Jong gezin, oud zeer [lege OP]

Therapie. Dit is echt iets waar je gewoon hulp voor kan vragen. Bel de HA en vraag een verwijzing. Of eerst naar de praktijkondersteuner GGZ, dat is via huisartsenzorg. Laagdrempelig en vooral praktisch en als niet voldoende is kan die gericht doorverwijzen.

Ano, je ouders hebben voor je gedaan wat zij konden:
een dak boven je hoofd, je te eten geven, je kleding kopen, je naar zwemles brengen, zorgen dat je je tanden poetste en op tijd naar bed ging, naar oudergesprekken op je school.

Dat jij nog meer behoeftes had,
drong niet tot hen door.
Ze gaan het je niet geven.
Het zit er niet in.

Geef jezelf die bevestiging.
Zeg tegen jezelf:
Je bent genoeg.
Je bent goed genoeg.
You are enough.
Je bent waardevol.

Therapie, echt hoor, begin maandag

Mijn complimenten voor je zelfreflectie. Wat je beschrijft klopt. Ik dacht dat ik mijn onplezierige jeugd achter me had gelaten, en vond het heel confronterend toen ik merkte dat het zo niet werkt als je moeder wordt.

Als je dingen tekort komt als kind, maak je jezelf vaak wijs dat je dat ook niet echt nodig had; je vermant jezelf. Of je denkt dat je het verdiend had of dat het jouw eigen schuld was. Het is een copingstrategie.

Maar je kunt niet hard zijn voor jezelf en zacht voor je kinderen...

Dus OF je gaat patronen herhalen omdat het teveel pijn doet om te erkennen hoe je het als kind zelf niet leuk vond, en je probeert doof te blijven voor de behoefte van je kinderen door op hen te reageren zoals er op jou werd gereageerd, OF je leeft je in in je kinderen en bent een andere ouder voor ze dan je zelf gehad hebt.
Maar dan heb je wel te dealen met je eigen weggestopte gevoelens; je gaat steeds het contrast zien tussen wat zij krijgen en hoe jij het had. En dan heb je er eigenlijk nog een behoeftig kind er bij: de miniversie van jezelf.

Het is inderdaad fijn om een psycholoog te zoeken en ruimte voor jezelf te maken. Vaak schiet dat er bij in als je kinderen jong zijn, maar jij hebt wat achterstallig onderhoud nodig. Je gaat dingen voelen (als je jezelf dat toestaat). Het zijn hele oprechte behoeften en jij heb je op dat vlak niet kunnen ontwikkelen, dus het blijft je dwars zitten tot je jezelf de ruimte geeft om wel teleurgesteld of verdrietig te zijn. En dat mag: het lucht op en je wordt er een fijnere moeder van en een milder mens.

Er zijn goede opvoedboeken geschreven over dit onderwerp: hoe kinderen dingen triggeren die jij zelf op hun leeftijd hebt meegemaakt, en hoe je daar richting hen mee omgaat. Maar ik kan de titels even niet voor de geest halen. Misschien weet iemand anders dat.

Lila-Linda schreef: ↑

18-02-2023 15:20

Therapie, echt hoor, begin maandag

Zou fijn zijn.
Helaas zijn de wachtlijsten in de GGZ enorm lang. Ik heb anderhalf jaar op de wachtlijst gestaan vanaf het moment dat ik besloot dat ik er echt wat mee wilde.

Dus TO, ga je oriënteren, en zorg dat je op wachtlijsten komt. Officieel is het de bedoeling dat je je op 1 plek inschrijft, maar als je er zo lang op moet wachten, kan je beter spreiden, ook als dat betekent dat je huisarts 2x dezelfde verwijsbrief moet maken voor twee instellingen.

Niet iedere therapie en therapeut past bij je; je moet wel een klik voelen. Probeer bij de oriënterende gesprekken duidelijkheid te krijgen hoe ze naar je kijken en wat een goede aanpak lijkt, zodat je iets te kiezen hebt.

Ik had mezelf ingeschreven bij een grotere organisatie in een nabije stad, maar zag dat er op fietsafstand in mijn kleine woonplaats een therapeut zat die mij qua vakgebied en focus aansprak: ze had ook relatietherapie en gezinstherapie in haar pakket, en het leek me nuttig dat dat in ieder geval een optie was. Ze werkt in een grote instelling maar doet dit er 2 dagen per week bij.
Heb 2x moeten vragen of ik op haar wachtlijst mocht: die was eigenlijk vol, maar ze vond me gemotiveerd.
Met haar had ik een persoonlijke intake (met videobellen): bij een grote organisatie wordt je vaak eerst door iemand gescreend en weet je nog niet wie je daarna gaat helpen. Toen dus wachten tot er een plekje was.

