Ervaring contact verbreken ouders

Jemoederheethenk2 vrijdag 22 december 2023 om 10:55

Hallo allemaal,

Ik heb net het contact verbroken met mn ouders.

Ze hebben vroeger dingen gedaan die ik mijn kinderen nooit aan zou willen doen.
Ik heb dit jaar een EMDR traject hiervoor ondergaan.

Ik ben al 18 jaar uit huis en we hebben al die tijd contact gehouden.

Een paar keer per jaar is er ruzie omdat ik of mijn kinderen iets doen wat ze niet zint en dan beginnen we weer opnieuw totdat er weer ruzie is.

Deze keer was de maat vol en heb ik het contact verbroken. Verteld over mijn emdr traject en ik dit zo niet meer aankan.

Mijn ouders zijn ziedend uiteraard…. Wie heeft ervaring hiermee en hoe gaat is dit rouwproces je afgegaan? Hoe ga je om met ouders die contact gaan zoeken.

Monica1973 vrijdag 22 december 2023 om 13:56

andnowwedance schreef: ↑
22-12-2023 12:10
omwille van mijn siblings. (Sorry voor dit jeukwoord)

Ik vind siblings juist een prachtig woord omdat wij er in het Nederlands geen woord voor hebben.

Maleficent vrijdag 22 december 2023 om 15:01

Koffieleut123 schreef: ↑
22-12-2023 11:53
Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee maar ik heb vriendinnen die dit hebben moeten doen. Het is denk ik een van de moeilijkste stappen om te zetten en vaak is er veel onbegrip vanuit de omgeving.

O ja, de, 'je hebt maar 1 vader/moeder' en daarom zou het contact dus kennelijk altijd goed moeten zijn. Maar ik denk maar zo: kinderen zijn vaak heel erg loyaal naar hun ouders. Je moet het als ouder wel echt verprutst hebben als je kind geen contact meer met jou wil.

Stressed is just desserts spelled backwards

Mariejan vrijdag 22 december 2023 om 15:08

Maleficent schreef: ↑
22-12-2023 15:01
O ja, de, 'je hebt maar 1 vader/moeder' en daarom zou het contact dus kennelijk altijd goed moeten zijn.

Ja vreselijk. Hetzelfde als : ben je niet bang dat je spijt gaat krijgen als ze dood zijn?

Hoezo? Als ze dood zijn, zijn het opeens hele vriendelijke fijne mensen geworden met terugwerkende kracht?

Je hebt ook maar 1 jezelf. En jouw behoeften en wensen zijn minstens zo belangrijk als de mensen om je heen. Je hoeft niet in een slechte relatie te blijven, alleen maar omdat het je ouders zijn.

Kiiroitori vrijdag 22 december 2023 om 15:36

Jemoederheethenk2 schreef: ↑
22-12-2023 12:18
Ik voel vooral nu heel erg een opluchting hoor, en trots dat ik het heb durven zeggen!

Alleen lullig zo voor de kerstdagen

Waarom lullig? Ik heb de knoop doorgehakt vlak voor mijn verjaardag en het was het mooiste geschenk wat ik mezelf heb kunnen geven. 10 jaar later voel ik me nog steeds bevrijd en een betere versie van mij.

Je moet hierin vooral aan jezelf denken en als ik jou hoor zeggen dat je je opgelucht voelt en dat je trots bent op jezelf is het juist nu wel een goeie timing. Zie het als een prachtig kerstcadeau voor jezelf (en je gezin).

Never judge someone without knowing the whole story. You may think you understand, but you don't.

Anoniem_65df5944b964c vrijdag 22 december 2023 om 17:14

Er is zoiets als ‘levend verlies’. Als je googled kun je daar wel wat over vinden. Het gaat over rouw die niet over gaat omdat degene over wie het gaat nog leeft, maar er geen (normaal) contact mogelijk is waardoor je in alle fases van het leven telkens weer tegen dat verlies aan loopt. Misschien heb je er iets aan.

