Hoe krijgen wij het weer leuk samen?

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 10:20

Hoe krijg je je relatie weer leuk als je net een hele heftige periode achter de rug hebt (en er nog een beetje in zit zelfs) waardoor je allebei de afgelopen jaren alleen maar overleefd hebt en dus allebei doodmoe en kapot bent? Ik ben zelfs bang dat we allebei permanent beschadigd zijn door wat er allemaal is gebeurd.

De liefde is er, heel erg veel zelfs, maar de energie om zelfs maar met elkaar te praten als we ‘s avonds thuis zijn, is er niet. En als we praten, gaat het vrijwel alleen maar over onze kinderen en wat er allemaal gebeurd is. Een netwerk is er niet, dus een nachtje (of langer) weg samen is helaas geen optie.

Iemand tips?

noekske74 maandag 29 juli 2024 om 11:37

Lente19251003- schreef: ↑
29-07-2024 10:59
Ik functioneer hoor, onderneem dus dingen met vriendinnen, ik werk gewoon, doe thuis alles, mantelzorg voor schoonmoeder etc. Maar echt ontspannen, nee, dat zit er niet in.

Ik vind het niet zo gek dat je niet kunt ontspannen als ik dit allemaal lees.

Bij een scheiding in je haar gaat het ook 2 kanten uit dus dikke doei! (by GrumpyCat1983)

Rooss4.0 maandag 29 juli 2024 om 11:43

Lente19251003- schreef: ↑
29-07-2024 11:02
En dat ging supergoed en was ook echt heel gaaf. Maar nu ik thuis ben is dat gevoel eigenlijk alweer vervlogen.

Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

.

calvijn1 maandag 29 juli 2024 om 11:48

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:43
Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

Ik vind dit echt een enorme eye-opener en slaat de spijker op zijn kop denk ik.

Frankly my dear, I don"t give a damn

katrienduck24 maandag 29 juli 2024 om 11:49

Rust eerst eens samen uit. Ga lekker op tijd naar bed, en neem een keer allebei een doordeweekse dag vrij wanneer de kinderen op school zijn.
Als je weer een klein beetje op adem bent, maak je het thuis samen gezellig. Eet samen af en toe wat uitgebreider zodra de kinderen in bed liggen (ovenschotel van tevoren maken of iets bestellen/afhalen, flesje wijn erbij).
En wij vinden het bijv heel fijn om samen een serie te kijken, elke avond een aflevering.

Als je geen mogelijkheden hebt om de kinderen uit te besteden, zul je het in de kleine dingen moeten zoeken.

OlleGrieze maandag 29 juli 2024 om 11:49

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:43
Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

Dit wilde ik ook komen posten want herkenbaar.
Wat ons hierin helpt is om samen 'een projectje in huis' te hebben. Iets wat je huis mooier, handiger, leuker... maakt. Iets om naar uit te kijken. Dat hoeft niet groots te zijn. Man en ik zijn bijvoorbeeld samen op zoek naar mooie, handige bakjes voor in de badkamer. En dat 'samen' moet je niet al te letterlijk nemen: We snuffelen allebei geregeld online en sturen elkaar dingen door. Daar komen dan gesprekjes uit en soms worden we samen 'blij' van iets dat we gevonden hebben en borduren daar weer op verder. Er staat geen deadline op, dus ook geen druk maar het helpt ons om met iets 'positiefs' bezig te zijn.
Sterkte TO

katrienduck24 maandag 29 juli 2024 om 11:55

Doe je aan sport? Dat kan helpen om je lijf weer wat meer ontspannen te krijgen. Yoga kan ook heel fijn zijn als je daarvan houdt en/of massages.
Maar gezien alles wat er speelt en wat je allemaal moet, heb je wrs vooral heel veel rust nodig. Op tijd naar bed gaan, eerst lekker onder de douche of in bad, wat lezen, alleen zijn.

Rooss4.0 maandag 29 juli 2024 om 11:56

calvijn1 schreef: ↑
29-07-2024 11:48
Ik vind dit echt een enorme eye-opener en slaat de spijker op zijn kop denk ik.

Dank je wel, Calvijn.
Ik kan me voorstellen dat ie stevig bij je binnenkomt.

.

calvijn1 maandag 29 juli 2024 om 12:25

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:56
Dank je wel, Calvijn.
Ik kan me voorstellen dat ie stevig bij je binnenkomt.

