Relaties
alle pijlers
Relatie met vader kind
maandag 3 juni 2024 om 21:56
Hoi allen,
Ik ben al jarenlang een meelezer van het Viva Forum. Maar ik heb nu toch een probleem wat ik graag met jullie wil delen. Alvast excuses voor een eventueel lang en zakelijk verhaal. Ik ben niet zo goed in het uitleggen van een situatie.
Ik ben 3,5 jaar geleden onverwacht zwanger geworden, en bevallen, van een prachtige dochter. We waren toen niet samen en daarna ook niet. En dat is prima! Het was onverwacht, maar ten tijde van de zwangerschap hebben we hele heldere afspraken gemaakt. Dit hebben we ook uitgewerkt in een ouderschapsplan.
Ik heb hem toentertijd alle vrijheid gegeven om welke verantwoordelijkheid op zich te nemen. Als hij geen vader wilde zijn, dan was dat ok. Hij heeft, na lang nadenken, gekozen voor twee dagen ouderschap. Ik was hier super blij mee! Mijn kindje zou zijn/haar vader leren kennen.
Hij betaalt weinig tot niets aan zijn/haar opvoeding. Ik krijg alle toeslagen en hij betaalt een paar tientjes voor haar spaarrekening. Hij krijgt alles mee in een tasje en hoeft niks bij te dragen. Laat het duidelijk zijn: ik vraag niks meer van hem in financiële zin. Ik heb een goede baan en red me goed. Het is geen vetpot maar mijn kind komt niks tekort.
Waar ik mee zit: we hebben ten tijde van de zwangerschap afgesproken dat hij twee dagen/nachten per week het vaderschap op zich wou nemen. Ik wist niet waar ik aan zou beginnen, hij wist niet waar hij aan zou beginnen. Maar, zeker in het begin, verzaakte hij. Het eerste jaar van ons kind heeft hij haar zes keer gezien. Terwijl ik hem alle kans liet (en er ook om vroeg). Hij zat in een burn-out en het kon niet vaker. Dit geloof ik wel.
Ik heb met alle macht geprobeerd hem onze dochter later te laten zien. Maar ik ben terughoudend in mijn aanpak omdat ik de relatie tussen de twee niet wil beïnvloeden en juist wil bevorderen. Uiteindelijk heeft de situatie (fulltime werken/geen vader in beeld/geen netwerk) ervoor gezorgd dat ik ook in een burn-out ben beland. Hij heeft hier geen verdere ondersteuning in gegeven. Ondanks dat ik hem dat meermaals heb gevraagd.
Hij is beter in zijn grenzen aangeven. Ondanks onze afspraken ziet hij haar 24 uur per week. Dit vind ik al super fijn voor ons kind, laat dat voorop staan!
Ik voel alleen de laatste maanden dat ik weer aan het wegglijden ben. De druk wordt te hoog. Ik werk fulltime, constant de zorg voor mijn kind. De opvang die constant belt om haar op te halen. Mantelzorg voor mijn ouders. Ik faal op werkgebied, op sociaal gebied en ik heb geen tijd meer. Het wordt echt teveel in mijn hoofd.
Wat kan/mag ik van hem verwachten? Kan/mag ik terugvallen op een ouderschapsplan die we ooit, toen we goede vrienden waren, gemaakt hebben toen ik zwanger was?
Ik ben al jarenlang een meelezer van het Viva Forum. Maar ik heb nu toch een probleem wat ik graag met jullie wil delen. Alvast excuses voor een eventueel lang en zakelijk verhaal. Ik ben niet zo goed in het uitleggen van een situatie.
Ik ben 3,5 jaar geleden onverwacht zwanger geworden, en bevallen, van een prachtige dochter. We waren toen niet samen en daarna ook niet. En dat is prima! Het was onverwacht, maar ten tijde van de zwangerschap hebben we hele heldere afspraken gemaakt. Dit hebben we ook uitgewerkt in een ouderschapsplan.
Ik heb hem toentertijd alle vrijheid gegeven om welke verantwoordelijkheid op zich te nemen. Als hij geen vader wilde zijn, dan was dat ok. Hij heeft, na lang nadenken, gekozen voor twee dagen ouderschap. Ik was hier super blij mee! Mijn kindje zou zijn/haar vader leren kennen.
