Relatie 4 jaar plotseling verbroken en kapot van

Mijn relatie van ruim 4 jaar werd plotseling kortgeleden door de andere partij beëindigd. Dit was mijn eerste serieuze relatie, vanaf het laatste jaar van de middelbare school. We waren enorm close, hadden elke dag contact, hadden dezelfde toekomst plannen, deelden alles en hadden veel steun van elkaar. We hadden nooit eerder problemen, onenigheden of ruzies. De enige keer was een aantal maanden geleden, maar toen hadden we open, goede en duidelijke gesprekken en uiteindelijk besloten we dat we door wilden samen. De maanden daarna leek de relatie voor mij weer terug te keren als van ouds.

Tot op het moment dat zij de relatie opeens beëindigde. Na een hele fijne vakantie in eigen land die erg gezellig was en waar niks mis leek, belde ze me op en zei ze dat ze al een maand geen gevoel meer voor me had, en het daarom uit wilde maken. Nu hebben we nog heel gering contact, maar ze is erg afstandelijk en koud en ik kan haar niet meer herkennen als de vrouw waar ik zo lang zo erg van hield. Nu ben ik eenzaam. Omdat ik zoveel in mijn studie en de relatie heb geïnvesteerd, heb ik geen goede vrienden om dit mee te kunnen bespreken of om contact bij te zoeken. Ik voel me helemaal alleen en verlaten. En omdat de relatie altijd zo'n steun in mijn leven was, en mijn belangrijkste motivator, weet ik niet meer hoe ik nu verder moet leven, en waar ik moet beginnen. Nu kam ik met constante gevoelens van depressie, verlies en verraad. Hoe moet ik nu verder?

Ik zou graag nog even wat schrijven over hoe het nu gaat en hoe de situatie is ontwikkeld. Na een lange tijd geen contact besloten ik en mijn ex elkaar te ontmoeten om het officieel te beëindigen, aangezien het originele uitgaan enkel over de telefoon ging. Dit gesprek ging aan het begin aardig goed. Ondanks dat ik niet echt duidelijke antwoorden kreeg, kon ik nu goed ervaren dat mijn ex heel lang twijfelde over de relatie en geen energie meer had om dit nog te vervolgen. Ook merkte ik dat ze echt een ander persoon is geworden, waarschijnlijk vanwege haar werk (die ik noemde in een eerder bericht). Dit heeft ze allemaal heel goed verborgen gehouden voor mij. Haar kijk op zichzelf en relaties is schijnaar erg verandert in de afgelopen paar maanden. Dit hielp mij met accepteren dat het echt voorbij is, en dat het gewoon niet anders is. Halverwege het gesprek hoorde ik echter dat (deels) de reden wat dat ze het uitmaakte was om met een ander te zijn, iemand die in de afgelopen 3 maanden een goede vriend van haar was geworden, waarna er kennelijk verliefde gevoelens zijn ontstaan. Dit gaf mij een nieuwe klap, aangezien dit nieuwe negatieve gevoelens erbij brengt, die komen met het idee dat je zo snel als geliefde wordt vervangen, zoals twijfels over de waarde van onze relatie voor haar en mijn eigen waarde als persoon. Dit heeft gezorgd voor een lichte terugval in mijn proces. En nu kam ik vooral met het wennen aan de eenzaamheid en het heropbouwen van mijn leven. Ik hoop dat het met de tijd weer beter zal worden.

bedankt voor alle berichten, de tips en het begrip. Ik denk dat het gesprek uiteindelijk wel voordelig voor mij is geweest. Ik had hiervoor kennelijk onbewust nog een hoop dat het ooit nog goed zou komen tussen ons, omdat onze relatie zo sterk leek en het uitgaan zo plotseling was. Dit gesprek heeft mij laten zien dat het echt voorbij is, waardoor ik echt kon beginnen aan het heel proces. Iets wat nu goed uitkomt, omdat ik net over de initiële shock van het uitmaken zelf heen ben. Dat ze een ander heeft was ik vroeg of laat wel achter gekomen, omdat we niet ver van elkaar wonen, en waarschijnlijk uiteindelijk toch een vorm van contact hadden hersteld, omdat we nog om elkaar geven. Nu kan ik al werken om over die shock heen te komen, in plaats van dat ik het later hoor en weer terugval. Ook heeft het haar kunnen confronteren met wat voor het effect het op mij had, wat haar wel het een en ander over de situatie heeft doen beseffen. De confrontatie aangaan is lastig, maar niet altijd slecht.

Ik ben het zelf niet eens dat ik te veel heb geïnvesteerd in de relatie, in ieder geval niet expres. Dit is gewoon zo gegroeid. En het idee dat ik geen leven op mezelf heb is belachelijk. Maar ik heb hier wel wat van geleerd. Ik en mijn ex waren eerst voor een lange tijd beste vrienden, en dat gevoel van vriendschap was zelfs tijdens de relatie nooit echt weggegaan. Zo'n dubbelrol voelt speciaal, maar blijkt inderdaad niet altijd handig te zijn. Ik voel me niet altijd zo eenzaam als ik het misschien doe lijken. Ik ben altijd erg goed in op mezelf zijn. Ik kon ook tijdens de relatie prima op mezelf zijn, en had er nooit echt problemen mee. Die hevige gevoelens van eenzaamheid komen gewoon bij het plotselinge verlies van de belangrijkste persoon in je leven, dat is onvermijdelijk. Het is het verlies van iemand die altijd achter je stond, wat er ook was, iets wat eigenlijk alleen in te vullen is door iemand waar je heel close mee bent. Voor mij leek een zo'n persoon genoeg, maar nu realiseer ik dat je meerdere van dat soort mensen nodig hebt, omdat je nooit weet hoe het leven loopt, en met wie je een uitval hebt. Dat is een harde les. Ik hoop later een goede langdurige vriendengroep te vinden, als ik iets verder ben in dit proces.

Zo ook met het zelfvertrouwen. Wij leerden elkaar kennen als jonge tieners, een periode waarin je over het algemeen weinig zelfvertrouwen hebt, dus we hielpen elkaar erg met ons zelfvertrouwen. Het uitmaken voelt eerst als een aanval op dit zelfvertrouwen, maar ik heb gerealiseerd dat dit zelfvertrouwen dat ik van haar heb gekregen niet compleet is verdwenen met het eindigen van de relatie. Toch raakt het je wel als de persoon die je het meest vertrouwt je plotseling afwijst, en gelijk een vervangend persoon in hun leven heeft. Ik kom er uiteindelijk wel overheen, en ik weet wat ik op mezelf waard ben, maar zoiets raakt je natuurlijk toch.