Relaties
alle pijlers
Hoe relatie en sfeer thuis verbeteren?
dinsdag 16 april 2024 om 09:45
Hoi allemaal,
Man en ik zitten in een dip. Al bijna een jaar. We hebben allebei de wens om er samen uit te komen, maar het lukt ons niet (goed) om nader tot elkaar te komen. We hebben therapie om ons te helpen met communicatie en er is verbetering, maar het gaat tergend langzaam. De sfeer thuis is het beste te omschrijven als zakelijk. We hebben twee kinderen in de basisschoolleeftijd, dus we verdelen de taken, overleggen goed en doen wat we moeten doen. Ik merk dat vooral onze oudste last heeft van onze dip. Oudste is een gevoelig kind, is ineens prikkelbaar, slaapt slecht en stelt vragen als 'Mama, hou jij wel van papa?' Of 'waarom knuffel jij papa nooit?' Ik word hier erg verdrietig van, tegelijkertijd voel ik heel veel weerstand om dan maar 'te doen alsof...'
Op initiatief van de therapeut hebben we 1x in de twee weken date night (thuis of uit) maar we lijken elkaar kwijt, wat er voor zorgt dat we het op date night toch al snel over de kinderen hebben, of: discussie krijgen om iets onbenulligs.
Hoe ga ik hiermee om? En heeft iemand concrete tips om in ieder geval de sfeer te verbeteren? Ik wil gewoon graag dat mijn kinderen thuiskomen in een warm, liefdevol nest en dat is het nu niet
Man en ik zitten in een dip. Al bijna een jaar. We hebben allebei de wens om er samen uit te komen, maar het lukt ons niet (goed) om nader tot elkaar te komen. We hebben therapie om ons te helpen met communicatie en er is verbetering, maar het gaat tergend langzaam. De sfeer thuis is het beste te omschrijven als zakelijk. We hebben twee kinderen in de basisschoolleeftijd, dus we verdelen de taken, overleggen goed en doen wat we moeten doen. Ik merk dat vooral onze oudste last heeft van onze dip. Oudste is een gevoelig kind, is ineens prikkelbaar, slaapt slecht en stelt vragen als 'Mama, hou jij wel van papa?' Of 'waarom knuffel jij papa nooit?' Ik word hier erg verdrietig van, tegelijkertijd voel ik heel veel weerstand om dan maar 'te doen alsof...'
Op initiatief van de therapeut hebben we 1x in de twee weken date night (thuis of uit) maar we lijken elkaar kwijt, wat er voor zorgt dat we het op date night toch al snel over de kinderen hebben, of: discussie krijgen om iets onbenulligs.
Hoe ga ik hiermee om? En heeft iemand concrete tips om in ieder geval de sfeer te verbeteren? Ik wil gewoon graag dat mijn kinderen thuiskomen in een warm, liefdevol nest en dat is het nu niet
bietenwrap wijzigde dit bericht op 16-04-2024 09:47
Reden: Tikfoutje
Reden: Tikfoutje
0.04% gewijzigd
Voorheen actief als cakepop, nu wat gezonder!
dinsdag 16 april 2024 om 13:28
Ga alsjeblieft geen seks tegen je zin hebben, ik heb echt nog nooit zo'n debiel advies gezien.
Als dit steeds zo gaat in de relatie en mbt zijn deel van zorg en huishouden dan is toch terecht dat je aangeeft dat je nu echt verandering wil of dat je anders wil stoppen met de relatie.
Als hij dan gaat doen alsof het allemaal geen nut meer heeft.. zegt hij eigenlijk dat hij zich niet gaat aanpassen he?
Hij maakt zo'n keuze zonder overleg en dat maakt dan ook nog dat jij dan zijn zorgtaken moet overnemen omdat kind ook opgehaald moet worden en moet eten ect.
Daar moet de focus opliggen, hoe word je weer een team? Hoe zorgt hij ervoor dat de problemen mbt die baan en zijn taken worden opgelost.
Wat kan hij in toekomst veranderen mbt zaken die hij wil maar die hele gezin aangaan, gaat hij wel bespreken en luisteren naar jullie behoeftes in het leven.
Als dit steeds zo gaat in de relatie en mbt zijn deel van zorg en huishouden dan is toch terecht dat je aangeeft dat je nu echt verandering wil of dat je anders wil stoppen met de relatie.
Als hij dan gaat doen alsof het allemaal geen nut meer heeft.. zegt hij eigenlijk dat hij zich niet gaat aanpassen he?
Hij maakt zo'n keuze zonder overleg en dat maakt dan ook nog dat jij dan zijn zorgtaken moet overnemen omdat kind ook opgehaald moet worden en moet eten ect.
Daar moet de focus opliggen, hoe word je weer een team? Hoe zorgt hij ervoor dat de problemen mbt die baan en zijn taken worden opgelost.
