Relaties
alle pijlers
Relatie verloopt stroevig
zaterdag 30 maart 2024 om 16:48
Vooral om even van me af te schrijven denk ik. Context: man en ik zijn 16 jaar samen en hebben twee jonge kinderen, hij is vorig jaar deze tijd uitgevallen op zijn werk met een burn-out. Man is weer aan het opbouwen in zijn werk en heeft het goed naar zijn zin.
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
Het verloopt niet lekker thuis. Ik denk een maand of twee geleden weet ik nog dat ik echt zo'n goed gevoel had over onze relatie. We hadden elkaar echt weer gevonden in intimiteit, we lachten veel, hadden fijne gesprekken.
Sinds de voorjaarsvakantie heeft hij een slecht humeur. Eerst "gewoon" en daarna werd hij flink ziek zo'n 2 weken lang. Ik was zelf ook niet fit in die periode. Nu een tijd later vermoed ik dat hij nog steeds niet helemaal 100% opgeknapt is, maar hij blijft zo chagrijnig, pessimistisch en MOE, dat ik er zelf helemaal gek van word.
Ik heb al een aantal keer aangekaart dat deze houding voor mij niet prettig is, maar gisteren was het weer feest en vandaag WEER. Opnieuw aangekaart dat ik het moeilijk vind om hem te bereiken (hij keert in zichzelf) en dat ik het mis om samen een gezellige dag te beleven. Hij gaf aan nodig te hebben dat ik hem meer benader, hem fysieke aandacht geef (een knuffel/kus, etc.). Zijn vader was daarvoor even binnengewipt en hij gaf aan dat hij daardoor ook weer even eruit kwam en dat ik "alleen maar loop te zeuren".
Ik probeer hem echt wel te helpen maar ik ben er eigenlijk gewoon een beetje klaar mee. Ik heb (inmiddels) helemaal geen zin om hem eruit te halen, want eerlijk dat heb ik nou al zó vaak gedaan de laatste weken en vaak krijg ik ook gewoon nul op het rekest. Ik vind dat hij ZELF eruit moet komen. En ons leven met jonge kinderen zorgen ervoor dat hij niet zoveel bewegingsvrijheid heeft om te doen waar hij dan behoefte aan heeft. Maar weet je: wie wel?? Tijd voor zichzelf heeft hij echt wel heel regelmatig omdat hij nog niet volledig werkt en jongste ook twee dagen naar de PSZ gaat. Hij is 1 dag en twee halve dagen daardoor alleen thuis. Het is echt niet alleen maar kommer en kwel maar ik ben zo klaar met dat zware gedoe steeds. Ik ben moe, ik voel me niet fit, ik weet het ook niet, ik ben gewoon moe, etc..
Nog ter aanvulling, ongetwijfeld heeft man nog klachten van zijn burn out. Ik merk zelf ook al jaren dat man beperkt belastbaar is in algemene zin en dat het weer ook vaak van invloed is op zijn humeur, dat is natuurlijk de laatste maanden ook niet om over naar huis te schrijven. Daarom vraag ik eigenlijk ook niet echt om advies, want ik weet ook wel waar het vandaan komt.
Ik heb in het verleden wel eens vaker topics geopend in mijn relatie. De reacties over dat hij het voor anderen wel voor elkaar krijgt om leuk te doen (kinderen, werk, vrienden), dus dat het ook een keuze is, denk ik wel eens aan terug. Heb ik ook eens bij hem neergelegd, maar hij heeft daar een andere mening over. Ook iets met degene die het dichtst bij je staan kun je ook jezelf zijn etc.
Achja. Weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik met het topic wil. Ventileren denk ik..
zondag 31 maart 2024 om 00:48
Was er maar een knop om je uit een depressie of burn out te halen. Altijd zo makkelijk gezegd door iemand die er geen weet van heeft. Als dat zo was kon iedereen zo van een burn out of depressie genezen.Browniedoc schreef: ↑30-03-2024 21:59Nou het zou de relatie enorm helpen als hij niet steeds zo verrekte chagrijnig is.
Ik ken mijn man natuurlijk goed. Het is ook geen onwil. Hij weet ook echt zelf niet de knop om te zetten. Ik zie ook aan hem dat hij extreem vermoeid is, met zijn ziel onder zijn arm rondloopt en het uit zijn tenen moet halen om leuk te doen tegen onze kinderen.
Maar ik sta er wel naast en mijn geduld is een beetje op. Hup, klaar nu met dat zware gedoe. Maar helaas werkt het niet zo
jezebel wijzigde dit bericht op 31-03-2024 00:51
4.87% gewijzigd
zondag 31 maart 2024 om 00:51
Relatietherapie is natuurlijk voor mensen die niet willen scheiden, waarom anders nog die moeite doen?
Ik weet dat het niet de bedoeling is om diagnoses te stellen, maar ik herken wel dingen vanuit mijn eigen omgeving: heb je wel eens van dysthyme stoornis gehoord? Dat is een soort zeer langdurige "milde" depressie. Mild, omdat de dalen niet zo diep zijn als in een depressie, maar zeker wel heel ernstig, vanwege de lange duur en de impact daarvan op het levensgeluk van patiënt en omgeving.
Ik weet dat het niet de bedoeling is om diagnoses te stellen, maar ik herken wel dingen vanuit mijn eigen omgeving: heb je wel eens van dysthyme stoornis gehoord? Dat is een soort zeer langdurige "milde" depressie. Mild, omdat de dalen niet zo diep zijn als in een depressie, maar zeker wel heel ernstig, vanwege de lange duur en de impact daarvan op het levensgeluk van patiënt en omgeving.
zondag 31 maart 2024 om 01:02
Wat ik wel als tip zou willen meegeven (heb ik zelf ook moeten leren als iemand waar "de knop" nergens te vinden is) om tegen mijn partner te zeggen dat het niet zo goed gaat. En graag een knuffel of arm om me heen zou willen. En dan is bij mij de ergste ellende er al af.
Misschien iets voor jouw man om te leren. Door te benoemen wat hij voelt en nodig heeft gaat de deksel van de snelkookpan e4en stuk open.
Misschien iets voor jouw man om te leren. Door te benoemen wat hij voelt en nodig heeft gaat de deksel van de snelkookpan e4en stuk open.
zondag 31 maart 2024 om 01:13
Nou nee, niet mee eens. Juist bij mensen die gaan scheiden kan het heel heilzaam zijn.Pozzebok schreef: ↑31-03-2024 00:51Relatietherapie is natuurlijk voor mensen die niet willen scheiden, waarom anders nog die moeite doen?
Ik weet dat het niet de bedoeling is om diagnoses te stellen, maar ik herken wel dingen vanuit mijn eigen omgeving: heb je wel eens van dysthyme stoornis gehoord? Dat is een soort zeer langdurige "milde" depressie. Mild, omdat de dalen niet zo diep zijn als in een depressie, maar zeker wel heel ernstig, vanwege de lange duur en de impact daarvan op het levensgeluk van patiënt en omgeving.
zondag 31 maart 2024 om 08:00
Dat benoem ik juist ook, het is geen onwil dat hij dat niet doet, hij KAN het gewoonweg niet.
Maar dat maakt het gedrag niet minder vervelend voor je omgeving.
zondag 31 maart 2024 om 08:06
Ik vind dit een mooie middenweg. Hij komt actief naar mij om te zeggen dat hij zich niet prettig voelt en ik kan hem dan tegemoet komen en weet dan ook dat mijn poging niet wordt neergeslagen.Jezebel schreef: ↑31-03-2024 01:02Wat ik wel als tip zou willen meegeven (heb ik zelf ook moeten leren als iemand waar "de knop" nergens te vinden is) om tegen mijn partner te zeggen dat het niet zo goed gaat. En graag een knuffel of arm om me heen zou willen. En dan is bij mij de ergste ellende er al af.
Misschien iets voor jouw man om te leren. Door te benoemen wat hij voelt en nodig heeft gaat de deksel van de snelkookpan e4en stuk open.
@anderen
Rondjes naar buiten enzo doet hij ook regelmatig. Dat helpt ook vaak iets. Ik denk dat hier de kinderen ook om de hoek komen kijken, dan kun je niet altijd handelen naar zo’n behoefte.
Vorig weekend waren we uit eten en het was zo’n fijne avond samen. Echt ouderwets gelachen, fijne gesprekken etc. We kwamen allebei opgeladen thuis. Dan denken we oh dat moeten we echt vaker doen! Maar dat lukt gewoon niet heel vaak met de kindjes en oppas. Da’s de tol van de tropenjaren ook natuurlijk, je verbinding in de basis is moeilijker.
zondag 31 maart 2024 om 08:08
zondag 31 maart 2024 om 08:47
Natuurlijk is hij meer dan alleen een hork, alle mensen bestaan uit een enorm aantal facetten. Soms valt het licht op het facet 'heel erg grappig' en soms op het facet 'hork'.
Jij hebt geen verantwoording om het licht zo te draaien dat hij uit de horkerigheid uit. Die verantwoording ligt bij hemzelf.
Ik begrijp heel goed dat jij het soms gewoon heel erg zat bent. Ik ben zelf ook depressief geweest (en vaak ook) en dat trok een wissel op mijn relaties. Ik was gewoonweg niet leuk, niet aardig, niet aanwezig, wel verdrietig, wel een donderwolk, wel passief.
Toch ligt de bal in eerste plaats bij hem en niet bij jou.
Doreia stelde goede vragen: wat stelt hij voor dat hij doet als hij zich zo voelt? Jezebel gaf al een mooie suggestie (die echt werkt).
Maar nogmaals, de bal ligt in eerste plaats bij hem
En jij, wat ga jij doen als dit weer gebeurt?
Trouwens, kudos voor hoe je je dingen omschrijft, heel respectvol en realistisch.
Jij hebt geen verantwoording om het licht zo te draaien dat hij uit de horkerigheid uit. Die verantwoording ligt bij hemzelf.
Ik begrijp heel goed dat jij het soms gewoon heel erg zat bent. Ik ben zelf ook depressief geweest (en vaak ook) en dat trok een wissel op mijn relaties. Ik was gewoonweg niet leuk, niet aardig, niet aanwezig, wel verdrietig, wel een donderwolk, wel passief.
Toch ligt de bal in eerste plaats bij hem en niet bij jou.
Doreia stelde goede vragen: wat stelt hij voor dat hij doet als hij zich zo voelt? Jezebel gaf al een mooie suggestie (die echt werkt).
Maar nogmaals, de bal ligt in eerste plaats bij hem
En jij, wat ga jij doen als dit weer gebeurt?
Trouwens, kudos voor hoe je je dingen omschrijft, heel respectvol en realistisch.
zondag 31 maart 2024 om 10:32
Browniedoc schreef: ↑31-03-2024 08:08Bedankt voor jullie reacties trouwens, het helpt me enorm. Het is ook moeilijk bespreekbaar met anderen, hij houdt zijn problemen liever binnenshuis (snap ik, hij heeft een publieke “baan” hier in de omgeving).
Bedankt dus! Ook voor de nuance. Het is wel meer dan een gewone hork (gelukkig!)
zondag 11 augustus 2024 om 14:02
Ik heb al twee keer op het punt gestaan om een nieuw topic te openen. Maar het is eigenlijk hetzelfde probleem.
