Relaties
alle pijlers
Moeilijke fase relatie
maandag 10 juni 2024 om 05:21
Vraag: Hoe gaan jullie om met de moeilijke fases in je relatie? De fases waarin de irritaties zich opstapelen, je kneiterhard werkt aan jezelf en elkaar, en je na een fijn moment samen telkens weer in een dal ploft.
Dan zakt de moed me weer in de schoenen, hoe lang moeten we hier mee doorgaan?
We hebben jonge kinderen, en zijn door de stress daarvan elkaar kwijt geraakt. Ik vind het bloedirritant dat het zo enorm veel tijd en moeite kost om elkaar weer te vinden.
Ja, we hebben relatietherapie, maar we moeten van zo ver komen dat dat een traag proces is. Ik wil gewoon gelukkig zijn, maar dat kan die therapeut niet toveren.
We regelen oppas en plannen dates om leuke dingen te doen, maar zelfs de uitjes waar we vroeger zo’n plezier in hadden monden uit in gedoe over afspraken of verschillende verwachtingen of andere onbenulligheden. Dan denk ik echt bij mezelf, hoe komt het ooit nog goed als ik zelfs geen zin meer heb om met m’n eigen man uit eten te gaan?
Ik houd me vast aan de lichtpuntjes en de kinderen. En dat we er allebei voor willen gaan. Maar de nachten dat ik huilend van ellende in bed lig zijn niet meer te tellen.
Dus mijn vraag aan ervaringsdeskundigen is hoe jullie zo’n periode zijn doorgekomen. Want ik ben het soms helemaal kwijt. Wat kan ik doen om het voor mezelf lichter en zachter te maken? Hoe kan ik omgaan met de gedachten dat ik er helemaal klaar mee ben en NU weg wil? (Wat niet realistisch is, want dan komt er een hoop andere praktische en emotionele ellende).
Elke vorm van inzicht of wijsheid is welkom.
Dan zakt de moed me weer in de schoenen, hoe lang moeten we hier mee doorgaan?
We hebben jonge kinderen, en zijn door de stress daarvan elkaar kwijt geraakt. Ik vind het bloedirritant dat het zo enorm veel tijd en moeite kost om elkaar weer te vinden.
Ja, we hebben relatietherapie, maar we moeten van zo ver komen dat dat een traag proces is. Ik wil gewoon gelukkig zijn, maar dat kan die therapeut niet toveren.
We regelen oppas en plannen dates om leuke dingen te doen, maar zelfs de uitjes waar we vroeger zo’n plezier in hadden monden uit in gedoe over afspraken of verschillende verwachtingen of andere onbenulligheden. Dan denk ik echt bij mezelf, hoe komt het ooit nog goed als ik zelfs geen zin meer heb om met m’n eigen man uit eten te gaan?
Ik houd me vast aan de lichtpuntjes en de kinderen. En dat we er allebei voor willen gaan. Maar de nachten dat ik huilend van ellende in bed lig zijn niet meer te tellen.
Dus mijn vraag aan ervaringsdeskundigen is hoe jullie zo’n periode zijn doorgekomen. Want ik ben het soms helemaal kwijt. Wat kan ik doen om het voor mezelf lichter en zachter te maken? Hoe kan ik omgaan met de gedachten dat ik er helemaal klaar mee ben en NU weg wil? (Wat niet realistisch is, want dan komt er een hoop andere praktische en emotionele ellende).
Elke vorm van inzicht of wijsheid is welkom.
maandag 10 juni 2024 om 19:06
Je kan gelukkig zijn in deze relatie maar dan moet je alles nemen zoals het is, want dit is nu eenmaal de realiteit . Je bent niet gelukkig omdat je denkt dat het anders moet, je hebt andere verwachtingen. Dit weten en beseffen kan je in 1 moment bevrijden maar het kan ook jaren duren om de realiteit te nemen zoals het is.
maandag 10 juni 2024 om 19:33
Wat zijn de irritaties dan?
Even aangenomen dat de taken evenredig verdeeld zijn en de uitvoering ervan ook.... kijk gewoon vooral naar wat er wel goed gaat. Kijk naar wat hij goed kan. Ook als het niks nieuws is, dan juist. Dat wat je aandacht geeft groeit. Dus als je merkt dat je gedachten gaan naar iets negatiefs, roep jezelf terug en denk even aan iets positiefs. Al is het maar hoe hij de lunchboxjes vult ofzo.
Even aangenomen dat de taken evenredig verdeeld zijn en de uitvoering ervan ook.... kijk gewoon vooral naar wat er wel goed gaat. Kijk naar wat hij goed kan. Ook als het niks nieuws is, dan juist. Dat wat je aandacht geeft groeit. Dus als je merkt dat je gedachten gaan naar iets negatiefs, roep jezelf terug en denk even aan iets positiefs. Al is het maar hoe hij de lunchboxjes vult ofzo.