Hij betaalt weinig tot niets aan zijn/haar opvoeding. Ik krijg alle toeslagen en hij betaalt een paar tientjes voor haar spaarrekening. Hij krijgt alles mee in een tasje en hoeft niks bij te dragen. Laat het duidelijk zijn: ik vraag niks meer van hem in financiële zin. Ik heb een goede baan en red me goed. Het is geen vetpot maar mijn kind komt niks tekort.
Waar ik mee zit: we hebben ten tijde van de zwangerschap afgesproken dat hij twee dagen/nachten per week het vaderschap op zich wou nemen. Ik wist niet waar ik aan zou beginnen, hij wist niet waar hij aan zou beginnen. Maar, zeker in het begin, verzaakte hij. Het eerste jaar van ons kind heeft hij haar zes keer gezien. Terwijl ik hem alle kans liet (en er ook om vroeg). Hij zat in een burn-out en het kon niet vaker. Dit geloof ik wel.
Ik heb met alle macht geprobeerd hem onze dochter later te laten zien. Maar ik ben terughoudend in mijn aanpak omdat ik de relatie tussen de twee niet wil beïnvloeden en juist wil bevorderen. Uiteindelijk heeft de situatie (fulltime werken/geen vader in beeld/geen netwerk) ervoor gezorgd dat ik ook in een burn-out ben beland. Hij heeft hier geen verdere ondersteuning in gegeven. Ondanks dat ik hem dat meermaals heb gevraagd.
Hij is beter in zijn grenzen aangeven. Ondanks onze afspraken ziet hij haar 24 uur per week. Dit vind ik al super fijn voor ons kind, laat dat voorop staan!
Ik voel alleen de laatste maanden dat ik weer aan het wegglijden ben. De druk wordt te hoog. Ik werk fulltime, constant de zorg voor mijn kind. De opvang die constant belt om haar op te halen. Mantelzorg voor mijn ouders. Ik faal op werkgebied, op sociaal gebied en ik heb geen tijd meer. Het wordt echt teveel in mijn hoofd.
Wat kan/mag ik van hem verwachten? Kan/mag ik terugvallen op een ouderschapsplan die we ooit, toen we goede vrienden waren, gemaakt hebben toen ik zwanger was?
maandag 3 juni 2024 om 22:58
Stel je krijgt het voor elkaar. Zou je haar dan met een gerust hart achter kunnen laten bij hem, wetende dat hij er helemaal niet op zit te wachten haar vaker te zien?MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 22:32Neen, dat zegt iedereen tegen me. Al mijn vrienden/familie. Maar hoe pak je dat aan als de andere partij zo duidelijk is in zijn grenzen?
Wat gebeurt er als je het mantelzorgen flink terugschroeft? Is er echt helemaal niemand die bij kan springen? Een aardige buurman/buurvrouw? Eventueel tegen een kleine vergoeding.
maandag 3 juni 2024 om 23:06
Nog een laatste reactie. Hij is een goede vader! Voor die 24 uur die hij nu heeft. En ik denk/heb de verwachtingen dat hij dat ook meer kan zijn! Hij houdt echt van haar. Hij is alleen duidelijk in wat hij kan bieden. Duidelijker dan wat ik zeg. En ik weet dat dit mijn valkuil is. Ik vind het alleen zo lastig om te veranderen.Lilly schreef: ↑03-06-2024 22:58Stel je krijgt het voor elkaar. Zou je haar dan met een gerust hart achter kunnen laten bij hem, wetende dat hij er helemaal niet op zit te wachten haar vaker te zien?
Wat gebeurt er als je het mantelzorgen flink terugschroeft? Is er echt helemaal niemand die bij kan springen? Een aardige buurman/buurvrouw? Eventueel tegen een kleine vergoeding.
Het mantelzorgen is moeilijk omdat mijn boer/zus ver weg wonen. Het is nu nog een soort van minimaal. Het reizen kost tijd/geld. Ze wonen ver weg. Maar binnen nu en een jaar wordt het heftiger. Ik kan alleen met de trein reizen. Maar wel een goeie om dit met zus/broer over te hebben.
maandag 3 juni 2024 om 23:08
Ik denk dat t niet realistisch is om iets te verwachten.
Je bent een alleenstaande moeder zonder dat je ooit een relatie met de vader van je kind hebt gehad.
Meer niet.
Dat klinkt heel hard maar is wel duidelijk. Denk dat je moet gaan kiezen wat je wil: óf je ‘dwingt’ hem z’n afspraken na te komen (desnoods via de rechter) óf je draagt het ouderschap in je eentje.
