Relaties
alle pijlers
ik erger me, maar mag hem niet willen veranderen...toch?
donderdag 27 december 2007 om 08:54
De kerstdagen zijn achter de rug en het was een intensief familiegebeuren: eerste kerstdag bij zijn ouders, tweede kerstdag bij de mijne. Nu heb ik gemerkt dat ik me in gezelschap aan mijn vriend kan ergeren en ik weet niet goed wat ik daarmee aan moet.
Ik heb het vooral als hij bij mijn familie is, ik denk omdat ik het belangrijk vind dat hij dan 'in de smaak valt'.
Ik vind dus dat mijn vriend in gezelschap te weinig vragen stelt aan anderen en te veel gaat zitten praten over wat hij zelf heeft gedaan of over iets dat hij weet bv. Ik kan me daar zo aan ergeren! Tegelijk voel ik me schuldig dat ik me aan hem erger en verdrietig ook, want ik wil dat gevoel helemaal niet hebben! Ik weet ook niet zo goed of ik hem erop aan moet spreken. In principe moet je elkaar toch niet willen veranderen? Maar ik zou het echt zo fijn vinden als hij eens wat meer aan anderen vroeg en zo geinteresseerder in anderen overkomt. Ik denk zelfs dat hij daar zelf ook veel aan heeft als hij leert dat meer te doen. Heb het idee dat hij een houding aanneemt in gezelschap om zich stevig te voelen en ik vind die houding stom. Mijn vriend heeft ooit eens gezegd dat hij zich onzeker kan voelen over hoe hij met anderen gesprekken voert-dat hij het idee heeft gesprekken niet aan de gang te kunnen blijven houden. Daarom vind ik het extra moeilijk er iets van te zeggen-wil hem niet bekritiseren en zo onzekerder daarover maken! Daar komt bij dat ik mezelf afgelopen tijd ook van een aantal zeer nare kanten heb laten zien (waaronder tijdens PMS, zie andere topic) en daardoor denk ik ook: 'wie ben ik om me aan hem te ergeren en te gaan zeggen dat hij bepaalde dingen anders moet doen'. Tegelijk neemt mijn ergernis niet af als ik tegen mezelf zeg dat ik ook niet perfect ben, etc etc.
Het is trouwens ook zo dat ik hem verder hartstikke lief vind en blij met hem ben, dus uitmaken is voor mij geen optie. Maar hoe kom ik van dat nare geirriteerde gevoel af dat ik zo nu en dan bij hem kan hebben? Hebben jullie tips?
Ik heb het vooral als hij bij mijn familie is, ik denk omdat ik het belangrijk vind dat hij dan 'in de smaak valt'.
Ik vind dus dat mijn vriend in gezelschap te weinig vragen stelt aan anderen en te veel gaat zitten praten over wat hij zelf heeft gedaan of over iets dat hij weet bv. Ik kan me daar zo aan ergeren! Tegelijk voel ik me schuldig dat ik me aan hem erger en verdrietig ook, want ik wil dat gevoel helemaal niet hebben! Ik weet ook niet zo goed of ik hem erop aan moet spreken. In principe moet je elkaar toch niet willen veranderen? Maar ik zou het echt zo fijn vinden als hij eens wat meer aan anderen vroeg en zo geinteresseerder in anderen overkomt. Ik denk zelfs dat hij daar zelf ook veel aan heeft als hij leert dat meer te doen. Heb het idee dat hij een houding aanneemt in gezelschap om zich stevig te voelen en ik vind die houding stom. Mijn vriend heeft ooit eens gezegd dat hij zich onzeker kan voelen over hoe hij met anderen gesprekken voert-dat hij het idee heeft gesprekken niet aan de gang te kunnen blijven houden. Daarom vind ik het extra moeilijk er iets van te zeggen-wil hem niet bekritiseren en zo onzekerder daarover maken! Daar komt bij dat ik mezelf afgelopen tijd ook van een aantal zeer nare kanten heb laten zien (waaronder tijdens PMS, zie andere topic) en daardoor denk ik ook: 'wie ben ik om me aan hem te ergeren en te gaan zeggen dat hij bepaalde dingen anders moet doen'. Tegelijk neemt mijn ergernis niet af als ik tegen mezelf zeg dat ik ook niet perfect ben, etc etc.
Het is trouwens ook zo dat ik hem verder hartstikke lief vind en blij met hem ben, dus uitmaken is voor mij geen optie. Maar hoe kom ik van dat nare geirriteerde gevoel af dat ik zo nu en dan bij hem kan hebben? Hebben jullie tips?
donderdag 27 december 2007 om 09:14
Hoi Feverine,
Tja, vervelend he, zo'n situatie.
