Relaties
alle pijlers
Partner met ptss
donderdag 11 april 2024 om 13:58
Mijn man heeft ptss wat zich uit in enorme woede aanvallen. Hij heeft een traject gevolgd en het ging lang goed, maar nu lijken de aanvallen weer terug te komen.
In mijn omgeving durf ik er niet met mensen over te praten, bang dat ze hem zullen veroordelen. Er zijn maar weinig mensen om ons heen die dit weten.
Eigenlijk ben ik op zoek naar mensen die ook een partner hebben met ptss om erover te kunnen praten. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan namelijk. Ik wil hem helpen, maar als hij een ‘aanval’ heeft sluit hij zich volledig voor me af. Hij is dan vooral ook boos op zichzelf dat het weer gebeurd is.
We kunnen over alles in onze relatie goed praten, behalve dit. Ik probeer hem te steunen en te begrijpen, maar hij zegt dingen waar ik heel verdrietig van wordt. Later weet hij vaak niet eens meer wat hij allemaal gezegd heeft. Hij weet ook zelf niet aan te geven wat hij nodig heeft op zo’n moment.
Er zijn bepaalde triggers die een aanval uitlokken, die herken ik inmiddels. Door de therapie geven die triggers niet altijd bij hem een aanval, maar wel bij mij een enorme stressreactie, omdat ik bang ben dat hij een aanval krijgt. Door de therapie doet hij zichzelf gelukkig geen pijn meer en hij maakt ook geen dingen meer kapot, dus er is al een flinke verbetering.
Uiteraard is het een goed idee dat hij weer terug gaat naar de therapie.
Hij is overigens nooit boos op mij. Het gaat altijd om iets dat hem, in zijn ogen, aangedaan wordt.
Zijn er mensen die dit ook wel eens meemaken en me wat tips kunnen geven om hiermee om te gaan? Het trekt me qua energie helemaal leeg namelijk
In mijn omgeving durf ik er niet met mensen over te praten, bang dat ze hem zullen veroordelen. Er zijn maar weinig mensen om ons heen die dit weten.
Eigenlijk ben ik op zoek naar mensen die ook een partner hebben met ptss om erover te kunnen praten. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan namelijk. Ik wil hem helpen, maar als hij een ‘aanval’ heeft sluit hij zich volledig voor me af. Hij is dan vooral ook boos op zichzelf dat het weer gebeurd is.
We kunnen over alles in onze relatie goed praten, behalve dit. Ik probeer hem te steunen en te begrijpen, maar hij zegt dingen waar ik heel verdrietig van wordt. Later weet hij vaak niet eens meer wat hij allemaal gezegd heeft. Hij weet ook zelf niet aan te geven wat hij nodig heeft op zo’n moment.
Er zijn bepaalde triggers die een aanval uitlokken, die herken ik inmiddels. Door de therapie geven die triggers niet altijd bij hem een aanval, maar wel bij mij een enorme stressreactie, omdat ik bang ben dat hij een aanval krijgt. Door de therapie doet hij zichzelf gelukkig geen pijn meer en hij maakt ook geen dingen meer kapot, dus er is al een flinke verbetering.
Uiteraard is het een goed idee dat hij weer terug gaat naar de therapie.
Hij is overigens nooit boos op mij. Het gaat altijd om iets dat hem, in zijn ogen, aangedaan wordt.