Het feit dat jij in een burn out zit is kut maar staat los van hem. Maar hoe dan ook zit je in een rottige situatie. Ik wens je een goed netwerk en lieve vriendinnen die je gaan helpen.
Je bent een alleenstaande moeder zonder dat je ooit een relatie met de vader van je kind hebt gehad.
Meer niet.
Dat klinkt heel hard maar is wel duidelijk. Denk dat je moet gaan kiezen wat je wil: óf je ‘dwingt’ hem z’n afspraken na te komen (desnoods via de rechter) óf je draagt het ouderschap in je eentje.
Het feit dat jij in een burn out zit is kut maar staat los van hem. Maar hoe dan ook zit je in een rottige situatie. Ik wens je een goed netwerk en lieve vriendinnen die je gaan helpen.
maandag 3 juni 2024 om 23:18
maandag 3 juni 2024 om 23:21
En toch ben ik nog op om een reactie te geven. Klopt, ik heb hem de vrije keuze gegeven. Maar hij HEEFT een keuze gemaakt. Uit zichzelf en dat hebben we vastgelegd. Allebei ondertekend. Heb ik dan niets?bijtie schreef: ↑03-06-2024 23:18Ik zou deze regeling heel oneerlijk vinden. Je zit eigenlijk in een wurgconstructie. Jij draagt alle lasten en hij mag leuke papa zijn.
Maar jij hebt dit zelf zo georganiseerd door hem de vrije keuze te geven. Dit was zijn keuze. Jij stemde in.
Je bent dus waarschijnlijk boos op jezelf en terecht.
maandag 3 juni 2024 om 23:22
Ik zou de oplossing bij jezelf zoeken. Een ander verander je niet.
Ik weet niet hoeveel uur je werkt en wat je verdient, ik werk nu 32 uur in de week en als ik minder ga werken zou ik in toeslagen zo stijgen dat ik iets meer overhoud (en ik verdien modaal, niet buitensporig maar ook niet weinig).
Meer opvang, minder werken, minder mantelzorg en accepteren dat het op jou aankomt.
Misschien ook betere afspraken met de opvang dat ze niet voor elke snotneus bellen?
Ik weet niet hoeveel uur je werkt en wat je verdient, ik werk nu 32 uur in de week en als ik minder ga werken zou ik in toeslagen zo stijgen dat ik iets meer overhoud (en ik verdien modaal, niet buitensporig maar ook niet weinig).
Meer opvang, minder werken, minder mantelzorg en accepteren dat het op jou aankomt.
Misschien ook betere afspraken met de opvang dat ze niet voor elke snotneus bellen?
maandag 3 juni 2024 om 23:26
Maar dan ben je benieuwd naar hoe rechtsgeldig dat ouderschapsplan is? Of je dus op je strepen kunt gaan staan en hij verplicht is om zich aan de afspraak te houden?MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:21En toch ben ik nog op om een reactie te geven. Klopt, ik heb hem de vrije keuze gegeven. Maar hij HEEFT een keuze gemaakt. Uit zichzelf en dat hebben we vastgelegd. Allebei ondertekend. Heb ik dan niets?
maandag 3 juni 2024 om 23:33
Neen, daar ben ik me meer van bewust. Helaas. Met de basisschool komen meer verantwoordelijkheden en verplichtingen.
maandag 3 juni 2024 om 23:34
Het gaat me niet om het geld. Ik wil meer tijd voor mezelf en/of meer ondersteuning in noodgevallen.
maandag 3 juni 2024 om 23:37
Dat laatste. Ik wil de rechter er NIET bij hebben. Dat is me heel duidelijk. Iemand eerder zei ook al: je spreekt jezelf tegen. En dat weet ik ook maar al te goed. Ik wil gewoon dat mijn dochter een hele goeie band heeft met haar vader maar dat hij zijn afgesproken verantwoordelijkheden niet ontloopt. Omdat ik de moeder ben, haar heb gedragen, moet ik niet degene zijn die het 'onderspit' delft.Zanglijster schreef: ↑03-06-2024 23:26Maar dan ben je benieuwd naar hoe rechtsgeldig dat ouderschapsplan is? Of je dus op je strepen kunt gaan staan en hij verplicht is om zich aan de afspraak te houden?
