Dynamiek met man

Fleur48 schreef: ↑

04-12-2023 14:35

Het begint vaak bij de kleine dingen, kleine stapjes en veranderingen om daarna dieper te kunnen komen.

Definieer bijvoorbeeld ‘lief doen’. Wat is lief doen voor TO? Zoals anderen al schreven : vraag gewoon om wat je nodig hebt en als hij het je dan geeft, ben dan blij dat hij je gehoord en gezien heeft.

Daarna neem je de volgende stap : praten over de verschillen en waar je tegenaan loopt in de relatie etc.

en dat begint bij jezelf goed kennen, Wat heb ik eigenlijk nodig??
En het durven uitspreken, vooral vrouwen hebben geleerd dat "kindertjes die vragen...."
En daarbij vaak een angst om ruzie te veroorzaken
En dat allemaal als je moe bent, ga er maar aan staan

BlauweTulp schreef: ↑

04-12-2023 11:14

Hij is geen kleuter en jij bent zn moeder niet toch? Of is er iets mis met zn handen?

Hier wordt een beetje overheen gelezen maar ik vind t wel een goed punt.
Waarom zeurt jouw man over de was en andere huishoudelijke taken, kan hij dat zelf niet?

Lila-Linda schreef: ↑

04-12-2023 14:25

dat komt omdat je niet vraagt om bloemen, maar om een partner die aan je denkt
TO en haar man communiceren te oppervlakkig, dat moet een slag dieper

Juist.

Ik herken het ook TO. Mijn man en ik zijn door een ingewikkelde periode gegaan en uiteindelijk moest ik heel erg hand in eigen boezem steken. Want ik gaf wel signalen, maar ik praatte niet echt. Hij was mentaal uitgecheckt uit onze relatie, maar ik eigenlijk ook. Want ik dacht ‘het komt toch niet meer’ en hield alles voor mezelf omdat ik hem niet wilde ‘belasten’. Eigenlijk was ik natuurlijk gewoon hartstikke boos omdat ik me niet gezien voelde en wilde ik er helemaal niet aan dat ik daar zelf ook een niet onaanzienlijk aandeel in had, dus ik gaf hem stiekem de schuld.

Dat werkte niet (goh). Dus ben hem heel bewust in een vriendelijker daglicht gaan bekijken. En met de billen bloot gegaan en ben weer ondanks de vermoeidheid en de afstand en het onbegrip en de boosheid gaan praten over wat er echt in mij - en hem - omging. Heel veel tranen vergoten
Maar hé, zelfs toen ik m’n allerdiepste geheime gevoel wat ik zo vreselijk vond dat ik het nauwelijks aan mezelf durfde op te biechten aan hem vertelde, waarvan ik dacht ‘nou ga ik het krijgen’, reageerde hij super begripvol en gaf me een totaal nieuw en onverwacht perspectief.

En eigenlijk realiseerde ik me toen pas dat ik mijn man onbewust ook helemaal niet serieus meer nam als partner die er voor mij kan zijn en met wie ik kan praten. Dus ik zag hem ook niet als volwaardig en dat voelde hij natuurlijk ook en leidde weer tot veel frustratie bij hem. Plus als hij dan wel een bloemetje meenam werkte dat niet, want we moesten een laagje dieper, zoals Linda dat zo mooi zegt.

Nouja, lang verhaal kort, inmiddels zijn we vele avondjes met een groot glas wijn of thee verder en kan ik zeggen dat toen we weer met elkaar leerden praten de intimiteit en het lief doen voor elkaar vanzelf weer terugkwamen.

Maar het probleem was andersom; omdat de intimiteit weg was waren die dingen er niet meer. En dan bedoel ik niet de seks, maar de intimiteit als in het vertrouwen om echt je gevoelens met elkaar te delen en op emotioneel gebied beschikbaar voor elkaar te zijn. Als dat goed zit komt het ook wel weer goed met de bloemetjes en de knuffels. Wij waren gewoon veel te vervreemd van elkaar dus in die tijd had ik net zo goed een knuffel of bloemetje kunnen krijgen van de buurman.

Begon bij ons ook met een huilbaby en kwam pas goed nadat de huilbabyfase van de 2de voorbij was dus ik zou zeggen wees slim en wacht minder lang

Sterkte!