Zijn er mensen die dit ook wel eens meemaken en me wat tips kunnen geven om hiermee om te gaan? Het trekt me qua energie helemaal leeg namelijk
donderdag 11 april 2024 om 21:37
Dat begrijp en was ook niet zo kort door de bocht bedoeld als dat het opgevat wordt (excuus daarvoor). Ik bedoelde meer te zeggen dat weggaan echt niet meteen hoeft. Soms ga je als partners door een zware tijd heen. Soms te zwaar om bij elkaar te blijven, Soms komt je er wel samen uit. Hulp is dan vaak wel nodig, vooral met ptss. Ik heb het idee dat er nogal gauw geroepen wordt dat iemand maar weg moet gaan bij een partner als er sprake is van flinke problematiek. Maar soms is de liefde ook zo sterk dat je er wel voor wilt vechten. In sommige gevallen zal het ondanks het vechten niet lukken, in sommige gevallen wel. Het is aan to om te kijken wat ze wil, hoever ze wil gaan in dit traject. Het is wel ongelooflijk moeilijk om jezelf staande te houden bij psychische problematiek van je partner. Of het té moeilijk wordt, kan alleen to beoordelen.Sheabutter schreef: ↑11-04-2024 21:19Dit is altijd zo’n dooddoener. Er gaan ontzettend veel mensen uit elkaar nadat een van de partners kanker heeft gehad. Dat heeft niets te maken met in de steek laten, maar voor jezelf kiezen omdat de zorg te zwaar is (geweest)
donderdag 11 april 2024 om 21:39
Woedeaanvallen is weer wat anders dan kanker.apiejapie schreef: ↑11-04-2024 21:12Zeg je dat ook als je partner kanker heeft? Dan heb je ook te maken met een periode dat het heel heftig is en je op eieren loopt.
Ik vind een problemen vanwege een kutkarakter wel anders dan problemen vanwege ptss. Ligt er overigens wel aan of partner het bagatelliseert of actief met therapie aan de gang gaat. En zo te lezen willen zowel to als haar partner dit zo goed als mogelijk oplossen.
donderdag 11 april 2024 om 21:39
Maar het mag wel.apiejapie schreef: ↑11-04-2024 21:37Dat begrijp en was ook niet zo kort door de bocht bedoeld als dat het opgevat wordt (excuus daarvoor). Ik bedoelde meer te zeggen dat weggaan echt niet meteen hoeft. Soms ga je als partners door een zware tijd heen. Soms te zwaar om bij elkaar te blijven, Soms komt je er wel samen uit. Hulp is dan vaak wel nodig, vooral met ptss. Ik heb het idee dat er nogal gauw geroepen wordt dat iemand maar weg moet gaan bij een partner als er sprake is van flinke problematiek. Maar soms is de liefde ook zo sterk dat je er wel voor wilt vechten. In sommige gevallen zal het ondanks het vechten niet lukken, in sommige gevallen wel. Het is aan to om te kijken wat ze wil, hoever ze wil gaan in dit traject. Het is wel ongelooflijk moeilijk om jezelf staande te houden bij psychische problematiek van je partner. Of het té moeilijk wordt, kan alleen to beoordelen.
En daarbij: TO gaat niet meteen weg toch? Sterker nog ze denkt ws door mensen zoals jij dat ze nog langer moet blijven.
donderdag 11 april 2024 om 21:42
Nee dat idee heb ik ook juist niet. Heb meer het idee dat ze om herkenning vraagt. Vandaar ook mijn opmerking dat uit elkaar gaan niet altijd hoeft. Maar werd anders opgevat dan ik bedoelde.Lucifee2024 schreef: ↑11-04-2024 21:39Maar het mag wel.
En daarbij: TO gaat niet meteen weg toch? Sterker nog ze denkt ws door mensen zoals jij dat ze nog langer moet blijven.
Het is ook erg gecompliceerd. Heftige problematiek. Knap dat to hierover schrijft en zichzelf daarmee de ruimte geeft om het erover te hebben (zowel anoniem als thuis met partner).
donderdag 11 april 2024 om 21:43
Is dat liefde of loyaliteit?apiejapie schreef: ↑11-04-2024 21:37Dat begrijp en was ook niet zo kort door de bocht bedoeld als dat het opgevat wordt (excuus daarvoor). Ik bedoelde meer te zeggen dat weggaan echt niet meteen hoeft. Soms ga je als partners door een zware tijd heen. Soms te zwaar om bij elkaar te blijven, Soms komt je er wel samen uit. Hulp is dan vaak wel nodig, vooral met ptss. Ik heb het idee dat er nogal gauw geroepen wordt dat iemand maar weg moet gaan bij een partner als er sprake is van flinke problematiek. Maar soms is de liefde ook zo sterk dat je er wel voor wilt vechten. In sommige gevallen zal het ondanks het vechten niet lukken, in sommige gevallen wel. Het is aan to om te kijken wat ze wil, hoever ze wil gaan in dit traject. Het is wel ongelooflijk moeilijk om jezelf staande te houden bij psychische problematiek van je partner. Of het té moeilijk wordt, kan alleen to beoordelen.
donderdag 11 april 2024 om 21:45
Dat is zeker zo. Ik bedoelde meer dat je niet meteen weg hoeft te lopen bij je partner als diegene het moeilijk vindt. Als jij een tijd op eieren loopt omdat partner problemen heeft, is dat niet gek. De struggle van je partner voel je nu eenmaal. Je kunt het bij partner laten wat therapie betreft, maar in huis heb je nu eenmaal met elkaar te maken. Ik vind het dus niet vreemd dat to op eieren loopt. Of dat nu om kanker gaat, om ptss of iets anders wat dagelijks grote invloed op het leven heeft. Het is groot, en daarmee ook zwaar.
donderdag 11 april 2024 om 21:46
Goede vraag. Misschien wel beide.
donderdag 11 april 2024 om 22:27
Ik heb een partner met PTSS. We zijn bijna 20 jaar bij elkaar waarvan hij al 15 jaar PTSS heeft. Werkgerelateerd. Intensieve therapie gehad waarna het een paar jaar stabiel was.
Helaas weer meerdere traumatische ervaringen opgedaan waarna toename klachten. Toen hadden we inmiddels 4 kinderen. Na 2 jaar therapie (o.a. EMDR) geen verbetering van klachten. Mijn man is toen naar een gespecialiseerd traumacentrum gegaan. Tijdens intensieve therapie ging het echter slechter. Zijn kindperiode bleek ook traumatisch ervaren te zijn. Dit werd getriggerd bij hem doordat het in ons gezin anders ging, hij zag hoe het eigenlijk hoorde. We hebben 4 jaar geleden het contact met zijn familie op een laag pitje gezet. Sindsdien gaat het beter op dat vlak. Traumacentrum zelf heeft geen verbetering qua trauma's gegeven. Opnameweek, dagbehandeling en individuele therapie geprobeerd en 3 verschillende traumaverwerkingstherapieen. Na 2 jaar gestopt om verdere achteruitgang te voorkomen. Nu kan hij nog functioneren in ons gezin, wel rekening houdend met hem. Er is geen zicht op verbetering. De PTSS is complex en chronisch.
Ja dat het is zwaar, voor ons allemaal, maar wij hebben hier onze weg in gevonden. Het is niet alleen slecht, we hebben het ook leuk samen, op onze manier. We hebben gezinstherapie gehad, de kinderen hebben aparte therapie gehad, we hebben als echtpaar gesprekken met maatschappelijk werk gehad, ik heb zelf bij een POH-GGZ gelopen. Therapie heeft wat dat betreft wel verbetering gegeven, we hebben geleerd om te praten met elkaar en voor onszelf te zorgen. Mijn partner heeft dan PTSS, ik heb ook mijn behoeftes en onze kinderen ook. We proberen zoveel mogelijk rekening te houden met elkaar. Praten is belangrijk. Tijdens een bui niet, dan staat hij alleen op zenden, maar als hij weer rustig is dan kom ik er wel op terug, wat het met mij gedaan heeft. Want mijn ervaring is dat iemand met PTSS in zo'n bui vaak alleen met zichzelf bezig is: wat hij wil, wat hij vindt, wat hij nodig heeft. Maar wij zijn er ook nog.