Honolulu vrijdag 22 december 2023 om 18:24

Tafelkleed schreef: ↑
22-12-2023 12:43
Ik heb ook gebroken met mijn vader.
Bij zijn overlijden voelde ik : helemaal niets.
Ook met mijn broer contact verbroken.
Ik trek narcisten niet. En ik kan er een boek over schrijven.

Hier contact verbroken met 1 van mijn ouders. Nu bijna 10 jaar geleden. Wat een verademing. Daarvoor ook al eerder twee tijdelijk het contact verbroken. Tijdelijk als in: ik probeerde er toch maar wat van te maken "want het blijft je ouder".

Maar het werk gewoon niet. Om precies die reden die jij omschrijft: ik trek narcisten niet.

Mijn jeugd was een living hell, en de wereld van deze ouder draait ook nu nog maar om 1 persoon. Een keer raden.

Ik hoef echt nooit contact meer. Dat boek is definitief dicht. En ik kan me ook niet voorstellen dat ik maar 1 traan laat als deze ouder is overleden. Het enige wat ik in deze hoop is dat deze ouder eerst overlijd en pas daarna de liefhebbende ouder waarmee ik nog wel contact heb. Ik krijg pijn in mijn buik alsik er aan denk dat dat niet het geval is.

I will not let anyone walk through my mind with their dirty feet.
- Gandhi

Pachelbel vrijdag 22 december 2023 om 18:43

Wat verdrietig voor je, TO, dat je dit hebt moeten doormaken en nu niet weet wat er op je af gaat komen vanuit je ouders.

Ik sta ook op het punt om het contact te verbreken met beide ouders, maar zit steeds te dubben of het nu wel het goede moment is, of dat ik het nog een kans geef. We hebben al een paar jaar laag frequent contact omdat ik niet meer contact wil door gebeurtenissen. Na een paar gezamenlijke therapietrajecten (waarvan er een nog loopt maar niet op lijkt te gaan leveren wat ik nodig heb van mijn ouders) merk ik dat ik er ‘klaar’ mee ben. Ik vind het erg lastig om de definitieve knoop door te hakken of te besluiten dat ik het traject bij de psycholoog nog wel (even? Maar hoe lang dan?) wil vervolgen. Wanneer was dat voor jullie duidelijk? Was dat echt een bepaalde gebeurtenis? Of werd het contact langzaam aan steeds minder totdat het vanzelf stopte?

Lorrelies vrijdag 22 december 2023 om 18:46

Honolulu schreef: ↑
22-12-2023 18:24
Hier contact verbroken met 1 van mijn ouders. Nu bijna 10 jaar geleden. Wat een verademing. Daarvoor ook al eerder twee tijdelijk het contact verbroken. Tijdelijk als in: ik probeerde er toch maar wat van te maken "want het blijft je ouder".

Maar het werk gewoon niet. Om precies die reden die jij omschrijft: ik trek narcisten niet.

Mijn jeugd was een living hell, en de wereld van deze ouder draait ook nu nog maar om 1 persoon. Een keer raden.

Ik hoef echt nooit contact meer. Dat boek is definitief dicht. En ik kan me ook niet voorstellen dat ik maar 1 traan laat als deze ouder is overleden. Het enige wat ik in deze hoop is dat deze ouder eerst overlijd en pas daarna de liefhebbende ouder waarmee ik nog wel contact heb. Ik krijg pijn in mijn buik alsik er aan denk dat dat niet het geval is.

Draagt jouw liefhebbende ouder geen verantwoordelijkheid voor je jeugd?

Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©

Gebruna vrijdag 22 december 2023 om 19:11

Rouwproces: vooral afscheid nemen van je verwachtingen (om jezelf zoveel mogelijk teleurstellingen en frustratie te voorkomen).

Contact zoeken: niet - of afgebakend tot dáár waar jij je wel goed bij voelt.
En per direct in actie komen op het moment dat iets niet goed voelt, dan 'uit de situatie gaan'.

