Relaties
alle pijlers
Jonge kinderen, contact missen
vrijdag 6 januari 2023 om 11:03
Hoi allemaal,
Ik ben 35 jaar en heb 2 jonge kinderen waarvan 1 sinds kort op school. We wonen sinds een tijdje in een straat met meerdere gezinnen.
Op dit moment merk ik dat ik me eigenlijk best alleen voel.
Met oude vrienden, buren en zelfs familie is contact verwaterd. Ze zitten in andere fases en zijn druk met carriere, nieuwe relaties, feestjes, samenwonen etc. Terwijl ik zelf natuurlijk helemaal in de jonge kinderen zit en carriere en feesten op dit moment minder mijn aandacht heeft.
Zelfs met mijn beste vriendin merk ik dit, dit werd me pijnlijk duidelijk toen ze voor een belangrijk moment in haar leven een ander "koos" en toen ik dit bespreekbaar maakte gaf ze aan dat we toch ook al een tijd minder met elkaar omgaan.
Ik merk ook dat oude contacten weinig initiatief nemen om af te spreken. Ik ben hier zelf ook schuldig aan, ik heb het erg druk met de kinderen en ben hierdoor een stuk minder flexibel. Maar het doet me pijn dat een aantal me niet af en toe even opzoeken voor een kop koffie. Doordat zij die moeite niet doen ben ik zelf ook minder geneigd om er moeite in te steken. Voorheen verliepen deze contacten als vanzelf, trokken we naar elkaar toe en deden we ook leuke dingen samen. Het voelde altijd als nauwe contacten maar hier is weinig van over.
Voor mij zou het natuurlijk in deze fase fijn zijn om gelijkgestemden om me heen te hebben. Maar het is tot nu toe nog niet gelukt om nieuwe contacten te maken. Verder dan een ouder van een kindje op het kinderdagverblijf waar ik even mee bijpraat komt het niet. Wel hadden we via sport en vakantie contact met ouders omdat mijn zoon (de oudste) met hun kinderen omging tijdens die activiteiten. Ik merk dat er dan, als de sport of vakantie voorbij is nog wel een keertje wordt afgesproken maar daarna verwaterd het.
Ook in onze straat mis ik de aansluiting, terwijl er meerdere gezinnen wonen. Punt is alleen dat die gezinnen verderop in de straat wonen, dus juist niet in ons rijtje. Zij lijken daardoor meer onderling contact te hebben. Op dit moment voelt het contact nog een beetje ongemakkelijk aan, ik zou wel iets kunnen organiseren maar dat voelt een beetje geforceerd.
Op mijn werk heb ik wel fijne collega's. En dit terwijl deze mensen allemaal in andere fases zitten dan ikzelf. Maar hier maakt dit minder uit, het werk is natuurlijk onze gemene deler en verder is de sfeer er heel goed. Fijne collega' s dus wel, maar vrienden zullen het ook niet snel worden, die klik heb ik niet met ze.
Doordat ik me alleen voel sta ik minder stevig in mijn schoenen, merk ik. Als ik potentiele gelijkgestemden tref (buren uit de straat, ouders in een speeltuin) en ik merk dat die persoon niet zo enthousiast/afhoudend reageert, dan steekt me dat. Ik reageer er meteen gevoelig op doordat ik er juist zo' n behoefte aan heb. Inmiddels heb ik ook ervaren dat als je wel wat meer contact met ouders hebt, dit ook weer makkelijk kan verwateren als de gemene deler (bijv de sportles v/d kinderen) wegvalt.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen?
Ik ben 35 jaar en heb 2 jonge kinderen waarvan 1 sinds kort op school. We wonen sinds een tijdje in een straat met meerdere gezinnen.
Op dit moment merk ik dat ik me eigenlijk best alleen voel.
Met oude vrienden, buren en zelfs familie is contact verwaterd. Ze zitten in andere fases en zijn druk met carriere, nieuwe relaties, feestjes, samenwonen etc. Terwijl ik zelf natuurlijk helemaal in de jonge kinderen zit en carriere en feesten op dit moment minder mijn aandacht heeft.
Zelfs met mijn beste vriendin merk ik dit, dit werd me pijnlijk duidelijk toen ze voor een belangrijk moment in haar leven een ander "koos" en toen ik dit bespreekbaar maakte gaf ze aan dat we toch ook al een tijd minder met elkaar omgaan.
