Hoe uit aantrekken - afstoten relatie stappen?

Hoe zijn jullie uit een aantrekken - afstoten relatie gestapt? Hiermee bedoel ik, wat heb je gedaan om er van los te komen dat je elkaar toch weer aantrekt en het weer verder probeert?

Wat context en om van me af te schrijven:
Ik kom uit een aantrekken - afstoten relatie van 4 jaar. In de relatie was de dynamiek dat zij aan de verlatingsangst kant zat en ik aan de bindingsangst kant. Tenminste we herkennen veel van de kenmerken. We zijn beide onveilig gehecht.
Zij verwacht veel van mij, kan claimen en het gaat 70% over haar en haar werk en merk ik stemmingswisselingen van heel afhankelijk naar heel kritisch naar mij. Omdat het 'claimen' me beklemt trek ik me wat terug. Uiteindelijk voelt ze afstand, gaat ze 'prikken' en ineens wil ze stoppen. Dit is al een aantal maal gebeurd en deze dynamiek is erg herkenbaar voor ons.
Op dat moment dat zij wil stoppen draait de dynamiek om. Zij doet afstandelijk en is emotioneel niet beschikbaar voor mij. Ik wil er graag alles aan doen om weer samen te komen. Het is niet zo dat ik haar overlaadt met appjes ofzo, we hebben dan gewoon een poos geen contact. Het contact wordt vaak door een trigger bij haar na verloop van tijd weer geïnitieerd.
Eind februari heeft ze een bief voorgelezen waarom ze wilde stoppen. Deze stond vol met allerlei verwijten naar mij. Alles was mijn schuld. Ik zou emotioneel onbereikbaar zijn, ik was onvoldoende ontwikkeld en ze had het gevoel dat ze onderdanig aan me was en dus geen gelijkwaardige relatie. Ze kan niet goed alleen zijn en deed vaak een beroep op me om te zien, als ik dan was sporten dan kon ze niet accepteren dat ik er even niet voor haar kon zijn. Ze is zelf niet autonoom en verwijt mij dat ik dus niet ontwikkeld ben, terwijl ik alles voor elkaar heb. Goede baan, eigen huis, leuke sociale kring etc.
Ook heeft ze een schuldgevoel naar mijn ex omdat we nog aan het afhandelen waren toen ik haar ontmoette en we vriendschappelijk met elkaar omgingen. Mijn ex gaf aan dat ze helemaal niet zo heeft ervaren en gaf aan dat ik vrij was om te doen wat ik wilde.
De brief heeft me echt gekwetst en doet van alles met me, nergens heeft ze het over haar aandeel. Ze stuurde me als laatste een audiobericht dat het goed ging met haar en dat ze haar functie heeft behaald en alles op 'orde' heeft. En ik voel me rot. Net alsof ik haar door de ellende op haar werk getrokken heb en ze me nu laat vallen.

Ik ben zelf in november (juli gebeld, september intake gehad) gestart met therapie voor de onrust en dynamiek die ik voelde. Ook omdat ik veel piekerde. Ik krijg hiervoor ACT. Helaas heb ik nog maar 4 sessies gehad (elke 5 weken) en ik voor mijn gevoel geen stappen maak. Ik heb gevraagd om het te intensiveren dat gaat over 4 weken in.
Op dit moment voel ik veel onrust, slecht slapen, duf, twijfel ik aan mezelf, ben ik een beetje mijn identiteit kwijt, voel ik me alleen en voel ik sommige kenmerken van verlatingsangst. Ik merk dat ik niet echt kan genieten en dat er veel over mijn grenzen is gegaan. Ook houd ik me veel met haar bezig, terwijl dit niet zo moeten. Het is een soort relatieverslaving geworden, want ik nooit eerder heb gehad in eerdere relaties. Op dit moment is er geen contact.

We zouden in december samen op zoek gaan naar therapie gaan om wat te doen aan de dynamiek en de patronen. Ze gaf aan dat ze het momenteel niet kon betalen en op advies van mijn therapeut hebben we het zelfhulpboek Houd Me Vast gekocht om toch iets te kunnen doen. Verwijt was dat ik niet doorpakte, maar zij kon het niet betalen... die tegenstrijdigheden gaan niet goed in mijn hoofd.

Nu zie ik sites als deze: https://liefdespijn.nl/online-programma ... efdespijn/ met trainingen om hier jezelf uit los te trekken. Maar werkt dit echt? Wat hebben jullie gedaan om hier uit te stappen en om te zorgen dat dit niet meer gebeurd in een toekomstige nieuwe relatie met nieuwe partner?