Lolainthebigcity vrijdag 22 december 2023 om 19:45

Dank je wel TO voor het openen van dit topic en diegene voor delen van ervaringen.
Vooral in deze tijd van het jaar waarin het draait om gezelligheid en warmte. Die is er niet bij mij ouders, nooit geweest en gaat nooit komen. Er wordt vanuit gegaan dat je bezoek brengt aan je ouders, dat hoort zo. Ik kan mij niet voorstellen dat het gezellig is met de kerst, met je ouders erbij. Inmiddels weet ik beter, het is niet gezellig met mijn ouders erbij. Niet met kerst, pasen of een willekeurige dag in het jaar.

Toen ik ziek werd (borstkanker met uitzaaiingen), werd ik alleen gebeld om hun ontevreden aan te horen en hoeveel ongemak mijn ziekte hun aandeed. Mijn man heeft toen laten weten dat ze als ze iets wilde weten hem konden bellen en mij met rust te laten. Ze hebben nooit gebeld.......

Ik wil een ieder een hart onder de riem steken die geen of zo minimaal mogelijk contact heeft met familie. Die bloedband zegt helemaal geen ene zier..... nul noppes nada....

Mijn ouders en zus zijn mijn ergste vijanden die mij tot op het bot toe mishandelden lichamelijk en toen dat niet meer kon, psychisch. Als klein kind kun je niet vluchten, je bent immers afhankelijk van daar waar je wieg staat.

Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.

nerdopviva vrijdag 22 december 2023 om 20:12

Jemoederheethenk2 schreef: ↑
22-12-2023 12:25
Mee eens, wat jij en anderen aangeven ben ik ook bang voor

Mijn mantra is: "ik vind het ook een vervelende situatie, maar dit is voor mij het beste". En als mensen heel vasthoudend zijn, kun je het nog aanvullen met "en daar wil ik het graag bij laten".

Jemoederheethenk2 zaterdag 23 december 2023 om 04:38

Pachelbel schreef: ↑
22-12-2023 18:43
Wat verdrietig voor je, TO, dat je dit hebt moeten doormaken en nu niet weet wat er op je af gaat komen vanuit je ouders.

Ik sta ook op het punt om het contact te verbreken met beide ouders, maar zit steeds te dubben of het nu wel het goede moment is, of dat ik het nog een kans geef. We hebben al een paar jaar laag frequent contact omdat ik niet meer contact wil door gebeurtenissen. Na een paar gezamenlijke therapietrajecten (waarvan er een nog loopt maar niet op lijkt te gaan leveren wat ik nodig heb van mijn ouders) merk ik dat ik er ‘klaar’ mee ben. Ik vind het erg lastig om de definitieve knoop door te hakken of te besluiten dat ik het traject bij de psycholoog nog wel (even? Maar hoe lang dan?) wil vervolgen. Wanneer was dat voor jullie duidelijk? Was dat echt een bepaalde gebeurtenis? Of werd het contact langzaam aan steeds minder totdat het vanzelf stopte?

Hier een slechte nacht, kan maar moeilijk slapen.

Weet je wat het is, mijn jeugd kan ik achter mij laten. Het is gebeurd en ik heb het verwerkt, ik heb niet eens wrok naar mn ouders. Het probleem is dat telkens als ze langskomen het precies moet gaan zoals zij willen. Dus als mijn zoon eens gaapt of iets zegt wat ze niet zint, zijn ze gelijk boos. En dan doodleuk 2 dagen later opbellen met de mededeling dat ze niet meer boos zijn en dan wachten tot het weer mis gaat.

Iedereen loopt op eieren als ze er zijn en het is voor niemand leuk. Zelfs voor hunzelf is het niet eens leuk volgens mij. En ik maar rennen en vliegen en lunches verzorgen en hopen dat mn kinderen niet iets doen wat zij niet willen.

