Nog maar eens: schoonouders…

Dag allemaal,

Ik wil graag mijn verhaal kwijt, en misschien wat tips, ondersteuning, ideeën of zelfs een spiegel. Ik probeer het niet te lang te maken.
Eerst even een situatieschets: mijn partner is al een aantal maanden niet aan het werk wegens stevige burn out. Hij is hiermee aan de slag, maar dit vraagt best veel tijd. Hier thuis komt er (naar mijn aanvoelen) best veel op mijn schouders terecht. Ik probeer hem te steunen, maar ben mij bewust dat dit sommige momenten beter lukt dan andere…

Een aantal weken/maanden geleden ben ik mee naar zijn psycholoog gegaan, en is het ook over zijn ouders gegaan. Hij/we voelen al jaren dat er een groot onevenwicht is in de relatie die schoonouders met hun dochter hebben en de relatie met hun zoon. Dochter (en partner en kinderen) kunnen weinig misdoen, wij moeten op eieren lopen of we krijgen commentaar. Ik kan hierover tientallen voorbeelden geven maar dat zou ons te ver leiden.
Bij de psycholoog is het onder andere gegaan over het feit dat partner aan zijn ouders niet wil/duft/kan vertellen dat hij er door zit en al maanden thuis zit, wegens angst voor de reactie van zijn vader.

Zondag waren we bij de schoonouders. Partner had een tijdje geleden wel aan zijn zus en schoonbroer laten weten dat het niet goed ging, maar dat hij het niet met zijn ouders kan bespreken. Schoonbroer heeft zondag wat doorgevraagd, en schoonmoeder heeft er wat van gehoord. Er was nog extra bezoek, dus ze heeft er niets van gezegd.

Nu zijn we gisteren teruggegaan om de kinderen daar een paar dagen te laten logeren (het is hier vakantie), en de boel is ontploft. Wat mijn partner had voorspeld is exact uitgekomen. Schoonmoeder vroeg of er problemen waren op het werk. In eerste instantie zei hij van niet, maar uiteindelijk heeft hij verteld dat hij al maanden thuis zit met een burn out. Reactie van mijn schoonvader was beschuldigend. ‘Waarom heb je ons niets verteld? Wie weet er van dat je thuis zit?’… maar echt op een toon die niet ok was. Ik heb partner eerst laten antwoorden, maar op een bepaald moment ben ik tussengekomen, en heb ik aangegeven dat ik het best wel straf vindt dat ze het na al die maanden niet eens opgemerkt hebben hoe slecht het met hem gaat en dat hij niet aan het werk is. Hierop is hij boos geworden (wat op zich begrijpelijk is…). Ik weet dat mijn partner liever niet heeft dat ik reageer dus ik heb heel hard geprobeerd om dit niet te doen, maar soms ging het mij gewoon te ver. Voorbeelden werden van tafel geveegd, hij (schoonvader) luisterde totaal niet. Hij zei (wat ik weer erg beschuldigend vond) dat hij al jaren probeert om de band aan te halen met zijn zoon, maar dat dat niet lukt want zoon is veel te gesloten, en dus dat het allemaal de schuld van mijn partner is. Dit zijn dingen die mijn partner op dit moment helemaal niet helpen… ook hier zijn we op ingegaan, we hebben proberen uitleggen dat het een wisselwerking is tussen beiden (dus zeker de schuld niet helemaal bij zijn vader gelegd), maar daar was hij het helemaal niet mee eens, het lag enkel en alleen aan mijn partner.
Zo is het nog een tijdje doorgegaan. Partner heeft mogelijks nieuw werk, dit sleept echter al een tijdje aan. Ook dit heeft hij aan zijn ouders verteld, wat hij niet durfde omdat hij ingeschat had dat zijn vader hem zou ontmoedigen (dit is ook wat met de psycholoog is besproken, waar hij het advies heeft gegeven om schoonvader af te remmen, aan te geven dat dit de reden is waarom hij de dingen niet wil bespreken, en hier erg stellig in te zijn). Dus, schoonvader reageert exact zoals ingeschat: ander werk gaat het probleem niet oplossen, het is overal hetzelfde,… ook hier heb ik even afgewacht op reactie van partner, maar dan ben ik boos geworden, en heb heel duidelijk gezegd dat hij moest stoppen. Hij ratelde maar door, ik denk dat ik zeker 5 keer stop heb gezegd. Uiteindelijk is mijn schoonmoeder ook tussen gekomen en is hij gestopt. Om mij dan af te schilderen als een onmens die met woorden speelt en de mensen manipuleert…
Er is eigenlijk zoveel gezegd en gebeurd, dat ik het niet allemaal kan vertellen. Pfff.
Misschien is ook nog belangrijk dat hij antidepressiva (die mijn partner dus neemt) helemaal heeft afgekraakt: je moet dat niet nemen, dat is slecht, je moet daar zo snel mogelijk mee stoppen,… we zijn ons bewust dat enkel ad geen oplossing is, maar even ter ondersteuning is dit soms wel nodig… in plaats van partner hier in te steunen heeft hij hem echt de grond in geboord.
Uiteindelijk is het verder geëscaleerd waarbij hij mij is beginnen beledigen, met de boodschap dat dat al jaren zijn beeld is van mij.
Ik heb beslist om dit niet te aanvaarden, heb gezegd dat we naar huis gingen en dat de kinderen ook mee naar huis zouden komen. Mijn partner was het hier helemaal mee eens. Hij heeft aangegeven dat het voor hem aanvoelt dat hij nooit goed genoeg is voor zijn vader, en dat de partner van schoonzus wél de perfecte zoon is.
We zijn dan vertrokken. De kinderen waren (ook weer terecht) over hun toeren. Ik heb geprobeerd om hen de dingen uit te leggen, en te zeggen dat schoonouders erg goede grootouders zijn en dat het voor ons altijd ok zou zijn dat dat contact blijft. Ik meen dat ook echt!
Eens thuis, heb ik ook een berichtje naar mijn schoonmoeder gestuurd om te zeggen dat we veilig thuis waren, omdat ik het belangrijk vind om toch de communicatie open te houden. Ze heeft hier ook op geantwoord.
Ik vertel dit een beetje alsof ik vooral het gesprek heb gevoerd, wat zeker niet het geval was. Dit zijn de momenten waar ik ben tussengekomen, maar het gesprek heeft veel langer geduurd en ik heb partner vooral laten doen.