Ik moet er van huilen

Frankly my dear, I don"t give a damn

Tafelkleed maandag 29 juli 2024 om 12:59

Lente19251003- schreef: ↑
29-07-2024 10:33
Pubers. En ik vrees dat de komende jaren ook nog wel pittig zullen blijven. Hopelijk wel minder heftig dan in ieder geval het afgelopen jaar. Sowieso neem ik alles voor lief, uit elkaar gaan is iets wat we allebei niet willen, is absoluut niet aan de orde.

Mijn tip ; doe iets actiefs samen, dit kan ook in en om het huis. Wij deden tafeltennissen. Maar wat ook kan is tafelvoetbal, dart, sjoelen, wi-en, badminton, spelletje.
Zodat je (weer) samen kan lachen, en niet persé veel hoeft te praten

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 13:07

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:43
Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

Zo, ik denk idd dat je hier de spijker op z’n kop slaat. Op vakantie heb ik genoten, maar thuis valt de zwaarte weer op me. Maar hoe…. Ik start binnenkort met emdr, zou dat kunnen helpen? Welke rigoreuze besluiten heb jij genomen?

Yildizlar2 maandag 29 juli 2024 om 13:08

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:43
Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

Lees ik in jouw bericht dat je partner weg is ?
To zegt dat de liefde er nog is dan is het zonde het op te geven toch ?

Rooss4.0 maandag 29 juli 2024 om 13:51

Mijn exman is al heel lang weg hoor, Yildizar, mijn vriend is (gelukkig!!) nog steeds in mijn leven maar daar woon ik niet mee samen.

Lente, dit wil je niet lezen maar ik ga het toch schrijven. Kort en goed, de stoorzender moet eruit. Dat is een afschuwelijke beslissing maar naar mijn idee de enige oplossing. Samen wijntjes drinken en naar de sauna en een beetje gaan sporten is tijdelijk leuk maar het helpt niet constructief. Want elke keer komt die drempel van je huis vanzelf weer in beeld.

In mijn geval was de stoorzender mijn depressieve partner. In mijn up kon ik mijn gezin met 3 gediagnosticeerde kinderen prima aan, met hem erbij werd het ondoenlijk. Ik fantaseerde over enkeltjes tegen de vangrail in die tijd, ik vond het leven echt niet leuk meer.
Nu was dit geen overkomelijk probleem want scheiden was de oplossing. Als de stoorzender (ja, nare term, daar ben ik me van bewust maar ik schrijf het expres even rauw) je kind is dan is het een ander verhaal.

En toch zou ik je willen uitnodigen die oplossing serieus mee te nemen in je verhaal, al is het maar om perspectief te hebben.
Je schreef in een eerder topic dat hij naar een dagbesteding gaat, is dit uit te breiden? En nog een stapje verder, is het wellicht mogelijk hem tussen nu en pak m beet 5 jaar uit huis te laten wonen, begeleid op kamers bv?
5 Jaar is lang maar misschien overkomelijk voor jullie, nog "even" doorbijten en dan kunnen wij verder, dan kunnen wij ons weer richten op elkaar en al dat andere dat ook belangrijk is en veel te weinig aandacht heeft kunnen krijgen de afgelopen tijd.

Zou het een optie zijn om dit eens met je man te bespreken? Te kijken of jullie samen, als team, een plan kunnen maken?

.

Rooss4.0 maandag 29 juli 2024 om 13:52

calvijn1 schreef: ↑
29-07-2024 12:25
Ik moet er van huilen

Dat snap ik.

.

Maeliran maandag 29 juli 2024 om 14:35

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 11:43
Oef, dit is heel herkenbaar voor mij. Zodra ik op de drempel van mijn huis stond verdween alle energie in één klap uit me en voelde alles zwaar, uitzichtsloos en wanhopig.
Rigoreuze beslissingen bleken hier de oplossing, ik woon nog in hetzelfde huis en het voelt licht en prima.

Iets leuks doen voor mezelf bleek pappen en nathouden en het loste niks op, het hielp héél tijdelijk. Het wordt pas beter als jouw systeem je huis niet meer associeert met zwaarte, verdriet en pijn.