Ik merk ook dat oude contacten weinig initiatief nemen om af te spreken. Ik ben hier zelf ook schuldig aan, ik heb het erg druk met de kinderen en ben hierdoor een stuk minder flexibel. Maar het doet me pijn dat een aantal me niet af en toe even opzoeken voor een kop koffie. Doordat zij die moeite niet doen ben ik zelf ook minder geneigd om er moeite in te steken. Voorheen verliepen deze contacten als vanzelf, trokken we naar elkaar toe en deden we ook leuke dingen samen. Het voelde altijd als nauwe contacten maar hier is weinig van over.
Voor mij zou het natuurlijk in deze fase fijn zijn om gelijkgestemden om me heen te hebben. Maar het is tot nu toe nog niet gelukt om nieuwe contacten te maken. Verder dan een ouder van een kindje op het kinderdagverblijf waar ik even mee bijpraat komt het niet. Wel hadden we via sport en vakantie contact met ouders omdat mijn zoon (de oudste) met hun kinderen omging tijdens die activiteiten. Ik merk dat er dan, als de sport of vakantie voorbij is nog wel een keertje wordt afgesproken maar daarna verwaterd het.
Ook in onze straat mis ik de aansluiting, terwijl er meerdere gezinnen wonen. Punt is alleen dat die gezinnen verderop in de straat wonen, dus juist niet in ons rijtje. Zij lijken daardoor meer onderling contact te hebben. Op dit moment voelt het contact nog een beetje ongemakkelijk aan, ik zou wel iets kunnen organiseren maar dat voelt een beetje geforceerd.
Op mijn werk heb ik wel fijne collega's. En dit terwijl deze mensen allemaal in andere fases zitten dan ikzelf. Maar hier maakt dit minder uit, het werk is natuurlijk onze gemene deler en verder is de sfeer er heel goed. Fijne collega' s dus wel, maar vrienden zullen het ook niet snel worden, die klik heb ik niet met ze.
Doordat ik me alleen voel sta ik minder stevig in mijn schoenen, merk ik. Als ik potentiele gelijkgestemden tref (buren uit de straat, ouders in een speeltuin) en ik merk dat die persoon niet zo enthousiast/afhoudend reageert, dan steekt me dat. Ik reageer er meteen gevoelig op doordat ik er juist zo' n behoefte aan heb. Inmiddels heb ik ook ervaren dat als je wel wat meer contact met ouders hebt, dit ook weer makkelijk kan verwateren als de gemene deler (bijv de sportles v/d kinderen) wegvalt.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen?
vrijdag 6 januari 2023 om 12:11
Wacht even af tot je kind vriendjes meeneemt vanuit school. Dan heb je ook meer aanspraak op het schoolplein. Zijn de andere gezinnen ook op dezelfde school als je kind? En van dezelfde leeftijd?
Je kunt je op school ook aanmelden als hulp ouder. Daar leer je ook mensen kennen.
Een nieuwe fase is ook vaak nieuwe mensen leren kennen.
Je kunt je op school ook aanmelden als hulp ouder. Daar leer je ook mensen kennen.
Een nieuwe fase is ook vaak nieuwe mensen leren kennen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
vrijdag 6 januari 2023 om 12:17
Ik herken dit wel.
Bij mij komt het niet zozeer doordat al mijn vrienden in een andere leeftijdsfase zitten (bijna iedereen zit nu in de jonge kinderen), maar omdat zij sinds ze kinderen hebben voornamelijk nog met familie lijken op te trekken ipv met vrienden.
Ik heb ook het gevoel dat al het initiatief vanuit mij moet komen en als ik iets af wil spreken ik dat minimaal drie maanden van tevoren moet vastleggen, anders heeft niemand tijd. Terwijl we elkaar vroeger wekelijks zagen.
Erg frustrerend en ik heb het contact daardoor ook een tijd laten zitten. Maar ik merkte dat ik daar zelf ook niet gelukkiger van werd. Dus nu probeer ik toch maar weer vaker initiatief te nemen voor contact, ondanks dat het erg eenrichtingsverkeer is.
Ook heb ik een keer een oproepje op Nextdoor geplaatst om in contact te komen met andere moeders uit de wijk en dat heeft ook wel leuke contacten opgeleverd.
Mijn tip is dus: ga zelf actie ondernemen. Want als je op anderen gaat wachten, gebeurt er niets.
Bij mij komt het niet zozeer doordat al mijn vrienden in een andere leeftijdsfase zitten (bijna iedereen zit nu in de jonge kinderen), maar omdat zij sinds ze kinderen hebben voornamelijk nog met familie lijken op te trekken ipv met vrienden.
Ik heb ook het gevoel dat al het initiatief vanuit mij moet komen en als ik iets af wil spreken ik dat minimaal drie maanden van tevoren moet vastleggen, anders heeft niemand tijd. Terwijl we elkaar vroeger wekelijks zagen.
