Relaties
alle pijlers
Relatie verloopt stroevig
zaterdag 30 maart 2024 om 16:48
Vooral om even van me af te schrijven denk ik. Context: man en ik zijn 16 jaar samen en hebben twee jonge kinderen, hij is vorig jaar deze tijd uitgevallen op zijn werk met een burn-out. Man is weer aan het opbouwen in zijn werk en heeft het goed naar zijn zin.
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
zaterdag 30 maart 2024 om 16:56
Jij hoeft niet zijn verbale boksbal te zijn.
Jij hoeft niet zijn afreageer persoon te zijn.
Hij zou zijn uiterste best moeten doen om zijn zwaarte niet nog meer op jou en zijn gezin te laden.
Ik ben het met je eens dat als hij ergens uit moet worden gehaald, hij dat zelf actief moet regelen voor zichzelf en waarborgen inbouwen om te zorgen dat hij het voelt aankomen.
Jij mag een harde grens leggen dat jij niet zijn negativiteit mag krijgen als dank omdat je met hem getrouwd bent.
Jij hoeft niet zijn afreageer persoon te zijn.
Hij zou zijn uiterste best moeten doen om zijn zwaarte niet nog meer op jou en zijn gezin te laden.
Ik ben het met je eens dat als hij ergens uit moet worden gehaald, hij dat zelf actief moet regelen voor zichzelf en waarborgen inbouwen om te zorgen dat hij het voelt aankomen.
Jij mag een harde grens leggen dat jij niet zijn negativiteit mag krijgen als dank omdat je met hem getrouwd bent.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 30 maart 2024 om 16:58
Wat vervelend, Browniedoc.
Wat maakt dat hij in het algemeen minder belastbaar is? Want dat weet je al jaren, zeg je.
Lastig hè, om dan altijd de sterkste te moeten zijn.
Niet helemaal hetzelfde, maar mijn vorige partner was ook 'minder belastbaar '. In de zin van: vaak ziek, zwak of misselijk. Meldde zich met regelmaat een weekje ziek van werk, om dan die week hele dagen in zijn onderbroek te zitten gamen. Nee, stofzuigen was niet gelukt, want ja, ziek. Belde 's avonds een vriend om iets te gaan doen? Dan ging het eigenlijk toch wel weer. Het was altijd wat. Ik moet eerlijk toegeven, ik verdacht hem al snel van aanstellerij. Maar goed, het betekent wel dat je om de haverklap in je eentje de boel draaiende houdt.
Ik wil hier niet mee suggereren dat jouw man zich aanstelt hoor, want dat kan ik natuurlijk niet weten. Maar wel dat ik weet hoe het is om er soms ook gewoon even genoeg van te hebben.
Wat maakt dat hij in het algemeen minder belastbaar is? Want dat weet je al jaren, zeg je.
Lastig hè, om dan altijd de sterkste te moeten zijn.
Niet helemaal hetzelfde, maar mijn vorige partner was ook 'minder belastbaar '. In de zin van: vaak ziek, zwak of misselijk. Meldde zich met regelmaat een weekje ziek van werk, om dan die week hele dagen in zijn onderbroek te zitten gamen. Nee, stofzuigen was niet gelukt, want ja, ziek. Belde 's avonds een vriend om iets te gaan doen? Dan ging het eigenlijk toch wel weer. Het was altijd wat. Ik moet eerlijk toegeven, ik verdacht hem al snel van aanstellerij. Maar goed, het betekent wel dat je om de haverklap in je eentje de boel draaiende houdt.
Ik wil hier niet mee suggereren dat jouw man zich aanstelt hoor, want dat kan ik natuurlijk niet weten. Maar wel dat ik weet hoe het is om er soms ook gewoon even genoeg van te hebben.
zaterdag 30 maart 2024 om 17:02
Oei lastig.
Het klinkt alsof ie zijn prioriteiten niet op orde heeft. Want op 1 zouden jij & gezin moeten staan. Niet zijn familie, werk, vrienden of weetikveel. Want als jij alleen de vervelende kanten te zien krijgt en de rest alleen zijn zonnige humeur komt het daar wel op neer.