maandag 3 juni 2024 om 23:42
Ik snap wel dat je zo'n traject niet zomaar in wil gaan. Ik zou zelf in jouw situatie echt zijn ouders in vertrouwen nemen. Dat doe je uit zorg voor je dochter, jezelf en de vader. En dan ook aangeven dat je geen juridisch traject in wil gaan, maar dat er echt nood aan de man is, etc.MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:37Dat laatste. Ik wil de rechter er NIET bij hebben. Dat is me heel duidelijk. Iemand eerder zei ook al: je spreekt jezelf tegen. En dat weet ik ook maar al te goed. Ik wil gewoon dat mijn dochter een hele goeie band heeft met haar vader maar dat hij zijn afgesproken verantwoordelijkheden niet ontloopt. Omdat ik de moeder ben, haar heb gedragen, moet ik niet degene zijn die het 'onderspit' delft.
Vind je het ook moeilijk om het gesprek met de vader van je dochter uberhaupt aan te gaan? (Alles voor de goede vrede, en de confrontatie geheel uit de weggaan? Of heb je hem wel weer een keer om hulp gevraagd, zonder te verwijzen naar de afspraak?)
Via Google lees ik overigens dat een ouderschapsplan dat door beiden ondertekend is, rechtsgeldig is. Ik ben niet de kenner op dit gebied, maar dit moet je snel kunnen achterhalen.
En als het dus rechtsgeldig is kun je hem dat laten weten, dat je jullie een juridisch traject echt wil besparen, maar dat het dan inmiddels wel noodzakelijk is dat hij zich aan de gemaakte afspraak gaat houden, omdat jij het nu niet meer rond krijgt en zijn aandeel in het ouderschap niet meet kunt opvangen.
maandag 3 juni 2024 om 23:50
Je ziet het nogal zwartwit en vanuit de situatie nu, beetje paniekvoetbal?MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:21En toch ben ik nog op om een reactie te geven. Klopt, ik heb hem de vrije keuze gegeven. Maar hij HEEFT een keuze gemaakt. Uit zichzelf en dat hebben we vastgelegd. Allebei ondertekend. Heb ik dan niets?
Daarmee ga je geen vrienden maken. Dit is niet een situatie waarin je over rechten en plichten kan beginnen en volgens mij is dat ook niet wat je wil.
Je schrijft dat je nooit hebt gedeeld met de vader en zijn ouders hoe je je voelt. Misschien kan je eens met hun drieën om tafel gaan en hier meer over delen. Laat je eventueel bijstaan door iemand die een brug kan slaan als het nodig is.
Zij zullen ook dol zijn op je dochter en vast bereid zijn om mee te denken over de zorg voor haar. Zo niet dan heb je die route in ieder geval geprobeerd. Of heb je dat al eens geprobeerd?
En focus op de lange termijn, wat voor verdeling zou voor jou een streven zijn?
Schrijf wat dingen op voor jezelf die je belangrijk vindt en nodig hebt, misschien geeft dat wat overzicht.
Overigens vind ik het heel knap dat je je al die tijd zo hebt staande gehouden. Je doet zo je best. Ik gun je je verdiende rust en balans en het gaat je ook zeker lukken, ook dit ga je overwinnen. Je investering in een goede band zal echt niet voor niets zijn geweest.
maandag 3 juni 2024 om 23:54
En dat vind ik dus zo moeilijk. Zijn ouders zijn zo lief en mooi voor mijn dochter. En helpen waar ze kunnen! Maar ik snap ook dat zo loyaal zijn aan hun zoon. En dat vind ik zo logisch! Ik wil daar niet tussenin zitten. Ik wil ook dat m'n dochter hele lieve opa's en oma's heeft. Ze hebben haar helemaal opgenomen in de familie. En ik ben daar zo dankbaar voor! Maar ze houden ook van hun zoon. Dus daar hebben we geen conversaties over.Zanglijster schreef: ↑03-06-2024 23:42Ik snap wel dat je zo'n traject niet zomaar in wil gaan. Ik zou zelf in jouw situatie echt zijn ouders in vertrouwen nemen. Dat doe je uit zorg voor je dochter, jezelf en de vader. En dan ook aangeven dat je geen juridisch traject in wil gaan, maar dat er echt nood aan de man is, etc.
Vind je het ook moeilijk om het gesprek met de vader van je dochter uberhaupt aan te gaan? (Alles voor de goede vrede, en de confrontatie geheel uit de weggaan? Of heb je hem wel weer een keer om hulp gevraagd, zonder te verwijzen naar de afspraak?)