Lorem Ipsum
maandag 10 juni 2024 om 19:41
Ik vind het al boeiend dat jullie blijkbaar allebei oppas regelen en een avond plannen. Bij ons deed ik dat, alleen. Mijn man had niet eens het nummer van de oppas, denk ik. Maar goed, mijn zin in een avond weg was al weg bij de gedachte dat ik dat óók nog moest regelen, dus op een gegeven moment deed ik het gewoon niet meer. Staken kan ik ook van harte aanbevelen.
Jij lijkt gewoon niet meer van hem te houden. Dat kan natuurlijk. Maar als hij wel gelijkwaardig is in het zorgen, het regelen en het huishouden, dan is een fijne werkpartner ècht heel waardevol in je leven. Nee, het is misschien geen passie, maar tijd voor jezelf omdat hij de helft doet, daar had ik tien jaar geleden echt wat voor gegeven.
Jij lijkt gewoon niet meer van hem te houden. Dat kan natuurlijk. Maar als hij wel gelijkwaardig is in het zorgen, het regelen en het huishouden, dan is een fijne werkpartner ècht heel waardevol in je leven. Nee, het is misschien geen passie, maar tijd voor jezelf omdat hij de helft doet, daar had ik tien jaar geleden echt wat voor gegeven.
maandag 10 juni 2024 om 19:56
Hoe heb jij hem zover gekregen? Meestal gaat het hier dan 2 weken goed en dan vervallen we weer in het oude patroon?Ladara schreef: ↑10-06-2024 13:54Maar serieus: ik heb mijn man gezegd dat ik weg zou gaan als hij nog langer afwezig zou zijn. Dat hielp. We zijn nu jaren verder. De zorg is minder, omdat de kinderen groter zijn, maar hij is ook echt veel meer gaan zorgen. Het was hard werken en de barsten in onze relatie zijn nog niet geheeld; die vreselijk periode heeft gewoon zijn sporen achter gelaten. Maar het is beter. Ik heb weer een leven naast het overleven. Ik ben gelukkig. En langzaam vinden we elkaar weer
maandag 10 juni 2024 om 20:08
Oh ja, zo ging het bij ons ook jaren. Ik ben op een gegeven moment gestopt met boos zijn. Ik heb toen heel rustig verteld wat de gevolgen waren van zijn afwezigheid: dat hij de jeugd van onze kinderen al grotendeels gemist had. Dat de kinderen en ik inmiddels een heel leven hadden geleefd zonder hem, dat alle kleine dingetjes voor onze kinderen hun leven zijn en dat ìk daarbij was en hij niet. Dat hij als persoon maar weinig betekenis had in het leven van de kinderen en of dat werkelijk was wat hij belangrijk vond in het leven.
Hij is daarna in therapie gegaan, hij heeft een andere baan gezocht en hij is minder gaan werken. Dit was overigens een proces van drie jaar, en het gaat nog steeds met vallen en opstaan. Als hij druk is, vergeet hij acuut alle gezinsafspraken. Maar het scheelt dat de kinderen ouder zijn, ze onthouden nu zelf ook dingen. En het scheelt dat ik nog steeds staak. Ik doe niets meer voor hem. Ik heb alle contact met zijn familie opgezegd, ik ben in niets meer zijn agenda, ik faciliteer geen overwerk meer en ik bied geen enkele ruimte voor zijn hobby's behalve de afspraken die we vooraf gemaakt hebben. Dat klinkt allemaal heel vervelend, maar als ik mijn grenzen en mijn tijd niet heel strak bewaak, neemt hij meteen weer zoveel ruimte dat er niets voor mij overblijft.
Het is ingewikkeld en het lijkt alsof het gaat om gebrek aan liefde, van beide kanten. Dat is niet echt het geval. Het zijn eerder misvattingen uit zijn jeugd die dit gedrag veroorzaken. En het is zelfbehoud van mijn kant om zijn gedrag leefbaar te houden. De schade van de afgelopen jaren is er nog. Ik weet niet of dat ooit weg gaat. We zijn langzaam aan het proberen het beter te maken, maar het is een lange weg. Misschien moeten we accepteren dat dit wat we nu hebben een vorm van beter is.
Hij is daarna in therapie gegaan, hij heeft een andere baan gezocht en hij is minder gaan werken. Dit was overigens een proces van drie jaar, en het gaat nog steeds met vallen en opstaan. Als hij druk is, vergeet hij acuut alle gezinsafspraken. Maar het scheelt dat de kinderen ouder zijn, ze onthouden nu zelf ook dingen. En het scheelt dat ik nog steeds staak. Ik doe niets meer voor hem. Ik heb alle contact met zijn familie opgezegd, ik ben in niets meer zijn agenda, ik faciliteer geen overwerk meer en ik bied geen enkele ruimte voor zijn hobby's behalve de afspraken die we vooraf gemaakt hebben. Dat klinkt allemaal heel vervelend, maar als ik mijn grenzen en mijn tijd niet heel strak bewaak, neemt hij meteen weer zoveel ruimte dat er niets voor mij overblijft.