Her is vervelend om voortdurend iemands verbale diarree op te moeten vangen. Daar mag je idd een grens trekken. Hij gaat maar een blokje om lopen.
Het klinkt alsof ie zijn prioriteiten niet op orde heeft. Want op 1 zouden jij & gezin moeten staan. Niet zijn familie, werk, vrienden of weetikveel. Want als jij alleen de vervelende kanten te zien krijgt en de rest alleen zijn zonnige humeur komt het daar wel op neer.
Her is vervelend om voortdurend iemands verbale diarree op te moeten vangen. Daar mag je idd een grens trekken. Hij gaat maar een blokje om lopen.
zaterdag 30 maart 2024 om 17:10
Kleine kinderen zetten je relatie ook onder druk omdat er zoveel taken & verantwoordelijkheden bij komen. Gebeurt volgens mij best vaak dat je elkaar vanalles gaat verwijten zonder dat je dit naar elkaar uitspreekt. Was hier ook zo. Dat kan veranderen maar dan moet je wel het gesprek erover kunnen hebben met elkaar. Het begint wel vaak bij een grens trekken.
zaterdag 30 maart 2024 om 17:41
Hier is man minder belastbaar door ASS en chronische pijnklachten. Dat uit zich ook meer nu we een dreumes rond hebben lopen, dat is logisch. En daar lopen we ook wel eens tegen aan. Maar we kunnen wel heel goed communiceren. Als iets hem te veel is neem ik het over, maar we kijken dan ook hoe er weer iets van mijn bordje kan, anders loop ik op eem gegeven moment ook over. Dat heb ik ook aangegeven; als het niet lukt geeft het niet, maar communiceer erover. Plan vooruit. Dat gaat goed.
Hoe is jullie communicatie over het algemeen? Kennen jullie je eigen valkuilen? Heeft hij nog therapie voor zijn burnout?
Hoe is jullie communicatie over het algemeen? Kennen jullie je eigen valkuilen? Heeft hij nog therapie voor zijn burnout?
zaterdag 30 maart 2024 om 17:51
Ik vind zijn reactie (bij degene die 't dichtst bij zijn icm jezelf zijn) te gemakkelijk; hij zegt hiermee tegen jou dat jij moet leren leven met dat hij zijn reacties niet onder controle heeft.Browniedoc schreef: ↑30-03-2024 16:48
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Juist tegen degene van wie je het meeste houdt, zou je niet onaardig willen zijn. Daar wil je je best voor doen.
Echt, mijn man haalt weleens het bloed onder mn nagels vandaan, en dan moet ik tot 10 tellen, of 100, , maar ik weiger om hem aan te vallen, omdat ik van hem houd.
Gedrag is dus inderdaad een keuze.
Wat ik mij nu afvraag. is hij bij een psych oid?
zaterdag 30 maart 2024 om 17:51
To ik zou duidelijker jouw grenzen gaan aangeven. Jezelf zijn in een relatie is belangrijk. Maar als je in werkelijkheid een zwak, zeurend en klagende persoon bent. Wil jij die persoon dan nog als partner? In je partner zou je moeten investeren en er zou sprake moeten zijn van wederzijds respect.
Jij bent geen uitlaatklep, boksbal of hulpverlener waardoor hij elders weer normaal kan functioneren.
Kijk niet alleen naar het verleden maar naar de toekomst. Wil je met jouw man op deze manier oud worden? Of verdien jij meer dan dit? Misschien was hij vroeger geweldig. Maar hoe is hij nu?
Jij bent geen uitlaatklep, boksbal of hulpverlener waardoor hij elders weer normaal kan functioneren.