Je mag en kan er wel iets over zeggen, alleen is het aan hem of hij er daadwerkelijk iets mee doet.
Wees dus niet teleurgesteld als hij dat niet doet.
Probeer als je er iets over wil zeggen, dat vanuit de ik-positie te doen.
Dan zeg je hem iets over jezelf i.p.v. dat je iets over hem zegt.
Dat kan voorkomen dat hij zich aangevallen voelt.
Je kunt hiervoor de 3 G's gebruiken.
- Gedrag
Benoem precies hetgeen je opvalt of waarneemt.
- Gevoel
Benoem wat hetgeen je opvalt of waarneemt met je doet.
- Gevolg
Vertel wat het gevolg hiervan voor jou is.
- eventueel ook Gewenst
Vertel hoe het anders kan.
In jouw geval zou je dus het volgende kunnen zeggen:
Ik merk dat, als je in gesprek bent met anderen, jij vrij veel aan het woord bent.
Ik krijg daardoor het gevoel dat die ander zich niet gehoord voelt en weinig ruimte krijgt.
Ik denk dat het daardoor is dat mensen niet zo lang met jou in gesprek kunnen blijven.
Het zou volgens mij helpen als je ook vragen stelt aan die ander en die ander daarmee ook de ruimte geeft om iets te vertellen.
Tja, vervelend he, zo'n situatie.
Je mag en kan er wel iets over zeggen, alleen is het aan hem of hij er daadwerkelijk iets mee doet.
Wees dus niet teleurgesteld als hij dat niet doet.
Probeer als je er iets over wil zeggen, dat vanuit de ik-positie te doen.
Dan zeg je hem iets over jezelf i.p.v. dat je iets over hem zegt.
Dat kan voorkomen dat hij zich aangevallen voelt.
Je kunt hiervoor de 3 G's gebruiken.
- Gedrag
Benoem precies hetgeen je opvalt of waarneemt.
- Gevoel
Benoem wat hetgeen je opvalt of waarneemt met je doet.
- Gevolg
Vertel wat het gevolg hiervan voor jou is.
- eventueel ook Gewenst
Vertel hoe het anders kan.
In jouw geval zou je dus het volgende kunnen zeggen:
Ik merk dat, als je in gesprek bent met anderen, jij vrij veel aan het woord bent.
Ik krijg daardoor het gevoel dat die ander zich niet gehoord voelt en weinig ruimte krijgt.
Ik denk dat het daardoor is dat mensen niet zo lang met jou in gesprek kunnen blijven.
Het zou volgens mij helpen als je ook vragen stelt aan die ander en die ander daarmee ook de ruimte geeft om iets te vertellen.
donderdag 27 december 2007 om 09:20
@Houvanjezelf: bedankt. Dat is inderdaad een mooie manier om het te zeggen en zo houd ik het dichtbij mezelf. Ik ga dat proberen. Hm, lijkt me wel lastig niet teleurgesteld te raken als hij er niets mee zou doen, terwijl ik me tegelijk goed voor kan stellen dat hij er weinig mee doet omdat het simpelweg heel moeilijk is je eigen gedrag te veranderen. Ik probeer al jaren mijn eigen gedrag te veranderen en dat lukt ook nauwelijks ;).
Ik wou dat ik alles gewoon makkelijk kon accepteren van anderen. Soms denk ik wel eens dat ik mensen te veel wil shapen naar mijn eigen wensen en dat ik (te) hoge verwachtingen heb, met name van een partner. Maar zie er maar eens los van te komen.
Heb je nog een idee hoe ik ermee om kan gaan als hij idd niets met de feedback zou doen?
Ik wou dat ik alles gewoon makkelijk kon accepteren van anderen. Soms denk ik wel eens dat ik mensen te veel wil shapen naar mijn eigen wensen en dat ik (te) hoge verwachtingen heb, met name van een partner. Maar zie er maar eens los van te komen.
Heb je nog een idee hoe ik ermee om kan gaan als hij idd niets met de feedback zou doen?
donderdag 27 december 2007 om 09:30
Ik heb wel advies ja.
Er zelf mee aan de slag gaan.
Je ziet namelijk jezelf in anderen. Als er iets in die ander jou niet aanstaat, is dat iets van jezelf waar je nog niet "klaar" mee bent.
Wie weet doe je zelf wel hetzelfde in gesprekken met anderen.