Wat ik gedaan zou hebben als we geen kinderen hadden toen hij PTSS kreeg, ik weet het niet. Maar ik voel mij soms een alleenstaande moeder van 4 kinderen en ben daarnaast mantelzorger en casemanager van mijn partner. Hij vertrouwt niemand dus dingen uitbesteden is lastig. Dat zorgt voor achteruitgang van klachten waardoor wij als hele gezin daar last van hebben. Hou er rekening mee dat dit jouw toekomst kan worden. PTSS gaat nooit helemaal weg en zeker als er problemen met ouders zijn dan zullen die triggers blijven bestaan.
Ik weet niet of ik hier nog verder zal reageren, maar ik wilde wel even mijn ervaring kwijt. Ik heb alleen soms wat moeite met reacties van sommige mensen hier op het forum en heb geen energie om mijn keuzes te moeten verdedigen.
Via pb mag je ook eventueel reageren als je wil.
Helaas weer meerdere traumatische ervaringen opgedaan waarna toename klachten. Toen hadden we inmiddels 4 kinderen. Na 2 jaar therapie (o.a. EMDR) geen verbetering van klachten. Mijn man is toen naar een gespecialiseerd traumacentrum gegaan. Tijdens intensieve therapie ging het echter slechter. Zijn kindperiode bleek ook traumatisch ervaren te zijn. Dit werd getriggerd bij hem doordat het in ons gezin anders ging, hij zag hoe het eigenlijk hoorde. We hebben 4 jaar geleden het contact met zijn familie op een laag pitje gezet. Sindsdien gaat het beter op dat vlak. Traumacentrum zelf heeft geen verbetering qua trauma's gegeven. Opnameweek, dagbehandeling en individuele therapie geprobeerd en 3 verschillende traumaverwerkingstherapieen. Na 2 jaar gestopt om verdere achteruitgang te voorkomen. Nu kan hij nog functioneren in ons gezin, wel rekening houdend met hem. Er is geen zicht op verbetering. De PTSS is complex en chronisch.
Ja dat het is zwaar, voor ons allemaal, maar wij hebben hier onze weg in gevonden. Het is niet alleen slecht, we hebben het ook leuk samen, op onze manier. We hebben gezinstherapie gehad, de kinderen hebben aparte therapie gehad, we hebben als echtpaar gesprekken met maatschappelijk werk gehad, ik heb zelf bij een POH-GGZ gelopen. Therapie heeft wat dat betreft wel verbetering gegeven, we hebben geleerd om te praten met elkaar en voor onszelf te zorgen. Mijn partner heeft dan PTSS, ik heb ook mijn behoeftes en onze kinderen ook. We proberen zoveel mogelijk rekening te houden met elkaar. Praten is belangrijk. Tijdens een bui niet, dan staat hij alleen op zenden, maar als hij weer rustig is dan kom ik er wel op terug, wat het met mij gedaan heeft. Want mijn ervaring is dat iemand met PTSS in zo'n bui vaak alleen met zichzelf bezig is: wat hij wil, wat hij vindt, wat hij nodig heeft. Maar wij zijn er ook nog.
Wat ik gedaan zou hebben als we geen kinderen hadden toen hij PTSS kreeg, ik weet het niet. Maar ik voel mij soms een alleenstaande moeder van 4 kinderen en ben daarnaast mantelzorger en casemanager van mijn partner. Hij vertrouwt niemand dus dingen uitbesteden is lastig. Dat zorgt voor achteruitgang van klachten waardoor wij als hele gezin daar last van hebben. Hou er rekening mee dat dit jouw toekomst kan worden. PTSS gaat nooit helemaal weg en zeker als er problemen met ouders zijn dan zullen die triggers blijven bestaan.
Ik weet niet of ik hier nog verder zal reageren, maar ik wilde wel even mijn ervaring kwijt. Ik heb alleen soms wat moeite met reacties van sommige mensen hier op het forum en heb geen energie om mijn keuzes te moeten verdedigen.
