Hechtingsproblematiek

12-12-2022 11:37 11 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik merk dat ik n.a.v. een ander topic ben gaan nadenken over (mijn) hechtingsproblematiek en hoe ik daar in het verleden mee om ging en hoe ik dat nu doe.

Mijn band met mijn ouders heeft een grote invloed gehad op mij. Maar ik merk ook dat het bij mijn broers en zussen niet allemaal hetzelfde is verlopen. De één heeft er (veel) meer moeite mee dan de ander. Ik ben wel de meest gevoelige, dat zal waarschijnlijk een grote rol meespelen?

Eerst iemand aan de oppervlakte houden en áls het dan closer wordt extreme bevestiging willen. Dat is wat ik doe in relaties. Daarbij de vraag hebben wat je van de ander verwacht of mag verwachten.

Herkennen jullie dit of juist niet?
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik wil ook extreme bevestiging en hecht me enorm snel, dit herken ik dus wel. Ik doe er verder 'niets' mee in de vorm van hulp oid, ik krop het lekker gezond op
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb zelf hechtingsproblemen gehad. Ik had een zeer moeizame relatie met mijn ouders vroeger (nu gelukkig beter)

Ik zocht altijd mannen uit met problemen die heel afhankelijk van mij werden. Vond ik vervolgens heel erg vervelend. Ik hield ze altijd beetje buiten mijn leven aan de zijlijn en uiteindelijk maakte ik het altijd uit ook weer met veel problemen en moeite.
Veel nare relaties gehad daardoor.

Tot ik mijn nu man tegen kwam. Hij is echt een goede lieve man en vader van onze kinderen. Besloten toen ik hem ontmoette dat ik dingen anders wilde gaan doen en eerlijk transparant wilde zijn. Voelde ook echt wel aan dat hij dingen niet zou pikken wat bij anderen wel het geval was. Inmiddels tien jaar verder en twee kids en nog steeds erg blij met hem en ons gezin. En ik ben echt normaal geworden😂
where ever you go, go with your heart
Alle reacties Link kopieren Quote
Skawa schreef:
12-12-2022 11:57
Ik heb zelf hechtingsproblemen gehad. Ik had een zeer moeizame relatie met mijn ouders vroeger (nu gelukkig beter)

Ik zocht altijd mannen uit met problemen die heel afhankelijk van mij werden. Vond ik vervolgens heel erg vervelend. Ik hield ze altijd beetje buiten mijn leven aan de zijlijn en uiteindelijk maakte ik het altijd uit ook weer met veel problemen en moeite.
Veel nare relaties gehad daardoor.

Tot ik mijn nu man tegen kwam. Hij is echt een goede lieve man en vader van onze kinderen. Besloten toen ik hem ontmoette dat ik dingen anders wilde gaan doen en eerlijk transparant wilde zijn. Voelde ook echt wel aan dat hij dingen niet zou pikken wat bij anderen wel het geval was. Inmiddels tien jaar verder en twee kids en nog steeds erg blij met hem en ons gezin. En ik ben echt normaal geworden😂
Deze komt behoorlijk bij mij binnen. Echt een herkenning, zeg. Zeker het "willen" dat iemand afhankelijk van je wordt maar toch wil je dat ook weer niet want dat voelt niet fijn.

Je besluit om het anders te doen dus transparant te zijn, bedoel je daarmee dat je open bent geweest over je gevoelens? Dat is ook wat ik mij wil voornemen maar dan komt de angst voor afwijzing om de hoek kijken.
Bedoel je dat die dingen die hij niet zou pikken, dus grenzen die hij aangeeft juist zorgde voor dat gevoel van veiligheid?
Want daar moet ik erg over nadenken want dat is denk ik wel waar het bij mij ook om gaat maar waar ik nooit zo bij heb stil gestaan.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik kwam laatst langs een filmpje van een psycholoog die dat verschil tussen kinderen van één gezin uitlegt en dat klonk zo logisch. Hij stelde dat niemand dezelfde ouders heeft en (mede daardoor) niemand opgroeit in hetzelfde gezin.