Man en ik bevinden ons momenteel redelijk in een dieptepunt. Met de (aanloop naar) onze vakantie heb ik een grens getrokken. Ik vond dat heel naar en ik merk sinds dat moment dat het bergafwaarts gaat.
Man is sinds de meivakantie weer volledig aan de slag op zijn werk na een jaar thuis. Dit kostte hem flink wat energie. Bij het aanbreken van de zomervakantie was hij op. Een week later gingen we op vakantie en hij had veel stress over de 9-uur durende rit.
Ik merk dat mijn "coping" strategie is, dat ik hem ga ontzien en ontlasten, dus heb alle voorbereiding zelf gedaan. Het hotel van de tussenstop viel hem dusdanig tegen (de locatie) dat hij compleet op slot sloeg (richting kids gaat het dan wel). Ik lag die avond zeer verdrietig in mijn bed en las dit topic, wat ik eigenlijk al lang vergeten was. Ik kon niet geloven dat het zo recent nog zo slecht ging.
Tijdens de rit naar de eindbestemming is er bij mij iets geknapt. Ik weigerde nog er in mee te gaan (in zijn humeur). We hebben de avond van de aankomst een heel serieus gesprek gevoerd waarbij ik heb aangegeven dat mijn reserves op zijn. Ik kan géén negativiteit meer verdragen. Het is gewoon klaar, een grens is bereikt.
Maar uiteraard, lost dat het probleem niet op. We ruziën veel, het escaleert rond het minste of geringste. Vanochtend stelde ik een activiteit voor, ja hoor prima. Een uur of 4 dan? Ja hoor ook prima. Later wist hij zich niets meer te herinneren van die 4 uur en vond hij dat te laat. Oh ok, wat had jij dan in gedachten, vroeg ik hem. Hij zuchtte dat hij het ook niet echt wist. Alles moest altijd zo moeilijk gaan bij mij en hij wilde gewoon straks al gaan want hij zat al hele dagen in de tuin te werken terwijl ik steeds maar weg ging. Ik was totaal niet avontuurlijk, moet altijd alles zo nodig tot op de minuut plannen. En hij is dan niet boos hoor, gewoon geïrriteerd en dan komt het er ook zo lekker uit.
Ik weet gewoon op zo'n moment geen raad met zijn reactie. Ik ben compleet uit het veld geslagen, het komt ook zo onverwachts en het is zo onredelijk. Ik begrijp oprecht niet dat je zo kunt reageren, überhaupt niet naar iemand. Zo onaardig. En dan komt het op die grote hoop en dan is die grens weer bereikt.
Man is nu alleen met kinderen gegaan. Ik had geen zin meer. Man merkt uiteraard dat ik uit mijn doen ben en kan niet begrijpen dat ik over zo iets kleins zo'n punt maak.
Ik voel me zo alleen. Zo ongeliefd, zo onzeker en verdrietig.
Is het nou zo dat dit gewoon IN iemand zit?? Het is echt een prima mens verder, heel gemoedelijk, vriendelijk, enthousiast etc.. Hij ziet zelf niet echt het probleem omdat hij het niet zo bedoelt. En ongetwijfeld bén ik inmiddels ook overgevoeliger..
Ik wil vanavond serieus relatietherapie voorstellen want dit gaat gewoon verkeerd straks. Weet ook niet wat ik met dit bericht verder wil eigenlijk. Van me afschrijven denk ik, ik ben nooit zo open naar vriendinnen over dergelijke zaken..
Man en ik bevinden ons momenteel redelijk in een dieptepunt. Met de (aanloop naar) onze vakantie heb ik een grens getrokken. Ik vond dat heel naar en ik merk sinds dat moment dat het bergafwaarts gaat.
Man is sinds de meivakantie weer volledig aan de slag op zijn werk na een jaar thuis. Dit kostte hem flink wat energie. Bij het aanbreken van de zomervakantie was hij op. Een week later gingen we op vakantie en hij had veel stress over de 9-uur durende rit.
Ik merk dat mijn "coping" strategie is, dat ik hem ga ontzien en ontlasten, dus heb alle voorbereiding zelf gedaan. Het hotel van de tussenstop viel hem dusdanig tegen (de locatie) dat hij compleet op slot sloeg (richting kids gaat het dan wel). Ik lag die avond zeer verdrietig in mijn bed en las dit topic, wat ik eigenlijk al lang vergeten was. Ik kon niet geloven dat het zo recent nog zo slecht ging.
Tijdens de rit naar de eindbestemming is er bij mij iets geknapt. Ik weigerde nog er in mee te gaan (in zijn humeur). We hebben de avond van de aankomst een heel serieus gesprek gevoerd waarbij ik heb aangegeven dat mijn reserves op zijn. Ik kan géén negativiteit meer verdragen. Het is gewoon klaar, een grens is bereikt.
Maar uiteraard, lost dat het probleem niet op. We ruziën veel, het escaleert rond het minste of geringste. Vanochtend stelde ik een activiteit voor, ja hoor prima. Een uur of 4 dan? Ja hoor ook prima. Later wist hij zich niets meer te herinneren van die 4 uur en vond hij dat te laat. Oh ok, wat had jij dan in gedachten, vroeg ik hem. Hij zuchtte dat hij het ook niet echt wist. Alles moest altijd zo moeilijk gaan bij mij en hij wilde gewoon straks al gaan want hij zat al hele dagen in de tuin te werken terwijl ik steeds maar weg ging. Ik was totaal niet avontuurlijk, moet altijd alles zo nodig tot op de minuut plannen. En hij is dan niet boos hoor, gewoon geïrriteerd en dan komt het er ook zo lekker uit.
Ik weet gewoon op zo'n moment geen raad met zijn reactie. Ik ben compleet uit het veld geslagen, het komt ook zo onverwachts en het is zo onredelijk. Ik begrijp oprecht niet dat je zo kunt reageren, überhaupt niet naar iemand. Zo onaardig. En dan komt het op die grote hoop en dan is die grens weer bereikt.
Man is nu alleen met kinderen gegaan. Ik had geen zin meer. Man merkt uiteraard dat ik uit mijn doen ben en kan niet begrijpen dat ik over zo iets kleins zo'n punt maak.
Ik voel me zo alleen
. Zo ongeliefd, zo onzeker en verdrietig. Is het nou zo dat dit gewoon IN iemand zit?? Het is echt een prima mens verder, heel gemoedelijk, vriendelijk, enthousiast etc.. Hij ziet zelf niet echt het probleem omdat hij het niet zo bedoelt. En ongetwijfeld bén ik inmiddels ook overgevoeliger..
Ik wil vanavond serieus relatietherapie voorstellen want dit gaat gewoon verkeerd straks. Weet ook niet wat ik met dit bericht verder wil eigenlijk. Van me afschrijven denk ik, ik ben nooit zo open naar vriendinnen over dergelijke zaken..
zondag 11 augustus 2024 om 14:12
Ik denk dat er een soort patroon zit.
1. Hij is moe/humeurig/etc.
2. Ik ga overcompenseren (hem ontzien, ontlasten, proberen op te beuren)
3. Hij blijft moe/humeurig/etc.
4. Ik word wanhopig en heb veel behoefte aan bevestiging/liefde
5. Hij kan dit niet geven want moe/humeurig/etc.
6. De emmer is vol en de druppel doet 'm overlopen
Inmiddels ben ik redelijk allergisch geworden voor zijn gedrag en is inmiddels bij stap één mijn reactie direct zo hevig als eerder bij stap 6.
Ik probeer ook na te denken over mijn eigen rol hierin. Over dingen "loslaten" of af en toe eens dingen "laten gaan", onder het mom van wil ik gelijk of geluk? Ik ben iemand met een sterk rechtvaardigheidsgevoel wat me echt wel in de weg zit. Ik probeer wel eens dingen te laten gaan (stap 2 / 4), maar als we dan eenmaal bij stap 6 zijn komt het wel in mijn "lijst" naar voren. Dus heb ik het niet écht laten gaan.
Herkennen mensen dit? Kun je dingen gemakkelijk laten gaan en wat zeg je dan tegen jezelf? In mijn voorbeeld van de opmerking vanochtend, hoe laat je dat gaan??? Zeg je dan "oh hij is gewoon een beetje chagrijnig, hij bedoelt het niet zo" en dan is het weg uit je hoofd?
1. Hij is moe/humeurig/etc.
2. Ik ga overcompenseren (hem ontzien, ontlasten, proberen op te beuren)
3. Hij blijft moe/humeurig/etc.
4. Ik word wanhopig en heb veel behoefte aan bevestiging/liefde
5. Hij kan dit niet geven want moe/humeurig/etc.
6. De emmer is vol en de druppel doet 'm overlopen
Inmiddels ben ik redelijk allergisch geworden voor zijn gedrag en is inmiddels bij stap één mijn reactie direct zo hevig als eerder bij stap 6.
Ik probeer ook na te denken over mijn eigen rol hierin. Over dingen "loslaten" of af en toe eens dingen "laten gaan", onder het mom van wil ik gelijk of geluk? Ik ben iemand met een sterk rechtvaardigheidsgevoel wat me echt wel in de weg zit. Ik probeer wel eens dingen te laten gaan (stap 2 / 4), maar als we dan eenmaal bij stap 6 zijn komt het wel in mijn "lijst" naar voren. Dus heb ik het niet écht laten gaan.
Herkennen mensen dit? Kun je dingen gemakkelijk laten gaan en wat zeg je dan tegen jezelf? In mijn voorbeeld van de opmerking vanochtend, hoe laat je dat gaan??? Zeg je dan "oh hij is gewoon een beetje chagrijnig, hij bedoelt het niet zo" en dan is het weg uit je hoofd?
zondag 11 augustus 2024 om 14:26
Wat rot. Dan heb je alles geregeld en dan krijg je stank voor dank.
Jij kan niet alle tegenslagen voorkomen. Moet je ook niet willen.
Hij mag stoppen met jij-bakken.
Jullie hadden een afspraak. Als hij daar later op terug wil komen, dan mag hij op een andere manier dat kenbaar maken.
'oh, hadden we 4 uur afgesproken? Ik zou wel graag nu willen vertrekken. Kan dat?'
Dat is hoe het zou moeten in een gelijkwaardige relatie.
Hoe hij nu doet is ontzettend kinderachtig. En je kunt hem prima aanspreken op die kinderachtigheid.
De vraag is of jij daar nog puf voor hebt, om ook nog zijn reactie op jou te willen benoemen.
Denk je dat hij nog wel respect voor je heeft? Nog om je geeft?
En andersom?
Helpt het jou om ergens binnenkort een weekend weg te gaan, alleen, om even uit te kunnen staan?
Jij kan niet alle tegenslagen voorkomen. Moet je ook niet willen.
Hij mag stoppen met jij-bakken.
Jullie hadden een afspraak. Als hij daar later op terug wil komen, dan mag hij op een andere manier dat kenbaar maken.
'oh, hadden we 4 uur afgesproken? Ik zou wel graag nu willen vertrekken. Kan dat?'
Dat is hoe het zou moeten in een gelijkwaardige relatie.
Hoe hij nu doet is ontzettend kinderachtig. En je kunt hem prima aanspreken op die kinderachtigheid.
De vraag is of jij daar nog puf voor hebt, om ook nog zijn reactie op jou te willen benoemen.
Denk je dat hij nog wel respect voor je heeft? Nog om je geeft?
En andersom?
Helpt het jou om ergens binnenkort een weekend weg te gaan, alleen, om even uit te kunnen staan?
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 11 augustus 2024 om 14:55
Wat bij mij heeft geholpen, maar dan heb je het echt over een proces van jaren:
1) geloven dat hij oprecht van me houdt (dat doet hij ook)
2) enorm goed voor me zelf zorgen
3) accepteren dat ik een relatie met een beschadigde man heb (ptss, depressie)
4) zijn problemen bij hém laten
Ik heb dit niet kunnen bereiken zonder schematherapie.
Het voor me zelf zorgen zit hem soms in kleine dingen; bijvoorbeeld apart slapen als ik (meer) me-time nodig heb.
1) geloven dat hij oprecht van me houdt (dat doet hij ook)
2) enorm goed voor me zelf zorgen
3) accepteren dat ik een relatie met een beschadigde man heb (ptss, depressie)
4) zijn problemen bij hém laten
Ik heb dit niet kunnen bereiken zonder schematherapie.
Het voor me zelf zorgen zit hem soms in kleine dingen; bijvoorbeeld apart slapen als ik (meer) me-time nodig heb.
zondag 11 augustus 2024 om 15:34
Dankjewel voor jullie reacties dames.
Ik weet niet goed of hij respect heeft voor me. Ik denk het wel, maar iets met daden en woorden.
De middag alleen helpt me, dus misschien is een paar dagen alleen ook niet verkeerd. We werken beiden in het basisonderwijs en zijn nu dus de hele vakantie samen vrij. Ik wil eea daar op gooien maar voor de vakantie was het ook.
Ik vind het confronterend om te lezen dat ik er mogelijk als het ware “omheen” moet leven ( jouw reactie Courage). Ik weet niet of ik dat kan.
Ik weet niet goed of hij respect heeft voor me. Ik denk het wel, maar iets met daden en woorden.
De middag alleen helpt me, dus misschien is een paar dagen alleen ook niet verkeerd. We werken beiden in het basisonderwijs en zijn nu dus de hele vakantie samen vrij. Ik wil eea daar op gooien maar voor de vakantie was het ook.
Ik vind het confronterend om te lezen dat ik er mogelijk als het ware “omheen” moet leven ( jouw reactie Courage). Ik weet niet of ik dat kan.
zondag 11 augustus 2024 om 15:41
Zijn jullie ook niet gewoon na 16 jaar hele andere personen. Hoe hij doet kan niet. Je hoort op vakantie te relaxen. Maar je man zit denk ik nog helemaal in de bijkomende fase van de burnout. Misschien speelt dat ook mee.Browniedoc schreef: ↑11-08-2024 14:02Maar uiteraard, lost dat het probleem niet op. We ruziën veel, het escaleert rond het minste of geringste. Vanochtend stelde ik een activiteit voor, ja hoor prima. Een uur of 4 dan? Ja hoor ook prima. Later wist hij zich niets meer te herinneren van die 4 uur en vond hij dat te laat. Oh ok, wat had jij dan in gedachten, vroeg ik hem. Hij zuchtte dat hij het ook niet echt wist. Alles moest altijd zo moeilijk gaan bij mij en hij wilde gewoon straks al gaan want hij zat al hele dagen in de tuin te werken terwijl ik steeds maar weg ging. Ik was totaal niet avontuurlijk, moet altijd alles zo nodig tot op de minuut plannen. En hij is dan niet boos hoor, gewoon geïrriteerd en dan komt het er ook zo lekker uit.
Ik weet gewoon op zo'n moment geen raad met zijn reactie. Ik ben compleet uit het veld geslagen, het komt ook zo onverwachts en het is zo onredelijk. Ik begrijp oprecht niet dat je zo kunt reageren, überhaupt niet naar iemand. Zo onaardig. En dan komt het op die grote hoop en dan is die grens weer bereikt.
Ik zou tijd voor jezelf pakken na de vakantie, een weekend echt evalueren, kun je zo nog maanden/jaren doorgaan voor de kinderen? Wil je dit ook? Want dit klinkt niet heel liefdevol, niet als een team. En ja, jij zit in de regelmodus omdat hij uitvalt. Maar ontzien doet hij jou ook niet echt.
zondag 11 augustus 2024 om 15:52
Ik haalde vooral het heel goed zorgen voor jezelf uit de post van Courage.
Ik zou proberen om scherp te zijn op zijn omgang met jou. Dat deze respectvol blijft. Ik denk dat zijn communicatie er voor zorgt dat je heel snel naar stap 6 schiet. Ik denk dat het handig is om hem daar bewust van te maken.
Hoe maak je op een goede manier 'ruzie'. Tussen aanhalingstekens, want ruzie is eigenlijk niet meer dan uit elkaar liggende verwachtingen die je ten onrechte op elkaar af reageert.
Dat zou je af kunnen spreken. Om niet te gaan jij - bakken bij tegenslag. Gebeurt het wel of voelt iemand die neiging, dan even wegwezen en afkoelen ergens.
Hopelijk is dat de weg terug naar verbinding.
Ik zou proberen om scherp te zijn op zijn omgang met jou. Dat deze respectvol blijft. Ik denk dat zijn communicatie er voor zorgt dat je heel snel naar stap 6 schiet. Ik denk dat het handig is om hem daar bewust van te maken.
Hoe maak je op een goede manier 'ruzie'. Tussen aanhalingstekens, want ruzie is eigenlijk niet meer dan uit elkaar liggende verwachtingen die je ten onrechte op elkaar af reageert.