Het vervelende is dat die prettige persoonlijke aanpak in je eigen buurt vaak gedaan wordt door vrijgevestigde psychologen: die hebben niet met iedere verzekering contracten want dat is onwijs veel werk voor ze. Daarvoor moet je dus een restitutiepolis hebben. Mijn zorgverzekeraar wilde net nadat ik gestart was, de restitutie op GGZ schrappen. Ze hebben besloten dat ze het toch nog 1 jaar vergoeden, maar volgend jaar moet ik dus op zoek naar een van de laatste polissen die wel restitutie blijven doen bij vrijgevestigde GGZ zorg. Dat wordt lastig .

Naast nadelen, hebben grotere instellingen dus ook voordelen omdat ze vaak overal wel contracten hebben.

krakje schreef: ↑

18-02-2023 16:08

Zou fijn zijn.
Helaas zijn de wachtlijsten in de GGZ enorm lang. Ik heb anderhalf jaar op de wachtlijst gestaan vanaf het moment dat ik besloot dat ik er echt wat mee wilde.

Dus TO, ga je oriënteren, en zorg dat je op wachtlijsten komt. Officieel is het de bedoeling dat je je op 1 plek inschrijft, maar als je er zo lang op moet wachten, kan je beter spreiden, ook als dat betekent dat je huisarts 2x dezelfde verwijsbrief moet maken voor twee instellingen.

Niet iedere therapie en therapeut past bij je; je moet wel een klik voelen. Probeer bij de oriënterende gesprekken duidelijkheid te krijgen hoe ze naar je kijken en wat een goede aanpak lijkt, zodat je iets te kiezen hebt.

Ik had mezelf ingeschreven bij een grotere organisatie in een nabije stad, maar zag dat er op fietsafstand in mijn kleine woonplaats een therapeut zat die mij qua vakgebied en focus aansprak: ze had ook relatietherapie en gezinstherapie in haar pakket, en het leek me nuttig dat dat in ieder geval een optie was. Ze werkt in een grote instelling maar doet dit er 2 dagen per week bij.
Heb 2x moeten vragen of ik op haar wachtlijst mocht: die was eigenlijk vol, maar ze vond me gemotiveerd.
Met haar had ik een persoonlijke intake (met videobellen): bij een grote organisatie wordt je vaak eerst door iemand gescreend en weet je nog niet wie je daarna gaat helpen. Toen dus wachten tot er een plekje was.

Het vervelende is dat die prettige persoonlijke aanpak in je eigen buurt vaak gedaan wordt door vrijgevestigde psychologen: die hebben niet met iedere verzekering contracten want dat is onwijs veel werk voor ze. Daarvoor moet je dus een restitutiepolis hebben. Mijn zorgverzekeraar wilde net nadat ik gestart was, de restitutie op GGZ schrappen. Ze hebben besloten dat ze het toch nog 1 jaar vergoeden, maar volgend jaar moet ik dus op zoek naar een van de laatste polissen die wel restitutie blijven doen bij vrijgevestigde GGZ zorg. Dat wordt lastig .

Naast nadelen, hebben grotere instellingen dus ook voordelen omdat ze vaak overal wel contracten hebben.

Als je particulier gaat, zijn er geen wachtlijsten
Het is een investering in jezelf, je relatie en je kinderen
Aanvullend verzekerd? Dan krijg je groot deel terug

Of ze belt maandag de huisarts en overlegd daar, als poh GGZ als eerste kan, dan kost haar helemaal niets, is ze binnen een paar weken aan de hulp. En de HA kan ook wachtlijsten zijn bij vrijgevestigde hulpverleners en alle wachttijden bij de ggz instellingen.

Het is niet alsof ze morgen van een flat wil springen, dus waarom zou ze maandag een dure hulpverlener gaan betalen als ze maandag of wanneer de ha plek heeft voor haar, ook gewoon rustig alle opties kan gaan bekijken.

LuciFee2023 schreef: ↑

18-02-2023 16:32

Of ze belt maandag de huisarts en overlegd daar, als poh GGZ als eerste kan, dan kost haar helemaal niets, is ze binnen een paar weken aan de hulp. En de HA kan ook wachtlijsten zijn bij vrijgevestigde hulpverleners en alle wachttijden bij de ggz instellingen.

Het is niet alsof ze morgen van een flat wil springen, dus waarom zou ze maandag een dure hulpverlener gaan betalen als ze maandag of wanneer de ha plek heeft voor haar, ook gewoon rustig alle opties kan gaan bekijken.

Een therapeut is niet voor flatspringers hoor
Die zijn juist voor.mensen als TO

Lang niet iedereen weet, dat je niet via de huisarts hoeft, dat je ook zelf therapie kan inkopen

krakje schreef: ↑

18-02-2023 15:54

Mijn complimenten voor je zelfreflectie. Wat je beschrijft klopt. Ik dacht dat ik mijn onplezierige jeugd achter me had gelaten, en vond het heel confronterend toen ik merkte dat het zo niet werkt als je moeder wordt.