Vorig weekend waren ze hier en gingen ze ook weg na de lunch en ik voelde dat we weer iets fout hadden gedaan. Ik belde op om te vragen of ze boos waren. Het antwoord was ja. Toen werd ik heel emotioneel en kwam het hele besef van mij dat de wond van mijn jeugd maat open gehaald blijft worden zo. Mijn man heeft het gesprek toen overgenomen en verteld dat ik ptss heb door mijn jeugd en dat dit zo niet kan.

Mijn moeder belde vervolgens 2 dagen later op dat ze dit niet verdiend heeft en toch met mij naar het ziekenhuis was gegaan toen ik 12 was en een zware astma aanval had.

Gisteren ging weer de telefoon met de mededeling dat ze niet meer boos waren en ging weer vrolijk verder.

Toen heb ik dus gezegd dat ik geen contact meer wil, dat ik het misschien wel het moeilijkste is wat ik in mijn leven heb gedaan mar dat ik het niet meer aankan.

Ik heb ze geblokkeerd.. mijn vader appte nog naar mijn man dat we hulp moeten zoeken en dat was het..

Kuzu zaterdag 23 december 2023 om 05:47

Allereerst een knuffel, ik snap je zo goed.

Hier sinds bijna 4 jaar geen contact meer met mijn narcistische ouders.
Technisch gezien hebben zij het contact met mij verbroken, alleen hadden ze niet verwacht dat ik op de manier zou reageren als ik gedaan heb.
Omdat het in dezelfde periode viel als mijn scheiding en verhuizing was het een enorme harde klap.
Ik was vroeger enorm hecht met mijn ouders en begreep eigenlijk pas kort voor de breuk hoe ontzettend giftig en ziekelijk mijn beide ouders zijn, hoe gestoord de eerste 32 jaar van mijn leven door hun toedoen waren.
Echt een enorme mindfuck, in een toch al zware tijd.

Ik ben nu soms enorm verdrietig, als er flashbacks van vroeger omhoog komen, waarbij ik nu wel emoties voel die ik al die jaren onderdrukt heb.
Het gemis van een vader en moeder.

En soms vind ik ze ook zielig, dan zie ik ze heel alleen en 'zielig' zitten met bijv de feestdagen en denk ik terug aan de leuke momenten die er ook echt wel waren.
En dan hoor ik weer de stem van mijn vader 'zie je nou wat je je moeder aandoet'.
Dat duurt vaak heel even en dan zie ik een hele shitshow voor me van dingen die ze MIJ doelbewust hebben aangedaan en me ook nog zodanig hebben gemanipuleerd dat ik niet doorhad hoe gestoord het allemaal was.

Ik heb sinds heel kort geleden hulp gezocht. Al eerder kwam er een diagnose cptss maar ik trok het niet om een hulptraject in te gaan.
Kijken hoe dit gaat.

Het is zo moelijk soms, dit is echt een keus die je niet zo 123 neemt.
Heel veel sterkte en wees trots op jezelf, dat je een cirkel doorbroken hebt en jouw kinderen niet blootstelt aan toxic gedrag.
Die gedachte houdt mij 'sterk"

Lolainthebigcity zaterdag 23 december 2023 om 07:00

Jemoederheethenk2 schreef: ↑
23-12-2023 04:38

Mijn moeder belde vervolgens 2 dagen later op dat ze dit niet verdiend heeft en toch met mij naar het ziekenhuis was gegaan toen ik 12 was en een zware astma aanval had.

Dit is zo herkenbaar ...echt een dikke knuffel en wil je zeggen, dit heb je niet verdiend, dit verdiend niemand

Dat je als kind zorg nodig had is geen gunst die je verleend is, dat was hun taak als ouder.

Zo van ik heb je leren praten dus mag ik de rest van je leven zo behandelen als ik wil......nee die vlieger is allang verbrand zelfs

Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.