Het is ingewikkeld en het lijkt alsof het gaat om gebrek aan liefde, van beide kanten. Dat is niet echt het geval. Het zijn eerder misvattingen uit zijn jeugd die dit gedrag veroorzaken. En het is zelfbehoud van mijn kant om zijn gedrag leefbaar te houden. De schade van de afgelopen jaren is er nog. Ik weet niet of dat ooit weg gaat. We zijn langzaam aan het proberen het beter te maken, maar het is een lange weg. Misschien moeten we accepteren dat dit wat we nu hebben een vorm van beter is.
maandag 10 juni 2024 om 20:21
Ah bedankt @ladera!
Ik loop nu bij een coach omdat ik op de lange termijn afkoers op een burn out, maar zij is ook enigzins verbaasd dat ik nog overeind sta. Qua werk is er wel wat behalen qua stress maar haar conclusie was dat het vooral in het privé domein zit. Op haar aanraden laat ik dat nu even tot aan onze vakantie en hopelijk is er dan ruimte om door te pakken.
Ik loop nu bij een coach omdat ik op de lange termijn afkoers op een burn out, maar zij is ook enigzins verbaasd dat ik nog overeind sta. Qua werk is er wel wat behalen qua stress maar haar conclusie was dat het vooral in het privé domein zit. Op haar aanraden laat ik dat nu even tot aan onze vakantie en hopelijk is er dan ruimte om door te pakken.
maandag 10 juni 2024 om 20:34
Ja, dit is ook een lastige fase. Veel verantwoordelijkheid, veel zorg, veel gedoe en weinig lol, vrijheid en luchtigheid.
Hier deden we het op stug volhouden en een beetje wegkijken van onze eigen en andermans onhebbelijkheden. Later veel gesprekken, ruzie maken en accepteren dat er veel corvee bij zit.
Ik kan ruzie maken ook echt aanraden (geen grap). En dan bedoel ik niet met het servies smijten of koude oorlog maar gedoetjes en kibbelen en daar vervolgens weer een weg in zoeken. En de ander aanspreken als ie sip is/kuthumeur heeft/ raar doet. Ik vond dat eerst heel eng maar inmiddels zie ik het ook als een manier van contact zoeken en erachter komen wat voor mezelf en de ander echt belangrijk is. T is daarom ook vaak vrij snel opgelost.
Hier deden we het op stug volhouden en een beetje wegkijken van onze eigen en andermans onhebbelijkheden. Later veel gesprekken, ruzie maken en accepteren dat er veel corvee bij zit.
Ik kan ruzie maken ook echt aanraden (geen grap). En dan bedoel ik niet met het servies smijten of koude oorlog maar gedoetjes en kibbelen en daar vervolgens weer een weg in zoeken. En de ander aanspreken als ie sip is/kuthumeur heeft/ raar doet. Ik vond dat eerst heel eng maar inmiddels zie ik het ook als een manier van contact zoeken en erachter komen wat voor mezelf en de ander echt belangrijk is. T is daarom ook vaak vrij snel opgelost.
maandag 10 juni 2024 om 20:39
Ja acceptatie van mijn kant en wat extra kdv/bso. Het is voorjaar/zomer dat helpt
. Vooral de verwachtingen van andere naast me neer leggen helpt ook wel.
maandag 10 juni 2024 om 20:50
Fijn als dat wat voor meer lucht geeft.Zwaluw1984 schreef: ↑10-06-2024 20:39Ja acceptatie van mijn kant en wat extra kdv/bso. Het is voorjaar/zomer dat helpt. Vooral de verwachtingen van andere naast me neer leggen helpt ook wel.
Kan me voorstellen dat het lange termijn idee lastiger is: alle opties kosten een berg energie als je partner weinig verantwoordelijkheid neemt.
maandag 10 juni 2024 om 21:16
Geen verantwoordelijkheid is een groot woord, maar het is net wat iemand anders beschrijft je moet alles continue goed afbakenen en duidelijk maken. Maar het is mij wel duidelijk dat opgeven van hobbies en baan geen oplossing is: dan doe ik mezelf tekort en raak ik mezelf kwijt.
maandag 10 juni 2024 om 21:55
Ik heb alles gelezen, en wat bij me blijft hangen is grenzen stellen. Ik ben mezelf kwijt geraakt door voor hem te gaan zorgen, en het goed willen doen. Omdat ik ook heel zelfstandig ben en een duidelijke visie heb en weet wat ik wil, is het heel subtiel hoe dat mezelf kwijt raken erin geslopen is. Ik begin nu pas toe te geven dat ik het minder onder controle heb dan ik dacht.
Ik vind dat echt heel moeilijk: niet zijn ontbijt maken, niet herinneren aan afspraken die hij vergeet, niet attenderen op vrienden die nog zitten te wachten op een appje met een antwoord op een vraag, niet wéér de kinderen naar school brengen als hij een korte nacht had door zijn hobby, niet de troep in de keuken opruimen omdat mijn energie ‘s avonds op is en ik het wel tot de volgende ochtend kan laten staan, en zo nog veel meer.