Dit is er langzaamaan ingeslopen en ik merk dat voor mij bepaalde dingen uit mijn jeugd aanleiding zijn dat ik me wat afstandelijk kan opstellen als ik niet het gevoel heb dat iemand stabiel is of tegenstrijdig overkomt. Soms doe ik liever dingen alleen omdat ik weet dat het dan goed komt en een ander er liever niet in betrek omdat het iets is wat mijn verantwoording is.
Bij mij zit ergens een wond die moet helen. Mijn vorige relatie was met iemand die stabiel was, soms wat saai overkwam maar hier merk ik wel dat ik sommige dingen niet goed aan durfde te gaan. Bijvoorbeeld wel een huis kopen maar een samenlevingscontract vond ik moeilijk.
Ik ben 'voorzichtig' opgevoed met de instelling van denk overal 3x over na voor je iets begint of doet.

Er zit dus zeker werk bij mij en dat wil ik ook gaan doen maar wat heeft jullie geholpen?

@jufjoke, het is ook uit. Maar ik merk dat de laatste jaren mij best heeft beschadigd in dingen waar ik echt aan mezelf begon te twijfelen. Er waren ook goede periodes maar dat kon door externe zaken ineens omslaan bij haar en ik werd er in meegenomen omdat er over mijn grenzen heen werd gelopen.

@Lila-Linda, ja ik ben daarmee aan het werk. Helaas heb ik nog maar 4 sessies gehad en voelt het voor mij nog niet alsof we nu de diepte in gaan. Dit heb ik aangekaart en over een maand (zo lang zit er telkens tussen) gaan we over op 1 sessie per week. Hopelijk brengt me dat wat meer.

@Apatura2, het huis heb ik zelf gekocht, bedoelde meer toen ze bij me introk en een samenlevingscontract ter sprake kwam.

@Attraverso, er is geen contact. Afleiding zoeken lukt tot op zekere hoogte. Door deze lange periode ben ik gewoon in de war geraakt omdat ik telkens niet wist waar ik aan toe was. De goede momenten overheersen gelukkig niet.
Dankjewel. Jij ook nog veel sterkte gewenst.

@Pekka123, dat is wat ik wil gaan doen vandaar dat ik advies vroeg wat mensen gedaan hadden die ook in zo'n soort relatie gezeten hebben. Als ik de podcasts mag geloven komt dit veel voor. Het is inderdaad die constante spanning van niet weten waar ik aan toe ben, niet kunnen bouwen op iemand anders. En de reden waarom ik dit mezelf blijkbaar gun is voor mij niet duidelijk, die vraag was 1 van de doelen die ik wilde halen tijdens de therapie: waarom gun ik mezelf dit? Als ik het verhaal zou invullen voor 2 vrienden van me, dan zou ik ook zeggen: hard wegrennen en contact verbreken. Maar mijn gevoel maakt dat ik mezelf dit aan doe.

@Sinneljocht, dank voor je reactie. Dit is de reden dat ik nu ACT heb.
Ik pieker veel en we zoeken nog uit waar dit wegkomt. De kans bestaat bij het wegduwen van je gedachten dat het later op een sterkere manier terugkomt is me uitgelegd. Met ACT leer je de gedachten die er zijn bij je binnen te laten komen en te voelen wat het doet. Bij sommige gedachten kan dit pijnlijk zijn en dat vermijdt ik onbewust. Door de gedachten te omarmen en later vanaf een afstandje te bekijken verliezen ze hun waarde.
Of ze met humor te benaderen, dan maak je de gedachten een soort van belachelijk. Bijvoorbeeld door een gedachte op een papiertje te schrijven: 'Ze zoekt nu vast snel een andere relatie of ONS'. Dit papiertje leg ik voor me en ik ga 2 minuten lang de gedachte hardop uitspreken. Daarna nog eens een minuut met een gekke stem. Zo verliest de gedachte zijn lading en ben ik er tijdelijk vanaf. Bedoeling is om er helemaal niet meer over na te denken.
Dat komt overeen met wat jij zegt; de gedachten niet zo serieus nemen.

Ik kan veel gedachten opzij zetten, maar dingen die haar aangaan blijven hangen. Dit is er de laatste jaren langzaam ingesleten.

ZuurSnoepje schreef: ↑

13-03-2024 22:54

Psycholoog hier. Lees je eens in in de fearful en/of dismissive avoidant attachment en kijk of je je hierin herkent. En de ‘anxious avoidant dance’.

Ben je met je therapeut ook bezig met de oorzaak van je bindingsangst? Daadwerkelijke bindingsangst is eigenlijk namelijk gewoon hechtingsproblematiek, al dan niet alleen op romantisch vlak. Zitten vaak een hele hoop disfunctionele schema’s onder. ACT houdt zich erg bezig met het heden, maar ik denk dat als er sprake is van moeilijkheden in de hechting je meer baat hebt bij iets als schematherapie.