Ik heb vannacht zeer weinig geslapen, heb vandaag een moeilijke dag op het werk ook.
Ik ben blij dat partner na al die jaren voor zichzelf is opgekomen, maar ik weet niet waar dit nu naartoe gaat… mijn hoofd loop wat over dus ik wou het even neerschrijven.
Enerzijds hoop ik nu dat schoonouders, en vooral schoonvader, contact opneemt met mijn partner en toch ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Anderzijds weet ik niet op welke manier we ooit nog samen aan tafel kunnen zitten… ik ben heel erg boos. Maar ik wil mijn kinderen de relatie met hun grootouders niet ontnemen.
Het is nog allemaal vers en moet wat zakken, maar het is veel om te behappen.

Oh zo veel reacties!
Ik merk dat er 2 grote richtingen zijn in de meningen, wat ik ook wat verwacht had. De ene kant: goed gedaan, en de andere dat ik mij vooral niet moet moeien.

Er spelen inderdaad al meer dan 40 jaar dynamieken in dat gezin, waar ik ondertussen al bijna 17 jaar in meedraai. In het begin van onze relatie ging ik regelmatig in discussie met schoonvader, vooral om te proberen (beetje jong en onbezonnen) wat reliëf te brengen in zijn zwart-wit-denken. (hij heeft gisteren heel duidelijk gezegd dat wat hij zegt waar is, dat hij het beter weet want hij heeft meer levenservaring...). Dat is nooit gelukt. Ik kan verbaal wat meer nuance brengen, wat hij ervaart als manipulatief. Na een tijdje heb ik echter gemerkt dat ik totaal niet tot hem doordrong, en heb ik dat - mede op vraag van mijn partner - opgegeven. Ik zwijg vaak, zeg niet wat ik denk, laat het allemaal op mij afkomen, doe wat ze vragen, allemaal voor de goede vrede.
Maar gisteren ging dat gewoon niet meer. Ik zie mijn partner al maanden worstelen met een burn out, waar ik eigenlijk zelf ook de worsteling zie rond de relatie met zijn ouders die al jaren speelt. Hij had gisteren - voor we naar daar gingen - een goede dag. Dat maakt volgens mij dat hij zich sterk genoeg voelde om de discussie wel aan te gaan. Maar zijn vader walst er gewoon overheen. En op dat gebied ben ik sterker om mijn/onze grens aan te geven. Moest hij het er niet mee eens geweest zijn, had hij dat ook aangegeven. Het stuk waar ik een aantal keer heb gezegd dat hij moest stoppen, daar hadden we het met de therapeut ook over gehad. Dit kwam dus niet uit het niets.