Via Google lees ik overigens dat een ouderschapsplan dat door beiden ondertekend is, rechtsgeldig is. Ik ben niet de kenner op dit gebied, maar dit moet je snel kunnen achterhalen.
En als het dus rechtsgeldig is kun je hem dat laten weten, dat je jullie een juridisch traject echt wil besparen, maar dat het dan inmiddels wel noodzakelijk is dat hij zich aan de gemaakte afspraak gaat houden, omdat jij het nu niet meer rond krijgt en zijn aandeel in het ouderschap niet meet kunt opvangen.
Dat laatste is wel een goeie. Ik krijg het niet meer rond. Daar moet ik eerlijk in zijn. Het is teveel. Maar dan moet ik 'dreigen', terwijl ik realistisch weet dat ik het niet ga doen. Naja, misschien na het einde van dit topic wel hoor
Ik hoor alles!
maandag 3 juni 2024 om 23:56
Heel eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat jij je enorm eenzaam voelt in de situatie waarin je zit, niet alleen qua kind maar op alle gebieden en wil je ondersteuning. Voor jou. Dat is heel begrijpelijk, en waarschijnlijk ook terecht, maar zoek je bij de verkeerde. Deze man heeft geen rol in jouw leven anders dan via kind. Hij gaat jou niet ondersteunen, als hij dat al kan. Als hij al iets zou doen, zou dat voor zijn kind zijn. Zou het fijn zijn als hij de moeder van zijn kind zou steunen? Natuurlijk. Maar dat is blijkbaar niet iets wat hoog in zijn lijstje staat.MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:34Het gaat me niet om het geld. Ik wil meer tijd voor mezelf en/of meer ondersteuning in noodgevallen.
Daar kun je heel boos over worden, maar dat verandert niks en kost alleen maar energie. Een ouderschapsplan is een plan, maar zeker als er niks bekrachtigd is, kun je daar verder niks mee. Je kunt hem niet dwingen om meer te doen. In feite is een kind net zoals een hypotheek, je bent niet 50/50 verantwoordelijk, je bent beide 100% verantwoordelijk. En als de een het af laat weten is dat heel lullig, maar dan komt het gewoon op de ander neer. Je zegt zelf dat hij nooit meer dan dit gedaan heeft, en in het begin zelfs nog veel minder. Dan kun je nu gaan duwen en trekken wat je wilt, maar dat gaat hem echt niet veranderen. Dan zou ik mijn energie stoppen in ander wegen zoeken.
Opa en oma willen graag helpen zeg je? Mooi, dan heb je dat vast. Waarom is het een probleem als ze een uur moeten rijden? Van de opvang waar mijn kind zat, werkte meer dan de helft van de ouders ook op een uur rijden of verder. En ik werkte wel dichterbij, maar kan ook niet van de ene op de andere seconde alles uit mijn handen laten vallen, daar moeten eerst wat dingen overgedragen worden. Dus ik was er ook vaak pas na minimaal 50 minuten of zo. Met uitzondering van echte drama’s als ‘gebroken botten en in de ambulance’ is dat geen probleem. Dus laat opa en oma vooral helpen.
Mantelzorg inderdaad met broer en zus bespreken. Het klinkt alsof jij nu alles doet en dat gaat niet. Dat is natuurlijk ook net zo goed iemand anders pakkie-an.
dinsdag 4 juni 2024 om 00:00
Lieve reactie!bijtie schreef: ↑03-06-2024 23:50Je ziet het nogal zwartwit en vanuit de situatie nu, beetje paniekvoetbal?
Daarmee ga je geen vrienden maken. Dit is niet een situatie waarin je over rechten en plichten kan beginnen en volgens mij is dat ook niet wat je wil.
Je schrijft dat je nooit hebt gedeeld met de vader en zijn ouders hoe je je voelt. Misschien kan je eens met hun drieën om tafel gaan en hier meer over delen. Laat je eventueel bijstaan door iemand die een brug kan slaan als het nodig is.
Zij zullen ook dol zijn op je dochter en vast bereid zijn om mee te denken over de zorg voor haar. Zo niet dan heb je die route in ieder geval geprobeerd. Of heb je dat al eens geprobeerd?
En focus op de lange termijn, wat voor verdeling zou voor jou een streven zijn?
Schrijf wat dingen op voor jezelf die je belangrijk vindt en nodig hebt, misschien geeft dat wat overzicht.
