Onafhankelijkheid en onbereikbaar einde relatie?

Ik ken mijn huidige vriendin meer dan 3,5 jaar. Wij hebben vanaf 2022 ongeveer een jaar een officiële relatie gehad, voordat zij het uitmaakte. Dit had vooral te maken met het niet meer hebben van emotionele ruimte door o.a. het gebruik van antidepressiva (al enkele jaren voordat wij elkaar tegenkwamen).
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.

Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.

Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.

Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.

Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).

Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.

De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.

Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).

Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.

Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.

Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.

Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.

Lalaloepsie schreef: ↑

26-12-2024 12:58

Je hebt dus wat hier op het forum reddersyndroom word genoemd. Alleen jij kunt willen helpen, redderen en klaar staan voor iemand zoveel je wilt, als zij past voor dergelijke afhankelijkheid aan jou (want dat is vaak de schaduwzijde van jouw gedrag, dat je op een ongezonde manier iemand aan je probeert te binden, zodat die ander nauwelijks iets meer zonder jou durft te doen), als zij daarvoor past, blokkeert voor die dynamiek heb jij dat te respecteren.

Ik snap je punt. Ik wist van tevoren al dat zij een vrij hoge mate van onafhankelijkheid had en dat vond ik oké. Het is echter erger geworden waarbij ze letterlijk alles zelf wil doen, zelfs als het duidelijk is dat ik iets van druk kan wegnemen van haar lijstje.

Ik wil niet altijd een redder voelen van iemand; ik vind het een fijn idee als je twee mensen hebt met een fijn leven, die dan samenkomen en dan een nog fijner leven samen kunnen hebben. Ik heb vaak tegen haar gezegd dat ik het niet erg vind als het soms 60/40 is, of zelfs 80/20 en dat meende ik.
Ik merk nu echter wel dat het eerder 95/5 is op dit moment en dan voor onbepaalde duur, zonder enige bevestiging vanuit haar kant dat het óf wel goed komt, óf dat ze graag mij in haar leven heeft. En ik heb eerder nooit echt die bevestiging nodig gehad, want ik dacht altijd wel dat het gewoon goed zou komen.

Ik respecteer haar onafhankelijkheid tot een bepaald niveau. Maar na dat niveau denk ik, wat heb je dan nog aan een partner als je alles alleen wil doen?

Lalaloepsie schreef: ↑

26-12-2024 13:19

Jongen, ik denk dat jij moet gaan accepteren dat je momenteel geghost word door haar omdat ze waarschijnlijk geen zin heeft om bij elk actief signaal dat ze jouw kant op geeft een ellenlange drammerige reactie van jou over samen dit en samen dat terug te krijgen. Laat haar gewoon met rust, want ze is al duidelijk geweest: of pauze of stoppen, in ieder geval nu niks samen. En ga er voor je eigen gemoedsrust maar vanuit dat dat nu eigenlijk nooit word. Laat los en loop door joh.

Misschien heb ik het wat eenzijdig verwoord. Het is niet zo dat ik elke keer speeches houd over dat we alles maar samen moeten doen in het leven. Ik heb ook behoefte aan mijn eigen ruimte, maar ik heb haar wel graag in de buurt. En ik vind dat je er wel voor elkaar moet zijn als je dat nodig hebt. Ik heb verder geen probleem met een beetje eigen ruimte, maar ik wil me wel minimaal voelen dat iemand me graag in diens leven heeft. En dat is er nu niet.

Paska schreef: ↑

26-12-2024 13:30

Google eens op co dependency. Haar gedrag is ongezond maar jouw gedrag (Iemand willen redden en daarom dus maar heel veel pikken) is net zo ongezond. Met deze combinatie wordt het heel moeilijk, zo niet onmogelijk om een gezonde relatie op te bouwen.

Ik ken het begrip van co-dependency, maar ik vind dat niet helemaal passen bij mijn situatie. Ik heb er namelijk normaliter geen probleem mee als wij op een dag minder contact hebben of dat we bijvoorbeeld maar 3 van de 4 normale dagen bij elkaar zijn. Ik geniet ook van mijn eigen ruimte en ik heb er genoeg vertrouwen in dat die ruimte niet zorgt voor een probleem. Ik dacht altijd dat het toch wel lekker zou blijven lopen. Ik ben ook niet afhankelijk van haar geluk en dat alles voor haar goed loopt, om me goed te voelen over mezelf of me goed te voelen in de relatie.

Waar ik wel een probleem mee heb is het hebben van een vriendin die eigenlijk geen ruimte heeft voor affectie in elke vorm, amper contact wil (lees: meerdere dagen zonder contact) en die al mijn pogingen tot toenadering als een druppel te veel vind.

In een relatie ben je nog steeds twee personen met twee persoonlijkheden en eigen behoeftes en voorkeuren. Maar ik wil me wel minimaal gewild voelen; dat is niet zo raar toch?