Je allergie, dit is hetgeen waar je jezelf aan ergert, geeft meestal aan dat je er zelf iets mee hebt of het zelf ook doet.
Je kunt dit zelf echter niet zien. Zoals bij je vriend, die ziet het zelf ook niet.
Dat is je "blinde vlek".
Een (personal) coach kan je met dit soort zaken helpen en je eigen blinde vlekken helpen opsporen.
Als je die weet, kun je er iets mee doen.
Dit zorgt er weer voor dat je jezelf steeds minder hoeft te ergeren aan anderen.
Is het een beetje te begrijpen?
Er zelf mee aan de slag gaan.
Je ziet namelijk jezelf in anderen. Als er iets in die ander jou niet aanstaat, is dat iets van jezelf waar je nog niet "klaar" mee bent.
Wie weet doe je zelf wel hetzelfde in gesprekken met anderen.
Je allergie, dit is hetgeen waar je jezelf aan ergert, geeft meestal aan dat je er zelf iets mee hebt of het zelf ook doet.
Je kunt dit zelf echter niet zien. Zoals bij je vriend, die ziet het zelf ook niet.
Dat is je "blinde vlek".
Een (personal) coach kan je met dit soort zaken helpen en je eigen blinde vlekken helpen opsporen.
Als je die weet, kun je er iets mee doen.
Dit zorgt er weer voor dat je jezelf steeds minder hoeft te ergeren aan anderen.
Is het een beetje te begrijpen?
donderdag 27 december 2007 om 09:31
Ik denk juist dat je je vriend heel erg kan helpen om te veranderen. Ik vind dit ook niet zoiets waar je niks van zou mogen zeggen of wat je maar moet accepteren, het zou tenslotte voor hem zelf ook fijn zijn als hij wel een gesprek op gang kan houden. Juist omdat hij zelf al heeft aangegeven het moeilijk te vinden een gesprek op gang te houden, krijg ik het idee dat hij er wel voor open staat. Het komt op mij een beetje over als: "ik zou het liever ook anders zien, maar ik weet niet hoe ik het aan moet pakken, dus praat ik maar weer over mezelf".
Als hij bijvoorbeeld niet weet hoe hij interesse in een ander kan tonen of wat voor vragen hij moet stellen, dan zou jij (beetje raar, maar wel effectief) ook het voortouw kunnen nemen door bepaalde vragen aan de gesprekspartner te stellen als jij er toevallig bij in de buurt zit. Ik ben zelf ook niet zo goed in van die gesprekjes die nergens over gaan, maar mijn vriend is daar juist meester in en die kan met jan en alleman lullen, als 'ie zou willen. Maar door dus bij hem "af te kijken", heb ik ook wel "geleerd" hoe het moet.
Als hij bijvoorbeeld niet weet hoe hij interesse in een ander kan tonen of wat voor vragen hij moet stellen, dan zou jij (beetje raar, maar wel effectief) ook het voortouw kunnen nemen door bepaalde vragen aan de gesprekspartner te stellen als jij er toevallig bij in de buurt zit. Ik ben zelf ook niet zo goed in van die gesprekjes die nergens over gaan, maar mijn vriend is daar juist meester in en die kan met jan en alleman lullen, als 'ie zou willen. Maar door dus bij hem "af te kijken", heb ik ook wel "geleerd" hoe het moet.
donderdag 27 december 2007 om 09:36
donderdag 27 december 2007 om 10:15
Houvanjezelf en Celeone,
tnx! Ik kende die kernkwadranten idd al maar had dat nog niet aan mijn probleem gekoppeld. Is wel een inzicht! ik besef ineens waarom ik me er zo vreselijk aan erger. Dat is omdat ik als 1 van mijn kwaliteiten mijn bescheidenheid zie. Soms schiet ik daarin door en word ik te bescheiden, dus onzeker en onzichtbaar. Mijn vriend zit in mijn allergie door zoveel over zichzelf te gaan praten, ik vind hem daardoor arrogant overkomen terwijl ik ergens weet dat hij dat niet is. Zelf zou ik er soms misschien een beetje meer van willen hebben, dus deels daarom steekt het ook zo!
Jullie hebben dus gelijk met dat ik met mezelf aan de slag kan en Celeone, ik denk idd dat mijn vriend er wat aan kan hebben als ik deze feedback op een niet-aanvallende manier op hem overbreng.
