Oud verdriet vanuit jeugd een plekje geven

Bespreek dit in therapie. Ik denk veel veiliger en doeltreffender dan hier.

Het lijkt mij als leek helemaal niet raar dat het juist nu zo naar boven komt.

Ik zou de vraag neerleggen bij de therapeut waar je nu bij bent. Dat is denk ik een hele enge stap maar wel een stap vooruit.

Ik dacht altijd dat ik een goede jeugd had gehad totdat ik kinderen kreeg. Ik bleek alleen de positieve herinneringen opgeslagen te hebben maar toen kwamen de negatieve herinneringen terug.
Lastig, want ook ik ben jong mijn moeder verloren dus kan het niet met haar uitpraten het echt afsluiten lukt dus niet.

Ik wil je een dikke knuffel geven, zolang je zelf ziet datvje anders wil zijn dan zij, lukt het je echt!

Ach meid ik snap zo wat jij schrijft. Ik heb dit gehad nadat mijn oudste (dochter) meisjes geboren is. Zij was mijn spiegel, ik zag mijzelf als klein meisje in haar terug en alles kwam boven. De onveiligheid, een zeer onvoorspelbare vader die niet fysiek maar wel verbaal agressief was en dreigde mijn moeder iets aan te doen. Dat heeft hij 1x gezegd en met jaren dreiging in huis was ik altijd bang, ik was toen nog heel jong maar snapte heel goed dat ik alert moest zijn en mijn zusjes moest beschermen. Ik raakte erg gefrustreerd over het gedrag van mijn dochter en ik werd vaak boos, ik kon het gewoon niet handlen al die emoties die ik bij haar zag. Zij uitte zich namelijk, maar ik liep thuis vroeger altijd op m'n tenen en durfde geen emoties te uiten. Op een gegeven moment zag ik in dat ik m'n vader aan het kopiëren was, boos, schreeuwen...en toen heb ik hulp gezocht. Ik heb uiteindelijk een psycholoog bezocht en daarna een jaar intensieve groepstherapie gehad van 1 dag in de week. Die groep liet mij m'n patronen zien, er zat bijv een man in de groep die mij aan m'n vader deed denken en dat triggerde van alles. Mijn eigen patronen werden zichtbaar en ik moest gaan voelen, ik bleef maar stoer en rationeel en elke keer zei de therapeut "wat voel je nu"? Op een dag kon ik huilen en kon ik eindelijk vertellen dat mijn vader had gedreigd mijn moeder iets aan te doen. Ik kon zijn woorden letterlijk herhalen, ik heb als een klein kind gehuild. Ik leerde ruimte te geven aan het kleine meisje in mij, ik leerde dat ik nu volwassen ben en anders kan reageren als dat kleine meisje. Ik heb zoveel geleerd van die groepstherapie. Emdr, 1 op 1 sessies na dat jaar en AD hebben me uiteindelijk heel positief veranderd en gaat het nu heel goed met me. Patronen blijven, ik blijf alert en angstig maar de AD dempt dit alles wel goed zodat ik het aankan. Het was hard werken,maar het enige wat mij heeft geholpen is er keihard doorheen gaan. Door al die tranen, emoties, gevoelens, nare herinneringen.

Ik gun jou dat ook en hoop dat je de juiste hulp vind om hier doorheen te gaan. Het is zwaar, ik vond het ook heel moeilijk om toe te geven dat mijn verleden me zo in de weg zat omdat ik heel vaak zei "het is gebeurd, kan het niet meer veranderen dus kom op, geniet van je leven wat je nu hebt".
Ik had alles maar was niet gelukkig. Pff ik kan me zo inleven in wat jij voelt in je lijf.
Een dikke knuffel voor jou, ik gun je echt een fijner leven

Bespreken in therapie inderdaad.

Ik krijg nu EMDR voor mijn jeugdtrauma's, dat helpt echt.

Lijkt mij ook een belangrijk therapie bespreekpunt, sterkte!

Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik heb te doen met het meisje dat je was.
Hoop dat je hulp durft te vragen hiervoor.

Ik vind je woede jegens moeder helemaal niet onredelijk en ik begrijp ook heel goed dat je het lastig vindt als je moeder slecht over je vader praat. Je bent toch een kind van beiden en je moeder zet zichzelf daarmee opnieuw in de slachtofferrol terwijl jullie als kinderen slachtoffer waren van zijn acties én haar gebrek aan actie. Als je moeder wil klagen over haar situatie, zoekt ze zelf maar een therapeut.

Verder ben je je broer helemaal niets verschuldigd. Makkelijk praten, I know. Ik heb net zelf contact verbroken met mijn vader en weet hoe naar het kan zijn. Maar het klinkt niet alsof het contact je goed doet. Sterker nog: het schaadt je.

Bespreken in therapie en daar een plan maken lijkt me inderdaad de juiste weg. Hier kom je helaas niet doorheen zonder confrontatie, maar de truc is éérst sterker te worden zodat die confrontatie iets is wat je aan kunt, ondanks dat het zwaar zuigt dat het moet.

Geef je jezelf tijd? Dat verdien je.

Moiren schreef: ↑

30-07-2022 22:28

Bespreek dit in therapie. Ik denk veel veiliger en doeltreffender dan hier.

Eens.

Herkenbaar, ik had dit ook toen mijn zoon werd geboren, sterker nog ik wilde helemaal geen kinderen omdat ik bang was dat ik hetzelfde zou doen als mijn moeder.

Totdat ik onverwacht zwanger raakte en er toch voor ben gegaan, maar het was zeker in het begin ontzettend confronterend. Ik ben in therapie gegaan na de dood van mijn moeder en dat heeft echt wel geholpen.

Wens jou heel veel sterkte toe en een dikke knuffel ook voor dat kleine meisje in jou. Omarm haar maar want jij bent de enige die haar kan troosten.

Sjaantje37 schreef: ↑

31-07-2022 10:51

Wens jou heel veel sterkte toe en een dikke knuffel ook voor dat kleine meisje in jou. Omarm haar maar want jij bent de enige die haar kan troosten.

Deze post ontroerd me.. mooi verwoord Sjaantje.

voor jou en TO.

Therapie. Veel therapie. Het is teveel on in je uppie te doen.

Het is zo verdomd moeilijk om ingesleten denkwijze te veranderen maar je zal makkelijker kunnen ademhalen en je niet altijd over alles en nog wat schuldig voelen. Je broertje niet meer bezoeken maakt je geen naar mens, jij mag keuzes maken voor jezelf die alleen jou gelukkig maken. Vertel het je therapeut, het is belangrijk voor/hem haar om te weten wat geleidt heeft tot het heden.

Zelf heb ik qua verhoudingen wel het nodige gehad aan familieopstellingen, met name omdat met mijn moeder niet te praten valt over de steken die ze heeft laten vallen. Daarnaast zit ik nu in therapie voor de jeugd die ik heb gehad en ook dat helpt