Onzekerheid met nieuwe collega's

Goedemiddag,

Ik heb een probleem met onzekerheid op werk. Het betreft het sociale gedeelte dus heb deze pijler gekozen.

Op 1 april ben ik bij een nieuwe baan begonnen, middenin de coronatijd dus. We werken deels vanuit huis, deels vanuit kantoor. Hiervoor werkte ik 9 jaar bij een bedrijf waar ik het naar mijn zin had met collega's. Lag goed in de groep en sprak regelmatig af buiten werk.
Ik moet er wel bij vermelden dat ik een verleden heb met sociale angst en daarvoor hulp heb gehad. Mijn verlegenheid ging zo ver dat ik niet naar verjaardagen durfde waar ik alleen de jarige kende. Dat is helemaal achter de rug en op dat gebied gaat het goed.

Nu ik met mijn nieuwe baan begonnen ben, komt de onderliggende onzekerheid volop boven. Alsof ik weer terug op de middelbare school ben. Ik ben me voortdurend bewust van sociale interacties: of anderen me meevragen met pauze, of ze meer met anderen optrekken, of ze op anderen enthiusoaster reageren. En dan met name de collega's die ook in die periode zijn begonnen (het is een grote, groeiende afdeling) omdat mensen die er langer werken natuurlijk sowieso meer een band hebben.
Het maakt het er niet relaxter van en misschien zelfs een beetje een selffulfilling prophecy omdat ik me wat geforceerd gedragen. Ik ken mezelf zo niet meer want bij mijn vorige werk dacht ik er niet eens over na. Dan ben je natuurlijk zelf ook een stuk relaxter en weeg je niet alles zo.

Laatste hoorde ik dat 2 collega's samen op pad waren gegaan om wat te eten. Ik stelde voor om dat ook eens te doen en er werd enthousiast gereageerd, dus dat is prima. Misschien merken ze het niet eens maar mijn gedachten draaien dan overuren. Waarom vroegen ze me de eerste keer niet mee? Het stomme is dat ik in normale, zekere periodes prima kan bedenken dat dat soms nou eenmaal gebeurt, soms kwam het nou eenmaal zo uit en soms klikt de 1 beter met de ander en dat is natuurlijk prima. Maar nu lukt het relativeren niet zo.

Iemand misschien tips/ helpende gedachten om wat meer te relativeren? Het geeft me zo'n spanning.

Heb het trouwens bij 1 van mijn teamgenoten voorzichtig aangekaart, dat het sociale aspect me best zwaar valt na mijn vorige baan. Ze reageerde er goed op. Maar dit wil ik niet te vaak doen, komt ook zo zwak over.

hier even een update.
Ik heb vlak na dit topic de stoute schoenen aangetrokken en 2 uit mijn groepje benaderd. (we zijn met 7 trainees tegelijk begonnen met een opleiding). Laat ik ze A en B noemen. A en B trekken veel naar elkaar toe, roken vaak samen. Er was een trigger waardoor ik onzeker werd en het kwam er allemaal uit. Met A ben ik zelf het meest vertrouwd, B is juist iemand die me onzeker maakt.
Ik heb dus eerst met A gesproken en kut genoeg moest ik nog huilen ook. Wat ik al eerder schreef, ik wil niet als zwak of zielig gezien worden. Of meegevraagd worden uit medelijden. A heeft me erg gerustgesteld, zegt dat ze me wel echt mag en dat ze meer zouden opletten mij in dingen te betrekken, bv meevragen met rookpauzes, al rook ik niet. Had er wel een goed gevoel over.

B kwam later erbij staan en merkte dat ik had gehuild. Toen ook aan haar verteld. Zij zei dat ze me zeker tof vond, maar wel snapte dat aansluiting wat lastig was omdat ik door corona-omstandigheden minder op kantoor/de opleiding was dan zij en ze elkaar daardoor meer kenden. Ze zei dat het vanzelf wel goed zou komen als ik meer op kantoor zou zijn.

