Relaties
alle pijlers
Onafhankelijkheid en onbereikbaar einde relatie?
maandag 23 december 2024 om 09:01
Ik ken mijn huidige vriendin meer dan 3,5 jaar. Wij hebben vanaf 2022 ongeveer een jaar een officiële relatie gehad, voordat zij het uitmaakte. Dit had vooral te maken met het niet meer hebben van emotionele ruimte door o.a. het gebruik van antidepressiva (al enkele jaren voordat wij elkaar tegenkwamen).
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.
Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.
Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.
Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.
Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).
Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.
De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.
Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).
Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.
Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.
Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.
Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.
Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.
Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.
Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).
Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.
De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.
Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).
Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.
Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.
Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.
zaterdag 28 december 2024 om 21:32
Maar ze heeft al gezegd dat ze nu eenmaal zo is en niet gaat veranderen. Dus als je bij haar blijft gaat dit vaker voorkomen.Makkie94 schreef: ↑28-12-2024 20:30Dat dacht ik al. Ik wil ook niet stoppen, maar ik wil ook niet mezelf herhaaldelijk zo slecht voelen en voor onbepaalde tijd de relatie op alleen mijn schouders dragen, met enorm veel twijfels. En wie weet of die twijfels dan vaak komen of dat het nu maar een uitzondering is. Veel onzekerheden.
Je hebt het over haken en ogen, maar wat zijn eigenlijk de nadelen van uitmaken? Ja je zult verdriet hebben, maar dat heb je nu ook
Het is zoals het is
zaterdag 28 december 2024 om 21:35
Leuk zo’n eenzijdige relatie. Dit was niks en gaat zo ook niks worden hoe graag je het ook wilt.
Je klinkt echt als een super leuke begripvolle betrouwbare partner. Er moeten genoeg kandidaten in de rij voor je staan.
Ik zou de stekker er nu zelf uittrekken. Hoe langer je wacht hoe meer pijn het zal doen. Eigenlijk weet je zelf van binnen ook wel hoe dit gaat eindigen….
Je klinkt echt als een super leuke begripvolle betrouwbare partner. Er moeten genoeg kandidaten in de rij voor je staan.
Ik zou de stekker er nu zelf uittrekken. Hoe langer je wacht hoe meer pijn het zal doen. Eigenlijk weet je zelf van binnen ook wel hoe dit gaat eindigen….
zaterdag 28 december 2024 om 21:37
Wat ik voel kwijt te raken, is de goede momenten en de kans op meer goede momenten. Ik dacht ook een tijdje dat ik met haar zou trouwen en later kinderen zou krijgen enzo, maar ik heb er nu wel moeite mee om dat te bedenken. Ik weet ook niet hoe het in de toekomst zou zijn als we kinderen zouden hebben.
Ik raak ook een beste vriendin kwijt, veel liefde in goede tijden, iemand met begrip en communicatie. Eigenlijk veel goede kwaliteiten die ik belangrijk vind in een partner. En ik weet niet of dat bij een ander nog zo goed zou zijn.
zaterdag 28 december 2024 om 21:42
Het is niet altijd zo geweest. Dankzij haar hebben we eigenlijk weer een relatie. Maar nu dus weer de omgedraaide situatie; eigenlijk hetzelfde als vorig jaar toen het uitging, maar dan met 0 emotie i.p.v. 100% emotie, dus dat is ook even schakelen.PickingUpThePieces schreef: ↑28-12-2024 21:35Leuk zo’n eenzijdige relatie. Dit was niks en gaat zo ook niks worden hoe graag je het ook wilt.
Je klinkt echt als een super leuke begripvolle betrouwbare partner. Er moeten genoeg kandidaten in de rij voor je staan.
Ik zou de stekker er nu zelf uittrekken. Hoe langer je wacht hoe meer pijn het zal doen. Eigenlijk weet je zelf van binnen ook wel hoe dit gaat eindigen….
Dank je wel voor het vertrouwen. Ik hoop dat het zo is, maar het voelt niet echt als een rij. Ik ben vrij voorzichtig met serieuze relaties. Ik steek mijn tijd en energie graag in waardevolle connecties, en dat is vaker kwaliteit boven kwantiteit.
zaterdag 28 december 2024 om 21:50
Je geeft tot 2 x toe aan dat je niet begrijpt dat je vriendin zo met haar vader bezig is en ik vraag me dan af of je dit ook hebt aangegeven naar haar? Op jou komt het misschien over als een slecht plan maar zo werkt het niet. Je vriendin probeert nu bij zichzelf te ontdekken of ze verdrietig moet zijn of niet, of ze kan hopen op een betere relatie met haar vader of niet en of ze spijt gaat krijgen als ze niet de volledige zorg op zich neemt, enz. enz. en daarnaast heeft ze haar studie.
Op sommige momenten in je leven, kun je er heel weinig naast hebben en dat gebeurd ook als je samenwoont. Ik heb hier een schoonmoeder die op sterven ligt en een partner die bezig is met een fusie en weet je wat ik doe, ik val mijn man niet lastig met verwachtingen. Jij wil na een zware werkdag met je hoofd in de schoot van je vriendin maar je vriendin heeft niet één zware dag, die heeft al weken emotioneel zware dagen én een studie.
Je vriendin zit waarschijnlijk gewoon in een overlevingsmodus die 2 doelen heeft, d'r vader moet overleven en die studie moet gehaald worden en dan zit haar hoofd vol. Idealiter heb je dan ook nog ruimte voor je partner, ben je niet ongeduldig en kortaf en wil je vooral veel knuffelen maar de meeste mensen laten vooral het gedrag van je vriendin zien. Je vriendin trekt jou wel maar geen moeilijke gesprekken over dat jij je afgewezen voelt en daar uitgebreid over praten, dat kan pas als ze duidelijkheid heeft over hoe ze tegenover haar vader staat. Soms is geen aandacht vragen, echte liefde.