Dat zou je af kunnen spreken. Om niet te gaan jij - bakken bij tegenslag. Gebeurt het wel of voelt iemand die neiging, dan even wegwezen en afkoelen ergens.
Hopelijk is dat de weg terug naar verbinding.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 11 augustus 2024 om 15:58
Klinkt alsof je man nog niet helemaal de oude is. De therapie die hij gehad heeft dan niet geheel geholpen? Als ik zo lees is daar nog wel werk aan de winkel. Misschien ander werk gaan doen?
Relatietherapie is echt de moeite waard. Bij ons zitten er veel dingen in de communicatie, onuitgesproken verwachtingen etc terwijl we altijd dachten goed met elkaar te praten.
Als hij relatietherapie koppelt aan scheiden kan hij daar beter mee stoppen. Juist als hij niets doet zal het daar op uitdraaien?
Relatietherapie is echt de moeite waard. Bij ons zitten er veel dingen in de communicatie, onuitgesproken verwachtingen etc terwijl we altijd dachten goed met elkaar te praten.
Als hij relatietherapie koppelt aan scheiden kan hij daar beter mee stoppen. Juist als hij niets doet zal het daar op uitdraaien?
Decrypting life one day at the time
zondag 11 augustus 2024 om 15:59
Je zou een stopwoord kunnen gebruiken. Klinkt misschien kinderachtig, maar Kan helpen. Dit is ook niks.Doreia* schreef: ↑11-08-2024 15:52Ik haalde vooral het heel goed zorgen voor jezelf uit de post van Courage.
Ik zou proberen om scherp te zijn op zijn omgang met jou. Dat deze respectvol blijft. Ik denk dat zijn communicatie er voor zorgt dat je heel snel naar stap 6 schiet. Ik denk dat het handig is om hem daar bewust van te maken.
Hoe maak je op een goede manier 'ruzie'. Tussen aanhalingstekens, want ruzie is eigenlijk niet meer dan uit elkaar liggende verwachtingen die je ten onrechte op elkaar af reageert.
Dat zou je af kunnen spreken. Om niet te gaan jij - bakken bij tegenslag. Gebeurt het wel of voelt iemand die neiging, dan even wegwezen en afkoelen ergens.
Hopelijk is dat de weg terug naar verbinding.
En verder zou ik echt een paar dagen alleen weggaan. Ff rust.
vrijdag 22 november 2024 om 10:00
Nou dames, ik had weer een nieuw topic willen openen, maar ga toch maar hier verder.
Op dit moment gaat het niet goed. Sinds de zomer is medicatie opgehoogd, wat iets verschil maakt maar de basis is wat mij betreft nog onvoldoende. Zeg dat we van een 4 naar een 6 zijn gegaan. Het is natuurlijk niet altijd een 6, regelmatig is het een 8, 9 of 10, soms is het een 2 of 3. Hij heeft periodiek een afspraak bij de praktijkondersteuner en de huisarts die hem dan begeleid in zijn medicatiegebruik. Dit ivm de lange wachtlijsten bij de GGZ.
Mijn grootste punt naar mijn man is geweest dat hij verkeerde prioriteiten stelt. Zijn werk zuigt hem compleet leeg en thuis kunnen we het doen met de restjes. Voor de kinderen is over het algemeen wel nog uit een vaatje te tappen, maar ik mag het over het algemeen doen met een vermoeide, lusteloze, humeurige en neerslachtige partner.
Hier hebben we afspraken over gemaakt. Hij heeft geconstateerd dat het een fout was om opnieuw te starten in hetzelfde werkveld. We gingen oriënteren op nieuw werk. Hij werkt als leerkracht en er zijn binnen zijn team ontzettend veel (langdurig) zieken, waardoor hij een grote druk voelt om het schooljaar af te maken. Ik heb hem aangespoord om direct open kaart te spelen met zijn werkgever: zorg voor vervanging voor na de kerst want ik ga het niet redden, óf ik ga opnieuw uitvallen óf ik heb een andere baan. Dit heeft hij niet gedaan, vanuit het gevoel zijn leidinggevende niet nog meer te willen belasten en ik vermoed ook dat hij dacht (hoopte) dat het ineens allemaal magisch wel goed zou komen en dat het niet nodig zou zijn. Ik dacht, en denk, daar anders over.
Wat mij nu compleet uit het veld slaat is een vacature. Een perfecte vacature voor mijn man, helemaal in lijn met zijn passie en werkervaring. Dit is alles waar we over gedroomd hebben, al jaren. Echt iets wat bijna nooit vrij komt. Maar nu geeft hij aan niet te willen solliciteren. Hij kan het niet opbrengen.
En ik ben er zo door van de leg. Voor mijn gevoel is dit zo'n duidelijke bevestiging van het feit dat dit nooit gaat veranderen. Het is een vicieuze cirkel. Nog los van zijn werk, maar iets wat in hém zit. Eindigt het verhaal niet altijd zo? In onvermogen om het in positieve zin te veranderen omdat het negatieve teveel energie kost?
En wat is mijn rol daarin dan? In voor- en tegenspoed toch? Ik wist dit op voorhand? Ben ik te veeleisend? Heb ik op een verkeerd paard gewed en pluk ik daar gewoon de vruchten van? Moet IK niet leren leven met deze beperking, is dit eigenlijk MIJN beperking? Ben ik te naïef en te koppig? Moet ik genoegen nemen met dit leven?
Pffff..
Ik wil nogmaals benadrukken dat mijn man geen vervelende man is. Het is echt een lieverd, mijn kinderen mogen in hun handjes knijpen met zo'n fijne vader. Hij houdt heel veel van mij, dat weet ik echt wel, maar hij zit zo in de knoop met zichzelf dat het hem gewoon niet lukt.