Erg frustrerend en ik heb het contact daardoor ook een tijd laten zitten. Maar ik merkte dat ik daar zelf ook niet gelukkiger van werd. Dus nu probeer ik toch maar weer vaker initiatief te nemen voor contact, ondanks dat het erg eenrichtingsverkeer is.
Ook heb ik een keer een oproepje op Nextdoor geplaatst om in contact te komen met andere moeders uit de wijk en dat heeft ook wel leuke contacten opgeleverd.
Mijn tip is dus: ga zelf actie ondernemen. Want als je op anderen gaat wachten, gebeurt er niets.
vrijdag 6 januari 2023 om 12:49
Wat rot dat je weinig aansluiting vindt, wel weet ik uit ervaring dat je echt zelf aan de bak zult moeten
Ik heb zelf geen kinderen maar ben bij vrienden met kinderen best vaak tegen die muur aan gelopen: zij konden zich alleen nog maar focussen op hun kinderen en het gezin. Hoe begrijpelijk ook. Alles moest altijd daarom heen gepland worden. Ik heb daarom heel bewust afscheid genomen van sommigen. We begrepen elkaar gewoon niet meer. En het eeuwige aanpassen had ik ook geen zin meer in. Bottom line is dat er meer is dan jouw gezin. Helemaal voor buitenstaanders. Als jij echt contact wilt met mensen, zul je moeten investeren in ze. Geen “smoesjes” rondom gezinsredenen. Ja het is druk, ja jouw kinderen zijn het allerbelangrijks, ja je bent moe. Maar als je echt wilt connecten met (volwassen) mensen vraagt dat een inspanning vanuit jou.
Ik heb zelf geen kinderen maar ben bij vrienden met kinderen best vaak tegen die muur aan gelopen: zij konden zich alleen nog maar focussen op hun kinderen en het gezin. Hoe begrijpelijk ook. Alles moest altijd daarom heen gepland worden. Ik heb daarom heel bewust afscheid genomen van sommigen. We begrepen elkaar gewoon niet meer. En het eeuwige aanpassen had ik ook geen zin meer in. Bottom line is dat er meer is dan jouw gezin. Helemaal voor buitenstaanders. Als jij echt contact wilt met mensen, zul je moeten investeren in ze. Geen “smoesjes” rondom gezinsredenen. Ja het is druk, ja jouw kinderen zijn het allerbelangrijks, ja je bent moe. Maar als je echt wilt connecten met (volwassen) mensen vraagt dat een inspanning vanuit jou.
vrijdag 6 januari 2023 om 12:52
vrijdag 6 januari 2023 om 12:54
Met thuis zitten wachten tot mensen de deur plat lopen verbetert je situatie niet. Je vindt het misschien niet leuk, maar als je ontevreden bent over je eigen situatie, dan zul je er zelf iets aan moeten doen. Twee kleine kinderen beperken niet zozeer, maar vergen wel aanpassingsvermogen. Spreek playdates af (met beide ouders aanwezig), vraag mensen uit de straat of ze een keer met de kids mee willen naar de kinderboerderij/het zwembad/de binnenspeeltuin. Organiseer een vrijmibo waar mensen hun kinderen mee naartoe kunnen nemen. Vraag je buuf af en toe of ze zin heeft om een blokje om te lopen. Maak tijd voor jezelf (lees: Dingen doen zonder je kinderen) en zoek dan die mensen op die in een andere fase zitten. Mensen gaan nee zeggen en soms gaan dingen tegenvallen. Maar mensen gaan ook ja zeggen en contacten zullen leuker uitpakken dan verwacht.
Passiviteit icm een slachtofferrol gaan je hierin nekken.
Passiviteit icm een slachtofferrol gaan je hierin nekken.
vrijdag 6 januari 2023 om 13:32
Erg herkenbaar. In het begin toen we hier kwamen wonen (nieuwbouw) werden de wildste plannen bedacht voor alle kinderen en de eerste zomer was gezellig. Een jaar later speelt ons kind bijna niet meer met buurtkinderen. Heel erg jammer vind ik. Ik probeer nog wel initiatief te nemen, maar krijg weinig respons. Ik voel me ook onzeker daarin.
Gelukkig heb ik wel leuke vriendinnen met ook jonge kinderen. Deze vriendinnen heb ik vooral gekregen door een oproepje op Facebook toen ik ging verhuizen. Misschien kan je dat ook proberen.