Dankjewel, ZuurSnoepje. Ik denk dat het na mijn laatste sessie wel duidelijker bij mijn therapeut is geworden wat er speelt. Ze heeft nu precies een cirkel/patroon meegemaakt en heb haar de brief laten lezen. Toen ik net begon was er vanuit mijn ex weer toenadering wat ik op een gegeven moment hebt afgekapt omdat ik het enorm pijnlijk vind dat ze wel wilde onderzoeken of er een 'ons' in zat, maar ze tegelijkertijd op datingapps zat. Ik heb toen het contact verbroken. Na een dikke maand nam ze opnieuw contact op en nu dus weer het afstoten. Mijn therapeut had het in de laatste sessie over de verslaving naar elkaar. De dans waar jij het ook over hebt, net als het boek van Hannah Cuppen.
Of het echt zo is weet ik niet, maar ik ben in mijn jonge jaren veel in het ziekenhuis geweest, lag er vaak alleen en gevoel van 'ik doe het wel alleen want dan weet ik dat het goed gebeurd' Dat gevoel heb ik nu nog wel eens, veel zelf doen.
Ouders konden door werk en mijn broertje thuis niet altijd bij me zijn. Doordat ik vaak ziek was kon ik ook niet altijd met vriendjes spelen en zat veel thuis. In de pubertijd kon ik ook niet alles, zoals voetballen waar iedereen op zat. Uiteindelijk ben ik heel sociaal geworden, veel mensen om mij heen. Maar ik denk dat het bij mij daar de wond zit.
Bij haar is het dat haar ouders heel afwijzend waren, niet emotioneel beschikbaar. Er werd veel van haar verwacht. Een slecht cijfer betekende ruzie en dat ze dan niet mocht spelen. Ze was veel teruggetrokken op haar slaapkamer en alles werd voor haar beslist. Dat merk ik nu ook bij het maken van keuzes, geen knoop kunnen doorhakken.
In de dynamiek herken ik veel van haar in mezelf en andersom. Bindingsangst (ik) - verlatingsangst (zij) - gebeurtenis/patroon/elkaars wond triggeren -> zij vlucht of twijfelt en dan veranderd de dynamiek in verlatingsangst (ik) - bindingangst (zij). Zij ziet mij als een van haar ouders en ik bij haar. Mijn moeder kon erg streng zijn en schreeuwen of afwijzen. Dat zie ik ook in haar op de momenten dat ze heel kritisch naar me is. Dan trek ik me soms terug.

We hadden overwogen om EFT te gaan doen. Ze heeft zelf 2 jaar therapie gehad met tussenpozen maar echt vooruitgang heb ik niet opgemerkt. Wel minder door ouders laten bepalen, maar erg wisselend in gedrag. Vriendschappen moeilijk kunnen onderhouden. Ene periode gaat het goed, dan ineens weer niet.
Ik kan het eens voorstellen bij mijn volgende sessie of schematherapie iets is.

@Lilly, elke keer was het definitief klaar. Tot ze weer contact opneemt. Ze zei wel eens 'Ik snap ook niet waarom ik telkens terugkom naar jou'. In die periodes gaat het heel goed en is het fijn. Toch is er een trigger die maakt dat we in een patroon belanden en ik zie dat gebeuren in haar werk. Erg zoekende wat ze nu precies wilde en laatste weken veel stress door onvoldoende behalen voor haar traineship en project. Het is dan of dan alleen de focus daar op heeft, geen ruimte voor andere dingen en als het niet lukt dat op mij afreageert. Waardoor ik me terugtrek. En dan is er vooraf vaak de periode dat ze erg afhankelijk is, dingen uitstelt om mij maar te zien. Zoals bijv studiedagen of andere dingen, als er dan niet meer uitgesteld kan worden en er echt aan de slag gegaan moet worden dan begint dat gestress op haar werk.
Er is nu geen contact, spullen zijn gebracht.
Ze weet hoe ik erin sta. Of we gaan dit samen aan met hulp en anders niet. En die grens wil ik bewaken, maar intussen wil ik dit ook loslaten. Verder gaan met mijn leven en aan mezelf werken. Ik denk wanneer ik weer beter in mijn vel zit, ook beter rationele beslissingen kan nemen op basis van wat ik wil.

@bridge, dat is een goede tip. Een andere user hier zij ook al van als je gedachten hebt ga lampen tellen om af te leiden. Dit probeer ik nu bewuster te doen. Niet telkens lampen tellen, maar bijv tegels of iets gaan doen als de was uit de wasmachine halen. Mijn verleden is mijn probleem en kan ik alleen oplossen. Ik hoop dat ze in gaat zien dat zij ook alleen haar problemen kan oplossen en niet kan verwachten dat ik ze oplos.

Ik heb na lang beraad met mezelf besloten een reactie te schrijven op haar brief. Ze was toen niet voor rede vatbaar en wat ik ook zei het kwam niet aan.
Heb punten uit haar brief uitgelegd of verduidelijkt, vanuit mijn gevoel geschreven. Nergens met verwijten, maar wel af en toe door een spiegel voor te houden. Heb ook aangegeven dat ze hulp moet zoeken, want dit veranderd niet zo. Maar goed die keus is aan haar zelf.
De brief zat al 2 weken in mijn hoofd, dat is er nu uit. Even diep adem halen net bij de brievenbus en toen liet ik hem erin vallen.