Op sommige momenten in je leven, kun je er heel weinig naast hebben en dat gebeurd ook als je samenwoont. Ik heb hier een schoonmoeder die op sterven ligt en een partner die bezig is met een fusie en weet je wat ik doe, ik val mijn man niet lastig met verwachtingen. Jij wil na een zware werkdag met je hoofd in de schoot van je vriendin maar je vriendin heeft niet één zware dag, die heeft al weken emotioneel zware dagen én een studie.
Je vriendin zit waarschijnlijk gewoon in een overlevingsmodus die 2 doelen heeft, d'r vader moet overleven en die studie moet gehaald worden en dan zit haar hoofd vol. Idealiter heb je dan ook nog ruimte voor je partner, ben je niet ongeduldig en kortaf en wil je vooral veel knuffelen maar de meeste mensen laten vooral het gedrag van je vriendin zien. Je vriendin trekt jou wel maar geen moeilijke gesprekken over dat jij je afgewezen voelt en daar uitgebreid over praten, dat kan pas als ze duidelijkheid heeft over hoe ze tegenover haar vader staat. Soms is geen aandacht vragen, echte liefde.
zaterdag 28 december 2024 om 21:53
Volgens mij mag je hier op VF geen diagnoses stellen, vind het absurd dat je zoiets doet op basis van 2 punten die TO schrijft. Het is in ieder geval niet netjes aar die vriendin toe.gonniegijsje schreef: ↑26-12-2024 12:18Klinkt als een persoon met flinke hechtingsproblematiek. Het gedrag van haar vader past opzich wel in dat plaatje. Ik zou ofwel willen dat ze daarmee aan de slag gaat ofwel ermee kappen. Eeuwig in dit soort rondjes draaien lijkt me vreselijk.
zaterdag 28 december 2024 om 21:58
Maar als die goede dingen komen samen met dit. Je weet al dat dit er altijd gaat zijn als je met haar doorgaat.Makkie94 schreef: ↑28-12-2024 21:37Wat ik voel kwijt te raken, is de goede momenten en de kans op meer goede momenten. Ik dacht ook een tijdje dat ik met haar zou trouwen en later kinderen zou krijgen enzo, maar ik heb er nu wel moeite mee om dat te bedenken. Ik weet ook niet hoe het in de toekomst zou zijn als we kinderen zouden hebben.
Ik raak ook een beste vriendin kwijt, veel liefde in goede tijden, iemand met begrip en communicatie. Eigenlijk veel goede kwaliteiten die ik belangrijk vind in een partner. En ik weet niet of dat bij een ander nog zo goed zou zijn.
Het idee dat er een optie is dat de leuke kanten er wel zijn en dit niet is pure fantasie.
Het is zoals het is
zaterdag 28 december 2024 om 22:07
Ik ben zo een onafhankelijk persoon die alles alleen doet. Ik vraag me dan ook af hoe dat überhaupt kan werken in een relatie. Er zullen maar heel weinig mensen mij begrijpen. De onafhankelijke vrouw zou mij kunnen begrijpen. Maar 2 onafhankelijke mensen hebben elkaar in principe niet nodig. Al denk ik wel dat er een diepe connectie kan ontstaan met partners die elkaar echt begrijpen op dat niveau. Want de meeste mensen kunnen dit niet begrijpen. En als er dan iemand is die me echt begrijpt is dat van enorme waarde. Dan is dan bijna een unicum.
Ik begrijp dat het voor jou zeer lastig is om met een persoon samen te zijn die zeer onafhankelijk is.
Ik begrijp dat het voor jou zeer lastig is om met een persoon samen te zijn die zeer onafhankelijk is.
zaterdag 28 december 2024 om 22:37
Een andere keuze lijkt er niet te zijn toch. Of stoppen tegen je zin, of vaker dit soort gedoe tegen je zin. De keuze die jij wilt met alle zekerheid is er niet.Makkie94 schreef: ↑28-12-2024 20:30Dat dacht ik al. Ik wil ook niet stoppen, maar ik wil ook niet mezelf herhaaldelijk zo slecht voelen en voor onbepaalde tijd de relatie op alleen mijn schouders dragen, met enorm veel twijfels. En wie weet of die twijfels dan vaak komen of dat het nu maar een uitzondering is. Veel onzekerheden.
zaterdag 28 december 2024 om 22:39
DingDong schreef: ↑28-12-2024 21:50Je geeft tot 2 x toe aan dat je niet begrijpt dat je vriendin zo met haar vader bezig is en ik vraag me dan af of je dit ook hebt aangegeven naar haar? Op jou komt het misschien over als een slecht plan maar zo werkt het niet. Je vriendin probeert nu bij zichzelf te ontdekken of ze verdrietig moet zijn of niet, of ze kan hopen op een betere relatie met haar vader of niet en of ze spijt gaat krijgen als ze niet de volledige zorg op zich neemt, enz. enz. en daarnaast heeft ze haar studie.
Op sommige momenten in je leven, kun je er heel weinig naast hebben en dat gebeurd ook als je samenwoont. Ik heb hier een schoonmoeder die op sterven ligt en een partner die bezig is met een fusie en weet je wat ik doe, ik val mijn man niet lastig met verwachtingen. Jij wil na een zware werkdag met je hoofd in de schoot van je vriendin maar je vriendin heeft niet één zware dag, die heeft al weken emotioneel zware dagen én een studie.
Je vriendin zit waarschijnlijk gewoon in een overlevingsmodus die 2 doelen heeft, d'r vader moet overleven en die studie moet gehaald worden en dan zit haar hoofd vol. Idealiter heb je dan ook nog ruimte voor je partner, ben je niet ongeduldig en kortaf en wil je vooral veel knuffelen maar de meeste mensen laten vooral het gedrag van je vriendin zien. Je vriendin trekt jou wel maar geen moeilijke gesprekken over dat jij je afgewezen voelt en daar uitgebreid over praten, dat kan pas als ze duidelijkheid heeft over hoe ze tegenover haar vader staat. Soms is geen aandacht vragen, echte liefde.