Mariejan zaterdag 23 december 2023 om 09:22

Jemoederheethenk2 schreef: ↑
23-12-2023 04:38

Vorig weekend waren ze hier en gingen ze ook weg na de lunch en ik voelde dat we weer iets fout hadden gedaan. Ik belde op om te vragen of ze boos waren. Het antwoord was ja. Toen werd ik heel emotioneel en kwam het hele besef van mij dat de wond van mijn jeugd maat open gehaald blijft worden zo. Mijn man heeft het gesprek toen overgenomen en verteld dat ik ptss heb door mijn jeugd en dat dit zo niet kan.

(…)

Gisteren ging weer de telefoon met de mededeling dat ze niet meer boos waren en ging weer vrolijk verder.

Je bent heel je leven gewend dat het Heel Erg is als je ouders boos op je zijn. En dat je Heel Blij mag zijn als ze niet meer boos op je zijn.

Het zal nog een tijdje duren voor je echt ervaart dat het helemaal niet erg is als ze boos zijn. Het is hun probleem als ze boos zijn. Niet de jouwe.

Maleficent zaterdag 23 december 2023 om 10:07

Jemoederheethenk2 schreef: ↑
23-12-2023 04:38

Mijn moeder belde vervolgens 2 dagen later op dat ze dit niet verdiend heeft en toch met mij naar het ziekenhuis was gegaan toen ik 12 was en een zware astma aanval had.

Dit is volgens mij iets wat giftige ouders vaker doen. Maar weet je: als je kinderen krijgt, dan hoort dit bij je taak als opvoeder. En daar hoef je niks terug voor te verwachten. Dat is gewoon emotionele chantage als je dat wel doet.

Stressed is just desserts spelled backwards

bijtie zaterdag 23 december 2023 om 10:34

Dikke knuffel voor jou TO. Sterk van je dat je het contact verbroken hebt en kiest voor je gezin! Hopelijk doet het jullie allemaal goed als je deze mensen buiten de deur houdt. Je hebt het lang genoeg geprobeerd goed te doen.
Mijn ervaring met anderen die vergelijkbaar contact hadden met hun ouders is dat de ouders soms toch weer een voet tussen de deur krijgen. Weet dat dat erbij hoort, het is soms nodig om meer dan eens het contact te verbreken.

miep zaterdag 23 december 2023 om 10:44

Wanneer je ouders steeds contact blijven zoeken, zou ik nog duidelijker zijn. Ik weet niet op welke manier ze contact opzoeken.
Het kost tijd en zie het als een rouwfase, ik had ook het gevoel van schaamte, en voelde me schuldig. Je wilt toch het normale plaatje van gezin hebben.
Dapper dat je tot deze beslissing bent gekomen.
Sterkte gewenst.
Ik stoor me niet aan het woorden ziedend.

Whateffah zaterdag 23 december 2023 om 11:04

Ik heb als jonge tiener gebroken met een ouder, dit kon ik doen omdat mijn andere ouder mij door dik en dun heeft gesteund (gescheiden). Ik heb ontzettend veel therapie gehad (belande kort na het niet meer gaan naar die ouder in een depressie), dat heeft mij erg geholpen (ik was ook ontzettend gericht om er uit te komen). In die therapie heb ik mijn ouder 2x ontmoet (met enorm veel voorbereiding want ik was erg bang voor deze ouder), die ontmoetingen hebben helaas bevestigd (ik had het graag anders gewild) dat een band niet mogelijk was wilde ik niet verder beschadigd worden. Mijn ouder heeft nog wel (via social media) getracht contract op te nemen. Dit heb ik als positief ervaren maar ik ben er nooit op ingegaan. Ik wist en weet dat ik dat contact niet meer wilde, ik wenste hem/haar niets slechts toe maar het was klaar. Ik kan ook echt medelijden voelen voor zijn/haar eenzaamheid, niet meer je kinderen zien lijkt mij het ergste wat er is. Mijn ouder is kort geleden overleden, dit hoorde ik via via. Ik heb geen traan gelaten, niet omdat ik nog boos was of kwaad toewenste, dat afscheid is al veel langer geleden al geweest. Ik heb als kind een hele duidelijke beslissing genomen, ik stond daar ook echt achter mede hierbij geholpen door therapie. Mij is daardoor een moeizame relatie bespaard gebleven met deze persoon. Soms denk ik wel eens dat ik het makkelijker heb dan mensen die toch maar doorgaan met dergelijke ouders. TO is kan je therapie aanraden, zodat het een plek kan krijgen (jeukzin maar voor mij was dit echt waar) en jij verder kan of iig een soort van vrede hiermee kan krijgen. Heb ik wel en ik wens jou dat ook toe.