Ik faciliteer zo goed als het kan, maar intussen heb ik altijd het gevoel dat het nooit genoeg is. En voel ik me heel egoïstisch als ik dit soort dingen niet meer doe. Want voelt hij zich fijn als z’n brood wordt gesmeerd en hij kan uitslapen en het huis netjes is.
En ja, we doen evenredig alles qua zorg en taken, en werken evenveel, dus daar zit het ‘m niet in. Eigenlijk hebben we allebei het gevoel dat we teveel moeten dragen. En dat verwijdert ons van elkaar en krijgen we nog niet omgedraaid.
Ik las wel een goede tip om zoiets te doen als een film of iets anders waarbij niet hoeft te worden gepraat. Probleem is dat we een heel verschillende smaak hebben qua films, daarom vermijden we dat, maar ik kan het best weer eens een kans geven. Want er is vast iets te vinden dat ons beide boeit. Dus die tip neem ik mee.
Praten over de kinderen verbindt ergens wel, maar nu dat al lange tijd het enige is waar we het over hebben, heb ik behoefte aan andere onderwerpen. Ik ben meer dan moeder van m’n kinderen. Ik weet niet of m’n verwachtingen daarin te hoog liggen. Ben allang blij dat we grotendeels dezelfde visie hebben qua opvoeding en hij is fantastisch met de kinderen, dat is in andere gezinnen ook weleens anders. Ik verwacht denk ik meer dan de praktische zaken en de koetjes en kalfjes. En dat niet vinden voelt als een gemis. Maar nogmaals, misschien moet ik verwachtingen bijstellen zoals al werd geopperd.
Ik vind dat echt heel moeilijk: niet zijn ontbijt maken, niet herinneren aan afspraken die hij vergeet, niet attenderen op vrienden die nog zitten te wachten op een appje met een antwoord op een vraag, niet wéér de kinderen naar school brengen als hij een korte nacht had door zijn hobby, niet de troep in de keuken opruimen omdat mijn energie ‘s avonds op is en ik het wel tot de volgende ochtend kan laten staan, en zo nog veel meer.
Ik faciliteer zo goed als het kan, maar intussen heb ik altijd het gevoel dat het nooit genoeg is. En voel ik me heel egoïstisch als ik dit soort dingen niet meer doe. Want voelt hij zich fijn als z’n brood wordt gesmeerd en hij kan uitslapen en het huis netjes is.
En ja, we doen evenredig alles qua zorg en taken, en werken evenveel, dus daar zit het ‘m niet in. Eigenlijk hebben we allebei het gevoel dat we teveel moeten dragen. En dat verwijdert ons van elkaar en krijgen we nog niet omgedraaid.
Ik las wel een goede tip om zoiets te doen als een film of iets anders waarbij niet hoeft te worden gepraat. Probleem is dat we een heel verschillende smaak hebben qua films, daarom vermijden we dat, maar ik kan het best weer eens een kans geven. Want er is vast iets te vinden dat ons beide boeit. Dus die tip neem ik mee.
Praten over de kinderen verbindt ergens wel, maar nu dat al lange tijd het enige is waar we het over hebben, heb ik behoefte aan andere onderwerpen. Ik ben meer dan moeder van m’n kinderen. Ik weet niet of m’n verwachtingen daarin te hoog liggen. Ben allang blij dat we grotendeels dezelfde visie hebben qua opvoeding en hij is fantastisch met de kinderen, dat is in andere gezinnen ook weleens anders. Ik verwacht denk ik meer dan de praktische zaken en de koetjes en kalfjes. En dat niet vinden voelt als een gemis. Maar nogmaals, misschien moet ik verwachtingen bijstellen zoals al werd geopperd.
dinsdag 11 juni 2024 om 08:19
Deze fase heb ik ook gehad, maar daar ben ik wel klaar mee. Dat houd je toch niet vol? Ik ben een mens en wil nabijheid, geen afstand. Ik vond het veel te confronterend om dat gemis elke dag te voelen.stoepkrijt schreef: ↑10-06-2024 11:29Mijn nieuwe strategie is nu (na heel veel verdriet van het telkens maar weer toenadering zoeken, gezelligheid zoeken, erover willen praten en allemaal zonder succes) om emotioneel afstand te nemen van mijn partner. Ik vind dat retemoeilijk, want het is eigenlijk niet wat ik wil, maar zoals ik het nu doe, werkt het ook niet, en ben ik telkens weer teleurgesteld.
Ik hoop dat mijn eigen humeur in ieder geval wat constanter blijft als ik minder verwacht op het vlak van gezelligheid/interesse in elkaar/intimiteit, en dat ik dan in ieder geval me niet telkens rot voel als ik word 'afgewezen'.
Het risico daarvan is dat je dan emotioneel uiteindelijk te ver van hem afdrijft om nog weer dichterbij te komen.
Maar inderdaad, het alternatief is best moeilijk te vinden. Toch ben ik vastbesloten daar een mogelijkheid voor te zoeken, en heb wel wat aan de tips die hier worden gegeven.