Nachtmusik schreef: ↑

26-12-2024 14:41

Ergens denk ik wel: haar vader was een maand geleden (of vijf weken) bijna dood. Dat maakt een hoop complexe emoties los en ondertussen voelt zij blijkbaar veel druk van jullie relatie. Eigenlijk hebben jullie al een maand allebei niet wat je wil. Zij heeft behoefte aan rust en afstand, jij wil samen zijn, dingen doen en affectie. Nu zit je in een compromis tussen die twee, waardoor eigenlijk niemand tevreden is.

Het lijkt me niet onverstandig om in elk geval deze situatie te doorbreken en te zeggen: de komende maand even niks. Dan kun jij in die tijd nadenken of je verder wil met een vrouw die zich compleet afsluit als ze iets moeilijks te verwerken heeft.

Ik snap ook dat de situatie vrij heftig is geweest en verwarrend qua emoties enzo. Ik heb er wel moeite mee dat het niet loskomt. En van alles waar ze afstand van kan nemen om ademruimte te krijgen, neemt ze afstand van mij en onze relatie terwijl ze normaal gezien altijd zegt en voelt dat wij samen een rust hebben bij elkaar en alles kwijt kunnen.

Het is vanaf begin december aan het verslechteren en ik weet niet hoe lang dit nog zal duren, noch hoe lang ik dit moet volhouden. Ik vergeet echt niet dat het ook heel positief kan zijn, maar ik kan niet in mijn eentje elke keer de klappen opvangen als er iets slechts gebeurt toch.

Natsuro schreef: ↑

28-12-2024 18:51

Het is jouw keuze.

Ik weet het. Veel haken en ogen.

Natsuro schreef: ↑

28-12-2024 19:06

Klopt.
Keuze 1: Doormodderen in een ellendige relatie
Keuze 2: Er van geleerd hebben en op zoek naar een fijne partner

Lastig....

Ik snap wat je zegt en dat lijkt de kern te zijn. Misschien ben ik verblind door de positieve dingen, of misschien zie ik het echt te complex. Ergens wil ik nog geloven dat het goed kan komen, maar toch heb ik nergens de bevestiging, ook niet van mijn vriendin.

rosanna08 schreef: ↑

28-12-2024 19:28

dit is haar copingmechanisme en zolang zij daar niets aan kan/wil veranderen, blijf je in dit cirkeltje doordraaien. Het is aan jou of je dat wil of niet.

je zou eventueel nog kunnen voorstellen om relatietherapie te beginnen, maar als zij dat niet wil....

Ja heb ik ook aan gedacht, relatietherapie. Maar dan wordt haar huidige therapie uitgebreid denk ik met gedoe waarvan ze tegen mij al had gezegd dat ze geen ademruimte voor had.. Dus dat wordt veel te veel denk ik.

Ze heeft inderdaad gezegd dat haar persoonlijkheid op dit vlak nooit zal veranderen, en in hoeverre ik dat kan accepteren ligt aan de hoeveelheid zekerheid dat ze mij kan geven dat ze mij wilt in haar leven. En dat is nu helemaal onduidelijk. Of dat in de toekomst gaat veranderen, dat weet ik ook niet.

bijtie schreef: ↑

28-12-2024 19:30

Ze heeft misschien een vermijdende of angstig-vermijdende hechtingsstijl. Relaties zijn dan vaak een achtbaan.

De goede tijd samen, nadat het uit is geweest voelt extra goed en hoopvol. Maar eigenlijk komt het na een relatiebreuk zeer zelden nog goed.

Zo klinkt het wel, terwijl ze eigenlijk meer dan een half jaar heeft geprobeerd om mij juist terug te krijgen want ze zou van me houden. Zo positief en dan zo negatief voelt inderdaad als een echte achtbaan.

Hijodelaluna schreef: ↑

28-12-2024 20:14

Maar die zekerheid krijg je nooit. Ook in stabiele relaties wil iemand soms ineens niet meer. Volgens mij zoek jij redenen om te blijven en wil jij niet stoppen. En dat mag natuurlijk ook!

Dat dacht ik al. Ik wil ook niet stoppen, maar ik wil ook niet mezelf herhaaldelijk zo slecht voelen en voor onbepaalde tijd de relatie op alleen mijn schouders dragen, met enorm veel twijfels. En wie weet of die twijfels dan vaak komen of dat het nu maar een uitzondering is. Veel onzekerheden.

Merys schreef: ↑

28-12-2024 21:10

Even een tegengeluid. Is het mogelijk dat jij aan haar gaat trekken in situaties zoals met haar vader?

Je bedoelt dat ik op zoek ga naar aandacht bij mijn vriendin wanneer zij met een lastige situatie zit? Dan nee. Ik heb het nooit erg gevonden als het bijvoorbeeld 60/40 was of zelfs 80/20, omdat ik altijd het gevoel had dat het wel goed zou komen. Nu is het meer 100/0 én ik heb op geen enkele manier nu het gevoel van mezelf of van haar, in enige vorm van bevestiging, dat het goed zal komen, dat ze nog met mij wil zijn of dat ze nog van me houdt.

Dus zolang ik iets weet, dan kom het wel goed en kan ik de passende afstand eventueel houden als ze ademruimte nodig heeft. Maar dit is een stuk moeilijker.