Kijk niet alleen naar het verleden maar naar de toekomst. Wil je met jouw man op deze manier oud worden? Of verdien jij meer dan dit? Misschien was hij vroeger geweldig. Maar hoe is hij nu?
zaterdag 30 maart 2024 om 17:57
zaterdag 30 maart 2024 om 18:15
Mid-life-crisis-vibes: werken lukt namelijk wel: hij is alleen thuis niet te genieten.Hannelore_ schreef: ↑30-03-2024 17:57Waarom denk je dat hij mogelijk een ander heeft? Dat haal ik totaal niet uit de OP namelijk.
zaterdag 30 maart 2024 om 18:54
Je wil hem helpen maar je bent er ook klaar mee zeg je. Ik denk dat je mentale belastbaarheid gewoon even overschreden is. Als hij echt ziek is, kan je geen gelijkheid van hem vragen, maar het is logisch dat je zelf ook niet oneindig uitrekbaar bent.
En gaat meneer al naar een psych? Stop in ieder geval met dingen voor je vent proberen op te lossen. Je hebt teveel hooi op je vork.
Ga in godsnaam even iets buiten de deur doen. Een strandwandeling met een vriendin, een dagje naar de sauna. Breng kids onder bij vrienden/familie en ga zelf iets doen wat JIJ nodig hebt.
En gaat meneer al naar een psych? Stop in ieder geval met dingen voor je vent proberen op te lossen. Je hebt teveel hooi op je vork.
Ga in godsnaam even iets buiten de deur doen. Een strandwandeling met een vriendin, een dagje naar de sauna. Breng kids onder bij vrienden/familie en ga zelf iets doen wat JIJ nodig hebt.
zaterdag 30 maart 2024 om 20:29
Het lijkt erop dat hij issues heeft maar het werk om het op te lossen niet wil doen. Daardoor worden het jouw issues.
Dit komt bekend voor.
Jij moet duidelijk maken dat dit voor jou niet gaat, en wat je wel wil. En daar duidelijk in zijn. Andersom zal hij dat ook moeten maar dan in het redelijke.
Blijft het maar hangen dan gaat hij niet in beweging komen en blijf jij maar schipperen. En ongelukkig.
Ik denk echt dat je in relatietherapie moet gaan.
Dit komt bekend voor.
Jij moet duidelijk maken dat dit voor jou niet gaat, en wat je wel wil. En daar duidelijk in zijn. Andersom zal hij dat ook moeten maar dan in het redelijke.
Blijft het maar hangen dan gaat hij niet in beweging komen en blijf jij maar schipperen. En ongelukkig.
Ik denk echt dat je in relatietherapie moet gaan.
zaterdag 30 maart 2024 om 21:33
Ik zit nu in dezelfde situatie maar dan 1,5jaar doorgepruttelt… mijn man is niet meer verliefd op me, en hoewel we er hard aan proberen te werken ben ik doodsbang om hem kwijt te raken…
Ik zou je van harte aanraden om een relatie therapeut te zoeken, en lees ‘houd me vast’ eens, echt een aanrader.
Verder vooral heel veel sterkte
Ik zou je van harte aanraden om een relatie therapeut te zoeken, en lees ‘houd me vast’ eens, echt een aanrader.
Verder vooral heel veel sterkte
zaterdag 30 maart 2024 om 21:53
Bedankt voor alle reacties. Een affaire zou ik hoogst verbaasd over zijn. Man leunt sterk op mij.
Hij krijgt momenteel geen hulp. Zoals ik zei ging het 2-3 maanden geleden echt heel goed eigenlijk.
Het probleem voor mij is denk ik de structurele aard van de neerslachtige, in zichzelf gekeerde en chagrijnige buien. De frequentie is hoog (meerdere dagen per week). Dit zijn problemen die al spelen sinds we elkaar kennen, echter door de burn-out en de tropenjaren komt dit alleen maar meer naar voren natuurlijk.
Ik “ontsnap” gelukkig vaak. Mijn werk is geweldig en heb een heel fijn netwerk en ben dan ook vaak op pad. Dat doet me ook altijd erg goed gelukkig.
Zijn opmerking over dat ik hem eruit moest halen door (fysieke) aandacht schoot met name verkeerd. Als ik dat óók nog op mijn bordje mag scheppen…..