Gelukkig heb ik wel leuke vriendinnen met ook jonge kinderen. Deze vriendinnen heb ik vooral gekregen door een oproepje op Facebook toen ik ging verhuizen. Misschien kan je dat ook proberen.
vrijdag 6 januari 2023 om 13:38
Als je graag meer aanspraak in de straat zou willen dan zou je kunnen overwegen een straatfeest te organiseren? Bijvoorbeeld op nationale burendag? Vaak zijn daar ook subsidiepotjes voor. Bijvoorbeeld activiteiten voor de kinderen (bijvoorbeeld een springkussen en borrel/BBQ voor de volwassenen. Zo kun je misschien wat meer contact krijgen met je buren die in dezelfde levensfase zitten?
vrijdag 6 januari 2023 om 14:05
Hoe uit het 'minder mijn aandacht' hebben zich bij jou? Vind je het voor jezelf niet interessant of ook niet bij anderen? Ik haak af bij vrienden die nog maar met 1 ding bezig zijn en ook geen aandacht hebben voor wat mij bezig houdt. En dan maakt het niet uit wat dat ene ding is (sporten, afvallen, reizen werk, uitgaan, kinderen, etc). Herkenbaar dus, maar ik heb genoeg sociale contacten 'over'. Vervelend dat het voor jou niet zo is.Ze zitten in andere fases en zijn druk met carriere, nieuwe relaties, feestjes, samenwonen etc. Terwijl ik zelf natuurlijk helemaal in de jonge kinderen zit en carriere en feesten op dit moment minder mijn aandacht heeft.
Ik vraag me dus af hoe gelijkwaardig de relatie met jouw inmiddels verwaterde contacten nog was obv wat je schreef. Ik heb vrienden en familie in verschillende situaties (vrijgezel/gezin/stel/gescheiden, carrieretijgers en werklozen, sportievelingen en bankzitters) en dat is leuk zolang er interesse is in wat de ander bezig houdt (ook als het jouw ding minder is) én je rekening houdt met elkaars omstandigheden. Zo spreek ik niet op zondagochtend af met een feestbeest. Ook probeer ik balans te houden in wie moeite doet voor wie. Ik geef vrienden in een andere situatie dus vaak keuzes die voor mij ook haalbaar zijn: zullen we zondagmiddag koffie drinken bij de kinderboerderij of zal ik vrijdagavond naar jou toekomen? En ook de gesprekken zijn in balans, het gaat even over de kinderen maar verder over andere familie, werk, hobby's en de actualiteit enzo. Hoe ging dat bij jou en je verwaterde contacten? Was er zo'n balans of liepen de verwachtingen ergens scheef?
Ik sluit me verder aan bij iedereen die je aanraadt om zelf initiatief te nemen om gelijkgestemden te vinden: nodig de buren eens uit, wordt actief op school, etc. Maar ook dan moet er meer 'klik' zijn dan het allebei hebben van kinderen denk ik.
amaryllis wijzigde dit bericht op 06-01-2023 14:06
Reden: Quoten ging mis
Reden: Quoten ging mis
0.08% gewijzigd
vrijdag 6 januari 2023 om 14:44
Dank voor jullie reacties!!
Het lijkt wel alsof mensen, zodra zij iets in hun leven vinden waar ze echt helemaal in op gaan (gezin, carriere, nieuwe liefde, etc), minder laten horen. Hun hoofd is al gevuld met dat ding, er is minder ruimte voor de omgeving. En ze zijn minder flexibel, het moet in hun dagelijkse planning passen en anders maar niet. Voordat ik moeder werd ben ik ook een vriendschap verloren hierdoor. Die vriendin vond haar grote liefde, kreeg snel daarna een kind en heeft eigenlijk onze hele vriendschap laten verwateren. Ik was toen net single en vond een nieuw huis, ik heb haar nog een paar keer gezien maar daarna was het voorbij. Dit was 15 jaar lang een hele goede vriendin.
Zelf heb ik precies wat ik hierboven beschrijf. Mijn hoofd zit vol met datgene waar ik me volledig op wil toeleggen, de kids, ik merk dat ik letterlijk minder ruimte heb om me bezig te houden met anderen. Als ik afspreek heb ik ook voorkeuren qua tijdstip, ik heb minder zin om me te schikken naar de agenda van een vriendin die het liefst savonds afspreekt en het dan heel laat maakt. Ik zou het nog wel met mijn partner kunnen regelen, maar blijkbaar wil ik die moeite dan niet doen.. Dus ik ben er ook schuldig aan sinds ik kinderen heb.
Ik heb nog wel iemand in mn sociale kring die wel gewoon moeite doet om te investeren en af te spreken/langs te komen. Verder heb ik mensen die heel soms langskomen maar waarbij het duidelijk is dat het voor hun toch als een onderneming voelt. Zij komen dan 1x per jaar langs of bij bijzonder gelegenheden. 1 daarvan laat het soms afweten bij bijzondere gelegenheden helaas. En dan heb je de mensen die het initiatief volledig bij mij laten liggen, die zelf geen voorstellen doen. Of die een x roepen "ik kom snel langs!" maar vervolgens hoor je niks.