Spijtig dat jullie hetzelfde meemaken, het is zo niet hoe je het wilt.
dinsdag 11 juni 2024 om 08:23
Ja, inderdaad, de theorie snap ik. Maar de andere verwachtingen zijn nog te hoog, dus het duurt langer dan een moment om de realiteit te nemen zoals die is.Hetiswathetis42 schreef: ↑10-06-2024 19:06Je kan gelukkig zijn in deze relatie maar dan moet je alles nemen zoals het is, want dit is nu eenmaal de realiteit . Je bent niet gelukkig omdat je denkt dat het anders moet, je hebt andere verwachtingen. Dit weten en beseffen kan je in 1 moment bevrijden maar het kan ook jaren duren om de realiteit te nemen zoals het is.
dinsdag 11 juni 2024 om 09:04
Stanneke schreef: ↑10-06-2024 21:55Ik heb alles gelezen, en wat bij me blijft hangen is grenzen stellen. Ik ben mezelf kwijt geraakt door voor hem te gaan zorgen, en het goed willen doen. Omdat ik ook heel zelfstandig ben en een duidelijke visie heb en weet wat ik wil, is het heel subtiel hoe dat mezelf kwijt raken erin geslopen is. Ik begin nu pas toe te geven dat ik het minder onder controle heb dan ik dacht.
Ik vind dat echt heel moeilijk: niet zijn ontbijt maken, niet herinneren aan afspraken die hij vergeet, niet attenderen op vrienden die nog zitten te wachten op een appje met een antwoord op een vraag, niet wéér de kinderen naar school brengen als hij een korte nacht had door zijn hobby, niet de troep in de keuken opruimen omdat mijn energie ‘s avonds op is en ik het wel tot de volgende ochtend kan laten staan, en zo nog veel meer.
Ik faciliteer zo goed als het kan, maar intussen heb ik altijd het gevoel dat het nooit genoeg is. En voel ik me heel egoïstisch als ik dit soort dingen niet meer doe. Want voelt hij zich fijn als z’n brood wordt gesmeerd en hij kan uitslapen en het huis netjes is.
En ja, we doen evenredig alles qua zorg en taken, en werken evenveel, dus daar zit het ‘m niet in. Eigenlijk hebben we allebei het gevoel dat we teveel moeten dragen. En dat verwijdert ons van elkaar en krijgen we nog niet omgedraaid.
Oh jee, ik vind dit niet gezond klinken en dit gaat heel wat verder dan dat je in een moeilijke fase zit en niet meer zo verbonden voelt. Dit klinkt helemaal niet alsof het evenredig is verdeeld. Want slaap jij na een late avond met vriendinnen net zo vaak uit als hij? Smeert hij net zo vaak jouw ontbijt? En ruimt ie de keuken in de avond net zo vaak op als jij, ook al zit hij door zijn energie heen?
Ik zou daar eerst eens de aandacht op leggen en veel minder gaan zorgen en controleren. Want aan het ene kant klinkt dat lief en zorgzaam en zo zal het in het begin misschien ook wel gevoeld hebben voor jullie allebei, maar ergens heeft he natuurlijk ook wel iets enorm betuttelends. Zowel het zorg-stukje (ontbijt smeren) als het controle-stukje (vrienden moeten appen).
Logisch dat als de fase van verliefdheid, roze wolken en de euforie van samen met een kind hebben voorbij is, dit gaat voelen als sleur en ergernis. Als ik jou was zou ik eerst de focus gaan leggen op het aanpassen van deze patronen. Wat wel lastig is misschien, want dit patroon, hoe energievretend wellicht ook, is misschien lange tijd juist hetgeen geweest waar op jullie manier juist de verbinding uit bestond en bestaat...
dinsdag 11 juni 2024 om 09:12
Dat is dus geheel niet geval zo te lezen.turquasi schreef: ↑10-06-2024 19:33Wat zijn de irritaties dan?
Even aangenomen dat de taken evenredig verdeeld zijn en de uitvoering ervan ook.... kijk gewoon vooral naar wat er wel goed gaat. Kijk naar wat hij goed kan. Ook als het niks nieuws is, dan juist. Dat wat je aandacht geeft groeit. Dus als je merkt dat je gedachten gaan naar iets negatiefs, roep jezelf terug en denk even aan iets positiefs. Al is het maar hoe hij de lunchboxjes vult ofzo.
dinsdag 11 juni 2024 om 09:18
Doet je man ook dit soort dingen voor jou? Of is je probleem juist dat het uit balans raakt en het voelt (en/ of zo is) alsof alles vanuit jouw kant moet komen?Stanneke schreef: ↑10-06-2024 21:55Ik heb alles gelezen, en wat bij me blijft hangen is grenzen stellen. Ik ben mezelf kwijt geraakt door voor hem te gaan zorgen, en het goed willen doen. Omdat ik ook heel zelfstandig ben en een duidelijke visie heb en weet wat ik wil, is het heel subtiel hoe dat mezelf kwijt raken erin geslopen is. Ik begin nu pas toe te geven dat ik het minder onder controle heb dan ik dacht.