Als je dingen tekort komt als kind, maak je jezelf vaak wijs dat je dat ook niet echt nodig had; je vermant jezelf. Of je denkt dat je het verdiend had of dat het jouw eigen schuld was. Het is een copingstrategie.

Maar je kunt niet hard zijn voor jezelf en zacht voor je kinderen...

Dus OF je gaat patronen herhalen omdat het teveel pijn doet om te erkennen hoe je het als kind zelf niet leuk vond, en je probeert doof te blijven voor de behoefte van je kinderen door op hen te reageren zoals er op jou werd gereageerd, OF je leeft je in in je kinderen en bent een andere ouder voor ze dan je zelf gehad hebt.

Ik denk niet helemaal zoals je het bedoelt. Maar wees je wel bewust dat als je een andere ouder bent voor je kinderen, je op jouw eigen beurt alsnog de kans loopt dat je dingen niet goed doet. Elk mens en elk kind heeft andere behoeften. En de grote behoeften zijn voor de meesten van ons wel duidelijk. Maar op de subtielere behoeften zul je altijd nog de kans lopen om de plank mis te slaan, hoe goed je ook je best doet als ouder om te geven wat je in je hebt en hoopt dat dit past bij jouw kinderen. Het ene kind zal zich gezien en begrepen voelen en de ander niet, terwijl je bij wijze van spreken hetzelfde handelt.

Een andere ouder zijn is niet per definitie een betere ouder zijn. Ouderschap is gecompliceerd en je doet het vaak ook niet goed genoeg. Accepteren dat je ouders ook maar mensen waren die hun beste beentje hebben voorgezet, kan hierbij helpen dragen van die teleurstelling.

Ik ben behoorlijk enthousiast over een boek dat me hier via het forum aangeraden is: Ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson. Ik heb het boek bijna in één ruk uitgelezen, zoveel herkenning! Misschien heb jij er ook wat aan, Ano.

Sinds mijn 1e kind, nu 10 jaar, kwam bij mij alles naar boven. Ik had het vakkundig weggestopt en overlevingsmechanismes die ik mezelf als kind had aangeleerd deden het al die tijd goed. Tot ik zelf een dochter had, die in alles op mij lijkt. Ik wist niet wat ik ermee aan moest, toen ik mezelf hoorde schreeuwen thuis (uit onmacht) besefte ik me dat ik m'n vader was (geen goed teken) en ben ik hulp gaan zoeken. Intensieve groepstherapie, 1 op 1 en EMDR. Het was me alles waard en ik ben blij dat ik nu kan zeggen dat ik m'n jeugd een plekje heb gegeven. Hoewel het altijd onderdeel blijft van mij.

Dat vind ik het meest kloterige van mijn niet-leuke jeugd: het komt maar terug.
En helemaal als je zelf moeder bent.
Zwangerschap riep van alles op, nu is mijn oudste in de puberteit en dat levert ook veel oude gevoelens op.
Het enige dat helpt is professionele hulp zoeken. Er is teveel om van te genieten en trots op te zijn om steeds terug naar die nare emoties te gaan.
Daar heb je te hard voor gevochten.

Lila-Linda schreef: ↑

18-02-2023 17:26

Een therapeut is niet voor flatspringers hoor
Die zijn juist voor.mensen als TO

Lang niet iedereen weet, dat je niet via de huisarts hoeft, dat je ook zelf therapie kan inkopen

Echt bijna iedereen weet dat, alleen niet iedereen heeft daar geld voor, is nogal duur.

LuciFee2023 schreef: ↑

23-02-2023 20:12

Echt bijna iedereen weet dat, alleen niet iedereen heeft daar geld voor, is nogal duur.

Mensen geven geld uit aan de buitenkant
Sportschool. Merkkleding. Antirimpelcreme
Investeren aan de binnenkant is net zo zinnig
En als je aanvullend verzekerd bent, betaal je maar 50%

martje55 schreef: ↑

18-02-2023 17:37

Ik ben behoorlijk enthousiast over een boek dat me hier via het forum aangeraden is: Ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson. Ik heb het boek bijna in één ruk uitgelezen, zoveel herkenning! Misschien heb jij er ook wat aan, Ano.

Ik kon de OP niet meer lezen, maar gezien de reacties heb ik wel een idee over de strekking van het verhaal. Bovengenoemd boek was voor mij ook heel herkenbaar (helaas??). Ik sta op de wachtlijst voor EMDR, nu nog een maand of 4 maar in de tussentijd kunnen dit soort boeken wel helpen met patronen en overtuigingen te herkennen.

Ik wil graag nog twee boeken aanraden met ongeveer hetzelfde onderwerp: ongekende gevoelens van Jonice Webb en Zal ik ooit goed genoeg zijn van Karyl McBride.

Sterkte!