Zelf moet ik ook echt wel wat meer moeite doen om af te spreken/bij iemand langs te gaan dan toen ik nog vrij was, zonder kids. Toen had ik dus nog niet iets in mijn leven waar ik me echt volledig op wou toeleggen.
Ik ben nu minder flexibel dus het moet wel passen in mijn planning. Als iemand een feestje geeft dat heel anders is dan wat ik leuk vind dan ga ik daar nu minder snel heen dan 10 jaar geleden. Het moet dus bij mij ook meer in mijn straatje passen. Maar als een ander laat zien moeite te doen dan ben ik ook zeker geneigd om moeite te doen en ook af en toe bij die ander langs te gaan. Maar ik merk toch dat de mensen minder beschikbaar worden zodra ze iets in hun leven hebben waardoor ze gewoon minder zin hebben om veel moeite te doen.
Het lijkt wel alsof mensen, zodra zij iets in hun leven vinden waar ze echt helemaal in op gaan (gezin, carriere, nieuwe liefde, etc), minder laten horen. Hun hoofd is al gevuld met dat ding, er is minder ruimte voor de omgeving. En ze zijn minder flexibel, het moet in hun dagelijkse planning passen en anders maar niet. Voordat ik moeder werd ben ik ook een vriendschap verloren hierdoor. Die vriendin vond haar grote liefde, kreeg snel daarna een kind en heeft eigenlijk onze hele vriendschap laten verwateren. Ik was toen net single en vond een nieuw huis, ik heb haar nog een paar keer gezien maar daarna was het voorbij. Dit was 15 jaar lang een hele goede vriendin.
Zelf heb ik precies wat ik hierboven beschrijf. Mijn hoofd zit vol met datgene waar ik me volledig op wil toeleggen, de kids, ik merk dat ik letterlijk minder ruimte heb om me bezig te houden met anderen. Als ik afspreek heb ik ook voorkeuren qua tijdstip, ik heb minder zin om me te schikken naar de agenda van een vriendin die het liefst savonds afspreekt en het dan heel laat maakt. Ik zou het nog wel met mijn partner kunnen regelen, maar blijkbaar wil ik die moeite dan niet doen.. Dus ik ben er ook schuldig aan sinds ik kinderen heb.
Ik heb nog wel iemand in mn sociale kring die wel gewoon moeite doet om te investeren en af te spreken/langs te komen. Verder heb ik mensen die heel soms langskomen maar waarbij het duidelijk is dat het voor hun toch als een onderneming voelt. Zij komen dan 1x per jaar langs of bij bijzonder gelegenheden. 1 daarvan laat het soms afweten bij bijzondere gelegenheden helaas. En dan heb je de mensen die het initiatief volledig bij mij laten liggen, die zelf geen voorstellen doen. Of die een x roepen "ik kom snel langs!" maar vervolgens hoor je niks.
Zelf moet ik ook echt wel wat meer moeite doen om af te spreken/bij iemand langs te gaan dan toen ik nog vrij was, zonder kids. Toen had ik dus nog niet iets in mijn leven waar ik me echt volledig op wou toeleggen.
Ik ben nu minder flexibel dus het moet wel passen in mijn planning. Als iemand een feestje geeft dat heel anders is dan wat ik leuk vind dan ga ik daar nu minder snel heen dan 10 jaar geleden. Het moet dus bij mij ook meer in mijn straatje passen. Maar als een ander laat zien moeite te doen dan ben ik ook zeker geneigd om moeite te doen en ook af en toe bij die ander langs te gaan. Maar ik merk toch dat de mensen minder beschikbaar worden zodra ze iets in hun leven hebben waardoor ze gewoon minder zin hebben om veel moeite te doen.