Ik kan hier dus wat mee, maar wat ik nog steeds lastig vind (ja..ik blijf maar doorgaan met zeiken ;)) is dat ik me op de momenten zelf zo erger en dan niet weet wat ik met mijn emoties aan moet. Nadenken over kernkwadranten e.d. kan ik goed achteraf doen en dan voelt alles weer anders, maar op de momenten van irritatie zelf weet ik simpelweg niet wat te doen. Ik word dan kortaf en lullig naar mijn vriend toe en moet tegelijk mijn tranen inslikken omdat ik niet zo wil reageren en ook vind dat mijn vriend dat niet verdient. Heb dat ook met andere dingetjes waar ik me aan kan ergeren. Ben naar mezelf toe ook heel geirriteerd als ik dingen doe/zeg die mij zelf niet aanstaan. Hebben jullie een idee wat ik daarmee kan doen?
tnx! Ik kende die kernkwadranten idd al maar had dat nog niet aan mijn probleem gekoppeld. Is wel een inzicht! ik besef ineens waarom ik me er zo vreselijk aan erger. Dat is omdat ik als 1 van mijn kwaliteiten mijn bescheidenheid zie. Soms schiet ik daarin door en word ik te bescheiden, dus onzeker en onzichtbaar. Mijn vriend zit in mijn allergie door zoveel over zichzelf te gaan praten, ik vind hem daardoor arrogant overkomen terwijl ik ergens weet dat hij dat niet is. Zelf zou ik er soms misschien een beetje meer van willen hebben, dus deels daarom steekt het ook zo!
Jullie hebben dus gelijk met dat ik met mezelf aan de slag kan en Celeone, ik denk idd dat mijn vriend er wat aan kan hebben als ik deze feedback op een niet-aanvallende manier op hem overbreng.
Ik kan hier dus wat mee, maar wat ik nog steeds lastig vind (ja..ik blijf maar doorgaan met zeiken ;)) is dat ik me op de momenten zelf zo erger en dan niet weet wat ik met mijn emoties aan moet. Nadenken over kernkwadranten e.d. kan ik goed achteraf doen en dan voelt alles weer anders, maar op de momenten van irritatie zelf weet ik simpelweg niet wat te doen. Ik word dan kortaf en lullig naar mijn vriend toe en moet tegelijk mijn tranen inslikken omdat ik niet zo wil reageren en ook vind dat mijn vriend dat niet verdient. Heb dat ook met andere dingetjes waar ik me aan kan ergeren. Ben naar mezelf toe ook heel geirriteerd als ik dingen doe/zeg die mij zelf niet aanstaan. Hebben jullie een idee wat ik daarmee kan doen?
donderdag 27 december 2007 om 10:34
@wanda_p: met wat jij zegt ben ik het verstandelijk dus helemaal eens. Maar ondertussen speelt het wel een rol dat ik ergens vind dat hij anders zou moeten doen (ookal wil ik dat niet vinden) en heb ik dus wel last van de bijbehorende emoties (als irritatie en schuldgevoel). Vind het een beetje flauw dat je het geneuzel noemt, want het is wel degelijk iets waar ik mee zit. Het is fijn voor jou als jij je accepterender kunt opstellen en mijn vraag is dus hoe ik dat moet doen.
donderdag 27 december 2007 om 10:47
Feverine, ik kan me er wel wat bij voorstellen. De enige tip die ik je mee kan geven is: relativeren! Als je die irritatie in je voelt opborrelen, niet teveel aandacht aan besteden, vooral niet je humeur door laten bederven. Probeer de situatie om te buigen, door zelf vragen te stellen ipv je vriend kortaf te bejegenen. Probeer vooral ook in het oog te houden waar je wel blij mee bent en niet teveel aandacht te geven aan de dingen die je minder leuk vindt. Het heeft inderdaad veel met perfectionisme te maken, dat je op alle slakken zout gaat leggen. Je wordt er niet gelukkiger van, en je omgeving ook niet. En accepteer dat jezelf minder goede kanten hebt, en je vriend ook. Veel mensen voelen zich onzeker in gesprek met anderen en weten niet altijd even goed hoe ze zich moeten gedragen of denken achteraf: had ik maar... Volgens mij kun je het best positief formuleren naar hem toe, je schrijft zelf al: ik zou het fijn vinden als hij meer interesse toont in anderen. Dat is een positieve benadering, geen kritiek.
Aan de andere kant kun je zijn gedrag ook anders bekijken: door verhalen te vertellen houdt je vriend het gesprek wel gaande. Sommige mensen weten niet hoe ze een gesprek gaande houden en zeggen niks meer. Ook niet echt gezellig! Voor sommige mensen is het juist leuk als er een ´entertainer´ bij zit die boordevol verhalen zit.
By the way, ik vind het geen geneuzel. Iedereen heeft dingen waar hij zich aan ergert bij een ander, en het is alleen maar goed lijkt mij om daar eens wat meer bij stil te staan en de mening en tips van anderen te vragen.
Aan de andere kant kun je zijn gedrag ook anders bekijken: door verhalen te vertellen houdt je vriend het gesprek wel gaande. Sommige mensen weten niet hoe ze een gesprek gaande houden en zeggen niks meer. Ook niet echt gezellig! Voor sommige mensen is het juist leuk als er een ´entertainer´ bij zit die boordevol verhalen zit.
By the way, ik vind het geen geneuzel. Iedereen heeft dingen waar hij zich aan ergert bij een ander, en het is alleen maar goed lijkt mij om daar eens wat meer bij stil te staan en de mening en tips van anderen te vragen.
donderdag 27 december 2007 om 10:52
Misschien nog een tip om meer te leren relativeren: ik was er zelf ook nooit een ster in (decennialang met kromme tenen gezeten tijdens de kerstdagen 
, afgelopen kerst weer, haha) maar heb gemerkt dat meditatie oefeningen daarbij helpen. Je leert dan je gevoelens te observeren, maar ze nemen je niet meer helemaal in beslag. Je leert dat een gevoel komt en ook weer gaat.
, afgelopen kerst weer, haha) maar heb gemerkt dat meditatie oefeningen daarbij helpen. Je leert dan je gevoelens te observeren, maar ze nemen je niet meer helemaal in beslag. Je leert dat een gevoel komt en ook weer gaat.
donderdag 27 december 2007 om 10:59
@Lova: dank je wel voor je reactie! Jij schrijft veel dingen waar ik wat aan heb! Relativeren, daarmee sla je de spijker op zijn kop. Dat is iets dat ik voor mezelf soms zo vreselijk moeilijk vind! Maak in mijn hoofd de grootste drama's van dingen, daarom vind ik het ook zo erg dat ik me erger! Dus dat is een hele goeie..
Wat je zegt over meditatie-oefeningen ook, ik wil namelijk erg graag leren niet zo 'meegesleept' te worden door mijn gevoelens en/of gedachten. Wat voor oefeningen doe jij zoal of heb je een tip waar ik dat soort oefeningen kan vinden?
Wat je zegt over meditatie-oefeningen ook, ik wil namelijk erg graag leren niet zo 'meegesleept' te worden door mijn gevoelens en/of gedachten. Wat voor oefeningen doe jij zoal of heb je een tip waar ik dat soort oefeningen kan vinden?
donderdag 27 december 2007 om 11:00
Ik vind ergeren in een relatie een behoorlijke killer eigenlijk. Mijn vriend is ook niet zo'n kletser maar t gaat prima met mijn familie hoor. Ik verwacht van hem geen ellelange conversaties over hoe het met iedereen gaat enzovoort. Misschien dat je je even iets minder druk moet maken over wat jouw familie van hem vindt. Als je dat loslaat zal je je een stuk minder ergeren denk ik. Praat hij met jou wel goed? En zit je relatie verder ook goed? laat het dan lekker los meid. Of praat er eens met hem over en vraag hoe het komt dat hij die houding aanneemt en hoe hij zich dan voelt als hij bij jouw familie is. Al denk ik dat de meeste mannen niet op zo'n vraag zitten te wachten 
donderdag 27 december 2007 om 12:13
Ik kan me best voorstellen dat je hier helemaal niet trots op bent en ik ben het met Ambrosia eens. Wat nu als het andersom was geweest? Jij zit bij je schoonouders - waar je je misschien niet helemaal op je gemak voelt want je kent die mensen nog niet zo lang- en probeert beleefd en vriendelijk te zijn en leuk over te komen. Jouw vriend ziet dat anders en ergert zich aan je omdat je opschept, dom praat of niet luistert. Nou..lekker dan...
donderdag 27 december 2007 om 13:23
@ambrosia9: misschien helpt me dat idd ook, om te proberen los te laten of anderen hem wel leuk vinden. De relatie zit verder wel goed en wij praten samen ook goed (de ene keer beter dan de andere keer, maar bij mij toont hij soms kwetsbaarheid en zeker interesse).
@marie_liselotte: ik zei al dat ik me er schuldig over voel. Ik heb mezelf alleen ook niet gemaakt en zit zelf echt niet op ergernisgevoelens te wachten, maar ik voel ze wel! En ik probeer er juist iets goeds mee te doen door hier adviezen te vragen en hem niet meteen lastig te vallen met dit soort dingen. Het omdraaien werkt achteraf wel, maar niet op dat moment!