Via pb mag je ook eventueel reageren als je wil.
sassie24 wijzigde dit bericht op 11-04-2024 22:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
1.30% gewijzigd
donderdag 11 april 2024 om 22:41
Wat mooi en dapper dat je hier je verhaal deelt. Hopelijk heeft to daar iets aan. Ik wil je eensassie24 schreef: ↑11-04-2024 22:27Ik heb een partner met PTSS. We zijn bijna 20 jaar bij elkaar waarvan hij al 15 jaar PTSS heeft. Werkgerelateerd. Intensieve therapie gehad waarna het een paar jaar stabiel was.
Helaas weer meerdere traumatische ervaringen opgedaan waarna toename klachten. Toen hadden we inmiddels 4 kinderen. Na 2 jaar therapie (o.a. EMDR) geen verbetering van klachten. Mijn man is toen naar een gespecialiseerd traumacentrum gegaan. Tijdens intensieve therapie ging het echter slechter. Zijn kindperiode bleek ook traumatisch ervaren te zijn. Dit werd getriggerd bij hem doordat het in ons gezin anders ging, hij zag hoe het eigenlijk hoorde. We hebben 4 jaar geleden het contact met zijn familie op een laag pitje gezet. Sindsdien gaat het beter op dat vlak. Traumacentrum zelf heeft geen verbetering qua trauma's gegeven. Opnameweek, dagbehandeling en individuele therapie geprobeerd en 3 verschillende traumaverwerkingstherapieen. Na 2 jaar gestopt om verdere achteruitgang te voorkomen. Nu kan hij nog functioneren in ons gezin, wel rekening houdend met hem. Er is geen zicht op verbetering. De PTSS is complex en chronisch.
Ja dat het is zwaar, voor ons allemaal, maar wij hebben hier onze weg in gevonden. We hebben gezinstherapie gehad, de kinderen hebben aparte therapie gehad, we hebben als echtpaar gesprekken met maatschappelijk werk gehad, ik heb zelf bij een POH-GGZ gelopen. Therapie heeft wat dat betreft wel verbetering gegeven, we hebben geleerd om te praten met elkaar en voor onszelf te zorgen. Mijn partner heeft dan PTSS, ik heb ook mijn behoeftes en onze kinderen ook. We proberen zoveel mogelijk rekening te houden met elkaar. Praten is belangrijk. Tijdens een bui niet, dan staat hij alleen op zenden, maar als hij weer rustig is dan kom ik er wel op terug, wat het met mij gedaan heeft. Want mijn ervaring is dat iemand met PTSS in zo'n bui vaak alleen met zichzelf bezig is: wat hij wil, wat hij vindt, wat hij nodig heeft. Maar wij zijn er ook nog.
Wat ik gedaan zou hebben als we geen kinderen hadden toen hij PTSS kreeg, ik weet het niet. Maar ik voel mij soms een alleenstaande moeder van 4 kinderen en ben daarnaast mantelzorger en casemanager van mijn partner. Hij vertrouwt niemand dus dingen uitbesteden is lastig. Dat zorgt voor achteruitgang van klachten waardoor wij als hele gezin daar last van hebben. Hou er rekening mee dat dit jouw toekomst kan worden. PTSS gaat nooit helemaal weg en zeker als er problemen met ouders zijn dan zullen die triggers blijven bestaan.
Ik weet niet of ik hier nog verder zal reageren, maar ik wilde wel even mijn ervaring kwijt. Ik heb alleen soms wat moeite met reacties van sommige mensen hier op het forum en heb geen energie om mijn keuzes te moeten verdedigen.
Via pb mag je ook eventueel reageren als je wil.
geven. Je bent onwijs sterk dat je je gezin draaiende houdt in deze situatie, ook voor je eigen gezondheid kiest als dat nodig is en tegelijkertijd ook ruimte geeft aan je partner. Dat vind ik bewonderingswaardig. Je krijgt veel op je schouders. Hopelijk wordt er regelmatig ook voor jou gezorgd, door wie dan ook (partner, vriendinnen, ouders, wie dan ook), want dat verdien je!
