Relaties
alle pijlers
kinderwens of niet
donderdag 27 december 2007 om 16:50
hallo allemaal,
ik ben nieuw hier... ik ben 26 en heb 6,5 jaar een relatie met een man van 32.
Tot vorige week dacht ik dat we hetzelfde dachten over kinderen: allebei wilden we ze, maar later. Voor mij is 'later' 'nu' geworden, maar hij ziet zichzelf nog steeds niet als vader. Hij twijfelt er echt serieus aan of hij uberhaupt wel kids wil.
Hij denk namelijk niet zo licht over het leven als ik... waarmee ik niet bedoel dat ik het leven niet serieus neem, maar meer dat ik in het leven sta met een 'alles-komt-altijd-goed- houding'... problemen zijn er om opgelost te worden... en dan gaat er eens iets niet helemaal perfect; so what!...
Hij aan de andere kant vindt de verantwoordelijkheid om voor onze cavia's (!) te zorgen al een enorme last op zn schouders... zorgen dat hun hok schoon is, dat er altijd eten in huis is, en dat ze vakantieopvang hebben - terwijl ik daar voor 90% voor zorg.
Kortom, hij voelt verantwoordelijkheden vreselijk zwaar, dus de verantwoordelijkheid voor een kind is een niet te overzien gewicht voor hem...
Er zijn momenten dat ik denk dat het niks meer is dan koudwatervrees, maar aan de andere kant; ook de zorg voor de huisdiertjes (die ík heb meegenomen in ons huishouden) is hem niet achteraf meegevallen.
Ik weet nu niet wat ik moet doen... bij hem blijven in de stille hoop dat er bij hem opeens spontaan een kinderwens ontstaat? Hem een ultimatum geven om uit te zoeken wat hij nu echt wil?
Ik ben zo bang dat ik tegen beter weten in te lang aan hem ga blijven 'hangen', want ik hou echt zielsveel van hem en hij van mij, en verder hebben we de perfecte relatie, maar rationeel weet ik dat ik - als hij er achter komt geen kinderen te willen - toch voor mezelf moet kiezen... maar wanneer weet ik wanneer ik niet langer meer moet wachten? En wat kan hij/ kan ik/ kunnen wij doen om meer duidelijkheid te krijgen in wat hij nu echt wil?
Zijn er hier mensen die eenzelfde soort situatie aan de hand hebben (gehad)? Of anderen die mij van wijze raad kunnen voorzien...
ik ben nieuw hier... ik ben 26 en heb 6,5 jaar een relatie met een man van 32.
Tot vorige week dacht ik dat we hetzelfde dachten over kinderen: allebei wilden we ze, maar later. Voor mij is 'later' 'nu' geworden, maar hij ziet zichzelf nog steeds niet als vader. Hij twijfelt er echt serieus aan of hij uberhaupt wel kids wil.
Hij denk namelijk niet zo licht over het leven als ik... waarmee ik niet bedoel dat ik het leven niet serieus neem, maar meer dat ik in het leven sta met een 'alles-komt-altijd-goed- houding'... problemen zijn er om opgelost te worden... en dan gaat er eens iets niet helemaal perfect; so what!...
Hij aan de andere kant vindt de verantwoordelijkheid om voor onze cavia's (!) te zorgen al een enorme last op zn schouders... zorgen dat hun hok schoon is, dat er altijd eten in huis is, en dat ze vakantieopvang hebben - terwijl ik daar voor 90% voor zorg.
Kortom, hij voelt verantwoordelijkheden vreselijk zwaar, dus de verantwoordelijkheid voor een kind is een niet te overzien gewicht voor hem...
Er zijn momenten dat ik denk dat het niks meer is dan koudwatervrees, maar aan de andere kant; ook de zorg voor de huisdiertjes (die ík heb meegenomen in ons huishouden) is hem niet achteraf meegevallen.
Ik weet nu niet wat ik moet doen... bij hem blijven in de stille hoop dat er bij hem opeens spontaan een kinderwens ontstaat? Hem een ultimatum geven om uit te zoeken wat hij nu echt wil?
Ik ben zo bang dat ik tegen beter weten in te lang aan hem ga blijven 'hangen', want ik hou echt zielsveel van hem en hij van mij, en verder hebben we de perfecte relatie, maar rationeel weet ik dat ik - als hij er achter komt geen kinderen te willen - toch voor mezelf moet kiezen... maar wanneer weet ik wanneer ik niet langer meer moet wachten? En wat kan hij/ kan ik/ kunnen wij doen om meer duidelijkheid te krijgen in wat hij nu echt wil?