Precies dit.
Mijn ex wilde enorm veel aandacht en zware gesprekken tijdens het sterfbed van 1 van mijn ouders en kon maar niet begrijpen dat het niet de tijd was voor dat soort gesprekken.
Waarbij ik niet zeg dat dat bij TO ook zo is, maar het zou een invalshoek kunnen zijn.
merys wijzigde dit bericht op 28-12-2024 23:31
2.57% gewijzigd
zaterdag 28 december 2024 om 23:29
Het leest inderdaad, Makkie, alsof jij juist gaat lopen aandacht trekken zodra de ander minder aandacht heeft voor jou (doordat ze in het geval van je huidige/voormalige partner met haar hoofd bij haar vader, studie etc zit).
Ergens begrijp ik ook wel dat jij zo reageert, aangezien jij meerdere keren al hebt benadrukt dat jij in een relatie eigenlijk alles samen wilt doen. Ook als je iets voor jezelf doet wil je dat je partner in de buurt is. Zodra die ander dan afstand neemt omdat andere zaken haar aandacht vragen kan jij in de stress schieten zoals je in dit topic beschrijft.
Hier kun jij bij een hulpverlener iets aan gaan doen (aan die onzekerheid in jou, aan die ogenschijnlijke constante bevestiging die jij nu nog vraagt van een partner) voordat het een gedragspatroon word waarin de ene na de andere potentiële partner zichzelf zo beklemd voelt door jou dat ze wel moet stoppen met jou om nog met haar andere levensfacetten bezig te kunnen zijn.
Ergens begrijp ik ook wel dat jij zo reageert, aangezien jij meerdere keren al hebt benadrukt dat jij in een relatie eigenlijk alles samen wilt doen. Ook als je iets voor jezelf doet wil je dat je partner in de buurt is. Zodra die ander dan afstand neemt omdat andere zaken haar aandacht vragen kan jij in de stress schieten zoals je in dit topic beschrijft.
Hier kun jij bij een hulpverlener iets aan gaan doen (aan die onzekerheid in jou, aan die ogenschijnlijke constante bevestiging die jij nu nog vraagt van een partner) voordat het een gedragspatroon word waarin de ene na de andere potentiële partner zichzelf zo beklemd voelt door jou dat ze wel moet stoppen met jou om nog met haar andere levensfacetten bezig te kunnen zijn.
zondag 29 december 2024 om 06:07
Dit heb ik inderdaad bij haar aangegeven. Ik ken alleen verhalen van haar verleden en haar vader via haar, en dat is meer dan 15+ jaar alleen maar shitzooi (samengevat). Zij hebben amper contact en kwam altijd vanuit mijn vriendin. Hij vergeet haar nog te appen op haar verjaardag en heeft geen geld om haar studie te helpen ondersteunen, maar wel geld sturen naar onbekende vrouwen in andere continenten, die hij dan "ontmoet" via van die webcam websites.DingDong schreef: ↑28-12-2024 21:50Je geeft tot 2 x toe aan dat je niet begrijpt dat je vriendin zo met haar vader bezig is en ik vraag me dan af of je dit ook hebt aangegeven naar haar? Op jou komt het misschien over als een slecht plan maar zo werkt het niet. Je vriendin probeert nu bij zichzelf te ontdekken of ze verdrietig moet zijn of niet, of ze kan hopen op een betere relatie met haar vader of niet en of ze spijt gaat krijgen als ze niet de volledige zorg op zich neemt, enz. enz. en daarnaast heeft ze haar studie.
Op sommige momenten in je leven, kun je er heel weinig naast hebben en dat gebeurd ook als je samenwoont. Ik heb hier een schoonmoeder die op sterven ligt en een partner die bezig is met een fusie en weet je wat ik doe, ik val mijn man niet lastig met verwachtingen. Jij wil na een zware werkdag met je hoofd in de schoot van je vriendin maar je vriendin heeft niet één zware dag, die heeft al weken emotioneel zware dagen én een studie.
Je vriendin zit waarschijnlijk gewoon in een overlevingsmodus die 2 doelen heeft, d'r vader moet overleven en die studie moet gehaald worden en dan zit haar hoofd vol. Idealiter heb je dan ook nog ruimte voor je partner, ben je niet ongeduldig en kortaf en wil je vooral veel knuffelen maar de meeste mensen laten vooral het gedrag van je vriendin zien. Je vriendin trekt jou wel maar geen moeilijke gesprekken over dat jij je afgewezen voelt en daar uitgebreid over praten, dat kan pas als ze duidelijkheid heeft over hoe ze tegenover haar vader staat. Soms is geen aandacht vragen, echte liefde.
Hun verleden, voor zover ik weet, is gevuld met emotioneel misbruik en gezeik. O.b.v. haar verhalen, en dat heb ik ook tegen haar gezegd, snap ik niet dat ze nu zo enorm veel voor haar vader doet en tegelijkertijd alles dat positief is met mij zo makkelijk overboord lijkt te gooien.
Het hopen op een betere relatie met haar vader was een idee dat we allemaal hadden, maar hij is voor het grootste gedeelte terug bij zijn oude persoonlijkheid, dus ik twijfel heel erg of dat ooit goed gaat komen. Ze heeft in het begin ook gezegd dat ze er in ieder geval zelf alles aan wilt doen, zodat wanneer hij uiteindelijk de keuze zou maken om geen contact meer te hebben, zij over zichzelf zich goed kan voelen. Maar dan vind ik het weer vervelend dat het eerst lijkt dat zij dan die keuze maakt, en dat verandert dan ineens naar dat haar vader die keuze zou moeten maken.