Wat kan hij in toekomst veranderen mbt zaken die hij wil maar die hele gezin aangaan, gaat hij wel bespreken en luisteren naar jullie behoeftes in het leven.
dinsdag 16 april 2024 om 13:34
Ik ben niet gauw voorstander van kiezen voor weggaan, maar hier klinkt wel zoveel strijd, irritatie en egocentrisme bij hem dat ik in dit geval toch ook echt wel denk dat weggaan meer oplost dan blijven proberen in investeren. Er is echt wel meer aan de hand dan de verbinding met elkaar verloren zijn en de communicatie moeten verbeteren... Hij heeft de focus niet bij het welzijn van zijn gezin liggen.Lila-Linda schreef: ↑16-04-2024 13:19Ik weet niet hoor, maar hoe meer ik lees... hoe meer ik denk: Waarom kies jij niet voor jezelf?
Waarom ga je niet bij hem weg?
dinsdag 16 april 2024 om 13:34
Die vergeving komt wel met de tijd. Tot die tijd moet je man gewoon op de blaren zittenBietenwrap schreef: ↑16-04-2024 13:16Dit is denk ik de kern. Ik ben boos én teleurgesteld dat hij deze beslissing heeft genomen zonder inderdaad even stil te staan en na te denken 'Wat betekent dit voor mijn vrouw en mijn gezin' en ik kan mij gewoon niet voorstellen dat hij daar niet even bij heeft stilgestaan.
Quinnepin: ik geloof hem niet, omdat hij wist hoe ik er in stond. Dat hebben we uitgebreid besproken tussen het eerste en het tweede gesprek. Het kan dus niet zo zijn dat hij dat vergeten is. Hij zat daar, was enthousiast, heeft gelijk getekend en gedacht 'het komt wel goed.' En als ik dat zeg, dan ontkent hij dat laatste ook niet, hij zegt dan 'ik dacht 'we regelen het wel'
En die 'we regelen het wel' betekent in de praktijk inderdaad 'Bietenwrap regelt het wel' want ik heb mijn thuiswerkdag naar de zwemdag verplaatst, zodat ik achtervang ben. Ik begin een uur later op werk, zodat ik de kinderen 's ochtends kan wegbrengen. En ik sta op zaterdagochtend vroeg op voor de sport van kind 2. Maar hij doet niet niets: Daar tegenover staat dat hij elke weekdag kookt en de kinderen ophaalt (behalve als hij in de file staat)
Ik weet niet wat ik nodig heb om niet meer boos te zijn. De therapeut vroeg mij dit ook en ik zei toen ook dat ik erkenning wil. En spijt. En excuses. Maar die heb ik gekregen en het voelt nog steeds niet als genoeg. Ik blijf er in hangen en geloof mij: dat vind ik zelf ook heel vervelend. Ik wil niet telkens die boze vrouw zijn die aan de telefoon gaat schreeuwen omdat hij belt dat hij het weer niet gaat redden. Ik probeer tegenwoordig tot tien te tellen en zeg dan iets als 'prima, ik breng haar wel'. Waarop hij dan reageert met 'ik hoor het al, het is weer gezellig als ik straks thuiskom'. Ik ga daar weer op in en hoppa: vlam in de pan. Het is een zeer ongezellige impasse, waar nu onze kinderen ook in mee worden gesleurd en dat breekt mijn hart. Dus misschien is de tip om met liefde te reageren en zorgvuldiger mijn woorden te kiezen ook wel een goeie!
Hij wil dat het meteen weer koek en ei is, dat gaat niet
dinsdag 16 april 2024 om 13:34
Die vergeving komt wel met de tijd. Tot die tijd moet je man gewoon op de blaren zittenBietenwrap schreef: ↑16-04-2024 13:16Dit is denk ik de kern. Ik ben boos én teleurgesteld dat hij deze beslissing heeft genomen zonder inderdaad even stil te staan en na te denken 'Wat betekent dit voor mijn vrouw en mijn gezin' en ik kan mij gewoon niet voorstellen dat hij daar niet even bij heeft stilgestaan.
Quinnepin: ik geloof hem niet, omdat hij wist hoe ik er in stond. Dat hebben we uitgebreid besproken tussen het eerste en het tweede gesprek. Het kan dus niet zo zijn dat hij dat vergeten is. Hij zat daar, was enthousiast, heeft gelijk getekend en gedacht 'het komt wel goed.' En als ik dat zeg, dan ontkent hij dat laatste ook niet, hij zegt dan 'ik dacht 'we regelen het wel'
En die 'we regelen het wel' betekent in de praktijk inderdaad 'Bietenwrap regelt het wel' want ik heb mijn thuiswerkdag naar de zwemdag verplaatst, zodat ik achtervang ben. Ik begin een uur later op werk, zodat ik de kinderen 's ochtends kan wegbrengen. En ik sta op zaterdagochtend vroeg op voor de sport van kind 2. Maar hij doet niet niets: Daar tegenover staat dat hij elke weekdag kookt en de kinderen ophaalt (behalve als hij in de file staat)
Ik weet niet wat ik nodig heb om niet meer boos te zijn. De therapeut vroeg mij dit ook en ik zei toen ook dat ik erkenning wil. En spijt. En excuses. Maar die heb ik gekregen en het voelt nog steeds niet als genoeg. Ik blijf er in hangen en geloof mij: dat vind ik zelf ook heel vervelend. Ik wil niet telkens die boze vrouw zijn die aan de telefoon gaat schreeuwen omdat hij belt dat hij het weer niet gaat redden. Ik probeer tegenwoordig tot tien te tellen en zeg dan iets als 'prima, ik breng haar wel'. Waarop hij dan reageert met 'ik hoor het al, het is weer gezellig als ik straks thuiskom'. Ik ga daar weer op in en hoppa: vlam in de pan. Het is een zeer ongezellige impasse, waar nu onze kinderen ook in mee worden gesleurd en dat breekt mijn hart. Dus misschien is de tip om met liefde te reageren en zorgvuldiger mijn woorden te kiezen ook wel een goeie!
Hij wil dat het meteen weer koek en ei is, dat gaat niet
dinsdag 16 april 2024 om 13:36
Ik denk dat ik wel weet wat jij nodig hebt: hij moet echt zelf de consequenties gaan dragen van zijn nieuwe baan. Dus de nieuwe afspraak moet worden dat hij jou niet meer mag bellen als hij het niet redt. Niet bij file, niet bij werkproblemen, gewoon niet.Bietenwrap schreef: ↑16-04-2024 13:16Ik weet niet wat ik nodig heb om niet meer boos te zijn. De therapeut vroeg mij dit ook en ik zei toen ook dat ik erkenning wil. En spijt. En excuses. Maar die heb ik gekregen en het voelt nog steeds niet als genoeg. Ik blijf er in hangen en geloof mij: dat vind ik zelf ook heel vervelend. Ik wil niet telkens die boze vrouw zijn die aan de telefoon gaat schreeuwen omdat hij belt dat hij het weer niet gaat redden. Ik probeer tegenwoordig tot tien te tellen en zeg dan iets als 'prima, ik breng haar wel'. Waarop hij dan reageert met 'ik hoor het al, het is weer gezellig als ik straks thuiskom'.
Hij regelt het maar. Een uur eerder beginnen zodat hij een uur eerder weg kan, een oppas die kind wegbrengt, een achtervang, weet ik het, dat mag hij zelf verzinnen.
En 'dit achter je laten' is natuurlijk flauwekul als hij je wekelijks (of maandelijks) belt om te doen wat hij laat liggen.
dinsdag 16 april 2024 om 13:37
vecht hij eigenlijk ook voor jullie relatie?Bietenwrap schreef: ↑16-04-2024 13:27En wat seks betreft: hij probeerde het af en toe en ik dacht dan meteen 'donder op, blijf van mij af'. Ik heb geprobeerd mij daar overheen te zetten, maar dat lukte niet. En dat is door de therapie (nog) niet veranderd.
Ik heb het idee dat het eerst weer helemaal goed moet zitten, voordat ik weer zin krijg in seks. En hij denkt juist dat seks één van de middelen is om het weer goed te krijgen. Dus ook op dit vlak liggen we mijlenver uit elkaar.
Ik vraag mij wel eens af waarom ik wil dat het goedkomt. Omdat ik hem een leuke vent vind, omdat hij mijn maatje is, omdat hij een fijne vader is voor onze kinderen. Maar toch ook vooral omdat ik zelf een kind ben van gescheiden ouders en dat niet wil voor mijn kinderen. En hij wil natuurlijk horen 'omdat ik zielsveel van jou hou en de rest van mijn leven met jou wil doorbrengen'. Maar dat voel ik nu even niet zo. Maar wellicht is het wel een tip om al het overige tegen hem te benoemen, zodat hij zich in ieder geval wel geliefd voelt.
Of doe jij dit gevecht alleen?
dinsdag 16 april 2024 om 13:45
Houd je nog wel van hem? Was jullie relatie fijn en intiem voordat dit conflict ontstond? Wil je daar naar terug?
Je bent duidelijk heel boos. Hij heeft een impulsieve beslissing genomen, zonder naar jou te luisteren. Jij voelt je denk ik niet gerespecteerd. Niet belangrijk voor hem. Niet veilig bij hem. Dus duw je hem weg.
Hij voelt zich afgewezen door jouw 'scheiding' reactie, dus ook niet meer veilig bij jou. Maar het doet het veel pijn, deze afwijzing, zijn boosheid lijkt me defensief. Dus hij wil de relatie met jou wel houden / terugkrijgen. Maar is niet overtuigd dat jij dat wil.
Was er eerder wel vertrouwen, respect en liefde? Is er een basis om naar terug te gaan?Of ben jij eigenlijk gewoon helemaal klaar met hem en wil je niets meer repareren? Mag ook he, uit elkaar gaan kan je ook zo goed mogelijk doen voor je kinderen.
Je bent duidelijk heel boos. Hij heeft een impulsieve beslissing genomen, zonder naar jou te luisteren. Jij voelt je denk ik niet gerespecteerd. Niet belangrijk voor hem. Niet veilig bij hem. Dus duw je hem weg.
Hij voelt zich afgewezen door jouw 'scheiding' reactie, dus ook niet meer veilig bij jou. Maar het doet het veel pijn, deze afwijzing, zijn boosheid lijkt me defensief. Dus hij wil de relatie met jou wel houden / terugkrijgen. Maar is niet overtuigd dat jij dat wil.
Was er eerder wel vertrouwen, respect en liefde? Is er een basis om naar terug te gaan?Of ben jij eigenlijk gewoon helemaal klaar met hem en wil je niets meer repareren? Mag ook he, uit elkaar gaan kan je ook zo goed mogelijk doen voor je kinderen.
dinsdag 16 april 2024 om 13:50
Iemand een grens aangeven is niet per se iemand wegduwen, dat is maar hoe je het wil opvatten. Het is een beetje gek om dat zo te draaien.OlarEthil schreef: ↑16-04-2024 13:45
Je bent duidelijk heel boos. Hij heeft een impulsieve beslissing genomen, zonder naar jou te luisteren. Jij voelt je denk ik niet gerespecteerd. Niet belangrijk voor hem. Niet veilig bij hem. Dus duw je hem weg.
Hij voelt zich afgewezen door jouw 'scheiding' reactie, dus ook niet meer veilig bij jou. Maar het doet het veel pijn, deze afwijzing, zijn boosheid lijkt me defensief. Dus hij wil de relatie met jou wel houden / terugkrijgen. Maar is niet overtuigd dat jij dat wil.
Was er eerder wel vertrouwen, respect en liefde? Is er een basis om naar terug te gaan?Of ben jij eigenlijk gewoon helemaal klaar met hem en wil je niets meer repareren? Mag ook he, uit elkaar gaan kan je ook zo goed mogelijk doen voor je kinderen.
En als hij de relatie wil behouden, waarom dan niet oprechte excuses maken en dan dus ook zelf meedenken aan de oplossing voor de problemen die hij heeft veroorzaakt met zijn keuze.
Waarom niet zelf nadenken hoe hij TO kan helpen met de extra zorg die hij ongevraagd op haar heeft geduwd?
dinsdag 16 april 2024 om 13:51
Met zo'n opmerking verknalt hij zelf de sfeer. Hij zou ook kunnen zeggen: "Lief. Bedankt. En sorry dat ik alweer zo laat ben." Maar hij kiest voor het conflict. Hij kiest ervoor jou niet te erkennen. Jouw moeite niet te erkennen. Nee, jij krijgt nog een sneer na.Bietenwrap schreef: ↑16-04-2024 13:16Ik probeer tegenwoordig tot tien te tellen en zeg dan iets als 'prima, ik breng haar wel'. Waarop hij dan reageert met 'ik hoor het al, het is weer gezellig als ik straks thuiskom'.
Ik zou er geen zin in hebben, in zo'n vent.
dinsdag 16 april 2024 om 13:55
frambozentaartje schreef: ↑16-04-2024 13:36Ik denk dat ik wel weet wat jij nodig hebt: hij moet echt zelf de consequenties gaan dragen van zijn nieuwe baan. Dus de nieuwe afspraak moet worden dat hij jou niet meer mag bellen als hij het niet redt. Niet bij file, niet bij werkproblemen, gewoon niet.
Hij regelt het maar. Een uur eerder beginnen zodat hij een uur eerder weg kan, een oppas die kind wegbrengt, een achtervang, weet ik het, dat mag hij zelf verzinnen.
En 'dit achter je laten' is natuurlijk flauwekul als hij je wekelijks (of maandelijks) belt om te doen wat hij laat liggen.
Helemaal hiermee eens! Lekker makkelijk van hem, hij lost het zelf maar op als hij per se die baan wil.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
dinsdag 16 april 2024 om 14:11
Hallo Bietenwrap,
Ik heb lang niet gereageerd op VIVA, maar jouw posts lezend, roept het meteen op wat ik zo herken uit mijn huwelijk en wat ik nu beter kan duiden (nu ik al weer een fiks aantal jaar gescheiden ben). Misschien heb je wat aan mijn analyse. Dat kun je alleen zelf vaststellen natuurlijk, maar ik geef 'm je graag mee.
Het kan zijn dat jij en je man in een wedstrijd zijn beland. De wedstrijd speelt zich af vanuit vragen als: 'wie heeft het het zwaarst', 'wie moet het meest doen', 'wie heeft de meeste tijd voor zichzelf', 'wie moet de rottigste taken doen'? Of andere vragen. Hoe dan ook: deze wedstrijd wordt door geen van jullie beiden gewonnen. Je bent altijd beide verliezers als je huwelijk een wedstrijd wordt met als uitgangspunt dit soort vragen. Bij jou denk ik te zien: waarom moet ik het het zwaarst hebben 'op het thuisfront'? Bijzonder als je bedenkt dat je bij je man wilt blijven voor de kinderen.
Hoe zou het zijn als je hem gelooft in zijn excuses en vergeeft dat hij een te snelle beslissing nam bij het tekenen voor die baan, zonder die lading van jouw verontwaardiging dat jij het het zwaarst en moeilijkst hebt? Met andere woorden: zou het een ingang kunnen zijn om te beslissen 'uit die wedstrijd' te stappen?
Als ik even praktisch kijk: de reistijd is gegaan van 15 naar 50 minuten. Dat betekent iedere dag 35 keer twee minuten meer dat je man weg is. Dat is een ruim uur per dag. Op het moment dat jij 'uit die wedstrijd' van al die vragen die ik hiervoor schreef kan stappen (en wellicht als het jou lukt op een later moment hem te vragen ditzelfde te doen), kan dat toch niet zo'n groot drama zijn? Tijd met je kinderen! De huishoudelijke klussen en alles wat stommer en saaier is, kun je alsnog verdelen, maar jij maakt van dat ruime uur bewust tijd met je kinderen. Kwalitatieve tijd die je doorbrengt met de leukste mensen in je leven. Vraag is dan ook: ben jij tevreden met je werk? Met dat je dat werk deels thuis en deels elders doet? Als je goed voor jezelf zorgt hierin en úit die wedstrijd stapt, kun je oprecht genieten van al je activiteiten en is wat meer tijd met de kinderen fijn. Dan hoef je hem ook niet kwalijk te nemen dat hij die uren graag in die baan is waarin hij het duidelijk goed heeft (dat is wel een mooi ding, dat je zó blij wordt van nieuw werk, dat je 'het oude' durft en kunt loslaten).
Als 'uit de wedstrijd stappen' werkelijk lukt (wellicht met behulp van de therapeut) staan jullie weer stevig op je eigen benen en kun je veel makkelijker weer in verbinding komen met de ander. Zonder oordeel, zonder verwijten.
Ik denk dat de excuses die gemaakt zijn en het ongeloof dat jij ervaart over wat hij zegt allemaal 'binnen de wedstrijd' vallen. Doe het jezelf niet aan! Je komt er allebei niet goed uit als je dat niet loslaat. En dat is in mijn ogen geen kwestie van 'voelen en wachten tot het zo ver is'. Je kunt dat besluiten. Ik doe dat niet meer. Ik wil dat niet meer. Het brengt mij nergens. Het brengt ons nergens.
Ik hoop dat ik je hiermee een handvat bied dat je kunt gebruiken.
Groet van Wiebeltje
Ik heb lang niet gereageerd op VIVA, maar jouw posts lezend, roept het meteen op wat ik zo herken uit mijn huwelijk en wat ik nu beter kan duiden (nu ik al weer een fiks aantal jaar gescheiden ben). Misschien heb je wat aan mijn analyse. Dat kun je alleen zelf vaststellen natuurlijk, maar ik geef 'm je graag mee.
Het kan zijn dat jij en je man in een wedstrijd zijn beland. De wedstrijd speelt zich af vanuit vragen als: 'wie heeft het het zwaarst', 'wie moet het meest doen', 'wie heeft de meeste tijd voor zichzelf', 'wie moet de rottigste taken doen'? Of andere vragen. Hoe dan ook: deze wedstrijd wordt door geen van jullie beiden gewonnen. Je bent altijd beide verliezers als je huwelijk een wedstrijd wordt met als uitgangspunt dit soort vragen. Bij jou denk ik te zien: waarom moet ik het het zwaarst hebben 'op het thuisfront'? Bijzonder als je bedenkt dat je bij je man wilt blijven voor de kinderen.
Hoe zou het zijn als je hem gelooft in zijn excuses en vergeeft dat hij een te snelle beslissing nam bij het tekenen voor die baan, zonder die lading van jouw verontwaardiging dat jij het het zwaarst en moeilijkst hebt? Met andere woorden: zou het een ingang kunnen zijn om te beslissen 'uit die wedstrijd' te stappen?
Als ik even praktisch kijk: de reistijd is gegaan van 15 naar 50 minuten. Dat betekent iedere dag 35 keer twee minuten meer dat je man weg is. Dat is een ruim uur per dag. Op het moment dat jij 'uit die wedstrijd' van al die vragen die ik hiervoor schreef kan stappen (en wellicht als het jou lukt op een later moment hem te vragen ditzelfde te doen), kan dat toch niet zo'n groot drama zijn? Tijd met je kinderen! De huishoudelijke klussen en alles wat stommer en saaier is, kun je alsnog verdelen, maar jij maakt van dat ruime uur bewust tijd met je kinderen. Kwalitatieve tijd die je doorbrengt met de leukste mensen in je leven. Vraag is dan ook: ben jij tevreden met je werk? Met dat je dat werk deels thuis en deels elders doet? Als je goed voor jezelf zorgt hierin en úit die wedstrijd stapt, kun je oprecht genieten van al je activiteiten en is wat meer tijd met de kinderen fijn. Dan hoef je hem ook niet kwalijk te nemen dat hij die uren graag in die baan is waarin hij het duidelijk goed heeft (dat is wel een mooi ding, dat je zó blij wordt van nieuw werk, dat je 'het oude' durft en kunt loslaten).
Als 'uit de wedstrijd stappen' werkelijk lukt (wellicht met behulp van de therapeut) staan jullie weer stevig op je eigen benen en kun je veel makkelijker weer in verbinding komen met de ander. Zonder oordeel, zonder verwijten.
Ik denk dat de excuses die gemaakt zijn en het ongeloof dat jij ervaart over wat hij zegt allemaal 'binnen de wedstrijd' vallen. Doe het jezelf niet aan! Je komt er allebei niet goed uit als je dat niet loslaat. En dat is in mijn ogen geen kwestie van 'voelen en wachten tot het zo ver is'. Je kunt dat besluiten. Ik doe dat niet meer. Ik wil dat niet meer. Het brengt mij nergens. Het brengt ons nergens.
Ik hoop dat ik je hiermee een handvat bied dat je kunt gebruiken.
Groet van Wiebeltje
dinsdag 16 april 2024 om 14:32
Ik heb alles gelezen, maar sommige dingen zijn voor mij niet duidelijk.
Wat is de reden dat man voor deze baan gekozen heeft? Er zullen ook voordelen aan hangen behalve het argument dat het zijn droombaan is.
Verder vraag ik mij af waarom jij je man 's avonds wil ontzien en daarom in deze shift zaken wil oppakken. Maar ook op zaterdagochtend. Want zoals ik het lees is dit iets wat van jou uitkomt. Als dit klopt, hou je zelf de frustratie in stand op deze momenten.
Wat is de reden dat man voor deze baan gekozen heeft? Er zullen ook voordelen aan hangen behalve het argument dat het zijn droombaan is.
Verder vraag ik mij af waarom jij je man 's avonds wil ontzien en daarom in deze shift zaken wil oppakken. Maar ook op zaterdagochtend. Want zoals ik het lees is dit iets wat van jou uitkomt. Als dit klopt, hou je zelf de frustratie in stand op deze momenten.
dinsdag 16 april 2024 om 15:07
Heftig zeg, ik kan me je woede goed voorstellen. Ik vind zo’n sneer vanuit de file ook echt niet kunnen: het geeft aan dat hij niet ziet wat zijn keuze keer op keer voor jou betekent.
Volgens mij kan dit goed komen als hij zelf met plannen en voorstellen komt hoe hij de gevolgen voor jou kan beperken en gewoon zijn eigen taken blijft oppakken (of daar hulp voor inhuurt/zijn taken op een ander moment doet oid). Het kan niet zo zijn dat jij alle problemen moet oplossen en dan als klap op de vuurpijl nog sneren na krijgt. Dat is toch niet houdbaar op de lange termijn?
Is hij actief in het oplossen van de ontstane problemen? Stelt hij voor om jou dan in de avonden/weekenden te compenseren? Staat hij daar überhaupt voor open?
Volgens mij kan dit goed komen als hij zelf met plannen en voorstellen komt hoe hij de gevolgen voor jou kan beperken en gewoon zijn eigen taken blijft oppakken (of daar hulp voor inhuurt/zijn taken op een ander moment doet oid). Het kan niet zo zijn dat jij alle problemen moet oplossen en dan als klap op de vuurpijl nog sneren na krijgt. Dat is toch niet houdbaar op de lange termijn?
Is hij actief in het oplossen van de ontstane problemen? Stelt hij voor om jou dan in de avonden/weekenden te compenseren? Staat hij daar überhaupt voor open?
dinsdag 16 april 2024 om 16:09
Eens.Sjaantje37 schreef: ↑16-04-2024 12:54Ik zou hem zeker wel de avondshift laten doen, hij wilde die baan en daar kleven consequenties aan vast.
Maar ik heb het gevoel dat dit niet het eerste keer is dat TO haar man zijn eigen weg gaat.
To, hij kiest voor een baan verder weg. Die 60 minuten die hij extra reist, gaat nu af van zijn tijd met en voor het gezin. Die moet afgaan van zijn eigen tijd. Dus dan maar minder chillen voor de tv of zo, maar die avondtaken moet hij gewoon doen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 16 april 2024 om 16:30
Wat goed omschreven Wiebeltje.wiebeltje schreef: ↑16-04-2024 14:11Hallo Bietenwrap,
Ik heb lang niet gereageerd op VIVA, maar jouw posts lezend, roept het meteen op wat ik zo herken uit mijn huwelijk en wat ik nu beter kan duiden (nu ik al weer een fiks aantal jaar gescheiden ben). Misschien heb je wat aan mijn analyse. Dat kun je alleen zelf vaststellen natuurlijk, maar ik geef 'm je graag mee.
Het kan zijn dat jij en je man in een wedstrijd zijn beland. De wedstrijd speelt zich af vanuit vragen als: 'wie heeft het het zwaarst', 'wie moet het meest doen', 'wie heeft de meeste tijd voor zichzelf', 'wie moet de rottigste taken doen'? Of andere vragen. Hoe dan ook: deze wedstrijd wordt door geen van jullie beiden gewonnen. Je bent altijd beide verliezers als je huwelijk een wedstrijd wordt met als uitgangspunt dit soort vragen. Bij jou denk ik te zien: waarom moet ik het het zwaarst hebben 'op het thuisfront'? Bijzonder als je bedenkt dat je bij je man wilt blijven voor de kinderen.
Hoe zou het zijn als je hem gelooft in zijn excuses en vergeeft dat hij een te snelle beslissing nam bij het tekenen voor die baan, zonder die lading van jouw verontwaardiging dat jij het het zwaarst en moeilijkst hebt? Met andere woorden: zou het een ingang kunnen zijn om te beslissen 'uit die wedstrijd' te stappen?
Als ik even praktisch kijk: de reistijd is gegaan van 15 naar 50 minuten. Dat betekent iedere dag 35 keer twee minuten meer dat je man weg is. Dat is een ruim uur per dag. Op het moment dat jij 'uit die wedstrijd' van al die vragen die ik hiervoor schreef kan stappen (en wellicht als het jou lukt op een later moment hem te vragen ditzelfde te doen), kan dat toch niet zo'n groot drama zijn? Tijd met je kinderen! De huishoudelijke klussen en alles wat stommer en saaier is, kun je alsnog verdelen, maar jij maakt van dat ruime uur bewust tijd met je kinderen. Kwalitatieve tijd die je doorbrengt met de leukste mensen in je leven. Vraag is dan ook: ben jij tevreden met je werk? Met dat je dat werk deels thuis en deels elders doet? Als je goed voor jezelf zorgt hierin en úit die wedstrijd stapt, kun je oprecht genieten van al je activiteiten en is wat meer tijd met de kinderen fijn. Dan hoef je hem ook niet kwalijk te nemen dat hij die uren graag in die baan is waarin hij het duidelijk goed heeft (dat is wel een mooi ding, dat je zó blij wordt van nieuw werk, dat je 'het oude' durft en kunt loslaten).
Als 'uit de wedstrijd stappen' werkelijk lukt (wellicht met behulp van de therapeut) staan jullie weer stevig op je eigen benen en kun je veel makkelijker weer in verbinding komen met de ander. Zonder oordeel, zonder verwijten.
Ik denk dat de excuses die gemaakt zijn en het ongeloof dat jij ervaart over wat hij zegt allemaal 'binnen de wedstrijd' vallen. Doe het jezelf niet aan! Je komt er allebei niet goed uit als je dat niet loslaat. En dat is in mijn ogen geen kwestie van 'voelen en wachten tot het zo ver is'. Je kunt dat besluiten. Ik doe dat niet meer. Ik wil dat niet meer. Het brengt mij nergens. Het brengt ons nergens.
Ik hoop dat ik je hiermee een handvat bied dat je kunt gebruiken.
Groet van Wiebeltje
Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.
Ok, ik word een probleem.
dinsdag 16 april 2024 om 16:34
Ik denk dat hem meer dwarszit dan alleen die ene opmerking over scheiden. Alsof hij zich ook niet gezien of gehoord voelt. Anders zou hij niet zo reageren.Gemberthee schreef: ↑16-04-2024 13:51Met zo'n opmerking verknalt hij zelf de sfeer. Hij zou ook kunnen zeggen: "Lief. Bedankt. En sorry dat ik alweer zo laat ben." Maar hij kiest voor het conflict. Hij kiest ervoor jou niet te erkennen. Jouw moeite niet te erkennen. Nee, jij krijgt nog een sneer na.
Ik zou er geen zin in hebben, in zo'n vent.
dinsdag 16 april 2024 om 16:40
dinsdag 16 april 2024 om 16:41
https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/ ... erugkomen/
Ik vind dit een heel goed blog ; over hoe je je open kunt stellen.
Ik vind dit een heel goed blog ; over hoe je je open kunt stellen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 april 2024 om 16:52
Ik denk - als je dit wil oplossen : hem zijn beslissing vergeven, onder de voorwaarde dat alle gevolgen ook bij hem liggen. Dus niet 'we komen eruir' maar: hij lost het op. Regelt opvang, achtervang , whatever nodig is om zijn afwezigheid op te lossen.
Zonder woede van jou, maar ook zonder compromis. Jij gaat gewoon weer naar kantoor op zwemlesdag. Hij zorgt dat er altijd eten is, etc. Je neemt hem serieus door hem dit helemaal zelf te laten oplossen. Voor zijn droombaan heeft hij dat vast over. En dan kan jij je weer open stellen in de nieuwe situatie en hem weer als gelijkwaardige partner zien en behandelen.
Klinkt dit haalbaar?
Zonder woede van jou, maar ook zonder compromis. Jij gaat gewoon weer naar kantoor op zwemlesdag. Hij zorgt dat er altijd eten is, etc. Je neemt hem serieus door hem dit helemaal zelf te laten oplossen. Voor zijn droombaan heeft hij dat vast over. En dan kan jij je weer open stellen in de nieuwe situatie en hem weer als gelijkwaardige partner zien en behandelen.
Klinkt dit haalbaar?
dinsdag 16 april 2024 om 17:04
Of man is het een keer zat en trekt zelf de stekker er uit. Ze kan hem niet eindeloos blijven straffen, ook niet als dat passief agressief gebeurt.
https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/ ... -loslaten/
blijfgewoonbianca wijzigde dit bericht op 16-04-2024 17:10
7.67% gewijzigd
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 16 april 2024 om 17:04
Dat idee heb ik ook. Ik kan het even niet terugvinden maar reageerde hij met die visdiscussie niet met “jij bepaalt niet alles voor me” of iets dergelijks. Dat klinkt alsof hij het idee heeft dat to alles bepaalt en hij geen recht van spreken heeft. Zijn nieuwe baan is dan een letterlijk signaal dat hij zijn leven zelf in handen heeft en zich weinig aantrekt van to’s mening.
dinsdag 16 april 2024 om 17:55
Wiebeltje wat een mooie tekst, ik heb hier zelf ook wat aan.
Was het eigenlijk al zo dat jij ervaarde dat veel van het werk rondom de kinderen al bij jou lag voordat hij deze baan aannam? En kreeg je daar erkenning voor?
Dan ligt het probleem natuurlijk nog dieper. En volledig in lijn met de post van Wiebeltje, dan zit je al in de wedstrijd.
Overigens compleet herkenbaar in de tijd met jonge kinderen.
Was het eigenlijk al zo dat jij ervaarde dat veel van het werk rondom de kinderen al bij jou lag voordat hij deze baan aannam? En kreeg je daar erkenning voor?
Dan ligt het probleem natuurlijk nog dieper. En volledig in lijn met de post van Wiebeltje, dan zit je al in de wedstrijd.
Overigens compleet herkenbaar in de tijd met jonge kinderen.
browniedoc wijzigde dit bericht op 16-04-2024 18:17
20.59% gewijzigd
dinsdag 16 april 2024 om 17:59
Hier staat of valt het inderdaad bij, mooie wijze post.lila01 schreef: ↑16-04-2024 12:17Jouw man wilde die baan zo graag dat hij doof was voor alle bezwaren.
Jij voelde je niet gezien, hij stapte zomaar over jouw bezwaren heen.
Het voelt voor hem waarschijnlijk alsof hij hier iedere dag voor wordt gestraft en baalt waarschijnlijk dat je niet blij kunt zijn voor hem (die opmerking over die vis laat dat zien, het voelt voor hem alsof jij zijn leven wilt bepalen).
Het gaat er niet om wie hier gelijk heeft, daar komen jullie niet verder mee.
Jij hebt het nodig om van hem te horen dat het hem spijt dat hij niet heeft ingezien hoeveel meer werk thuis er op jou neer zou komen (hij dacht misschien echt dat het wel zou loslopen) en hij heeft het nodig dat jij laat merken dat je van hem houdt, dat je hem ziet.
Spreek uit hoe het voor jou voelde en vraag hem om mee te denken aan een oplossing (meer opvang bijvoorbeeld).
Zonder zijn stommiteit te vergeven kom je geen klap verder.
Wat voor man is het verder TO? Was het aannemen van die baan een a-typische actie voor hem, zoals iemand hierboven ook al vroeg? Elders schrijf je dat je hoopt dat hij gewoon toegeeft dat hij je bewust heeft genegeerd bij het aannemen van deze baan. Maar uit zijn ‘ossenhaas’ reactie tijdens het etentje lijkt een tegenovergestelde frustratie te spreken: hij voelt zich juist door jou gecontroleerd. Heeft dat vaker gespeeld in het verleden?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