Wat wil ik.. geen idee? Hart luchten, herkenbaarheid? Ik zou het ook enorm fijn vinden te horen wat ik zelf anders zou kunnen doen. Dingen die me sympathieker maken of meer begrip geven voor zijn perspectief..
Op dit moment gaat het niet goed. Sinds de zomer is medicatie opgehoogd, wat iets verschil maakt maar de basis is wat mij betreft nog onvoldoende. Zeg dat we van een 4 naar een 6 zijn gegaan. Het is natuurlijk niet altijd een 6, regelmatig is het een 8, 9 of 10, soms is het een 2 of 3. Hij heeft periodiek een afspraak bij de praktijkondersteuner en de huisarts die hem dan begeleid in zijn medicatiegebruik. Dit ivm de lange wachtlijsten bij de GGZ.
Mijn grootste punt naar mijn man is geweest dat hij verkeerde prioriteiten stelt. Zijn werk zuigt hem compleet leeg en thuis kunnen we het doen met de restjes. Voor de kinderen is over het algemeen wel nog uit een vaatje te tappen, maar ik mag het over het algemeen doen met een vermoeide, lusteloze, humeurige en neerslachtige partner.
Hier hebben we afspraken over gemaakt. Hij heeft geconstateerd dat het een fout was om opnieuw te starten in hetzelfde werkveld. We gingen oriënteren op nieuw werk. Hij werkt als leerkracht en er zijn binnen zijn team ontzettend veel (langdurig) zieken, waardoor hij een grote druk voelt om het schooljaar af te maken. Ik heb hem aangespoord om direct open kaart te spelen met zijn werkgever: zorg voor vervanging voor na de kerst want ik ga het niet redden, óf ik ga opnieuw uitvallen óf ik heb een andere baan. Dit heeft hij niet gedaan, vanuit het gevoel zijn leidinggevende niet nog meer te willen belasten en ik vermoed ook dat hij dacht (hoopte) dat het ineens allemaal magisch wel goed zou komen en dat het niet nodig zou zijn. Ik dacht, en denk, daar anders over.
Wat mij nu compleet uit het veld slaat is een vacature. Een perfecte vacature voor mijn man, helemaal in lijn met zijn passie en werkervaring. Dit is alles waar we over gedroomd hebben, al jaren. Echt iets wat bijna nooit vrij komt. Maar nu geeft hij aan niet te willen solliciteren. Hij kan het niet opbrengen.
En ik ben er zo door van de leg. Voor mijn gevoel is dit zo'n duidelijke bevestiging van het feit dat dit nooit gaat veranderen. Het is een vicieuze cirkel. Nog los van zijn werk, maar iets wat in hém zit. Eindigt het verhaal niet altijd zo? In onvermogen om het in positieve zin te veranderen omdat het negatieve teveel energie kost?
En wat is mijn rol daarin dan? In voor- en tegenspoed toch? Ik wist dit op voorhand? Ben ik te veeleisend? Heb ik op een verkeerd paard gewed en pluk ik daar gewoon de vruchten van? Moet IK niet leren leven met deze beperking, is dit eigenlijk MIJN beperking? Ben ik te naïef en te koppig? Moet ik genoegen nemen met dit leven?
Pffff..
Ik wil nogmaals benadrukken dat mijn man geen vervelende man is. Het is echt een lieverd, mijn kinderen mogen in hun handjes knijpen met zo'n fijne vader. Hij houdt heel veel van mij, dat weet ik echt wel, maar hij zit zo in de knoop met zichzelf dat het hem gewoon niet lukt.
Wat wil ik.. geen idee? Hart luchten, herkenbaarheid? Ik zou het ook enorm fijn vinden te horen wat ik zelf anders zou kunnen doen. Dingen die me sympathieker maken of meer begrip geven voor zijn perspectief..
vrijdag 22 november 2024 om 10:13
Je man was uitgevallen met een burn out. Met andere woorden, hij deed veel meer dan hij in feite aankon, ging over zijn eigen grenzen heen en is daardoor omgevallen.
Hij zit aan de medicatie.
Nu is er in zijn team veel langdurige ziekte. En hij zal het allemaal wel weer op gaan pakken. Hij wil deze taak niet aan zijn leidinggevende geven om het op te lossen, maar voelt de verantwoordelijkheid om het zelf op te lossen.
Kortom: hij trapt weer met open ogen en beide benen in de valkuil van de burn out.
Hij let weer opnieuw niet op zichzelf en zijn balans, maar legt de focus volledig op het werk.
Natuurlijk gaat hij niet van baan wisselen nu. Hij voelt zich óververantwoordelijk voor de huidige baan. Hij gáát nu niet opzeggen. Dan laat hij iedereen in de steek voor zijn gevoel en is het door hém dat ze gaan verzuipen.
Dit inzicht zit er volgens mij (nog) niet in bij hem. Dat hij éérst voor zichzelf moet zorgen en zélf in balans moet zijn op alle levensgebieden, zodat je zo af en toe, voor een korte periode, wel eens een stukje harder kunt.
Maar niet alle dagen heel hard, zodat je geen tijd hebt om de rest van je levensgebieden met je mee te kunnen dragen.
Hij zit aan de medicatie.
Nu is er in zijn team veel langdurige ziekte. En hij zal het allemaal wel weer op gaan pakken. Hij wil deze taak niet aan zijn leidinggevende geven om het op te lossen, maar voelt de verantwoordelijkheid om het zelf op te lossen.
Kortom: hij trapt weer met open ogen en beide benen in de valkuil van de burn out.
Hij let weer opnieuw niet op zichzelf en zijn balans, maar legt de focus volledig op het werk.