Onze communicatie is niet fantastisch, ik heb wel eens relatietherapie voorgesteld maar hij schoot gelijk in de stress en koppelt het aan willen scheiden.
Inmiddels ben ik zelf weer gekalmeerd, heeft man een knop omgezet en hebben we een gezellige avond gehad. Maar dit biedt weer geen garanties voor de toekomst en daar zit wel een beetje mijn probleem nu. Ik ga daar eens goed over nadenken de komende tijd. Want die grens is wel een beetje bereikt nu. Op deze manier ga ik afhaken denk ik.
Hij krijgt momenteel geen hulp. Zoals ik zei ging het 2-3 maanden geleden echt heel goed eigenlijk.
Het probleem voor mij is denk ik de structurele aard van de neerslachtige, in zichzelf gekeerde en chagrijnige buien. De frequentie is hoog (meerdere dagen per week). Dit zijn problemen die al spelen sinds we elkaar kennen, echter door de burn-out en de tropenjaren komt dit alleen maar meer naar voren natuurlijk.
Ik “ontsnap” gelukkig vaak. Mijn werk is geweldig en heb een heel fijn netwerk en ben dan ook vaak op pad. Dat doet me ook altijd erg goed gelukkig.
Zijn opmerking over dat ik hem eruit moest halen door (fysieke) aandacht schoot met name verkeerd. Als ik dat óók nog op mijn bordje mag scheppen…..
Onze communicatie is niet fantastisch, ik heb wel eens relatietherapie voorgesteld maar hij schoot gelijk in de stress en koppelt het aan willen scheiden.
Inmiddels ben ik zelf weer gekalmeerd, heeft man een knop omgezet en hebben we een gezellige avond gehad. Maar dit biedt weer geen garanties voor de toekomst en daar zit wel een beetje mijn probleem nu. Ik ga daar eens goed over nadenken de komende tijd. Want die grens is wel een beetje bereikt nu. Op deze manier ga ik afhaken denk ik.
zaterdag 30 maart 2024 om 21:59
Nou het zou de relatie enorm helpen als hij niet steeds zo verrekte chagrijnig is.
Ik ken mijn man natuurlijk goed. Het is ook geen onwil. Hij weet ook echt zelf niet de knop om te zetten. Ik zie ook aan hem dat hij extreem vermoeid is, met zijn ziel onder zijn arm rondloopt en het uit zijn tenen moet halen om leuk te doen tegen onze kinderen.
Maar ik sta er wel naast en mijn geduld is een beetje op. Hup, klaar nu met dat zware gedoe. Maar helaas werkt het niet zo
zaterdag 30 maart 2024 om 22:03
Hij heeft ook gewoon echt wel mentale problemen. Dit is niet zijn eerste burn out, hij is extreem onzeker, hoog sensitief, heeft depressieve neigingen..
Wat een lot uit de loterij hè, denken jullie vast. Maar als ik mensen over deze problematiek vertel verbaast het ze al-tijd. Als het goed met ‘m gaat is het echt een enorm fijne vent, en dat is ook wel 80% vd tijd zo, maar nu de laatste weken zakt het percentage naar 50-60% en da’s toch wel te laag naar mijn zin.
Wat een lot uit de loterij hè, denken jullie vast. Maar als ik mensen over deze problematiek vertel verbaast het ze al-tijd. Als het goed met ‘m gaat is het echt een enorm fijne vent, en dat is ook wel 80% vd tijd zo, maar nu de laatste weken zakt het percentage naar 50-60% en da’s toch wel te laag naar mijn zin.
zaterdag 30 maart 2024 om 22:10
Ik merkte dat het effect op mijn eigenwaarde kreeg.Browniedoc schreef: ↑30-03-2024 21:59Nou het zou de relatie enorm helpen als hij niet steeds zo verrekte chagrijnig is.