Als ik het zonder naar de pijnlijke historie van mijn herkomstgezin te kijken vertaal naar het gezin dat ik zelf heb gemaakt kan ik het heel makkelijk en zonder waardeoordeel zien en voelen. Bij mijn eerste kind wist ik niks. Het eerste half jaar sliep ik bijna niet omdat ik bang was dat hij dood zou gaan als ik één seconde niet oplette. Bij mijn tweede kind was die dynamiek heel anders. Toen ze ouder werden en hun eigen temperament meer kenbaar werd bleek al heel snel hoe verschillend ze waren en dus ook wat er bij de één wel hielp als troost of werkte als manier van dingen uitleggen en bij de ander niet. Met als gevolg dat ze allebei zijn opgegroeid met een heel andere opvoedstrategie. Al dat soort kleine dingen maakt dat ze alle twee een andere ervaring hebben van "ons gezin".

Dan toch even naar een situatie waarin niet alle dingen goed gingen: ik was de oudste en dus het eerste deel daadwerkelijk alleen. Toen mijn jongere zus de shitshow binnen kwam had ze in ieder geval al een oudere zus om bij te schuilen, zich achter te verschuilen of de schuld te geven. Wereld van verschil.

Dus er zijn ook een hoop factoren om je heen waar je helemaal geen vat op hebt (gehad) die ervoor zorgen dat iedereen anders uit je gezin van herkomst tevoorschijn is gekomen. Voorzichtig aan dus met labels ("ik ben ook heel gevoelig") op jezelf plakken die de stap naar jezelf overal de schuld van geven veel kleiner maken :hug:
Alle reacties Link kopieren Quote
Fijn om jullie reacties te lezen. Zo open en eerlijk. Ik steek er veel van op, merk ik.
:hug:
Ik herken wel dat oudere broer/zus het anders ervaren heeft en er minder last van heeft in relaties. Bij mij komt dit denk ik doordat ikzelf jonger en kwetsbaarder was toen mn moeder op haar slechtst naar ons was. Daardoor zal ik daar meer last van gehad hebben. Maar het kan ook best een stuk persoonlijkheid zijn.
Hier ben ik de middelste van drie kinderen, ik ben degene met de meeste problemen, dan de jongste, bij de oudste lijkt het allemaal wel goed te lopen.

Niet quoten aub

-weg-

Maar goed, dan nog kun je werken aan je hechtingsproblemen. Ik heb daar de laatste jaren grote stappen in gemaakt :)
anoniem_655bb33b3d61a wijzigde dit bericht op 13-12-2022 14:31
54.76% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Greenladyfern:

:hug: en knap dat je grote stappen hebt gemaakt om verder te komen in je leven.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik bedoel met transparant zijn dat ik hem echt toeliet in mijn leven. Niet op mijn voorwaarden aan de zijlijn maar echt openlijk als mijn partner, huissleutel uitwisselen, niet dingen achter houden, gewoon open en eerlijk. En ook wel besproken wat ik lastig vond maar niet echt te zwaar ofzo want ik wilde ook geen labiel persoon zijn.

En idd zijn sterke karakter zorgde voor veiligheid en nog steeds. In t begin al hij uit ging met vrienden of iets zelf had dan vrat ik mezelf op thuis was dat totaal niet gewend dat mijn partner eigen vrienden had en niet constant op mij gefocust was. Maar uiteindelijk ging ik het waarderen en nu ben ik echt blij met een avondje helemaal mijn eigen ding doen.

Ook ben ik inmiddels goed gewend aan dat ik niet de hele dag appjes en telefoontjes en aandacht krijg maar heeft wel moeite gekost. Ik weet 100% dat als ik hem bel en nodig heb hij er is voor me. Dat hij van me houd en blij met me is ook als we allebei even druk zijn.
En ik hou heel veel van hem.
where ever you go, go with your heart
Alle reacties Link kopieren Quote
Bedankt Swaka voor je reactie. Het zet mij aan het denken.
Zeker ook dat je niet altijd je diepe en rauwe emoties hoeft te laten zien.
Dat is bij mij zeker wel vaak het geval geweeset.
De lijn tussen wat laat je zien en wat houdt je voor jezelf vind ik een lastige om te bepalen.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven