Moeilijke situatie met zusje

Mijn zusje en ik hebben een lastig verleden. Ik heb autisme, dat vind zij moeilijk. Andersom heeft zij borderline, wat ik weer lastig kan vinden. (bij beide is dit werkelijk gediagnostiseerd).

Ik sta niet negatief tegenover borderline, Ik kan mij wel inbeelden hoe lastig het kan zijn. Om emoties zo intenst te voelen, gevoel van onveiligheid, een laag zelfbeeld, voor even de overtuiging hebben, dat wat je zo voelt, de waarheid is.

Ik ken ook genoeg andere mensen die het hebben, alleen wat bij hun anders is dan bij mijn zusje, is dat zij therapie hebben gevolgd. Zij kunnen bijvoorbeeld inzien dat zij heftig gereageerd hebben en later zich daarvoor verontschuldigen. Bij mijn zusje is dit niet zo, zij zegt nooit sorry en blijft van haar waarheid overtuigd. Zij gelooft ook trouwens niet dat zij borderline heeft, dat de arts dit verkeerd gediagnostiseerd heeft.

Zij behandeld mij alsof ik een kind ben. Zij gelooft dat ik door mijn autisme bepaalde dingen niet begrijp en kan kan inzien. Zij probeert mij ook vaak uitleg te geven, dat wat ik doe niet normaal zou zijn. Ik probeer haar dan uit te leggen, dat iedereen anders is en dat niet iedereen denkt zoals zij. Bijvoorbeeld: onze opa zit in een rolstoel. Ik weet dat hij niet betutteld wil worden en het graag zelf wil doen. Wat zij ziet is dat ik niet aanbied hem van de bank in de rolstoel te krijgen. Daarvan maakt zij dat ik niet kan inzien dat iemand hulp nodig heeft en dat ik geen empathie zou hebben.

Wij zitten in dezelfde vriendengroep. Vervolgens gaat dit verhaal wat zij verteld in de rondte. Het is voor mij heel naar. Vooral omdat de stereotype ideeën over autisme erbij worden betrokken, waar ik mij dan lastig tegen kan weren.

Mijn opa heeft in bepaalde dingen zorg nodig. Mijn zusje trekt dit emotioneel heel erg aan. Ik zelf ben daar minder gevoelig in. Niet omdat het mij niks doet, ik kan er namelijk echt wel om huilen om te weten hoe mijn opa zich voelt en moet meemaken. Wel kan ik mijn gevoel opzij zetten en doen wat er moet gebeuren. Kan best begrijpen dat het er voor een ander emotieloos uitziet. Zeker als mijn zusje dan weer ten opzichte van anderen weer veel meer voelt dan gemiddeld. Maar de waarheid is dus wel anders.

Ik zit nu al een tijdje in een situatie, waar mijn zusje zich geroepen voelt om alle zorg van onze opa op haar te nemen. De reden waarom ik dat toe sta, is omdat mijn zusje veel meer vrijetijd heeft dan ik. Ik heb een baan met 2 uur reisafstand en volg daarnaast een studie en zij werkt twee dagen per week. Ook heeft zij mijn opa om geld gevraagd om bij hem te komen schoonmaken.

Achteraf blijkt dat mijn zusje veel stress heeft van de schoonmaakwerkzaamheden. Het gaat om 1x per week, alleen de emotionele lading is voor haar zwaar. Ik wist dit niet en dat heeft zij mij ook niet verteld. Wel beschuldig zij mij van dat ik niets voor onze opa doe en dat zij de hele wereld op haar schouders draagt. Tevens liegt zij ook over bepaalde dingen. Dan zegt zij bijvoorbeeld dat zij bijna dagelijks bij mijn opa is om te mantelzorgen. Terwijl dat helemaal niet waar is. (ik heb dit namelijk nagevraagd aan opa en opa is helder in zijn geest). Als ik haar daarmee confronteer dan ontwijkt ze het en begint dan over iets heel anders. Dit soort dingen heeft zij ook wel eerder gedaan. Zoals het verhaal ophangen dat haar ex-vriend verslaafd is aan heroïne, terwijl het om blowen ging. Zij was toen bang dat als zij de waarheid zou vertellen, mensen haar niet serieus zouden nemen. Daarom dikte zij het verhaal zwaar aan en dat lijkt zij nu ook te doen.

Ik heb haar aangeboden te helpen en haar gevraagd wat ik dan kan overnemen. Dat wil zij mij niet zeggen. Want volgens haar is het zo vermoeiend om dat uit te leggen aan iemand met autisme, dat zij dat beter zelf kan doen.

Na een heleboel kleinerende opmerkingen vanuit haar kant. (iets in de trant van dat het zo moeilijk voor haar is om een autist als zus te hebben, dat zij daarom alles alleen moet doen etc) heb ik wel een kutopmerking naar haar gemaakt. Namelijk dat het ook heel lastig voor mij is dat zij geen ziektebesef heeft.

Uiteindelijk ben ik dan de gebeten hond. Zo gaat dit heel vaak. Veel verwijten, kleinerende en gemene opmerkingen van haar kant. Wat ik vaak lang kan vol houden, zonder gemeen terug te doen. Totdat zij al 6x over mijn grens is gegaan. Dan zeg ik iets zoals hierboven. Dat neemt zij mij dan kwalijk en kan daar heel lang boos over blijven, totdat ik daar sorry voor zeg. Wat ik dan meestal ook maar doe, om er vanaf te zijn. Waar ik mee bedoel dat ik het ook wel oprecht rot vind dat ik dat gezegd heb en dat liever niet had gedaan. Maar ook wel begrijp waarom ik het heb gezegd. Wat zij mij aandoet daar krijg ik dan nooit een verontschuldiging voor en meestal ben ik instaat om te accepteren dat het er ook gewoon niet inzit en het is wat het is.

Bedankt voor het lezen. Wat ik ermee wil. Deels het ergens kwijt kunnen, omdat het thuis niet lukt. Tevens kan ik misschien tips krijgen over hoe ik deze situatie kan dragen. Ik verwacht niet dat ik haar kan veranderen. Maar misschien kan ik wel leren het beter van mij af te laten glijden.

Bedankt voor de snelle antwoorden. Veel vrienden weten ook wel hoe zij is en die zien ook wel in dat zij dat niet hoeven te geloven. Enkelen doen dit wel en dat vind ik erg jammer.

Wat ik ook lastig vind is dat ik tegen haar en anderen heb toegegeven dat ik weinig doe voor onze opa en niet wist dat zij zoveel deed en hulp nodig had. Ik zei dat omdat ik aan mijzelf begon te twijfelen. Maar dat was voordat ik wist dat zij erover gelogen had dagelijks te mantelzorgen voor onze opa. Nu krijg ik dus terug dat ik het zelf heb bekend.