Ik vind dat echt heel moeilijk: niet zijn ontbijt maken, niet herinneren aan afspraken die hij vergeet, niet attenderen op vrienden die nog zitten te wachten op een appje met een antwoord op een vraag, niet wéér de kinderen naar school brengen als hij een korte nacht had door zijn hobby, niet de troep in de keuken opruimen omdat mijn energie ‘s avonds op is en ik het wel tot de volgende ochtend kan laten staan, en zo nog veel meer.
Ik faciliteer zo goed als het kan, maar intussen heb ik altijd het gevoel dat het nooit genoeg is. En voel ik me heel egoïstisch als ik dit soort dingen niet meer doe. Want voelt hij zich fijn als z’n brood wordt gesmeerd en hij kan uitslapen en het huis netjes is.
En ja, we doen evenredig alles qua zorg en taken, en werken evenveel, dus daar zit het ‘m niet in. Eigenlijk hebben we allebei het gevoel dat we teveel moeten dragen. En dat verwijdert ons van elkaar en krijgen we nog niet omgedraaid.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:19
Waarom maak je hemelsnaam zijn lunch en compenseer je die nachten? Ik doe ook het merendeel maar zijn familie/vrienden etc zijn toch echt zijn zaak.Stanneke schreef: ↑10-06-2024 21:55Ik heb alles gelezen, en wat bij me blijft hangen is grenzen stellen. Ik ben mezelf kwijt geraakt door voor hem te gaan zorgen, en het goed willen doen. Omdat ik ook heel zelfstandig ben en een duidelijke visie heb en weet wat ik wil, is het heel subtiel hoe dat mezelf kwijt raken erin geslopen is. Ik begin nu pas toe te geven dat ik het minder onder controle heb dan ik dacht.
Ik vind dat echt heel moeilijk: niet zijn ontbijt maken, niet herinneren aan afspraken die hij vergeet, niet attenderen op vrienden die nog zitten te wachten op een appje met een antwoord op een vraag, niet wéér de kinderen naar school brengen als hij een korte nacht had door zijn hobby, niet de troep in de keuken opruimen omdat mijn energie ‘s avonds op is en ik het wel tot de volgende ochtend kan laten staan, en zo nog veel meer.
Ik faciliteer zo goed als het kan, maar intussen heb ik altijd het gevoel dat het nooit genoeg is. En voel ik me heel egoïstisch als ik dit soort dingen niet meer doe. Want voelt hij zich fijn als z’n brood wordt gesmeerd en hij kan uitslapen en het huis netjes is.
En ja, we doen evenredig alles qua zorg en taken, en werken evenveel, dus daar zit het ‘m niet in. Eigenlijk hebben we allebei het gevoel dat we teveel moeten dragen. En dat verwijdert ons van elkaar en krijgen we nog niet omgedraaid.
Ik las wel een goede tip om zoiets te doen als een film of iets anders waarbij niet hoeft te worden gepraat. Probleem is dat we een heel verschillende smaak hebben qua films, daarom vermijden we dat, maar ik kan het best weer eens een kans geven. Want er is vast iets te vinden dat ons beide boeit. Dus die tip neem ik mee.
Praten over de kinderen verbindt ergens wel, maar nu dat al lange tijd het enige is waar we het over hebben, heb ik behoefte aan andere onderwerpen. Ik ben meer dan moeder van m’n kinderen. Ik weet niet of m’n verwachtingen daarin te hoog liggen. Ben allang blij dat we grotendeels dezelfde visie hebben qua opvoeding en hij is fantastisch met de kinderen, dat is in andere gezinnen ook weleens anders. Ik verwacht denk ik meer dan de praktische zaken en de koetjes en kalfjes. En dat niet vinden voelt als een gemis. Maar nogmaals, misschien moet ik verwachtingen bijstellen zoals al werd geopperd.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:39
TO: Ik vind jullie verdeling niet 50-50 als jij zijn leven faciliteert. Ik vind dat persoonlijk echt ontzettend scheef. Alles wat je bedenkt en plant is óók werk, dat valt ook onder de verdeling. Als jij bedenkt dat jullie een avond uitgaan, jij bedenkt waarheen en jíj hem de opdracht geeft de oppas in te schakelen, heb jíj het meeste werk gedaan. Hoeveel gebeurt er als je geen enkel initiatief zou nemen? Ik heb het hier uitgeprobeerd en het antwoord was hier: niets. Als ik niets initieer en delegeer gebeurt er werkelijk helemaal niets.
Overigens begrijp ik wel waarom je zijn familie zou regelen; ik staak nu drie jaar en de contactmomenten zijn sindsdien op twee handen te tellen. Dat vind ik voor de kinderen wel sneu, maar gelukkig lijken ze er verder niet echt onder te lijden. Het was tijdens en na corona, dus inmiddels weten ze ook niet beter dan dat ze hun grootouders nauwelijks zien.