vrijdag 12 april 2024 om 02:30
Heb je er ervaring mee?apiejapie schreef: ↑11-04-2024 21:45Dat is zeker zo. Ik bedoelde meer dat je niet meteen weg hoeft te lopen bij je partner als diegene het moeilijk vindt. Als jij een tijd op eieren loopt omdat partner problemen heeft, is dat niet gek. De struggle van je partner voel je nu eenmaal. Je kunt het bij partner laten wat therapie betreft, maar in huis heb je nu eenmaal met elkaar te maken. Ik vind het dus niet vreemd dat to op eieren loopt. Of dat nu om kanker gaat, om ptss of iets anders wat dagelijks grote invloed op het leven heeft. Het is groot, en daarmee ook zwaar.
vrijdag 12 april 2024 om 07:14
Ja hoor. Als hij besluit zich niet te laten behandelen en van mij verwacht dat ik et voor hem oplos terwijl hij ondertussen alles op mij botviert is het snel klaar hoor.apiejapie schreef: ↑11-04-2024 21:12Zeg je dat ook als je partner kanker heeft? Dan heb je ook te maken met een periode dat het heel heftig is en je op eieren loopt.
Ik vind een problemen vanwege een kutkarakter wel anders dan problemen vanwege ptss. Ligt er overigens wel aan of partner het bagatelliseert of actief met therapie aan de gang gaat. En zo te lezen willen zowel to als haar partner dit zo goed als mogelijk oplossen.
vrijdag 12 april 2024 om 07:16
vrijdag 12 april 2024 om 07:22
En terecht. Zoals ik eerder ook schreef: het ligt bij degene die het probleem heeft. Die zal er alles aan moeten doen. Mijn reactie was gebaseerd op de manier waarop er (zoals ik het tenminste las) makkelijk werd gezegd: "ga dan weg", of iets in die strekking. Ik wilde alleen meegeven dat je dat niet zomaar even doet. En gaf daarin het voorbeeld van kanker. Ook daarin mag je natuurlijk je eigen keuze maken, en ook begrijpelijk dat je niet bij iemand blijft die kanker heeft als diegene dat gebruikt als excuus voor k#tgedrag. Maar ik heb, afgaande op de bewoordingen van to, vooral het idee dat ze wel met haar partner verder wil, deze wel therapie had en opnieuw overweegt, maar op zoek is naar ervaringsverhalen. Ik denk niet (hoewel ik me de reacties kan voorstellen!) dat to er iets aan heeft als er gezegd wordt dat ze misschien beter bij haar partner weg kan gaan. Maar natuurlijk staat dat to vrij en leven met ptss kan enorm pittig zijn. Je hoeft niet in zo'n relatie te blijven, dat bedoelde ik ook niet (wat wel zo over lijkt te komen, excuus).
vrijdag 12 april 2024 om 07:28
En ook het recept voor veel mensen om er samen doorheen te komen. Het blijft natuurlijk hartstikke lastig in een relatie: tot hoeverre heb je begrip voor de ander? In hoeverre doet de één een stapje terug voor de ander? Voor welke duur? Hoe blijf je zelf overeind? Wanneer trek je de stekker eruit? Wanneer kies je voor uit elkaar gaan? Wordt liefde niet overschaduwd door de problematiek? Is het een tijdelijk probleem of blijvend? Zit er vooruitgang/verbetering in of niet?
Dat soort dingen kunnen alleen de mensen in de relatie bepalen. Waarmee het extra verdrietig is als de één er anders in staat dan de ander.
vrijdag 19 april 2024 om 12:03
Dank voor het delen van je verhaal! Ik heb je een pb gestuurdsassie24 schreef: ↑11-04-2024 22:27Ik heb een partner met PTSS. We zijn bijna 20 jaar bij elkaar waarvan hij al 15 jaar PTSS heeft. Werkgerelateerd. Intensieve therapie gehad waarna het een paar jaar stabiel was.
