ik initiatief toon.
Hier had ik begrip voor. Alleen dat dit er mee te maken had had ik graag eerder willen weten. Ik was mezelf voor mijn gevoel op dat gebied een beetje kwijt geraakt en voelde me helemaal niet meer spontaan maar eerder krampachtig.

Ik heb met haar besproken dat ik me heel onzeker voelde en niet meer wist wat ik moest. We hebben toen ons best gedaan om dat te herstellen. Een jaar geleden merkte ik nog steeds dat ik er moeite mee had en stelde een seksuloog voor. Dit wilde ze liever niet.

Een paar dagen later zoende ze tijdens het uitgaan met een ander.
Ze gaf achteraf aan dat ze dacht dat ik dat oke vond.
We hadden het een aantal maanden daarvoor wel gehad over de mogelijkheid om elkaar wat vrijer te laten op het gebied van zoenen met anderen. Uiteindelijk zei ze dat ze daar geen behoefte aan had en toen hebben we besloten om dat onderwerp te laten.
We hadden daar dus helemaal geen afspraken over gemaakt.

Nadat ze met een ander had gezoend voelde ik me zo boos en verdrietig. Een aantal dagen daarvoor had ik me heel kwetsbaar opgesteld door open te zijn over hetgeen waar ik mee zat, iets wat ik heel lastig vind.
Er volgde een hele moeilijke periode waarin we vaak ruzie hadden. Uiteindelijk zijn we op aandringen van mij in therapie gegaan bij een therapeut en bij een seksuoloog.

Begin dit jaar ging het voor mijn gevoel ietsje beter.
Tot een paar maanden geleden. Ik kwam er achter dat ze stiekem vape spullen had gekocht. Iets wat ze een aantal maanden eerder ook al stiekem had gedaan.
De eerste keer ben ik heel rustig gebleven, ik heb toen aangegeven dat ze zoeits niet stiekem hoeft te doen. Als zij wil roken is dat aan haar, ik heb alleen wel gezegd dat ik moeite had met het stiekeme.
Toen beloofde ze mij dat ze het niet meer stiekem zou doen.
Een paar maanden geleden bleek dus dat ze weer spullen had gekocht en was begonnen zonder dat ik het wist.
Eerst beweerde ze dat het oude spullen waren, maar later bleek dat niet te kloppen.
Uiteindelijk zei ze dat ze heel kort had gerookt.

Ik merkte dat het iets met mijn vertrouwen deed en ik werd achterdochtig.
Vooral het feit dat ze mij probeerde te overtuigen dat ik het mis had vond ik lastig.
Ik vind dat misleidend en daar hou ik helemaal niet van.
Ik heb toen besloten het weer de tijd te geven.
Een maand later voelde ik me eindelijk weer wat relaxter.

Vervolgens vond ik een lege fles wijn achter in de kast.
Ze had eerder het voornemen om minder te drinken en vroeg of ik haar daar bij wilde helpen.
Ik heb toen aangegeven dat ik haar daar met alle liefde in steun, zolang ze maar eerlijk is.
Achteraf gaf ze toe dat ze de fles had verstopt. Ze zei dat het van een tijdje geleden was, dat ze het stiekem deed omdat ze zich schaamde.
Mijn vader heeft vroeger een alcohol probleem gehad en deed dat soms stiekem. Deze situatie triggerde iets bij mij.

Ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik haar lastig vertrouw. Ook de behoefte aan seks is nog niet terug.
Ik snap dat ze zich schaamt voor bepaalde dingen en het lastig is om daar open over te zijn.
Ik ben alleen nooit boos geweest over het feit dat ze rookte of dronk, ik heb nooit van haar gevraagd om te stoppen.
Ik merk dat ik op dit moment achterdochtig ben en me afsluit voor haar.
Steeds als het vertrouwen weer iets meer terug is gebeurt er wat. Het zijn niet allemaal grote dingen maar het gaat mij vooral om het stiekeme gedrag.
Ze geeft aan dat ze het goed begrijpt en geeft aan dat ze gaat proberen transparanter te zijn.
Maargoed, dat heeft ze eerder natuurlijk ook al gezegd.

Ik twijfel of ik mijn vertrouwen weer terug jan krijgen. Aan de andere kant passen we met heel veel dingen heel goed bij elkaar. Ik hou ook mega veel van haar, daar vecht ik al een tijd voor.

Ik weet dat ik zelf ook geen makkelijk persoon ben, ik sluit me snel af in relaties. Ik vind het ingewikkeld om helemaal open te stellen, daarvoor ben ik ook al in therapie geweest.
Het blijft een aandachtspunt en snap heel goed dat dat voor mijn vriendin ook ingewikkeld is.

Ik heb geen idee wat ik moet, of ik overdreven reageer, of mijn gevoel terecht is.
Wat denken jullie?

Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben wel echt gek op haar, we zijn hele goede maatjes ook. Kunnen heel erg lachen.
Ik moet wel zeggen dat alleen zijn me beangstigt.

Ik ben midden 30, heb adhd, ben besbisch en heb geen kinderwens.
Ik weet hoe lastig het is om iemand te vinden waar je het goed mee hebt.

Het is gewoon zo zonde, want het liegen is niet nodig. Ik heb haar altijd haar eigen ding laten doen. Het is niet erg als ze soms terug valt vind ik.
Het verzwijgen is hetgeen waar ik moeite mee heb. Ik ga dan ook denken, als ze dat al met dingen doet waarmee het in mijn ogen totaal niet nodig is.
Hoe gaat ze dan met dingen om die gevoeliger liggen.
Dat is daar aan ga twijfelen vind ik heel ingewikkeld.

Maargoed, we hebben een leven opgebouwd samen, ik wil dat ook niet zomaar weg gooien.
Maar de vraag is of het ooit nog helemaal goed komt.