Natuurlijk gaat hij niet van baan wisselen nu. Hij voelt zich óververantwoordelijk voor de huidige baan. Hij gáát nu niet opzeggen. Dan laat hij iedereen in de steek voor zijn gevoel en is het door hém dat ze gaan verzuipen.
Dit inzicht zit er volgens mij (nog) niet in bij hem. Dat hij éérst voor zichzelf moet zorgen en zélf in balans moet zijn op alle levensgebieden, zodat je zo af en toe, voor een korte periode, wel eens een stukje harder kunt.
Maar niet alle dagen heel hard, zodat je geen tijd hebt om de rest van je levensgebieden met je mee te kunnen dragen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 22 november 2024 om 10:16
Ach toch. Ontzettend verdrietig allemaal. Ik heb helaas niet echt tips, maar wel een opmerking. Je schrijft: ik wist dit op voorhand.
Ja, èn? Dan mag je nog steeds altijd te allen tijde besluiten dat het toch niet meer werkt voor jou en/of je kinderen. Dat je niet meer kan dragen.
Het is wel een beetje wat het is, want dat beetje wat je man nog kan opbrengen, is niet voor jou. Voor jou is er niets. En ik kan me best voorstellen dat dat op een gegeven moment gewoon niet meer genoeg is. Ook al kiest je man hier ook niet voor. Jij bent ook belangrijk.
vrijdag 22 november 2024 om 10:50
Bedankt voor jullie luisterend oor en fijne perspectief dames 
.
Ik denk dat je gelijk hebt Doreia, maar hij weet dat patroon onvoldoende te doorbreken. En ik vind het moeilijk om daar met mijn oordeel te scherp over te zijn, ik noem het prioriteren of keuzes maken. Maar dat is te simpel want hij ervaart het natuurlijk helemáál niet als een keuze. Dat is juist een leerpunt.
Bedankt daarvoor Joke. Het is inderdaad verdrietig, want het voelt alsof we het allebei niet willen, stoppen. Maar het lijkt steeds realistischer te worden en ik vind dat heel confronterend.
.Ik denk dat je gelijk hebt Doreia, maar hij weet dat patroon onvoldoende te doorbreken. En ik vind het moeilijk om daar met mijn oordeel te scherp over te zijn, ik noem het prioriteren of keuzes maken. Maar dat is te simpel want hij ervaart het natuurlijk helemáál niet als een keuze. Dat is juist een leerpunt.
Bedankt daarvoor Joke. Het is inderdaad verdrietig, want het voelt alsof we het allebei niet willen, stoppen. Maar het lijkt steeds realistischer te worden en ik vind dat heel confronterend.
vrijdag 22 november 2024 om 10:53
Eens met bovenstaande reacties. Je man steekt zijn (beperkte) energie helaas wéér vooral in zijn baan, het restje in de kinderen en voor jou blijft er weinig tot niets over. Triest dat hij dat zelf niet ziet, ook niet na de eerste burnout. Hij voelt zicht teveel verantwoordelijk voor zijn werk ipv dat hij zichzelf en zijn gezin op 1 zet. Lijkt ook of hij inderdaad niet inziet dat hij hierdoor gewoon opnieuw gaat uitvallen. En dat hij dus moet kiezen: of doormodderen en alsnog uitvallen (en daarmee zichzelf en zijn gezin duperen, als ook zijn huidige werk maar dat is ondergeschikt) of van baan wisselen. Of dat hij idd gelooft dat er magisch iets gaat veranderen op zijn huidige werk waardoor hij de werkdruk wel aankan. Misschien met dat laatste beginnen, om hem te laten zien dat zijn huidige baan niet werkt voor iedereen? Want hij ziet blijkbaar niet dat de andere baan een mooie kans is. Jij wel, dat snap ik heel goed, maar hij is daar blijkbaar nog niet aan toe. Kijk of je er achter komt waarom dat is, zonder te pushen. Was het onderwijs zijn droombaan en wil hij daar (nog) geen afscheid van nemen? Heeft hij zulke leuke collega's? Ziet hij het nog wel veranderen en wat en wanneer dan?
Sterkte, denk dat het heel lastig is voor jou om dit allemaal aan te zien bij je partner en zelf ook steun en liefde te missen.
Sterkte, denk dat het heel lastig is voor jou om dit allemaal aan te zien bij je partner en zelf ook steun en liefde te missen.
vrijdag 22 november 2024 om 10:56
In mijn (heel heftige) burnout tijd was alleen het woord 'werk' al voldoende om mij zoveel stress te geven dat ik dagen nodig had om daarvan te herstellen. Is jouw man wel herstelt, of vond hij dat hij weer aan de slag moest?
Ik heb geen oplossing ervoor, maar ik had wel in mijn tijd gewenst dat mijn toenmalige partner zou hebben kunnen voelen wat ik ook voelde.
Ik heb geen oplossing ervoor, maar ik had wel in mijn tijd gewenst dat mijn toenmalige partner zou hebben kunnen voelen wat ik ook voelde.
vrijdag 22 november 2024 om 10:58
Oude reactie maar zo ontzettend oneens. Het kan juist helpen om goed uit elkaar te gaan en dat is zeker belangrijk als er kinderen in het spel zijn.Pozzebok schreef: ↑31-03-2024 00:51Relatietherapie is natuurlijk voor mensen die niet willen scheiden, waarom anders nog die moeite doen?
Ik weet dat het niet de bedoeling is om diagnoses te stellen, maar ik herken wel dingen vanuit mijn eigen omgeving: heb je wel eens van dysthyme stoornis gehoord? Dat is een soort zeer langdurige "milde" depressie. Mild, omdat de dalen niet zo diep zijn als in een depressie, maar zeker wel heel ernstig, vanwege de lange duur en de impact daarvan op het levensgeluk van patiënt en omgeving.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