Overigens vind ik het heel knap dat je je al die tijd zo hebt staande gehouden. Je doet zo je best. Ik gun je je verdiende rust en balans en het gaat je ook zeker lukken, ook dit ga je overwinnen. Je investering in een goede band zal echt niet voor niets zijn geweest.
Ik heb echter wel gedeeld met de vader hoe ik me voel. Met name in het eerste jaar. Dat is zo belangrijk voor de binding. Maar hij heeft verzaakt haar soms drie maanden niet te zien. Ik heb het met de vader gedeeld. Heel duidelijk overigens. Waar ik laakbaar in ben, is dat ik er consequenties aan heb verbonden. Dus ik was vooral boos, of wijzend op wat ik nodig had. Maar genoegend nemend met wat hij me gaf. Omdat hij 'niet meer kon geven'. En dat is stom van mij.
Nogmaals, zijn ouders wil ik er niet bij betrekken. Ze zijn de meest fantastische opa en oma! En ze ondersteunen me waar ze kunnen! Ik wil ook niet de relatie tussen ouders en zoon verstoren. Het lijkt me ook niet het beste voor m'n dochter.
dinsdag 4 juni 2024 om 00:06
Je hoeft het niet dreigend te brengen. Maar wel dat je het nu niet meer aan kan, dat nu jouw grens bereikt is... en dan framen dat het jullie probleem is, want het gaat ten slotte om jullie dochter. Ik denk dat jouw kracht zit in een constructief gesprek. En daar dan een paar dingen goed voor voorbereiden, hoe je het wil verwoorden.MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:54En dat vind ik dus zo moeilijk. Zijn ouders zijn zo lief en mooi voor mijn dochter. En helpen waar ze kunnen! Maar ik snap ook dat zo loyaal zijn aan hun zoon. En dat vind ik zo logisch! Ik wil daar niet tussenin zitten. Ik wil ook dat m'n dochter hele lieve opa's en oma's heeft. Ze hebben haar helemaal opgenomen in de familie. En ik ben daar zo dankbaar voor! Maar ze houden ook van hun zoon. Dus daar hebben we geen conversaties over.
Dat laatste is wel een goeie. Ik krijg het niet meer rond. Daar moet ik eerlijk in zijn. Het is teveel. Maar dan moet ik 'dreigen', terwijl ik realistisch weet dat ik het niet ga doen. Naja, misschien na het einde van dit topic wel hoor
En ik snap dat je zijn ouders niet wil betrekken. Ik zal het niet nog een keer zeggen
Ik ga nu slapen. Welterusten en echt succes
dinsdag 4 juni 2024 om 00:09
Bedankt voor je reactie! Het klopt, ik voel me soms eenzaam. Omdat tegen het einde van m'n zwangerschap ik het gevoel had dat we er samen 'voor gingen'. Maar ja, de realiteit is anders. De realiteit is iets anders. Ik ken mijn dochters vader sinds ik tien ben. We zijn verbonden via familie dus onze gezamenlijke vrienden zien elkaar vaak (wij zijn natuurlijk niet familie).nausicaa schreef: ↑03-06-2024 23:56Heel eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat jij je enorm eenzaam voelt in de situatie waarin je zit, niet alleen qua kind maar op alle gebieden en wil je ondersteuning. Voor jou. Dat is heel begrijpelijk, en waarschijnlijk ook terecht, maar zoek je bij de verkeerde. Deze man heeft geen rol in jouw leven anders dan via kind. Hij gaat jou niet ondersteunen, als hij dat al kan. Als hij al iets zou doen, zou dat voor zijn kind zijn. Zou het fijn zijn als hij de moeder van zijn kind zou steunen? Natuurlijk. Maar dat is blijkbaar niet iets wat hoog in zijn lijstje staat.
Daar kun je heel boos over worden, maar dat verandert niks en kost alleen maar energie. Een ouderschapsplan is een plan, maar zeker als er niks bekrachtigd is, kun je daar verder niks mee. Je kunt hem niet dwingen om meer te doen. In feite is een kind net zoals een hypotheek, je bent niet 50/50 verantwoordelijk, je bent beide 100% verantwoordelijk. En als de een het af laat weten is dat heel lullig, maar dan komt het gewoon op de ander neer. Je zegt zelf dat hij nooit meer dan dit gedaan heeft, en in het begin zelfs nog veel minder. Dan kun je nu gaan duwen en trekken wat je wilt, maar dat gaat hem echt niet veranderen. Dan zou ik mijn energie stoppen in ander wegen zoeken.