Zij heeft nu (samen met haar ma) de zorg op zich genomen om o.a. financiële zaken en dergelijken te regelen, en boodschappen (want hij mag nog niet tillen). Die zorg had eigenlijk niet bij haar moeten komen, maar haar ouders zijn gescheiden en zij is de enige wettelijke verantwoordelijke.
Haar studie en huishouden enzo snap ik, maar dat heeft iedereen (gehad), dus dat vind ik echt geen goede reden om van 100% liefde naar 0% liefde te gaan. Iedereen is wel eens op, maar dan sluit je ook niet heel de wereld meteen buiten.
Volgens de psycholoog zit ze in een shocktoestand waar ze niet uit kan komen. De studie duurt nog 2,5 jaar en komt echt wel goed, want ze schat zichzelf altijd minder goed in, maar ze haalt tot nu toe alles in één keer met prima cijfers. Haar vader overleefd het wel, maar hij zal nooit helemaal beter worden. Hij moet de rest van zijn leven met zo'n hartkastje en hij is pas 50, dus gaat zij dan nog 20-30+ jaar zo voor hem zorgen?Ze zegt zelf dat het allemaal heel feitelijk "zorgen voor" is, dus vooral papierwerk en boodschappen, maar ik kan zien dat er toch veel emotie achter zit, en vooral veel boosheid.
Het lijkt me heel zwaar als je partner met overlijden en werkstress zit, want dat kan je eigenlijk niet echt oplossen.
Maar mag ik wel vragen of jij er vertrouwen in hebt dat je partner toch wel terugkomt bij jou? En hoe zit het voor de rest met fysiek contact en affectie tijdens deze tijd?
Ik wil haar niet lastigvallen met verwachtingen, en dat heb ik ook nooit gedaan. Maar nu is er zo'n moeilijke tijd en ik vraag voor de 1e keer om bevestiging, t.o.v. haar 1,5 jaar (totaal) bijna dagelijks vragen om bevestiging, maar als ik het vraag is de timing weer niet goed..Ik wil ook geen moeilijke gesprekken voeren elke dag of dagelijks aangeven dat ik me niet fijn voel. Het enige dat ik wil is dat ze naar mij kan bevestigen of ze nog van me houdt en of ze mij nog in haar leven wilt. Dan komt het vast wel goed. Dit is de 1e keer dat ik iets van bevestiging nodig heb, maar ze wil zich dan weer niet verplicht voelen om het te zeggen als ze het niet 100% goed voelt (aldus een appje van een paar weken geleden).
makkie94 wijzigde dit bericht op 29-12-2024 06:28
0.05% gewijzigd
zondag 29 december 2024 om 06:09
Dat snap ik. Ik heb ook altijd gezegd dat ik een partner wil zijn in goede en vooral slechte tijden, want ik vind dat je dan pas echt weet wie je naast je hebt staan. Ik mag/kan nu alleen helemaal niets doen en ik heb helemaal geen idee hoe en of de toekomst zal verbeteren, of wanneer. Of dat ze mij überhaupt nog wil. Het contact is nu gewoon heel droog vergeleken met normaal. Als je appjes zou zien dan had je gedacht dat we gewoon kennissen waren geweest waarschijnlijk.
zondag 29 december 2024 om 06:12
Ik heb vanaf het begin al gemerkt dat zij vrij onafhankelijk is en wilt zijn, vooral door haar verleden. En ik heb altijd respect gehad voor dat ze zelf dingen wil aanpakken. Soms heb ik iets in haar huishouden gedaan of de kattenbakken en dan zei ze dat het niet nodig was, maar dat ze het wel waardeerde. Dat is een idee waar ze nog wel aan zou moeten wennen. Nu mag ik helemaal niets terwijl ik juist denk dat het kan helpen in zo'n moeilijke tijd.Hetiswathetis42 schreef: ↑28-12-2024 22:07Ik ben zo een onafhankelijk persoon die alles alleen doet. Ik vraag me dan ook af hoe dat überhaupt kan werken in een relatie. Er zullen maar heel weinig mensen mij begrijpen. De onafhankelijke vrouw zou mij kunnen begrijpen. Maar 2 onafhankelijke mensen hebben elkaar in principe niet nodig. Al denk ik wel dat er een diepe connectie kan ontstaan met partners die elkaar echt begrijpen op dat niveau. Want de meeste mensen kunnen dit niet begrijpen. En als er dan iemand is die me echt begrijpt is dat van enorme waarde. Dan is dan bijna een unicum.
Ik begrijp dat het voor jou zeer lastig is om met een persoon samen te zijn die zeer onafhankelijk is.
Ik begrijp echt wel waar die drang voor onafhankelijkheid vandaan komt, maar 100% onafhankelijkheid overbrengen naar je partner kan toch best verkeerd of pijnlijk overkomen.
zondag 29 december 2024 om 06:21
Ik zal het iets verduidelijken, want wellicht heb ik dat niet goed verwoord.Lalaloepsie schreef: ↑28-12-2024 23:29Het leest inderdaad, Makkie, alsof jij juist gaat lopen aandacht trekken zodra de ander minder aandacht heeft voor jou (doordat ze in het geval van je huidige/voormalige partner met haar hoofd bij haar vader, studie etc zit).
Ergens begrijp ik ook wel dat jij zo reageert, aangezien jij meerdere keren al hebt benadrukt dat jij in een relatie eigenlijk alles samen wilt doen. Ook als je iets voor jezelf doet wil je dat je partner in de buurt is. Zodra die ander dan afstand neemt omdat andere zaken haar aandacht vragen kan jij in de stress schieten zoals je in dit topic beschrijft.
Hier kun jij bij een hulpverlener iets aan gaan doen (aan die onzekerheid in jou, aan die ogenschijnlijke constante bevestiging die jij nu nog vraagt van een partner) voordat het een gedragspatroon word waarin de ene na de andere potentiële partner zichzelf zo beklemd voelt door jou dat ze wel moet stoppen met jou om nog met haar andere levensfacetten bezig te kunnen zijn.