Ik lees ook wel dat ik hem niet help in zijn proces. Dat ruzie met zijn ouders het misschien ook moeilijker gaat maken voor hem. dat is ook waar... Maar het laten sudderen zoals werd gezegd, bleef ook gewoon niet houdbaar. Op bepaalde momenten was de spanning te snijden. Dus ja, nu kookt het. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren, en ga daarin het ritme en de keuzes van partner volgen, mét het bewaken van mijn eigen grenzen (want ja, schoonvader heeft echt lelijke dingen over mij gezegd - en het mag dan wel de vader van mijn partner zijn, maar ik heb ook wel grenzen!) én ook rekening houden met de kinderen en hun noden daarin.
Het blijven goede grootouders. Zoals iemand zei, ze zien de kinderen niet voldoende om altijd negatieve boodschappen te kunnen geven. Ze proberen de kinderen een leuke tijd te geven, doen allerlei activiteiten met hen, en af en toe komt er wel een negatieve uitleg van schoonvader, maar niets dat wij niet kunnen ondervangen. Ze zijn betekenisvolle volwassenen voor onze kinderen. Als we dat niet hadden gewild, hadden we hen geen relatie met hen moeten laten opbouwen.
Ik ga vanavond rustig nog eens alle reacties lezen, en de dingen ook nog extra laten doordringen. (of misschien eerder morgen, ik ben vandaag helemaal uitgeput...)

Dag allemaal,

Nog even een update. Ik heb het allemaal wat laten rusten, ik heb niet te veel aan mouw van partner getrokken om erover te praten. Ik heb dit weekend wel de vraag gesteld of hij vindt dat ik mij moet verontschuldigen. Hij vindt van niet, er is alleen één ding dat ik niet had moeten zeggen. ik kan dit ook horen, dat stuk voegde niets toe aan de discussie.
Ik heb er ook nog met een aantal mensen uit mijn omgeving over gesproken, en heb vooral bevestiging gekregen. Ook wel een spiegel met momenten, of het inderdaad wel mijn plek is/was om te reageren, omdat ik natuurlijk 'maar' de schoondochter ben.

Gisterenvoormiddag heeft partner toch een berichtje naar zijn ouders gestuurd met de vraag om te praten, hij heeft voorgesteld dat ze in de namiddag naar ons thuis zouden komen. Zelf was ik niet aanwezig, ik was aan het werken. Dat maakte het natuurlijk best spannend en moeilijk voor mij.
Toen ik thuiskwam heeft partner een aantal zaken verteld. Hij is geen prater, maar hij vertelde wel veel voor zijn doen. Conclusie is dat ik 'ongezond' ben, écht iemand die niet goed is,... ik kom er dus volledig uit als de slechterik. Ik zou hen ook al jaren haten - een woord dat ik nooit in de mond neem, een gevoel dat ik eigenlijk ook niet ken, dus dit klopt totaal niet.
Ze hebben bij een aantal zaken wel gezegd dat ze het anders hadden moeten aanpakken, maar heel weinig en eigenlijk niets fundamenteel. Zelfs schoonmoeder, van wie ik inschatte dat ze toch voor wat herstel zou kunnen zorgen, heeft mij afgebroken en is volledig achter schoonvader gaan staan.
Partner wil zijn ouders niet meer zien. Ik heb gezegd -zoals hier is aangehaald - dat we het contact misschien een andere invulling moeten geven... De verjaardagen, de familiefeesten, en dan af en toe om de kinderen te brengen en te halen, maar wel beperkt en oppervlakkiger. Maar dit moet eerst allemaal wat bezinken.
Ik vind het vooral erg dat ze mij na al die jaren nog zo verkeerd inschatten. Het is natuurlijk gemakkelijker om mij als verkeerd af te schilderen dan om naar zichzelf te moeten kijken.
Het voelt alsof ze de 'grote' hand die mijn partner gereikt heeft, niet hebben aangenomen maar vooral hebben afgebroken. Er is een bal aan het rollen gegaan, en geen idee waar dit gaat eindigen...