Dit is zo ontzettend waar! Na mijn scheiding ben ik in het huis gebleven, heb als eerste alle beddengoed en de hele slaapkamer veranderd maar ik voelde eigenlijk pas veel beter nadat ik de keuken vervangen had, de muren had geverfd, een nieuwe bank had genomen enz. Toch was het nog wel moeilijk, vooral voor mijn 2e dochter die het huis associeert met allerlei vervelende dingen uit haar jeugd (moeilijke tijd op school van wege dyslexie, moeilijke band met haar vader, de scheiding...) die haar dwangstoornissen en angsten bezorgen, ze is ook een tijd heel depressief geweest met ook zelfmoord gedachten en paniekaanvallen enz. Hoewel ze ook graag bij mij was/is omdat ze mij als enige vertrouwde en ik haar kon bedaren, opvangen en geruststellen, werd het huis een steeds groter probleem/obsessie en bron van paniek. We hebben op een gegeven moment besloten om samen met haar vader een klein flatje voor haar te huren. Ze moest gewoon weg hier, een drastisch besluit maar het gaat wel beter met haar nu in een andere omgeving. Zelf ga ik nu ook hier weg over een paar maanden, een nieuwe woning voor een nieuw begin. Natuurlijk betekent dit niet dat je moet verhuizen maar idd wat aanpassingen of gewoon dingen even rigoureus anders doen, hoe klein ze ook zijn, geeft nieuwe energie of rust. EMDR zal je daar zeker bij kunnen helpen, mij heeft het veel geholpen met de zwaarte en ook het schuldgevoel over het idee dat je je kind niet beter kan maken of genoeg kan helpen een beetje te parkeren. Veel sterkte!

sprankelend maandag 29 juli 2024 om 15:00

Lente19251003- schreef: ↑
29-07-2024 10:59

Ik heb het gevoel dat ik echt een beetje kapot ben, definitief, waardoor ik niet echt meer leef maar meer gewoon besta.

Herkenbaar. Mijn zoon is ook een flinke tijd suïcidaal geweest en nu gaat het wel beter maar nog steeds niet goed en er komen nog een hoop dingen aan die de boel weer volledig op zijn kop kunnen zetten. Omdat inmiddels heel scherp in kaart is gebracht hoe (of eigenlijk door wie) dat is veroorzaakt heb ik naast de overweldigende stress en onmacht ook héél erg veel woede waar ik geen kant mee op kan omdat huizen in de fik steken of mensen aan een zwaard rijgen nou eenmaal niet mag. Sinds een paar maanden ga ik naar een psychosomatisch fysiotherapeut die nauw samenwerkt met mijn eigen psycholoog. Alles daaraan is kut (behalve die vrouw zelf, die is echt geweldig) maar het is wel het eerste ding dat werkt.

Je zegt dat jullie hulp hebben, zit daar ook een systeemtherapie bij? Bij ons wel en daar heb ik ook erg veel aan gehad. Alleen duurde het wel even voor ik de drempel kon nemen om over mezelf als onderdeel van het systeem te durven praten. Ik was heel lang 1000% gefocust op mijn zoon en vond het onoverkomelijk egoïstisch om aan te stippen dat ik zelf echt ver voorbij het einde van mijn Latijn begon te raken. Toen ik dat uiteindelijk vol tranen met snot bijna per ongeluk toch een keer deed kon zij mij ook veel beter helpen. En ondertussen snap ik ook dat het totaal niet egoïstisch is, het is gewoon hetzelfde verhaal als met zuurstof in het vliegtuig. Als jij (of in jullie geval jullie) onderuit gaat (gaan) dan is dat voor je zoon ook weer erg ingewikkeld. Dus jullie relatie heeft voor zijn behandeling ook een prioriteit.

Heel veel sterkte

hamertje maandag 29 juli 2024 om 15:13

Ik lees hier veel herkenbare verhalen (helaas). Hier ook een paar jaar
diepe ellende door de diepe ellende van een kind. En dat drukt en trekt en schuurt en schaaft zolang het duurt. Liefdevol partnerschap is dan echt ontzettend lastig.

Hier hebben we elkaar vastgehouden. Soms letterlijk, soms op afstand. Daar ook veel over gepraat, hoe pittig het is, hoe fijn dat we elkaar hebben. En ook de tijd voor onszelf gepakt waar mogelijk, maar ook hier altijd iemand thuis, dus echt grootste dingen lukken dan niet.

We hebben -voor nu- het ergste gehad. Mijn lichaam zit echter nog steeds in de overlevingsmodus en ontspannen is lastig. Samen zijn heeft ook altijd een schaduw. Ik lees dus even mee voor goede ideeën, maar herken wel dat het huis wat zoveel zwaarte heeft, lucht te geven. Hier ook met piepkleine projectjes (letterlijk lijstjes ophangen op de wc), maar het gaf en geeft nieuwe energie.