vrijdag 6 januari 2023 om 14:45
Dit. Ik vind het jammer om te lezen dat je je zo voelt. Maar het moet ook uit jezelf komen, je kan niet blijven wachten tot mensen ineens aanwaaien. Je zal zelf actief de mensen op de koffie moeten uitnodigen oid. Met daarbij ook 'hey, het lijkt me leuk om eens te kletsen, kun je [insert datum] een keertje koffie drinken?'. Mijn ervaring is wel dat als je tegen mensen zegt 'laten we een keer wat doen', dat het er gewoon niet van komt. Dus het zal even een kwestie zijn van uit je comfort zone stappen.shameonme schreef: ↑06-01-2023 12:49Wat rot dat je weinig aansluiting vindt, wel weet ik uit ervaring dat je echt zelf aan de bak zult moeten
Ik heb zelf geen kinderen maar ben bij vrienden met kinderen best vaak tegen die muur aan gelopen: zij konden zich alleen nog maar focussen op hun kinderen en het gezin. Hoe begrijpelijk ook. Alles moest altijd daarom heen gepland worden. Ik heb daarom heel bewust afscheid genomen van sommigen. We begrepen elkaar gewoon niet meer. En het eeuwige aanpassen had ik ook geen zin meer in. Bottom line is dat er meer is dan jouw gezin. Helemaal voor buitenstaanders. Als jij echt contact wilt met mensen, zul je moeten investeren in ze. Geen “smoesjes” rondom gezinsredenen. Ja het is druk, ja jouw kinderen zijn het allerbelangrijks, ja je bent moe. Maar als je echt wilt connecten met (volwassen) mensen vraagt dat een inspanning vanuit jou.
Ik heb letterlijk toen ik nieuw was in deze straat in de buurt app gegooid 'wie heeft er zin om vanavond spontaan even bij mij een drankje te doen?' En toen heb ik ook een hele gezellige nieuwe buurvrouw leren kennen, we spreken elkaar nog heel regelmatig!
vrijdag 6 januari 2023 om 14:52
vrijdag 6 januari 2023 om 14:56
Ik ben kindvrij in een groep met voornamelijk ouders, dit is zo gegroeid en ze zijn mij erg dierbaar. De rede waarom het werkt is omdat we respect hebben voor de verschillen in onze levens. Als kind snottert kom ik met liefde bij vriendin thuis voor een bakkie of lunch. Andere keren wordt er buiten de deur afgesproken of in de avond zonder kinderen.
Dat je schrijft dat “natuurlijk jouw interesses anders zijn” vind ik niet zo natuurlijk. Je bent meer dan moeder alleen lijkt me en hoewel je leven nogal veranderd als je kinderen hebt hoeft dat naar mijn mening niet te betekenen dat je geen sociale contacten kan houden.
Laat een ander voelen dat je moeite wil doen. Dus bel die vriendin op en zeg dat je graag wil afspreken, naar dat ene restaurant/kroegje waar jullie vroeger graag kwamen en praat met haar.
Edit: oh laat maar, ik zie dat je er eigenlijk vooral geen moeite voor wil doen maar dat anderen zich schikken naar jou en het liefst ook met niks bezig zijn zodat ze niet “vol” zijn van iets. Succes
Dat je schrijft dat “natuurlijk jouw interesses anders zijn” vind ik niet zo natuurlijk. Je bent meer dan moeder alleen lijkt me en hoewel je leven nogal veranderd als je kinderen hebt hoeft dat naar mijn mening niet te betekenen dat je geen sociale contacten kan houden.
Laat een ander voelen dat je moeite wil doen. Dus bel die vriendin op en zeg dat je graag wil afspreken, naar dat ene restaurant/kroegje waar jullie vroeger graag kwamen en praat met haar.
Edit: oh laat maar, ik zie dat je er eigenlijk vooral geen moeite voor wil doen maar dat anderen zich schikken naar jou en het liefst ook met niks bezig zijn zodat ze niet “vol” zijn van iets. Succes
vrijdag 6 januari 2023 om 15:18
vrijdag 6 januari 2023 om 15:52
Ik bedoelde met mijn vorige post te zeggen dat ik me er beter in kan verplaatsen dat vrienden/fam afwezig zijn in de vriendschap doordat iets in hun leven hun aandacht opeist, sinds er in mijn leven ook iets kwam waar ik helemaal voor wou gaan.
Maar ik mis ze dus ook en baal er van dat er soms zo weinig initiatief genomen wordt. En zelf doe ik dan ook minder moeite als ik merk dat ik weinig van iemand hoor.
Maar lijkt me duidelijk dat ik zelf initiatief moet tonen. Ik denk dat het fijn is om wat mensen met dezelfde situatie in de buurt te hebben, dus zal me daar op focussen. En dat werkt uiteraard het beste met mensen die qua persoon ook een beetje bij me passen.
Maar ik mis ze dus ook en baal er van dat er soms zo weinig initiatief genomen wordt. En zelf doe ik dan ook minder moeite als ik merk dat ik weinig van iemand hoor.