Honolulu zondag 24 december 2023 om 00:58

Lorrelies schreef: ↑
22-12-2023 18:46
Draagt jouw liefhebbende ouder geen verantwoordelijkheid voor je jeugd?

Mij liefhebbende ouder leefde in diezelfde living hell. En kon wel enige bescherming bieden, maar niet genoeg. Het grote verschil is dat deze ouder verantwoordelijkheid heeft genomen en na de scheiding 100% heeft gedaan wat binnen de mogelijkheden lag om mij te doen laten herstellen. En dat is me heel wat waard.

I will not let anyone walk through my mind with their dirty feet.
- Gandhi

GroenTuintje zondag 24 december 2023 om 01:14

Oude_Man_2 schreef: ↑
22-12-2023 12:16
Contact met mijn vader verbroken pakweg 30 jaar geleden. Zo nu en dan nog wel wat kansloze pogingen tot herstel, meestal op zijn initiatief, maar hij is ook degene die dat zelf vrij snel dan weer laat stranden.

Rouwproces: niet echt. Ik mis er niets aan.

Zijn leven is best triest al met al, en lang zal het nu ook niet meer duren. Hij is het contact met al zijn kinderen inmiddels wel definitief kwijt. Sneu, op zich, maar niet mijn verantwoordelijkheid. Het laatste dat ik nog met hem te maken zal moeten krijgen is de erfenis, en die wil ik over laten aan een advocaat.

Hier met ook mijn vader het geval, nu 6 jaar geen contact meer. Daarvoor op en aan, en leverde altijd gezeur en narigheid op. Ik heb het geprobeerd maar ik werd het ontzettend naar van.
Ik ben altijd stiekem wel jaloers op mensen die wel een goede band hebben met hun vader.
Met mijn moeder heb ik ook niet altijd goed contact, op en aan. Het is maar net hoe haar pet staat. Spreek je haar tegen dan heb je haar in het harnas. Ik heb wel goede gesprekken met haar, maar ook wel eens nare gesprekken die uitlopen op ruzie. Met mijn schoonmoeder en schoonvader (wel gescheiden) heb ik wel een goede band.

Voor iedereen een groene tuin

Tafelkleed zondag 24 december 2023 om 15:27

Honolulu schreef: ↑
24-12-2023 00:58
Mij liefhebbende ouder leefde in diezelfde living hell. En kon wel enige bescherming bieden, maar niet genoeg. Het grote verschil is dat deze ouder verantwoordelijkheid heeft genomen en na de scheiding 100% heeft gedaan wat binnen de mogelijkheden lag om mij te doen laten herstellen. En dat is me heel wat waard.

" gelukkig " zijn ze ook gescheiden.
Hoe oud was je toen?
Ik was destijds 10, maar mijn broer was hetzelfde. Heb pas 2 jaar geleden ook contact met hem verbroken ook, was toen 49

gonniegijsje zondag 24 december 2023 om 20:48

Zelfde gedaan al weer 20 jaar geleden. Alles verbroken met 'vader', telefoon geblokkeerd etc. Pikte hij niet waarna hij me ging volgen dus aangifte gedaan van stalking. Na paar politie bezoekjes viel het kwartje en heb ik jaren niks vernomen. En daarin vreselijk consequent geweest. Kennissen die over hem begonnen heb ik begrenst, aangegeven dat ik daar niks over wilde horen. Hem nooit benaderd ook. Niet vatbaar voor 'zielige' verhalen.