Veel sterkte thuis en hopelijk wat licht en lucht in de toekomst.

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 17:08

Rooss4.0 schreef: ↑
29-07-2024 13:51
Mijn exman is al heel lang weg hoor, Yildizar, mijn vriend is (gelukkig!!) nog steeds in mijn leven maar daar woon ik niet mee samen.

Lente, dit wil je niet lezen maar ik ga het toch schrijven. Kort en goed, de stoorzender moet eruit. Dat is een afschuwelijke beslissing maar naar mijn idee de enige oplossing. Samen wijntjes drinken en naar de sauna en een beetje gaan sporten is tijdelijk leuk maar het helpt niet constructief. Want elke keer komt die drempel van je huis vanzelf weer in beeld.

In mijn geval was de stoorzender mijn depressieve partner. In mijn up kon ik mijn gezin met 3 gediagnosticeerde kinderen prima aan, met hem erbij werd het ondoenlijk. Ik fantaseerde over enkeltjes tegen de vangrail in die tijd, ik vond het leven echt niet leuk meer.
Nu was dit geen overkomelijk probleem want scheiden was de oplossing. Als de stoorzender (ja, nare term, daar ben ik me van bewust maar ik schrijf het expres even rauw) je kind is dan is het een ander verhaal.

En toch zou ik je willen uitnodigen die oplossing serieus mee te nemen in je verhaal, al is het maar om perspectief te hebben.
Je schreef in een eerder topic dat hij naar een dagbesteding gaat, is dit uit te breiden? En nog een stapje verder, is het wellicht mogelijk hem tussen nu en pak m beet 5 jaar uit huis te laten wonen, begeleid op kamers bv?
5 Jaar is lang maar misschien overkomelijk voor jullie, nog "even" doorbijten en dan kunnen wij verder, dan kunnen wij ons weer richten op elkaar en al dat andere dat ook belangrijk is en veel te weinig aandacht heeft kunnen krijgen de afgelopen tijd.

Zou het een optie zijn om dit eens met je man te bespreken? Te kijken of jullie samen, als team, een plan kunnen maken?

De ‘stoorzender’ is mijn kind. Hoe fout ik dat woord ook vind, want hij is geen stoorzender en ik hou verschrikkelijk veel van hem en hij kan er ook niks aan doen dat hij die diagnoses heeft, een trauma heeft opgelopen en daardoor depressief en suïcidaal is geraakt. Hij gaat tot einde zomervakantie naar een dagbesteding, 3 dagen per week. Daarna gaat hij het weer op een nieuwe school proberen. Weg van zijn trauma-veroorzaker. Doodeng vind ik dit. Want hoe zat dit nu gaan? Maar goed, het idee dat hij idd over 5 jaar eventueel begeleid op kamers zou kunnen, is best realistisch, qua leeftijd. Alhoewel hij zelf al bedacht heeft om te gaan studeren en tijdens die tijd bij ons te blijven wonen

. Maar in die richting heb ik nog nooit gedacht.

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 17:12

sprankelend schreef: ↑
29-07-2024 15:00

Herkenbaar. Mijn zoon is ook een flinke tijd suïcidaal geweest en nu gaat het wel beter maar nog steeds niet goed en er komen nog een hoop dingen aan die de boel weer volledig op zijn kop kunnen zetten. Omdat inmiddels heel scherp in kaart is gebracht hoe (of eigenlijk door wie) dat is veroorzaakt heb ik naast de overweldigende stress en onmacht ook héél erg veel woede waar ik geen kant mee op kan omdat huizen in de fik steken of mensen aan een zwaard rijgen nou eenmaal niet mag. Sinds een paar maanden ga ik naar een psychosomatisch fysiotherapeut die nauw samenwerkt met mijn eigen psycholoog. Alles daaraan is kut (behalve die vrouw zelf, die is echt geweldig) maar het is wel het eerste ding dat werkt.

Je zegt dat jullie hulp hebben, zit daar ook een systeemtherapie bij? Bij ons wel en daar heb ik ook erg veel aan gehad. Alleen duurde het wel even voor ik de drempel kon nemen om over mezelf als onderdeel van het systeem te durven praten. Ik was heel lang 1000% gefocust op mijn zoon en vond het onoverkomelijk egoïstisch om aan te stippen dat ik zelf echt ver voorbij het einde van mijn Latijn begon te raken. Toen ik dat uiteindelijk vol tranen met snot bijna per ongeluk toch een keer deed kon zij mij ook veel beter helpen. En ondertussen snap ik ook dat het totaal niet egoïstisch is, het is gewoon hetzelfde verhaal als met zuurstof in het vliegtuig. Als jij (of in jullie geval jullie) onderuit gaat (gaan) dan is dat voor je zoon ook weer erg ingewikkeld. Dus jullie relatie heeft voor zijn behandeling ook een prioriteit.