Ik hoef absoluut niet dagelijks de bevestiging te hebben dat ze van me houdt of bij me wilt zijn. Ik hoef niet hele dagen door te appen of constant haar aandacht te hebben. We zijn nog steeds twee individuen met een eigen leven en behoeftes. Ik hoef ook echt niet alles samen te doen of constant rond haar heen te zweven; ik heb ook mijn eigen ruimte nodig. Ik heb ook geen zin om hele dagen in contact te zijn.
Ik heb in de laatste 1,5 jaar nog nooit bevestiging of aandacht moeten vragen, omdat ik ten eerste dacht dat alles wel gewoon goed zou komen en daar had ik vertrouwen in, en ik wist hoe zij zich over mij voelde, dus die aandacht kwam vanzelf. Alles liep gevoelsmatig heel natuurlijk, juist en soepel.
Ik schiet nu in de stress, omdat het vorig jaar na een relatie van een jaar (met haar) ook uitging nadat wij 2-3 maanden minder contact hadden op exact dezelfde manier als nu, alleen toen praatte zij er helemaal niet over. Na meer dan een half jaar terug vertrouwen opbouwen zijn we nu weer 4 maandjes samen, en zie ik gewoon hetzelfde gebeuren, maar het verschil is dat ze nu wel iets heeft gezegd over wat ze nodig heeft.
Maar wat ik nodig heb, daar is weer geen ruimte voor. Voor de eerste keer heb ik iets van bevestiging nodig dat ze nog een connectie met mij voelt, maar die krijg ik niet. Sterker nog, alle punten die normaal gezien voor ons een bepaalde rust samen gaven, zoals samen slapen of een serie kijken of fysieke affectie, is gewoon weg. Ze is nu 100% onafhankelijk en de toekomst van onze relatie hangt af van enkel zaken van onbepaalde duur. En ik moet dan maar gewoon (nogmaals) afwachten of en wanneer ze naar mij toekomt zodat we dingen kunnen aanpakken.
Het enige dat ik wil, is weten of ik al mijn tijd en energie en emoties heb verspild en hoe dit in godsnaam nog goed zou moeten komen, en of ze met mij een leven wilt of niet. Want als ze écht geen ruimte heeft voor mij of de enkele keer dat ík eens iets nodig heb wanneer het moeilijk wordt, dan spendeer ik de goede tijden nog liever alleen dan telkens dit soort klappen incasseren.
zondag 29 december 2024 om 07:44
Eerlijk, als ik even heel eerlijk ben denk ik niet dat het wat gaat worden vanaf hier.
Wellicht zal je vriendin een schok krijgen als jij een echte grens stelt maar ik verwacht dat ze weer zal terugvallen in een bepaalde isolatiebubbel.
Waarom: omdat er heel veel aktieve onuitgewerkte issues zijn tussen haar en haar vader en haar moeder.
Ik verwacht dat daarom die trek naar haar vader ook zo sterk is.
Je vriendin en haar vader hebben beiden in emotionele manipulatie/ psychologisch misbruik gezeten naar elkaar. Ondanks dat het meeste wel vanuit haar vader komt zit het hoe dan ook verweven in je vriendins karakter want ze is hier opgegroeit.
Er ‘speelt’ dus ontzettend veel tussen hun. Het ego is altijd gemoeit met deze dingen en zit volop verweven hierin. De dynamiek blijft volop doorgaan zolang onopgeloste issues onopgelost blijven. En het ego blijft volop druk uitoefenen en ‘trekken’ aan de persoon.
Een goed boek hierover is van Eckhart Tolle: Een Nieuwe Aarde. Hij legt hierin veel uit over de werking van het ego in ons en dat ego niet alleen iets is als: kijk mij nou, ik ben goed. Ik ben de leider.
Het ego is zeer uitgebreid en zit achter veel akties in ons leven. Velen zijn goed en houden ons staande, terwijl anderen drama in ons leven geven en in stand houden.
Je vriendins vader is nu 50 maar kan best wel 70 of 80 jr worden.
Hij zal altijd de centrale figuur spelen in haar leven zolang dingen onopgelost blijven.
Zij zal hem prioriteit geven, omdat haar emoties hierin blijven hangen. Het is niet opgelost, schoongemaakt.
Je vertelde in je posts dat je vriendin erg onafhankelijk is, wil zijn.
Ik denk dat je het beter kan vertalen naar: geen ruimte hebben voor anderen die iets willen doen voor haar.
Ze is erg gecontroleerd. Wil controle hebben en houden.
Iets simpels als iets te drinken halen door jou terwijl ze het zelf wilde doen en ze boos wordt is een echte rode vlag!
Hetzelfde met de kattenbak verschonen.
Ze kan niet ontvangen. Kan geen hulp ontvangen nu. En ook in de toekomst zal het een lange weg te gaan hebben voor ze hier stapjes in kan maken verwacht ik.
Ik verwacht dat ze in haar hart een heel goed gevoel voor je heeft maar ik denk dat ze lange tijd emotioneel onbeschikbaar zal zijn.
Want alles gaat naar haar vader en de scheve relaties daar.
Ik denk ook dat ze oprecht niet zal kunnen zeggen of ze van je houd of niet.
Ook daar is geen toegang tot haar gevoel en ik denk dat die blokkade blijft voortbestaan.
Sorry voor het verhaal. Dit is mijn zicht erop
Ik heb een aanvulling gedaan over het ego
Wellicht zal je vriendin een schok krijgen als jij een echte grens stelt maar ik verwacht dat ze weer zal terugvallen in een bepaalde isolatiebubbel.
Waarom: omdat er heel veel aktieve onuitgewerkte issues zijn tussen haar en haar vader en haar moeder.