Maar lijkt me duidelijk dat ik zelf initiatief moet tonen. Ik denk dat het fijn is om wat mensen met dezelfde situatie in de buurt te hebben, dus zal me daar op focussen. En dat werkt uiteraard het beste met mensen die qua persoon ook een beetje bij me passen.
vrijdag 6 januari 2023 om 16:06
En wie weet denken zij ook 'nou die karien, daar horen we nooit van, dus die zal wel te druk zijn of zo'. En dan blijf je op elkaar wachten. Gewoon die telefoon oppakken, als je het echt graag wil idd.Karien35261 schreef: ↑06-01-2023 15:52Maar ik mis ze dus ook en baal er van dat er soms zo weinig initiatief genomen wordt. En zelf doe ik dan ook minder moeite als ik merk dat ik weinig van iemand hoor.
Maar lijkt me duidelijk dat ik zelf initiatief moet tonen. Ik denk dat het fijn is om wat mensen met dezelfde situatie in de buurt te hebben, dus zal me daar op focussen. En dat werkt uiteraard het beste met mensen die qua persoon ook een beetje bij me passen.
vrijdag 6 januari 2023 om 16:53
Ik ben hartstikke druk met mijn carrière 24/7, ben tot over mijn oren verliefd, heb een doodzieke moeder, en toch kost het me geen enkele moeite met vrienden af te spreken en oprechte belangstelling te tonen. Andersom ook niet. Dat is een keuze. Omdat ze belangrijk zijn. En ik voor hen. Omstandigheden doen er dan gewoon niet toe. Ik zou eens kijken naar het ontmoeten van mensen met wie jij als mens connect, niet alleen omdat ze toevallig ook 2,2 kind hebben en hetzelfde plaatje als jij.
vrijdag 6 januari 2023 om 17:15
Ik vind het niet irritant als een moeder een kind meeneemt als je bijvoorbeeld wat gaat zitten in het park ofzo. Die gaat meestal toch spelen of slapen naar gelang de leeftijd.
Vind het veel irritanter als de partner er altijd bij is en ook aandacht moet hebben, terwijl ik ze ook wel eens alleen wil spreken (af en toe is geen probleem).
Misschien kan je in de toekomst ergens naartoe gaan waar je wel een kind mee naartoe kan nemen, zodat ze niet per se vaak/altijd naar jou hoeven komen.
Vind het veel irritanter als de partner er altijd bij is en ook aandacht moet hebben, terwijl ik ze ook wel eens alleen wil spreken (af en toe is geen probleem).
Misschien kan je in de toekomst ergens naartoe gaan waar je wel een kind mee naartoe kan nemen, zodat ze niet per se vaak/altijd naar jou hoeven komen.
vrijdag 6 januari 2023 om 17:25
Ik heb vrienden met kleine kinderen waar ik veel contact mee heb. Dat zijn vrienden die tijd maken, ze komen zonder partner of nemen een oppas. Ik had vrienden, die net als jij, zich compleet richtte op de kinderen en altijd riepen dat ze het zó druk hadden en lieten alles verwateren.
Die laatste groep ging liever om met mensen die hetzelfde leven hadden. Hun nieuwe vrienden maakten ze bij allerlei kinderaangelegenheden. We zijn nu 15 jaar verder, de kinderen hebben hun eigen leven, of zijn het huis uit, en blijkbaar zijn de ouders daarmee ook hun sociale kring kwijt want ineens wordt er weer contact gezocht. Niet alleen bij mij, ook bij andere kinderloze vrienden.
We hebben er wel om gelachen, eerst wordt je gedumpt vanwege de kinderen en na tig jaar weer willen aanhaken omdat je je verveelt zonder de kinderen. Dus als je hebt besloten dat jij vindt dat je vrienden rekening moet houden met jouw situatie, dan moet je niet raar staan te kijken dat mensen massaal afhaken.
Die laatste groep ging liever om met mensen die hetzelfde leven hadden. Hun nieuwe vrienden maakten ze bij allerlei kinderaangelegenheden. We zijn nu 15 jaar verder, de kinderen hebben hun eigen leven, of zijn het huis uit, en blijkbaar zijn de ouders daarmee ook hun sociale kring kwijt want ineens wordt er weer contact gezocht. Niet alleen bij mij, ook bij andere kinderloze vrienden.
We hebben er wel om gelachen, eerst wordt je gedumpt vanwege de kinderen en na tig jaar weer willen aanhaken omdat je je verveelt zonder de kinderen. Dus als je hebt besloten dat jij vindt dat je vrienden rekening moet houden met jouw situatie, dan moet je niet raar staan te kijken dat mensen massaal afhaken.
vrijdag 6 januari 2023 om 19:39
Herkenbaar vanuit de andere kant.
Ik vind het verdrietig dat je je zo voelt, maar ik heb zelf dan weer geen zin om me steeds aan te passen aan het beperkte schema van een ouder met jonge kinderen. Zeker niet omdat het contact vaak vooral gaat over de kinderen of omdat die overal bij moeten zijn. Mijn eigen kinderen zijn groot, dus die tijd is voorbij.