Ik zou het andersom zeker niet leuk vinden als mijn vriend zich aan me zou ergeren, dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om tegen hem te zeggen! En wat je zegt dat hij zijn best doet leuk over te komen is zeker waar, want dat zei hij na afloop zelfs. Dat hij het moeilijk vindt helemaal zichzelf te zijn, het idee heeft dingen 'goed' te moeten zeggen en zijn beste beentje voor wil zetten bij mijn familie.
En trouwens: ik erger me ook met zeer veel regelmaat aan mezelf en ook daar heb ik last van. Ik ben een moeilijk mens, denk ik.
@marie_liselotte: ik zei al dat ik me er schuldig over voel. Ik heb mezelf alleen ook niet gemaakt en zit zelf echt niet op ergernisgevoelens te wachten, maar ik voel ze wel! En ik probeer er juist iets goeds mee te doen door hier adviezen te vragen en hem niet meteen lastig te vallen met dit soort dingen. Het omdraaien werkt achteraf wel, maar niet op dat moment!
Ik zou het andersom zeker niet leuk vinden als mijn vriend zich aan me zou ergeren, dat is ook de reden waarom ik het zo moeilijk vind om tegen hem te zeggen! En wat je zegt dat hij zijn best doet leuk over te komen is zeker waar, want dat zei hij na afloop zelfs. Dat hij het moeilijk vindt helemaal zichzelf te zijn, het idee heeft dingen 'goed' te moeten zeggen en zijn beste beentje voor wil zetten bij mijn familie.
En trouwens: ik erger me ook met zeer veel regelmaat aan mezelf en ook daar heb ik last van. Ik ben een moeilijk mens, denk ik.
donderdag 27 december 2007 om 13:37
donderdag 27 december 2007 om 14:52
Je zegt dat je zelf nogal bescheiden bent en dat je wilt dat je vriend bij je familie in de smaak valt. Kan het misschien zijn dat die bescheidenheid is ontstaan doordat jouw familie je niet de ruimte gaf om jezelf te zijn en te zeggen wat je wilde zeggen? En ben je misschien bang dat je familie zich aan jouw vriend ergert, waardoor je steeds met kromme tenen zit uit angst dat dat gebeurt en dat ze hem arrogant vinden en jou daar min of meer ook om afwijzen?
Mijn vader had bijv. nogal een kort lontje en was heel erg snel geirriteerd. Hij kon niet tegen 'gesmak', ook niet als we doodnormaal zaten te eten. Ik zat dus altijd met een gestressed gevoel heel voorzichtig te kauwen en durfde dan amper mijn eten door te slikken. Het liefst was ik ook niet alleen met hem als ik iets moest eten. Als er een vriendinnetje kwam eten dat wat meer smakte dan wij en zich van geen kwaad bewust was, dan zat ik ook met kromme tenen en een gestressed gevoel uit angst dat mijn vader er 'last' van zou hebben.
Het allervervelendst is nog dat ik nu zelf ook soms geirriteerd raak door gesmak en als ik in een wat mindere stemming ben kan ik het van mijn kinderen ook niet hebben (maar reageer dan gelukkig niet zo overtrokken als mijn pa deed). Ik probeer dan inderdaad om een soort yoga/meditatie te doen, dus alle spieren ontspannen en het gesmak toe te laten, zonder me eraan te ergeren.
Misschien niet helemaal hetzelfde voorbeeld, maar ik hoop dat je een beetje de vergelijking kunt zien.
Mijn vader had bijv. nogal een kort lontje en was heel erg snel geirriteerd. Hij kon niet tegen 'gesmak', ook niet als we doodnormaal zaten te eten. Ik zat dus altijd met een gestressed gevoel heel voorzichtig te kauwen en durfde dan amper mijn eten door te slikken. Het liefst was ik ook niet alleen met hem als ik iets moest eten. Als er een vriendinnetje kwam eten dat wat meer smakte dan wij en zich van geen kwaad bewust was, dan zat ik ook met kromme tenen en een gestressed gevoel uit angst dat mijn vader er 'last' van zou hebben.
Het allervervelendst is nog dat ik nu zelf ook soms geirriteerd raak door gesmak en als ik in een wat mindere stemming ben kan ik het van mijn kinderen ook niet hebben (maar reageer dan gelukkig niet zo overtrokken als mijn pa deed). Ik probeer dan inderdaad om een soort yoga/meditatie te doen, dus alle spieren ontspannen en het gesmak toe te laten, zonder me eraan te ergeren.