Ik verwacht dat daarom die trek naar haar vader ook zo sterk is.
Je vriendin en haar vader hebben beiden in emotionele manipulatie/ psychologisch misbruik gezeten naar elkaar. Ondanks dat het meeste wel vanuit haar vader komt zit het hoe dan ook verweven in je vriendins karakter want ze is hier opgegroeit.
Er ‘speelt’ dus ontzettend veel tussen hun. Het ego is altijd gemoeit met deze dingen en zit volop verweven hierin. De dynamiek blijft volop doorgaan zolang onopgeloste issues onopgelost blijven. En het ego blijft volop druk uitoefenen en ‘trekken’ aan de persoon.
Een goed boek hierover is van Eckhart Tolle: Een Nieuwe Aarde. Hij legt hierin veel uit over de werking van het ego in ons en dat ego niet alleen iets is als: kijk mij nou, ik ben goed. Ik ben de leider.
Het ego is zeer uitgebreid en zit achter veel akties in ons leven. Velen zijn goed en houden ons staande, terwijl anderen drama in ons leven geven en in stand houden.
Je vriendins vader is nu 50 maar kan best wel 70 of 80 jr worden.
Hij zal altijd de centrale figuur spelen in haar leven zolang dingen onopgelost blijven.
Zij zal hem prioriteit geven, omdat haar emoties hierin blijven hangen. Het is niet opgelost, schoongemaakt.
Je vertelde in je posts dat je vriendin erg onafhankelijk is, wil zijn.
Ik denk dat je het beter kan vertalen naar: geen ruimte hebben voor anderen die iets willen doen voor haar.
Ze is erg gecontroleerd. Wil controle hebben en houden.
Iets simpels als iets te drinken halen door jou terwijl ze het zelf wilde doen en ze boos wordt is een echte rode vlag!
Hetzelfde met de kattenbak verschonen.
Ze kan niet ontvangen. Kan geen hulp ontvangen nu. En ook in de toekomst zal het een lange weg te gaan hebben voor ze hier stapjes in kan maken verwacht ik.
Ik verwacht dat ze in haar hart een heel goed gevoel voor je heeft maar ik denk dat ze lange tijd emotioneel onbeschikbaar zal zijn.
Want alles gaat naar haar vader en de scheve relaties daar.
Ik denk ook dat ze oprecht niet zal kunnen zeggen of ze van je houd of niet.
Ook daar is geen toegang tot haar gevoel en ik denk dat die blokkade blijft voortbestaan.
Sorry voor het verhaal. Dit is mijn zicht erop
Ik heb een aanvulling gedaan over het ego
verbinder wijzigde dit bericht op 29-12-2024 08:24
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
12.43% gewijzigd
zondag 29 december 2024 om 08:00
Ik lees dat sommige je claimerig vinden overkomen maar zo kom je op mij niet over. Je bent erg begripvol en betrokken.
Ook wat onzeker natuurlijk maar dat lijkt me meer dan logisch na hoe de relatie is beëindigd en hoe het nu gaat.
In mijn beleving gebruikt ze de situatie met haar vader gewoon als reden om de relatie weer te beëindigen zoals de vorige keer. Alleen laat ze je deze keer iets langer hangen waarschijnlijk tot je zelf de stekker eruit trekt.
Ik kan zelf ook redelijk onafhankelijk zijn en hulp moeilijk accepteren. Ben zelf bekend met hechtingsproblematiek waardoor sommige dingen wat moeilijker gaan maar op het moment dat je iemand zo volledig buiten sluit kan de ander niks meer. Toen mijn moeder overleed door suïcide en mijn dochter 1 maand oud was ging ik ook heel diep. Echt diep. Mijn partner liet mij “mijn ding” in de regelmodus doen en zodra hij zijn liefde uitsprak of effectie toonde kon ik dat prima ontvangen en mijn liefde voor hem bevestigen. Natuurlijk is iedereen verschillend maar dit slaat gewoon helemaal nergens op.
Het lijkt alsof ze echt nog met zichzelf aan de slag moet want dit aantrekken en afstoten cirkeltje in combinatie met “geen emotionele ruimte” hebben is doodvermoeiend voor je. Ik begrijp dat je graag een stabiele relatie wilt en een mooie toekomst wilt opbouwen. Je komt serieus en oprecht over in je berichten en juist daarom verdien je iemand die daar ook zo in staat. Je moet jezelf dit alleen nog gunnen.
Ook wat onzeker natuurlijk maar dat lijkt me meer dan logisch na hoe de relatie is beëindigd en hoe het nu gaat.
In mijn beleving gebruikt ze de situatie met haar vader gewoon als reden om de relatie weer te beëindigen zoals de vorige keer. Alleen laat ze je deze keer iets langer hangen waarschijnlijk tot je zelf de stekker eruit trekt.
Ik kan zelf ook redelijk onafhankelijk zijn en hulp moeilijk accepteren. Ben zelf bekend met hechtingsproblematiek waardoor sommige dingen wat moeilijker gaan maar op het moment dat je iemand zo volledig buiten sluit kan de ander niks meer. Toen mijn moeder overleed door suïcide en mijn dochter 1 maand oud was ging ik ook heel diep. Echt diep. Mijn partner liet mij “mijn ding” in de regelmodus doen en zodra hij zijn liefde uitsprak of effectie toonde kon ik dat prima ontvangen en mijn liefde voor hem bevestigen. Natuurlijk is iedereen verschillend maar dit slaat gewoon helemaal nergens op.
