Relaties
alle pijlers
Onafhankelijkheid en onbereikbaar einde relatie?
maandag 23 december 2024 om 09:01
Ik ken mijn huidige vriendin meer dan 3,5 jaar. Wij hebben vanaf 2022 ongeveer een jaar een officiële relatie gehad, voordat zij het uitmaakte. Dit had vooral te maken met het niet meer hebben van emotionele ruimte door o.a. het gebruik van antidepressiva (al enkele jaren voordat wij elkaar tegenkwamen).
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.
Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.
Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.
Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.
Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).
Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.
De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.
Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).
Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.
Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.
Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.
Dit heeft mij toen heel veel pijn gedaan en op een bepaalde manier gebroken, omdat ik echt dacht dat zij uiteindelijk mijn vrouw zou worden. Het was een hele lastige en emotionele tijd.
Zij had er vrij snel heel erg veel spijt van (dit was in november 2023 trouwens). Vanaf januari 2024 begonnen we weer langzaam contact te hebben, omdat ze mij terug wilde en van me hield. En ze was toen ook gestopt met antidepressiva. Dus ze moest erg wennen aan alle nieuwe emoties.
Blij = super extra blij, maar verdrietig was ook erg verdrietig, dus dat kostte gewoon tijd. En kost nog steeds tijd en moeite.
Het kostte ongeveer driekwart jaar voordat ik haar weer vertrouwde en enkele weken geleden heb ik pas weer gezegd dat ik van haar houd.
Nu dat we weer 2-3 maandjes ongeveer officieel samen zijn, is het weer misgegaan.
Zij is erg druk met haar opleiding en huishouden, net als iedereen natuurlijk, maar 4-5 weken geleden had haar vader van 50 een hartinfarct en kwam in het ziekenhuis terecht, na 20 minuten reanimatie op straat. Heftige tijd natuurlijk. Inmiddels is hij thuis en moet de rest van zijn leven een ICD, maar zijn persoonlijkheid enzo is wel weer terug (dachten dat er hersenletsel zou zijn na die lange reanimatie).
Hun relatie is simpel gezegd erg complex. Ik ken alleen de verhalen van haar kant, maar die zijn allemaal erg negatief. Ik ben 30 en zij is 29, maar ik begrijp dat het grote gedeelte van haar leven zij veel ruzie heeft ervaren met haar ouders, psychologisch misbruik, hij is gokverslaafd, en heeft contact met vrouwen over de hele wereld, en stuurt hen ook geld enzo. Heel, heel rare vent waar je niets aan hebt. Zij hadden ook amper contact, maar nu gebeurt dit en ineens komt voor haar al dat gevoel terug en "het is toch mijn vader", en dat kan ik niet begrijpen.
De kern van het probleem is als volgt. Zij is dit jaar zo positief veranderd naar de lieve, schattige, begripvolle en gewoon geweldigste partner die ik me kan voorstellen. Zonder die antidepressiva is ze echt geweldig. Zij wil over het algemeen erg onafhankelijk zijn en dat vind ik enigszins prima, want ik denk dat iedereen dat wel heeft. Als er iets negatiefs gebeurt, dan wil ze het liefst in haar bubbel zitten en alles zelf regelen. Maar de bubbel is nu erg groot geworden.
Ze werd laatst boos omdat ik drinken voor haar pakte nadat ze zei dat ze het zelf wilde doen. Daarna zei ze wel sorry.
Maar ze is eigenlijk volledig onbereikbaar momenteel, aldus de psycholoog. Volledig geblokkeerd met 100% focus op school en haar vader, maar onze relatie zit niet in dat rijtje. Als ze momenteel 5 emmers zou hebben, zitten die allemaal vol en alles en iedereen daarnaast is de druppel, waaronder ik en onze relatie. Ik begrijp dat ze echt 100% onafhankelijk wil zijn en de laatste paar weken helemaal geen ademruimte heeft gehad om dingen te verwerken, terwijl we normaal gezien ook die rust bij elkaar wel kunnen vinden.
Ik heb nog nooit iemand ervaren die klaarblijkelijk twee extreem verschillende persoonlijkheden lijkt te hebben. De onafhankelijkheid en ademruimte die ze wilt is extreem geworden, en ik snap niet hoe je zo kunt zijn in een relatie.
Ik heb ook gezegd dat het is alsof ik een vriendin heb, zonder het gevoel dat ik een vriendin heb. Er is al weken geen affectie en amper contact, terwijl we normaal gezien minimaal elke ochtend en avond even appen. En we zijn normaal gezien 4 dagen per week samen (2 avonden, 2 hele dagen).
Gisteren 2 uur gepraat, en kwam er voor haar op neer dat ze twee opties ziet: de stop-knop (nogmaals uitmaken) of de pauzeknop. Ik wil niet dat het uitgaat, omdat ik alle positieve dingen zwaarder vind wegen dan de negatieve dingen. Maar zij ziet alleen maar alle shit momenteel, is volledig onbereikbaar en vind eigenlijk dat ik en onze relatie momenteel gewoon een onderdeel zijn van haar takenlijst om af te strepen, i.p.v. dat het zo natuurlijk voelt als dat het normaal gezien voelt.
Ik begrijp gewoon niet hoe dit zo kan lopen, en ik weet ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Dit kan dagen, weken, maanden etc. duren, en ik moet maar (nogmaals) blind vertrouwen op haar hebben dat alles goed komt uiteindelijk. Ik heb aangegeven dat ik ook grenzen heb, maar ik weet niet goed waar die grens ligt.
Ik weet niet hoe ik dit goed kan samenvatten, want het verhaal is vrij complex. Ik weet niet of iemand ooit iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, want ik ben erg in strijd met mezelf, de liefde die ik voor haar heb klaarstaan wanneer ze er klaar voor is, en de ruimte die ik haar wil geven, maar ook met mijn eigen grenzen, want ik wil die pijn niet nog een keer voelen dat het uit zou gaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