Opa en oma willen graag helpen zeg je? Mooi, dan heb je dat vast. Waarom is het een probleem als ze een uur moeten rijden? Van de opvang waar mijn kind zat, werkte meer dan de helft van de ouders ook op een uur rijden of verder. En ik werkte wel dichterbij, maar kan ook niet van de ene op de andere seconde alles uit mijn handen laten vallen, daar moeten eerst wat dingen overgedragen worden. Dus ik was er ook vaak pas na minimaal 50 minuten of zo. Met uitzondering van echte drama’s als ‘gebroken botten en in de ambulance’ is dat geen probleem. Dus laat opa en oma vooral helpen.
Mantelzorg inderdaad met broer en zus bespreken. Het klinkt alsof jij nu alles doet en dat gaat niet. Dat is natuurlijk ook net zo goed iemand anders pakkie-an.
En ja, klopt. Het ouderschapsplan zegt het al. Het is een 'plan'. Maar bij een hypotheek is iedereen ook hoofdelijk verantwoordelijk n.a.v. de afspraken die je maakt. En ik weet, degene die niet betaalt, de ander betaalt. En dat ben ik nu. Tot op zekere hoogte.
Opa/oma hebben meerdere kleinkinderen. Dus ik kan ze niet 'gewoon' inzetten. Plus, het zijn zijn ouders. Dat blijft beetje moeilijk. Ik blijf het buitenbeentje tussen de familie die ze hebben neergezet. Maar ik denk dat dat ook mijn instelling is ook. Ik trek me zelf snel terug, of ik voel me teveel. Ze zijn echter ook heel snel om 'neen' te zeggen, maar ook heel snel om 'ja' te zeggen. Ik kan er niet op 'rekenen'. Sorry als ik zo kortaf typ. Ik ben er niet zo goed in.
dinsdag 4 juni 2024 om 00:17
Ik vind het heel lief wat je zegt. Dat mijn kracht zit in een constructief gesprek. Dank je wel!Zanglijster schreef: ↑04-06-2024 00:06Je hoeft het niet dreigend te brengen. Maar wel dat je het nu niet meer aan kan, dat nu jouw grens bereikt is... en dan framen dat het jullie probleem is, want het gaat ten slotte om jullie dochter. Ik denk dat jouw kracht zit in een constructief gesprek. En daar dan een paar dingen goed voor voorbereiden, hoe je het wil verwoorden.
En ik snap dat je zijn ouders niet wil betrekken. Ik zal het niet nog een keer zeggen
Ik ga nu slapen. Welterusten en echt succes
dinsdag 4 juni 2024 om 00:23
Haha, dank je! Ik schrijf nogal kort. Maar nu ga ik echt slapen! Dank allen!
dinsdag 4 juni 2024 om 03:56
Dan zeg je: he Vincent luister. De meeste ouders in deze situatie hebben een 50/50 verdeling. Hier wil ik graag naartoe.MaxEnDeMaxiMonsters schreef: ↑03-06-2024 23:37Dat laatste. Ik wil de rechter er NIET bij hebben. Dat is me heel duidelijk. Iemand eerder zei ook al: je spreekt jezelf tegen. En dat weet ik ook maar al te goed. Ik wil gewoon dat mijn dochter een hele goeie band heeft met haar vader maar dat hij zijn afgesproken verantwoordelijkheden niet ontloopt. Omdat ik de moeder ben, haar heb gedragen, moet ik niet degene zijn die het 'onderspit' delft.
Voor nu hebben we afspraken gemaakt waarbij jij kleine Sterre 2 dagen ziet.
Hoe het nu gaat werkt niet.
Je komt je afspraak niet na en hebt ondertussen genoeg tijd gekregen om dit wel te regelen.
Ik wil dat je in ieder geval de liggende afspraak per ..datum gaat nakomen.
Hoezo schrik je van 50/50?
We zijn toch samen ouder?
Oh dat is teveel. In dat geval moeten we misschien gaan kijken of we deze hele regeling helemaal kunnen afbouwen. Kleine Sterre verdient beter dan dit.
Welke dag extra zullen we doen?
Laten we daar vaste afspraken voor maken, zo krijgt Sterre de structuur die ze verdient.
Ik stel zelf voor per die datum dag x en y.
Ik hoor dan graag van jou wanneer je richting 50/50 kan, weet dat ik daarvoor opensta al lijkt het mij ook pittig, mijn kleintje 50 procent van de tijd!'