Ik ging bijvoorbeeld een paar maanden geleden mijn verjaardag vieren. Heel normaal dat niet iedereen erbij kan zijn! Maar dat jonge ouders dan altijd lijken te komen met 'Als je het nou 's middags houdt...' Meid, twee jaar geleden hing je tot 4 uur 's nachts in een kroonluchter en nu kun je om 19.30 uur niet een keer je kerel vragen om je kind in bed te leggen en zelf een wijntje komen drinken?
En wil je dan 's middags afspreken voor een lunch dan kan het niet ivm kind. Of na veel vijven en zessen zit je na maandenlang geen contact in een pannenkoekenhuis waar je geen gesprek kunt voeren vanwege het gekrijs, mammammam of omdat het kroost de Fristi over de vloer kiept.
En dat na jaren weer aankloppen omdat de broedtijd over is en het toch wel eenzaam is, herken ik ook.
Ik vind het verdrietig dat je je zo voelt, maar ik heb zelf dan weer geen zin om me steeds aan te passen aan het beperkte schema van een ouder met jonge kinderen. Zeker niet omdat het contact vaak vooral gaat over de kinderen of omdat die overal bij moeten zijn. Mijn eigen kinderen zijn groot, dus die tijd is voorbij.
Ik ging bijvoorbeeld een paar maanden geleden mijn verjaardag vieren. Heel normaal dat niet iedereen erbij kan zijn! Maar dat jonge ouders dan altijd lijken te komen met 'Als je het nou 's middags houdt...' Meid, twee jaar geleden hing je tot 4 uur 's nachts in een kroonluchter en nu kun je om 19.30 uur niet een keer je kerel vragen om je kind in bed te leggen en zelf een wijntje komen drinken?
En wil je dan 's middags afspreken voor een lunch dan kan het niet ivm kind. Of na veel vijven en zessen zit je na maandenlang geen contact in een pannenkoekenhuis waar je geen gesprek kunt voeren vanwege het gekrijs, mammammam of omdat het kroost de Fristi over de vloer kiept.
En dat na jaren weer aankloppen omdat de broedtijd over is en het toch wel eenzaam is, herken ik ook.
vrijdag 6 januari 2023 om 21:06
Wat je zaait, zal je oogsten. Als jij weinig initiatief neemt, doet een ander dat ook niet en zo kom je in een cirkel van afwachten terecht.
Sommige mensen zijn ook minder goed in iets concreets voorstellen. Ik merk dat dat altijd goed werkt. Dus niet "weer eens koffie doen?", maar wél "ga je mee op zaterdag om 14.00 naar deze tentoonstelling"
Ik herken het niet trouwens dat men 1 ding heeft waarvoor ze gaan. Ik vind juist dat de levens van de mensen om me heen heel vol zijn. Carrière, reizen, ouders die ouder worden, samenwonen, huis kopen etc. En soms ook kinderen. Ik heb zelf ook kinderen maar een hoop vriendinnen niet. We hebben dan nog steeds raakvlakken omdat onze levens niet eendimensionaal zijn.
Sommige mensen zijn ook minder goed in iets concreets voorstellen. Ik merk dat dat altijd goed werkt. Dus niet "weer eens koffie doen?", maar wél "ga je mee op zaterdag om 14.00 naar deze tentoonstelling"
Ik herken het niet trouwens dat men 1 ding heeft waarvoor ze gaan. Ik vind juist dat de levens van de mensen om me heen heel vol zijn. Carrière, reizen, ouders die ouder worden, samenwonen, huis kopen etc. En soms ook kinderen. Ik heb zelf ook kinderen maar een hoop vriendinnen niet. We hebben dan nog steeds raakvlakken omdat onze levens niet eendimensionaal zijn.
vrijdag 6 januari 2023 om 22:17
Vind het niet gek dat als er wat gebeurd in het leven van mensen, mensen een primaire focus daarop hebben. Ze zijn niet voor niets de hoofdrolspeler in hun eigen leven. Echter is een leven zonder vrienden en familie niet leuk, maar daarvoor moet je wel moeite doen. Als jezelf al zo’n instelling hebt van ‘als die andere geen moeite doet dan ik ook niet’, dan kom je ook geen stap vooruit. Mensen zijn daarbij soms op verschillende momenten even wat drukker met hun eigen dingen dan van anderen. Hierdoor kunnen ze vergeten het initiatief te tonen. Dit is dan juist het moment dat jij inspringt. Als het enigszins een vriendschap is dan gaat dit gelijk op (wanneer jij drukker bent dan proberen zij zich meer te schikken naar jou). Tenminste dat is dan mijn ervaring.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