Overigens begrijp ik wel waarom je zijn familie zou regelen; ik staak nu drie jaar en de contactmomenten zijn sindsdien op twee handen te tellen. Dat vind ik voor de kinderen wel sneu, maar gelukkig lijken ze er verder niet echt onder te lijden. Het was tijdens en na corona, dus inmiddels weten ze ook niet beter dan dat ze hun grootouders nauwelijks zien.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:43
Dit. Ik heb nu heel lang, al meer dan 25 jaar een relatie en ik vond de redenen waarom ik grenzen moest bewaken, dus het regelen etc, niet eens zo erg. Maar het feit dat ik het moest.Stanneke schreef: ↑11-06-2024 08:19Deze fase heb ik ook gehad, maar daar ben ik wel klaar mee. Dat houd je toch niet vol? Ik ben een mens en wil nabijheid, geen afstand. Ik vond het veel te confronterend om dat gemis elke dag te voelen.
Maar inderdaad, het alternatief is best moeilijk te vinden. Toch ben ik vastbesloten daar een mogelijkheid voor te zoeken, en heb wel wat aan de tips die hier worden gegeven.
Spijtig dat jullie hetzelfde meemaken, het is zo niet hoe je het wilt.
Dat ik me keer op keer kwetsbaar moest opstellen, nog werd uitgemaakt voor zeikerd ook, en ik de hele tijd in mijn eigen huis moest opletten.
We hadden toen een therapeut en die zei het heel mooi tegen man. 'je vrouw is bezig met ieders belang, jij bent alleen maar bezig in je eigen belang'.
Het was niet omdat ik te beroerd was om de tandarts te bellen ('het is voor jou 5 minuten en ik moet het nummer zoeken en als ik een afspraak maak je het nooit goed dus..') maar meer omdat ik voelde dat als ik dat liet gaan er weer zo'n moeras van asociaal gedrag zou plaatsvinden.
De kinderen gingen bepaalde maniertjes ook imiteren, dus
Ik was voor 4 mensen aan het nadenken plus mijn grenzen aan het bewaken en een volwassen man erbij aan het houden.
Man vond dat heel erg en dat feit gaf mij weer energie om erin te blijven geloven. Wat ook hielp was dat ik drie weken elders ben geweest.
Ineens snapte hij dat structuur voor jongste belangrijk is, en wat ik allemaal deed. Scheelde heel veel gepraat erover.
Don't tell, show helpt ook.
Andersom ook trouwens, hij nam ook veel dingen op die ik niet meer zag.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:51
Mijn man vindt het inderdaad ook heel erg, en dat helpt. Maar ik vind het ook zwaar dat ik mijn grenzen en mijn ruimte tot de tanden bewapend moet bewaken, want als ik ook maar ergens toegeef, neemt hij weer alles in. Mijn man heeft laatst besloten dat hij, naast hobby 1 (1 dag in de week, plus 1 weekenddag in de maand, beide tot diep in de nacht), er een tweede hobby bij ging nemen, iedere vrijdagavond tot diep in de nacht. Zonder overleg. Ik heb daar wederom oorlog over moeten voeren, want hij ziet gewoon werkelijk niet dat dat mijn vrijheid beperkt; niet alleen doordat ik nu op vrijdagavond niet meer weg kan, maar ook zaterdag de hele toko moet draaien omdat hij dan dood in zijn bed ligt.
Maar goed, ik voer nu gewoon oorlog om dit soort zaken. Ik heb al jaren genoeg opgeofferd, hij is nu aan de beurt. En nee, dat is niet per se gezellig. Jammer dan.
Maar goed, ik voer nu gewoon oorlog om dit soort zaken. Ik heb al jaren genoeg opgeofferd, hij is nu aan de beurt. En nee, dat is niet per se gezellig. Jammer dan.
dinsdag 11 juni 2024 om 10:51
Je zegt dat jullie allebei het gevoel hebben dat jullie teveel dragen. Waarom heeft hij dit gevoel? Wat draagt hij allemaal wat hem te veel is?
Ik lees juist dat jij veel te veel draagt. Zijn sociale leven mag hij zelf dragen. Jij hoeft hem niet er aan te herinneren dat hij zijn vrienden moet terug appen of zijn moeder eens moet bellen. Als hij het te laat maakt dan mag hij zelf gaan ervaren dat dat niet handig is en dat hij dat anders moet gaan aanpakken. Hij klinkt als een klein kind. Geen wonder dat je weg wilt. Totaal niet aantrekkelijk zo'n man. Maar jij houdt het in stand. Stop ermee en er is misschien nog een kans dat het weer leuk gaat worden tussen jullie. Maar dat zal niet makkelijk zijn.