Beste beslissing ooit geweest! Het is een lul en ik verdien beter

ladywhy zondag 24 december 2023 om 20:56

Ik heb ervaring ermee en in het proces ben ik ondersteund door een psychotherapeut.

Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader boeide het weinig - reactie was van okey.
Mijn moeder was ook ziedend. Ik ben een ondankbaar kreng en zag alles verkeerd. Ze had men ten slotte van eten en onderwijs voorzien.

Ik heb haar niet geblokkeerd maar las haar gestoorde berichten en antwoordde dan niet. Haar berichten lieten zien dat ik niet gek was. Vervolgens heeft ze de rest van de familie opgestookt over mijn wangedrag. Ik ben gewoon een volwassen vrouw, geen kind waar je meer mee bemoeit.

Vervolgens de rest van de familie eroverheen behalve mijn oma - die zegt doe wat je gelukkig maakt meisje. Iedereen heeft er alles aan gedaan om ons in contact te brengen - maar die hebben alleen haar kant van het verhaal.

HET IS EEN MOEILIJK EN ZWAAR PROCES.

Het resultaat is dat ik naar geen enkele familie bijeenkomst meer ga, want dan is mijn moeder er ook en ik heb geen zin in gezeur van de rest. Mijn vader zie ik niet meer en leeft zijn eigen leven.

Thank god heb ik nog mijn oma die 100% achter me staat (moeder van mijn moeder) terwijl het voor haar ook moeilijk is omdat ze mijn moeder op haar dak krijgt.

Enfin het is niet leuk - maar doe wat het beste is voor jou. In mijn geval ben je dus helemaal alleen met de feestdagen. Wat ik heel verdrietig vind, maar het is wat het is…

martje55 zondag 24 december 2023 om 21:06

Kladblaadje schreef: ↑
22-12-2023 12:54
Eerst maar eens een knuffel na deze moeilijke beslissing!

Ik heb zo'n 13 jaar geleden (ben nu 36) het contact met mijn ouders verbroken en ik kan zeggen dat 'het' (= verdriet, boosheid, gemis e.d.) wel langzaam slijt en heelt. Het was overigens een beslissing waar ik voorafgaand wel goed over na had gedacht (dus niet spontaan verbroken) en ik heb er nooit spijt van gehad. Het blijft natuurlijk verdrietig dat het zo is gelopen, maar is tevens heel krachtig: hier stopt het (transgenerationeel trauma)! Wat mij echt goed geholpen heeft is m.b.v. therapie, en daarna de daarbij horende 10.000uur oefenen, de gezins/familiegeschiedenis in (een nieuw) perspectief plaatsen. Denk aan systeemtherapie, en dan juist ook met oog en aandacht voor de achtergrond van de ouders: toen ik erachter kwam dat zij eigenlijk ook 'alleen maar' slachtoffer zijn van hun eigen opvoeding, werd het voor mij makkelijker te dragen. Ik bedoel: mijn ouders hebben beide van huis uit zelf ook niet meegekregen hoe je een veilige hechting/omgeving/opvoeding biedt, en bleken onmachtig om dit gedurende hun leven alsnog in te zien / aan te pakken. Het 'vergeven' van je ouders is misschien niet iets waar je nu aan denkt, maar het kan helpen om hen als onmachtige wezens te zien die het niet expres doen, maar gewoonweg de benodigde vaardigheden niet hebben ontwikkeld. Coping, loyaliteit en ouder-kindrollen zijn een hardnekkige factor, dus mijn algemene advies is om professionele hulp te zoeken om dit alles opnieuw in perspectief te plaatsen en daarin vooral te leren om op je eigen cirkel van invloed te leren vertrouwen en bouwen. Dáár zit jouw kracht waarmee je dit een nieuwe plek gaat geven!

100% mee eens. Het was voor mij ook zo helend om te zien hoe onmachtig mijn ouders eigenlijk zijn. En daarnaast troost ik het kleine meisje in mij dat door hun (gedrag) beschadigd is.

Actieve topics