Het lijkt alsof ze echt nog met zichzelf aan de slag moet want dit aantrekken en afstoten cirkeltje in combinatie met “geen emotionele ruimte” hebben is doodvermoeiend voor je. Ik begrijp dat je graag een stabiele relatie wilt en een mooie toekomst wilt opbouwen. Je komt serieus en oprecht over in je berichten en juist daarom verdien je iemand die daar ook zo in staat. Je moet jezelf dit alleen nog gunnen.
zondag 29 december 2024 om 08:34
Makkie94 schreef: ↑29-12-2024 06:12Ik heb vanaf het begin al gemerkt dat zij vrij onafhankelijk is en wilt zijn, vooral door haar verleden. En ik heb altijd respect gehad voor dat ze zelf dingen wil aanpakken. Soms heb ik iets in haar huishouden gedaan of de kattenbakken en dan zei ze dat het niet nodig was, maar dat ze het wel waardeerde. Dat is een idee waar ze nog wel aan zou moeten wennen. Nu mag ik helemaal niets terwijl ik juist denk dat het kan helpen in zo'n moeilijke tijd.
Ik begrijp echt wel waar die drang voor onafhankelijkheid vandaan komt, maar 100% onafhankelijkheid overbrengen naar je partner kan toch best verkeerd of pijnlijk overkomen.
Ik zie het zo, eigenlijk zijn we geleerd om rekening te houden met andere mensen hun gevoelens. Als we als kind nog geen identiteit hadden, was er hier nog niemand anders. We zagen onszelf als 1 met alles. Onafhankelijkheid betekent ook voor mij, geen rolletjes meer spelen, gewoon mezelf kunnen zijn ( en van nature met niemand rekening moeten houden ). Ik wil dit ook niemand aandoen, om op bepaalde momenten niet te bestaan voor mij. Daarom blijf ik single.
zondag 29 december 2024 om 08:44
Makkie94 schreef: ↑29-12-2024 06:21het vorig jaar na een relatie van een jaar (met haar) ook uitging nadat wij 2-3 maanden minder contact hadden op exact dezelfde manier als nu, alleen toen praatte zij er helemaal niet over. [....] zie ik gewoon hetzelfde gebeuren, maar het verschil is dat ze nu wel iets heeft gezegd over wat ze nodig heeft. [...] En ik moet dan maar gewoon (nogmaals) afwachten of en wanneer ze naar mij toekomt [...]Het enige dat ik wil, is weten of ik al mijn tijd en energie en emoties heb verspild en hoe dit in godsnaam nog goed zou moeten komen
Is het een idee dat jij jezelf een deadline geeft? Een moment vaststelt voor jezelf waarop haar kans op jou verkeken is? Anders blijf je namelijk (telkens) in de wacht, komt er van je eigen liefdesleven (met wie dan ook) niks terecht.
zondag 29 december 2024 om 09:35
Wat maakt dat je alleen redenen zoekt om te stoppen? Je hoeft haar keuzes niet te begrijpen en zij hoeft ze niet te verantwoorden. Dat kan mbt haar vader ook niet want dat is een diepgaand proces waar ze zelf ook maar beperkt invloed op heeft. Dat je daar een oordeel over hebt en dat stom en oneerlijk vindt zegt genoeg. Je wil er niet voor haar zijn maar dat zij aandacht voor jou heeft. Ik denk dat jullie (in elk geval nu) niet zo goed bij elkaar passen.
zondag 29 december 2024 om 09:58
Oh? Hier zeg je het tegenovergestelde, dus wat is het nou werkelijk?
zondag 29 december 2024 om 10:03
Je weet dat 'love languages' onwetenschappelijke bullshit zijn? of durf je dat niet onder ogen te zien omdat je dan moet erkennen dat je vriendin jou weinig prioriteit geeft?Makkie94 schreef: ↑26-12-2024 12:22Haar love language is in woorden; die van mij is meer in daden. Maar zelfs woorden zijn voor haar nu teveel om zelfs even via een appje te zeggen of ze van me houdt of niet, dus dat vind ik wel een enge gedachte. Ik zie haar niet meteen als instabiel, maar bij negatieve dingen klapt ze wel vrij snel dicht; dit is een vrij extreem geval, maar ze kan het ook niet loslaten, zelfs niet een beetje. Dat maakt het wel erg moeilijk. En ik kan/mag haar ook niet helpen en welke manier dan ook.
zondag 29 december 2024 om 10:05
[...]PickingUpThePieces schreef: ↑28-12-2024 21:35Leuk zo’n eenzijdige relatie. Dit was niks en gaat zo ook niks worden hoe graag je het ook wilt.
Je klinkt echt als een super leuke begripvolle betrouwbare partner. Er moeten genoeg kandidaten in de rij voor je staan.
Ik zou de stekker er nu zelf uittrekken. Hoe langer je wacht hoe meer pijn het zal doen. Eigenlijk weet je zelf van binnen ook wel hoe dit gaat eindigen….
moderatorviva wijzigde dit bericht op 30-12-2024 01:12
Reden: Onnodig
Reden: Onnodig
17.45% gewijzigd
zondag 29 december 2024 om 10:14
Ik weet niet of het jezelf opvalt maar je bepaalt best veel voor je vriendin. Jij bepaalt dat de relatie met haar vader eigenlijk onzinnig is, jij bepaalt dat ze nog genoeg tijd heeft voor haar studie, jij bepaalt dat het huishouden niet tijdrovend is omdat iedereen dat heeft en als klap op de vuurpijl volg je de diagnose die jouw psycholoog stelt terwijl hij zich baseert op jouw verhalen.Makkie94 schreef: ↑29-12-2024 06:07Dit heb ik inderdaad bij haar aangegeven. Ik ken alleen verhalen van haar verleden en haar vader via haar, en dat is meer dan 15+ jaar alleen maar shitzooi (samengevat). Zij hebben amper contact en kwam altijd vanuit mijn vriendin. Hij vergeet haar nog te appen op haar verjaardag en heeft geen geld om haar studie te helpen ondersteunen, maar wel geld sturen naar onbekende vrouwen in andere continenten, die hij dan "ontmoet" via van die webcam websites.
