Relaties
alle pijlers
ik erger me, maar mag hem niet willen veranderen...toch?
donderdag 27 december 2007 om 08:54
De kerstdagen zijn achter de rug en het was een intensief familiegebeuren: eerste kerstdag bij zijn ouders, tweede kerstdag bij de mijne. Nu heb ik gemerkt dat ik me in gezelschap aan mijn vriend kan ergeren en ik weet niet goed wat ik daarmee aan moet.
Ik heb het vooral als hij bij mijn familie is, ik denk omdat ik het belangrijk vind dat hij dan 'in de smaak valt'.
Ik vind dus dat mijn vriend in gezelschap te weinig vragen stelt aan anderen en te veel gaat zitten praten over wat hij zelf heeft gedaan of over iets dat hij weet bv. Ik kan me daar zo aan ergeren! Tegelijk voel ik me schuldig dat ik me aan hem erger en verdrietig ook, want ik wil dat gevoel helemaal niet hebben! Ik weet ook niet zo goed of ik hem erop aan moet spreken. In principe moet je elkaar toch niet willen veranderen? Maar ik zou het echt zo fijn vinden als hij eens wat meer aan anderen vroeg en zo geinteresseerder in anderen overkomt. Ik denk zelfs dat hij daar zelf ook veel aan heeft als hij leert dat meer te doen. Heb het idee dat hij een houding aanneemt in gezelschap om zich stevig te voelen en ik vind die houding stom. Mijn vriend heeft ooit eens gezegd dat hij zich onzeker kan voelen over hoe hij met anderen gesprekken voert-dat hij het idee heeft gesprekken niet aan de gang te kunnen blijven houden. Daarom vind ik het extra moeilijk er iets van te zeggen-wil hem niet bekritiseren en zo onzekerder daarover maken! Daar komt bij dat ik mezelf afgelopen tijd ook van een aantal zeer nare kanten heb laten zien (waaronder tijdens PMS, zie andere topic) en daardoor denk ik ook: 'wie ben ik om me aan hem te ergeren en te gaan zeggen dat hij bepaalde dingen anders moet doen'. Tegelijk neemt mijn ergernis niet af als ik tegen mezelf zeg dat ik ook niet perfect ben, etc etc.
Het is trouwens ook zo dat ik hem verder hartstikke lief vind en blij met hem ben, dus uitmaken is voor mij geen optie. Maar hoe kom ik van dat nare geirriteerde gevoel af dat ik zo nu en dan bij hem kan hebben? Hebben jullie tips?
Ik heb het vooral als hij bij mijn familie is, ik denk omdat ik het belangrijk vind dat hij dan 'in de smaak valt'.
Ik vind dus dat mijn vriend in gezelschap te weinig vragen stelt aan anderen en te veel gaat zitten praten over wat hij zelf heeft gedaan of over iets dat hij weet bv. Ik kan me daar zo aan ergeren! Tegelijk voel ik me schuldig dat ik me aan hem erger en verdrietig ook, want ik wil dat gevoel helemaal niet hebben! Ik weet ook niet zo goed of ik hem erop aan moet spreken. In principe moet je elkaar toch niet willen veranderen? Maar ik zou het echt zo fijn vinden als hij eens wat meer aan anderen vroeg en zo geinteresseerder in anderen overkomt. Ik denk zelfs dat hij daar zelf ook veel aan heeft als hij leert dat meer te doen. Heb het idee dat hij een houding aanneemt in gezelschap om zich stevig te voelen en ik vind die houding stom. Mijn vriend heeft ooit eens gezegd dat hij zich onzeker kan voelen over hoe hij met anderen gesprekken voert-dat hij het idee heeft gesprekken niet aan de gang te kunnen blijven houden. Daarom vind ik het extra moeilijk er iets van te zeggen-wil hem niet bekritiseren en zo onzekerder daarover maken! Daar komt bij dat ik mezelf afgelopen tijd ook van een aantal zeer nare kanten heb laten zien (waaronder tijdens PMS, zie andere topic) en daardoor denk ik ook: 'wie ben ik om me aan hem te ergeren en te gaan zeggen dat hij bepaalde dingen anders moet doen'. Tegelijk neemt mijn ergernis niet af als ik tegen mezelf zeg dat ik ook niet perfect ben, etc etc.
Het is trouwens ook zo dat ik hem verder hartstikke lief vind en blij met hem ben, dus uitmaken is voor mij geen optie. Maar hoe kom ik van dat nare geirriteerde gevoel af dat ik zo nu en dan bij hem kan hebben? Hebben jullie tips?
vrijdag 28 december 2007 om 00:06
Ik vind het supergoed van je dat je het probleem zelf onder ogen ziet. Of liever niet probleem, maar jouw gevoel. Het is denk ik heel normaal om je af en toe aan iemand te ergeren, ook als het je partner is. Ik herken het zelf ook. Ik kan soms echt vanbinnen heel woest worden van sommige eigenschappen van mijn vriend. Ik hou mezelf dan maar voor (wel moeilijk op zo'n moment) dat hij wel altijd engelengeduld met mij heeft. En dat ik niet die zeurende bitch wil zijn. En dan vind ik hem al snel weer zoooo lief en oke, en mezelf ook. Ik heb verder weinig tips ofzo, wel hoop ik dat je ergernissen van tijdelijke aard zijn en niet alles gaan beheersen, want dan heb je denk ik wel een probleem.
vrijdag 28 december 2007 om 09:50
Vertoont je vriend dit gedrag alleen in gezelschap of toont hij ook weinig interesse in jou? Dat zou verklaren waarom je je juist zo ergert als je met hem in eigen familiekring bent, je denkt dan misschien dat je familie denkt dat jij een vriend hebt die alleen in zichzelf geinteresseerd is.
Als hij verder een lieve vriend is die ook rekening met je houdt en in je geinteresseerd is dan zou ik het proberen los te laten.
Als hij verder een lieve vriend is die ook rekening met je houdt en in je geinteresseerd is dan zou ik het proberen los te laten.
vrijdag 28 december 2007 om 10:54
@Free32: ik denk wel dat je gelijk hebt. Als hij dit zou veranderen is er wel weer iets anders. Ik heb teveel behoefte dingen naar mijn hand te zetten, overigens zonder dat ik dat actief uit.
@aventura: bedankt dat je zegt dat je het goed vindt dat ik het onder ogen zie! Wat je zegt helpt me wel, want mijn vriend probeert mij idd ook niet te veranderen..hoewel hij bij bepaald gedrag van mij ook wel eens kan uitspreken dat hij het fijner zou vinden als ik het anders zou doen, maar dat is minder dwingend!
@wanda_p: je hebt daar een goed punt. Hij mag ook zijn zoals hij is, maar soms heb ik teveel het perfecte plaatje in mijn hoofd wat ik dus los moet laten. Zonder dat plaatje heb ik denk ik veel minder stress.
@benq: hij toont niet weinig interesse in mij, dus het is idd zo dat ik dan denk dat mijn familie zou kunnen denken (onterecht) dat hij alleen in zichzelf geinteresseerd is en dat wil ik niet. Maar goed, de vraag is natuurlijk waarom zo belangrijk is wat mijn familie zou denken. Ik realiseer me nu dat erbij komt dat ik op die momenten zelf ineens twijfel aan zijn interesse voor mij, ik vind hem dan namelijk arrogant overkomen en dan even lijkt het alsof hij dat altijd doet of zo. Ik heb dan het gevoel dat hij boven me staat. Ik besef dat ik dat zelf zo inkleur vanuit mijn onzekerheid, maar iedere keer speelt dit weer op. Vanochtend heb ik hier met hem een gesprek over gehad (dit aan hem uitgelegd dat ik me zo voel als hij zich zo opstelt) en toen merkte ik weer dat hij wel degelijk interesse heeft in hoe ik de dingen ervaar en hij wil er dan van alles aan doen om te zorgen dat ik me er niet zo bij voel. Hij doet zo'n beetje 9 lieve dingen naar mij toe en als hij dan 1 ding doet waar ik me niet prettig bij voel is mijn vertrouwen even weg of zo, en interpreteer ik alles wat hij doet vanuit het negatieve. Het is niet eerlijk, maar ik besef me ineens dat het bij mij zo werkt. Ik moet daar dus echt wat mee.
Maar steeds blijft het bij mij dat ik het makkelijker vind inzicht te hebben in hoe problemen bij mij onstaan dan dat ik weet wat ik er praktisch aan moet doen.
Loslaten..mooi woord, maar HOE doe je het?
@aventura: bedankt dat je zegt dat je het goed vindt dat ik het onder ogen zie! Wat je zegt helpt me wel, want mijn vriend probeert mij idd ook niet te veranderen..hoewel hij bij bepaald gedrag van mij ook wel eens kan uitspreken dat hij het fijner zou vinden als ik het anders zou doen, maar dat is minder dwingend!
@wanda_p: je hebt daar een goed punt. Hij mag ook zijn zoals hij is, maar soms heb ik teveel het perfecte plaatje in mijn hoofd wat ik dus los moet laten. Zonder dat plaatje heb ik denk ik veel minder stress.
@benq: hij toont niet weinig interesse in mij, dus het is idd zo dat ik dan denk dat mijn familie zou kunnen denken (onterecht) dat hij alleen in zichzelf geinteresseerd is en dat wil ik niet. Maar goed, de vraag is natuurlijk waarom zo belangrijk is wat mijn familie zou denken. Ik realiseer me nu dat erbij komt dat ik op die momenten zelf ineens twijfel aan zijn interesse voor mij, ik vind hem dan namelijk arrogant overkomen en dan even lijkt het alsof hij dat altijd doet of zo. Ik heb dan het gevoel dat hij boven me staat. Ik besef dat ik dat zelf zo inkleur vanuit mijn onzekerheid, maar iedere keer speelt dit weer op. Vanochtend heb ik hier met hem een gesprek over gehad (dit aan hem uitgelegd dat ik me zo voel als hij zich zo opstelt) en toen merkte ik weer dat hij wel degelijk interesse heeft in hoe ik de dingen ervaar en hij wil er dan van alles aan doen om te zorgen dat ik me er niet zo bij voel. Hij doet zo'n beetje 9 lieve dingen naar mij toe en als hij dan 1 ding doet waar ik me niet prettig bij voel is mijn vertrouwen even weg of zo, en interpreteer ik alles wat hij doet vanuit het negatieve. Het is niet eerlijk, maar ik besef me ineens dat het bij mij zo werkt. Ik moet daar dus echt wat mee.
Maar steeds blijft het bij mij dat ik het makkelijker vind inzicht te hebben in hoe problemen bij mij onstaan dan dat ik weet wat ik er praktisch aan moet doen.
Loslaten..mooi woord, maar HOE doe je het?