Zijn er hier mensen die eenzelfde soort situatie aan de hand hebben (gehad)? Of anderen die mij van wijze raad kunnen voorzien...
donderdag 27 december 2007 om 16:55
Misschien heb je iets aan dit topic:
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2
donderdag 27 december 2007 om 18:22
Voor het zelfde geldt kan je geen kinderen krijgen... heb je toch mooi je relatie op spel gezet.... hmmmm
Tja vindt het moeilijk... Als jij echt van je vriend houdt... zou ik hem zeker niet voor een keus stellen.. je bent nog jong en er is tijd genoeg... Geef het tijd.. Dit kan je eenmaal niet forceren... Ik ben al 34 jaar en ook ik heb diep in mijn hart een kinderwens en kom netuit een gebroken relatie... Bepaalde dingen heb je niet in de hand... hoe moeilijk ook... Er zijn 2 personen voor nodig en bovenal een goede relatie... Het is maar de vraag als je uit deze relatie stapt een goede andere relatie vindt...
Geef het tijd.... en concentreer je op andere dingen....
Tja vindt het moeilijk... Als jij echt van je vriend houdt... zou ik hem zeker niet voor een keus stellen.. je bent nog jong en er is tijd genoeg... Geef het tijd.. Dit kan je eenmaal niet forceren... Ik ben al 34 jaar en ook ik heb diep in mijn hart een kinderwens en kom netuit een gebroken relatie... Bepaalde dingen heb je niet in de hand... hoe moeilijk ook... Er zijn 2 personen voor nodig en bovenal een goede relatie... Het is maar de vraag als je uit deze relatie stapt een goede andere relatie vindt...
Geef het tijd.... en concentreer je op andere dingen....
donderdag 27 december 2007 om 18:34
Hai, lijkt mij tijd voor "het ernstige gesprek".... wij (mijn man en ik) willen allebei geen kinderen en voor ons beiden is dit aanleiding geweest een of meerdere vorige relaties te be-eindigen.
Punt is dat het niet eerlijk is tegenover je man om te hopen dat "stiekem die kinderwens er wel komt" zonder dat je dit kennelijk tegenover hem uitspreekt. De volgende stap is wellicht "vergeten" je pil te nemen of zoiets... lijkt me niet echt netjes. Denk heel goed na en als jij per se wel voor kinderen wilt gaan (waarbij niet gezegd is dat dit dan ook lukt) bespreek dit dan nog een keer met je man/vriend en maak duidelijk dat dit voor jou een dealbreaker is. Als hij echt niet wilt zul je dat moeten accepteren en een ander moeten zoeken. Sterkte.
Punt is dat het niet eerlijk is tegenover je man om te hopen dat "stiekem die kinderwens er wel komt" zonder dat je dit kennelijk tegenover hem uitspreekt. De volgende stap is wellicht "vergeten" je pil te nemen of zoiets... lijkt me niet echt netjes. Denk heel goed na en als jij per se wel voor kinderen wilt gaan (waarbij niet gezegd is dat dit dan ook lukt) bespreek dit dan nog een keer met je man/vriend en maak duidelijk dat dit voor jou een dealbreaker is. Als hij echt niet wilt zul je dat moeten accepteren en een ander moeten zoeken. Sterkte.
donderdag 27 december 2007 om 18:46
Ik ben het absoluut niet eens met muis344. Natuurlijk is het zo dat je in principe nog tijd hebt, natuurlijk is het zo dat je niet weet hoe hij er later over denkt, maar ik denk dat het erg belangrijk is, voor mij zelfs essentiëel, dat je over iets belangrijks als dit wel dezelfde kant op kijkt.
Dit is iets dat ik ook altijd duidelijk heb besproken met mijn partners. Ik had een kinderwens, en ik zocht een partner die dat ook had. Dat die kinderwens nog wat werd uitgesteld, dat was prima en voor mij in een bepaalde periode zelfs ook wenselijk, maar aan de andere kant ben ik ook altijd wel duidelijk geweest dat áls er iets mis zou gaan op het gebied van anticonceptie, dat dat kind er dan zou komen.
Gelukkig bleken mijn partners altijd dezelfde mening toegedaan. Aan de andere kant, misschien zocht ik ze er ergens wel op uit, wie weet.
Hoe dan ook, ik ben het eens met Sartan: Praat erover en wees duidelijk over wat je wilt, en eerlijk in de consequenties.
Dit is iets dat ik ook altijd duidelijk heb besproken met mijn partners. Ik had een kinderwens, en ik zocht een partner die dat ook had. Dat die kinderwens nog wat werd uitgesteld, dat was prima en voor mij in een bepaalde periode zelfs ook wenselijk, maar aan de andere kant ben ik ook altijd wel duidelijk geweest dat áls er iets mis zou gaan op het gebied van anticonceptie, dat dat kind er dan zou komen.
Gelukkig bleken mijn partners altijd dezelfde mening toegedaan. Aan de andere kant, misschien zocht ik ze er ergens wel op uit, wie weet.