Heel veel sterkte

Heftig dat jullie dit ook meemaken.

Ik herken die woede. Want het trauma is veroorzaakt door iemand die hier over de vloer kwam. Ik zou haar het liefste iets aandoen. Maar dat kan niet.

We hebben geen systeemtherapie, de hulp is voornamelijk gericht op kind. Maar er start binnenkort wel een nieuwe ambulante begeleider die er ook voor ons als ouder gaat zijn, voor langere tijd (jaren). En de crisisdienst is een tijd in beeld geweest en daar was ook wekelijks iemand voor ons. En daarbij hebben we allebei zelf ook hulp gezocht. Ik pas net, want de focus lag het afgelopen jaar volledig op kind.

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 17:14

Een gezamenlijk projectje is misschien wel een idee om samen in ieder geval over iets anders te kunnen praten. Beetje jammer dat we geen geldboom hebben, anders had ik graag een nieuwe keuken gewild

. Maar de voortuin veranderen is ook iets wat we moeten doen en samen over kunnen praten.

Celaena maandag 29 juli 2024 om 17:14

Waar ik aan moet denken, maar misschien bestaat dat helemaal niet, is dat er voor (jonge) kinderen met een beperking logeerhuizen zijn, waar je kind dan af en toe een weekend naar toe is. Is er niet zoiets wat aansluit op jouw zoon? Dat zal ook wel een heel lang traject zijn in (vertrouwen) opbouwen, maar het zou jullie wel wat lucht geven. Al is het maar 2x per jaar bij wijze van spreken.

Lente19251003- maandag 29 juli 2024 om 17:17

Celaena schreef: ↑
29-07-2024 17:14
Waar ik aan moet denken, maar misschien bestaat dat helemaal niet, is dat er voor (jonge) kinderen met een beperking logeerhuizen zijn, waar je kind dan af en toe een weekend naar toe is. Is er niet zoiets wat aansluit op jouw zoon? Dat zal ook wel een heel lang traject zijn in (vertrouwen) opbouwen, maar het zou jullie wel wat lucht geven. Al is het maar 2x per jaar bij wijze van spreken.

Dat zou op dit moment niet kunnen. Naast dat de hulpverlening hier echt dramatisch is, en je zelf ontzettend moet zoeken en regelen en dat veel te veel tijd en energie kost, wat ik allebei echt niet heb. Maar los daarvan is hij door zijn trauma echt niet in staat om te logeren of langere tijd weg te zijn bij iemand die hij niet vertrouwt. En vertrouwen komt bij hem niet makkelijk. Bij vrienden of familie wil hij ook pertinent niet slapen. En dat ga ik zeker niet pushen, daarvoor is hij nog veel te kwetsbaar.

urim maandag 29 juli 2024 om 17:19

.

sprankelend maandag 29 juli 2024 om 17:36

Oh, wat ik nog vergat, omdat ik nog niet weet hoe dat gaat uitpakken: in september/oktober gaat mijn zoon beginnen bij een lotgenotengroep. Dat brengt ook weer iedere maand een afspraak voor mij met zich mee en soms weet je echt niet meer waar je het vandaan moet halen. Dus ik snap dat het misschien niet zo aantrekkelijk klinkt. Maar de hoop is dat hij zelf een netwerkje opbouwt waar de drempel om te praten over wat hij meemaakt en heeft meegemaakt heel laag is zodat dat zijn wereld wat groter maakt en daarmee mij iets meer lucht geeft.

Ik heb geen relatie maar het lijkt me dat het eerste ingrediënt dat jullie nodig hebben om het weer leuk(er) te krijgen ook weer een beetje lucht is. Tijdens een marathon ga je ook niet ongedwongen kletsen en is oprechte belangstelling voor een ander ook een ingewikkelde extra taak.

Die groep wordt georganiseerd door de jeugd GGZ waar we wonen. Misschien is er bij jullie in de buurt ook zoiets.

Sterkte met je woede. In het kader van Baking, because murder is illegal heb ik deze gekocht: https://www.etsy.com/nl/listing/9702782 ... ve_3&pro=1