Hierna heb ik het iets meer kunnen loslaten. Ik was daarvoor zo verstard dat ik alles persoonlijk opvatte. Ik wil juist helemaal niet claimerig zijn, maar die neiging krijg ik uit onzekerheid wel. Want natuurlijk moeten mensen vooral mij niet vragen als ze er geen zin in hebben en natuurlijk kan het voorkomen dat de ene je meer ligt dan de ander. Op mindere momenten zie ik dit echt niet meer helder en loop ik te analyseren wat en reden zou zijn waarom ze me niet meevragen.

Vandaag bijvoorbeeld was ik op de opleiding met A en B en ze zijn nu met zijn 2en wat gaan drinken om een bepaalde mijlpaal te vieren qua werk (kan het niet specifieker maken wegens te herkenbaar). Ze hebben me niet meegevraagd en dat steekt dan toch weer.

Het ging dus echt even wat beter en dan ben ik ook veel relaxter, is relativeren een stuk makkelijker en zie ik niet overal signalen in. Maar zoals vandaag, dan steekt het weer even hoor.

biekoe schreef: ↑

17-07-2020 19:26

Ik herken dit helemaal niet en kan je ook weinig goede tips geven, behalve wat je zelf al aangeeft, probeer het wat te relativeren. Ik lees namelijk niets wat erop duidt dat je niet lekker in de groep zou liggen.
Toch reageer ik even om je te laten weten dat ik dit heel naar voor je vind en je veel succes wens!

superlief. Heb ook niet het idee dat ik echt slecht lig, meer dat anderen elkaar leuker vinden. Dank voor je reactie!

cappi schreef: ↑

17-07-2020 20:53

Allereerst complimenten dat je het duideiljk verwoord, erg helder en je komt, ook al vind je zelf misschien van niet, sterk over. Ik sluit mij aan bij vorige reactie, ik lees ook niets waarbij ik het gevoel krijg dat je niet lekker in de groep ligt.

Elke nieuwe baan vergt tijd om jezelf onderdeel te voelen van, natuurlijk proces maar misschien leg je jezelf druk op dat het sneller moet gaan en verwacht je ook al ben je relatief nieuw binnen het bedrijf teveel op dat vlak en komen daardoor die onzekere gevoelens naar boven? Volgens mij doe je het prima en knap dat je het e.e.a. overwonnen hebt op dat vlak en misschien moet je daar wat meer bij stilstaan! Tips heb ik verder niet maar ik denk dat je het groter maakt dan dat het in werkelijkheid is.

Erg lieve reactie, dank je. Ik leg de lat wel wat hoog misschien, van mijn vorige werk heb ik 3 zeer goede vriendschappen overgehouden. Ik probeer te relativeren en te bedenken dat veel mensen sowieso geen vrienden op het werk hebben (omdat ze daar niet naar op zoek zijn of omdat het misschiet niet zo klikt) en/of buiten het werk afspreken.

LoveLucy schreef: ↑

19-07-2020 11:21

Ik herken het wel. Maar ik doe altijd gewoon of ik het niet heb. Niet omdat ik nep ben. Maar ik weet gewoon dat het na een paar weken beter gaat en het helpt mij om te doen alsof het al zover is. Dus gewoon zelf voorstellen samen te lunchen. Aanbieden koffie te halen (kan je gelijk ff kletsen) en onthouden hoe ze hem drinken en wat ze vertelde. Bv als dochter jarig is de dag erna ernaar vragen. Dat schept sneller een band.

Best logisch dat je wat onzeker bent hoor. Alle begin is spannend. Zeker als je vroeger erg veel last hebt gehad blijft dat een zwakke plek. Succes!

dank je. Dat zijn dingen die ik zeker wel doe, en gesprekjes gaan me ook makkelijk af. Een collega heeft me laatst verteld over een medisch traject waar ze in zit en daar vraag ik dan ook geregeld naar. Lunchen en drinken halen gebeurt ook onderling, voor zover het kan met de regels. Het is meer dat ik denk dat ze elkaar leuker vinden dan mij.