Resultaat: meneer is op zijn verantwoordelijkheid gewezen en voelt zich terecht een droplul, en begrijpt nu ook wat er eigenlijk van hem verwacht wordt.
dinsdag 4 juni 2024 om 05:41
Heb je fijne vrienden? Heeft het kind contacten? Zo kun je zorgen voor leuke speelafspraakjes. De ene keer hun kind bij jou, andere keer jouw kind bij hen.
Nanny?
Oppasnetwerk opbouwen.
Ziek melden als het dus niet gaat.
Want je burn out gaat niet weg als je alles omhoog houdt zonder je patronen te veranderen. Je schrijft al over een paniekaanval. Dat betekent dat je lijf weet dat je jezelf klem hebt gezet en niet naar je eigen gevoelens en lichaam luistert. Ga je daarmee door: meer paniek, meer burn out, kans depressie. Eén van die drie problemen kan al betekenen dat je niet meer door KUNT.
Onderschat niet hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. Onderschat de kracht van psychische klachten niet.
Doe je dat niet voor jezelf, doe het dan omwille van je dochter.
Mantelzorg echt stoppen en broer/zus laten doen.
Overweeg dichterbij je netwerk te wonen.
Nanny?
Oppasnetwerk opbouwen.
Ziek melden als het dus niet gaat.
Want je burn out gaat niet weg als je alles omhoog houdt zonder je patronen te veranderen. Je schrijft al over een paniekaanval. Dat betekent dat je lijf weet dat je jezelf klem hebt gezet en niet naar je eigen gevoelens en lichaam luistert. Ga je daarmee door: meer paniek, meer burn out, kans depressie. Eén van die drie problemen kan al betekenen dat je niet meer door KUNT.
Onderschat niet hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. Onderschat de kracht van psychische klachten niet.
Doe je dat niet voor jezelf, doe het dan omwille van je dochter.
Mantelzorg echt stoppen en broer/zus laten doen.
Overweeg dichterbij je netwerk te wonen.
dinsdag 4 juni 2024 om 06:34
Je focust nu heel erg op die ene dag extra zorg die hij moet gaan doen, maar dat gaat je burn out niet oplossen.
Want uit de onderzoeken blijkt dat het niet de daadwerkelijke werklast is waar je burn out van raakt, maar de manier waarop je met de werklast omgaat.
Dat je je niet ziek durft te melden is waarschijnlijk ook een uiting van het probleem. Je durft geen grenzen aan te geven en iedereen is het waard om voor te zorgen, behalve jij.
Dus de eerste stap is naar de huisarts.
Ik denk dat je een goede kans maakt dat de rechter de zorg eerlijker gaat verdelen, maar dat pad wil je niet.
Nu nog wat praktische tips:
Er bestaat iets dat heet: 'vrijwillige thuiszorg'. Zij zoeken iemand voor je die jullie dochter een dag per week kan opvangen. Vaak een gezin waar ze dan gewoon meedraait, om de moeder te ontlasten. Van dichtbij gezien en het is echt heel mooi.
Volgende tip: thuisgekookt.nl
Zoek op hun site of er bij jou in de buurt mensen zijn die koken waar je op werkdagen een gezonde maaltijd kunt ophalen voor 5 euro. Scheelt weer een hoop gedoe na je werk.
Want uit de onderzoeken blijkt dat het niet de daadwerkelijke werklast is waar je burn out van raakt, maar de manier waarop je met de werklast omgaat.
Dat je je niet ziek durft te melden is waarschijnlijk ook een uiting van het probleem. Je durft geen grenzen aan te geven en iedereen is het waard om voor te zorgen, behalve jij.
Dus de eerste stap is naar de huisarts.
Ik denk dat je een goede kans maakt dat de rechter de zorg eerlijker gaat verdelen, maar dat pad wil je niet.
Nu nog wat praktische tips:
Er bestaat iets dat heet: 'vrijwillige thuiszorg'. Zij zoeken iemand voor je die jullie dochter een dag per week kan opvangen. Vaak een gezin waar ze dan gewoon meedraait, om de moeder te ontlasten. Van dichtbij gezien en het is echt heel mooi.
Volgende tip: thuisgekookt.nl
Zoek op hun site of er bij jou in de buurt mensen zijn die koken waar je op werkdagen een gezonde maaltijd kunt ophalen voor 5 euro. Scheelt weer een hoop gedoe na je werk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