Misschien niet helemaal hetzelfde voorbeeld, maar ik hoop dat je een beetje de vergelijking kunt zien.
donderdag 27 december 2007 om 15:21
@Sunshine585: je zette me wel aan het denken, en ik denk dat dit wel deels een rol speelt. Ik vind mijn familie kritisch en heb een achtergrond waarbij er altijd veel voor mij gedacht en gedaan is, waardoor ik nu moeite heb met te vertrouwen op mijn eigen oordeel en wat ik wil. Ik vind hun goedkeuring net iets te belangrijk, terwijl mijn familie nu juist zegt dat ik op mezelf moet varen en dat het enige wat telt is dat ik gelukkig ben.
Toch merk ik dus dat ik meer bezig ben met hoe mijn vriend overkomt bij mijn familie dan bij de zijne. In dat laatste geval erger ik me ook veel minder snel.
Maar toch is denk ik het belangrijkste dat ik een beeld heb van hoe dingen moeten zijn en hoe mensen zouden moeten reageren. En ik ben vreselijk onzeker over mezelf, maar ik vind mijn contactuele vaardigheden wel goed ontwikkeld. Ik kan makkelijk contact leggen en mensen kunnen hun verhaal bij me doen, is mijn idee. Daarom denk ik wel eens bij mijn vriend: 'is het nou zo moeilijk iets meer te vragen en wat minder te praten over wat je weet?' Ik zie het al snel als arrogant en ik wil dat, met name mijn familie, hem ziet alsof hij 1 van ons is, zeg maar.
En ik besef heel goed dat ik veel te veel wil en verwacht en dat ik dat niet moet doen, maar op sommige momenten kan ik het dus niet loslaten en voel ik me daar heel rot over. Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik zo onverdraagzaam kon zijn dat ik gedrag van mensen wil veranderen, maar ik ben het wel. En dan al helemaal van de mensen die zo dichtbij me staan.
Toch merk ik dus dat ik meer bezig ben met hoe mijn vriend overkomt bij mijn familie dan bij de zijne. In dat laatste geval erger ik me ook veel minder snel.
Maar toch is denk ik het belangrijkste dat ik een beeld heb van hoe dingen moeten zijn en hoe mensen zouden moeten reageren. En ik ben vreselijk onzeker over mezelf, maar ik vind mijn contactuele vaardigheden wel goed ontwikkeld. Ik kan makkelijk contact leggen en mensen kunnen hun verhaal bij me doen, is mijn idee. Daarom denk ik wel eens bij mijn vriend: 'is het nou zo moeilijk iets meer te vragen en wat minder te praten over wat je weet?' Ik zie het al snel als arrogant en ik wil dat, met name mijn familie, hem ziet alsof hij 1 van ons is, zeg maar.
En ik besef heel goed dat ik veel te veel wil en verwacht en dat ik dat niet moet doen, maar op sommige momenten kan ik het dus niet loslaten en voel ik me daar heel rot over. Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik zo onverdraagzaam kon zijn dat ik gedrag van mensen wil veranderen, maar ik ben het wel. En dan al helemaal van de mensen die zo dichtbij me staan.
donderdag 27 december 2007 om 15:46
Feverine, waarom zou je je niet mogen ergeren aan je vriend? Je ergert je toch wel vaker aan mensen. Dat is menselijk.
Maar waarom zou je bepaald gedrag niet mogen bespreken met hem?
Ik denk daar anders over hoor.
Je hoeft hem niet de grond in te boren, af te kraken of helemaal te willen veranderen. En natuurlijk is het goed om te kijken naar wat het in jou is en of je niet teveel van je familie af laat hangen.
Maar als je vriend bepaald gedrag heeft waar hij zich misschien zelf niet van bewust is dan kun je dat toch met hem bespreken. Misschien wil hij zelf ook wel anders?
Dat doe je bv met vriendinnen onder elkaar toch ook?
Ik heb iets soortgelijks ook weleens van een vriendin te horen gekregen. Dat als iemand iets vertelde ik te snel met een eigen verhaal kwam. Fijn dat ze het lef heeft om dat eerlijk te vertellen, op een respectvolle manier. Nu kan ik er op letten als ik dat nodig vind.
Je moet niet je eigen gevoelens op hem projecteren natuurlijk. Maar ik vind dat je in een relatie echt wel elkaars gedrag kunt bespeken.