Hoe dan ook, ik ben het eens met Sartan: Praat erover en wees duidelijk over wat je wilt, en eerlijk in de consequenties.
donderdag 27 december 2007 om 19:25
wat vinden jullie ervan als ik een 'ultimatum' ga stellen? Ik ga hem een jaar geven om uit te zoeken wat hij nou echt wil. Tot nu heeft ie namelijk nogal struisvogelpolitiek bedreven... niet over nadenken, niet over praten. (vandaar ook dat het bericht dat ie misschien geen kids wil, voor mij als een donderslag bij heldere hemel kwam) Maar zo komt ie er natuurlijk nooit achter. Als ie op 1 januari 2009 nog niet weet wat ie wil, is het schluss, want dan kan ik wel eeuwig wachten, en dat wil ik inderdaad niet. Maar om nu al te beslissen om te breken met mn true love om hem misschien over 3 jaar te zien met een andere meid en een kind -is ie er toch achter gekomen dat ie het wél wil - terwijl ik vriend noch kind heb (want zo zou het ook kunnen lopen)... makkelijker gezegd dan gedaan.
En missdemeanor; natuurlijk hebben ook wij die kinderwens vanaf het begin van de relatie meteen besproken, en ik geloof ook echt dat hij toen oprecht dacht dat hij kinderen wilde. Zolang het vaag idee in de verte was, leek het hem wel leuk, maar nu het steeds concreter wordt, wordt het een ander verhaal.
Dussss... 1 jaar tijd geven, en onderwijl hopen op het beste, en mezelf voorbereiden op het ergste?
En missdemeanor; natuurlijk hebben ook wij die kinderwens vanaf het begin van de relatie meteen besproken, en ik geloof ook echt dat hij toen oprecht dacht dat hij kinderen wilde. Zolang het vaag idee in de verte was, leek het hem wel leuk, maar nu het steeds concreter wordt, wordt het een ander verhaal.
Dussss... 1 jaar tijd geven, en onderwijl hopen op het beste, en mezelf voorbereiden op het ergste?
donderdag 27 december 2007 om 22:07
hoi kinderwensje,
ik kan me heel goed indenken dat je op dit moment heel graag een kindje wil, maar vind je dit belangrijker dan je relatie? Als je je vriend nu voor het blok zet loop je het risico dat hij de relatie zal verbreken. Bedenk goed of dit is wat je wilt. je bent nog jong genoeg, misschien is hij er over een paar jaar ook wel klaar voor.
ik kan me heel goed indenken dat je op dit moment heel graag een kindje wil, maar vind je dit belangrijker dan je relatie? Als je je vriend nu voor het blok zet loop je het risico dat hij de relatie zal verbreken. Bedenk goed of dit is wat je wilt. je bent nog jong genoeg, misschien is hij er over een paar jaar ook wel klaar voor.
donderdag 27 december 2007 om 22:31
waarom zeg je hem niet dat je er nu al een tijdje mee in je hoofd mee rondloopt en dat je het gevoel hebt dat hij er niet op ingaat??
dan kan je hem de kans geven om er eens goed over na te denken en met een reactie te komen.
je moet hem niet voor het blok zetten hoor, dat werkt alleen maar avenrechts...
(wij hebben zoiets hier thuis met trouwen....)
dan kan je hem de kans geven om er eens goed over na te denken en met een reactie te komen.
je moet hem niet voor het blok zetten hoor, dat werkt alleen maar avenrechts...
(wij hebben zoiets hier thuis met trouwen....)
donderdag 27 december 2007 om 23:52
Hallo kinderwensje,
Jou verhaal lijkt verdacht veel op mijn eigen situatie van 6 jaar geleden. Ik heb mijn lief toen een ultimatum gesteld tot aan de zomer. En uiteindelijk zijn we uitelkaar gegaan.....
Als ik er nu aan denk word ik er nog verdrietig van. Je neemt zo'n beslissing namelijk met je verstand maar je gevoel wil echt iets heel anders. Maar ik stond er wel echt achter. En ooooooh wat heb ik veel gehuild, en wat ben ik door een diep dal gegaan!!
Maar uiteindelijk is het een goede beslissing geweest.
Ik ben daarna 3 jaar alleen geweest, ook even een echte happy single geweest.
Daarna ben ik een hele lieve jongen tegengekomen, en we hebben nu twee jaar een relatie en sinds vorige week weet ik dat ik zwanger ben van ons eerste kind! En oooooh wat ben ik blij!
Jou verhaal lijkt verdacht veel op mijn eigen situatie van 6 jaar geleden. Ik heb mijn lief toen een ultimatum gesteld tot aan de zomer. En uiteindelijk zijn we uitelkaar gegaan.....
Als ik er nu aan denk word ik er nog verdrietig van. Je neemt zo'n beslissing namelijk met je verstand maar je gevoel wil echt iets heel anders. Maar ik stond er wel echt achter. En ooooooh wat heb ik veel gehuild, en wat ben ik door een diep dal gegaan!!Maar uiteindelijk is het een goede beslissing geweest.
Ik ben daarna 3 jaar alleen geweest, ook even een echte happy single geweest.
Daarna ben ik een hele lieve jongen tegengekomen, en we hebben nu twee jaar een relatie en sinds vorige week weet ik dat ik zwanger ben van ons eerste kind! En oooooh wat ben ik blij!