Ik ken mijn man natuurlijk goed. Het is ook geen onwil. Hij weet ook echt zelf niet de knop om te zetten. Ik zie ook aan hem dat hij extreem vermoeid is, met zijn ziel onder zijn arm rondloopt en het uit zijn tenen moet halen om leuk te doen tegen onze kinderen.
Maar ik sta er wel naast en mijn geduld is een beetje op. Hup, klaar nu met dat zware gedoe. Maar helaas werkt het niet zo
In het gezin waar ik uitkwam was het allemaal maar moeilijk om met mij te leven was wat er werd gezegd, en ik kreeg er echt een deuk in mijn eigenwaarde en heel veel verdriet van om met iemand te leven die net aan een beetje gezellig kon doen als er een goede dag was.
Ik gunde mezelf en de kinderen gewoon iemand die echt blij met ons was, en ik ging bij mezelf ook na of ik naast het 'negatieve' gedrag van hem, hém wel echt leuk vond op die manier.
Dus dat ikzelf ook moest gaan accepteren dat die mopperpot en soms lastige persoon gewoon was wie hij was. Dat maakte het voor mij makkelijker, geven wat ik wilde krijgen. En dat heeft wel geholpen, ik vind het echt een leuke man en ben heel blij met hem.
En ik voel ook dat hij blij met mij is, maar hij weet ook dat ik niet voor minder ga. Ik word er echt ongelukkig van anders.
zaterdag 30 maart 2024 om 23:02
Ik denk dat je wel moet bespreken dat de manier waarop hij op jou leunt niet duurzaam is. Dat dat jou ook heel veel kost. Je man mag verantwoordelijkheid gaan dragen voor zijn eigen mentale proces. En dan is de eerste stap: naar de huisarts voor een verwijzing naar een psych/coach.
Je man mag down en depressief zijn, maar hij moet ook snappen dat hij een vrouw en een gezin heeft. En dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is om er zelf weer bovenop te komen.
Goed dat je je eigen uitlaadkleppen hebt, ik raad je aan om deze ook heel duidelijk naar hem te communiceren.
Je man mag down en depressief zijn, maar hij moet ook snappen dat hij een vrouw en een gezin heeft. En dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is om er zelf weer bovenop te komen.
Goed dat je je eigen uitlaadkleppen hebt, ik raad je aan om deze ook heel duidelijk naar hem te communiceren.
zaterdag 30 maart 2024 om 23:23
Wat kunnen jullie afspreken dat hij (Hij) gaat doen als hij chagrijnig is? Kan hij (Hij) dan ergens heen om de rest van het gezin niet tot last te zijn?
Als hij zichzelf telkens weg moet brengen, gaat hij vanzelf ook wel werken aan een oplossing. Want op die manier heeft hij alleen zichzelf ermee.
En relatie therapie moet hij zelfs gaan proberen, als hij geen ballast wil zijn om jouw nek.
Als hij zichzelf telkens weg moet brengen, gaat hij vanzelf ook wel werken aan een oplossing. Want op die manier heeft hij alleen zichzelf ermee.
En relatie therapie moet hij zelfs gaan proberen, als hij geen ballast wil zijn om jouw nek.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 31 maart 2024 om 00:35
Ik denk dat TO dat ook jarenlang heeft gedacht. Maar die bordjes kunnen gewoon steeds schever belast worden en/of de draagkracht van de ander is ook niet oneindig. Soms is het gewoon echt op. Zeker als je merkt dat dingen steeds terug blijven komen.GreenLadyFern schreef: ↑30-03-2024 17:41Hier is man minder belastbaar(…)Maar we kunnen wel heel goed communiceren.
TO, sterkte. Het is een kut situatie, niet aan iemand te verwijten, maar je moet hier wel iets mee. Ik zou voor mezelf hulp zoeken (online therapie kan ook fijn zijn en is makkelijker in te passen). En zorg dat je jezelf niet verliest. Bedenk wat je nodig hebt om af en toe even los te komen. Iets met vrienden, een goed concert, kapot sporten, lekker dansen…
Sterkte. Ook als je beter belastbaar bent is dat niet oneindig.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