Maar waarom zou je bepaald gedrag niet mogen bespreken met hem?
Ik denk daar anders over hoor.
Je hoeft hem niet de grond in te boren, af te kraken of helemaal te willen veranderen. En natuurlijk is het goed om te kijken naar wat het in jou is en of je niet teveel van je familie af laat hangen.
Maar als je vriend bepaald gedrag heeft waar hij zich misschien zelf niet van bewust is dan kun je dat toch met hem bespreken. Misschien wil hij zelf ook wel anders?
Dat doe je bv met vriendinnen onder elkaar toch ook?
Ik heb iets soortgelijks ook weleens van een vriendin te horen gekregen. Dat als iemand iets vertelde ik te snel met een eigen verhaal kwam. Fijn dat ze het lef heeft om dat eerlijk te vertellen, op een respectvolle manier. Nu kan ik er op letten als ik dat nodig vind.
Je moet niet je eigen gevoelens op hem projecteren natuurlijk. Maar ik vind dat je in een relatie echt wel elkaars gedrag kunt bespeken.
donderdag 27 december 2007 om 15:53
donderdag 27 december 2007 om 16:41
Tuurlijk mag je je ergeren aan je vriend, je bent zoch zeker een mens!
Iedereen ergert zich wel eens (terecht OF onterecht overigens) daar zijn we ten slotte mens voor.
Denk alleen dat je er voor jezelf niet zo'n punt van moet maken en het gewoon met hem moet bespreken, je zegt zelf al dat jullie samen wel goed kunnen praten.
Probeer het niet te aanvallend te laten klinken maar er watvan zeggen kan geen kwaad denk ik.
Als je namelijk niets zegt wordt je ergernis alleen maar groter denk ik.
@Ambrosia, vind jij echt alles leuk wat je lief doet/zegt enz enz?
Lijkt me ook een beetje saai als ik eerlijk bent.
Iedereen ergert zich wel eens (terecht OF onterecht overigens) daar zijn we ten slotte mens voor.
Denk alleen dat je er voor jezelf niet zo'n punt van moet maken en het gewoon met hem moet bespreken, je zegt zelf al dat jullie samen wel goed kunnen praten.
Probeer het niet te aanvallend te laten klinken maar er watvan zeggen kan geen kwaad denk ik.
Als je namelijk niets zegt wordt je ergernis alleen maar groter denk ik.
@Ambrosia, vind jij echt alles leuk wat je lief doet/zegt enz enz?
Lijkt me ook een beetje saai als ik eerlijk bent.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 27 december 2007 om 16:45
Feverine, please please, leg het probleem niet bij hem. Jij ergert je, niet hij. Als het nu een hele kwalijke eigenschap was van hem, okay, dan zou je kunnen proberen hem bij te schaven, maar dat is het niet. Dit valt ruimschoots in de marge van "iedereen heeft zijn eigenaardigheden, goede en minder goede kanten".
Je zou jezelf er volgens mij een enorm plezier mee doen om te leren minder perfectionistisch te zijn, meer te relativeren en gewoon basic "innerlijke rust" te vinden. Dit issue los je niet op door hem te veranderen. Want daarna dient zich gewoon het volgende aan waar jij onrustig van wordt en dat veranderd moet worden. Dat kan iets m.b.t. hem zijn, of een vriendin, collega of de kat van de buren. Het zit in jou - los het ook in jou op.
Je zou jezelf er volgens mij een enorm plezier mee doen om te leren minder perfectionistisch te zijn, meer te relativeren en gewoon basic "innerlijke rust" te vinden. Dit issue los je niet op door hem te veranderen. Want daarna dient zich gewoon het volgende aan waar jij onrustig van wordt en dat veranderd moet worden. Dat kan iets m.b.t. hem zijn, of een vriendin, collega of de kat van de buren. Het zit in jou - los het ook in jou op.
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
niet alles bespreekbaar maken en willen oplossen, anders wordt je relatie saai.
donderdag 27 december 2007 om 16:58
@ Free, nee dat zei ze niet, ik zat het me gewoon af te vragen omdat Ambrosia ergernis in een relatie "killing" vind
Ik vind het niet killing, eerder menselijk, zat me dus in alle eerlijkheid gewoon af te vragen hoe de relatie daar in elkaar stak (ja ja ik geef toe ik ben een aagje)
Ik vind het niet killing, eerder menselijk, zat me dus in alle eerlijkheid gewoon af te vragen hoe de relatie daar in elkaar stak (ja ja ik geef toe ik ben een aagje)
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