Ik lees juist dat jij veel te veel draagt. Zijn sociale leven mag hij zelf dragen. Jij hoeft hem niet er aan te herinneren dat hij zijn vrienden moet terug appen of zijn moeder eens moet bellen. Als hij het te laat maakt dan mag hij zelf gaan ervaren dat dat niet handig is en dat hij dat anders moet gaan aanpakken. Hij klinkt als een klein kind. Geen wonder dat je weg wilt. Totaal niet aantrekkelijk zo'n man. Maar jij houdt het in stand. Stop ermee en er is misschien nog een kans dat het weer leuk gaat worden tussen jullie. Maar dat zal niet makkelijk zijn.
dinsdag 11 juni 2024 om 11:05
Weet je wat ik erg vind? Dat hij niet automatisch aan mijn belang denkt, zoals ik wel aan ieders belang denk. Dank Surebaby, zo is het inderdaad. Bij dit soort keuzes denkt mijn man alleen aan zichzelf. Het is niet eens uit kwaadaardigheid dat hij dit soort beslissingen neemt, het komt simpelweg geen seconde in hem op dat zijn keuzes invloed hebben op de rest van het gezin. Hij is het prototype entitled white male, en ik vind dat ontzettend onaantrekkelijk. Het heeft in de afgelopen jaren onze relatie anders gemaakt, afstandelijker. Het is acceptabel hoor, maar die warme verbondenheid die we in het begin hadden is echt wel weg door dit soort dingen.
dinsdag 11 juni 2024 om 11:18
Stanneke schreef: ↑10-06-2024 14:54Ik ga even proberen te reageren op wat jullie allemaal schrijven.
Nu werkt het al een hele poos niet, maar dat wil niet zeggen dat we het niet werkend kunnen maken. Daar wil ik wel alles aan gedaan hebben. Ik vind het wel heftig om te lezen dat anderen ook al jaren in zo’n situatie zitten en aan het zoeken zijn.
Ik heb voor mezelf ook therapie, waarbij we ingaan op wat er in mij speelt aan pijnlijke herinneringen. Maar ook dat is niet even snel opgelost en weer allemaal vrolijk. Lang proces.
Ik verwacht wel vaak te veel, bijv van een uitje. Dat het leuk en gezellig is en we leuke gesprekken voeren. Net als vroeger. Maar het is niet net als vroeger, want tijdens een avondje uit of zelfs een nachtje weg als de kinderen uit logeren zijn, hebben we tijd nodig om elkaar weer te vinden en voorbij de irritaties te gaan. En dat vind ik zo irritant, met een vriendin is het meteen leuk en kunnen we uren kletsen over van alles, en met m’n man weten we gewoon niet wat we moeten zeggen. Behalve over de kinderen, het cliché is dat we daar samen uuuuren over kunnen praten. Maar dat brengt ons niet dichter bij elkaar.
Mijn man is niet ongelukkig, die vindt het prima zo en ziet alles van de zonnige kant. Dat siert hem, maar ik voel me er ook eenzaam door. En een zeur omdat ik telkens niet tevreden ben en hij daar niks van snapt. Dan wil ik er niet weer over beginnen en kropt het op. Ik werk in de therapie aan mezelf uiten, maar voor hem is het heel moeilijk om een vrouw te hebben die zich vaak niet happy voelt. Dubbel frustrerend. En dan hebben we daar weer gedoe over
Die hoge verwachtingen zijn wel echt funest, kun je daar in je individuele therapie iets mee? Leren om de lat nu veel lager te leggen? Te accepteren dat het nu niet is zoals met vriendinnen, of zoals vroeger? Leren om nu niet álles op te hangen aan je verbinding met je man?
En die irritaties, die lijken vooral vanuit jou te komen, klopt dat? Want je schrijft dat je man gelukkig is en alles van de zonnige kant ziet. Ik denk dat jij vooral in moet zetten op mededogen. Mededogen over de dingen waar jij je aan ergert, dingen kunnen laten gaan ipv jezelf toestaan om de ergernis te voeden.
Het gaat er daarbij niet om dat je die dingen niet anders mag willen, maar dat is iets voor in relatietherapie. Als je daar continu mee bezig blijft en hem geen ruimte/mededogen geeft om de dingen anders te doen dan hoe jij ze graag ziet dan ga je die verbinding niet voelen, die saboteer je dan juist.
Edit: in je volgende post lees ik dat je heel veel naar je toe getrokken hebt en veel moeite hebt met de controle loslaten en dingen ook gewoon te kunnen 'laten'. Jullie hebben een dynamiek ontwikkeld die elkaar geweldig aanvult, maar die jou nu niet meer dient. Dat is nu vooral jouw (innerlijke) strijd, ik denk dat het goed is dat je dat blijft beseffen en hem de schuld toeschuift. Het is namelijk niet zijn schuld dat jij dingen naar je toetrekt als je vindt dat de ander het niet goed genoeg doet. Dat zijn vrienden op appjes zitten te wachten en jij daar niet tegen kan is echt jouw probleem. En zolang jij dat niet weet om te turnen ga je vermoedelijk de verbinding ook niet weer vinden met je man.
s-groot wijzigde dit bericht op 11-06-2024 11:25
12.02% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