Hun verleden, voor zover ik weet, is gevuld met emotioneel misbruik en gezeik. O.b.v. haar verhalen, en dat heb ik ook tegen haar gezegd, snap ik niet dat ze nu zo enorm veel voor haar vader doet en tegelijkertijd alles dat positief is met mij zo makkelijk overboord lijkt te gooien.
Het hopen op een betere relatie met haar vader was een idee dat we allemaal hadden, maar hij is voor het grootste gedeelte terug bij zijn oude persoonlijkheid, dus ik twijfel heel erg of dat ooit goed gaat komen. Ze heeft in het begin ook gezegd dat ze er in ieder geval zelf alles aan wilt doen, zodat wanneer hij uiteindelijk de keuze zou maken om geen contact meer te hebben, zij over zichzelf zich goed kan voelen. Maar dan vind ik het weer vervelend dat het eerst lijkt dat zij dan die keuze maakt, en dat verandert dan ineens naar dat haar vader die keuze zou moeten maken.
Zij heeft nu (samen met haar ma) de zorg op zich genomen om o.a. financiële zaken en dergelijken te regelen, en boodschappen (want hij mag nog niet tillen). Die zorg had eigenlijk niet bij haar moeten komen, maar haar ouders zijn gescheiden en zij is de enige wettelijke verantwoordelijke.
Haar studie en huishouden enzo snap ik, maar dat heeft iedereen (gehad), dus dat vind ik echt geen goede reden om van 100% liefde naar 0% liefde te gaan. Iedereen is wel eens op, maar dan sluit je ook niet heel de wereld meteen buiten.
Volgens de psycholoog zit ze in een shocktoestand waar ze niet uit kan komen. De studie duurt nog 2,5 jaar en komt echt wel goed, want ze schat zichzelf altijd minder goed in, maar ze haalt tot nu toe alles in één keer met prima cijfers. Haar vader overleefd het wel, maar hij zal nooit helemaal beter worden. Hij moet de rest van zijn leven met zo'n hartkastje en hij is pas 50, dus gaat zij dan nog 20-30+ jaar zo voor hem zorgen?Ze zegt zelf dat het allemaal heel feitelijk "zorgen voor" is, dus vooral papierwerk en boodschappen, maar ik kan zien dat er toch veel emotie achter zit, en vooral veel boosheid.
Het lijkt me heel zwaar als je partner met overlijden en werkstress zit, want dat kan je eigenlijk niet echt oplossen.
Maar mag ik wel vragen of jij er vertrouwen in hebt dat je partner toch wel terugkomt bij jou? En hoe zit het voor de rest met fysiek contact en affectie tijdens deze tijd?
Ik wil haar niet lastigvallen met verwachtingen, en dat heb ik ook nooit gedaan. Maar nu is er zo'n moeilijke tijd en ik vraag voor de 1e keer om bevestiging, t.o.v. haar 1,5 jaar (totaal) bijna dagelijks vragen om bevestiging, maar als ik het vraag is de timing weer niet goed..Ik wil ook geen moeilijke gesprekken voeren elke dag of dagelijks aangeven dat ik me niet fijn voel. Het enige dat ik wil is dat ze naar mij kan bevestigen of ze nog van me houdt en of ze mij nog in haar leven wilt. Dan komt het vast wel goed. Dit is de 1e keer dat ik iets van bevestiging nodig heb, maar ze wil zich dan weer niet verplicht voelen om het te zeggen als ze het niet 100% goed voelt (aldus een appje van een paar weken geleden).
Of je het nu elke dag doet of 1 x per week, je wil een uitspraak afdwingen bij je vriendin en, hoe begrijpelijk ook, als iemand mentaal overbelast is, is dat precies het gedrag wat afstotend werkt. Ik probeerde je al eerder uit te leggen dat iemand al snel dwang voelt als iemand zich overbelast voelt en je niets opschiet als je in de slachtofferrol gaat hangen. Je kunt je in ieder geval afvragen of zij de juiste persoon voor jou is, je hebt meer bevestiging en aandacht nodig dan je misschien zelf denkt.
zondag 29 december 2024 om 10:24
Ik herken de zorgen en oordelen over geliefden die zich willens en wetens in het ongeluk lijken te storten. Een ding wat ik geleerd heb: je kan mensen niet redden van zichzelf, of hun familie. Dat zijn krachten die zo sterk zijn dat mensen er hun levenlang niet los van komen, ook niet als ze inzicht hebben in de destructieve aard van die relaties. Wat vertrouwd is voelt veiliger, dan wat goed is maar onbekend.
Mensen met bepaalde copingstijlen voelen zich zwaar overweldigd door relaties en de druk van verwachtingen die ze voelen en gaan dan in een afstandelijke modus waar ze zelf ook weinig invloed op hebben. Het is sterker dan zijzelf en ze voelen soms pas maanden of jaren later dat ze aan je gehecht zijn en je missen.
Voor "ons" die liefde te geven hebben en die samen iets hadden willen opbouwen is het een kwestie van leren loslaten, je oordelen en je frustratie omzetten naar energie en al die liefde en aandacht aan jezelf gaan geven. Voor jou is deze relatie niet gezond. Het wachten en hopen gaat veel tijd van je leven kosten.
Mensen met bepaalde copingstijlen voelen zich zwaar overweldigd door relaties en de druk van verwachtingen die ze voelen en gaan dan in een afstandelijke modus waar ze zelf ook weinig invloed op hebben. Het is sterker dan zijzelf en ze voelen soms pas maanden of jaren later dat ze aan je gehecht zijn en je missen.
Voor "ons" die liefde te geven hebben en die samen iets hadden willen opbouwen is het een kwestie van leren loslaten, je oordelen en je frustratie omzetten naar energie en al die liefde en aandacht aan jezelf gaan geven. Voor jou is deze relatie niet gezond. Het wachten en hopen gaat veel tijd van je leven kosten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