Je kunt ook een vriendin bellen als je graag wil horen dat het een fase is en wel goed komt... misschien komt ze zelfs langs om je een knuffel te geven. Wat ik bedoel is, het is prima om een behoefte buiten je relatie te vervullen als het om begrip en troost gaat. Bel de mensen waarvan je weet dat het zin heeft. Laat degene die het momenteel niet kan met rust. Sterker nog, als hij het heeft over wat hem dwars zit probeer dan eens te lezen tussen de regels door. Over welke behoeftes heeft hij het? Is er dan echt niets wat je kunt doen waar hij blij van wordt? Of waardoor hij zich gezien voelt? Wij hebben ook nog gebroken nachten en geen zicht op wanneer het beter wordt en alle goedbedoelde adviezen over oppassen en familie en hotels en weet ik het zijn hier helaas ook allemaal niet zinnig. Ik probeer maar gewoon elke nacht dankbaar te zijn dat ik er in ieder geval niet alleen voor sta. We verdelen de taken. Hij kan verschonen met zijn ogen dicht en ik kan het beste een flesje geven. Sommige nachten troost hij makkelijker en andere nachten ik en dan zijn we beiden inzetbaar omdat er niet iemand zich ligt af te zonderen met oordopjes in, dus dat is fijn. De dingen waar we het het vaakst oneens over waren hebben we echt moeten tackelen. Voedingen bijvoorbeeld daar waren dagelijks irritaties over, daar konden we iets aan doen gelukkig. Nu zijn we het niet vaker eens, maar in ieder geval minder vaak oneens. Sommige dingen zullen blijven omdat we zo verschillend zijn, dan moet ik omdenken. Dus niet denken, weer dat gestress in de ochtend om niks.... maar de avond van te voren het eea plannen en de wind uit de zeilen nemen. Outfits klaarleggen bijvoorbeeld. Zelf iets afhandelen in plaats van hem dat laten doen. En dan wel waarderen wat hij verder wel doet. Natuurlijk zijn er ook momenten dat we niet erg blij zijn met elkaar, maar dat mag ook. Niks is perfect. Hardop uitspreken wat je leuk en fijn vind is een goede gewoonte om mee te beginnen. Dus 'heerlijk gekookt' of je 'ruikt lekker' of gewoon 'fijn dat je zo vroeg thuis bent' en tegen kind ook gewoon al lekker babbelen dat papa de liefste en de knapste is want dat hoort papa ook. Hier trek ik ook (heel) af en toe iets uit de kast dat mijn man kan waarderen omdat ik daarmee laat zien dat ik hem waardeer. Geen jarretels ofzo maar gewoon dat jurkje van de eerste date of de trui die hij het mooist vindt. Tuurlijk komt er snot en spuug op maar het idee telt.

Femme schreef: ↑

04-12-2023 14:54

Hier wordt een beetje overheen gelezen maar ik vind t wel een goed punt.
Waarom zeurt jouw man over de was en andere huishoudelijke taken, kan hij dat zelf niet?

Misschien is dat wel haar taak en heeft man andere taken? Mijn man (die niet oververmoeid is) vindt het ook irritant als zijn onderbroeken op zijn (wassen is mijn taak). Net als dat ik eens navraag bij hem ga doen als er om 19.00 nog niet gekookt is.

@TO: Je man heeft de ruimte niet om in jouw behoeften te voorzien op dit moment, net als dat jij de ruimte niet hebt om in zijn behoeften te voorzien. Zolang deze uitputtingsslag nog voortduurt zul je daar wat meer zelf in moeten voorzien/derden om hulp vragen, in plaats van een beroep doen op je partner.

Fleur48 schreef: ↑

04-12-2023 14:35

Het begint vaak bij de kleine dingen, kleine stapjes en veranderingen om daarna dieper te kunnen komen.

Definieer bijvoorbeeld ‘lief doen’. Wat is lief doen voor TO? Zoals anderen al schreven : vraag gewoon om wat je nodig hebt en als hij het je dan geeft, ben dan blij dat hij je gehoord en gezien heeft.

Daarna neem je de volgende stap : praten over de verschillen en waar je tegenaan loopt in de relatie etc.

Hier werkte dat echt precies andersom. Die bloemen waren voor mij dan juist zo vervreemdend. Dat ik dacht: ‘komt ie nu mee, wat heb ik er nu nog aan.’ Ik kon daarop niet meer connecten.

Voor ons was het echt een aantal heel zware gesprekken voor er enige ruimte ontstond om te zoeken naar wat we waren kwijtgeraakt.

Maar ik denk dat TO en haar man nog niet zo ver ‘heen’ zijn, dus wie weet werkt dit nog voldoende.

Ik weet iig dat ik toen ook dacht ‘ik zoek het wel buiten m’n relatie’, en hoewel ik denk dat het heel waardevol was om vriendinnen, moeder, zus te hebben om bij af te blazen, zorgde dat dus wel voor giga vervreemding tussen ons. Achteraf zou ik dat anders aanpakken, zou ik wel die diepe gesprekken voeren, al ben ik nog zo moe.

Want voor je het weet ben je een paar jaar verder zoals wij en denk je: ik ken die hele man die tegenover me zit eigenlijk niet meer. En voor een bijna-vreemde kun je vrij weinig begrip en verdraagzaamheid opbrengen heb ik geconcludeerd zeker als je al niet meer zoveel begrip en verdraagzaamheid over had.

Waarom moet het eigenlijk per se gezellig zijn? Is het niet veel logischer om samen te erkennen dat het kut is. Dat het niet elkaars schuld is maar gewoon vermoeidheid en dat jullie je even niet inhouden maar mopperen wanneer je daar zin in hebt en beloven het niet persoonlijk op te vatten.

Trixie schreef: ↑

04-12-2023 18:59

Waarom moet het eigenlijk per se gezellig zijn?

Omdat to confrontatievermijdend en een pleaser is.

Overigens heb ik het zelf ook liever gezellig thuis.

Rooss4.0 schreef: ↑

04-12-2023 19:28

Omdat to confrontatievermijdend en een pleaser is.

Overigens heb ik het zelf ook liever gezellig thuis.

Ik ook. Maar het gezellig hebben en gezellig doen, is in mijn beleving niet hetzelfde.