Helaas weer meerdere traumatische ervaringen opgedaan waarna toename klachten. Toen hadden we inmiddels 4 kinderen. Na 2 jaar therapie (o.a. EMDR) geen verbetering van klachten. Mijn man is toen naar een gespecialiseerd traumacentrum gegaan. Tijdens intensieve therapie ging het echter slechter. Zijn kindperiode bleek ook traumatisch ervaren te zijn. Dit werd getriggerd bij hem doordat het in ons gezin anders ging, hij zag hoe het eigenlijk hoorde. We hebben 4 jaar geleden het contact met zijn familie op een laag pitje gezet. Sindsdien gaat het beter op dat vlak. Traumacentrum zelf heeft geen verbetering qua trauma's gegeven. Opnameweek, dagbehandeling en individuele therapie geprobeerd en 3 verschillende traumaverwerkingstherapieen. Na 2 jaar gestopt om verdere achteruitgang te voorkomen. Nu kan hij nog functioneren in ons gezin, wel rekening houdend met hem. Er is geen zicht op verbetering. De PTSS is complex en chronisch.
Ja dat het is zwaar, voor ons allemaal, maar wij hebben hier onze weg in gevonden. Het is niet alleen slecht, we hebben het ook leuk samen, op onze manier. We hebben gezinstherapie gehad, de kinderen hebben aparte therapie gehad, we hebben als echtpaar gesprekken met maatschappelijk werk gehad, ik heb zelf bij een POH-GGZ gelopen. Therapie heeft wat dat betreft wel verbetering gegeven, we hebben geleerd om te praten met elkaar en voor onszelf te zorgen. Mijn partner heeft dan PTSS, ik heb ook mijn behoeftes en onze kinderen ook. We proberen zoveel mogelijk rekening te houden met elkaar. Praten is belangrijk. Tijdens een bui niet, dan staat hij alleen op zenden, maar als hij weer rustig is dan kom ik er wel op terug, wat het met mij gedaan heeft. Want mijn ervaring is dat iemand met PTSS in zo'n bui vaak alleen met zichzelf bezig is: wat hij wil, wat hij vindt, wat hij nodig heeft. Maar wij zijn er ook nog.
Wat ik gedaan zou hebben als we geen kinderen hadden toen hij PTSS kreeg, ik weet het niet. Maar ik voel mij soms een alleenstaande moeder van 4 kinderen en ben daarnaast mantelzorger en casemanager van mijn partner. Hij vertrouwt niemand dus dingen uitbesteden is lastig. Dat zorgt voor achteruitgang van klachten waardoor wij als hele gezin daar last van hebben. Hou er rekening mee dat dit jouw toekomst kan worden. PTSS gaat nooit helemaal weg en zeker als er problemen met ouders zijn dan zullen die triggers blijven bestaan.
Ik weet niet of ik hier nog verder zal reageren, maar ik wilde wel even mijn ervaring kwijt. Ik heb alleen soms wat moeite met reacties van sommige mensen hier op het forum en heb geen energie om mijn keuzes te moeten verdedigen.
Via pb mag je ook eventueel reageren als je wil.
zaterdag 20 april 2024 om 08:54
donderdag 2 mei 2024 om 13:29
Nog bedankt voor jouw reactie, doet me goed, erg lief dat je daarvoor de moeite hebt genomen.apiejapie schreef: ↑11-04-2024 22:41Wat mooi en dapper dat je hier je verhaal deelt. Hopelijk heeft to daar iets aan. Ik wil je een
donderdag 2 mei 2024 om 13:31
Ik zag jouw reactie vandaag pas, maar pb gezien en beantwoord.bloempje027 schreef: ↑19-04-2024 12:03Dank voor het delen van je verhaal! Ik heb je een pb gestuurd
donderdag 9 mei 2024 om 15:19
Nou, bofkontbloempje027 schreef: ↑11-04-2024 14:10Nu even niet nee, maar ik heb er vertrouwen in dat het weer goedkomt. Tot een paar weken geleden was het een jaar lang goed gegaan namelijk.
Wordt het niet eens tijd om voor jezelf te kiezen? Met een man/vrouw/x met PTSS valt niet te leven. Ik zou weg gaan want dit wordt alleen maar tijdelijk weer beter zo te lezen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
